Op mijn hoede loop ik door de straten. Scherp kijk ik uit mijn ooghoek. Dit kan niet goed zijn. Zo onopvallend mogelijk sla ik een steegje in. Ik kijk om de hoek van het steegje de winkelstraat in. Daarna kijk ik schichtig achterom en meng me in de menigte.
Terwijl ik mijn omgeving goed in de gaten hou, begin ik aan de terugweg naar huis. Ik voel de aanwezigheid, nog steeds.
Ik houd mijn pas beheerst terwijl ik door het park loop. Het was al flink laat. Er waren nog enkele jongeren in het park. Bier- en rooklucht vulde mijn neusgaten. Een enkeling roept een begroeting maar me, aangezien iedereen ons kende. Ik antwoord niet en loop stug door. Ik loop het park uit en steek de straat over. Ik moet nog zo'n tien minuten, vermoed ik. Tien minuten waarin van alles kon gebeuren.
Vlug glip ik bij de ShadowRunner wijk een van de steegjes in. Als ik in mijn ooghoeken achterom kijk, zie ik vaag een schaduw op de muur. Voor de rest was niets te horen of zien. Ik loop door alsof ik niets gezien heb. Gehaast loop ik naar het hek van iemands tuin en klim er lenig overheen. Vanaf daar duik ik steeds verschillende, onopvallende plekken in.
Hijgend sta ik nu, wederom vijf minuten later op het dak van het huis tegenover die van River. Nog één keer kijk ik achterom, niets te zien. Tevreden knik ik en spring vervolgens van het dak af. Ik steek de straat over en loop naar Rivers huis. Gehaast open ik de deur en stap naar binnen. Binnen haal ik eens diep adem terwijl ik tegen de deur leun. Kort sluit ik mijn ogen. Als ik ze weer open, loop ik de hal door. Ik open de kamerdeur. In de woonkamer zitten al mijn vrienden. Ze zijn druk in gesprek. Als ik binnenkom, kijken ze op.
'Hé Skye,' begroet Jake me vrolijk. 'waar is de koffie-?'
'Iemand schaduwt me' onderbreek ik hem.
Abrupt valt het gesprek in de ruimte stil. River komt meteen overeind.
'Hoe bedoel je? Wat is er gebeurd? Gaat alles goed met je?' vuurt hij op me af. Kalmerend leg ik mijn hand op zijn arm.
'Met mij gaat alles goed. Iemand volgde me vanavond en deed erg zijn best dat niet te laten merken' vertel ik.
'Jamie?' vraagt Rachel vanaf de bank. Ik schud mijn hoofd.
'Als het Jamie was geweest, had ik het geweten' zeg ik.
'Dat is waar,' mengt Lucy zich nu ook in het gesprek. 'ik weet het ook altijd als Jamie me volgt.'
'Hm' hum ik en denk de gebeurtenis van zojuist nog eens over.
'Wie is Jamie?' vragen Jake en River tegelijk.
'Wat, o Jamie is aangesteld om alle bendes in de gaten te houden' antwoord ik verstrooid.
'Ik heb Jamie eigenlijk al lang niet meer gezien' merkt Levi op.
'Ik ook niet' zeg ik. Vragend kijk Lucy en Rachel aan. Beide meisjes schudden hun hoofd.
'Vreemd' mompel ik. Het was niets voor Jamie om zich zo lang niet te laten zien. Meestal checkte hij zo ongeveer iedereen eens per maand. Ik grijp mijn telefoon uit mijn kontzak en ontgrendel het ding. Ik tik een aantal dingen in en houd hem vervolgens bij mijn oor. Een paar keer gaat de telefoon over.
'Dean' klinkt een slaperige stem dan aan de andere kant.
'Dean, het is niets voor jou om al te slapen' merk ik op. Gehoest klinkt aan de andere kant. Ik frons.
'Ben je ziek?' vraag ik.
'Ik geloof van wel' zegt hij met schorre stem. Het was vreemd, Dean had een bijna onverwoestbare weerstand. Ik heb hem nog nooit ziek meegemaakt.
'Zal ik langskomen?' vraag ik bezorgd.
'Nee, niet nodig Blue. Wat wilde je vragen?' Zijn stem klinkt zwak door mijn telefoon.
'Of jij Jamie laatst nog gezien hebt' vertel ik. Het is even stil.
