'Bij deze treed ik officieel af als leider van de StreetWarriors en breek ik al mijn banden met alles wat ermee te maken heeft.'
De woorden dreunen na in mijn hoofd. Had ik hier echt goed aangedaan? Ik schud de twijfels weg, ik heb de juiste beslissing genomen.
'Skye!' klinkt een maar al te bekende stem achter me. Ik kreun vermoeid en kijk toe hoe River de heuvel- waarop ik al een tijdje stond- op komt gesneld. Ik wacht geduldig tot hij naast me staat en keer me dan naar hem toe.
'Ik hoorde van Levi wat je gedaan hebt, waarom? Ik denk dat je een fout maakt, Skye' zegt River me. Ik kreun wederom.
'River, ik ging op deze heuvel zitten om weg te komen van iedereens gezeur over dat ik dit niet had moeten doen, niet om het van jou ook nog een keer te horen' grom ik geërgerd. River zucht.
'Ik begrijp alleen niet waarom' zegt hij.
Kort geleden had ik al deze vragen van mijn vrienden weten te ontwijken, River zou het echter niet zo makkelijk laten gaan.
Je vraagt je vast- of helemaal niet- af hoe het nu verder gaat met mijn- mijn ex bende. Wel, ik heb het leiderschap plechtig overgedragen aan Dean en Levi en verder nog enige instructies gegeven. Al tijdens de bijeenkomst voelde ik hoe mijn vrienden uit protest op wilden springen en allerlei vragen op me af wilden vuren, maar ze wisten dat tijdens een bijeenkomst eerbied en respect van je verlangt werd.
Je zult begrijpen dat toen de bijeenkomst voorbij was en we eenmaal buiten stonden, de hel voor mij losbrak.
Na een kleine tien minuten was ik het zat, wimpelde al hun vragen en protesten af en verdween naar een plek waar ik alleen kon zijn. Dit werkte uitstekend, totdat River aan kwam zetten met de volgende preek over mijn beslissing. Ik voel me net een klein kind die vroeg naar het ontstaan van kinderen; vroeg of laat zouden ze er toch achter komen en -het is misschien een schok- maar bijna alle kinderen zijn niet getraumatiseerd voor het leven. Het blijkt allemaal best mee te vallen, en een kind vraagt er zelf naar, maar toch happen alle dames even geschokt naar adem en vertellen je bestraffend dat dit niet iets waar je in een beschaafde samenleving over praat.
Ik bedoel; jij wil toch ook weten waarom er juist bij jouw buren plots een huilend etterding verschijnt.
Oké, genoeg over kindertrauma's en geplette zieltjes- terug naar River.
'Luister River, ik heb dit voor de veiligheid gedaan van alle mensen in die bende' begin ik. Natuurlijk moet hij me meteen onderbreken.
'Hoe bedoel je veiligheid? Het is juist veiliger als je een bende hebt die op je past.' Ik knars geïrriteerd mijn tanden vanwege de onderbreking, maar vervolg dan mijn verhaal.
'Heb je echt het verband gemist? Juist de mensen die op me letten en me in de gaten houden, worden uitgeschakeld. Als ik afstand van hen neem, betekent dat dus dat de kans dat zij gevaar lopen, kleiner wordt en daar heb ik alles voor over. Als het zou kunnen zou ik van iedereen afstand nemen, maar ik weet dat jullie me nooit uit het zullen verliezen. Als ik het zou proberen, durf ik te wedden dat jullie me vastbinden en ergens ver, ver weg opsluiten.'
'Damn right, we would' mompelt River onder zijn adem.
'Oké,' gaat hij dan hardop verder, 'ik zie je punt, maar hoe zit het dan met jouw veiligheid? Is dat niet belangrijk?'
'Niet als daar mensen voor moeten sterven.' River zucht, maar brengt er niets tegenin. Hij voelt waarschijnlijk aan dat hij hierover mijn mening niet kan veranderen.
'Wat de anderen zich afvroegen, is dit wel goed voor je bende? In de afgelopen tijd hebben ze al veel tegenslagen moeten ondergaan. Eerst viel Jace weg, toen Jamie, Travis en nu jij. Denk je niet dat ze onzeker en angstig zijn, nu alles alleen bij hen lijkt mis te gaan. Denk je niet dat ze behoefte hebben aan een bekende leider die ze vertrouwen en die hen zekerheid geeft?' merkt River op. Ik slik, het is waar. De groep heeft heel wat te voortduren gekregen de afgelopen tijd.
