Zypher's POV
Dinala ko si Diego sa dog house niya dito sa may kakahuyang parte ng academy. With my enhanced vision, nakita ko ang dog house na ito habang naglalakad palayo sa mga tao doon.
I frowned, remembering the Prince of the Fire Kingdom. Parang mas bagay sa kaniya ang mapunta sa elementong hangin. He has the authority, he is powerful and he knows it. He sure is arrogant. At ayaw ko sa mga taong ganun. They tend to be reckless. Too much reliance on themselves. Tsk.
Dito ko tinapos ang panggagamot sa napasong mga paa ni Diego. Besides that I don't like being in the presence of that arrogant prince anymore, ayaw ko rin na tinitingnan ng mga tao. And I've heard everything that they've been saying. Paano ko raw nasabi iyon sa prinsipe, how did I muster up the courage and so on. Well, you just need to figure out that he's a jerk to make your blood boil and shout it out to him without thinking much about it. Kahit sino pa siya, mali pa rin ang ginawa niya. His being a royalty only adds up to the fact of how wrong it was of him to do it to an innocent dog. Nakakawalang respeto.
Bumuga ako ng hangin. I should just stop thinking about him. Naiinis lang ako sa kaniya.
I caressed Diego's fur and let him rest inside his little house after healing his legs. Nagbalik agad ang mga balahibo niya at nawala ang sunog sa mga paa niya. Diego sat up and licked my hand. I smiled at his gesture. He must be thanking me.
"You're welcome big fella." Sabi ko at agad na tumayo. Sinundan niya lang ako ng tingin at bumalik sa pagkakahiga.
I went to the small pond nearby at nilinis ang kamay kong may bakas ng dugo ni Diego. Napailing akong muli. It must have been really painful. Hindi lang ang makapal niyang balahibo ang agad na nawala, his skin was burned, too. Sobrang init ang ipinalabas ng prinispeng iyon. To think that he's fighting with a dog at ganun kalakas ang inilabas niyang pwersa, napapailing nalang ako. Spoiled royalty. Masyadong sanay na siya palaging nasusunod at nananalo.
I sat still on the grass as I felt my eyes changing color. Naihilot ko ang kamay sa sentido at bumuga ng hangin. Masyado akong naiinis sa lalaking iyon that it made my eyes change color. At kapag naiinis ako, alam kong kulay tsokolate ang mga mata ko. Muli akong bumuga ng hangin para kumalma.
Hindi ko lang talaga maiwasang mainis. The way that Prince stood, his knowing eyes and his arrogant words, nakakawalang respeto sa galing na natuklasan at naramdaman ko sa kaniya. I sure can really feel his big presence that he was able to keep still. It takes so much control and discipline to do that, considering na malakas naturally ang presensya niya bilang royalty, but he sure doesn't apply the same control and discipline in his character. He's just that same cliché, powerful tyrant. Which is a big NO for me.
Tumayo ako at pumikit. Dinama ko ang malamyos na hangin sa aking pisnge habang kinakalma ang sarili. In a couple of seconds, naramdaman ko na ang mga mata kong bumabalik sa natural nitong kulay. Gold and blue.
I glanced back at Diego nang binuksan kong muli ang mga mata ko. He's on his side, already sleeping. Nilapitan ko siya at muling hinimas ang makapal ngunit malambot nitong balahibo. The poor dog must have been tired after enduring that burning pain.
Tumayo na ako at tumingin sa relo ko. Natigilan ako saglit nang makita na late na ako ng 15 minutes sa una kong klase. I bit the inside of my cheek. My sisters wouldn't be so ecstatic when they find out about this.
I started finding my way back towards the building na nilalakaran namin kanina bago nangyari ang insidente kay Diego. Mia has our schedule. Hindi ko ito nakita, kaya wala akong alam kung saan idaraos ang klase namin.
As I walked in the midst of the almost empty hallway, may mangilan ngilan na nakakasalubong ko at ramdam ko ang bawat tingin nila sa akin. Specifically, the raised-eyebrow looks because of what I did to their precious prince. I mentally shook my head. They sure are loyal. Nakita na nga nila ang maling ginawa ng prinsipe nila, ako pa ang tinitingnan ng ganito. Halos napailing nalang ako.
Habang patuloy na naglalakad, bigla kong napansin na parang nag-iba ang tingin sa akin ng iilang mga tao dito. And some girls are giggling on the side.
