Matt's POV
Nagsoundtrip muna ako bigla naman nagplay yung Forever by SNSD. Naalala ko yung babaeng yun. Naalala ko siya dahil ito yung song na dinedicate ko sa kanya. Bakit kung saan kinalimutan na kita at saka ka babalik? Bakit sinabi nila sa akin na wala ka na? Bakit sinabi nila na patay ka na? Pwede naman nilang sabihin na hindi mo na ako mahal. Mas matatanggap ko pa yun. Bakit niyo ako pinagloloko?
Nakatingin ako sa labas. Nageemote na parang nasa music video at naalala ko yung moments naming dalawa.
-Flashback-
Noong February 7, 2012. Ang araw na yun ang pinakamasayang araw sa buhay ko.
"Matt, wag ka muna maingay na tayo na ha." Sabi niya. Bakit naman?
"Gusto ko ngang ipagsigawan sa mundo na tayo na!" Sabi ko at nagpout. Proud ako na mahal ako ng mahal ko.
"Basta, wag muna." Sinunod ko na lang yung sinabi para hindi na kami mag-away.
After a week, nakita ko siya na may kasamang lalaki. Magkaholding hands sila at mukhang nagdadate pa. Hindi na sana ako lalapit pero ang ingay ng phone ko at tumunog kaya bigla na akong tumakbo palayo.
"M-matt? Teka teka!" Pagtingin ko sa likod ko, nakita ko si Jasmine.
"Ano? Bumalik ka na nga dun sa lalaki mo." Sabi ko. Sino ba naman hindi maiirita kung makikita mo girlfriend mo na kasama ang iba?
"Bestfriend ko lang yun." Sabi niya. Bestfriend? Holding hands? Talaga lang ah.
"Bestfriend bestfriend. Bahala ka na nga diyan." Lumayo na ako pero sinusundan pa din niya pala ako. Paglingon ko, huli na ang lahat.
"YUNG BABAE NASAGASAAN!" Sabi nung lalaki. Lumapit ako kay Jasmine. Puro dugo ang nasa damit niya.
"J-jasmine?" Hindi ko mapigilang umiyak. Hindi ko na alam ang gagawin ko.
May tumawag ng ambulansya at mabilis naman sila nakarating. Ako yung kasama ni Jasmine sa loob ng ambulansya. Hawak ko yung kamay niya at umaasa na magiging okay siya.
"Matt.. mahal.. na.. mahal.. kita." Dumilat siya ng sandali at biglang pumikit ulit.
"Jasmine. Jasmine. Magiging okay ang lahat. Tandaan mo may pangako pa tayo sa isa't isa." Sabi ko at umiiyak na. Bakit ba kasi hindi ako naniwala sa kanya?
Dumating na kami sa ospital at dinala na siya sa emergency room. Hindi na ako pumasok at naghintay na lang ako sa lobby.
Kung hindi ako nagpakaOA at inintindi ko na lang siya ay hindi siya magkakaganito. Dapat hindi ko pinairal ang selos at galit. Dapat naniwala na lang ako sa kanya.
Ngayon, there's a chance that I'm going to lose someone I love. Someone who understood me and I didn't do the same with her. Sa huli na ang pagsisisi, Matt. Hindi mo na mababalik ang nakaraan. Ang magagawa mo na lang ay maiba ang future depende kung ano ang gagawin mo ngayon.
Dumating na yung pamilya niya.
"Ano nangyari kay Jasmine?" Lumapit sa akin yung nanay niya.
"Nasagasaan po siya ng kotse." Sabi ko.
"Dahil diyan sa lalaking yan!" Napatingin kami sa may right. Siya yung kasama kanina ni Jasmine kanina.
"Bakit? Ano ba nangyari?" Lumapit na din yung tatay ni Jasmine.
"Martin, paano mo nga pala nalaman na nandito si Jasmine?" Sabi ng nanay ni Jasmine.
"Nagtext po kasi kapatid ni Jasmine. Tinawagan daw siya ng nurse dito." Sabi nung Martin.
"Ah. So, ikaw pala yung pinagpalit sa akin ni Jasmine?" Sabi ko. Ang bitter ko po ba? Sorry.
"Ano? Bestfriend ko lang siya." Sabi niya.
"Matagal na magkaibigan yang si Jasmine at Martin nung bata pa. Teka nga, sino ka ba?" Sabi ng tatay ni Jasmine. Hindi ako pinakilala ni Jasmine? Nasaktan ako dun kaya umalis na ako sa ospital at umuwi na.
Hindi ako makapaniwala na totoo lahat ng sinasabi ni Jasmine. Dapat talaga naniwala ako. Kung naniwala ako ay walang mangyayaring ganito. Ano na ngayon ang mangyayari kay Jasmine? Jasmine, huwag ka muna mawala, hindi ko pa kaya. Gusto ko pa bumawi sa nagawa ko sa iyo. Gusto pa kita makasama ng matagal.
Nasaktan man ako na hindi niya ako napakilala sa mga magulang niya. Wala na akong pake, kailangan mabuhay pa siya. Mamaya na yang tampo tampo na yan. Wala namang maganda na maidudulot yan.
Sunod na araw, nakareceive ako ng maraming texts at missed calls. Binasa ko isa isa lahat ng mga text. Isa lang naman ang message ng lahat.
Wala na si Jasmine.
-Flashback end-
Ilang araw at buwan ako naguilty. Ilang araw at buwan akong nagmove on tapos makikita ko lang siya na buhay pa pala? Hindi naman sa nasayang yung pageemote ko pero sana sinabi nila yung totoo para mabawasan yung sakit. Masakit kaya yung akala mo hindi na babalik yung taong yun tapos biglang babalik na lang ng basta basta?
Allisha's POV
"Ano meron? Bakit ganyan ang mga itsura niyo?" Sabi ko sa kanila. Sobra namang seryoso nila.
"Aalis na kami ah. Kailangan niyo na mag-usap na pamilya. Bye bestie!" Hinug ako ni Christine pero bakit parang umiyak siya kanina? Umalis na sila ni Kyle at umupo na ako.
"Anak, napagdesisyunan na kasi namin na hindi ka na dito mag-aaral next school year." Sabi ni papa. Saan naman ako mag-aaral?
"Lilipat na kasi tayo sa Canada. May nakuha ang papa mo na trabahon dun eh. Ako din maghahanap na ng trabaho dun." Sabi naman ni mama.
"Nagdecide kayo na hindi nagtanong sa akin? Part pa rin naman ako ng family ah." Sabi ko sa kanila.
Tumayo na ako at kinuha yung bag ko. Pero nagulat ako sa tabi ng bag ko. Yung stuff toy ni Kuya Rupert. Kunwari na lang ay akin yun kaya kinuha ko na din. Pumasok ako sa kwarto ko at nilakasan ang sarado ng pinto. Halata na galit na ako nun.
Nagbihis na ako at humiga. Natulala sa ceiling. Ready na ba talaga ako umalis ng Pilipinas? Alam kong maganda naman sa Canada. Maganda din naman makapunta sa ibang bansa pero maganda pa din yung nasa bansa mo talaga. Yung kung saan ka na lumaki at nagkaisip.
Hindi lang yun, madami akong maiiwan dito sa Pilipinas. Isa na dun si Kuya Rupert, bago pa lang kami magkaibigan tapos matatapos na agad? Gusto ko pa siya maging kaclose. Gusto ko pa siya makilala.
Kung sabihin ko ba sa kanila na hindi ako sasama, papayag kaya? Kung sabihin ko ang rason, mas papayag? Lalo na yatang hindi yun papayag kapag sinabi ko dahil sa isang lalaki.
Lumapit na ako sa bintana at tinignan ang buwan. Nalungkot at hindi na alam ang gagawin. Mas masaya nga ba sa Canada?
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
AUTHOR'S NOTE
Annyeong! Sa mga nagtatanong, nag-uupdate ako every SUNDAY. Hindi pa tapos yung fanfiction, hinay hinay lang! Matagal tagal pa ito matatapos. Mga March pa siguro? Basta, hindi this January. May one shot na iuupload yung isa pang author dito by this month, OI GAWIN MO NA YAN! KAILANGAN NA YAN! Hahaha.
Happy birthday nga pala Kyungsoo. Saranghae! Sino mga Kyungsoo biased dito? Kaway kaway!
Read, vote and comment kung active reader ka! Magpapadedicate? Just comment. Wag na mahiya! Nakakatuwa, ang dami na nagbabasa nito. Support support lang ah! Pati dun sa next fanfiction pagkatapos nito, teaser lang, about sa isang anghel. :D
Babatiin ko lang si Rupert Manalili! Hahaha. Nahanap ko din ang Wattpad account mo, kala mo ah. Salamat at binabasa mo ito. Nandito lang kami para sa iyo. Fighting!! Ingat palagi. Wag ka gaano magpuyat, baka magkasakit ka pa niyan. Tsk.
This chapter is dedicated to:
Weird_Marsellie
monavermillion7
JustShootAnonymous
kimberly_jung_7
mynammy
ItsMeRocieLL
kaisiree089
PtLXIPancu
littlemisscamille
llnjsscjdr
AnnaPinkXD
ohmydearjaejoong
INSPIRITLaley