"Και δεν μου λες κορίτσι μου.Πόσο χρόνων είσαι?"ακούω την μητέρα του Αλέξη να με ρωτάει ενω παίρνει λιγα από τα καμμένα μακαρόνια που έχει φτιάξει το αγόρι δίπλα μου.
Εδώ και ποση ώρα έχουμε καθίσει στο τραπέζι και τρώμε ότι μαγείρεψε ο Αλέξης.Από την πρώτη στιγμή , η αμηχανία και η σιωπή μας έχει καταβάλει.
"Είμαι στην ίδια ηλικία με τον γιο σας."λέω χαμογελωντας ενώ βάζω λίγο παραπάνω αλάτι στα μακαρόνια μου.
"Μαλιστα.Αυτό είναι υπέροχο."τονιζει ενθουσιασμένη η κυρία Μανια και εγώ γνεφω με το προσποιητο χαμόγελο να είναι κολλημένο στο χείλη μου.
Μετά από αυτό η ησυχία μας περιορίζει για ακόμη μια φορά και εγω προσπαθώ μανιωδώς να βρω ένα θέμα για να γίνει συζητηση.Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως δεν έχει αναφερθεί κανενας στον αδερφό του Αλέξη, ακομα τουλαχιστον.Αν και το βρίσκω λίγο απίθανο να γινει καθως ολοι εδώ πέρα εύχονται μόνο ένα πράγμα.
Να τελειώσει το τραπέζι αυτό...
Φυσικά αυτός που το επιθυμεί παραπάνω, είναι ο Αλέξης ο οποίος έχει πάρει ένα χλωμό λευκό χρώμα ενώ σταγόνες τρέχουν που και που από το πρόσωπο του.Θεέ μου, φαίνεται τόσο σοκαρισμένος.
"Πολυ ωραία τα μακαρόνια."λέει ευγενικά ο κύριος Πέτρος ενώ προσπαθεί να αδειάσει το πιάτο.Είναι πραγματικά απαίσια.Και αυτό γιατί την ώρα που καιγοντουσταν εγω και ο Αλέξης , είχαμε άλλες ασχολίες.
Στην σκέψη του φιλιού μας και μόνο , νιώθω όλο τον κόσμο γύρω μου δικό μου , ενώ η κάθε ξεχωριστή στιγμή σταματάει και παγώνει στο πίσω μερος του μυαλού μου.
Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει...
"Μπορώ να κάνω μια σχετικα αδιάκριτη ερωτηση ?"ακούω την μητέρα του Αλέξη να ρωτάει ενω σηκώνει εξεταστικά το βλέμμα της κοιτώντας εμάς τους δυο.
Μόλις φτάνει στα αυτιά η ερώτηση της , κατευθειαν νιώθω το αίμα μου να παγώνει και αισθανομαι έναν κόμπο στην περιοχη του στομαχιου.Θα ήταν απαίσιο αν ρωτούσε κάτι που αφορούσε τον αδερφό του Αλέξη.Η διάθεση του θα χαλουσε κατευθειαν...
Γυρίζοντας το βλέμμα μου στην κυρία Μάνια μπορώ ξεκαθαρα να αναγνωρίσω ότι περιμένει την θετική μου απάντηση.Διακριτικά σκουνταω τον Αλέξη ενω παίρνω την έγκριση του, συνοδευόμενη φυσικά από μια τρομοκρατημενη έκφραση.
Σε άλλη περίσταση θα γελούσα αν έβλεπα το αγόρι δίπλα μου σε αυτη την κατάσταση , παρόλα αυτά αν έκανα κάτι τέτοιο αυτή την στιγμή θα σήμαινε την απόλυτη καταστροφή του δείπνου.
"Αναρωτιόμουν την σχέση που υπάρχει μεταξύ σας."λέει ενω με κοιτάει ύποπτα.Από την μια ανακουφιζομαι που δεν ρώτησε κάτι το οποίο θα ταράξει τον Αλέξη.Από την άλλη , αν η ερώτηση της αφορά αυτό που καταλαβαίνω τότε η άβολη ατμόσφαιρα θα ξαναέρθει στο σημερινό δείπνο.
"Τι εννοειτε?"ρωτάω ευγενικά ενώ προσπαθω να συγκρατήσω την αμηχανία μου παίρνοντας μια μπουκιά από το φαγητό.
