•Amber's POV•
Haaaaay! At last! Nasa bahay na din! Tumakbo ako agad papunta sa room ko at tumalon-talon sa bed ko.
Na-energized na naman ako hahahaha! Stressed kasi ako diba? Pero ngayon hindi na! Effective nga yung plano nila hahahaha!
Maka-higa na nga lang, na-miss ko din kaya 'tong bed ko kahit na isang gabi lang kami na hindi nagkita hahahaha!
*knock! knock!*
"Who's there?" Wait, parang ito yung eksena namin kanina ah.
"It's just me." Of course. Silly me, kami lang pala yung nandito sa bahay hahahaha!
Pero na-iimagine ko siyang umiirap. Ganun yan eh. Psh! Kala niya ah.
"Oops, oo nga pala. Come in!" At pumasok nga siya na may dalang paper bag. Para san naman kaya yung paper bag na yun?
Pero hindi yun ang una kong napansin. Napansin ko lang na may malapad siya na ngiti. Waaaaah! It's so freaking contagious!
"Amber, okay ka lang?" Takang tanong niya.
"Huh? Oo naman. Bakit ba ako hindi magiging okay?"
"Hmmm...wala." Sabi niya nalang sabay abot sakin ng paper bag.
Kumunot yung noo ko, "Ano 'to?"
"Tignan mo kaya noh?" Inirapan niya ako. Tsk. Ang sungit naman nitong lalaking 'to. Kanina ngingiti-ngiti tapos ngayon ganun yung itsura. Tss.
Pero sinunod ko naman yung sinabi niya at tinignan kung ano yung nasa loob ng bag.
"Para san 'to?" Takang tanong ko.
"Basta. May pupuntahan tayo." At nag-smile siya ng malapad. Bipolar.
"San naman tayo pupunta?"
"Basta. Dami pang tanong eh. Sige, bihis na din ako." Paalam niya at lumabas na.
Ang weird niya kamo. Pumasok nalang ako sa walk-in closet ko kahit na tinatamad ako. Tsk.
Nilabas ko na yung dres. Whoa, ang ganda. Maganda pala taste ni Nathan sa damit?
Ay malamang Amber. Playboy yan dati eh kaya syempre kailangan may extra pogi points. Tch.Whatever.
Pagkalabas ko, may nakita akong pink pumps sa tapat ng bed ko. At sinuot ko na din.
Malamang si Nathan yung nag-lagay. Sino pa ba yung nandito sa bahay kundi kami lang? Alangan namang multo diba?
Pero may gumugulo sa isip ko ngayon eh. Bakit parang kinakabahan ako sa mangyayari mamayang gabi?
Umiling ako. Nababaliw na ata talaga ako. Or baka naman paranoid?
Tsk. Whatever. Oo nga pala, hindi ako nakapag-goodbye sa mga kaibigan namin. Sorry na. Occupied kasi masyado yung utak ko eh. Haha!
Nag-try naman ako ng hat kaso naalala ko pala na mag-gagabi na.
*knock! knock!* Binuksan ko naman yung door at bumungad naman ang mukha ni Nathan na may malaking ngiti.
•Nathan's POV•
Ano ba naman yan! Tumakbo agad papasok! Aish. Hindi ko tuloy nabigay agad yung paper bag. Hay. Mapuntahan na nga.
Dito lang siguro yung mga bags. Nakakatamad eh hahaha!
Pagka-pasok ko sa loob, kakatok na sana ako sa door niya kaso nakita ko siyang tumatalon-talon sa bed through the small hole hahaha!
Sobrang na-miss niya siguro yung kwarto niya hahaha! Ang OA niya pa rin hanggang ngayon hahaha!
That's what I like about her. Because of her over reactions, she never fails to make me smile.
Cheesy amp. Bwiset. Ano bang nangyayari sakin?
*knock! knock!* Kumatok na din ako pagkatapos ko siyang tawanan. Oo na, ako na masama hahaha!
"Who's there?" Ay engot. Ano namang klaseng tanong yan eh dalawa lang naman kami sa bahay? Amber talaga. Tsk, tsk, tsk.
"It's just me." I answered sabay irap. Okay lang, hindi niya naman ako nakikita eh hahaha!
"Oops, oo nga pala. Come in!" I opened the door and went inside. Nakita ko namang nakatingin siya sa paperbag at naka-kunot yung noo. Napansin niya kaagad. Sigurado ako, Nagtataka na yan.
