Zypher's POV
I woke up with a blurry vision. I can see people surrounding me, maybe less than twenty people or something. But when I blinked, they were only ten.
"Gising na siya!" Someone shouted. I can't determine whose voice was it.
I still can't feel my surroundings. Parang nag-eecho sa tenga ko ang mga tinig na naririnig ko. I want to cover my ears, because it hurts! But I can't move, I can't feel my body. I tried to look at my surroundings, but everything went blurry when I tried to turn my eyes left, then it feels like everything around me is rotating.
My head hurts!
I closed my eyes to ease the pain that's building inside my head. But suddenly a vague image came into my head, then another, and another. Every image comes in flashes, as if they're in fast forward. Paulit ulit lang ang mga taong nakikita ko, but I can't decipher who they are.
The lady in royal blue with a huge scar in her chest. It looks terrifying. Parang nakatarak mismo sa dibdib niya ang makapal na sugat na iyun, hanggang sa ibabang parte ng collar bone niya. Kahit anong titig ko kapag bumabalik ang mukha niya, hindi ko ito nakikilala, at mas sumasakit lang ang ulo ko.
At ang babaeng naka silky purple gown, na halos mawalan na ng kulay ang buong katawan, at nakatingin siya sa akin. Grabe ang pag-agos ng mga luha niya sa pisnge at naka maang ang bibig niya pero walang lumalabas na tinig doon. She looks like she's going to die anytime dahil hindi na siya humihinga. Nakakatakot siyang tingnan, na nakakaawa at the same time. And I still can't recognize her.
Another picture is my mom and dad. I know it's them. Maramaming beses ko na silang napapanaginipan at itong mga suot nila ay alam na alam ko na. The scene is, they're laying on the floor while crying but they're hardly breathing. Another scene is the chaos surrounding the people that's always inside my head. And these men in black cloak.
Sumisikip na naman ang dibdib ko sa nakikita ko. My mom! My dad!
I can't take this anymore! I want to scream and cry! But I still can't feel my body. I want to knock myself up, para makaiyak na ako. Kasi pakiramdam ko, sasabog na ako.
Please! I don't want to remember this anymore! Not like this, na wala na akong magagawa. Nangyari ang lahat ng ito dahil sa akin. Kung tinanggap ko lang sana agad ang responsibilidad ko at hinayaang tulungan ako ni ate Aria na magkaroon ng kaalaman sa kung sino talaga ako, sana hindi nangyari ito.
Sinabi na niya sa akin na kapag hindi ko tinanggap ang nakalaan sa akin ay wala akong magagawa sa kung anuman ang mangyari sa amin. Pero dahil sa takot ay hinayaan ko nalang yun at hindi pinaniwalaan. At ng dahil din sa akin, hindi nagkaroon ng karunungan ang mga kapatid ko para protektahan ang sarili nila at ang pamilya namin. Kung tinanggap ko nalang sana agad ang lahat at hindi nagpaka duwag, sana ok lang ang lahat ngayon.
Alam kong ako ang may dahilan ng lahat.
I tried to shout and cry. And I succeeded. But just a faint shout, pero kung gaano ka hina ang tinig ko, napakalakas naman ang agos ng luha ko. Little by litte, I can feel my body getting it's functions again. I can already hear clearly, and I heard myself saying sorry.
"It's ok, everything's fine."
Naramdaman kong may yumakap sa akin, binuka ko ang aking mga mata at nakita ko ang worried expression ng mga taong nakita ko pagkamulat ko kanina.
"I-I'm sorry, I'm sorry" I heard my voice crack.
"Shh, tama na. Ok na naman ate ko eh. Tama na please." Nalaman ko na si Jill pala ang nakayakap sa akin.
Nararamdaman ko ang paligid ko, pero hindi ko nararamdaman ang sarili kong katawan. Naigagalaw ko na ito pero ang naramdaman ko lang ay ang sakit na nasa dibdib ko. Wala na akong maramdamang iba. Siguro nga namanhid na talaga ako.
Makaraan ang ilang minuto ay hindi ko na narinig ang sarili kong humihingi ng tawad. Naramdaman ko ang paghikbi ni Jill na naka yakap pa rin sa akin. Tinanggal na niya ang yakap niya at tumingin sa akin.
"Ate ko, ok na naman eh, kaya tama na." Pinupunasan niya ang mukha kong may luha parin na dumadaloy. Tiningnan ko lang siya sa mata, pero nanlalabo na naman ang mga mata ko at mabigat ang talukap ng mata ko. Kaya pumikit nalang muna ako.
