เมลเก็บของทุกอย่างในบ้านก่อนจัดยาที่จำเป็นให้คนรับใช้ขนไปบ้านใหญ่เผื่อต้องใช้ ก่อนคำ่ทุกคนต้องไปรวมตัวกันที่บ้านใหญ่นี่คือคำสั่งหัวหน้าหมู่บ้านผู้ชายถูกเกณฑ์ให้ไปเตรียมอาวุธขณะผู้หญิงต้องเตรียมเสบียงอาหารที่จำเป็นและทุกคนต่างก็ช่วยกันโดยไม่มีเสียงคัดค้านสักคำ มีแต่พยายามช่วยกันเตรียมข้าวของอย่างรีบเร่งเพราะต้องแข่งกับเวลา
"..................." มือเล็กๆเขย่ามือบางเบาๆก่อนชูผ้าผืนบางกับหนังสือสีดำเล่มใหญ่ที่กอดไว้กับตัวตลอดเวลามาตรงหน้า เมลยิ้มก่อนคุกเข่าลงรับผ้าผืนบางมาห่อหนังสือก่อนมัดเป็นย่ามคล้องใหล่เล็กๆอย่างรู้ใจ
"แบบนี้ใช่ไหมจ๊ะ..."เมลถามยิ้มๆยายแม่มดน้อยคงไปเห็นแบบอย่างมาจากผู้ใหญ่ละสิ ใบหน้าน้อยๆพยักหงึกหงักยิ้มกว้างอย่างพอใจ
"บ่ายมากแล้วเรารีบไปบ้านท่านพ่อกันเถอะจ๊ะกาย่า...เผื่อบางทีอาจมีงานอะไรที่เราจะช่วยพวกเขาได้บ้าง....''เมลจับมือเล็กๆมากำไว้ก่อนเอ่ยชวนเบาๆ
"ท่านเมล...."เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมคนรับใช้ที่ประคองใครบางคนขึ้นมาบนบ้าน
"ดาราราย!..."เมลอุทานเมื่อเห็นหน้าชัดๆว่าคนที่ถูกประคองเข้ามาเป็นใคร ดารารายที่เคยสวยงามตลอดเวลาตอนนี้หน้าตาซีดเซียวผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเสื้อผ้าเปื้อนดินและเศษใบไม้ดูมอมแมมจนแทบจำไม่ได้
"เมล...ช่วยข้าด้วย มีแต่เจ้าเท่านั้นที่ช่วยข้าได้..."ดารารายผวาเข้ามาจับมือเมลเขย่าก่อนร้องให้ฟูมฟายอย่างเสียขวัญ
"ใจเย็นๆก่อนดาราราย...เจ้าไปอยู่ที่ไหนมา ทุกคนเป็นห่วงออกตามหาเจ้าตั้งแต่เช้าก็ไม่เจอ...."เมลจับมืออีกฝ่ายไว้ก่อนปลอบเบาๆ
"พี่เมฆา....พี่เมฆากลายเป็นแวมไพร์ไปแล้ว...ข้ากลัวเหลือเกินพวกมันมากันเต็มไปหมด...."ดารารายละล่ำละลักพูดออกมาน้ำตานองหน้า
"เรื่องนั้นพวกเรารู้แล้ว แล้วเจ้าละไปอยู่ที่ไหนมาท่านพ่อสั่งให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่บ้านใหญ่ก่อนพระอาทิตย์ตกดิน...เจ้ารู้ไหม??.."
"เรื่องนั้นช่างเถอะแต่ตอนนี้ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า...ขอร้องเถอะนะเมลโปรดช่วยข้าด้วย..."
