Ήταν αρχές του καλοκαιριού 1920.Η ζέστη ήταν εδώ και μέρες αποπνικτική μα στην καρδιά της Αγγελικής επικρατούσε πολικό ψύχος.
Ο πατέρας της είχε στείλει το αυτοκίνητο να την πάρει από το σχολείο για να περάσει το καλοκαίρι μαζί με το προσωπικό στο εξοχικό τους λίγο πιο έξω από τη Σμύρνη.
Είχε μόλις τελειώσει το γυμνάσιο με άριστα μα η στεναχώρια της ήταν ήταν μεγάλη. Τι θα έκανε με τη ζωή της; το ενδεχόμενο να σπουδάσει της το είχαν κόψει από νωρίς.. Ποιος ξέρει με ποιον θα της έκαναν προξενιό.. Αυτή ονειρευόταν να παντρευτεί από ένα μεγάλο έρωτα σαν αυτούς που διάβαζα στα απαγορευμένα μυθιστορήματα με τη Λουιζα.
Ο αναστεναγμός που ξέφυγε από τα χείλη της δεν πέρασε απαρατήρητος στον κυρ Σταύρο το σοφέρ
<<τι συμβαίνει δεσποινίς; >>
<<τίποτα.. >>
Του απάντησε ξεψυχισμένα ενώ δεν πήρε στιγμή το βλέμμα της από το παράθυρο .Οι εικόνες εναλλάσσονταν τόσο γρήγορα!Ήταν μαγικό!
<<μάλιστα >>
<<να σου ποτέ φτάνουμε ;>>
<<σε δέκα λεπτά θα είμαστε εκεί δεσποινίς >>
Μπορεί το αυτοκίνητο να ήταν ελάχιστα πιο γρήγορο από την άμαξα μα εκείνη προτιμούσε την άμαξα.Το ποδοβολητό των αλόγων στο χωμάτινο δρόμο , η πορφυρή επένδυση στα καθίσματα ,οι κουρτίνες που μπορούσε να τραβήξει όταν την ενοχλούσε ο ήλιος..την έκαναν να νιώθει σαν κοντέσα σε κάποιο μακρινό νησί...
<<ο πατέρας, η μητέρα και ο Νικόλας θα έρθουν κατευθείαν για τη δεξίωση; >>
<<μάλιστα. Σήμερα στο σπίτι θα είναι η Φατμα, η ΑΪσε, η Σοφία και ο Κύριος Αλι >>
<<κύριος Αλι;ποιος είναι αυτός;>>
<<μα καλά δεσποινίς δεν τον θυμάστε; εσείς όταν ήσασταν παιδιά.. >>
Τα μάτια της πετάρισαν και σαν να πήραν λίγη από την παλιά τους λάμψη.
<<αχου! Μην μου πεις ότι! Και εσύ έτσι όπως το είπες! Κύριος..>>
<<σε λίγα χρόνια θα είναι. Σπουδάζει ιατρική στη Σμύρνη.>>
<<μάλιστα>>
Είπε η Αγγελική και η έκπληξη χρωμάτισε τη φωνή της. Μπράβο που έκανε κάτι στη ζωή του και δεν γινόταν χαμάλης σαν τους υπόλοιπους της σειράς του . Σα γύφτικο σκεπάρνι θα καμάρωνε η Φατμα για τον γιο της που του είχε και αδυναμία.
Χαμογέλασε.
Αυτές οι σκέψεις τη γύρισαν στα παιδικά της χρόνια. Τότε που έπαιζε στην αυλή και έτρεχε στους δρόμους της Σμύρνης παρέα με τον Αλι χωρίς να την νοιάζει αν θα χαλάσει το φουστάνι της ή αν θα ματώσουν τα γόνατα της ....
Ο Αλι ήταν στον κήπο όταν την είδε. Βγήκε από το αμάξι.. Ψηλή, όμορφη.. Φορούσε ένα πουά αμάνικο φόρεμα που μέχρι της τεράστια μαύρη ζώνη ήταν στενό και μετά γινόταν ριχτό.. Κανονικά ήταν μια παλάμη κάτω από το γόνατο μα το αεράκι που εδώ και λίγη ώρα είχε αποφασίσει να τους δώσει λίγη από τη δροσιά του το σήκωνε πιο ψηλά ..Λίγο τολμηρό για την εποχή...είχε τα ξανθά μαλλιά της δεμένα με μια μαύρη κορδέλα.. Και όλη αυτή η οπτασία να είχε στολισμένη με δύο γαλάζιες χάντρες για ματιά...
Η Αγγελική τον κοίταξε από μακριά.
Δεν φαινόταν Τούρκος.. Είχε πολύ ανοιχτή επιδερμίδα ..καλοξυρισμένος.. Ήταν πολύ όμορφος..
