Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~33~

LAST CHAPPIE

Hij wist niet hoe hij het precies had gedaan en of hij het wel had gedaan, maar alles wat hij wel wist, was dat hij zich toch echt binnen bevond.

Er hadden blijkbaar buiten geen bewakers gestaan, of wat dan ook en de stomkoppen die deze loods bezaten deden de deur niet eens op slot, Louis vond het ronduit hilarisch en amateuristisch.

Harry en hij keken om zich heen, het was een verbazingwekkend tafereel. Voor hen bevonden zich minstens vijf grote klapdeuren, zoals ze die ook in ziekenhuizen hadden. Ze zagen er zwaar uit en waren grijs van kleur en door het geglim leed Louis af dat ze van ijzer of een ander sterk materiaal. Louis en Harry wisten niet welke deur naar hun locatie wees of wat er achter die deuren was. Ze wisten niet eens waar ze waren of moesten zijn.

Paniek.

Vooral in Louis ogen dan, Harry leek redelijk kalm.

Louis friemelde aan zijn mouw en beet zo hard op zijn lip dat hij bloed proefde, hij wachtte op wat Harry ging zeggen en wat ze gingen doen. Het was nu pas te merken wat voor een desastreus plan ze hadden, het leed nergens naar.

Opeens begon Harry te lopen, eerst wat langzaam en vervolgens steeds harder. Zijn voeten kaatsten op de gladde vloer en de echo's daarvan weerklonken door de grote hal. Je zou zeggen dat hij wel wat rustiger aan kon doen, hij rende als een spast weg en liet Louis verward achter.

Louis liet zijn blauwe ogen Harry nakijken. Zijn trui was een beetje opgebold en zijn lange, dunne benen lieten hem grandioos over de vloer glijden, alsof hij zweefde. Louis zou eigenlijk voor eeuwig naar dit schouwspel willen kijken, maar toch volgde hij hem op een drafje en vroeg zich af wat die kalkoen nu weer ging doen, Harry was zo een persoon die van onverwachte dingen houd, terwijl je het niet zou verwachten.

Aangekomen bij de eerste deur liet Harry zijn lange vingers even over het metaal strijken en duwde het vervolgens heel zachtjes op een kiertje, zodat hij kon zien wat er aan de andere kant van de deur was. En uiteraard zat het de jongens niet mee, want achter deze deur bevonden zich heel veel eindeloze gangen. Louis werd duizelig bij het zien hiervan en greep naar zijn bruine lokken.

"Oh nee, nee, nee, nee," mompelde hij en hij keek gefrustreerd naar de grond, waar zwarte vegen de zilveren kleur vervaagden. "Dit gaat zo fout," mompelde hij weer en hij kneep zijn blauwe oogjes dicht.

Louis had -eerlijk gezegd- gehoopt er vrij snel vanaf te zijn, maar deze gangen voorspelden niet veel goeds. Maar blijkbaar had Harry een plan, hij haalde een hand door zijn haar en liet de krulletjes op en neer stuiteren. Hij liep naar de volgende deur, deze latend voor wat het was.

Louis keek hem na, de deur was maar een paar meter van deze af en lag dus niet ver. Louis bekeek Harry terwijl hij op zijn lange benen weg struinde. Louis volgde Harry met zijn blik. Hij zag de bruine krulletjes dansen alsof ze op het mooiste liedje mee gingen en zijn benen leken te drijven over de golven.

Die er niet waren, net als de muziek. Bullshit.

Louis stompte zichzelf meerdere keren mentaal in zijn maag voor zijn belachelijke gedachtes en schoot achter Harry aan, die hem met een schuine glimlach aan keek. Louis moest moeite doen om die grijns niet van zijn gezicht te slaan. Het was de mooiste glimlach ooit en het leidde hem ontzettend af.

"Ik weet hoe we het gaan doen," begon Harry en hij deed zijn haar in een knotje, ook dat leidde Louis af. Hij was niet erg geconcentreerd vandaag. "De eerste drie deuren sluiten we buiten, die zijn het in ieder geval niet," Louis besloot niet te vragen hoe hij dit wist. Hij dacht nog altijd dat ze de goede deur nooit gingen vinden. "Deze twee deuren daarentegen- Achter deze deur," en Harry wees op een deur links van hem. "Achter deze deur zitten mappen en lades met documenten, dat is best een goede plek om zoiets als onze bestanden te verstoppen. Deze doorzoek jij, terwijl ik me met de andere ruimte bezig houd. Daar bevinden zich kantoren."