"Αναρωτιόμουν αν τα έχετε."λέει μετά από λίγη ωρα και εγώ κλείνω τα ματια μου , ενώ νιώθω αβολα με την ερώτηση της.Παίρνω μια ανάσα ενώ την ίδια στιγμη κανω κίνηση να απαντησω.
"Εγώ και ο Αλέξης δ-δεν..."πάω να πω ενώ βλέπω έναν πιο άνετο πλέον Αλέξη να με διακοπτει.Με ένα βλέμμα μου υποδεικνυει ότι θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του...
Σκατα.
"Φυσικά και τα έχουμε μητέρα."λέει τελικά ενώ μου ρίχνει ένα γλυκο χαμόγελο και περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.
Αυτή η φράση θα ήταν πραγματικά μαγευτική αν την εννοούσε.Παρόλα αυτά ξέρω ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδον απίθανο να συμβεί...
Στραβοκαταπινω και γυριζω να κοιτάξω τον Αλέξη μετά από αυτό που ξεστομισε.Το να το παίξουμε ζευγαράκι και να κοριδεψουμε τους γονεις του σιγουρα δεν θα ήταν καθόλου σωστό.Του ριχνω μια αυστηρή ματιά ενώ με κοιτάζει αγχωμένος παρόλα την προσπάθεια του να το παίξει χαλαρός.
Υπέροχα.
"Ποσό χαίρομαι για αυτο που ακούω."ανακοινώνει η μητερα του ενώ σηκώνεται από την καρέκλα της και έρχεται για να με αγκαλιασει.Εγώ λίγο σοκαρισμένη από την αντίδραση της , προσπαθώ να κρύψω τα περίεργα συναισθήματα που με καταβάλουν.
"Αυτό είναι όντως πολύ καλό."λέει ο κύριος Πέτρος ενώ συμφωνεί με την γυναίκα του.Χαμογελάω αμήχανα και ριχνω μια κλοτσια στο πόδι του Αλέξη για ότι με έβαλε να κάνω.Να υποδειθω ότι τα έχουμε σίγουρα δεν θα είναι εύκολο...
"Φαίνεσαι μια αξιόλογη νεαρή, γλυκιά μου."τονίζει στην συνέχεια η κυρία Μάνια και εγώ δεν μπορώ να κανω τίποτα αλλο παρα να την ευχαριστήσω.Είναι μια γλυκιά γυναίκα.Την εχω συμπαθήσει.
"Και επειδή με έχεις κερδίσει , μπορείς από εδώ και πέρα να με φωνάζεις μητερα."τονίζει με ένα χαμογελο να διαγράφεται στο πρόσωπο της , ενώ το μόνο που θέλω εγώ , είναι να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Την κοιτάζω με γουρλωμενα τα ματια και χωρίς να έχω τίποτα να απαντησω γνεφω χαμογελωντας.Από την άλλη ο Αλέξης, ξεροβηχει κάνοντας εμφανέστατη την αμηχανια του.
Τέλεια.
"Δεν μου ειπες.Αδέρφια έχεις?"με ρωτάει ευγενικά η μητερα του Αλέξη, ενώ βλεπω το αγόρι δίπλα μου να κινείται αβολα στην θεση του.
"Όχι.Ειμαι μοναχοπαίδι.Παρόλα αυτά από πάντα θα ήθελα εναν αδερφό η μια αδερφή.Θα ήταν ότι πρέπει για να πούμε τα "μυστικά μας."λέω γελώντας και βλέπω τους γονεις του Αλεξη να γνεφουν.
"Ο Αλέξης ξέρεις έχει έναν αδερφό."πετάει την "βομβα"στο τραπέζι η κυρία Μάνια και βλεπω τον Αλέξη να πετάει το πιρούνι στο πιάτο του εκνευρισμενα.
Γυρίζω να τον κοιτάξω και διακρινω ήδη το σαγόνι του να έχει έρθει λίγο πιο μπροστά από ότι συνηθως , ενω τα χέρια του έχουν σχηματίσει γροθιές κάτω από το τραπέζι.
Γαμωτο.
"Τελεια.Θέλετε λίγο αλάτι στο μακαρόνια σας?"ρωτάω προκειμένου να αλλάξω συζητηση.Μόνο και μόνο από την έκφραση του Αλέξη μπορώ να καταλάβω ότι έχει συμβεί κάτι σοβαρό με τον αδερφό του.