Μόλις κατάλαβε ότι και αυτός την κοιτάει ένιωσε τα μάγουλα της να καίνε και ένα παράξενο πράγμα στη καρδιά που έκανε τα πόδια της να τρέμουν και το στομάχι της να αγκομαχά .Ήταν φρικτά όμορφο !
Την πλησίασε.
<<δεσποινίς καλώς ορίσατε >>
Είπε και της φίλησε το χέρι.
Η καρδιά της Αγγελικής έχασε μερικούς χτύπους.
Αλλά και ο Αλι ένιωσε ότι αυτή η τόσο τυπική χειρονομία είχε πάρει άλλη διάσταση.
Εκείνος νόμιζε μέχρι τώρα νόμιζε ότι η καρδιά χτυπά γρήγορα μόνο στο υπερβολικό φόβο. Δεν πίστευε σε κουταμάρες για έρωτας και πράσινα άλογα. Αυτά ήταν για χαζούς ρομαντικούς και όχι για έναν εν δύναμή γιατρό . Κι όμως πως του τα είχε φέρει η ζωή και τώρα είχε τον έρωτα μπροστά του κατάξανθο να τον κοίτα...
<<καλώς σας βρήκα >>
Δεν πρόλαβαν να ανταλλάξουν δεύτερη κουβέντα. Δεν τους άφησαν οι Φατμα, με τη Σοφία και τη ΑΪσε που ήθελαν να δουν την Αγγελική.
Όταν επιτέλους τελείωσαν οι χαιρετούρες και οι αγγαλιές η Αγγελική πήγε στο δωμάτιο της.
Το μυαλό της δεν έφυγε στιγμή από την Αλι. Πρώτη φορά ένιωθε έτσι. Ντρεπόταν λίγο.. Δεν ήταν σωστά πράγματα αυτά μα ήθελε τόσο πολύ να τον ξαναδεί και να μπορέσουν να τα παν δίχως κανένα να τους ενοχλεί. Μα πως θα γινόταν αυτό;
Το χτύπημα της πόρτας την έβγαλε από τις σκέψεις της.
<<δεσποινίς ο κυρ Σταύρος ρωτάει αν θέλετε να σας πάει μια βόλτα να δείτε τη μικρή μας πόλη; >>
Της είπε χαμογελαστά ο Αλι.
<<βεβαίως. Αν θέλετε μπορείτε να έρθετε και εσείς. >>
<<αφού μας θέλετε ας έρθουμε και εμείς.. Θα σας περιμένουμε κάτω. >>
Εκείνος έκλεισε την πόρτα και η Αγγελική ήταν σε πανικό. Τι θα έβαζε; ήθελε κάτι εντυπωσιακό μα και κατάλληλο για την ώρα.. Το μπλε φόρεμα με το λευκό γιακαδάκι ;όχι όχι !με αυτό θα έμοιαζε σαν μαθητριούλα .Προτίμησε ένα λαδί κεντημένο με μικρές μαργαρίτες. Της το είχε κάνει δώρο η Λουίζα στη γιορτή της .Την πρώτη φορά που το φόρεσε ήταν την βραδιά που βραβεύτηκε για την καλύτερη έκθεση της εβδόμης γυμνασίου. Ήλπιζε πως και σήμερα θα της έφερνε την ίδια τύχη.
Κοίταξε το είδωλο της στον οβάλ καθρέπτη με επιδοκιμασία και βγήκε στον κήπο.
<<ο κυρ Σταύρος δεν θα έρθει τον θέλει η anne (μαμά) για κάτι δουλειές >>
<<μάλιστα.. Θα, με βοηθήσετε να ανέβω; >>
<<φυσικά >>
Άπλωσε το χέρι αυτή το έπιασε και ανέβηκαν στην άμαξα.
Με μια του κίνηση τα άλογα άρχισαν να τρέχουν.
<<ωραία μέρα σήμερα >>Είπε ο Αλι μπας και σπάσει τον πάγο.
<<ναι. Πράγματι >>
<<μα... >>
<<μα; >>
<<χαζομάρα θα έλεγα >>
<<μου αρέσει να ακούω χαζομάρες >>
Χαμογέλασαν.
<<μα εσείς δεσποινίς είστε πιο όμορφη από τη μέρα. Λάμπετε πιο πολύ από την ήλιο. >>
Η Αγγελική ντράπηκε και από αμηχανία άρχισε να παίζει με το φουστάνι της.
<<δεν νομίζω πως ήταν κουτό αυτό που είπατε αντίθετα.. >>
Είπε και κοκκίνισε ακόμα πιο πολύ. Ο Αλι το κατάλαβε.
<<δεσποινίς μην ντρέπεστε. Δεν σας λέω κάτι που δεν το ξέρετε.>>
Γέλασε
Τα άλογα σταμάτησαν σε μια μικρή πλατιά που στο κέντρο της ήταν μια λατέρνα που έπαιζε ένα γνωστό τραγούδι. Η Αγγελική δεν άντεξε και άρχισε να τραγουδά.
