'Imke? Weet je nog wat je me in het begin van het jaar zo plechtig hebt beloofd?'
Lucas stond met zijn handen in zijn zij naar me te kijken. Zijn blik was volledig afkeurend, alsof ik zonet de meest verschrikkelijke halsmisdaad had gepleegd die je maar kon verzinnen. Misschien was dat ook wel zo in zijn ogen. Voor Lucas was drinken voor je achttiende net zo'n grote zonde als seks voor het huwelijk dat voor mijn moeder was. Dat betreft was ik een veel betere Belg dan Lucas ooit zou worden.
Maar ja, misschien had ik inderdaad na dat vijfde biertje moeten stoppen.
'Nou?'
'Ja ja,' mompelde ik. Op dit moment verlangde ik naar niets anders dan een flinke dosering paracetamol en mijn warme bedje, maar omdat mijn lieftallige kamergenootje het vanochtend grappig had gevonden om mijn luchtbed leeg te laten lopen terwijl ik er nog op lag, ging dat feest niet door. Misschien dat ik wel even in zijn bed dook wanneer hij onder de douche stond.
Ja, dat klonk als een plan.
'Heb je je wel een beetje gedragen?' vroeg Lucas. Dit gesprek begon steeds meer op een officiële ondervraging te lijken. En dan noemde hij zijn moeder nieuwsgierig.
'Weet ik veel,' mompelde ik. 'Ik zal me de volgende keer weer inhouden, ja?' Dat leek Lucas wel te paaien. Tevreden klopte hij op mijn pluizenbol.
'Braaf zo, Im. Dus, wil je een kopje koffie?'
'Met melk, suiker en een paracetamol, alsjeblieft.' Lucas knikte grinnikend. Zijn koeiensloffen maakten piepende geluidjes toen hij naar de keuken liep om mijn koffie te halen. Wat had ik in mijn leven zo verziekt, dat ik nu gestraft werd door met een ochtendmens op een kamer te moeten slapen? Zelfs na twee semesters was dat voor mij nog steeds één groot mysterie.
Net toen Lucas weer kwam aankakken, hoorden we hard gestommel op de trap. Ik wilde al opstaan om te gaan kijken, maar mijn hoofd dacht daar duidelijk anders over. Het voelde alsof iemand een tatoeage ín mijn hersenpan aan het zetten was. Met een kreun ging ik weer zitten.
'Jeetje Louise, je hebt zelf ook poten van onze lieve Heer gekregen. Kun je in ieder geval probéren om niet met je tweehonderd kilo volledig op mij te steunen?'
'Maar Joosje,' begon Louise, maar verder kwam ze niet. Weer klonk er een hard gestommel op de trap, gevolgd door een zeer niet Josephine-achtig gevloek.
'Louise!' brulde ze.
'Niet zo schreeuwen,' antwoordde het meisje, 'ik heb barstende koppijn, ja.'
'Misschien had je dan niet zo moeten zuipen,' was Josephine's pinnige antwoord. Ik wíst gewoon dat ze met haar handen in haar zij stond.
'Ja maar-'
'Geen gemaar. Misschien had je dan ook die knapperd uit de pub niet gezoend.'
'Dat had niets met de drank te maken.' Het bleef even stil, waarna er een zacht gesnik klonk. 'Ik ben zo stom geweest,' piepte Louise.
'Ach welnee, hij was best lief voor je,' suste Joos, ineens weer de liefde zelve.
'Met wie heeft Louise gezoend?' vroeg Lucas me op fluistertoon. Ik haalde mijn schouders op.
'Een of andere Fransman die erg gefascineerd was van Louise's roze lokken.'
'Aha.'
'Een goede morgen, slaapkopjes van me,' begroette Josephine ons op haar eigen, exotische manier. 'Heb je nog een beetje geslapen, Im?'
'Totdat je broer roet in het eten gooide, sliep ik prima ja.'
