I immediately moved backwards and sat on the sofa behind me. And then I looked at him, his eyes too are directed to me at halata sa mga yun na narinig niya ako. Pagkatapos ay dahan-dahan siyang bumangon at umayos ng upo sa sofa.
“Why didn’t you tell me?” mahinang tanong ko sa kanya pero umiwas lang siya ng tingin.
“It’s not that big deal,” he said still trying to avoid my gaze. He’s lying. It’s pretty much obvious now that he isn’t well. How did I miss that?
“Okay,” sabi ko naman na patango-tango lang and then I just shut my mouth up pero nanatili pa rin ang mga mata kong nakafocus sa kanya.
And then he smiled saka niya tinaas yung kumot na hawak niya. “Thank you for this,” he said as he looked at me finally. But I can’t bear that look in his face. It’s time for me to do what I’m good at or rather what I think I’m good at, making him feel better.
Kinakabahan ako at hindi ako sure kung tama pero it’s the best I can think of. Tiningnan ko ang oras and it’s almost 6 PM kaya pwede pa. “Gusto mong lumabas?” hinintay kong magbago ang reaction niya and he actually looked a little bit surprised kaya tinuluy-tuloy ko na. “Sh-shot?” nag-aalangang tanong ko sabay tingin sa kisame.
Pero di niya ako sinagot at sa halip tumawa lang siya nang mahina kaya naman muli akong napatingin sa kanya. “Ikaw? Shot?” nakakunot ang noo niya.
“Oo! Bakit sa tingin mo hindi ako umiinom?” he nodded. “Hoy, di mo lang alam malakas ang tolerance ko sa alak ano.”
“Sus, talaga lang ah,” malakas ang loob kong tumango pa. “Sige ba. Pero sigurado ka, tayong dalawa lang?” sabi niya na may dumi na naman sa mga ngiti niya.
“Oo nga sabi eh, tara!” ngiting-ngiting aya ko pa at nauna nang tumayo.
“Are you sure you’re going out with those clothes?” nakaupo pa rin siya at nakatingin sa suot ko. And then I realized I’m only wearing one hell of a super short short sa baba at tsaka maluwang na t-shirt naman sa taas. Tapos nagulat pa ako nang itapon niya sa akin yung unan sa sofa. “Halayin ka niyan eh, magpalit ka muna!” nakangiting sabi niya saka siya tumayo at dumiretso sa pintuan. “Una na ako sa kotse,” paalam pa niya bago siya tuluyang lumabas. Kaya naman nagmadali na rin ako.
Pagsakay ko sa kotse niya eh naka-casual naman na siya. Umuwi kaya siya para magpalit? Pero ayaw pa nga niyang umuwi di ba? And then I looked at the back seat, may malaking back pack doon. Siguro lagi lang talaga siyang may dalang spare clothes para after games or practice at kung sa school man sila naliligo eh may gagamitin siya. And so I didn’t bother asking him anymore.
Pagtingin ko uli sa kanya eh nakatingin ulit siya sa suot ko. Ano na naman kayang problema, nakajeans naman na ako at simpleng t-shirt ah, di pa rin kaya desente sa paningin niya? “Much better,” pero narining kong compliment niya. Oha, naman pala eh. Kung maka-inspect kasi yung mga mata niya eh parang masyadong strikto. Tss. And then he started the car. “Are you sure you really want to do this?”
“Oo nga, ang kulit mo naman eh,” sabi kong tumingin sa may labas ng bintana. Tumahimik naman siya at tinutok muli ang atensyon sa kalsada.
Then we were silent for minutes. I kept thinking, how is he feeling kaya? It must be really difficult for him dealing with this alone. Having your family go through like this must be hell nga naman, lalo pa’t parang biglaan ang lahat. Nakakapanibago din kasi I’ve known them as one humble happy family before.
I’ve been living near them for almost 20 years and let’s say I’m a witness of their simple living lifestyle even though they’re far rich than that. Mayaman ang mga Cortez sa totoo lang. Harold’s father is a civil engineer and who now has his own construction company while his mom is a CPA, now a senior partner in a big auditing company in the city. Dalawa lang pa sila Harold na magkapatid, siya at si ate Denise. Ate Denise is five years older than him but they are pretty much close kaya nakakalungkot din siguro dahil di niya siya kasama ngayon. She’s currently abroad taking her doctorate in Finance I think.
Pero hanggang ngayon eh di pa rin ako makapaniwala na his parents are really separating. They were so much in love before kaya I’ve never anticipated they’ll end up this way. Napapatunayan tuloy yung sinabi ng professor namin sa Pscho na ang ‘love’ daw eh hindi forever talaga, na-co-convert lang siya sa ‘commitment’ kaya marami pa ring relationship ang nag-la-last.
“’Nay,” natigil yung pagmumuni-muni ko nang magsalita siya. “Tayong dalawa lang talaga?”
“Ba’t parang kanina mo pa yan tinatanong? Hindi ba obvious?” nakukulitan kong balik tanong sa kanya.
“Okay. Can we consider this a date then?” tanong niya na kinalaki ng mga mata ko.
“Anong date ka diyan?!” napalakas ang boses ko. Date?
“Date. Ayaw mo?” natatawang tanong niya.
“Kaw, ka-date ako? Yuck, ayoko nga,” mabilis at defensive na sagot ko.
“Bakit? What’s wrong with that? You’re single and I’m very much available,” andun pa rin yung nakakagagong ngiti sa mga labi niya.
“Ano kamo, you’re very much available? Tss, oo nga pala, available ka nga naman sa lahat ng mga babae ano. Pero please, make me an exception,” naiirita kong banat. Isama ba naman niya kasi ako dun.
“It’s the other way around Louise,” and he answered shortly. Di ko nga lang pero gets yun. It’s the other way around… what does he mean by that?
Zzzzzzz.Zzzzzzz.Zzzzzzz.
My phone buzzed so I immediately shifted my attention there. New # yung tumatawag. I’ve no idea kung sino yun pero sinagot ko pa rin, malay baka emergency.
“Hello?”
“Hi babe!” nagulat ako sa sagot ng nasa kabilang linya. Lalaki siya and who the heck is he to call me babe.
“Who the hell are you?!” masungit kong sagot. Napatingin tuloy sa akin si Harold.
“It’s Kurt,” ah, kaya pala he sounded familiar. How did he get my number? “Bigla ka namang umalis kanina, di ka man lang nagpaalam,” may halong pagtatampo ang tono ng boses niya.
“Sorry but I don’t have time for this,” and I was to hang up but I heard him say something else.
“Please don’t hang up,” pakiusap niya. “If you do, I’m telling you I’m not going to let you go!” banta pa niya.
“Eissshhh,” mas nainis pa ako kaya pinatay ko na. What’s wrong with these men today? Ang kukulit nila.
“Sino yun?” nakakunot na naman ang noo ng katabi ko.
“Wala, stalker,” maiksing sagot ko pero di pa rin natanggal yung kunot sa noo niya. “Wala lang yun ano ka ba?” pa-relax ko pang paninigurado. “Yung makulit kong kaibigan nangti-trip lang,” I lied kasi mukhang ayaw niyang palampasin yung stalker na sagot ko.
“Saan mo pala gustong pumunta?” tanong niya. So we’ve been driving with no definite direction pa pala.
“Ikaw, kung saan mo gusto,” malabo namang sagot ko. Sa totoo lang kasi, I’m not that familiar with those places, mafeeling lang ako kunwari.
“Kung saan ko gusto?” he grinned. “Eh di sa puso ko na lang,” walang kwentang dagdag niya. Ano ba yan! Pabalik-balik na lang kami lagi sa ganito. Pero sa totoo lang, kiniliti na naman ang puso ko sa sagot niyang iyon.
“Ayoko diyan, sigurado kasing puno!” pasimpleng pangsasakay ko sa banat niya nang di pa rin tumitingin sa kanya. Nahiya kasi ako sa pinagsasabi ko pero bahala na, if this would make him feel better then I’d be willing to do it.
“Sa tingin mo?” he glanced at me.
“Sus, pasimple ka na naman. Hoy halata kaya, sino pa bang di nakakaalam sa mga kakilala mo na playboy ka?” I even rolled my eyes as I looked at him.
“Aww! Di ko alam na ganito pala kasakit pag sa’yo mismo manggaling na playboy ako,” at napahawak pa siya sa tapat ng puso niya na tila totoong nasasaktan talaga.
“Arte nito, nasasaktan ka kasi totoo,” I continued my point pero ngumiti lang siya and then he pulled over beside a convenience store. Is there a change of plan? Pero nagulat na lang ako when he unexpectedly grabbed my hand then held it as he pressed it on his chest, sa tapat mismo ng puso niya. What is he doing?
“Then how are you going to explain this?” tanong niya pero sa halip na sagutin siya eh mabilis kong hinila ang kamay ko.
