Letters
---♦♦♦---
HINDI ako makatulog ng gabing iyon. Sa tuwing ipipikit ko ang mata, bumabalik sa akin ang nangyari kanina.
Without a second thought, I rushed towards the door of the café. My eyes never left the man across the street. It felt like we held each other's glaze under the shadow of his hood.
It's a wonder why he just stood there as if waiting for me to reach him. I just shrugged it off and took his immobility as an advantage.
I grew tired of being frightened. I needed answers and only him would give me what I needed.
Hindi ko alam kung paano ako nakatawid nang matiwasay dahil hindi ako nakatingin kanina sa daan. Nasa parehong side na kami ng kalsada. Just a couple more steps and I'd reach him. I would finally get the answers I needed.
"Ouch!" Nawala ang tingin ko sa lalaki at nakita ang batang nadapa sa aking harapan at umiiyak. Agad ko naman itong inalalayan tumayo saka lumuhod sa harap nito.
"Tahan na," alo ko rito.
Nag-angat ng tingin ang bata habang pinupunasan ang namumula at basang-basa niyang pisngi. Naramdaman ko naman ang pagkirot sa aking puso. It must've been too painful for him.
Tinignan ko ang tuhod niya at nakitang may sugat doon. A wound on his delicate skin! Kinuha ko ang panyo sa aking bulsa. Pinagpag ko muna ang buhangin sa paligid ng kaniyang sugat bago ilapat ang malinis na panyo roon.
"May sugat ka. Nasaan ang parents mo?" tanong ko habang pinupunasan ang kaniyang luha.
May itinuro siya sa likod ko. As if on cue ay may babaeng tumawag sa bata. May lalaki namang bumuhat sa bata. Mukhang ito na ang parents niya.
"Pasensya na miss sa abala nitong si Chandler," sabi nung ginang.
I smiled. "Okay lang. May sugat siya," I informed them.
They checked their child's condition at nagpasalamat bago umalis.
Saka ko lang naalala ang pakay ko rito. Lumingon ako sa pwesto ng lalaki kanina at nakitang wala na ito roon. Hindi ko alam ang mararamdaman. Disappointed or relieved? I don't know.
Maybe I was bummed out because I didn't get the chance to ask him or relieved for not meeting him. It was only then I realized the dangers he might inflict on me.
I mentally slapped myself. What am I thinking? I just acted on impulse!
Turning around, I was about to go back to the café when something caught my eye.
The turtledove... inside a birdcage. But what piqued my attention was the paper, seating on top of the birdcage.
I grabbed it and learned that it was similar to the paper left earlier at table no. 8, folded. Binasa ko ang nakasulat nang mabuksan ko iyon.
You still haven't changed. You always have a gentle heart that attracts sinners like me.
I flipped the paper and written on the other side was a number.
7...
I didn't understand what it was. And up until now, my mind's working to find its meaning. There are many possibilities but most are just null events.
A lot of questions popped out because of his statement. He said I haven't changed. Does he know me before I was involved in that accident?
I really need to talk to him. This is getting more confusing day by day. Naisip ko naman ang nakasulat sa likod ng papel.
"Seven," I recited. "What do you have to do with him?" I muttered under my breath.
Ilang sandali pa ay napagod na rin ako sa kaiisip ng mga pwedeng iugnay sa numerong sampu at sa lalaking iyon.
Napagpasyahan ko nang matulog upang ipahinga na ang aking hapong katawan at utak nang biglang tumayo ang balahibo ko. May kaluskos akong naririnig sa likod ng kurtinang nakatabing da sliding door patungo sa balcony ng kuwarto ko. May gumagalaw roon. It could either be a stray animal or someone.
With that thought in mind, I was frozen on my spot. My initial reflex was to grab the blanket all over my head and wait for my doom.
I prayed silently while trembling underneath this blanket.
Hanggang sa narinig ko na ang sapilitang pagbubukas ng naka-lock na sliding door. Doon na ako natauhan. I need to be strong! I shouldn't just wait for my end.