"Zypher," When I heard that voice, agad kong naintindihan ang reaksyon ng mga tao. So, the charming prince is walking behind me.
"Prince Carl." I greeted na mas ikinalapad ng ngiti niya. "I heard about what happened." Tumango lang ako sa kaniya at nagsimula muling maglakad. He immediately walked beside me.
"Well, I can see that you're running late because of it. Dinala mo raw sa dog house niya si Diego sa kakahuyan." Pagpapatuloy ni Carl sa gilid ko. Hindi lang ako umimik at muling tumango.
"I can help you get to your room." This time, I glanced at his friendly face. "We're classmates for first period, actually." Mas malapad ang ngiti nitong usal. He sure looks like someone approachable. Bagay nga sa kaniya ang nasa student body.
"Follow me." Sabi nito at agad nga akong sumunod sa kaniya.
"I saw Mia and Alex earlier. Nandoon sa classroom na papasukan ko rin sana, I just forgot about something in the SC room kaya umalis ako. Then, I found you." Pagkukwento nito habang kami ay naglalakad. I just nodded at him. His friendly demeanor makes me feel kind of rude for not really talking back to him. Pero, ano ba ang masasabi ko doon? But when he glanced and smiled back at me, parang he doesn't mind being the only one to talk. That kind of made me feel settled.
Huminto bigla si Carl sa isang pinto sa gilid niya. Hinintay kong pihitin niya ang pinto ngunit bigla nalang itong bumukas. Agad na bumungad sa amin ang natigilang propesor sa pagdidiskusyon.
"Prince Bendleward, Miss..." Pagpuputol ng ginoo sa pagsasalita dahil hindi niya alam kung sino ako.
"We apologize for being late, Sir. I led her here to our class. Since she's a new student, hindi pa niya alam masyado ang mga lugar sa academy. She's Miss Alvarez." Agarang pagsasalita ni Carl sa pinapormal na boses ngunit ang ngiti niya ay pawang permanente na sa mukha niyang nakapagpahagik-ik sa mga babae sa loob ng silid.
I saw Mia and Alex giggling along with the other girls. Maliit silang kumaway sa akin habang pasimpleng tinuturo ang prinsipe sa gilid ko. I amusingly watched them. They just have this huge crush in every guy royalty in Seandal Academy.
"Okay. I understand and I will consider that." Pagsasalita ng guro na ikinatingin ko sa kaniya.
"But I don't really like tardy students. So next time, be on time. Alright?" Pormal na pagsasabi nito sa amin.
"Yes, Sir." Halos sabay na sagot namin ni Carl. Tumango ang medyo may edad na propesor at tiningnan ako.
"Please do the honor of introducing yourself, Miss." Tumango nalang ako at wala nang nagawa.
I walked in front of the class at agad silang hinarap. Naiangat ko ang tingin sa pinakamataas na bahagi ng paakyat na upuan ng classroom nang maramdaman ko ang mabibigat na presensya ng mga taong nandoon. And there, I saw the four royalties, looking at me.
Saglit kong naisip kung nasaan si Prince Ed, ang prinsipe ng Water Kingdom, but then realized na magka-batch pala sila ni Ate Gab. Saglit kong sinalubong ang halos nag-aalab na mga mata ng prinsipe ng Fire Kingdom bago ako umiwas at pormal na nagsalita.
"I'm Zypher Alvarez. A healer." Maikli kong introduksyon. Walang gumawa ng ingay habang nakatitig lang ako sa harap. I can feel all of their gazes on me. Especially those burning ones from the back. Wala akong ginawang reaksyon. I just waited for the teacher to speak.
"Okay. You may now sit, Miss Alvarez." Mahina akong tumango at agad na naghanap ng upuan. Agad na napatingin ako kina Alex at Mia pero wala ng upuan na bakante sa gilid nila. They both looked at me apologetically. Tumango lang ako para ipahiwatig na okay lang.
Naghanap pa ako ng bakante sa silid at nang may makita na ako, sa hulihan pa. Sa harap ng pinakahuling linya ng upuan kung saan nakaupo ang mga royalties.
Great.