'Nee, om eerlijk te zijn niet. Vreemd' mompelt Dean.
'Ja, dat vonden wij dus ook al' zeg ik instemmend.
'Ik bel je in vijf minuten terug' zegt Dean. Daarna hangt hij op.
Mijn vrienden kijken me vragend aan.
'Dean heeft hem ook al een tijd niet gezien' deel ik mee.
'Ik vraag me af wat er met hem is' zegt Rachel. Ik knik.
'Normaal als er iets aan de hand is weten we het meteen' zegt Levi.
'Ja, nu was Jamie de grootse informatiebron dus-' ik word onderbroken door mijn telefoon.
'En?' vraag ik terwijl ik opneem. Deans stem klinkt twijfelend.
'Ik denk dat je even wilt komen kijken.'
'Hoelang zou hij hier al liggen?'
vraagt Rachel zich af. Met een vies gezicht kijkt ze naar het lichaam van Jamie. Hoofdschuddend kijk ook ik naar het lichaam van de 22-jarige. Hij was nog zo jong. Zijn asblonde haar zit half voor zijn ogen. Een akelig groot mes steekt uit zijn borst. Toen Dean een halfuur geleden belde, zijn Levi, Rachel, Lucy en ik meteen gegaan. De andere jongens hebben we gedwongen thuis te blijven. Jamie maakt deel uit van onze bende familie. Een familie die niet zomaar binnengedrongen kon worden.
Degene die Jamie zo bruut vermoord heeft, moet ontzettend goed getraind zijn. Jamie vinden, was één ding maar Jamie vermoorden..
Ik kijk op als Dean wederom flink kucht. Hij bibbert ondanks de sjaal, beanie en handschoenen die hij draagt.
'Dean,' verzucht ik. 'ga naar huis, alsjeblieft.' Dean schudt resoluut zijn hoofd.
'Ik kende Jamie als geen ander, ik ga uitzoeken wie hem dit aangedaan heeft. Wie weet, is Jamie niet het enige doelwit' mompelt Dean, starend naar zijn dode vriend.
Plots denk ik terug aan vanavond. Toen iemand me achtervolgde. Wat als het de bedoeling was dat ik nu in een soortgelijke toestand als Jamie op de grond lag? Was ik het volgende doelwit? Dean ziet me wit wegtrekken.
'Wat is er?' vraagt hij bezorgd.
'Vanavond, terwijl ik naar huis liep, merkte ik dat niemand me aan het schaduwen was. Ik heb hem weten af te schudden maar-'
'Misschien was jij het volgende doelwit' maakt Dean voor me af. Zijn ogen zijn vergroot. Ik knik.
'Wat nu?' vraagt Rachel stilletjes. Ook Lucy en Levi kijken me afwachtend aan.
'Kom mee,' beveel ik. 'het is tijd voor een bendevergadering.'
'Oké,' zeg ik. 'iedereen een andere kant op. Wees voorzichtig en houd je omgeving in de gaten.' Mijn vrienden knikken. Logan en Rachel slaan het rechterpad in, Hope en Levi het linker, Lucy en Dean lopen regelrecht de andere kant op en ik ga rechtdoor.
Ik bonk op de deur van zijn appartement.
'Kom op,' mompel ik. 'doe nou open.' Nogmaals laat ik mijn vuist enkele keren neerkomen op de deur. Eindelijk gaat de deur dan open. Een gebruinde borstkas, warrig zwart haar en slaperige blauwe ogen verschijnen in mijn ogen.
'Goedemorgen' klinkt een zware ochtendstem.
'Goeiemorgen' zeg ik met een grijns. Ik stap langs hem heen naar binnen.
'Waar is je vriendin?' vraag ik terwijl ik om me heenkijk. Hij wrijft over zijn nek.
'Niet hier' mompelt hij.
'Ruzie gehad?' raad ik. Hij is voor het raam gaan staan en kijkt over onze stad heen.
'Ja' zucht hij.
'Waarover?' vraag ik bezorgd. Hij was overduidelijk ontzettend moe. Onder zijn ogen waren dikke wallen te zien.
'Jou' vertelt hij.
'Santino,' verzucht ik.
'Ik weet het,' onderbreekt hij me al. 'ik weet het. Ze denkt alleen dat ik nog gevoelens voor je heb.'