Her eyes traveled up from the paper bag to my eyes and we stared at each other. Puta, ayan na naman yang titigan na yan. Tapos ang lapad pa ng mga smile namin. Tsk, para kaming mga aso.
"Amber, okay ka lang?" Tanong ko bigla kasi lately parang hindi na siya makapag-isip ng matino.
"Huh? Oo naman nuh! Bakit ba ako hindi magiging okay?" Sagot niya in a jolly tone at may smile.
Okay sa jolly pa rin siya. That's good right? Sana hindi ako ma-basted mamaya.
"Hmmm...wala." Sabi ko nalang sabay abot ng paper bag sakanya.
Kumunot na naman yung noo niya, "Ano 'to?"
"Tignan mo kaya noh?" Ayaw nalang tignan eh. Tsk. Kailangan pang magtanong.
Pero sinunod niya naman yung sinabi ko at tinignan niya kung ano yung nasa loob.
"Para san 'to?" Haist. Kailan kaya siya mawawalan ng mga tanong noh? Tsk. Kinakabahan na nga ako para mamaya eh.
Kaya ngayon nagsu-sungit ako para hindi mahalata na I'm nervous as fuck.
"Basta. May pupuntahan tayo." At nag-smile nalang ulit ako.
Baka mamaya gantihan ako neto at mawala na yung chance ko para maging boyfriend niya. Wag naman.
"San naman tayo pupunta?" Ang dami namang tanong. Excited na ako mamaya eh.
Excited na kinakabahan. Abnormal.
"Basta. Dami pang tanong eh. Sige, bihis na din ako." Sabi ko nalang kasi baka masapak ko pa 'to.
Syempre joke lang yun. I don't hit girls at lalong hindi ko sinasaktan ang mga taong mahal ko.
And I love that girl.
Hahaha! Okay, ako na talaga ang cheesy peste!
Pagpasok ko sa room ko, nakita ko yung shoe box na may matataas na stilettos. Oo nga pala, nakalimutan kong ibigay 'to.
I tiptoes towards her bed and put it in front of the bed then lumabas na.
Nag-bihis na ako ng suit ko na kakaiba. Yeah. Kakaiba siya.
Kasi naman, simpleng formal blazer lang siya then leather pants and yung loob ng formal blazer, may design na parang skull. Gets niyo? Kung hindi, bahala kayo sa buhay niyo.
After kong mag-bihis, pinuntahan ko na siya.
*knock! knock!* Binuksan niya yung door kaya I smiled widely. Masaya ako eh, bakit ba? Lalo na nung ngumiti siya.
"San tayo pupunta?" That question of hers, woke me up from my reverie. Kanina niya pa kamo tinanong 'yan.
"Secret."
"Tsk. May pasecret-secret pa eh malalaman ko din naman yan."
"Para surprise. So..... Let's go?" She nodded in enthusiasm kaya napa-chuckle nalang ako.
~_~_~
I pulled up in the parking lot of the skyscraper at lumabas na ako para gisingin siya.
Ang himbing ng tulog niya buong biyahe eh hahahaha! Yan tuloy, walang nag-ingay. Boring.
"Amber...." I called out but she just hummed in response.
"Amber wake up."
"Ayaw..." Mahina niyang sabi. Hahaha! Bata talaga. Pano ko kaya 'to gigisingin?
Aha! May naisip na ako! Muahahahaha!
"Amber.... Tumutulo yung laway mo." Napamulat agad siya ng mata at kinapa yung face niya.
"Wala naman eh!" Sabay tingin sakin nang masama.
Hahaha! Ang cute niya mamula! Hahaha!
"Anong nakakatawa?! Psh! Ewan ko sa'yo!" Kinuha niya yung bag na nasa lap niya na may mga damit at hinagis sa mukha ko.
(Like I said, hindi ko pa tinatanggal yung mga bags sa kotse.)
*boogsh!*
Aray! Ang sakit nun ah! Tsk, amazona talaga. Napakamot nalang ako sa noo habang hawak-hawak yung bag at nakatingin sakanya habang naglalakad siya papunta sa loob.
Grabe ang bilis niyang lumakad kahit naka-pumps. Linagay ko naman agad yung bag sa loob ng car.
Tumakbo na ako nang sobrang bilis at nakita ko siya sa lobby na naka-upo sa chair.