<<αηδόνι! >>
<<σας ευχαριστώ >>
<<ελάτε πάμε δίπλα στην λατέρνα να σας θαυμάσει ο κόσμος!! >>
Πριν προλάβει να αντιδράσει ο Αλι την είχε αρπάξει και την είχε πάει στο κέντρο της πλατείας.
<<τραγουδήστε! >>
<<μα..>>
<<οο ελατε τώρα !Δεν δέχομαι ντροπές>>
Η Αγγελική άρχισε να τραγουδά δειλά δειλά στη αρχή και όταν είδε ότι άρεσε στον κόσμο πήρε θάρρος και άφησε να φανεί όλο της το ταλέντο που χρόνια αργότερα μαζί με μια άλλη ιδιότητα θα την βοηθούσε να βγάλει το ψωμί της...
Όταν τελείωσε το τραγούδι ο Αλι της έδωσε ένα γαρίφαλο.
<<ένα άνθος για το άνθος του πενταγράμμου >>
<<σας παρακαλώ όχι άλλες φιλοφρονήσεις. Νιώθω άβολα >>
Είπε και αφού πήρε το λουλούδι χαμογέλασε. Διασκέδαζε! Κάτι που είχε να το κάνει από παιδί.. Αυτό που ονόμαζαν διασκέδαση στο παρθεναγωγειο την άφηνε παγερά αδιάφορη.
Πλέξιμο! 19 χρόνων κοπέλα να περνά τις ώρες της πλέκοντας. Για την Αγγελική η μόνη διασκέδαση ήταν η ανάγνωση απαγορευμένων μυθηστορημάτων παρέα με τη Λουιζα.. Μια φορά μάλιστα κοντεψαν να τις καταλάβουν.
<<Παυλοπούλου ,Μακρίδη τι κάνατε τόση ώρα στο δωμάτιο;>>
<<διαβάζαμε όμηρο κυρία>>
Μετά από πολύ ώρα κουβέντας οι δύο νέοι γύρισαν στην άμαξα.
<<δεσποινίς θεωρώ κάτι παραπάνω από ανούσιο δύο νέοι στην ηλικία μας να μιλούν στον πληθυντικό >>
<<δικό έχεις. Ο πληθυντικός βαραίνει πολύ το κλίμα.. Να σου πω κάτι; >>
<<ναι >>
<<περισσότερο με Γάλλο ή Άγγλος μοιάζεις πάρα με Τούρκο...ο αέρας σου.. Ο τρόπος που μιλάς.>>
Ο Αλι ξέσπασε σε γέλια.
<<δυστυχώς για σένα είμαι Τούρκος και όχι κάτι άλλο πιο φινετσάτο. Μην νομίζεις δεν είσαι πρώτη >>
<<δεν το είπα για να σε προσβάλω. Συγγνώμη >>
<<μην ζητάς συγγνώμη. Κανονικά εγώ θα έπρεπε να ζητάω που ξέχασα ότι για σας είμαι ο γιος της τουρκαλας πλύστρας και ενός χαμάλη που πέθανε στο πόλεμο και τίποτα παραπάνω. >>
<<εγώ δεν το βλέπω έτσι η παρουσία σου με κάνει χαρούμενη και άλλωστε εγώ δεν έχω τέτοιες αντιλήψεις για πλούσιους και φτωχούς.. δεν ζούμε άλλωστε στο 1800!. >>
<<Το πιστεύεις στα αλήθεια αυτό Αγγελική; >>
<<Αν δεν το πίστευα δεν θα το έλεγα >>
Μόλις έφτασαν στο σπίτι τον χαιρέτισε ευγενικά και πήγε στο δωμάτιο της.
Η ζέστη ήταν σχεδόν αφόρητη. Όχι η ζέστη του καλοκαιριού αλλά η ζέστη ή μάλλον η κάψα στην καρδιά της, αυτή ήταν αφόρητη, την έκαιγε.
Ζήτησε να της ετοιμάζουν το μπάνιο της.
Άφησε το κρύο νερό να γίνει ένα με το κορμί της και έπειτα βγήκε. Έβαλε το νυχτικό της,τα αρώματα της και ξάπλωσε στο κρεβάτι.
Είπε ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει.
Προσπαθούσε να κοιμηθεί αλλά πριν το ρολόι δείξει μια τα μάτια της δεν σφάλιζαν. Σκεφτόταν τι θα γίνει αν τον είχε ερωτευτεί; αν αυτός δεν τη θέλει; τι θα γίνει με τον πατέρα της; Τελικά κατέληξε να θυμάται τη σημερινή μέρα και το άγγιγμα του.
Τα θέλω είχαν πάρει την πρώτη τους νίκη.
------------------------------------------------------
γεια σας! Μεγάλο το σημερινό!