Από Α αρχίζει η αγάπη

6

Oι μέρες πέρασαν και ήρθε η μέρα της δεξίωσης. Όλη η αφρόκρεμα της Σμύρνης ήταν εκεί. Όλες οι κύριες και οι δεσποινίδες ήταν υπέροχες μα και οι κύριοι δεν πήγαιναν πίσω με τα κουστουμάκια τους ήταν πολύ ωραίοι.Η εποχή του μεσοπολέμου είχε αρχίσει.Μπορεί να μην είχε τις οι ριζικές αλλαγές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες μα αργά αλλά σταθερά η κοινωνία άφηνε πίσω ιδέες, απόψεις και συμπεριφορές του περασμένου αιώνα .

Οι γυναίκες δεν ήταν πια  τόσο συνηθισμένο να φορούν αυτούς τους στενούς κορσέδες που της έκαναν να μένουν σχεδόν κοκαλωμένες, άρχισαν να φορούν κόκκινο κραγιόν προνόμιο που μόνο οι πλούσιες και οι ''παρδαλές'' είχαν και αφού το κοκκινάδι στα χείλια άρεσε σε όλες το θέλησαν και στα νύχια και για αυτό οι  βιομηχανίες  έβγαλαν τα πρώτα μανό ,χρώματος κόκκινο,που  ήταν τόσο κακής ποιότητας που την επομένη του βαψίματος ξεθόριαζαν.

Η Αγγελική κοιτάχτηκε μια τελευταία φόρα στον μεγάλο ολόσωμο καθρέφτη του δωματίου της και έμεινε άκρως ικανοποιημένη με αυτό που αντίκριζε.

Φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα μέχρι τον αστράγαλο, πάνω στο οποίο είχαν κεντηθεί από την καλύτερη μοδίστρα της Σμύρνης με σκούρη μπλε κλωστή περίτεχνα πουλιά που ξεκινούσαν όλα μαζί από το στήθος και από τη μέση και κάτω χώριζαν και μπλέκονταν με λουλούδια .Τα μαλλιά της τα είχε πιασμένα κότσο και άφησε δυο τουφίτσες να πέφτουν ανέμελες μπροστά από τα μάτια της  .Είχε βάλει κόκκινο κραγιόν και παρόλες τις αντιστηρίσεις του πατέρα της είχε βάψει και τα νύχια της.Στο λαιμό φορούσε ένα μαργαριταρένιο κολιέ και ασορτί σκουλαρίκια.

Όλα ήταν τέλεια .Για πρώτη φορά όλα ήταν ακριβώς όπως τα είχε ονειρευτεί τις ατελείωτες ώρες μοναξιάς της. Επιτέλους έστω και για μια νύχτα θα μπορούσε να γίνει πριγκίπισσα.  

Η Αγγελική έβαλε μια τελευταία στρώση κραγιόν και βγήκε από το δωμάτιο.

Όλοι την κοιτούσαν όταν κατέβαινε από τη σκάλα. Αυτό κατά βάθος της άρεσε και τόνωνε την αυτοπεποίθηση της.Όταν είδε το βλέμμα του Άρη μέσα το πλήθος στραβοπάτησε ταραγμένη στη σκέψη του ραντεβού τους , κόντεψε να πέσει άλλα το έσωσε.

Στο χορό ήταν όλοι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Και πως να μην είναι άλλωστε;  ήταν όλοι τους τόσο πλούσιοι που ίσως ποτέ δεν είχαν αντιμετωπίσει πραγματικό πρόβλημα στη ζωή τους.

Ηλικιωμένοι σε παρέες αναπολούσαν την εποχή της νιότης που είχε φύγει προ πολλού  , γυναίκες  συζητούσαν για  κουτσομπολιά που δεν τις αφορούσαν και αντάλλαζαν συνταγές που ποτέ δεν θα μαγείρευαν οι ίδιες, οι νεαροί άνδρες ντυμένοι με στρατιωτικές στολές από ένα πόλεμο που ποτέ δεν πήγαν χάζευαν τα κοριτσόπουλα και μέσα σε όλα αυτά οι άντρες να συζητάνε για τις πολιτικές κινήσεις του Βενιζέλου που έγραφαν ιστορία, μια ιστορία γραμμένη με αίμα, μια ιστορία που δεν ήξερα τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε στο μέλλον .