"Όχι γλυκιά μου."τονίζει χαμογελώντας η κυρία Μάνια και ύστερα κοιτωντας τον Αλέξη αυστηρά συνεχίζει."Δεν θα ήθελες να μάθεις παραπάνω για τον αδερφό του Αλέξη?"με ρωτάει καχύποπτα και εγώ αρνούμαι κατηγορηματικά με μια κινηση του κεφαλιού μου.Έχει όρεξη για καυγά...
Βάζω το μυαλό μου σε σκέψεις και προσπαθώ να βρω οποιοδήποτε θέμα για συζήτηση αλλά τίποτα δεν μου έρχεται.Είναι σαν να έχει κολλήσει και να μην μπορεί να σκεφτεί.
Υπέροχα.
"Δεν θα ήταν κακο να μάθεις μερικά πράγματα."συνεχίζει και εγώ γυρνάω για να δω την αντίδραση του Αλέξη.Ο θυμός βγαίνει εμφανεστατος μέσα από την έκφραση του πρόσωπο του και η αρχικη μου συμπάθεια για την μητέρα του γίνεται αυτόματα καπνος...
"Σου είπε όχι μητέρα.Δεν θέλει κανείς να γινει αυτή η συζήτηση.Μπορείτε να φύγετε."φωναζει ο Αλέξης με ένα άγριο ύφος ενω σηκωνεται απο το τραπέζι.Η συμπεριφορά του , είναι περίεργη.
"Γιατί φοβάσαι να μην μάθει κάτι που δεν πρέπει? Ως κοπέλα σου θα πρέπει να ξέρεις τι έχεις κάνει στον αδερφό σου."τονίζει ο πατέρας του και βλέπω την ευγενική του μορφή που υπηρχε πριν λιγη ωρα να κανει φτερά.Μπροστά μου εμφανιζονται δυο εξοργισμενη ανθρωποι.
"Δεν χρειάζεται να ξερει τίποτα.Ότι είναι θα το μάθει από εμένα.Εσείς δε έχετε καμία δουλειά.Στο διάολο να πάτε και οι δυο σας."συνεχίζει και οι γονεις του φαίνονται έκπληκτοι με την τελευταία πρόταση του.Εγώ τον κοιταω με γουρλωμένα τα ματια ενω πιανοντας τον απο το μπρατσο προσπαθω να τον ηρεμησω.
"Πως μιλάς έτσι νεαρέ με?"ρωταει σοκαρισμένη η μητερα του , ενώ βάζει τα χέρια στην μέση της προκαλώντας εναν πιο αυστηρο τόνο στην όλη συζήτηση.
"Δεν άκουσες τι είπα?"ρωταει ο Αλέξης , ενώ ένα περίεργο χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπο του."Να πάτε στο διάολο.Και οι δυο σας.Πάρτε και τον μαλακά τον γιο σας μαζί."συνεχίζει και εγώ κανω εμφανεστετο το σοκ μου.Ο θυμός τον έχει καταβάλει για τα καλά...
"Αλέξη.Ηρέμησε."ψιθυρίζω προκειμένου να με ακούσει μόνο αυτός.Μου ρίχνει μια ματια και στην συνέχεια ξαναγυρναει στους γονείς του.
"Έξω από εδώ.Μην τολμησετε να ξαναπατησετε το πόδι σας εδώ μέσα."λέει στην συνέχεια ενώ με μεγάλη ευκολια δίνει μια δυνατή κλοτσια στο τραπέζι κάνοντας όλα τα πράγματα να πέσουν κάτω και να σπάσουν.
Τρανταζομαι με την κίνηση του και ταυτόχρονα αντικρίζω τα πιατα και το φαγητό να βρισκετε στα πατωματα.Θεέ μου...
"Τι είναι αυτα που κανείς νεαρέ μου?Ο εγωισμος σου σε εχει καβαλησει.Δεν μπορεις να συνηδητοποιησεις την αλήθεια?"ρωταει εκνευρισμενος ο πατέρας του ενώ πλησιάζει τον Αλέξη επικίνδυνα.
"Είστε τόσο γελοιοι.Παντε στον γιόκα σας και πάρτε τον πουλο απο εδώ μέσα."λεει ουρλιαζοντας ο Αλέξης ενώ βλεπω πως τα λόγια του , δημιουργούν μια εσωτερικη πληγή στους γονείς τους.