'Het was al negen uur, hoor lieverd.' Ik gaf Lucas een trap onder de tafel en een grom van ergernis. Met hem viel er niet te praten in de ochtend.
Omdat Lucas van mening was dat we ons vanochtend "nuttig" moesten maken, besloten we in onze pyjama een appeltaart te maken. We zaten voor de televisie de appels te schillen, Luuk af en toe vloekend als hij zich weer eens in zijn vingers sneed. Mijn koppijn begon langzaam te verminderen, wat er voor zorgde dat ik extra van Lucas' lijden kon genieten.
'Volgens mij ben jij niet zo'n keukenprins, of wel?' plaagde ik hem, nadat hij voor de derde keer een pleister uit de keuken had gehaald.
'Ik wil het er niet over hebben,' mopperde hij geërgerd.
De grootste ramp moest echter nog komen. Ik brak de eieren verkeerd, waardoor de eierschalen tussen de boter en het deegmeel vielen. Lucas en ik keken elkaar kort aan.
'Gewoon goed mixen,' zeiden we op exact hetzelfde moment, waardoor we beiden in lachen uitbarstten. Lucas kneedde het deeg daarna zo goed en kwaad het kon, terwijl ik kaneel en suiker door de appels heen gooide.
'Im, weet je zeker dat je er zoveel rozijnen in moeten?' vroeg Lucas met opgetrokken wenkbrauwen, terwijl ik een grote zak met rozijnen bij de appels gooide.
'Natuurlijk,' zei ik, 'iedereen houdt toch van rozijnen?
'Als jij het zegt.' Lucas' stem klonk weifelend.
Een hoop gestoei, veel gesnoep en een deeggevecht later, zetten we eindelijk de taart in de oven. Het zag er weliswaar niet helemaal uit als een appeltaart, maar het zou vast wel lekker smaken.
Lucas en ik douchten om de beurt. Ik was net klaar met het verzorgen van mijn haar, toen er op de kamerdeur geklopt werd.
'Lucas? Wil jij nog even twee vlaaien in het dorp gaan halen? De eerste gasten komen zo al.'
'Maar Im en ik hebben net een taart in de oven gezet,' protesteerde mijn kamergenootje.
'Daar gaan we het echt niet mee redden, lieverd.'
'Mag ik dan wel met de auto?'
'Nee, natuurlijk niet. Je fiets staat niet voor niets in de schuur. Het is maar tien minuutjes fietsen.'.
Lucas weigerde om alleen te gaan, dus offerde ik mezelf op als slachtoffer met mijn brakke hoofd en een slungelige gevoel in mijn lijf. Omdat geen van de fietsen fietstassen of een mand voorop had, ging ik bij Lucas achterop, zodat ik op de terugweg de taarten vast kon houden.
Helaas voor mij, was Lucas een ware fietsramp.
Schuddend en wiebelend reden we over het slecht onderhouden fietspad richting het centrum. Lucas zat als een professionele wielrenner voorover gebogen, terwijl hij ons hijgend en kreunend de heuvel op trapte. Ik was genoodzaakt om mijn armen rond zijn middel te slaan, omdat ik anders gegarandeerd van de fiets zou vallen. Lucas wierp een blik naar achteren, waardoor we weer een gevaarlijke bocht naar rechts maakten.
'Kijk ons dan,' lachte hij, 'we lijken wel een stel!' Ik gaf hem een prik in zijn buik, wat ik natuurlijk beter niet had kunnen doen. Mijn hoofd klapte hard tegen zijn rug aan.
'Houd jij je ogen nou maar op de weg,' zei ik met verstikte stem. Lucas salueerde als een marinier en liet ons weer bijna de berm in rijden.
'Ayay Kapitein.'