Agad nalang akong naglakad patungo doon. Wala na rin naman akong pagpipilian, unless gusto ko lang tumunganga doon sa harapan. Nang maabot ko ang upuan ay hindi ko sinalubong ni isa sa mga tingin nila. Ayaw ko nang magkaroon na naman kami ng sagutan. Ramdam ko pa namang nanghahamon ang nag-aalab niyang mga mata.
Umupo ako agad sa bakanteng upuan na direktang nasa harap pa ng aroganteng prinsipe. Ipinagsawalang bahala ko nalang iyon. Nagsimula nang magsalita muli ang propesor at doon ko nalaman na history pala ang tinuturo niya.
"You really have the guts to sit there." Malalim ang boses na pagsasalita ng prinsipe sa likod ko. I can still feel surges of piercing heat from his annoyance in me. Pero hindi ko siya pinansin at nakinig sa propesor sa harapan. He's just got a hot temper. He can't just let go of what has happened earlier. But I'm done with it. Problema niya na iyon.
Dumaan ang ilan pang mga minuto na ramdam ko sa likod ng ulo ko ang mainit niyang titig. Pawang mas nagagalit pa siya sa akin sa nagdaang mga minuto na hindi ko siya pinapansin. Ano ba ang gusto niya? Whatever that is, wala akong oras at interes para doon.
Nagpatuloy ang mga sumunod na klase at hindi na kami nagkasama sa iisang silid. Napabuga ako ng hangin. Getting that heavy breath out of my chest. I didn't even know his menacing stares affected me that much. Masyado lang talagang galit at naiinis ang presensya niya kaya siguro ganoon.
Nagsusulat kami ng mga notes galing sa board nang biglang tumunog ang bell, hudyat na lunch hour na.
"Zypher!"
Agad akong napatingin sa gilid at nakita na papunta sa direksyon ko sina Mia at Alex. Magkaklase kami sa sumunod na mga klase sa umaga, pero kagaya ng naunang klase, hindi ako nakaupo katabi nila. Which is fine. I really don't mind.
"Sabay na tayo mag lunch." Agad akong tumango kay Alex at sabay na nga kaming naglakad palabas ng silid. Paglabas naman namin ay agad na bumungad ang nakangiting mukha ni Jill. Hawak hawak niya ang pink at may sparkles niyang notebook. Bigay sa kaniya iyon ni Ate Gab, if I remember correctly.
"Sabay ulit ako sa inyo, mga Ate. Hehe." Nangingiti pa nitong usal at tumingin sa akin. Tinanguan ko siya na mas ikinalapad ng ngiti niya. "O, sige. Welcome ka naman palagi sa amin, Jill." Agad na pagsang-ayon ni Mia. Tumango naman si Alex.
Nagsimula na kaming maglakad patungo sa cafeteria. Hinayaan kong mauna nang konti ang tatlo habang inaayos ko ang maliit na bag na dala ko. I don't want to break it. Ate Aria would lose it. She just loves every bag she gives us. Kaya as much as possible I keep it safe and clean.
Habang nakatungo at inaayos ang strap ng bag, hindi ko namalayan na may mga tao na pala sa aking harapan. Fortunately, I was fast enough to stop on my track before colliding with someone in front.
"You again."
Napabuga ako ng hangin sa madiin na turan ng prinsipe sa harap ko. Yeah, him again.
Inangat ko ang tingin sa kaniya at nakita ang kunot na kunot niyang noo. His dark eyes piercing. Sinalubong ko lang ang madidilim niyang mga mata saglit, ipinapakitang hindi ako nagsisisi sa sinabi ko sa kaniya kanina, bago ako umiwas at nagsimula na namang maglakad.
But I paused on my step nang maramdaman ko ang mainit niyang palad sa braso ko.
"We're not done talking, yet." May panggigil niyang turan ngayon. Muli kong sinalubong ang madidilim niyang mga mata. His thick brows now in a line, but he's jaw ticking in controlled temper.
Habang hindi tinatanggal ang mga mata sa kaniya, hinawakan ko ang kamay niyang nasa braso ko. I felt his grip loosen a bit, in shock. His dark eyes followed my hand as I get his clasp off me.
"I don't think there's more to talk about." Diretso kong pagsasalita na ikinabalik ng mga mata niya sa akin.
Binitawan ko ang kamay niya at akma na naman sanang maglalakad ng hagilapan niya ang kamay ko at hinarap niya akong muli sa kaniya. I frowned up at him.