Jill's POV
Naaawa talaga ako kay ate ko. Alam ko naman kung ano ang iniiyakan na naman niya. Palagi nalang siyang ganito noon, nagkakaganito siya kapag napapanaginipan na naman niya ang nangyari three years ago.
Nasasaktan ako na makita siyang ganito. Walang emosyong makikita sa mukha niya, kahit ang sakit na nararamdaman niya hindi mo makikita. Pero grabe ang agos ng luha niya, at nasasaktan ako sa paghingi niya ng tawad ng paulit ulit.
Nakita kong ipinikit niya ang mga mata niya, hinayaan ko nalang muna siyang magpahinga, kasi alam kong pagod na pagod na siya. Not only emotionally but also physically.
Kasi nakita namin noong isang araw sa hallway ng science building, sa harap ng science lab ang katawan niya na halos maligo na sa dugo. Napaiyak nalang ako ng makita ko ang katawan niya. Akala ko wala na siya, kasi madaling araw na namin siyang nakita doon. Hindi kasi siya umuwi simula no'ng nasa ground kami, hanggang sa gumabi na, hindi siya nag dinner kaya nag-alala na kaming lahat sa kaniya. Akala namin ay makikita namin siya sa loob ng dorm room nila pagkauwi namin pero wala siya.
Kiya hinanap namin siya, kinakabahan na ako ng husto kasi baka may nangyari ng masama sa kaniya, hinabilin pa naman siya sa akin ng mga ate niya. Pagkakita namin sa kaniya ay para akong nabagsakan ng langit at lupa dahil sa nakita kong kalagayan niya. Akala ko talaga mamamatay na siya, pero sabi ng doctor dito, dahil may healing power siya ay naheal na niya agad ang mga major wounds niya sa katawan kaya naagapan agad ang pag agos ng dugo.
Nakita ko din ang reaksyon ng mga kasama ko na lubos ang pag-aalala, lalong lalo na si Prince Zach. Siya ang unang nakakita sa katawan ni ate sa sahig at bigla nalang siyang tumakbo ng napakabilis dun. Hindi pa namin nakikita kung ano ang tinatakbuhan niya, kaya pala nakikita niya ito kahit sa malayo ay dahil isa sa mga non elemental powers niya ay enhanced vision. Gaano man iyan kalayo, makikita niya ito dahil sa ability niya.
No'ng nakaabot na kami sa puwesto niya ay nakita kong nanginginig siyang naka upo sa sahig at nakatitig sa mukha ni ate, at dali dali niya itong binuhat at tumakbo ulit, pero papunta na ng clinic. Napaka lungkot ng expresyon niya no'ng pinalabas kami ng doktor para makuha ang mga nakatusok na glass debris sa katawan niya. Nabasag ang glass wall ng science lab doon at hindi namin alam kung bakit.
Ayaw kong nakikita na ganito ang ate Zypher ko. Kahit na halos wala kaming napag-uusapan, nararamdaman ko naman na importante din ako sa kaniya, at para sa akin siya na ang tinuturing kong ate ko ngayon. Gagawin ko ang lahat maprotektahan ko lang siya, ayaw ko ng mawalan pa ng ate.
"It's ok Jill, it's ok." Naramdaman ko naman ang paghagod ni ate Steph sa likod ko. Niyakap naman ako nina ate Alex at ate Mia.
Tatlong araw na ang nakakalipas simula no'ng nakita namin siya sa hallway. Hindi pa rin namin alam kung anong nangyari, siya lang ang makakasagot ng mga tanong namin sa kung anong nangyari, pero ngayon lang siya nagising at nakatulog na naman ulit.
Kasama namin ang royalties ngayon, hapon na at tapos na lahat ng klase. Naka upo lang ang mga lalaki sa couch na nasa gilid ng higaan ni ate ko, kaming apat naman ay nandito nakaupo sa paanan ng higaan.
Biglang may kumatok, kaya napatingin kaming lahat doon.
