Σήκωσε το κεφάλι του αργά και με χέρια που έτρεμαν ακόμη από την πίεση, τον φόβο και την αναστάτωση σκούπησε τα δάκρυα που συνέχιζαν, άθελά του, να τρέχουν σαν ένα μικρό ποτάμι από τα μεγάλα γαλανά του μάτια. Ο ανοιγμένος φάκελος βρισκόταν ακόμη στο τραπέζι, με το περιεχόμενό του να βρίσκεται λίγο πιο πέρα, μουσκεμένο από τα δάκρυα του Δημήτρη.
Ξαφνικά τον διαπέρασε κάτι, όμοιο με ηλεκτρικό ρεύμα. Θυμήθηκε ένα από τα καλοκαίρια που περνούσε μικρός στο χωριό της μητέρας του, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού του. Θυμήθηκε όλα εκείνα τα βράδια που καθόταν στην αυλή, γύρω- γύρω από ένα μικρό αυτοσχέδιο ξύλινο τραπεζάκι, κατασκευή του παππού του, μαζί με ένα καρβέλι φρεσκοζυμωμένο ψωμί, μια ντομάτα από τον κήπο και λίγα βρασμένα αυγά από τις κοτούλες της γιαγιάς. Ο Δημήτρης κοιτούσε τον παππού του στα μάτια καθώς διηγούταν ιστορίες από τον πόλεμο που είχε ζήσει καθώς εκείνος, αν και ήταν παρών, ήταν πολύ μικρός και δεν θυμόταν τίποτα. Έτρεμε ο Δημήτρης κάθε φορά που άκουγε τις φριχτές ιστορίες του παππού του.
Τώρα, δεκαεπτά χρόνια αργότερα, ζούσε τον μεγαλύτερο φόβο που είχε από παιδί: Ζούσε άλλον έναν μεγάλο πόλεμο.
Ποτέ ως τώρα δεν είχε κάτσει να σκεφτεί σοβαρά πως αυτός ο πόλεμος θα απειλούσε και την χώρα του, την Ελλάδα. Ποτέ ως τώρα δεν είχε κάτσει να σκεφτεί πως ίσως χρειζόταν να πάρει μέρος στον πόλεμο αυτό και να λερώσει τα χέρια του με αίμα. Ναι, μόλις είχε λάβει γράμμα από την πατρίδα του. Η πατρίδα του, η Ελλάδα του, τον καλούσε να επιστρέψει σε εκείνη και να βρίσκεται σε ετοιμότητα σε περίπτωση που η Ελλάδα μπει στον πόλεμο.
Άρπαξε τον φάκελο από το τραπέζι και τοποθέτησε, σχεδόν ευλαβικά, το χαρτί μέσα του. Έκλεισε τον φάκελο και τον άφησε προσεκτικά ξανά πίσω στο τραπέζι. Μπήκε στο υπνοδωμάτιο και κοίταξε την μεγάλη καφετιά βαλίτσα του πίσω από την πόρτα. Την πλησίασε και ακούμπησε τα χέρια του πάνω της την σήκωσε και την άφησε στο κρεβάτι του.
Με κινήσεις μηχανικές την άνοιξε και την γέμισε με ότι ρούχα βρισκόταν στην μικρή του ντουλάπα. Σειρά είχαν τα παπούτσια.
Πόσο γρήγορα μαζεύεται μια ολόκληρη ζωή μέσα σε ένα κουτί. Την άφησε προσεκτικά στην θέση της ξανά.... Πόσο ξένη έμοιαζε για εκείνον μέσα σε λίγες ώρες η Γερμανία. Πόσο γρήγορα ξύπνησε το εθνικό του αίσθημα... Πόσο γρήγορα βιαζόταν να επιστρέψει στην Λάρισα, στην Ελλάδα... Μα πόσο γρήγορα μάζεψε τα πράγματά του, χωρίς να έχει καν σκεφτεί ότι πίσω του θα άφηνε την Έρνα, ίσως και για πάντα....
Έρνα...
Στάθηκε μπροστά από την ντουλάπα της και κοίταξε προσεκτικά τα κρεμασμένα της φορέματα. Προτίμησε ένα απλο μαύρο φόρεμα. Ήθελε να είναι λιτή, προσεγμένη και σκληρή ταυτόχρονα. Δεν ήθελε οι φίλοι του Χρίστοφ να την περάσουν για ένα κοριτσάκι χωρίς ώριμη σκέψη και χωρίς στοιχεία εμπιστοσύνης πάνω της.
Φόρεσε το φόρεμα και μάζεψε τα μακριά, ξανθά μαλλιά της μια κοτσίδα. Χαμογέλασε πλατιά και με έντονη ικανοποίηση με το αποτέλεσμα που έβλεπε στον μεγάλο καθρέφτη.
Η πόρτα του δωματίου της χτύπησε.
''Έρνα; Μπορώ να περάσω;'' ήταν η Βίλμα
''Εννοείται''
Η Βίλμα μπήκε στο δωμάτιο και κοίταξε την νεαρή γυναίκα απέναντί της.
