Kai... ေဆးရုံကခံုတန္းတြက္ထိုင္ကာေခါင္းထဲက
ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကိုအေျဖထုတ္ေနမိသည္။ ခုနကသူ႔ကို
ပန္းျခံမွာ ေႏွာင့္ယွက္ၾကတဲ့သူေတြကဘယ္သူေတြ
လဲ? ဘာေၾကာင့္ေႏွာင့္ယွက္ရတာလဲ? ေနာက္ျပီး
Sehun ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ဘာလို႔အသားကုန္ဝိုင္းထိုး
ရတာလဲ?...
Aish... Oh Sehun ဘာေတြေမႊထားျပန္တာလဲ?
"ဟို...ဟို Kai~sshi... Kai~sshi ရဲ႕မန္ေနဂ်ာ
သတိရလာပါျပီ..."
Kai ကိုသိေနတဲ့ nurse မေလးရဲ႕ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းစကားသံ အဆံုးမွာ Kai လူနာခန္းထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္သြားမိသည္။
"Jong In... မင္းဘာျဖစ္သြားေသးလဲ? ဟိုေကာင္
ေတြမင္းကိုဘာလုပ္ေသးလဲ?"
Jong In ဆီကိုလာဖို႔ ကုတင္ေပၚကလက္ေထာက္
ျပီးထလိုက္ေပမဲ့ ေလာေလာလတ္လတ္ရိုက္ခံထား
ရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ Sehun သူ႔လက္သူျပန္
ကာ ကုတင္ေပၚျပန္က်သြားသည္။ Jong In ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ Sehun နားေျပးသြားခ်င္မိတဲ့စိတ္
ကိုထိန္းရင္း ကုတင္နားကိုတိုးကပ္သြားလိုက္သည္။
ဒဏ္ရာေတြ သက္သာရဲ႕လား?... လက္ကအရမ္းနာ
ေနတာလား? ေနာက္ထပ္ဘယ္နားေတြေရာ နာေန
ေသးလဲ?...
"ကိုယ္လည္း ႏိုင္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ သူရဲေကာင္းဝင္လုပ္တာလဲ? ကားေပၚကေန ရဲစခန္း
ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ပါလား??..."
အရမ္းေမးခ်င္ေနခဲ့တာေတြ တကယ္တမ္းေမးလိုက္
ရတဲ့စကားေတြကတစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္းကိုက္
ညီခ်င္မွ ကိုက္ညီမွာေလ...။ဒါေပမဲ့ သူသက္သာ
တာကိုေတြ႕ေနရတာေလးနဲ႕ပဲေက်နပ္ပါတယ္...။
Jong In's POV
ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္တာကိုျပန္မေျဖဘဲျပံဳးစစလုပ္
ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာက အဓိပၸာယ္တစ္ခုခုကိုေဆာင္ေန
တာဆိုရင္ အဲ့ဒီ အဓိပၸာယ္ေတြကိုကြ်န္ေတာ္ဘယ္
လိုေဖာ္ရမလဲ? Oh Sehun ကဘာလို႔ ထင္သေလာက္မရုိးရွင္းရတာလဲ?...
"ငါ့ကိုဒီလိုေတြ ေျပာႏိုင္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္
ေျပတယ္ထင္တာပဲ..."
"အဲ့ေကာင္ေတြက...မင္းကိုသိေနတာလား?"
ျပံဳးျပန္ျပီ။ Oh Sehun ဘယ္တုန္းက အဲ့ေလာက္
ျပံဳးရတာကိုသေဘာက်သြားရတာလဲ? ဒါမွမဟုတ္
ကြ်န္ေတာ္ေမးတာကရယ္စရာပဲေကာင္းေနလို႔
လား?
"အင္း..."
'အင္း...' တစ္လံုးတည္းေျပာလိုက္တာနဲ႔ျဖစ္ပ်က္ခဲ့
သမွ်ေတြကိုတန္းနားလည္ရေအာင ္ငါဥာဏ္ၾကီးရွင္
မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မင္းသိေရာသိရဲ႕လား?
"အလယ္တန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္တုန္းက မင္းကိုအႏိုင္
က်င့္ၾကတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားအုပ္စုကို
မွတ္မိေသးလား?..."
ကြ်န္ေတာ့္ကိုအႏိုင္က်င့္ၾကတဲ့ေက်ာင္းသားအုပ္စု??
အလယ္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္?? Oh Sehun ေျပာမွ
ပဲ ကြ်န္ေတာ္အလယ္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုအႏိုင္က်င့္ၾကတဲ့ေက်ာင္းသားအုပ္စု
ရွိခဲ့တာပဲ...။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြကကြ်န္ေတာ့္ကိုတစ္
ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ အႏိုင္က်င့္ျပီးေပ်ာက္သြားၾက
တာပဲ...။ ေနဦး... မဟုတ္မွလြဲေရာ...