"Amber....." Grabe medyo hiningal ako dun ah. Ang layo naman kasi.
"Ewan ko sa'yo." She crossed her arms and looked away from me.
"Sorry na...." I sat beside her and held her hand kaya namula na naman siya. Hahaha! Babaw talaga.
Hinila ko na siya papunta sa elevator at priness ko yung button papuntang rooftop.
"Huh? Ano naman ang gagawin natin sa rooftop?"
Ayan na naman siya at yang mga tanong niya. Kung di ko lang 'to mahal, nako!
"You'll see." At nag-smile nalang ako sakanya.
"H-hoy! Baka mamaya itulak mo 'ko ah!" Nanlaki naman yung mata ko sa sinabi niya. Ano bang pinag-iisip neto?
"Are you insane?! I would never do that! Specially to you." Shit! Sana di niya narinig yung katapusan. Putspa naman 'tong bibig ko oh!
•Amber's POV•
"Are you insane?! I would never do that! Asdfghjkl." Ano daw? Naintindihan niyo yun?
"What?" Tanong ko.
"You'll know....sooner or later."
"Curse you..." I mumbled.
"Are you saying something?" Inis niyang tanong. Psh. Tinanong pa eh alam naman pala. Obvious kaya sa mukha niya na narinig niya. Hmmph!
"Wala wala. Sabi ko mukha kang paa."
Mukha kang PAA.....PAASA.
"Grabe naman. Ang gwapo ko kaya!" Nag-pogi sign pa ang loko at ito pa ah, tinaas-baba pa niya yung kilay niya.
"Hahaha!" Sabay naming tawa.
*ding!* Nasa rooftop na pala kami.
"May have this honor, ma lady?" He asked in his British accent with a huge grin on hia face.
"Why it's a great pleasure." I answered back in a British accent too. Ang lakas ng mga trip namin. Hahaha! I linked my arm to his.
"Wait, turn around." He ordered.
"But why?" I whined.
"No more questions. Now turn."
"Ugh. Fine" Tumalikod na ako at nilagyan niya ako ng blindfold. Tsk. Yun lang pala.
He linked our arms and we walked towards wherever his taking me. Bigla ko nalang naramdaman na binitawan niya yung kamay ko.
"Nathan?" Tawag ko sakanya pero walang sumasagot.
"N-Nathan?!" I heard someone chuckle behind me kaya napa-shiver ako.
"N-Nathan....itutulak m-mo ba ako?" Kinakabahan kong tanong.
"Tsk. Baliw ka ba. Like I said a while ago," Tinanggal niya yung blindfold kaya napatingin ako sakanya. "I would never do that to you." And he grinned widely.
"J-jinja? Wae?"
"Because I love you." He whispered.
A-ano daw?! Paulit nga paulit nga! T-tama ba yung narinig ko?! H-he loves me? W-weh?
"Weeeh?" Pabirong tanong ko but I guess it was stupid. Whoopsi! Hala! Nasaktan siya. Grabe!
"Omg! Nathan!" Sigaw ko agad and I tried to reach for his hands. Tumalikod siya sakin.
Napanganga ako and I felt that tears started to form in my eyes. Oo alam ko nasaktan ko siya sa sinabi at wala akong karapatan na masaktan pero...
W-what? U-umiiyak ba siya?
"Nathan?" I reached for his hand and thank God hindi niya na nilayo sakin. He just let me held his hand.
Sorry Nathan... Malay ko ba kasing totoo yun eh! I didn't know! I thought you were just joking!
But now.... I regret it. I regret concluding things 'cause shit! I made you cry! Sorry.
I noticed that his body went stiff when I sobbed. Napalingon sakin with wide eyes.
"Amber? B-bakit ka umiiyak?" I saw worry in his eyes. So it's true...he does love me...I can see it in his eyes. Napangiti ako dun.
Kahit na nasaktan ko siya, nag-aalala pa rin siya sakin. He wiped away my tears with his thumb.
"Nathan..." I sobbed. I hugged him at nagulat siya. Psh.
"I'm sorry...I'm sorry..." I kept on shaking my head while it's buried in his chest.
"Shhhh...no need to say sorry." Hinagod niya yung likod ko.
"Sorry kung hindi ako naniwala. It was too good to be true."
"Like I said...nothing is too good to be true...." He said as he brushed his fingers through my hair.
"No...you, loving me back is too good to be true." I replied. Biglang napatigil yung pag-comb niya sa hair ko gamit ang fingers niya. Sabi na nga ba eh.
"L-loving you b-back?"
Humiwalay ako sa yakap at binatukan siya. "Putek naman! Ang manhid mo!" Nakasimangot kong sabi. Tss.
"S-seryoso ka?"
"Mukha ba akong nagbibiro? Ha?" I wiped away his tears using my thumb kaya napa-ngiti siya. Pucha ang cheesy naman nitong scene na 'to. Nakakailang!
And there, he hugged me tightly...and so did I. I love his hugs. They make me feel safe.
"Ito...naalala mo pa? Hindi ko pa nasasabi yung last kong pick-up line." Napatawa ako. Nako.
"Hahaha! Yun? O sige nga, ano yun?"
"Do you know that I'm a snowflake?"
"Ang dami na Nate eh."
"Last na to, peksman."
"Fine. Bakit naman?"
"Because...." Tinignan niya ako at nag-smile. "I've fallen for you."
Putek! Kinikilig na naman ako! Oxygen! Oxygen please! Bakit biglang nawala yung word na 'breathe' sa vocabulary ko? Leche naman oh.
Napaiwas ako ng tingin sakanya. Puta kamo siya. As in! Pinapakabog niya yung puso ko nang sobrang lakas! At lahat ng kilig cells ko, sumabog na!
Bakit niya ba ako pinapakilig?!
"Hahaha! Ang cutie mo talaga mamula." Sabi niya sabay pisil sa cheeks ko. Hinampas ko naman yung braso niya.
"Tsk. Ikaw kasi eh!"
"Oh ano na naman ginawa ko?" Nakangiti niyang tanong. Nang-aasar ba 'to?
"Pinapakilig mo 'ko." Nahihiya kong sabi.
"Asus. Hindi lang yan yun."
"Huh?" Bigla niyang tinuro yung index finger niya sa taas. Napatingin ako and in just a nano second FIREWORKS displayed before my eyes.
*boom!*
*boogsh!*
*blag*
*bam!*
(A/N: Hahahaha! Ang galing ng sound effects ko noh? Wahahahha!)
"Wow...." I whispered habang nakatingin pa din sa taas.
Pero bigla akong napatingin kay Nathan nung hinawakan niya ang kamay ko at lumuhod. WHAT. THE. FUCK.
He cleared his throat first. "Amber Lucy Kim...." He smiled but I knew he was serious. "Will you allow me to court you?"
And with that...bigla akong nabingi. Nasan na yung fireworks? Bakit parang heart beat ko lang ang naririnig ko?
At dahil naaawa na ako sakanya kasi mukha siyang tuod na nangangalay, sinagot ko siya.
"Yes..." Lumiwanag naman yung mukha niya at inikot-ikot ako.
"WHOOP! YEEEES!"
"Hahahahaha! Adik! Hindi pa naman tayo."
"Like you said. Hindi PA..." Tapos kumindat siya sakin. Landi nitong lalaking 'to!
*ding!* Napatingin ako dun sa elevator habang si Nathan, naka-ngiti lang.
Take note: Magka-holding hands kami. Pake niyo ba? Ha?
Anyways, biglang iniluwa ng elevator sila Audrey. Owemgee! Lumingon ako kay Nathan at nakangiti din pala siya sakin.
"Wassup love birds." Bati ni Luke.
"We're great." Sagot ni Nathan without breaking our staring contest.
"Uhmm...may I borrow my friend first? Thanks." At hinigit na ako ni Chantelle palayo.
Nung naka-layo na kami, tinanong ko siya. Ano bang meron?
"Oh bakit?"
"I think—I mean, we think that something's wrong with Hazel." Sagot ni Chantelle nang may pag-aalala sa mukha niya.
"Huh? Pano niyo naman nasabi?" Gulong gulo kong tanong.
"She's been secretive these past few days. And look at her...." Ngumuso si Audrey sa direction ni Hazel.
"She's staring at the sky like a complete brainless zombie. Kung hindi lang natin kaibigan yan, iisipin kong freak yan." Sabi ni Chantelle. I looked at them with worry in my eyes.
"Tara. Puntahan natin." Suggest ko. Nag-nod naman sila kaya lumakad na kami papunta kay Hazel.
To be continued...
£ • £ • £
A/N: Hahaha! Sorry kung corny 'tong chapter na 'to hahahahaha! Byeee...labya