"Βαλτην πιο μέσα."λέω στον Αλέξη , ενώ τον βλέπω να σπρωχνει προκειμένου να μπει.
"Σου λέω δεν χωράει.Είναι μεγαλη"τονίζει και αναστεναζοντας , παιρνει ακομα μια ανασα και προσπαθεί να με βοηθήσει.
"Μικρή είναι Αλέξη.Μικρή."λέω γελώντας και τον βλέπω να με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα."Βλέπω έχεις ενα θέμα , με το να ξεχωρίζεις τα μεγέθη."συνεχίζω τη ίδια στιγμη που ορκίζομαι ότι αν μια ματια του μπορούσε να με σκοτώσει , αυτή την στιγμή θα ήμουν ήδη νεκρή.
"Σπρώξει και εσύ όμως.Δεν βοηθάς καθόλου .Μονο οδηγιες δινεις."λεει με νευρο, ενω εγώ ακολουθώ την εντολή του.Βάζω λίγα καλύτερα τα χέρια μου και με μια δυνατή κραυγή μπαίνει.Επιτέλους.
"Είδες?Δεν ήταν τόσο δύσκολο να βάλουμε μια βαλιτσα σε ένα ράφι ντουλάπας.Μπορούσες να το κάνεις και μονη σου."μου λέει άκρως αλαζονικά την ίδια στιγμη που εγώ θέλω να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια.
"Γίνεσαι τόσο μαλακας."λέω τελικά και τον βλέπω να με κοιτάζει έκπληκτος.Εγώ να τον βρίζω?Είναι κάτι πρωτάκουστο και για εμενα και για αυτον.Η πρόοδος μου σε αυτό τον τομέα είναι μεγάλη...
"Πρόσεξε τα λόγια σου Ίρις.Αυτά σε εμενα δεν πιάνουν."λεει κάπως αυστηρά ενώ μου πιανει με αρκετή δύναμη τους δυο καρπούς μου."Ξέρεις, κάτι τέτοια θέλουν οι δυο βουτηρομπεμπεδες με τους οποίους έχεις μπλέξει."συνεχίζει ενώ ασκεί παραπάνω δύναμη αυτή την στιγμή.Δεν αργω να καταλάβω σε ποιους αναφέρεται και με μια κινηση προσπαθώ να πάρω τα χέρια μου από τα δικά του.
"Άσε με, με πονάς."λέω κλαψουριζοντας ενώ νιώθω έναν μικρό οξύ πόνο να διαπερνάει τους καρπούς μου.
"Αυτό , ματια μου , θα μου το λες σε λίγες μέρες.Μονο που θα βρισκόμαστε σε διαφορετική στάση."λεει ψιθυριστά στο αυτι μου ,ενω σιγά σιγά απομακρύνεται και αφήνει τους καρπούς μου στην ησυχία τους.Πόσο με εκνευρίζουν τα ερωτικά υπονοούμενα που πετάει...
"Παντως δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έφερες μια τόσο τεράστια βαλίτσα για μόνο 4 μερες."τονίζει και κάθεται στον καναπέ ενώ απλώνει τα πόδια του στο τραπεζάκι.Αλλαζει το θεμα συζητησης για να μην προλαβω να του απαντήσω.Μάλιστα...
"Δεν εφερα μεγάλη βαλίτσα Αλεξη.Στο ξαναειπα.Είναι η πιο μικρη που έχω."λέω και αναστεναζοντας τριβω τους καρπούς μου.Ο πονος υποχωρει σιγα σιγα.
"Σε πονεσα πολύ?"τον ακούω να με ρωτάει ενω πλησιάζει προς το μερος μου.Εγώ χωρίς να του απαντήσω κατευθύνομαι προς την κουζίνα και προσπαθώ να βρω παγάκια για να βάλω πάνω στους καρπούς μου.Το καλό που του θέλω να μην αφήσει σημάδι...