''Για που στολίστηκες έτσι;''
''Έχω μια δουλειά, μητέρα''
''Πρώτα θα περιμένεις να σε δει ο γιατρός, κοπέλα μου. Το έχω ήδη κανονίσει''
''Δεν μπορούμε να το κανονίσουμε για αύριο; Είναι πολύ σημαντική αυτή η δουλειά για εμένα, μητέρα. Αλήθεια''
''Πιο σημαντική από την υγεία σου;''
''Η υγεία μου είναι μια χαρά. Μια αδιαθεσία ήταν μόνο. Μου πέρασε''
'''Ερνα, επιμένω. Έστω και προληπτικά''
''Αύριο! Αύριο, σας παρακαλώ''
''Κάνε μου αυτή τη χάρη, Έρνα μου. Ο γιατρός θα είναι εδώ σε περίπου μισή ώρα''
Η Έρνα κοίταξε την Βίλμα η οποία είχε ένα βαθύ βλέμμα. Τα μάτια της την παρακαλούσαν να μείνει.
''Εντάξει''
Η Βίλμα χαμογέλασε πλατιά και αγκάλιασε την Έρνα.
Μισή ώρα αργότερα, ο γιατρός ήταν ήδη στο αρχοντικό των Έσσενμπεργκ.
''Ποια είναι η ασθενής;'' ρώτησε
''Η νύφη μου γιατρέ, ελάτε, θα σας πάω στο δωμάτιό της''
Η Βίλμα περπατούσε δίπλα από τον γιατρό μέχρι που έφτασαν στο δωμάτιο της Έρνα και του Χρίστοφ.
Ο γιατρός χαμογέλασε στην Έρνα, η οποία ήταν καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού της, αγκαλιά με την γάτα της.
''Και φιλόζωη και πανέμορφη. Γι αυτό σας αγαπάει και σας προσέχει τόσο η πεθερά σας'' είπε ο γιατρός και χαμογέλασε
Η Έρνα ανταπέδωσε το χαμόγελο ενώ η Βίλμα κοκκίνησε ελαφρά.
''Πως είστε δεσποινίς Έσσενμπεργκ;''
''Πολύ καλά, γιατρέ. Μόνο κάτι ζαλάδες και μια μικρή αδυναμία είχα τις προηγούμενες μέρες. Τώρα μου έχει περάσει αλλά η πεθερά μου επέμενε κατηγορηματικά''
''Καλά έκανε. Ένα μικρό τσέκ απ που και που μόνο καλό μπορεί να κάνει, έτσι δεν είναι;''
Η Έρνα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
''Κυρία Βίλμα, θα μας αφήσετε για λίγο μόνους;''
''Εννοείται, γιατρέ. Φωνάξτε με αμέσως μόλις τελειώσετε'' είπε η Βίλμα και βγήκε από το δωμάτιο.
Μετά από περίπου είκοσι λεπτά εξονυχιαστικής εξέτασης, ο γιατρός κοίταξε την Έρνα η οποία περίμενε για μια απάντηση σχετικά με την κατάσταση της υγείας της.
''Λοιπόν;'' τόλμησε να ρωτήσει
''Η κυρία Βίλμα έκανε πολύ καλά που με κάλεσε''
''Έχω κάτι σοβαρό, γιατρέ;''
''Έχετε κάτι η αλήθεια είναι...''
''Τι είναι;''
''Μην ανησυχείτε, περνάει''
''Ναι... Μα τι είναι;''
''Σε περίπου επτάμισι μήνες θα σας έχει περάσει πλήρως...''
''Σε επτάμισι μήνες;'' ρώτησε η Έρνα γεμάτη απορία
''Δεν έχετε τίποτα παραπάνω από μια ιωσούλα που ονομάζεται εγκυμοσύνη. Με το καλό δεσποινίς Έσσενμπεργκ!''
Τα μάτια της Έρνα άνοιξαν διάπλατα.
Ο γιατρός κάλεσε στο δωμάτιο την Βίλμα και της ανακοίνωσε τα χαρμόσυνα νέα. Η Βίλμα ξέσπασε αμέσως σε κλάματα και δεν σταμάτησε να αγκαλιάζει και να φιλάει την Έρνα. Την νύφη της. Την γυναίκα του παιδιού της και την μητέρα του εγγονιού της που σε λίγους μήνες θα γέμιζε παιδικά κλάματα το σπίτι της.
Μόλις ο γιατρός έφυγε, η Έρνα ζήτησε από την πεθερά της να πάει επιτέλους αυτή τη βόλτα για να ολοκληρώσει εκείνη τη ''σημαντική δουλειά'' που είχε.