'Je hebt me een jaar niet gezien' zeg ik verontwaardigt.
'Ja, dat zei ik ook. Caithlin gelooft alleen niet dat ik na zoveel jaar ineens zo makkelijk over je heen ben.'
'Maar ze weet dat je gek op haar bent. Trouwens, weet ze niet dat ik een vriend heb?'
Santino kijkt om.
'Je hebt een vriend?' vraagt hij verrast.
'River' verduidelijk ik.
'Oh.'
'Maar dat is niet waarom ik hier ben,' kom ik terzake. 'Jamie is vermoord.'
'Jamie,' prevelt Santino. 'wie zou die jongen iets aan willen doen?' Hij gaat op de leuning van zijn bank zitten. Ik haal mijn schouders op.
'Dat is waarom ik hier ben, we vermoeden dat iemand belangrijke schakels in bendes probeert te vermoorden' zeg ik.
'O ja?' vraagt Santino.
'Ik werd vannacht door iemand gevolgd en geschaduwd' vertel ik hem. Santino fronst.
'Alles gaat wel goed met je toch?' vraagt hij. Ik knik en geef hem een zwakke glimlach.
'Wat gaat er nu gebeuren?' vraagt Santino vervolgens.
'Bendevergadering.' Santino knikt en kont loom overeind. Hij rekt zich eens uit.
'Laat me even wat kleren aantrekken,' zegt hij. 'dan ben ik zo terug.' Hij jogt de trap op.
'Santino' stop ik hem. Hij draait zich half om en kijkt me vragend aan.
'Gaat alles wel goed met je?' vraag ik. Hij wrijft even over zijn gezicht.
'Ja,' zegt hij dan. 'alleen vaak moe de afgelopen tijd.' Daarna loopt hij door naar boven.
Ik frons, eerst Dean en nu Santino. Er klopt iets niet.
'Oké, we kunnen gaan' zegt Santino als hij vijf minuten later weer voor me staat. Ondertussen had ik verschillende mensen gebeld en berichten gestuurd. Ik knik en loop met Santino de deur uit. Buiten vriest het maar Santino doet puffend zijn jas open.
'Santino, het is onder de nul graden' zeg ik verward.
'Ik heb het zo warm' zegt hij gekweld. Ik stop met lopen.
'Nieuw plan,' zeg ik. Santino stopt. 'jij gaat mooi je bed weer in.' Hij schudt meteen zijn hoofd.
'Ik laat je niet alleen over straat gaan nu ik weet dat iemand je volgt.'
'Santino, ik red het wel. Je bent ziek en je gaat dus niet mee. Ik vertel je morgen wel wat er gebeurd is. Einde discussie' zeg ik vastberaden. Santino knikt met een wit gezicht. O, hij is absoluut ziek, normaal zou hij zeker in discussie gaan. Santino laat zich door me meevoeren, terug het gebouw en zijn appartement in.
Ik laat Santino op de bank zitten en loop zelf door naar de keuken. Ik weet precies waar alles ligt, aangezien ik hier gewoond heb. Ik open een kastje en pak een paracetamol en een glas water.
'Drink op' zeg ik en geef hem het glas met de paracetamol. Zonder tegenstribbelen doet Santino wat ik zeg. Als hij de paracetamol geslikt heeft, breng ik hem naar boven. In zijn kamer trek ik zijn leren jas uit. Zelf doet hij daarna zijn shirt uit.
'Misschien moet ik me omkleden' mompelt Santino.
'Dat komt morgen wel, nu moet je slapen' zeg ik en duw hem zijn bed op. Bibberend kruipt Santino onder de dekens en knijpt zijn ogen dicht. Het licht doet vast pijn aan zijn ogen. Snel knip ik het licht uit.
'Dank je, Blue' zegt Santino schor.
'Geen probleem, beterschap' zeg ik en druk een kus op zijn voorhoofd voordat ik de kamer verlaat.
Als ik de deur van Santino's appartement uitloop, staat Caithlin voor me.
'O, hey Caithlin' zeg ik en loop langs haar heen. Halverwege op de trap blijf ik staan.
'O shit' mompel ik. Sorry Santino, denk ik en loop verder de trap af. Hopelijk laat Caithlin hem slapen.
