Ik heb je nodig, Lewis.' De woorden tolden als knikkers over zijn tong. Hij stond vlak tegenover de kleine jongen.
Louis had zich opgerold tot een balletje en lag in een hoekje van zijn kamer. Zijn armen had hij beschermend over zijn hoofd geslagen en zijn knieën opgetrokken om de rest van zijn miezerige lijf te beschermen.
Harry stond daar alleen maar. Zijn handen hingen levenloos langs zijn lichaam en zijn krullen stonden zoals gewoonlijk nog alle kanten op. Hij knipperde een keer met zijn gifgroene ogen en likte zijn lippen.
Een leeg gevoel had zich ontworpen in zijn buik, en hij wist dat het geen trek was.
De jongen, met zijn zachte bruine haar en lieve blauwe ogen, was nog banger voor hem als gedacht. Eerst had het leuk geweest, maar nu hij hem zo zag zitten? Nee, het is echt niet normaal dat iemand meteen naar de hoek van een kamer vlucht als jij binnen komt, om vervolgens te gaan mompelen en snikken.
Verslagen keek hij het trillende hoopje toe. Diep van binnen wist hij dat hij zich alleen zo voelde omdat een rillend hoopje hem niet kon helpen, maar ergens flikkerde er iets anders. Harry kon er zijn vinger niet op leggen. Het was net als het plaatsen van een eerste stukje van een puzzel. Je heb geen idee waar je moet beginnen.
'D-doe me geen pijn..' Daar was het tweede stukje van de puzzel. De gebroken stem van de kleine jongen klom de gehoorgang van de grote jongen binnen en teisterden zijn trommelvlies.
Het was alsof de stem echode door Harry's hersens. Het weerkaatste op zijn emoties en speelde met zijn gevoel. Hij opende zijn mond, maar er kwam niks uit. Met een frons tussen zijn wenkbrauwen dacht hij na.
Zijn gevoel zei dat hij naar de jongen toe moest, hij moest hem knuffelen en geruststellen. Maar zijn hoofd zei iets anders. Hij mocht geen medelijden kennen, hij moet steenhard blijven, zo is hij immers ook aan zijn reputatie gekomen...
'Je moet meekomen. Of moet ik je komen halen?' Zijn ijsharde stem klonk door de kille kelder. Louis dook alleen nog maar angstiger in elkaar, terwijl hij zijn ogen nu wijd opengesperd waren en Harry vol afschuw toe keken.
Rillend en wankelend kwam hij overeind, zijn magere beentjes trilden even bij het tillen van zijn gewicht en stonden daarna weer stil. Zijn schouders had hij opgetrokken en hij bekeek Harry onder zijn wimpers door.
Met gammelle passen struinde hij de kelder door, tot hij bij Harry was aangekomen. Vol van angst keek hij de oudere jongen aan. Hij vroeg zich af wat er nu zou gebeuren. Zou hij weer geslagen worden, of verkracht?
Zodra Harry zijn sterke vingers om Louis armen klemde wist hij dat Harry hem pijn zou gaan doen.
'N-nee, nee. Alsjeblieft.' Murmelde hij met tranen in zijn ogen, maar bij Harry was het volgende puzzelstukje op zijn plaats gevallen.
De jongen tussen zijn vingers was bang dat hij hem pijn zou doen. Hij moest iets doen waardoor de jongen minder bang voor hem was, dan zou hij misschien kalmeren.
'Ik doe je geen pijn.' Dit antwoord leek als een bom in te slaan, alsof hij net een klap in zijn gezicht had gekregen keek hij naar de oudere jongen. Die verslapte zijn greep en stapte een keer achteruit.
Louis leek het niet te vertrouwen, wat een zekere maat van ongeduld vergde bij Harry. Hij rolde zuchtend met zijn ogen en bevestigde het nogmaals.
'Echt niet.' Hier leek er iets om te slaan bij Louis, hij keek met glazige oogjes in die van Harry, die hem hoopvol aankeken.
Langzaam, met onzekere passen bewoog Louis zich uiteindelijk, heel voozichtig Harry's richting weer in. Harry kon een kleine opkrulling van zijn lippen niet verzijgen en volgde de jongen bij elke beweging die hij maakte.
Uiteindelijk kwam hij aan bij de grote jongen die hem wachtend had bekeken. In een fractie van een seconde had hij de kleine hand van de jongen vastgegrepen en trok hem ruwweg de kamer, uit de trap op.
.
Aangekomen in de woonkamer werd Louis op de bank geduwd en kwam Harry tegenover hem staan. Zijn hoofd stond onderzoekend naar Louis gericht.
'Je moet me helpen.' De woorden waren zijn mond uit voor hij het zelf door had. En na die woorden, kwam de rest vanzelf.
Harry vertelde ademloos zijn verhaal. over het bedrijf van MiCa en Johns en wat die met elkaar te maken hadden, over de gestolen informatie en over de loods waar het lag. Loods 34. En over de moord die gepleegd moest worden in Rusland.