Τα σχέδιά της άλλαξαν. Το πρόσωπό της ήταν στολισμένο από ένα σκοτεινό βλέμμα. Μέσα της, βρισκόταν το παιδί της. Το παιδί της και το παιδί του Δημήτρη. Ένα παιδί που όλοι πίστευαν ότι είναι του Χρίστοφ. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρεται. Αυτό το παιδί θα σταματούσε την μοναξιά της, θα της έδινε έναν καλό λόγο για να αγωνίζεται καθημερινά, θα γέμιζε το σπίτι με χαρές και τις καρδιές όλων με αγάπη. Όλα αυτά, θα μπορούσαν να είναι πραγματικότητα μόνο σε μια κοινωνία ειρηνική. Εκεί, υπήρχε μόνο πόλεμος. Όπου υπάρχει πόλεμος, υπάρχει και φόβος. Όπου υπάρχει φόβος, υπάρχει κίνδυνος και τέλος, όπου υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει και θάνατος.
Γι αυτό δεν μπορούσε να χαρεί: Γιατί δεν ήξερε καν αν θα προλάβαινε να γεννήσει αυτό το παιδί... Γιατί ακόμη κι αν προλάβαινε, το παιδί αυτό, από τη πρώτη μέρα της ζωής του, ήταν καταδικασμένο να πεθάνει. Να μεγαλώσει με καθαρά εθνικιστικές αξίες, να ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη ''ανθρωπιά'' και να είναι υπάκουο και σύμφωνο με κάθε λέξη του Φύρερ. Να είναι ένα πιόνι, ένα στρατιωτάκι το οποίο δεν ζούσε για τίποτα άλλο παρά μόνο για το καλό της πατρίδας. Στην ουσία, θα εκπαιδευόταν για να πεθάνει...
Αυτά σκεφτόταν η Έρνα μέχρι που έφτασε έξω από το σπίτι του Δημήτρη. Χτύπησε απαλά την πόρτα, ίσα- ίσα για να πει πως την χτύπησε. Από μέσα της παρακαλούσε να μην ακούστηκε και να μην της ανοίξει. Είχε μετανιώσει που είχε πάει μέχρι εκεί. Έπρεπε να πάει στους φίλους του Χρίστοφ, να γραφτεί στην ομάδα...
Δυστυχώς, η πόρτα είχε ακουστεί και τώρα, ο Δημήτρης, ο πατέρας του παιδού της, ο άνθρωπος που αγαπούσε, βρισκόταν απέναντί της με ένα βλέμμα άδειο.
''Να περάσω;''
''Πέρασε''
Μπήκαν και οι δύο στο σπίτι σιωπηλοί.
''Συνέβη κάτι;'' την ρώτησε
''Ναι... Μα σε βλέπω και εσένα προβληματισμένο''
''Ναι... Συνέβη και σε εμένα κάτι, Έρνα. Κάτι για το οποίο θέλω να μιλήσουμε''
''Και εγώ θέλω να σου πω κάτι''
''Ξεκίνα πρώτη''
''Όχι... Εσύ''
''Ωραία λοιπόν...Έρνα; Δεν είμαι καλός στους προλόγους... Δεν νομίζω πως χρειάζονται κι όλας...''
''Συμφωνώ''
''Χαίρομαι... Φεύγω, Έρνα. Για πάντα''
Τα λόγια του Δημήτρη κάρφωσαν δυνατά ένα μαχαίρι στην καρδιά της.
''Τι;''
''Με καλούν στην Ελλάδα. Στον στρατό''
Δεύτερη φορά. Δεύτερη φορά που άκουγε το ίδιο πράγμα από το στόμα κάποιου που αγαπούσε.
''Δεν είναι δυνατόν''
''Είναι... Αύριο φεύγω''
''Μην με αφήνεις, Δημήτρη''
''Δεν είναι στο χέρι μου''
''Μην με αφήνεις και εσύ'' είπε και ξεκίνησε να κλαίει
Εκείνος την κράτησε στην αγκαλιά του.
''Δεν μου είναι εύκολο, Έρνα...''
''Μην φύγεις τότε''
''Ξέρεις ότι δεν γίνεται''
''Τον μισώ. Μισώ τον Χίτλερ!'' είπε
''Και εγώ''
Η Έρνα τραβήχτηκε από την αγκαλιά του και έτρεξε στο παράθυρο της κουζίνας. Το άνοιξε γρήγορα και με βροντερή φωνή, μέσα στο κλάμα της, φώναξε δυνατά από έξω
''Μισώ τον Χίτλερ. Μισώ τον Φύρερ σας!''
Ο Δημήτρης έτρεξε και την τράβηξε.
''Τρελάθηκες;''
''Ότι αγαπώ. Οτι αγαπώ το παίρνει μακριά μου''
''Ηρέμισε, Έρνα...''
''Πως;''
''Θέλεις να μιλήσουμε γι αυτό που σε απασχολεί; Να ξεχαστείς λίγο;''
''Δεν έχει σημασία πια αυτό...''
''Γιατί;''
''Γιατί πάνε όλα, Δημήτρη''
''Τι ήθελες να μου πεις;''
''Για το μέλλον μας''
Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Δημήτρη.
''Τι πράγμα;''
''Πως σε λίγους μήνες θα είχαμε το παιδί μας''
Ήταν η σειρά του Δημήτρη να ξεσπάσει σε κλάματα...