"You don't talk to me like that." Humihigpit ang kawak niya sa kamay kong nasa malaking palad niya. I met his blazing gaze as he continues staring down at me. At our distance now, I can almost see his black eyes slowly turning red. Like a volcano about to spout out lava.
I took a step away from him at hinila ang kamay kong mahigpit niyang hawak. Agad niya itong nabitawan at umigting ang panga sa nakikita niyang hindi ko pagsunod sa kaniya. He should know that everyone is not at his mercy.
"And you don't treat a dog like that. Ni wala siyang ginagawa sa'yo." I retorted and immediately walked away from his fuming presence. Hindi talaga kaya ng pride niyang tanggapin na siya ang may mali sa amin?
Sinalubong ko ang tatlo pang royalties na nasa gilid niya lang. Nakamasid sa nangyayari sa harap nila. But they seem fairly entertained at what has been happening. Ni hindi ko makita ang katiting na pagkapika sa mga mukha nila dahil sa pagsuway ko sa kauri nila. The Ice Princess even smiled at me.
Iniwas ko nalang ang tingin sa kanila at nagpatuloy sa paglalakad. Agad na sumabay sina Mia, Alex at Jill sa akin. The latter held my arm and stared at me wide-eyed. Iniwas ko lang ang tingin sa kaniya. Jill is kind of scared of what I did. Pero alam niyang tama ako at kung sino ako. She knows better.
"Zy, grabe. Hindi ka ba natatakot?" Mahinang tanong ni Mia sa akin, too scared that someone might hear her. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad.
I get their sentiments, pero hindi ko hahayaang tratuhin din ako ng ganoon ng prinispe nila at wala naman akong kasalanan. I might have scartched his humungous ego, but he deserved it for burning Diego's feet.
"Like what I said, hindi ko kayang respetuhin ang mga taong hindi karespe-respeto." Sagot ko sa naghihintay nilang mga mukha. Tumango tango si Mia.
"Yeah, but Prince Zach can be really scary. He's kind of like, you know, the king, already, kung tratuhin ng mga tao dahil sa mga kakayahan niya at angking talino. Natatakot lang ako para sa'yo." Hindi na ako nagsalita at nagpatuloy nalang kami sa paglalakad habang nakatingin pa rin ang iba sa akin.
"Hey, weaklings."
Napahinto kaming apat ng may isang babaeng humarang sa amin. I looked at her and she has this huge smile on her striking face. She's tall and she's actually really pretty. Straight black hair that goes beyond her shoulders, and a smile that passes for a toothpaste commercial. But with the way she's looking at us right now, hindi ko maiwasang mapabuga ng hangin. Another fire ability user.
"So courageous of you to speak to the Prince like that." Sabi ng babae sa harap. She looked at me up and down at lalong lumaki ang ngisi niya.
"I'm Megan. And who are you, if I may ask?" Sinalubong ko ang plastik niyang ngiti sa akin. At agad kong napansin ang pagkurap niya ng makasalubong ang walang pakialam kong mga mata.
"Lady Megan, we—" pagsasalita sana ni Mia pero agad siya nitong pinutol.
"I am not talking to you." Maalab na ang mga mata niyang hindi iniiwas sa akin. Naiinis dahil sa nakikita niyang emosyon sa mukha ko.
They're just the same. Siya at ang prinispe. They snap so easily because of their inflated egos.
"I'm asking you." Nakataas kilay niyang sabi. "Zypher Alvarez." Sagot ko na mas ikinataas ng kilay niya.
"You're basically no one. So, how dare you talk to him like that?" Napabuga na ako ng malakas na hangin. Can't they just get over it? I'm starting to get irritated.
"And it matters to you, because..." She stepped towards me at hinarap ako ng malapitan. Naramdaman ko ang paghigpit ng kapit ni Jill sa braso ko. Getting scared of what is happening.
"He's my fiancée, so it matters to me." Nag-aalab ang mga matang sabi nito.
I suddenly took a step towards her. Nabigla siya sa ginawa ko kaya napaatras siya. We're about the same height, even with her heels on.
"You better tell your fiancée what proper manners is. Turuan mo na rin ang sarili mo. You both need it." At agad ko siyang nilampasan, with her mouth slightly open at my audacity to speak like that to royalties like them.
I huffed out a breath in annoyance. As much as I just want to keep my school days quiet and uneventful, parang hindi na iyon mangyayari.