Als ik in de ondergrondse gevechtsarena aankom, is bijna iedereen er al. Het was een vierkante ruimte met hoge muren waarop mensen zaten. Een soort leeg zwembad met hoge muren dus. Ik loop de ruimte in en meteen hoor ik van verschillende kanten mijn naam. De belangrijkste mensen uit de belangrijkste bendes zijn gekomen. Mijn mensen stonden relaxt tegen een van de muren geleund en hielden de situatie scherp in de gaten. Ik fluit hard op mijn vingers en dwing de mensen om me heen me ruimte te geven. Het gepraat in de ruimte verstomt en langzaam wordt het stil.
'Bedankt voor het komen,' begin ik. 'we zitten met een probleem. Enkele dagen geleden is Jamie vermoord, wij hebben hem enkele uren geleden gevonden.' Bij de naam Jamie begint een enkeling te fluisteren. Iedereen kent Jamie.
'Wie denk je dat het gedaan heeft?' vraagt Axel, een gespierde bendeleider.
'Geen idee,' zeg ik. 'maar we denken dat iemand de belangrijkste bendeleden probeert uit te schakelen. Vannacht werd ik ook al geschaduwd, ik heb de persoon af weten te schudden gelukkig.'
'Bijna iedereen uit de Nederlandse onderwereld zit hier' bedenkt Axel.
'Wat wil je zeggen, dat het een bende uit het buitenland is?' vraag ik. Axel knikt.
'De mogelijkheid is er wel.'
'Ik weet het niet,' zeg ik. 'ik wilde jullie alleen meedelen dat we op moeten letten. Houd elkaar in de gaten en meld het zodra je iets verdachts ziet.' Ik hoor hier en daar instemmend gemompel.
'Dat was een succes' zegt Rachel als we weer buiten lopen. Ik knik.
'Nu zal iedereen zijn of haar stad in de gaten houden en is de kans groter dat we de dader pakken.'
'Skye, weet je zeker dat je alleen thuiskomt?' vraagt Levi voor de zoveelste keer. Levi zou naar Hope gaan en Lucy en Rachel wilden hun ouders weer eens bezoeken.
'Ik kom echt wel thuis' verzekerde ik Levi. Ik gaf mijn vrienden nog een laatste knuffel en begon toen aan mijn weg naar huis.
Op het veld achter ons huis zie ik een schim lopen.
'River?' roep ik twijfelend. Geen antwoord. Ik loop verder. Ik ben heus niet dom, als iemand wil rondsluipen op ons grasveld, ga ik daar mooi niet alleen op af. Nou ja, niet vanavond. Normaal ben ik wel zo roekeloos en stap overal alleen op af maar laat ik voor de verandering eens verstandig handelen. Ik loop rustig verder naar Rivers huis.
Een stoot in mijn maag laat me achteruit vliegen. Met een harde klap kom ik tegen een boomstam aan. Mijn achterhoofd krijgt een flinke stoot.
'Arg' kreun ik pijnlijk. Ik kijk wazig om me heen maar zie niemand. Ik ontvang een tweede klap, dit keer in mijn gezicht. Ik spuug een beetje bloed uit op de grond en kijk nogmaals om me heen. Er is echt niemand te bekennen. Plots word ik van achter vastgegrepen en voel ik een prikje in mijn nek. Ik span mijn spieren aan. Door de kleinste zwarte lijn vliegt de persoon die me vasthad al weg. Hij lijkt dit keer definitief weg te zijn.
Wankelend zet ik een paar stappen naar voor. Ik zak op mijn knieën en grijp naar mijn nek, verdomme wat doet dat een pijn. De wereld voor me begint te verkleuren en niet veel later zak ik bewusteloos neer op de grond.
Terwijl de nacht voorbij ging en River bezorgd op zijn horloge keek, lag ik bewusteloos en bloedend op de grond.
-
Dramatischer hoofdstuk dit keer. Morgen hebben we weer school dus dan komt wat drama wel van pas ; )
Ik kan niet zeggen dat ik bepaald 'zin' heb ik school.
Poor Skye, i never give her a break.
#sorrynotsorry.
Ik ben moe maar ook weer niet. Struggles. Stres is gezond zeggen ze, dissagree from me! Toetsen, wedstrijden en andere dingen komen eraan. Wish me luck!
Goodnight,
x MichhhB