"Ako na." Sabi ni Prince Ed. May nakita kaming dalawang lalaki na pumasok. Bigla namang tumayo si Prince Zach at pumunta sa harapan ng dalawang lalaki. "What have you found?" Tanong nito. Nagbow muna ang mga lalaki sa mga royalties bago nagsalita. "Base sa mga nakuha naming broken glasses sa nangyaring insidente kahapon ay may force na gumiba dun at napunta kay miss Alvarez, at nasabi ko na po sa inyo ito kahapon, kaya sa------"
Biglang naputol ang sinasabi ng lalaki ng biglang hinagis ni Prince Zach ang maliit na lamesa sa gilid niya. Napasinghap naman kami dun, "I already know that that f*cking glass is broken because of a f*cking force! What I want to hear is who did this f*cking thing to her!" Nanggagalaiti niyang sabi sa kanila. Napalunok naman ang lalaking kinakausap niya. "P-pasensya na po mahal na prinsipe, p-pero w-wala pa k-kaming nakukuhang clue kung s-sino ang may gawa nito." Nauutal na sabi ng isang lalaki na kasama no'ng isa, kasi hindi na makapagsalita ang isang nagsalita kanina.
Bigla nalang nagliyab ang kurtinang nasa likuran ng couch na inuupuan nila kanina. Nanlalaki ang mata ko dahil sa laki ng apoy na nandun. "Bro, calm down." Biglang sabi ni Prince Nate at aakmang hawakan ang balikat ni Prince Zach pero hindi niya tinuloy, nakita ko naman na lumalagablab na pula na ang kulay ng mata niya.
Dali dali namang pinuntahan ni Prince Ed ang kurtina at pinatay ang apoy na lumalamon dito. "Keep searching, and give us updates kapag may nakuha na kayong clue kung sino ang gumawa nito. You can go now." Pagsasalita ni Prince Matt, kasi mukhang hindi pa kalmado si Prince Zach. Umupo naman si Prince Zach sa plastik na upuan. At parang nakita kong may aso na lumalabas doon, o namamalikmata lang ako.
Lumakad naman papunta doon si ate Steph. "Walang maitutulong ang pag-iinit ng ulo mo Zach, kaya maghunos dili ka diyan. Alam kong nag-aalala ka lang din kay Zy, but try to control yourself, baka makasakit ka pa." Hinawakan naman niya si Prince Zach. "Your body temperature is already beyond the boiling point. Try to calm yourself." Huminga naman ng malalim si Prince Zach at pumikit, pero pagkamulat niya ay lumalagablab pa rin na pula ang kulay ng mga mata niya. "Ugh! Damn!" Inabot niya ang baso at kumuha ng tubig, pero bigla nalang naging aso ang tubig at nawala ito. "F*ck it!!"
Woah! Kaya pala hindi hinahawakan ni Prince Nate si Prince Zach dahil nakakapaso na ito, kaya pala si ate Steph lang ang naglakas loob na humawak at kumausap sa kaniya kasi hindi siya nito natatablan.
Napa 'tsk' naman si ate Steph at lumapit ulit sa kinaroroonan ni Prince Zach, "Kumalma ka nga! Huwag kang malikot at magreklamo!" Bigla namang niyakap ng napakahigpit ni ate Steph si Prince Zach at nakita kung nag-iba na din ang kulay ng mata niya, naging intense chilly blue. Napapatiim bagang naman si Prince Zach sa sakit at napa pikit. Makaraan ang ilang minuto ay umalis na sila sa pagkakayakap sa isa't isa. "Sh*t! Stephanie! I told you not to do it again!" Biglang bulyaw ni Prince Zach. "And what? You expect me to let you burn this room? You will get us all killed by your fire Zach." Naka roll eyes na sabi ni ate Steph.
Grabe! Ang taas talaga ng tingin ko sa kanila! Ang gagaling nila!
"Tsh!" Iyan nalang ang sinabi ni Prince Zach at bigla itong tumayo. Pero nakadikit sa kaniya ang plastik na upuan. Tama nga ako kanina, may umaso sa pwetan niya. "Pfft!" Narinig kong nagpigil ng tawa ang iba. "What the f*ck!" He cursed. At binalibag ang upuan na nasa pwetan niya, at lumabas.
Napangiti nalang ako, at least napagaan ang atmosphere namin dito kahit papaano.
'Jill, come to my office immediately. I want you to tell me everything.'
Bigla akong napatalon sa inuupuan ko dahil sa boses na narinig ko sa ulo ko. Kinilabutan ako sa boses niya, sa tono nito alam kung pinipigilan niya lang magalit.
"Ok ka lang Jill?" Tanong ni ate Mia. Tumango lang ako, kahit hindi naman ako ok.
Patay talaga ako nito.
Dahil ang boses na narinig ko sa ulo ko ay ang pinaka kinakatakutan kong goddess.
Si Princess Cassy.