Lucas wilde perse de vlaaien halen bij een schattig speciaalzaakje, dus stapten we bij een klein bakkerijtje af. Mijn achterwerk voelde nú al bont en blauw aan. De terugweg werd vast nog een groter feest. Ergens voelde ik het plan opborrelen om zelf te gaan fietsen, tot het tot me doordrong dat ik het er niet veel beter af zou brengen dan Lucas.
Een vriendelijke vrouw met een knalrood schort hielp ons aan de duurste taarten die ze in huis had en even later stapten we met tweeënhalve taart naar buiten. Het lieve vrouwtje zwaaide ons na, terwijl de bel ons vaarwel rinkelde.
'Ik hoop maar dat Joos van walnoten houdt,' murmelde Lucas nadenkend. Ik ging met een gepijnigd gezicht achterop de fiets zetten en nam de witte zak met taart van hem over.
'Voor we ons daar druk over gaan maken, kunnen we beter eerst veilig thuiskomen.'
Het viel absoluut niet aan mij te wijten dat de taarten er niet meer als taarten uitzagen toen we eenmaal terug waren. Lucas had me als een oncontroleerbare drilboor op en neer laten stuiteren.
'Wat is dit nou?' Liedewij trok het deksel van de aardbeienvlaai van de doos af. Aan het deksel kleefden meerdere aardbeien. Met een onschuldig gezicht plukte Lucas een van de vruchten van het plastic af en stopte het in zijn mond.
'Als ik met de auto had mogen gaan, hadden ze er wel goed uitgezien.'
'Lucas!' zei zijn moeder op een waarschuwend toontje, maar ook zij schraapte met haar vinger de room van de aardbeienvlaaiendeksel en stopte het in haar mond. 'Dit kan ik toch de familie niet voorzetten? Mijn schoonzus kan ieder ogenblik voor de deur staan.'
Alsof ze het over de duivel had, ging op datzelfde moment de bel. Van schrik liet Liedewij bijna de vlaai op de grond vallen.
'Ik denk dat dat ze zijn, Im,' zei Lucas. 'We moeten Louise maar even gaan waarschuwen, want ik denk niet dat ze het zo erg waardeert als-' Een hard gepiep overstemde mijn beste vriend. Heel kort keken Lucas en ik elkaar aan. Alle kleur trok weg uit zijn gezicht.
'De taart! De taart!' schreeuwde ik, voor ik achter Lucas de keuken in rende. Door alle heisa rondom de vlaaien, had geen van ons er meer aan gedacht dat er ook nog zoiets als een appeltaart in de oven stond.
'Ik dacht dat jij een wekker had gezet,' zei Lucas.
'Mijn mobiel is uitgevallen, Luuk. Dat had ik toch verteld. Ga aan de kant. Ga aan de kant!' De jongen trok vlug de oven open, terwijl ik de ovenwanten aantrok en de rokende taart met beide handen vastpakte. Lucas gooide de achterdeur open, ik stormde naar buiten en gooide als een ballerina de zwarte taart het gras op. Het taartblik stuiterde een keer en bleef daarna rustig naroken op het gazon van de familie Lambert.
'Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Het alarm ging boven af en we dachten dat het huis stond af te fikken.' Louise kwam de keuken in gerend, gevolg door Josephine. In haar hand hield ze een knalroze lipgloss. Een druppel van het chemische goedje viel op de grond.
'Lucas en ik hebben onze taart ingewijd.' Ik wees met mijn handschoen naar de verbrande appeltaart. Louise ging op haar tenen staan om het zwartgeblakerde geval goed te kunnen bekijken.
'Het lijkt wel een beetje op een chocoladetaart, Imke. Wacht, hield Chris niet van chocoladetaart?' Met een brede glimlach wilde ze al naar buiten lopen, maar Lucas pakte haar bij haar schouders vast om haar tegen te houden.
'We gaan geen familie vergiftigen op mijn verjaardag, Loutje.'
'Maar je bént niet eens jarig vandaag,' protesteerde Louise, 'en trouwens, hij is niet eens écht familie.'
