'Bedankt Alessandro, ik sta bij je in het krijt' zeg ik tegen de man voor ma. Hij knikt.
'Je weet dat het niets is Skylar,' verzekert hij me, 'jij hebt mij altijd uit de brand geholpen, ik doe hetzelfde voor jou. Zo doen we het.' Ik glimlach voordat ik me omdraai en het huis verlaat. Achter me wordt de deur meteen gesloten.
Ik stop mijn handen in de zakken van mijn jas en adem uit. In kleine wolkjes verdwijnt mijn adem in de koude nacht. Al lopend vult Hunter mijn gedachten. Ik vraag me af of alles goed is met hem. Misschien had ik moeten blijven, ik bijt op mijn lip. Ik zal voordat ik morgen vertrek bij hem langsgaan om te kijken hoe het met hem gaat. Ik knik, tevreden met mijn plan.
Terug in mijn kamer laat ik me uitgeput op mijn bed vallen. Geloof me, ik houd van Rio, maar het is een uitputtende stad. Ik ga overeind zitten en steun met mijn hoofd op mijn handen.
'Shit,' vloek ik onder mijn adem, 'misschien ben ik te veel verandert de afgelopen drie jaar voor dit gedoe.' Ik schud mijn hoofd en ga weer liggen.
Zonder me om te kleden laat ik me wegdrijven in een diepe slaap.
Ik droomde die nacht over River.
Het was geen prettige droom, laat me je dat vertellen. Het was alsof ik een beeld kreeg van afgelopen jaar van buitenaf. Mijn vrienden ging het prima af, het was alsof ik er nooit was geweest. Ik zag River in een drukke bar, meisjes zwermend om hem heen. Het maakte me misselijk. Ik weet niet wat erger was; haar zien of hem zo zorgeloos te zien. Zo was hij niet met mij, hij maakte zich altijd zorgen. Later bleek haar met hem te zien zoenen nog erger.
Ik werd wakker met gebalde vuisten en geklemde kaken.
Zuchtend sta ik op en pak uit mijn tas een setje schone kleren. Nadat ik mezelf gewassen heb, zoek ik mijn spullen bij elkaar en verlaat de herberg.
Gelukkig heeft Hunter me vertelt waar hij verblijft, anders was dit een stuk ingewikkelder geworden. Ik haast me door de straten, bang dat Hunter wellicht al vertrokken is voor zaken.
Nou dít noem ik een hotel. Ik fluit tussen mijn tanden door als ik voor het gebouw sta. Een rode loper, gouden letters op de gevel en zodra je voet in het gebouw zet, komt er meteen zes man op je afgerend. Typisch.
Ik wimpel de piccolo's af en vind mijn weg naar de incheckbalie. Ik leg mijn hand op de balie.
'Hunter O'Conner' is alles wat ik zeg.
'Excuseer, wie bent u? Bent u familie?' vraagt de vrouw achter de balie me. Ik frons.
'Wat? Nee.' De vrouw slikt en drukt zenuwachtig haar bril wat verder op haar neus.
'Bent u hier om hem.. om hem te plezieren?' vraagt ze voorzichtig.
Hoe het me gelukt is niet over die balie te springen, is me een raadsel.
'Als je impliceert wat ik denk dat je impliceert, adviseer ik je alvast een voorsprong te nemen' bijt ik de baliemedewerkster toe. Ergens snapte ik haar wel. Het was algemeen bekend dat rijke, vooral jonge, zakenmannen vrouwen uitnodigden in hun hotel. Het moest gênant zijn voor de medewerkers om die vrouwen te ontvangen. De baliemedewerkster slikt nogmaals en tikt nerveus op haar toetsenbord.
'Kamer 709' zegt ze me dan met trillende stem. Zonder haar nog een blik waardig te gunnen, draai ik me om op mijn hielen en stap op de lift af.
Boven bons ik ongeduldig op deur 709. Als de deur opent, vind ik een gehaaste Hunter die worstelt met zijn stropdas.
'Skye?' vraagt hij verrast wanneer hij me ziet.
'Ik moet zeggen dat je hotelkeuze valt me tegen, Hunter. Het personeel hier tegenvalt' zeg ik. Ik stap langs hem heen naar binnen. Achter me sluit Hunter de deur.
'Ik kom met je praten voordat ik weer naar Nederland vertrek en alsjeblieft kom hier daarmee' zeg ik geërgerd. Ik ga voor Hunter staan en sla zijn handen weg. Vervolgens haal ik de knoop uit zijn stropdas.
'Waar wil je over praten?' vraagt Hunter terwijl hij me mijn gang laat gaan. Ik zucht.
'Hoe mijn gedachten me niet met rust laten en ik wilde je gewoon nog spreken, wie weet of we elkaar ooit nog zien' zeg ik terwijl ik zijn stropdas opnieuw strik.
'Goed punt, maar ik heb nu een belangrijke meeting. Ga niet weg, ik ben over een uur weer terug' belooft Hunter me. Hij grijpt zijn jas en haast zich naar de deur. Met de deur geopend in zijn hand blijft hij staan. Hij draait zich naar me om en kijkt me aan.
'En bedankt' zeg hij wat verlegen, doelend op zijn stropdas.
'Ga' roep ik lachend en jaag hem de deur uit.
Wanneer Hunter weg is, ga ik op zijn enorme bed zitten. De hele kamer is enorm, trouwens. De ruimte is huiselijk maar chic ingericht met veel kleine details. Het bevalt me. Mijn mobiel gaat af. Zuchtend gris ik het ding uit mijn tas. Ryder.
'Hey' zeg ik als ik opgenomen heb. Ik laat me achterover zakken op Hunters bed en staar naar de kroonluchter aan het dak.
'Skye, gelukkig neem je op' klinkt de stem van mijn beste vriend door de telefoon.
'Zorg niet dat ik er spijt van krijg' mompel ik.
'We maken ons zorgen Skye, wat als de moordenaar je gevolgd is, je bent helemaal alleen' zegt Ryder.
'Ik ben nooit alleen Ry, daarnaast weet ik best hoe ik voor mezelf moet zorgen' verdedig ik mezelf. Ik rol op mijn buik als mijn blik op de telefoon op Hunters nachtkastje valt.
'Hm, Hunter trakteert lunch' mompel ik.
'Dat weet ik heus- Hunter?' vraagt Ryder.
'Niets,' zeg ik snel. 'als het je beter laat voelen: ik ben morgen terug.' Ik hoor Ryder opgelucht uitademen.
'Goed, nu iets anders' zegt Ryder.
'Hm?' vraag ik, maar half oplettend. Mijn ogen glijden over de lunchkaart en mijn maag knort hongerig.
'Het gaat over River.'
Die woorden alleen al bezorgen me hoofd- en hartpijn.
'Natuurlijk,' zeg ik zo normaal mogelijk, mijn spanning verbergend,'wat is er?'
'Ik kan dit het beste nu vertellen, je bent toch al woedend op River' verzucht Ryder. Ik frons.
'Kijk Skye, ik-'
'Kom tot je punt Ryder' stop ik hem abrupt.
'River- of wij eigenlijk- hebben iets voor je achtergehouden. Het is al een aantal jaar geleden, maar ik vind dat je het moet weten.' Ik frons.
'Oké, spreek' commandeer ik.
'Een aantal jaar geleden vond er een confrontatie plaats. Tussen Jace en River.' In een ruk kom ik overeind. Nu heeft hij mijn volledige aandacht.
'Wat zeg je?' vraag ik nieuwsgierig.
'Goed dan,' begint Ryder zijn verhaal, 'het was denk ik een jaar voordat jij in DarkSide kwam wonen. Jace bezocht onze stad, zaken van zijn vader. Hij kwam naar onze school, alle meiden waren meteen helemaal in zijn trans.' Ik glimlach, dat klinkt als Jace.
'Zoals al vaker voorgevallen is, daagde Jace River uit en River reageerde zoals River: overdreven' gaat Ryder verder. Dát klinkt als River.
'Wat gebeurde er?' vraag ik.
'Het begon met puberaal gepest, het maakte River gek dat hij Jace niet kon raken, totdat Jace gebeld werd.'
Ik blijf stil en wacht tot hij verder vertelt.
'Het ging over het enige meisje waarvan Jace ooit écht gehouden had. Ze was weg.'
'Ik' zeg ik zachtjes.
'Ja' bevestigt Ryder.
'Jace kwam terug naar LightSide toen ik verdween. Hij kwam terug voor mij' fluister ik zacht.
Ik glimlach en tegelijk doet mijn hart pijn. Hij heeft me nooit vertelt dat hij me is komen zoeken. Hij heeft een een rechtsomkeert gemaakt en is regelrecht teruggekomen zodra hij hoorde dat ik weg was.
'Aan de telefoon vroeg Jace of je al gevonden was. Toen het antwoord nee bleek te zijn, viel zijn hele gevoelloze-act uit elkaar. Daarna verweet hij River nooit van iemand gehouden te hebben, toen heeft River hem gezworen zijn speciale meisje af te pakken' eindigt Ryder. Hierna ben ik sprakeloos, absoluut sprakeloos. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden.
Na een korte stilte sta ik op van het bed en loop naar de spiegel die staat op een tafeltje in de hoek.
'Ik denk niet dat ik in een positie ben om te oordelen,' zeg ik dan.
Vervolgens haal ik diep adem en veeg langzaam de concealer van mijn rechter boven- en onderooglid. Daarna haal ik de lens uit mijn oog. Ik staar naar mijn spiegelbeeld. Mijn ware spiegelbeeld.
'Ik heb zelf ook gelogen.'
Ryder vuurde meteen vragen op me af, maar ik had zonder nog een woord te zeggen opgehangen.
Trillend deed ik daarna mijn lens weer in en de concealer om mijn oog.
Ik kan het niet helpen, maar de woorden van Ryder laten me twijfelen.
Ik bijt op mijn lip en ga op het bed zitten, om vervolgens meteen weer op te staan en naar het raam te lopen. Ik wil het niet, maar het zet me aan het denken. Is Rivers liefde ooit echt geweest?
Was dit allemaal geweest vanwege zijn belofte aan Jace?
Ik schrik op als Hunter de kamer binnen komt walsen. Ik draai me om en kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Hey' zegt hij hijgend.
'Hey,' begroet ik hem, 'jij bent snel terug.' Het is waar, Hunter was net een halfuur weg. Hunter glimlacht schaapachtig en wrijft over zijn nek.
'De vergadering wordt op een ander moment voortgezet. Ik was bang dat je al weg was' geeft hij toe. Ik glimlach. Hunter doet zijn jasje uit en maakt zijn stropdas losser terwijl hij iets mompelt dat lijkt op; 'ik haat die dingen.'
Ik lach zachtjes. Hunter kijkt op en als zijn ogen de mijne vinden, houdt hij mijn blik vast.
'Gaat het wel goed met je?' vraagt hij bezorgd. Ik slik en wil het dan wegwuiven maar Hunter grijpt mijn hand.
'Ik weet al wat je gaat zeggen,' zegt hij me,'maar ik weet ook wat het ware antwoord is.' Zijn groene ogen doorboren de mijne. Ik zucht en geef op. Ik ga op de rand van het bed zitten met Hunter naast me. Vervolgens vertel ik hem over mijn droom, Rivers belofte aan Jace en mijn twijfels.
'Je bent bang dat hij je nooit echt wilde?' vraagt Hunter als ik mijn verhaal klaar heb. Ik knik.
'Wat als het allemaal een leugen was?'
Hunter blijft kort stil.
'Je moet iets over ons mannen weten, Skye,' spreekt hij dan,'we willen nooit ons verlies toegeven of onderdoen voor een ander. Iedere uitdaging die op ons afgevuurd wordt, moeten we gewoon aannemen, om onszelf te bewijzen. Sommige mannen gaan daarin alleen soms te ver, dan verliezen ze hun meest dierbare.'
'Hoe weet je dit allemaal?' vraag ik zacht.
'Ik ben zelf zo'n man,' verzucht hij. 'Een aantal jaar geleden was er een jongen. We hadden écht ontzettend de pest aan elkaar. Hij had mijn vriendin afgepakt en ik eiste wraak. Alles in mijn leven draaide om wraak op hem. Ik was er zo op gehamerd dat ik niet zag wat voor een monster ik aan het worden was. Ik duwde iedereen om me heen weg, totdat ze echt allemaal weg waren. Te laat besefte ik dat die wraak het helemaal niet waard was.' Ik wrijf medelevend over zijn arm.
'Focus je niet op wraak Skye. Houd wrok niet vast, het maakt je slecht' zegt Hunter me.
'Ik weet alleen niet of ik River zomaar kan vergeven' zeg ik twijfelend.
'Dat hoeft ook niet, die gast heeft drie strikes, hij is uit' snuift Hunter. Ik glimlach zwak.
'Wat moet ik dan doen?'
'Misschien is het tijd voor een andere speler in het spel..'
Mijn ogen flitsen naar Hunter, die me al aankijkt. Geen van beide zeggen we iets. Ik wil mijn blik wegtrekken, maar ik kan het simpelweg niet. Hunters blik is te intens. Heel even dwalen zijn ogen af naar mijn lippen. Langzaam buigt hij voorover. Versteend blijf ik zitten. Hunter legt zijn hand voorzichtig op mijn gezicht, zijn gezicht nu vlak bij het mijne. Ik voel zijn warme adem op mijn gezicht, zijn groene ogen doorboren me nog altijd. Dan raken zijn lippen de mijne heel zachtjes. Bij de kleine aanraking, schrik ik wakker. Vlug duw ik Hunter een stukje achteruit.
'Ik kan het niet' breng ik uit. Ook Hunter lijkt nu te beseffen wat we zojuist bijna gedaan hadden. Zijn ogen vergroten.
'Shit, sorry Skye' zegt hij vlug. Hij haalt een hand door zijn haar en vloekt.
'Nee, het is oké- ik, eh, moet mijn vliegtuig halen' zeg ik gehaast. Hunter knikt en springt op. Ik grijp mijn spullen bij elkaar. Hunter houdt de deur al voor me open. Bij de deur blijf ik staan. Ik hem niet zomaar achterlaten.
'Bedankt voor alles Hunter' zeg ik hem. Hij glimlacht naar me.
'Dat is geen probleem, ik hoop je nog eens te zien.' Ik glimlach terug en ga dan op mijn tenen staan. Heel zacht druk ik een kus op zijn wang. Wacht wat? Allebei kleuren we meteen weer rood en ik stap achteruit.
'Tot ziens, Hunter' zeg ik en loop dan vlug de deur uit. De deur sluit meteen achter me en ik loop gehaast naar de lift.
Eenmaal in de lift laat ik mijn hoofd tegen de wand vallen en haal ik een keer diep adem. Oké, hormonen, gedraag je.
Beneden stap ik de lift uit en haast ik me naar de uitgang van het hotel. Buiten fluit ik voor een taxi en als die er is, stap ik in.
'Het vliegveld, alsjeblieft' zeg ik tegen de bestuurder. Eerder had ik mijn piloot al geseind, mijn vliegtuig wordt klaargemaakt.
Eenmaal in het vliegtuig kan ik ietwat tot rust komen. Mijn hart klopt nog steeds als een bezetene.
Ik kuste Hunter bijna. Mijn hoofd of hart, één van de twee, moet compleet in de war zijn. Ik vond Hunter niet leuk, toch? Ik kende de jongeman pas net! Ik kijk naar de lege stoel naast me. Vliegen was lang niet zo plezierig zonder Hunter als gezelschap. Hij is erg charmante jongeman, moest ik toegeven. Ook al ken ik hem pas net, Hunter wist me nu al zo af en toe sprakeloos te laten door zomaar complimentjes in het gesprek te geven. Ik schud mijn hoofd. Hunter is een bijzondere jongeman.
Veertien uur later sta ik op Schiphol. Ik zucht en kijk op mijn telefoon. Het is twaalf uur 's middags, geen berichten van Hunter- of iemand anders. Ik slenter naar de uitgang en stap in de taxi, die al voor me klaarstaat. Het was nog een drie uur durende rit naar LightSide en dus besloot ik nog wat slaap mee te pakken. Ik sluit mijn ogen en dommel weg.
'Mevrouw Blue, we zijn er.' Ik schrik wakker van de stem van de chauffeur. Vlug stap ik uit, neem mijn bagage aan en betaal en bedank de man. Hij knikt me vriendelijk toe en rijdt dan weg. Ik wrijf mijn ogen uit, slapen had me goed gedaan. Zodra ik aan weer Hunter denk, kleuren mijn wangen rood. Ik kreun, dit zou mijn vrienden nooit ontgaan. Ik pak mijn tassen op en loop naar de muur. Auto's die niet waren van de inwoners van DarkSide mochten niet door de poort. Vandaar dat ik nu zelf door de poort DarkSide binnenging.
Aan de andere kant kijk ik schichtig om me heen. Zodra ik constateer dat er niemand is, roep ik mijn krachten op en schiet ik weg. Aan de voorkant van het huis van de jongens, kom ik tot stilstand. Ik dump mijn tassen in mijn auto, die voor het huis staat. Ik weet allang waar ik mijn vrienden kan vinden; op het grasveld achter de huizen.