'Daar heb je gelijk in,' stem ik met River in. 'En ik ben er zeker van dat Dean en Levi die leiders kunnen zijn.'
Daarna draai ik me op mijn hakken om en been weg.
Met River op mijn hielen, kom ik terug aan bij het huis van de vijf welbekende ShadowRunners. Stemmen zijn te horen in de woonkamer en zachtjes open ik de deur. In de kamer vind ik Lucy en Jake, midden in een romantisch moment. Ze staan wel heel dicht op elkaar.
'Ik zie dat jullie het wel gezellig hebben' verwoest ik het ruw het moment met een brede grijns. (A/N; Die PPA tho😂)
Jake en Lucy schrikken op en stappen beschaamd bij elkaar vandaan. Ik grinnik en loop naar de koelkast terwijl River Jake meelevend op zijn schouder klopt. Terwijl ik mijn water drink en tegen de koelkast leun, komt de rest van mijn vrienden de kamer in gewalst. De jongens zullen echt hun huis moeten verbouwen als er steeds meer mensen bijkomen.
Als ze mij opmerken, willen ze al weer beginnen met het vragenvuur. Ik ben ze echter voor en steek mijn hand op, als teken dat ze moeten zwijgen.
'River legt het jullie dalijk allemaal uit.' Met dit antwoord is iedereen tevreden en beginnen de jongens een gesprek over wat beter is; kip of varkensvlees. Ik rol met mijn ogen, wat een onzinnige discussie.
Kip natuurlijk.
Jonathan volgt met een kleine glimlach de discussie en ook hij rolt met zijn ogen. Hij wendt zich af van het gesprek en zijn blik valt op mij.
'Blijf je hier slapen?' vraagt hij vriendelijk. Ik schud mijn hoofd en glimlach zwak naar hem.
'Ik wil bij mijn vader zijn nu..'
'Ik begrijp het' zegt Jonathan snel, zodat ik mijn zin niet hoef af te maken. Ik geef hem een dankbare blik.
Jonathan komt naast me staan en samen kijken we toe hoe de jongens hun argumenten schreeuwen en elkaar vurig proberen over te halen.
'Het is zwaar, niet?' merkt Jonathan dan op. Ik breek mijn blik kort van de discussie om van opzij naar hem te kijken. Jonathan echter went zijn niet af, maar hij voelt dat ik naar hem kijk. Ook ik richt mijn ogen weer op het schouwspel voor me en zucht.
'Ja,' zeg ik dan. 'Het is meer dan zwaar.'
'Ik weet waarom je je plaats als leider van de bende afgestaan hebt, en ik wil dat je weet dat ik vind dat je de juiste beslissing genomen hebt' zegt hij dan. Verrast kijk ik op.
'O ja?' vraag ik. Dit maal kijkt Jonathan wel op en richt hij zijn blik op mij.
'Ja,' antwoordt hij schouderophalend. 'Je offert een deel van je eigen veiligheid op om dat van een ander juist te verzekeren. Dat vind ik nobel van je.' Ik glimlach voordat ik me weer op de discussie richt.
'Ik ben blij dat er tenminste nog iemand het met me eens is' mompel ik.
'Weet je zeker dat ik je niet naar huis moet rijden?' vraagt Ryder voor de zoveelste keer.
'Positief,' zeg ik beslist. 'Ik stap echt niet in één auto met iemand die het varkensvleesvolk support.' Van opzij kijkt Jonathan met een brede grijns naar me. Ook ik kan mijn pokerface niet houden en grijns. Ryder daarentegen pruilt en loopt weg.
Jonathan loopt met me mee naar de deur. Ik zou alleen terug gaan naar LightSide, mijn vriendinnen zouden bij hun vriend blijven.
'Doei jongens!' schreeuw ik richting de woonkamer. Ik krijg enkele halve reacties en wat gemompel terug. Ik schud geamuseerd mijn hoofd en zeg Jonathan gedag. Als ik halverwege het pad ben, dat tot de voordeur leidt, houdt zijn stem me echter tegen.
'Geef River nog niet op..' hoor ik hem zeggen. Voor een moment blijf ik als bevroren staan. Een antwoord heb ik echter niet. Ik sluit kort mijn ogen en adem uit. Vervolgens loop ik zonder iets te zeggen verder. Achter me sluit Jonathan de deur.
Diep in gedachten verzonken loop ik door de straten van LightSide.
Als Jonathans verzoek niet in mijn hoofd nadreunde, had ik het misschien opgemerkt. Dan had ik wellicht de akelige sfeer opgemerkt. Dan had ik de leegte van alle huizen en straten opgemerkt. Had ik de stilte opgemerkt en dan had ik misschien zelfs de lichte nevel, die in de straten hing en de sfeer nog onaangenamer maakte, opgemerkt. Had ik de dreiging opgemerkt.
Ik kijk pas op als alle lichten ineens flikkeren en vervolgens uitvallen en de donkere avond aan me geopenbaard wordt. Ik houdt mijn pas op het midden van de ruime straat.
'Dat kan niet juist zijn' mompel ik terwijl de lantaarnpalen bekijk. Een windvlaag langs mijn rug, laat me opschrikken en omdraaien. Terwijl ik ronddraai, scannen mijn ogen de donkere omgeving, opzoek naar een mogelijke dreiging. Er is niets te zien.
Ik kan niet laten om in deze situatie te denken aan de talloze onverstandige mensen die op zo'n moment "Hallo, is daar iemand? Laat jezelf zien!" zouden roepen. Alsof iemand die jou iets aan wil doen dan bij zichzelf bedenkt O shit. Tja, het is een bevel en ik ben keurig opgevoed, dus laat ik me maar netjes voorstellen. Bimbo's.
In een ruime cirkel om me heen verschijnen een soort zwarte schimmen. Alhoewel ze geen duidelijke vorm van mens of dier hebben. Ze zweven daar gewoon, als een soort zwarte rookpluimen.
'Skye..Blue' klinkt dan een lage, krakende stem achter me. In een flits heb ik me omgedraaid. Het is de schim die ik al meerdere malen heb gezien. Hij, zij, het? Ik hou het bij het. Hét stijgt boven de andere uit en heeft meer lichaamsvorming dan de anderen. Wel heeft het net als de anderen geen zichtbaar gezicht.
Mijn gedachten flitsen naar Travis en Jamie. In een opwelling van woede lanceer ik mezelf naar voren. Ik kan niet eens dichtbij komen. Razendsnel ontstaan er een soort armen uit de andere schimmen die me op de grond dwingen. Als handboeien houden ze mijn polsen en enkels vast. Mijn pogingen om los te komen, zijn tevergeefs. Om eerlijk te zijn, maakt dat me bang. Niemand had tot nu toe mijn krachten kunnen weren. Licht in paniek richt ik mijn aandacht weer op de grootste schim.
'Wat wil je van me?!' schreeuw ik wanhopig.
'Ik zou niet teveel waarde hechten aan het leven Miss Blue' krijg ik als antwoord.
'Waarom doe je dit mijn vrienden ook aan?' durf ik te vragen. Ik hoor een lage grinnik, die me rillingen bezorgt.
'Omdat.. Miss Blue.. emotionele pijn zoveel meer pijn doet dan fysieke pijn.'
'Ken ik je überhaupt wel?!' roep ik.
'Geloof me, wanneer je me ziet, zul je me herkennen.' Ik frons verward.
Ik krabbel angstig achteruit wanneer er uit de grootste schim een arm verschijnt die met grote snelheid op me afkomt. Ik verwacht een klap, een snee of een andere vorm van pijn, maar dit blijft uit. Een soort zwarte rookwalm verblindt mijn zicht. Na enkele seconden is het echter alweer weg en verschijnen alle andere schimmen. Alleen de grootste is nog over.
'Mooi litteken Miss Blue, dit laat zien dat juist jij, van alle mensen, weet dat je het leven niet teveel moet koesteren' hoor ik nog, en dan is ook deze schim in een flits verdwenen.
Trillend laat ik me achterover zakken op de grond. Met mijn handen bedek ik mijn gezicht en adem ik een paar keer heel diep in en uit. De gebeurtenis van enkele minuten geleden speelt als een film opnieuw en opnieuw in mijn hoofd af.
Wat is er in vredesnaam net gebeurd?
Het zijn niet zozeer de dreigementen of de gebeurtenis zelf die me zo van slag maken. Ik kon niets doen. Het was alsof mijn gaven werden geblokkeerd. De schim... hij was te sterk voor me. En als je je hele leven leeft als een van de sterkste, is dat best eng. Nog belangrijker; als ik hem niets eens aankan, hoe zit het dan met mijn vrienden?
Zodra ik weer wat bijgekomen ben, open ik mijn ogen. De straatlichten flitsen weer aan. Ik hoor voetstappen. Ik schrik ervan en knars vervolgens kwaad mijn tanden op elkaar. Ik vervloek het feit dat ik nu al zo beïnvloed ben door deze gebeurtenis.
'O hemel, James, daar ligt een meisje op de grond!' klinkt een vrouwenstem angstig. Een man van middelbare leeftijd buigt zich over me heen. Bezorgd scant hij mijn gezicht.
'Gaat het wel, jongedame?' vraagt hij me. Ik glimlach zwak en ga overeind zitten. Kort bekijk ik het gezinnetje dat verlegen een eindje verderop staat. Een echtpaar met een zoon, die ik een jaar of achttien schat en een dochter van ongeveer zestien.
'Alles goed. Jullie zijn nieuw hier zeker?' raad ik. Verrast kijken de vier me aan.
'Ja,' bevestigt de moeder, 'Hoe wist je dat?' vraagt ze vervolgens nieuwsgierig. Een kleine glimlacht danst rond mijn lippen. In een flits sta ik overeind, waardoor de vader van het gezin wat achteruit wankelt. Ik keer me half weg van het gezinnetje.
'Er gebeuren wel vaker rare dingen in deze stad.. En ik ben er bijna altijd bij betrokken' zeg ik mysterieus. Ik maak aanstalten om weg te lopen.
'Moeten we ons zorgen maken?' roept het meisje dan. Ik schud geamuseerd mijn hoofd.
'Nee, jullie zijn maar gewone mensen.' Daarna loop ik beheerst weg, tot ik weer gestopt word. Dit keer door de jongen.
'Wacht,' roept hij me na, 'wat is je naam?' Ik stop kort met lopen, maar draai me niet om.
'Skye' is het enige wat ik zeg. Vervolgens loop ik door.
'En je achternaam?' roept de jongen. Dit keer blijf ik doorlopen.
'Die heb je niet nodig, iedereen hier kent me.'
Eenmaal in mijn ouderlijke huis, laat ik me in mijn slaapkamer tegen de muur op de grond zakken. Mijn telefoon gaat af. Ik kijk op de display en zie 'papa' staan. Ik haal een keer diep adem en houd dan de telefoon bij mijn oor.
'Hey' begroet ik mijn vader.
'Hey meissie, sorry dat ik nog niet thuis ben. Is er nog wat gebeurd?' vraagt mijn vader. Voor een paar seconden ben ik compleet stil. Ik staar naar de blanco muur voor me en pulk aan mijn elastiekje. Dan knipper ik een paar keer en kom terug in de realiteit.
'Nee,' zeg ik dan luchtig. 'Helemaal niets.'
-
Kaboem, nieuw hoofdstuk.
Laat me zeggen wat jullie allemaal denken, punt 1. DUN DUN DUN DUNNNN.
Ai ai ai, Skye Blue die de zwakkere partij is, bitch what?
Laat me zeggen wat jullie allemaal denken, punt 2. Eerlijk, ik ben zo in de war over hoe ik me moet voelen over River. Dat Bitch Complicated.
Laat me zeggen wat jullie allemaal denken, punt 3. Morgen begint school weer.. I wanna cry and sit in a corner while eating ice cream.
Serieus jongens, ik ben er nog niet klaar voor.
QOTD; Wat vinden jullie leuker; de vriendschap tussen Ryder en River of die tussen Sander en Jonathan??
Ik ben serieus heel benieuwd. Persoonlijk neigt mijn hart toch wel een beetje naar Sander en Jonathan, het is bijna een koppel. Toch spannen Ryder en River voor mij de kroon, dat oude getrouwde stel. Daarom wil ik de komende hoofdstukken die hechte vriendschap, de brocode en trouw tussen hen naar voren laten komen.
Hope u guys enjoyed, sleep well x,
MichhhB