"Hadi ama," diye mırıldandı Tyler bana omuz atarak. "Benimle hâlâ konuşmuyor musun?"
Başımı çevirerek hastanenin boş koridoruna baktım. Evet, onunla konuşmuyordum. Hamile olabilme ihtimalimi bana söylememişti. Bunu neden yaptığını biliyordum. Eğer hamile olduğumu bilseydim aldırırdım, bunu o da biliyordu.
Ya da aldırmazdım.
Evde bol bol kavga ettikten sonra kapıyı çarpıp çıkmıştım. İlk işim hastaneye gelmek olmuştu. Eğer içimde gerçekten küçük bir Tyler varsa ne yapacağımı bilmiyordum.
Test yaptırmıştım ama saatler geçmesine rağmen sonuçlarını alamamıştım. Tyler elini omzuma koydu ve hafifçe sıktı.
"Onu aldıracak mısın?"
İç çekerek dirseklerimi dizlerime yasladım ve yüzümü sıvazladım. "Bilmiyorum."
"Yapma," dedi üzgün bir sesle.
Omzumu silkerek elinden kurtuldum ve kafamı eğerek eski ayakkkabılarına bakmaya başladım.
"Daha hamile olduğum kesin değil."
Bir şey söylemedi. Bende konuşmaya pek hevesli değildim zaten. Ama hamile olabilme ihtimalimi benden saklaması o kadar kalbimi kırmıştı ki.
Bomboş beyaz koridorda yankılanan ayak sesleriye doğruldum. Her şeyin beyaz olması iticiydi. Hastanelerden nefret ediyordum.
Hemşire, elinde bir dosyayla bize yürüyordu.
Kalbim kulaklarımda atıyordu. Tyler benden önce davranarak ayağa fırladı.
"Hamilemiymiş?"
Nefesimi tuttum.
Hemşire üzgün bir suratla başını iki yana salladı ve elindeki dosyayı Tyler'a uzattı.
"Üzgünüm." Ardından bana döndü ve yanıma gelerek omzumu okşadı. "Boş ver. Daha küçüksün zaten."
Bu aptal kadın üzüdüğümü mü sanıyordu? Belki. Birazcık. Çok az.
Bakışlarımı çekinerek Tyler'a çevirdim. Hayal kırıklığı bedenini öyle sarmıştı ki fark etmemek imkansızdı.
O an bir şeyi fark ettim. Üzüldüğü zaman başını eğiyordu. Perçemlerini gözlerinin önüne getiriyordu ve sesi değişiyordu.
Aman Tanrım.
Hemşire oradan uzaklaşırken yerimden kalktım ve Tyler'ın koluna girdim. "Bak o da küçüksün dedi."
Kafasını salladı ve sürünerek yürümeye başladı. Bu halleri beni de üzüyordu. Kavga etmiyorduk, küs değildik ama aramızda bir soğukluk vardı işte. Beni kucağında gezdiren adam yoktu artık. İğrenç yemeklerimi zevkle yiyip sonra da yanında olduğum için milyonlarca kez teşekkür eden adam gitmişti. Yerine soğuk, duygusuz biri gelmişti.
Bu duruma dur demenin zamanı gelmişti.
"Hadi bara gidelim," dedim hastaneden çıkarken. Kaldırımın ortasında durdu ve bana bakmaya başladı.
"Ne?"
"Evet. Hadi!"
Kaşlarını çattı ve benden uzaklaştı. "Yaşın yetiyor mu ki?" dedi iğneleyerek. Omuz silktim ve elini sıkıca tuttum.
"Yeter yeter."
Yüzünü buruşturduktan sonra kolunu belime sardı ve kendine çekti. Bunu bile zoraki yapmıştı sanki.
"Eve gidiyoruz."
Somurtmamak için kendimi zor tuttum. Başımı çevirerek sokakları izlemeye başladım. Bir şeyin aklını kurcaladığına emindim, tek sorun ne olduğunu bilmememdi.
Benden bir şey saklıyordu.
Ne olduğunu öğrenmeye içimden yemin ederek beni eve sürüklemesine izin verdim.
Gece duyduğum tıkırtılarla gözlerimi araladım. Tyler yanımda yoktu. Yatak soğuktu.
Kaşlarımı çatarak oturur pozisyona geçtim ve karanlık odaya baktım. Hiçbir hareket yoktu. Sürünerek yataktan çıktım ve çıplak ayaklarımla evde yürümeye başladım. İlk önce banyoya, sonra mutfağa ve salona baktım. Ancak Tyler yoktu ve tıkırtılar gittikçe artıyordu.
"Ty?" diye seslenerek etrafıma baktım. Yoktu lanet olsun yoktu!
Seslerin üstümde olduğunu fark edince nefesimi tuttum. Biri çatıya çıkmış olmalıydı.
Gözlerimi irileştirerek tavana bakmaya başladım. Sanki ben böyle yapınca yukardakini görecektim. Mantık işte.
Daha önce hiç yaklaşmadığım merdivenleri tırmanmaya başladım. Yukarı hiç çıkmadığım için neyle karşılaşacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu.
Eski merdivenleri tırsa tırsa çıktım ve sonunda karşıma çıkan küflü kapıyı ittirdim. Zifiri karanlık gece bana hiç yardımcı olmuyordu.
"Kim var orada?" dedim her zamanki güçlü sesimle. Bir burun çekiş duyduğumu sandım. Hızla çatıya bir adım ataken gözlerim deli gibi etrafı tarıyordu.
Ve onu gördüm.
Tyler bacaklarını aşağı sarkıtmış, elinde bir şey tutuyordu. İç çekerek ona ilerledim.
"Düşeceksin!"
İrkilerek bana döndü ve ardından hızla toparlandı. "Burada ne işin var?"
Başımı geriye atarak derin bir nefes aldım ve ona doğru koştum. "Asıl senin bu saatte ne işin var?"
Çatının ucuna gelerek onun gibi oturdum ve bacaklarımı aşağı sarkıttım. New York ışıl ışıldı.
Sonra elindeki şeye baktım.
Test sonucum.
Hâlâ buna takılmış olmasını aklım almıyordu.
Tam ağzımı açmıştım ki elini kaldırdı ve susmamı işaret etti. Gözleri yazılardaydı.
"Ben hiç sevilmedim," dedi boğuk bir sesle. "Tek başımaydım. Her zaman."
Sıkıntıyla iç çektim.
"Beni mutlu ediyordun," dedi kağıdı okşayarak. "Küçükken ve şimdi."
Gururum okşandı.
"Başımızda onlarca bela var," dedi bana dönerek. "Ve benim sana ihtiyacım var."
Derken?
"Dostum," dedim gülerek. "İnan bana ne dediğin hakkında hiçbir fikrim yok."
Gülümsemesi büyüdü ve elimi sıktı. "İşte tam olarak buna ihtiyacım var."
Bileğini tutarak saate baktım. "Hayatım saat sabahın üçü. Ve sen burada-"
"Söz ver."
Perçemlerinin gizlediği gözlerine baktım. "Ne?"
"Bana söz ver. Ne olursa olsun gitmeyeceğine söz ver."
Gözlerimi devirmemek için kendimi zor tuttum. Yahu salak sevgilim benim, gitsem nereye gideceğim? Psikopat babamın yanına mı sürtük manyak kaltak ablamın yanına mı?
"Söz," dedim sırıtarak ve yanağını öptüm. "Yatağa geliyor musun?"
"Evet ama uyumak için değil."
Sırıtarak ayağa kalktım ve onunda kalkmasını izledim. Tam bir adım atmıştı ki onu kolundan tuttum ve gözlerine bakmaya başladım.
"Evlendiğimizde sana tam altı tane çocuk doğuracağım."
"Bunu hatırlatacağım."
Elindeki test sonucumu tuttum ve izin almak istercesine gözlerine baktım. Kağıdı bıraktı ve ellerini havaya kaldırarak geri çekildi.
Kağıdı ellerimle parçaladım ve havaya attım. Artık bitmişti. Çocuk sevdasından şimdilik vazgeçmişti.
Uzattığı elini tuttum ve yatak odamıza kadar onu takip ettim.
Ah unutmadan. Babamın çıkmasına sadece iki gün kaldı. Ve içimden bir ses yapacağı ilk işin bizimle ilgili olduğunu söylüyor.
Öncelikle şunu söyleyeyim, finale az kaldııı :/
Multimedia bsr_ugr'dannnn, çok teşekkür ederim tatlııım :** :D
Ayrıcaaaaa yorumlarınızı bekliyorummm :D