Mijn vermoeden wordt bevestigd zodra ik voet zet op het grasoppervlak. Niemand was zoveel buiten in de wintermaanden als wij. Toegegeven; wij kunnen ervoor zorgen dat we de kou niet voelen. Op het veld spelen Levi, River, Luke, Ryder, Sander, Jake en Jonathan een potje Football. Lucy, Hope en Rachel kijken gefascineerd toe hoe Brad met zijn krachten het kampvuur aan en uit maakt. Ik grijns, de uitslover. Met mijn eigen kracht maak ik het vuur uit. Ik zie Brad fronsen en hij probeert tevergeefs het vuur weer aan te krijgen.
'Lukt het, Loverboy?' roep ik hem toe. Verrast keren de vier bij het kampvuur zich naar me toe.
'Niet grappig Skye!' protesteert Brad. Zodra hij mijn naam hoort, kijkt River op. Daardoor vergeet hij dat er een bal naar hem gepast werd. De bal komt tegen zijn hoofd en River valt op de grond.
Ik kan het niet laten en lach met de anderen mee. Het was een komisch gezicht. Nu merken de anderen me ook op en ze stoppen hun spel. Ryder is de eerste die voor me staat en ik weet waarom. Ik ben alleen niet van plan het hem te vertellen. Nog niet. Ik schud mijn hoofd en Ryders gezicht betrekt.
'Gaat het wel, Skye? Je ziet een beetje rood, heb je koorts?' vraagt Hope ongerust. Ze legt haar hand op mijn voorhoofd.
'Je bent ook nogal warm' mompelt ze. Ongemakkelijk wriemel ik aan het elastiekje dat om mijn pols zit.
'Luus, Rach, Hope, kan ik jullie even spreken?' vraag ik snel. Verrast kijken mijn vriendinnen me aan, maar dan knikken ze. We lopen een flink eind weg. De jongens zouden nog steeds met hun gaven mee kunnen luisteren, maar ik hoop dat ze beter weten.
'Oké, vertel op. Je lijkt wel een gloeilamp' merkt Hope op.
'Wel, uhm, het gaat over Hunter' zeg ik.
'Je meent het!' roept Rachel enthousiast uit. 'Wat heb je gedaan?'
'Goed, ik ging dus afscheid nemen, omdat ik zou vertrekken. Hunter merkte op dat ik ergens mee zat en toen hebben we gepraat over mijn hele situatie met River. Hunter zei me dat het wellicht tijd was voor iemand anders in mijn leven en toen boog hij naar voor en-'
'Ga weg!' gilt Lucy enthousiast uit. De jongens kijken tegelijk onze kant op.
'Ssst' sissen Hope, Rachel en ik tegelijk tegen Lucy.
'Je hebt hem gekust?' vraagt Rachel daarna op gedempte toon.
'Nee, nou ja bijna, ik duwde hem weg' leg ik uit.
'Wacht even,' zegt Hope nu. 'dit is al meer dan zeventien uur geleden en je bloost nog steeds alsof het vijf minuten geleden is?' Met rode kaken knik ik.
'Skye, ben je verliefd op Hunter?'
Ik frons terwijl ze dat zo zegt. Ik heb er geen antwoord op, maar het zet me wel aan het denken.'
Ben ik verliefd op Hunter?
-
Wordt vervolgd.. ;)
Heleuuuu, jullie verdienden inmiddels wel een nieuw hoofdstuk. Op mijn vrije dag is dat het minste wat ik kan doen, right?
Let's see, hoe jullie erover denken:
-Hunter
-Brad
-River
-Iemand anders.
Ik weet dat velen van jullie River nu een zak vinden, en ik ben het met jullie eens. Maar geloof me, dat zal komende hoofdstukken vast veranderen 😉
Jullie dachten toch niet dat River zijn meisje zomaar zou laten afpakken?
Niet zoveel Rivar in dit hoofdstuk, maar óók dat gaat veranderen. River en Skye zijn nog lang niet uitgepraat.
Dat was het wel weer voor mij vandaag, ik heb honger. Nu heb ik bijna altijd honger. Heb ik nog wat leuks te zeggen? Hm, niet echt. Wel dat ik weer met mijn bandage om mijn knie loop, wat een feest. #VerpesteKnieën #GoMichelleGo
Greetz,
MichhhB