"Γαμωτο." ακούω να ψιθυρίζει ενώ έρχεται κοντά μου και βλέπει κάτι μικρες κοκκινιλες να σχηματιζονται στα χέρια μου."Κάτσε κάτω θα σου φέρω εγώ πάγο."τονιζει και ακολουθω την εντολή του.Για να πω την αλήθεια, δεν πονάω καθόλου πλέον.Αισθάνομαι μόνο το άγγιγμα του πάνω στα χέρια μου , και αυτό μ'αρέσει.
"Συγγνώμη.Δεν το ήθελα."λεει μέσα από την κουζίνα ενώ πλησιάζει κοντά μου με κάτι παγάκια.Τα βάζει απαλά πάνω στο χερι μου , ενω στέκεται γονατιστός μπροστά μου.Παίρνει μια τούφα από τα ματια μου και την τοποθετεί στο αυτι μου.
"Τόσο όμορφη."τον ακούω να ψιθυρίζει και εγω γουρλωνω τα ματια μου παραξενεμενη.Εμενα εννοεί?
Αποφασίζω να μην ρωτήσω γιατι ειμαι σίγουρη ότι ακόμα και να είπε κάτι τέτοιο, δεν θα το επαναλάμβανε ούτε θα το δεχόταν.Όποτε τζάμπα κοπος..
Σηκώνομαι από τον καναπέ, ξεροβηχοντας κάπως άβολα και πλησιάζω στο δωμάτιο μου.Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και ακούω τα βήματα του να με ακολουθούν.Δε πρόκειται να ξεκολλήσει...
"Γιατί έφυγες?"τον ακούω να με ρωτάει ενω εγω ανασηκωνω τους ώμους μου άβολα.Ξεφυσαω και πηγαίνω το βλέμμα μου πάνω του.
Γαμωτο.
Παρόλα τις γρατζουνιές και τα σημάδια που στολίζουν το πρόσωπο του είναι τόσο όμορφος...
"Απλά θέλω να μεινω λίγο μόνη μου , υποθέτω.Πρέπει και να διαβάσω , οπότε ναι.Αν θέλεις μπορείς να φύγεις."του λέω απλά και βλέπω ενώ συνοφρυωμα να δημιουργείται στην περιοχή ανάμεσα στα φρύδια του.
"Έμμεσα με διώχνεις?"ρωταει με εναν αστειο τονο στην φωνη του και εγω γελαω.
"Μπορεις να το πεις και έτσι."λεω αστειευομενη και βλέπω ένα χαμογελο να δημιουργείτε στο πρόσωπο του.
"Επειδή δεν έχω κάτι να κάνω τι θα έλεγες να διαβάσουμε μαζί?"με ρωτάει και πλησιάζει κοντά μου λίγο παραπάνω.
"Γιατί όχι?"τον ρωτάω ανασηκωνοντας τους ώμους μου και ακουω ενα επιφώνημα χαράς να ξεφεύγει από το στόμα του.Τόσο μωρό...
"Κανείς σαν πενταχρονο."λεω γελώντας και τον τσιμπαω στο μπράτσο.Είναι σαν πέτρα , και κάνει τα δάχτυλα μου να πονέσουν..
"Ένα ωραίο πενταχρονο όμως έτσι?"με ρωτάει και μου ανακατεύει τα μαλλιά.Ριχνοντας του ενα δολοφονικό βλέμμα πλησιάζω στο γραφειο.
"Καλύτερα να διαβάσουμε.Θέλω όσο τίποτα αλλο να αποφυγω αυτή την απάντηση."λεω τελικά ενώ τον ακούω να ξεφυσαει γελώντας.
{...}
"Δεν καταλαβαίνω." ανακοινώνει για εκατοστή φορά σήμερα ενώ ξεφυσωντας πετάει τον στυλό στο γραφείο.
"Δεν υπάρχει κάτι να μην καταλάβεις ρε συ Αλέξη.Ακόμα ούτε την πρώτη παράγραφο δεν έχουμε διαβάσει."του λέω εκνευρισμένη πλέον και ακουμπάω την πλάτη μου πίσω στη καρέκλα.Είναι τόσο ξεροκεφαλος και δεν μπορεί να καταλάβει οτι ο τυπος της που υπαρχει σε αυτο το κεφαλαιο στην φυσικη παραμένει έτσι και δεν αλλαζει.
