Pagkatanggap ko ng text ni Rye, nagmamadali akong nag-ayos ng sarili upang pumunta ng N604.
Pumasok ako ng comfort room upang magretouch. Nakikita ko pa rin ang sarili ko sa harapan ng salamin. I am wearing a long dress. Sleeveless siya. Naka-heels rin ako. Normal na araw para sakin, kahit halos lahat ng nakakasalubong ko, tinitignan ako , simula pataas hanggang baba.
Nagmamadali akong pumunta sa may elevator upang mpabilis ang pag-akyat ko. Kaya lang, almost 10 minutes na, wala pa rin eh.
Hindi pa rin ako makasakay.
It’s either, puno ‘yung elevator, o ayaw lang talaga nila akong pasingitin.
Kaya naman, nagdesisyon akong gamitin ang hagdan.
Sa taas ng heels ko at sa haba ng dress, hindi ko lubos maisip na aakyat ako ng ganito kataas. Shocks. I’m not prepared.
Medyo na-stretch na masyado ang muscles sa binti ko. Hingal na hingal rin akong tumatakbo. At nang makarating ako sa sixth floor, sa room na sinabi niya…
Nagulat na naman ako, dahil lumabas mula roon si Ma’am Chloe.
Imbes na dumiretso ako sa room, I decided na hindi na lang pumasok roon.
I hate you Railey. I really really hate you.
Hindi ko alam kung saan ko ilalagay 'yung sama ng loob ko ngayon. Parang unti-unting nawawalan ng pag-asa 'tong ugat sa puso ko na magkakabalikan pa kami.
Mabagal akong naglalakad. Kabaliktaran mula sa excitement ko kanina.
Ang sakit palang umibig. Sh*t, hindi bagay sakin mag-emote. Ang ganda ko pa naman ngayon.
Kaya lang, masakit talaga. Hindi ko na madescribe.
***
Pagkatapos ko pumunta sa sixth floor, dumaan sa classroom nila Roxanne. Gusto ko munang maglabas ng sama ng loob dahil na naman sa nakita ko.
Nang makarating ako sa classroom nila, nakita kong may isang estudyante na nagrereport sa harapan. Hinanap ko kung nasaan ang professor nila, kaya lang hindi ko rin makita. Dahil lahat ng estudyante sa loob eh naka-civillian, walang nag-stand out na teacher among them.
Baka absent ‘yung prof. Tapos, nagpareport lang. Sa isip-isip ko.
Dumungaw ako sa may bintana nila at sinitsitan si Roxanne.
“Pssst! Roxanne!”
Nakita ko siyang lumingon, kaya lang, nagkunot ang noo niya pagkakita sa akin.
“Mamaya ka na mag-aral! Samahan mo muna ako!”
Hindi pa rin siya sumagot. Sa totoo pa nga, sinesenyasan niya akong umalis.
“Anong umalis? Reporting lang naman ‘yan. Wala namang prof. Halika na!”
Nag-aagaw eskena na ok, dahil halos lahat ng mga kaklase niya, nakatingin na sa akin. Ako naman, eto, ngumiti ng 10% upang makapagpasensya sa ginagawa kong istorbo sa kanila.
“Roxanne naman eh…” nawalan na ako ng gana sa pagtawag sa kanya.
I decided ulit na pumasok sa loob ng room. Tama, kailangan ko talaga si Roxanne para may pagsabihan naman ako ng nararamdaman ko.
Nang tumapat ako sa room, isang binata ang humarang sa akin.
“Excuse me,” sabi ko. Hinaharangan niya ako, pero pinilit ko pa ring silipin si Roxanne mula sa kinatatayuan ko.
“Sandali lang naman ‘to,” inihakbang ko na ang mga paa ko. Kaya lang, naumpog ako sa dibdib ng binatang nasa harapan ko at consistent sa pagharang sa akin. “Ano bang problema mo? Kakausapin ko lang naman si Roxanne. Excuse nga!” pati ang reporter eh napatigil sa kanyang ginagawa.
Sa wakas. Bago ko pa bungguin ‘yung lalaki sa harapan ko, lumapit na si Roxanne. Huh? Kung hindi pa siya lilingunan ng lalaking ‘to, hindi pa ko lalapitan? What the…
At nang lumapit siya, sinabi niyang…
“S-Sir. Sorry po sa abala,”
Pagkarinig ko sa isang sentence na sinabi ni Roxanne, parang… Uh-oww…
“Good. MISS,” sabi ng lalaki sa harapan ko kay Roxanne.
Hinarap niya naman ako. Hinila mula sa tapat ng pinto ng classroom nila. Uhmm. Without Roxanne, of course.
“Don’t you know how to say “Excuse me?” he asked.
“Of course, I do! It’s just that, I wasn’t aware that a professor’s inside the room,” I answered. Hawak niya ko sa braso habang sumasagot ako.
“Well if you don’t mind, MISS. Will you please respect the reporter inside the classroom at least? Mind your manners, please. If you know what manner is,” he inserted sarcasm.
“So what are you trying to imply? That I am rude, and you are not? Bitiwan mo nga ko. Parang hindi ka professor sa inaasta mo,” at inialis ko ang braso ko mula sa pagkakahawak niya.
Habang nakatayo ako, nakatingin lang siya sa akin. He folded his arms as he looked at me. Matangkad siya. Actually, hanggang balikat niya lang ako. I think, he’s around 25 siguro. Neat ang dami. Long sleeve na kulay apple green at nakatuck-in. ‘Yung ayos naman ng buhok niya, clean cut? Basta, ewan, kung si Sir Rye ay medyo bad boy ang datingan, eto, “boy next door”.
So, nakuha ko pang nag-classify ng professors huh?
“Hey, Miss. If you do not know whom are you talkin’ with, better shut your mouth, or else, I’ll let my mouth, shut it,” he smiled.
***
“Roxanne! Nakakainis ‘yung prof mo na ‘yun! Kung alam mo lang kung anong sinabi niya sa akin!”
“Bek. Sorry hindi kita na-inform agad. Napahamak ka tuloy.”
“Nako. Next time naman kasi, sabihan mo kong may teacher pa kayo.”
“Eh kasi, dapat tapos na ‘yung klase namin, nag-extend lang siya.”
“Hay. Araw-araw na lang ata kong minamalas.”
“Pero ang gwapo niya no?”
At muntik ko ng mailuwa ang kinakain kong fries. Naglalakad kami ngayon papalabas ng school.
“Utang na loob, Roxanne. ‘Wag mong gamitin nang hindi tama ang word na gwapo. Uhmm. Mukha lang siyang malinis, pero uhm. Hindi pa rin! Hindi!”
“I like your reaction. Pero, may affection pa rin ako kay Sir Jael. Hindi mo na maalis ‘yung friend. Kaya, please. Aralin mo ng maging mabait sa kanya kasi baka maging kami na after. You know naman. Hahahaha,” at tinawanan niya pa ako.
“My dear friend. Pili-pili rin kasi ng magiging crush. Hindi ako payag sa kanya. Ang arogante kaya ng taong ‘yun. Anong subject ba tinuturo niya?”
“Ethics!” she answered enthusiastically.
“Really? Parang hindi naman. Layo kaya.” sagot ko.
“Pero magaling siya Bec. As in, sa kanya lang kami pumapayag na maiextend ang klase,”
“Wala pa rin akong paki. Nakakainis si Rye.”
“Nag-away na naman ba kayo?”
“Hindi. Ata? Ewan. Not sure. All of the above? Ayy. Malabo.”
“Ang gulo mo, Bek.”
“Bakit kasi may mga taong mahirap intindihin. Willing naman ako umintindi, kaya lang ang ilap niya pa ring umintindi sa akin eh,”
“Kahit gaano mo kasi kamahal ang tao, dumadating rin ang oras na hindi mo siya maintindihan. Hindi dahil hindi kayo compatible, kundi dahil may differences kayong dalawang dapat pagtagpiin.”
“Wow. Galing sa’yo ‘yan ah.”
“Oo naman. Kaya kami ni Sir Jael, pag-graduate na pag-graduate ko, liligawan ko na siya agad.”
“Baliw!”
Pauwi na kami ng mapag-usapan naming ‘to. Last class niya na rin pala. Kaya lang nakakainis. Gusto kong sapukin lahat ng taong makikita ko ngayon.
“Rebecca. Medyo, minamahal ka ata ng kamalasan?”
“Anong random statement ‘yan? Tanong ko.”
“Si Sir Jael… Ayun oh,”
At nakita ko sa labas ng gate ‘yung lalaking nakatingin sa amin ng hindi-maipaliwanag-na-ngiti. Nakasandal sa isang wall gamit ang isang kamay, habang nakatingin sa amin.
Shocks.
*****
Sorry for super late update. Pagbigyan niyo na ko kasi nawalan kami ng net. Pero, bumalik na siya.
For more updates: Add me, fb.com/imtheweirdapple, or like fb.com/lee.miyaki
Tweet for more infos at @imtheweirdapple
Enjoy this UD! :)