Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 35- Τι, τι, τι άλλο μου μέλλεται;

Τράβηξε απαλά την κουρτίνα του σαλονιού και κοίταξε τον Χρίστοφ καλύτερα. Η στάση του παρέμενε η ίδια. Το κορμί του έμοιαζε με παγωμένο, θαρρείς πως ήταν κούκλα φτιαγμένη από πορσελάνη και όχι άνθρωπος με αίμα, νου και ψυχή. Κοιτούσε το κενό, τον δρόμο που πριν λίγο είχε σκοτωθεί άδικα μια αθώα γυναίκα. Πια το κορμί της ήταν παρελθόν. Οι δολοφόνοι της το έσερναν στον δρόμο, λες και ήταν κάτι άψυχο, κάτι πλαστικό ή ίσως και ξύλινο. Το μόνο που θύμιζε την δολοφονία της Εριέττας ήταν το ρυάκι αίματος που βρισκόταν εκεί.

Η Αμελί είχε ήδη αποκοιμηθεί στην ζεστή αγκαλιά της Έρνα μα μερικά δάκρυά της μπορούσε κανείς να τα ξεχωρίσει στο όμορφο προσωπάκι της. Η Έρνα άφησε την κουρτίνα και έβαλε την μικρή στο καλάθι. Με σιγανά βήματα βγήκε στο μπαλκόνι και πλησίασε τον Χρίστοφ. Ακούμπησε τα χέρια της στους ώμους του και το κεφάλι της στο σώμα του.

''Τελείωσε, Χρίστοφ''

''Εμείς τελειώσαμε, Έρνα...''

''Τι εννοείς;''

''Αν φέρθηκαν έτσι σε μια αβοήθητη γυναίκα... Σκέψου πως θα φερθούν σε εμένα... Και σε σένα που δουλεύεις για τον Χίτλερ''

''Σώπα, Χρίστοφ, σώπα! Δεν θα μας καταλάβουν''

''Πως μπορώ να σωπάσω, Έρνα; Πριν λίγο μια γυναίκα σκοτώθηκε μπροστά μου. Να έβλεπες πως την τραβούσαν...''

''Τα είδα όλα''

''Καλά που έφυγες μέσα με το μωρό... Λίγο έλειψε...''

''Είναι τυχερό το καημένο μέσα στη δυστυχία του... Είναι δεν είναι τριών μηνών, Χρίστοφ... Τριών μηνών και έχει χάσει και τους δύο του γονείς''

''Είχε τρομερό ένστικτό η Εριέττα... Και για τον θάνατό της και για την επιλογή να έρθει σε εσένα''

''Γιατί;''

''Είσαι τόσο καλός άνθρωπος, Έρνα... Μόνο εσύ θα δεχόσουν την μικρή''

''Ξέρεις, Χρίστοφ... Όταν μου το είπε είδα στα μάτια της την αγωνία, την ανάγκη να προστατεύσει το παιδί της... Ακριβώς όπως εγώ τότε... Στην εγκυμοσύνη μου... Και τώρα, και τώρα που ακόμη το παιδί μου είναι αγέννητο, νιώθω πως φουντώνει μέσα μου μέρα με την μέρα εκείνο το αίσθημα της υπερπροστατευτικότητας... Πλέον όμως το νιώθω και για την Αμελί.. Δεν μπορώ να την αφήσω''

''Θα της βρούμε μια οικογένεια καλή, όπως της ταιριάζει''

''Όχι! Όχι, Χρίστοφ! Η Εριέττα την εμπιστεύτηκε σε εμένα. Εγώ θα την μεγαλώσω. Σαν κόρη μου''