Pov Savanna
Ik sta op en trek mijn kleren aan. Het is erg vroeg. Ik geloof vijf uur. Maar ik kan toch niet meer slapen. Zo stil als ik kan sneak ik het celblok uit. Voorzichtig open ik de deur naar buiten en sluit hem achter me. Zo te zien ben ik nog de enige die wakker is.
Ik snuif de buitenlucht op. Ik kijk even rond. De walkers zijn nu bijna verdubbeld. Ik loop naar beneden. Na een tijdje blijf ik staan. Ik kijk nog eens goed en zie Lizzie de walkers voeren. Ik kom in beweging en ren naar het hek. 'Lizzie wat doe je.' roep ik hard en trek haar bij het hek weg.
'Laat me los.' roept ze. 'Lizzie wat ben je aan het doen? Dit zijn geen huisdieren. Ze zijn gevaarlijk.' roep ik. 'Ze zijn net als ons.' roept ze boos. 'Lizzie doe normaal. Ze zijn niet zo als ons. Ze doodde mijn moeder, mijn vader, mijn zusje en zoveel van mijn vrienden. Ze zijn niet zoals ons. Het zijn moordenaars.' roep ik boos tegen Lizzie. Ze begint te huilen.
'Hey Lizzie kijk me aan. Deze dingen, zijn niet zoals ons. Ze zijn dood en willen je vermoorden. Dat is alles en als je dat niet ziet dan ga je eraan. Dan overleef je het niet Lizzie.' roep ik. Ze maakt zich los uit mijn greep en rent weg. Ik zucht even. Daarom kwamen er alleen maar meer walkers. Lizzie voert ze.
Ik schud mijn hoofd en loop naar het stalletje. Ik klim op het hek en kijk naar de dieren. Plots word ik vanachter van het hek getrokken. 'Wat doe je hier zo vroeg?' zegt de stem van Carl. Ik slaak een gilletje. 'Man ik schrok me dood.' roep ik naar Carl.
'Dat was ook de bedoeling.' zegt hij lachend. 'Niet meer doen.' zeg ik en haal diep adem. 'Sorry Sav.' zegt hij en lacht nog steeds. Ik begin ook te lachen. 'Maar even serieus. Wat doe je hier zo vroeg?' vraagt hij lief. 'Ik kon niet meer slapen. Dus ik besloot naar buiten te gaan. Maar waarom ben jij al buiten?' vraag ik. 'Zelfde reden.' zegt hij.
'Ik slaap niet graag.' zeg ik zacht. Hij zegt niks en staart naar de grond. 'Zullen we maar iets gaan doen? Ik verveel me nu ik tijd genoeg heb.' zeg ik tegen Carl. 'Wat wil je doen dan?' vraagt hij. 'Ik wil er eigenlijk even op uit. Het gaat al wat beter met mijn enkel.' zeg ik. 'Ik kan niet zonder toestemming naar buiten gaan. We zijn net al iemand kwijt geraakt.' zegt Carl. 'Wie?' vraag ik al mompelend. 'Vannacht is de groep terug gekomen, Zack is gebeten na dat het dak van de big spot is ingestort.' zegt Carl. 'Oh het spijt me van het verlies.' zeg ik zacht.
'Nee het is al goed. Je kon het niet weten.' zegt hij en zet en stap in mijn richting. 'Wa...wat doe je?' stotter ik. 'Je bent mooi zo.' zegt hij lief en stopt een plukje verdwaald haar achter mijn oor. 'Carl.' mompel ik en kijk hem even aan.
Zijn helder blauwe ogen doorboren de mijne. 'Carl ik ben hier helemaal nog niet klaar voor.' mompel ik. 'En dat geeft ook niet. Alles op zijn tijd.' zegt hij en drukt een kusje op mijn wang waarna hij wegloopt.
Ik blijf even versteend staan. Wat doet hij met me? Ik dacht dat ik niemand meer dicht bij kon laten komen. Ik dacht dat ik een soort muur om me heen had gebouwd maar hij wist er door heen te breken. Ik zucht. Zijn woorden die hij gister zei, over dat er geen tijd meer is. Hij had gelijk. Voor we het weten is het afgelopen.
Ik draai me om en ren naar Carl toe. 'Carl je had gelijk. Over wat je gister zei. Met tijd en zo. Ik begin me nu te beseffen dat het zo af gelopen kan zijn. De reden dat ik je niet dichtbij laat komen, is dat ik bang ben je te verliezen.' zeg ik zacht. Hij stopt met lopen en draait zich om. 'Je weet dat ik niet zomaar weg ga.' zegt hij.
Ik blijf even stil. 'Ik weet dat je dierbaren bent verloren. Dat hebben we allemaal. Maar Sav, ik zal voor je vechten.' zegt hij lief. 'Maar ik..' verder kom ik niet.
'Waar was dat voor nodig?' vraag ik. 'Ik moest toch een manier vinden, zodat je je mond ging houden.' lacht hij. Ik glimlach even.
Betekend dit het begin van een relatie?