Στην συνέχεια ρίχνοντάς τους μια τελευταία ματιά , κλοτσαει ακόμη μια φορά το τραπέζι και πηγαίνει στο δωμάτιο του.
Κοιτάζω με ένα περίεργο συναίσθημα τους γονείς τους , ενώ ξέρω πολύ καλά ότι ούτε αυτοί ήθελαν να προκαλέσουν όλο αυτό το σκηνικό.Φαίνονται στεναχωρημενοι ενώ έχουν ξεκινήσει ήδη κάποια δάκρυα να τρέχουν απο τα ματια της κύριας Μανίας.
Κοιτώντας τους λυπημένη, προσπερναω όλο το χάος που έχει δημιουργηθει στον χώρο , προσέχοντας να μην κοπω από κάνα γυαλί.Ύστερα , κατευθύνομαι προς το δωμάτιο του Αλέξη.Θέλω να δω την κατασταση του.
Χτυπάω ευγενικά την πόρτα ενώ τον βλέπω καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού με τα χέρια στο γόνατα του.Έχει φυλακίσει το πρόσωπο του στις παλάμες του και αγνοεί το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του.
"Αλέξη μου.Μπορώ να μπω?"ρωτάω απαλά και προσεχτικά ανοίγω λίγο παραπάνω την πόρτα.Δίχως να σηκώσει το βλέμμα του να με κοιτάξει μπορώ να συνειδητοποιώ την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκεται.Νιωθω την καρδιά μου να φλέγεται από το γεγονός και μόνο ότι αισθάνεται χάλια αυτή την στιγμή.
"Ίρις φύγε.Πήγαινε σπιτι σου."τον ακουω να λέει ψιθυριστά ισα ίσα για να φτάσουν τα λόγια του στα αυτιά μου.
"Αλέξη εγώ θέλω να σε βοηθ-"προσπαθω να πω ενώ κάνω ακόμα μια κινηση να τον πλησιασω.Δεν μπορώ να τον αφήσω.
"Ίρις.Πήγαινε σπίτι σου , τώρα."ακουω να μου λεει απαιτητικά και με εναν ψυχρό τόνο στην φωνή του.Μόνο από αυτά τα λόγια του , αισθανομαι όλο μου το είναι να γκρεμίζεται...
____________________________________
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ💘Τι μου κάνετε?παιδιά μπήκε φθινοπωρο:'(ΙΟΥ.
Λοιπόν....Ουπς...Έγινε ένας μικρός χαμουλης.😢😢😢
Σύντομα θα μάθουμε τι εγινε με τον αδερφό του πάντως..😈
Συμφωνείτε με την συμπεριφορά των γονιών του?😢
Τι λέτε θα φύγει η Ίρις εκει μεσα?😨
Επίσης.Well, το πρώτο κεφάλαιο της καινουριας μου ιστοριας είναι έτοιμο.Λέτε να την ανεβάσω ή να σας βασανισω λίγο ακόμα μέχρι να μάθετε την πλοκή της?😈😈😈
Επίσης θέλω όσο τίποτα αλλο να πάω να δω το "suicide squad" και το "ψάχνοντας την ντορι😢😢" που βγαίνει σημερα.Πήγατε-θα πατε εσείς να τα δείτε?
Αμμ..Λοιπόν.Σας ευχαριστώ τόσο πολύ που με προκαλείτε σε challenges κλπ.Πραγματικά βλέπω το κάθε άτομο που με προκαλεί και χαίρομαι πολυ.Απλά έχω πολύ λίγο χρόνο και δεν νομίζω ότι προλαβαίνω να τα κάνω.Έχουν μαζευτεί πραγματικά παρά πολλά.Παρόλα αυτά συνεχιστε να με προκαλειτε για να βλέπω τα facts σας💘💘
Ψηφίστε και σχολιάστε αν σας άρεσε το κεφάλαιο.Αν το κάνετε θα βάλω μέσο για να ξεκινήσουν τα σχολεία αρχές Οκτωβρίου 😢😢ΤΙ ΛΕΩ😨
ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ ΜΠΑΜΙΟΥΛΕΣ ΜΟΥ 💘💘
-ΑΝΤΙΟΟ,ΔΗΜΗΤΡΑ-ΠΕΡΦΕΚΤ😈-