"Είναι μια απλή εφαρμογή.Όταν πάμε πιο κάτω δηλαδή τι θα κάνουμε?"ρωταω αγανακτισμενη κοιτάζοντας τον αυστηρά.
"Ίσως το να διαβάσουμε μαζί να μην ήταν καλή ιδέα."παραδέχεται και με κοιτάζει απολογητικα.
"Για την ακρίβεια ήταν μια καταστροφη.Χάσαμε πολύ χρόνο και αποτέλεσμα δεν βγήκε."ανακοινώνω κάπως αυστηρά και τον βλέπω να γνέφει, ως ένδειξη ότι συμφωνεί μαζί μου.
"Λοιπόν κάτι πρέπει να κάνω για να σε αποζημιωσω."τονίζει και πλησιάζει προς το μερος μου.Παραμερίζει τα μαλλια μου και πηγαινει να φιλήσει τον λαιμό μου.
"Αλέξη.Ειμαστε φίλοι."λεω και βλέπω τα ματια του να σκοτεινιάζουν.Ξέρω ότι γίνομαι σκύλα , αλλά οσο και να θέλουμε κάτι μεταξύ μας δεν ξερω αν είναι δυνατόν να συμβεί.
"Εντάξει.Προς το παρων"συμφωνεί μαζι μου και απομακρυνεται από κοντά μου."Τι λες να σου μαγειρέψω?"ρωταει χαμογελωντας και εγω γνεφω.Μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και απομακρύνεται.
Μακαρι να με φιλούσε στα χείλη.Να ξαναενιωθα τις πεταλούδες στο στομάχι μου να χορεύουν ξέφρενα...
Κλείνω τα βιβλία ενώ κουνάω το κεφάλι μου για να αποχωριστώ όλες αυτές τις σκεψεις.Συμμαζευω λίγο το δωμάτιο και τοποθετώ κάτι πολύχρωμα χαρτάκια σε ένα συρτάρι, βαζοντας τα στυλο σε μια μπλε θήκη.Αναστεναζω και νιώθω αρκετά κουρασμένη από την σημερινή ημέρα.
Την ώρα που πάω να ξαπλώσω στο κρεβάτι , ακούω το κουδούνι του σπιτιού να χτυπά.Ξεφυσαω κουρασμένη και βγαίνοντας από το δωμάτιο κατεβαίνω τα τρία σκαλοπατακια και πλησιάζω τον Αλέξη.
"Δεν θα ανοίξεις?"ρωτάω και τον βλέπω απορροφημένο να προσπαθεί να ανακατεψει γρήγορα την σάλτσα με τα μακαρόνια προκειμένου να μην του κολλήσουν.
"Τώρα δεν μπορώ.Πήγαινε άνοιξε εσυ."τονίζει ενώ ακουω ακόμη μια φορά το κουδούνι να χτυπά.
"Προσωπικη σου υπηρέτρια με κάνεις."λεω αστειευομενη και πλησιάζω προς την πόρτα.
Με μια κινηση την ανοίγω ενώ αυτό που αντικρίζω με κάνει να θέλω φύγω αυτή την στιγμή από εδώ μέσα...
______________________________________
Καλε ποια εβαλε πάλι κεφάλαιο μερικές μέρες νωρίτερα?😢😢
Εγώ.Μικρό αλλά από το καθόλου κάτι είναι και αυτό 😇
Τι κάνετε ?Πως είστε? 💓💓
Ποιον-ποιους-τι είδε η Ιρις?😈😈😈
Θα μάθετε στο επόμενο.
Αυτά από εμένα νομίζω💓
Σας αγαπώ μπαμιουλες μου😨😨💞❤
Ψηφίστε και σχολιάστε αλλιώς να μην ξαναφατε για 283773378328 χρονια😈
•Αντίο, Δήμητρα θεα•