"ถ้าข้าช่วยได้ข้าก็ยินดี...."เมลเอ่ยเบาๆไม่เข้าใจว่าดารารายอยากให้เธอช่วยอะไร
"ได้สิเจ้าช่วยได้แน่...เมื่อวานนี้ข้าหนีพวกแวมไพร์กลับไปที่บ้านพยายามซ่อนตัวพร้อมกับพ่อแม่ข้าแต่พวกมันมีมากเกินไปและพวกเราก็กลัวมากจึงตกลงใจกันว่าจะมาหาทุกคนที่บ้านใหญ่...ข้ากับพ่อแม่เดินลัดเลาะมาตามแนวลำธารแต่มันมืดมากแม่ข้าหกล้มตอนนี้นางปวดขามากข้าเลยให้พ่อกับแม่ข้าซ่อนตัวอยู่ในถ้ำข้างนำ้ตก...ข้าพยายามจะมาหาทุกคนที่บ้านใหญ่แต่กลับถูกพวกแวมไพร์ไล่ล่า...ข้าวิ่งหนีเข้าไปในป่ารู้ตัวอีกทีข้าก็หลงทาง....กว่าจะออกจากป่าได้ก็เลยเที่ยงมามากแล้ว เมลเจ้าเป็นหมอเจ้าต้องช่วยแม่ข้าได้แน่...ไปกับข้าเพื่อช่วยนางได้ไหม..."ดารารายเงยหน้ามองเมลด้วยสายตาอ้อนวอน
"แต่มันบ่ายมากแล้ว...เราควรไปขอความช่วยเหลือที่เรือนใหญ่..."เมลตั้งสติก่อนมองดารารายอย่างลังเล
"เมลได้โปรด...ถ้ำนำ้ตกอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ถ้าเราต้องไปบ้านใหญ่แล้วค่อยย้อนกลับมาข้ากลัวว่ามันจะมืดไปเสียก่อน พ่อกับแม่ข้าแก่แล้วและทั้งคู่ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย ข้าตัดสินใจมาขอความช่วยเหลือจากเจ้าเพราะแน่ใจว่าเจ้าจะช่วยแม่ข้าได้...ข้าขอร้องนะเมลช่วยเราด้วย..."ดารารายทรุดตัวลงคุกเข่าอ้อนวอนเมลทั้งนำ้ตา
"ลุกขึ้นเถอะ...อย่าทำแบบนี้ถ้าเจ้าบอกว่ามันอยู่ไม่ไกลงั้นเราก็รีบไปกันเถอะ...คงกลับมาได้ก่อนมืด.."เมลอุทานออกมาเบาๆพร้อมตัดสินใจเมื่อประคองดารารายให้ลุกขึ้นก่อนก้มลงมองมิกาย่าอย่างลังเลสุดท้ายก็ตัดสินใจจับมือแม่มดน้อยไว้ก่อนจูงไปด้วยกัน
"เจ้าจะพายายเด็กประหลาดนี่ไปด้วยเหรอ??...ปล่อยนางไว้ที่บ้านดีกว่าไหมเอาไปก็ถ่วงเวลาเปล่าๆ"ดารารายค้านขมวดคิ้วมองมิกาย่าอย่างไม่พอใจ
"ไม่ได้หรอก...ข้าจะปล่อยนางให้อยู่ที่บ้านคนเดียวได้ยังไงในเมื่อตอนนี้ทุกคนไปบ้านใหญ่กันหมดแล้ว..."เมลบอกออกมากำมือเล็กๆของมิกาย่าไว้แน่น
"งั้นก็ตามใจเจ้า....เรารีบไปกันเถอะ..."ดารารายตัดบทก่อนเริ่มออกเดินนำไปอย่างรวดเร็ว
.............................................
ทางไปถ้ำนำ้ตกเป็นทางเดินเล็กๆลัดเลาะไปตามลำธารหลังบ้านนาคีมุ่งตรงไปสู่ราวป่า ในยามที่ทุกคนไปรวมตัวกันที่บ้านเวหาทำให้ทั้งหมู่บ้านเงียบเชียบชวนวังเวงไม่มีแม้เสียงนกร้องมีเพียงเสียงนำ้ที่ใหลเลาะไปตามแก่งหินท้องฟ้ายามบ่ายแก่ๆดูครึ้มฝนแม้จะเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าอาทิตย์จะตกดินแต่บรรยากาศก็ชวนอึดอัดหายใจแทบไม่ออก...
"ดาราราย...อีกไกลไหมกว่าจะถึงถ้ำที่พ่อแม่เจ้าซ่อนตัวอยู่..."เมลเอ่ยถามเบาๆกวาดตามองไปรอบๆมือบางกำมือแม่มดน้อยไว้แน่นบอกตัวเองว่าใจคอไม่ดีเอาเสียเลยราวกับเส้นทางข้างหน้ามันช่างอันตรายสำหรับตัวเธอและมิกาย่าจนอดคิดไม่ได้ว่า ไม่น่าจะตามดารารายมาเลย
"ไม่ไกลหรอกเลยป่านี่ไปอีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว..."ดารารายตอบโดยไม่หันกลับมามอง
ถ้ำริมนำ้ตกซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีเถาวัลย์และพุ่มไม้เล็กๆรกครึ้มจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นถ้ำเสียงนำ้ตกดังก้องไปทั่วบริเวณสายนำ้ที่ตกจากที่สูงสาดกระเซ็นเป็นฝอยฟุ้งไปทั่วบริเวณทำให้อากาศใกล้บริเวณนั้นหนาวเย็นจนเมลรู้สึก
"ถึงแล้ว...พ่อแม่ข้าอยู่ในถ้ำนี้เรารีบเข้าไปกันเถอะ..."ดารารายหันมาบอกก่อนผลักเมลเบาๆให้เดินนำเข้าถ้ำไปก่อน
"ที่นี่ก็ไม่ไกลจากบ้านใหญ่นัก...ทำไมเจ้าไม่ไปขอความช่วยเหลือที่นั่นละ...โอ๊ะ!!..."เมลหันกลับมาถามเบาๆก่อนอุทานอย่างตกใจเมื่อมองเห็นดารารายเงื้อไม้ขึ้นก่อนฟาดใส่เธอเต็มแรง
"เพราะคนที่พี่เมฆาต้องการเป็นเจ้าไงละ...ไม่ใช่พวกบ้านใหญ่...."ดารารายตอบเหลือบตามองร่างบางของเมลที่ฟุบหมดสติอยู่กับพื้นก่อนหันมองมิกาย่าที่กำลังถอยหนีอย่างตกใจ.....