Na zijn hele verhaal keek Harry hem nog even ademloos aan, terwijl Louis' mond lichtelijk open was gevallen.
'Wat kijk je? Je ziet eruit alsof je bent aangereden door een dode eend.' Zijn droge sarcasme liet Louis zachtjes lachen, maar ook zette het hem aan het denken.
Hij kon mee gaan met Harry, en blijven leven. Of hij kon hem afwijzen en sterven.
De eerste optie was aanlokkelijker.
'Oké, ik doe mee.' Waren de vier simpelste woorden die hij kon bedenken, maar die zoveel impact zouden hebben op de rest van de dag.
Harry leek even op te lichten als een klein gloeilampje en stapte meteen op Louis af, die weer meteen in één dook. Harry daarentegen rolde met zijn ogen en trok Louis voor de tweede vandaag een trap op.
'Als je mee gaat, moet je wel toonbare kleding aan hé?' Mompelde Harry met een afkeurende blik op Louis' versleteb kleding. Die Harry hem overigens zelf had gegeven.
.
Stommelend en struinend kwamen ze boven aan de trap. Louis liep achter Harry aan, vanwege zijn tekorte weet aan richting.
Hun voetstappen werden gedempt door het tapijt dat de vloer bedekte in de gang. De muren waren geschilderd in verschillende tinten grijs en hier een daar stonden wat verdwaalde kastjes en laatjes. Het oogde ondanks de rommel nog redelijk opgeruimd, wat een redelijk intimiderende indruk opwekte bij Louis. Al kon hij niet precies plaatsen waarom.
'We zijn er.' Galmde Harry's stem door de kostbare ruimte.
Ze waren gearriveerd voor een grote, zwarte deur. Er leek een donkere walm van af te komen, wat waarschijnlijk deels te maken had met het feit dat de deur ook donker gekleurd was.
Louis schudde zijn hoofd even heen en weer om de gedachtes er uit te laten vliegen. Zijn zachte bruine haren leken te zweven en bewogen mee op het ritme van zijn bewegingen. Hary bekeek hem even onbegrijpend en haalde vervolgens onverschillig zijn schouders omhoog, als teken dat het hem vrij weinig boeide wat er allemaal in de hersens rond spookte van dat kleine jongentje.
Harry zette kracht op de deur en liet hem open glijden. Een kamer vn an immense grootte kwam te voor schijn. Alle muren waren wit, behalve de muur recht voor de twee jongens, die was zwart. Daar stond ook een groot tweepersoonbed tegen aan gezet. Aan de linker muur bevonden zich twee deuren, eentje met het opschrift: kleding. En eentje met het opschrift: badkamer. Vervolgens was er aan de muur tegenover de linker muur, de rechtermuur dus, nog een deur, maar daar stond geen opschrift op, alleen een slot. En Louis moest er niet aan denken wat zich daar allemaal bevond.
Louis had nooit gedacht dat Harry hem ooit deze kamer in zou laten, maar toch gebeurde het. De kamer leek te duur voor woorden, als je ook naar de accesoires keek.
Met langzame passen betrat hij de onbetaalbare ruimte, of eigenlijk duwde Harry hem erin.
Louis voelde weer twee handen zijn heupen omklemmen en merkte dat hij de kamer door geduwd werd.
Met een zachte plof voelde hij zichzelf zakken op een kussen. Een zacht voorwerp deukte even in, en daaraan merkte Louis dat hij zich op een bed bevond.
Heel even dacht hij angstig dat Harry iets met hem wou doen, maar die draaide zich ineens om en liep de tegenovergestelde richting in. Een haast onmerkbare zucht rolde over Louis' lippen.
Harry was aangekomen bij een deur, het was de witte deur met het opschrift: kleding. Hij dook als het ware de kast in en trok verschillende kledingstukken eruit. Af en toe hoorde Louis hem afkeurend mompelen of een enthousiast kreetje slagen.
Na iets dat minstens een half uur leek trok Harry zich eindelijk triompfantelijk terug uit de inloopkast. Zijn armen waren gewikkeld om een hoopje stof, dat aanzichtelijk kledimg moest voorstellen. Hij gooide het naast Louis neer. Het kwam, net als Louis, met en zachte plof op het bed. Louis pakte het met een gezicht alsof het poep was en hield het omhoog, zodat het hele stuk zichtbaar was.
Het was een skinnyjeans, die waarschijnlijk te klein was voor Harry, maar precies goed voor Louis. Onder de broek kwam een wit t-shirt met korte mouwen vandaan. Zijn wenkbrauwen fronsden zich lichtjes en het puntje van zijn tong stak uit zijn mond. Het t-shirt kon nog wel, maar die broek?
'Kleed je om!' Louis schrok op van de harde stem die de kamer vulde. Hij liet de kleding vallen en keek Harrry geschokt aan.