Çocuk kalbi işte hep sevilmeyi istedim. Küçücük kalbimin kocaman rüyasıydı sevilmek... Sevilmek rüyasıydı da kalbimin gerçeği değil; özlemi oldu her dem. İçine kapanık, sinmiş bir çocukluktan sonra artık bir genç kızım. Ve bugün tam 24 yaşındayım. Doğum günümü yine hiç kimse hatırlamadı. Görünmeyen bir varlık gibi hissediyorum kendimi. İçim artık sızlamıyor ama iyileşemiyor daha önce sızlamış olan yerlerim. Avunmuyor okşanılmayan saçlarım...
Yok, sayılmaya artık alıştım. Soyutlanmaya, yokmuşum gibi davranmalarına alıştım. İçim o kadar da acımıyor artık. Acılar bende kronikleşmiş, artık hiçbir şey hissetmiyorum. Üvey anamın babamla yaptığı ikinci evlilikmiş. Çevreden duyduğuma göre, çocuğu olmuyormuş. Hatta ilk evliliği de bu yüzden bitmiş. Sonra da babamla evlenmiş.
Evimiz dört odadan oluşuyor. Odaları küçük biraz da düzensiz bir yapı ama küçük ve şirindir evimiz. Annemle babam bu evi birlikte yapmışlar. Canım anam, evi olacağı için sevinir, o koca tuğlaları üçlü beşli taşırmış. Bu evde çok emeği varmış. Bu yüzden bu evin manevi değeri benim için tartışılamaz. Kendimi kötü hissettiğim zamanlar odamın duvarlarını okşar öperim.
Anamın o güzel elleri değmiş ya, anamı öpüyor gibi olurum. Belki bu soğuk duvarlar, anamın sıcak ellerinin yerini tutmaz bilirim ama baktığım her köşede onun sinmiş emeğini görüyorum ben.
Zavallı anacığım, cefasını çekmiş ama sefasını sürememiş evinin. Şu yalan dünyada o'da yalan olup gitmiş. Şimdi adını anan dahi yok sanki hiç yaşamamış... Komşumuz Raziye teyze bana hep annemi anlatır. O da anlatmasa hafızamda bir siluetten başka hiçbir şeyi olmazdı.
Babamla annem kaçarak evlenmişler. Annemin babası annemi evlatlıktan reddetmiş. Anneannemin çok yüreği yanmış, konuşmak istemiş ama kocasının korkusundan bir türlü konuşamamış. Sonra ikisi de rahmetlik olmuşlar.