"ဟုတ္တယ္... ငါလုပ္ခဲ့တာ... ငါလူမိုက္ေတြငွားျပီး
သူတို႔ကိုဆံုးမခဲ့တာ... ငါကအဲ့ေလာက္မွအားမထုတ္ႏိုင္တာ လူမိုက္ေတြ
ငွားရတာေပါ့... ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကိုဆံုးမေနတဲ့အခ်ိန္
မွာငါကထိုင္ၾကည့္ေနတာ တစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္ အလြတ္မေပးဘဲ..."
Oh Sehun ကကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိိုဖတ္ႏိုင္တဲ့ အလား ျဖစ္ရပ္တစ္ခုလံုးကိုအေျဖေပးသြားသည္။
Oh Sehun ... မင္းအဲ့ေလာက္ေတာင္ဘဲ...
ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္္တိုင္ေတာင္မသိလိုက္ခင္မွာပဲ
ပါးျပင္ေပၚတြင္မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ရႊန္းစိုလာခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ့္ကိုခ်စ္လို႔ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာလား? ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုႏွိပ္စက္ခြင့္ကို သူတစ္ေယာက္တည္းလိုခ်င္လို႔လား?... Oh Sehun ဘာလို႔ ငါ့ကိိုေခါင္းရႈဳပ္ေအာင္အျမဲလုပ္
တယ္။
"Oh Sehun မင္း ငါ့ကို အဲ့ေလာက္ေတာင္ခ်စ္-"
"Sehun!!!...."
ဝုန္း ခနဲတံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ စိုးရိမ္တၾကီးဝင္လာ
ေသာ LuHan hyung ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ေမးခြန္းက တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႔ ေပ်ာက္
ကြယ္သြားရျပန္သည္။ ပါးေပၚကမ်က္ရည္ေတြကို လက္ခံုျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္ပစ္လိုက္ျပီး Hyung ဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။
Hyung က Sehun ေဘးတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ျပီး Sehun ရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း အရမ္း
စိုးရိမ္တတ္တုန္းပါလား hyung ရယ္...။ Hyung
ေနာက္က လိုက္လာတာက Kyung Soo။
"Kai... ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ?"
Kyung Soo ရဲ႕အေမးကိုကြ်န္ေတာ္ေခါင္းသာခါျပ
လိိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ အာရုံက Sehun နဲ႕ Hyung ဆီမွာသာ...။
Sehun ဒဏ္ရာေတြကိုေသခ်ာၾကည့္ေနရင္းနဲ႕
hyung ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကကြ်န္ေတာ့္ဆီေရာက္လာ
သည္။
"Jong...In~ah...??"
ေတာင္းပန္ပါတယ္ hyung...။ Hyung ကိုလ်ွိဳ႕
ဝွက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ရုံသက္
သက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ေပးလို႔ျဖစ္တယ္
မလား hyung??...
"Hyung..."
ကြ်န္ေတာ့္ကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတဲ့ hyung... Sehun ရဲ႕ေခၚသံၾကားမွ Sehun ဆီအာရုံေတြျပန္
ပို႔လိုက္သည္။
"အင္း Sehun... ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"Hyung... ဘယ္လိုသိတာလဲ?"
"Hyung ကို Chanyeol တို႔ Kris တို႔ဖုန္းဆက္
တာ... ရန္ျဖစ္တုန္းက သူတိို႔လည္းရွိတယ္လို႔ေျပာ
တယ္... အခုေလးတင္ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုျပန္
ေခၚလာတာ"
Sehun's POV
Hyung ေျပာမွ hyung နဲ႔အတူလူႏွစ္ေယာက္ပါ
လာတာပဲ...။ Hyung ေျပာတဲ့ Chanyeol နဲ႔
Kris ဆိုတာနဲ႔တူတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဟိုေကာင္
ေတြဝိုင္းထိုးေနၾကတုန္းက သတိကရတစ္ခ်က္
မရတစ္ခ်က္မို႔ မ်က္ႏွာေတြကိုေသခ်ာမျမင္လိုက္ရ
ေပမဲ့ ဟိုေကာင္ေတြကိုထိုးလႊတ္လိုက္တာ သူတို႕
ႏွစ္ေယာက္ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာက်ေတာ့ ဒဏ္ရာမေျပာနဲ႔ အညိဳအမည္းစြဲေနတာေလးေတာင္မေတြ႕မိပါလား။
သူတို႔ကအရပ္ရွည္ေနလို႔ မ်က္ႏွာကိုထိုးလို႔မမွီတာ
လား? ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကပဲေတာ္ေနလို႔လား?
ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနတာၾကာသြား
တယ္နဲ႔တူတယ္။ နားကားကားနဲ႔တစ္ေယာက္က
လည္ပင္းကိုလက္နဲ႔ပြတ္လိုက္ နားရြက္ကိုပြတ္လိုက္
နဲ႔လုပ္ေနျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ကြ်န္ေတာ့္
ကိုမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ လက္ပိုက္ျပီး ေဆးရုံ
နံရံကိုၾကည့္ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုလ်စ္လ်ဴရႈျပီး
hyung ေျပာတာကိုသာနားေထာင္ေနလိုက္သည္။
"...မန္ေနဂ်ာမသိေအာင္အျပင္ခိုးထြက္ရင္း မင္းတို႔ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ဝင္ကူညီတုန္းရဲကေတြ႕လို႔ပါ
သြားတာ... အဲ့ဒါမန္ေနဂ်ာကိုမေခၚရဲလို႔ ငါ့ကိုပဲ
လွမ္းေခၚလိုက္ၾကတာ... ဒါနဲ႔မင္းတို႔ကေရာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?"
ကြ်န္ေတာ္ hyung ကိုဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ? အမွန္အတုုိင္းေျပာလိုက္ရင္ hyung ပိုျပီး စိတ္ပူ
သြားမလား?
"ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္တာပါ... Sehun ကကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မန္ေနဂ်ာပါ... အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဝိုင္းအႏိုင္က်င့္ေနတာကိုမၾကည့္ႏိုင္လို႔
ဝင္ကူညီရင္းျဖစ္တာပါ..."
"Sehun က Jong In ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာလား??"
"......"
ကြ်န္ေတာ္ Jong In ရဲ႕မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနတယ္ဆို
တာ Hyung ကိုကြ်န္ေတာ္ေျပာမျပမိခဲ့...။သိဖို႕လည္းမလိုေလာက္ဘူးလို႔ထင္ခဲ့မိတာပဲ။ တကယ္လည္းမလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ Jong In
ၾကားမွာတျခားသူမလိုဘူး။
"...ၾကိဳမေျပာမိတာေတာင္းပန္ပါတယ္ hyung..."
"ရ...ရပါတယ္ Jong In ရဲ႕..."
Hyung ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲကအရိပ္အေယာင္ေတြက
ဘာေတြလဲ? ဟင့္အင္း သေဘာမက်ဘူး။ ဘာလို႔
အဲ့လိုျဖစ္ေနရတာလဲ? Jong In ကိုကြ်န္ေတာ့္နား
မွာရွိေနတာကို မၾကိဳက္ဘူးလား? ကြ်န္ေတာ့့္ကို
Jong In နားမွာ ရွိမေနေစခ်င္တာလား?
ဘာျဖစ္လို႔လဲ?
~~~~~~~~~~~~~
Third Person's POV
"Sehun~ah... "
ကုတင္ေပၚတက္ျပီးေခြေခြေလးအိပ္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ Sehun ရဲ႕ အာရုံကို Luhan ကသူ႔ဆီလႊဲေျပာင္း
ယူလုိက္သည္။
"Nae?"
Luhan သက္ျပင္းကိုခပ္ေလးေလးခ်လိိုက္သည္။
"Hyung တို႔ အိမ္ျပန္ရေအာင္..."
"Hyung ကြ်န္ေတာ္တို႔ကအခုအိမ္မွာပဲ-"
"အေဖနဲ႔အေမတို႔ ရွိတဲ့ China ကိုေျပာေနတာ...
China ကိုျပန္မယ္... မင္း ဒီမွာရွိမေနသင့္ေတာ့ဘူး
Jong In ကိုေျပာလုိက္ေတာ့ မင္း သူ႔ရဲ႕မန္ေနဂ်ာ
မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔..."
"......"
"မင္း မေျပာႏိုင္ဘူးလား? မေျပာႏိုင္ရင္ ငါေျပာမယ္
ငါ့ကို Jong In ဖုန္းနံပါတ္ေပး..."
"......."
"Oh Sehun!"
"ဘာလို႔လဲ?? ဘာလို႔လဲ Hyung...? ကြ်န္ေတာ္
အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ Hyungကိုကြ်န္ေတာ္
ေျပာခဲ့တယ္ေလ... ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ Jong In ကိုဒုကၡမေပးေတာ့ပါဘူး..."
"......"
"Hyung ကြ်န္ေတာ့္ကိုယံုေပးပါ..."
"လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ကလည္း မင္းဒီလိုပဲေျပာခဲ့တာပဲ..."
"Hyun-"
Sehun ေခၚေနတာကို ေတာင္ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲ
Luhan အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
Hyung... ေတာင္းပန္ပါတယ္... မင္းစိတ္ကိုငါ
အသိဆံုးမို႔ဒီ့ထက္ပိုျပီးႏွစ္ေယာက္လံုးကိုဒဏ္ရာ
ေတြမရေစခ်င္ေတာ့ဘူး...
ווווווווווווווווווו×