Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~32~

"Lou. Lewis, word wakker."

"Hmm."

"We gaan nu, Louis. Kom uit bed."

"Nee, ik lig zo lekker."

"Je lijkt Zayn wel zo, kom dat bed uit." Harry stond geïrriteerd naast zijn- en het bed van zijn half-slapende vriendje. Het was ongelooflijk vervelend dat er mensen op de wereld zijn die niet uit bed te slaan zijn. Louis was er ook zo een, terwijl Harry juist er op gebrand was om zo lang mogelijk op te blijven. Gewoon omdat het kan.

De twee jongens- nee, alleen Harry,- stonden op het punt om te gaan, maar Louis had er blijkbaar niet zo een zin in. Hij bleef lekker liggen, want waarom zou je om drie uur in de nacht je bed ook uit komen?

Volslagen gestoord, volgens hem.

"Louis, we moeten dit regelen. Daarna kan je slapen zo lang je wilt,"

"W- wat moesten we ook alweer regelen?" Louis tilde zijn hoofd op van het kussen en sloeg Harry met dikke ogen gaande. Louis gaapte even en liet zijn hoofd weer in het kussen zakken.

"We gingen naar de loods om-"

"Oh ja!" als door een wesp gestoken sprong hij het bed uit- in enkel zijn boxers- en verkleedde zich.

Na een niet al te lange tijd,- Louis kon best snel zijn-, zaten ze in Harry's auto, op weg naar de loods.

Harry wist de weg, zei hij, maar daar vertrouwde Louis niet helemaal op. Hij vertrouwde Harry over het algemeen niet zodra hij achter het stuur plaats nam.

Vage schaduwen gleden over de gezichten van de twee jongens en lieten de koude nacht enger lijken dan het werkelijk was. Veel mensen waren banger in het donker, al beseften ze dat zelf vaak niet eens. Het donker kon je een onveilig gevoel geven, vooral 's nachts als je buiten was. Alle enge verhalen over vieze verkrachters en andere mensen die je wilden vermoorden of pijn wilden doen kwamen ineens naar boven en je voelde je minder op je gemak. Het was een natuurlijke reactie, maar niet fijn uiteraard.

Louis was bang in het donker, af en toe. Het gaf hem het gevoel van pure eenzaamheid, geen mensen om je heen die je konden beschermen tegen het kwaad. Het was ronduit beangstigend.

Harry daarentegen vond het donker geweldig, het was als een onbereikbaar zwart gat waar je veilig was voor al het kwaad dat de andere mensen je aan wilden doen. Er was niemand die je pijn kon doen is de stille, donkere nacht.

De auto kwam geluidloos tot stilstand, zelfs het knisperen van de banden was haast onhoorbaar. Louis keek even naar zijn handen, met aan elk vijf vingers verbonden. Vanzelfsprekend.

Louis had niet door dat Harry uitstapte, misschien kwam het doordat hij zo stil was, misschien kwam het doordat Louis gewoon bang was en geluid automatisch buitensloot. Misschien. De enige reden waarom Louis toch opmerkte dat Harry uit was gestapt, was door de koude windvlaag die plagend en uitlokkend over zijn arm streek. Louis rilde en het kippenvel ontstond over zijn kleine armpjes, ondanks dat er een dikke, zwarte trui overheen had.

Zijn moeder had Louis ooit eens verteld dat de wind niet meer was dan de adem van de mensen. Als het koud was en er ontstond kippenvel over je armen, betekende dat dat er veel mensen ontevreden waren en zochten naar aandacht. Als de wind aangenaam was, betekende dat dat iedereen tevreden was. Allemaal onzin natuurlijk, zijn Aardrijkskundedocent had het hele verhaal verpest door Louis les te geven.

Nog een reden om nooit weer naar school te wederkeren: leraren hadden de rare neiging om dromen te verpesten met hun eeuwige feitjes.

"Louis," Harry's adem streek zachtjes langs zijn oor en Louis geloofde ineens weer ten volle in het verhaal van zijn moeder, Harry's adem was bijzonder aangenaam.

Louis knipperde lichtjes met zijn oogleden en keek op naar Harry.

Harry zag er magisch uit, zo met het maanlicht om zijn prachtige lichaam (Louis vond onwillekeurig dat hij wel iets weg had van een eenhoorn). Harry's haar gaf een gouden gloed, (of was dat de lantaarnpaal? Geen idee) Louis zag nog net hoe Harry op zijn onderste lip kauwde en hem, zij het een beetje nerveus, aankeek. Louis deed hetzelfde maar stond toen voorzichtig op uit de auto en kuste Harry gespannen, wiebelend op zijn tenen.

Uitstel van Executie, Louis moest toch echt een keer mee naar binnen.

Met een zucht weekte Louis zich los van Harry met zijn Goddelijke lippen en staarde even naar zijn groene ogen, die nog donkerder leken in de duisternis en hij moest moeite doen er niet in weg te zakken.

"We moeten nu echt gaan," lachte hij nerveus en hij trok zijn vinger in de mouwen van zijn trui.

Louis was hier niet zeker van, nee, Louis was hier zeker van dat hij dat niet was. Of was hij onzeker? Hij wist in ieder geval wel zeker dat zijn hoofd moest stoppen met hem te fucken en hij schuifelde achter Harry aan.

"Hoe komen we binnen?" fluisterde hij en hij keek Harry van de zijkant aan. Harry keek niet naar Louis en antwoordde dat ze gewoon via de deur gingen.

Was het wel echt zo simpel? Louis dacht van niet, hij kon dit over het algemeen niet bevatten. Hij stond op het punt iets crimineels te doen, iets wat daarbovenop nergens nog op sloeg ook en bovendien, deed hij het met meestercrimineel Harry Styles.

What the fuck.

Hij had zijn leven op veel manieren voorgesteld, maar niet zo.

Dit was zo onwaarschijnlijk dat Louis waarschijnlijk aan het dagdromen was en hij in feite niet door Harry Styles 'ontvoerd' was, zoals het allemaal was begonnen, maar dat hij gewoon tegen een lantaarnpaal geflikkerd was en nu zijn fantasie op hol liet gaan.

Maar dat was niet zo.

Louis Tomlinson, het mietje van de school, het onderdeurtje. Lewis Tomlinstom, zoals hij wel eens werd genoemd, ging dit doen.

Hij ging dit écht doen.

Hij zag wel hoe hij het er vanaf bracht.

Lalalalalalala, hierna het laatste hoofdstuk, Lalalalalalalalala

PRECIES 1000 WOORDEN GENIET ERVAN