Napabalikwas ako ng bangon at kahit nanginginig ang aking mga paa ay nagawa ko itong ihakbang upang kumuha ng kung ano mang pwedeng maging armas laban sa taong pilit pumapasok sa tahanan ko.
I turned towards the balcony and through the moonlight, I saw the shadow of a man behind the mauve curtain. He's forcing his way in. Napahigpit ang hawak ko sa bagay na nahablot ko kaya napatingin ako roon. A broom. Good.
I heard a groan so my head snapped towards the man's direction. I was left confused when I didn't see a single trace of the shadow anymore. The balcony was clear. I walked towards the balcony and I heard grunts on the other side.
Grunts after one another and the muffled sound of brisk movements broke the silence of the night. Sa baba nanggagaling ang mga tunog!
Hinawi ko ang kurtina at bumungad sa akin ang isang balcony. Walang ano mang bakas ng kahit sino.
Sa baba nanggaling ang mga tunog. Ibig sabihin, naroon din ang mga taong lumilikha noon. Pero natatakot akong buksan ang pinto. I'm hesitating. I don't know what I'll see out there and I don't think I'm prepared to see it. But I wouldn't know the truth if I don't seek for it.
Sa huli ay huminga ako ng malalim at mas hinigpitan ang hawak sa walis. Dahan-dahan kong inabot ang knob at pinihit ito.
Malamig ang simoy ng gabi. Iyon ang unang napansin ko. Mas nakakapagpadagdag iyon sa lamig ng nanginginig kong katawan.
I heaved a deep breath before peeking below.
Una kong nakita ang lalaking tumatakbo palayo rito. Nakaitim ito at 'yun lamang ang nakita ko bago ito lamunin ng kadiliman.
Dumako ang tingin ko sa isa pang lalaki. Is he the one forcing his way inside my house?! Tumingala ito ngunit hindi ko makita ang mukha niyang agad na tinabunan ng hood. Sa tulong ng streetlight, naaninag ko ang black hoodie na pamilyar sa akin.
Siya iyon! 'Yung stalker ko.
Tumalikod ito at hindi ko alam kung bakit pero bago ko pa mapigilan ang sarili ay naisigaw ko na ang mga katagang, "Sandali lang!"
He stopped. "Sino ka? Anong kailangan mo sa akin?! Bakit nagparamdam ka ulit?!" sunod-sunod kong tanong, hoping to find the answers from him.
But he just continued walking.
"'Wag mo na akong guluhin pa! Please stop this madness!" sigaw ko nang walang makuhang sagot. Malamang dahil sa takot at kapaguran.
Natigilan siya ngunit nagtuloy-tuloy pa rin sa pag-alis. In a smooth move, he jumped over the one and a half meter concrete fence of my home.
Nanghihinang napaupo ako.
"What have I done?" I whispered. I made him mad! I know I saw how his chest heaved up and down while his fist clenched.
Sa pagitan ng mga railing, kitang kita ang gate. Ngunit hindi iyon ang nakaagaw ng aking pansin..
Dali-dali akong tumayo at inayos ang sarili bago tumakbo palabas ng bahay, patungo sa gate. Nang makita ang bagay na iyon ay kinuha ko ito.
Isang papel.
I unfolded it and read the note written.
Stay away from assholes. You know I won't hesitate to get rid of them. I'm watching you my little dove.
Nangilabot ako sa nabasa. Binaliktad ko ang papel at nakita roon ang isang numero.
6...
Naguluhan naman ako roon. Anong ibig sabihin nito? Nung una ay '7' tapos ngayon number '6' naman.
Luminga ako sa paligid at sinigurong walang tao bago pumasok sa loob.
Saktong pagpasok ko sa kuwarto ay tumunog ang aking cellphone kasabay ng pag-ilaw nito. Isang text message ang dumating.
Binuksan ko iyon at kinilabutan sa nabasa.
Received 12:30 a.m.
I won't stop. Not ever.
x
©Taciturnelle