Κεφάλαιο 29- Μαύρες ώρες φτάνουν

196 24 1
                                    

Κόστριν, Πολωνία...

''Που ταξιδεύει ο νους σου, χαμένε;'' ακούστηκε μια φωνή από το πουθενά

''Πουθενά... Δεν ταξιδεύει πουθενά''

''Άκου καλά, Χρίστοφ... Αν ο *Όμπεργκρούπενφύρερ καταλάβει βρίσκεσαι στα χαμένα, τα ψωμιά σου είναι λίγα, φίλε μου'' 

''Και τι πρέπει να κάνω Χάνς;''

''Να χαίρεσαι φυσικά! Η χώρα μας Χρίστοφ, κοίτα πόσα έχει καταφέρει σε τόσο λίγο καιρό η χώρα μας! Θα γίνουμε υπερδύναμη! Δεν θα πεινάμε πλέον, Χρίστοφ! Τέρμα η πείνα και η μιζέρια!''

''Αν βγούμε ζωντανοί...''

''Ποιος νομίζεις πως θα μας πειράξει;''

''Δεν ξέρω, υποθέσεις κάνω μόνο''

''Να μην κάνεις. Και καλά θα κάνεις να μην μεταδίδεις και σε άλλους τις σάπιες υποθέσεις σου!''

Ο Χρίστοφ γύρισε το κεφάλι του και προχώρησε δύο βήματα παραπέρα. Μια φωνή ακούστηκε από τα μεγάφωνα. Το τρένο έφτανε... Έπρεπε να πάει να το περιμένει.

Προχώρησε γρήγορα γιατί φοβόταν μην ακούσει κατσάδα... Έφτασε σχεδόν μαζί με όλους τους υπόλοιπος. 

Προτιμούσε να ήταν στο πόλεμο... Όχι στα στρατόπεδα... Όχι...

Το τρένο έφτασε, οι πόρτες άνοιξαν και χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν έξω. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη... Η αποστολή του ήταν να τους καθοδηγήσει μέχρι την είσοδο του στρατοπέδου. Το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα παιδί. Ήταν δεν ήταν πέντε χρονών. Κρατούσε κάποιον από το χέρι του - τον παππού του, υπέθεσε- και κοιτούσε δεξιά και αριστερά με την απόγνωση ζωγραφισμένη στα μάτια του. 

''Που πάμε; Φοβάμαι'' είπε σιγανά 

Ο άντρας το κοίταξε μα δεν του απάντησε... Του χαμογέλασε πικρά και έπειτα κοίταξε τον Χρίστοφ.

''Ας σου πει εκείνος ο κύριος'' είπε τελικά

Το παιδάκι τον κοίταξε μα δεν είπε λέξη. Έφταναν εξάλλου... Μπορούσαν ήδη να δουν την είσοδο. 

''Η μαμά;'' ρώτησε λίγο πριν φτάσουν

Αυτή τη φορά ο άντρας δεν κοίταξε καν το παιδί, λες και κάτι του έκρυβε.

Και να, έφτασαν. Η αποστολή του Χρίστοφ είχε τελειώσει. Ένας άλλος άντρας ανέλαβε... Έδινε στον καθένα από μια στολή και ένα νούμερο. Που και που, δεν ξεχνούσε να σπρώχνει και να βρίζει, έτσι χωρίς λόγο, όποιον έβλεπε μπροστά του. 

Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα