The Basketball Jerk [Ongoing]

Chapter 6: Crap! Akala ko yun na yun!

*Pak!* at bigla na lang lumipad ang kamay ko sa kaliwang pisngi niya.

The hell, what did I just do? I freaking slapped his face! Yung mukha niya tuloy gulat na gulat. Pero kung gulat siya, mas gulat ako sa sarili ko. Ba’t ko siya sinampal? Dahil na-disappoint akong di niya tinuloy yung halik? Oh crap!

 

“So-sorry…” wala tuloy sa sariling hinaplos ko ang namumula niyang pisngi. “Sorry… Sorry…” inulit-ulit ko pa na tarantang-taranta. Oh I’m obviously out of mind, aren’t I?

Pero nganga lang siyang nakatitig sa akin na mukhang di niya talaga inaasahan ang ginawa ko. Galit kaya siya? Sa isip kong kinakabahan. Eh first time ko kasi siyang nasampal eh. Kahit kasi nagagalit ako sa kanya noon, I’ve never inflicted him any form of physical pain at least. And now that I did, I’m really surprised on how awful it feels.

 

“Awww!” late niyang reaction na nakakagago. And when I met his gaze, halata ang ngiti sa mga mata niya. “Were you disappointed?” he smiled widely saka hinawakan niya ang kamay kong nakadampi sa pisngi niya.

 

“Shatap!” agad ko siyang naitulak and then immediately avoided his eyes. Tama ba kasing ipamukha pa sa akin eh hiyang-hiya na nga ako.

 

“Gusto mo atang ituloy ko eh! You even closed your eyes,” tapos naging mahinang tawa na ang kaninang ngini-ngiti-ngiti lang niya.

 

“Tae mo! Kinabahan lang ako kaya ako pumikit!” mabilis kong paliwanag. Nakakawala naman ng confidence maging defensive sa ganitong sitwasyon. Paano ko nga ba naman kasi i-e-explain kung bakit ako napapikit? Should I rather say ‘I was disgusted to see your face so close’? Mas okay sanang excuse yun ano kaso it’s not believable.

 

“Talaga?” at muli pa siyang dumikit sa akin na nangti-trip na naman.

 

“Gago!” but I pushed him back as fast as I could. Naman kasi, his scent seems to paralyze my brain that I couldn’t think straight already.

 

“’Nay, madali lang naman ako kausap. Just tell me if you want me to kiss you because believe me, I’m very much willing to,” walang prenong satsat niya sabay kindat pa sa akin. Fffff! Pambihira naman oh! Ayaw niya talagang palampasin yun.

 

“I said shut up!” napalakas tuloy ang boses ko. “Balik ka na dun sa party, I’m better off alone here anyway since you suck!” nakasimangot kong litanya.

 

“Really?” and he kept grinning like shit. Tumahimik na lang ako, alam ko kasing wala na naman ‘tong katapusan. I’ll just pretend walang nangyari kanina tutal makapal naman ang mukha ko eh. “Buckle up, we’re going somewhere,” aniya pero tapos umikot na siya papuntang driver seat. Saan naman daw kami ngayon? Hindi ko tuloy alam kung matutuwa o maiinis ako kasi I’m stuck in here with him. Kaya humalukipkip na lang ako sa gilid at di na nagsalita habang pinapaandar niya ang sasakyan. “Masakit pa ba yang paa mo?” he broke the silence.

But I didn’t bother talking back. I’ll better shut my mouth or else he might bring back that embarrassing topic. Kunwari na lang bisi-busy akong nakatingin sa labas ng bintana ng kotse niya. Tumahimik na rin siya kaya napanatag ako, pero sa tuwing pasagli-saglit akong napapasulyap sa kanya eh kapansin-pansin pa ring napapangiti siya. Haizzt, I bet he’s still thinking about what happened minutes ago.