'Wie is hier niet echt jarig?' Christian kwam de keuken ingelopen, zijn handen nonchalant in zijn broekzakken gestopt. Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen om zich heen, duidelijk geamuseerd. 'Wat is hier ontploft?'
Louise verstijfde naast me. Met trillende neusvleugels keek ze naar de nieuwsgierige krullenbol die bij de deur was verschenen. Toen Chris haar in het oog kreeg, veranderde zijn houding direct. Hij opende zijn lippen om wat te zeggen, maar zij herstelde zich vlug, liep de keuken uit en verdween de gang in. Het olifantengestamp op de trap bevestigde dat ze naar boven was vertrokken. Chris wilde al achter haar aangaan, maar Josephine legde een hand op zijn schouder.
'Laat haar maar even, we lossen het zo wel op.'
Zelf had ik geen idee wat ik moest zeggen of hoe ik mezelf een houding moest geven. Ik probeerde mijn blik op de taart te houden.
'Blijkbaar ben ik nu niet eens meer goed genoeg om me te begroeten met "hé asshole",' verzuchtte Chris.
'O, geloof me, dat komt gauw genoeg weer terug.' Lucas gunde hem een van zijn betoverende glimlachen.
'Jullie allebei proficiat, trouwens.' Chris gaf Josephine een dikke kus op beide wangen, waardoor ik alweer rood aan begon te lopen. Zou hij dat ook bij mij doen? Ik had geen idee hoe felicitaties in België werkten.
'Bedankt,' glimlachte Lucas. Chris stak zijn hand twijfelend naar zijn neefje uit, die Lucas al even twijfelend vastpakte.
'Ik zie je zo wel,' zei Luuk, voor hij zijn zusje onder luid protest de keuken uitduwde. Erg subtiel was hij duidelijk niet.
Daarna was het mijn beurt.
'Hé, Im.' Christian stak met een schuine glimlach zijn hand naar me uit, die ik nét iets te traag vastpakte. Zijn hand was warm en zacht. 'Jij ook proficiat met die twee.'
'Ja, jij ook.' Ik rukte mijn blik van hem los, wetende dat het anders wel eens compleet mis kon gaan. Mijn hersenen leken de laatste tijd nog wel eens in pudding te willen veranderen in zijn nabijheid.
'Wat is dat nou weer?' Chris keek naar het nog licht rokende taartblik op het gras.
'Een chocoladetaart,' grapte ik.
'Echt?' Chris' ogen begonnen te glimmen. Ik haalde mijn schouders op.
'Hij is wel een beetje mislukt.' Ik merkte dat hij mijn gezicht uitvoerig bestudeerde, waardoor ik tegen mijn zin in weer kriebels voelde borrelen. Waarom kon hij niet een metertje verderop gaan staan? Hij hoefde echt niet te horen hoe snel mijn hart momenteel in mijn borstkas klopte.
'Im? Heb je nog nagedacht over wat ik tegen je heb gezegd? Ben je nog boos?' Ik keek naar hem op. De blik in zijn ogen was zacht, bijna breekbaar. Ik had nog nooit zo de kans gehad om zijn ogen te bestuderen. Dit was pas de eerste keer dat ik de kleine gouden spikkels rond zijn irissen zag zitten. Helaas maakte dit hem alleen maar aantrekkelijker.
'Ik ben niet echt boos,' gaf ik eerlijk toe, 'maar ik vraag me wel af waarom je het hebt gedaan. Ik bedoel, Joos, Louise en Lucas zijn geweldige vrienden. Waarom zou je die vriendschappen willen riskeren?'
'Je hebt echt geen idee waar ik het over had, hé?' Teleurgesteld schudde hij zijn hoofd. 'Misschien was het ook te moeilijk om te raden.'
'Leg het dan uit,' smeekte ik. Chris stond duidelijk in tweestrijd. Hij had zijn lippen samengeknepen en heel even dacht ik dat hij zijn mond wilde openen om het me uit te leggen, maar hij schudde uiteindelijk toch zijn hoofd.
'Laten we het erop houden dat ik iemand een vriendendienst heb geprobeerd te bewijzen.'
'En dat heeft niet helemaal goed uitgepakt.' Gefrustreerd veegde Chris de haren uit zijn gezicht. Ik had al bijna spijt van mijn opmerking. Ik moest echt leren om mijn mond wat vaker dicht te houden.
'Vertel mij wat.'
'Im? Chris? Komen jullie even?' Josephine kwam opgewonden de keuken weer ingelopen. Ze had iets glimmends in haar hand geklemd. 'Kom kom!' Chris zuchtte overdreven diep, voor hij zich door Joos de keuken uit liet dirigeren.
Ik trok een vragend gezicht naar Lucas, die bij de trap stond te wachten. Josephine jaagde Chris de trap op.
'Wat is dit?' siste ik. Lucas hief zijn handen onwetend in de lucht.
'Het is niet mijn idee,' was het enige wat hij zei.
Josephine gooide haar eigen kamerdeur open. De knalroze kamer, compleet met eenhoornbeeldjes, verouderde posters van Justin Bieber en bloemetjesbehang, was hét schoolvoorbeeld van een meisjesachtige kamer. Louise stond voor de spiegel, voorover gebogen om zichzelf extra goed te kunnen bekijken.
Toen ze ons in het oog kreeg, was het al te laat.
Lucas gaf Chris een flinke duw. De arme jongen zag het niet aankomen en struikelde de kamer in.
'W-wat?' stotterde hij.
'Chris?' Louise's ogen werden ineens heel erg groot. Lucas gaf zijn neef nog een zetje en smeet daarna de deur voor zijn neus dicht, zodat Josephine het slot om kon draaien.
'Wat is dit!?' schreeuwde Louise vanachter de gesloten deur, duidelijk geschrokken. Ik keek stomverbaasd naar Josephine en Lucas. Wat had dit in hemelsnaam te betekenen?
'Jullie moeten het gaan uitpraten. Als jullie klaar zijn, geef je me maar een belletje,' zei Joos.
'Josephine Marlène Lambert, jij stom stuk vreten! Doe onmiddellijk die deur open, voor ik hem open rám en ik je- nou, doe hem gewoon open!' Josephine sloeg verdrietig haar armen over elkaar en liep alweer richting de trap. Ze had de sleutel nog in haar hand geklemd.
'Het is voor je eigen bestwil,' fluisterde ze, meer om zichzelf te overtuigen dan Louise. 'In films werkt het altijd.'
'Geef het een kans,' zei ik. Het kon echt niet zo zijn dat Louise en Chris elkaar de rest van het schooljaar dood negeerden, terwijl het beide goede vrienden van Josephine waren.
'Wat doen we nu?' vroeg ik. Lucas keek me aan alsof dat iets vanzelfsprekends was.
'De vlaai van de deksel aflikken, natuurlijk.'
Het bleef verrassend stil boven. Lucas, Josephine en ik waren met Levi aan de keukentafel gaan zitten, zodat we niet bij de vader van Chris hoefden te zitten. Ik was er algauw achter gekomen dat ook mijn twee blonde vrienden niet al te dol waren op die man. Nog steeds snapte ik niet hoe er zoiets liefs en aaibaars als Levi uit hem voort was gekomen.
Levi likte de restjes aardbeienvlaai van zijn bordje af, terwijl ik nogmaals een blik wierp op mijn Bert en Ernie kwartetkaarten. Levi had al drie setjes rond, Lucas één en ik zat nog steeds op nul.
Mijn talenten lagen duidelijk ergens anders.
'Heb jij Ernie één?' vroeg Levi met een engelgezichtje. Ik wierp nogmaals een korte blik op mijn kaarten.
Verdomd.
Met een grom gooide ik het stomme Erniekaartje op tafel.
'Jij bent veel te goed in dit spelletje,' mompelde ik.
'Dat zegt Chris ook altijd,' lachte het jochie.
'Over Christian gesproken,' Joos pakte haar telefoon uit haar broekzak, 'als ik Lou mag geloven, zijn ze klaar.'
We slopen met z'n drieën de trap op en inderdaad, er klonk geen geschreeuw meer achter de deur. Alleen zacht gepraat. Josephine legde haar vinger tegen haar lip.
'Weet je zeker dat Joos je berichtje heeft ontvangen? Ze hebben niet bepaald haast om ons hier uit te halen.'
'Natuurlijk heeft ze die ontvangen. Heb gewoon even geduld, dat heb ik al zeker een uur ook met jou gehad.'
'Ja maar was dat laatste écht nodig? Ik bedoel, mijn moeder vermoord me als ik niet leuk op de kerstfoto's sta en je hebt niet bepaald geholpen.' Ik wierp een vragende blik op Lucas, maar die leek met evenveel vraagtekens te staan.
'Ach stel je niet aan. Over een paar dagen is het wel bijgetrokken.'
Josephine sloop naar de deur toe en stopte de sleutel in het slot. De deur zwaaide open.
Lucas en ik wisten niet wat we zagen. Louise en Chris zaten naast elkaar op het bed, zonder dat een van de twee de ander in de haren had gevlogen. Heel even dacht ik dat dit psychologische uurtje daadwerkelijk geholpen had, tot Christian opkeek.
Zijn oog. Het was dik en rood. Ik hapte verbaasd naar adem.
'Wat is er met jóu gebeurd?' vroeg ik verbijsterd. Chris, die met een zucht van verlichting opkeek, stond direct op om naar ons toe te lopen. Louise was hem echter voor. Ze glimlachte breed als nooit te voren, duidelijk erg tevreden met zichzelf.
'Laten we het erop houden dat we quitte staan.' Daarna liep ze op haar torenhoge hakken de trap af.
+
'Hoe bedoel je, "ze mocht me slaan"?' Ik depte op het langzaam blauw wordende oog van Christian. De jongen moest zich duidelijk verbijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn.
'Ik weet niet. Ik had gewoon het gevoel dat het zou helpen en volgens mij is dat ook zo.'
'Er had ook vast wel een andere oplossing gevonden kunnen worden.' Chris grinnikte kleintjes. 'Hier, leg dit maar even tegen je oog aan.' Ik legde zijn hand op de natte doek, die hij voorzichtig van me overnam. Daarna begon ik in het EHBO-doosje te grabbelen, opzoek naar de kikkerzalf.
'Bedankt, Im.'
'Waarvoor moet je me bedanken?' Ik draaide het tubetje open en spoot een beetje zalf op mijn vinger. Langzaam trok ik de natte doek van zijn hoofd af. 'Eventjes stilzitten,' mompelde ik.
'Nou, gewoon. Dat je nog aardig tegen me doet, ondanks dat ik soms zo'n klootzak ben.' Ik grinnikte kleintjes.
'Dat kun je wel zeggen ja.'
'Im, ik meen het.' Hij keek me oprecht serieus aan, maar hij moest van pijn zijn ogen dichtknijpen toen ik de zalf op zijn ooglid probeerde te smeren.
'Dat weet ik, Chris.' Zijn mondhoeken gingen, ondanks de pijn, een klein beetje omhoog.
'Gelukkig maar.'
----------
Nou, dat was een vrij lang hoofdstuk HAHA. Ik hoop dat dit jullie verschrikkelijke maandag een klein beetje beter maakt. Die van mij in ieder geval wel.
JONGENS ik heb mijn Camp Nano Wrimo gehaald! WOEHOEEE
Nog even een weekje bikkelen jongens en dan vakantie! Goodluck!
Liefs,
Liselotte