“Explain what?” nakakunot ang noo ko tapos bothered pa ako na nahawakan ko ang macho niyang dibdib.
Tumingin muna sa akin studying my reaction bago siya sumagot. “Nevermind,” maiksing sagot niya bago niya binuksan ang pintuan sa tapat niya at lumabas.
What was that? Am I supposed to feel something on his chest? And was he really upset again just now? Damn! I seem to be making things worst. “Arrrr…” What’s wrong with me? Binuksan ko ang pinto at sinundan siya hanggang sa loob ng store.
“Hinintay mo na lang sana ako sa kotse, baka lumala pa yang paa mo,” sabi niya napansin niyang nakabuntot ako sa kanya. And when I didn’t respond, he continued walking towards the aisle of the hard drinks. Sinundan ko naman muli siya.
“Harold…” sabay hila ko sa suot niyang shirt. “Sorry, I’m supposed to make you feel better and yet I feel like I’m making you even feel worse,” nakayukong sabi ko.
“’Nay naman,” para siyang natatawa. “Ano bang iniisip mo, there’s no way you’re making me feel worse,” ginulo niya ang buhok ko at pagkatapos ay hinawakan niya ang chin ko to lift my face up. “Uy!”
“Eh naman kasi…” wala akong maisip na idudugtong. “Ba’t nga pala tayo nandito?” pang-iiba ko na lang sa topic.
“I’ve got another idea,” nakangiting sabi niya sabay kuha ng dalawang half case ng magkaibang inumin at dumiretso na siya sa may cashier.
*
“Oh you’ve got to be kidding me!” nanlalaki ang mata kong nakatingin sa may bakod. Bumalik nga pala kami ulit sa subdivision and now, we’re just 50 meters away from their house.
“Relax ka lang ‘nay,” tuwang-tuwa siya sa reaction ko saka niya ako hinila palabas ng sasakyan. “Remember the tree house?” nakatingin siya sa punong nasa dulu-dulo ng compound nila.
“Doon tayo?” di pa rin makapaniwalang tanong ko. “Hindi pa ba nasisira yun? Baka naman bali-bali na yung kahoy na ginamit dun?” Gosh, it’s been ten years that I haven’t there.
“Don’t worry about it,” nakangiting sabi niya saka siya naunang naglakad papunta sa may secret passage ng bakod nila na kami lang atang dalawa ang nakakaalam.
“Harold, are you sure about this?” kinakabahang tanong ko nang paakyat na kami pero di niya ako sinagot kaya napilitan na lang akong basta sumunod. Pero in fairness nang makapasok ako, maayos pa rin pala. Halatang na-maintain sa loob kaya mukhang hindi lumuma. “Wow!” na-amaze pa ako when he opened the light. Yung mga laman pa kasi nun nung mga bata pa kami eh nandun pa rin kaya I started roaming around the small room. Nandun pa yung mga picture frames, but what made me stop eh yung picture naming dalawa. Magkahawak ang mga kamay namin na parehong nakangiti pa ng bonggang-bongga. Napangiti tuloy ako.
“Cute no?” nagulantang ako nang maramdamang nasa tabi ko na pala siya.
“Nga eh, pero ang baduy-baduy pala natin noon. Naka-jumper ako at naka-pigtails pa oh.”
“Ang cute mo kaya,” sabi niyang napatingin sa akin na kina-bother ko bigla naman. “Mas matangkad ka pa nga sa akin diyan,” nagmadali tuloy siyang binalik sa picture ang mga mata niya.
“Oo nga, payat-payat mo pa dito oh,” natatawang sabi ko saka ko din siya tiningnan. “Samantalang ngayon…” sinadya kong di tinuloy.
“I’m 6 feet tall, hot and sexy,” dire-diretsong sabi niya kaya napabungisngis ako, tuloy tiningnan niya ako nang masama.
“Oo na!” sumusukong napangiti na lang ako. Hindi naman kasi rebuttable yung argument niya eh. Pero natahimik na lang ako nang mapansing nakatulala lang siyang nakatitig sa akin. “Harold…”
“God, I’ve missed you…” sabi niya sabay hila sa akin at kinulong ako sa mga bisig niya.
“Har---!” ang puso ko!!!
“Can’t I just be your bestfriend again?” parang nahihirapang tanong niya habang yakap-yakap niya ako. “Can I be part of your life again?”
===================================================
Please say yes Louise! Haha!