Yes, He Is ||Larry A.U. #Netties2016||

~7~

Een opgewonden gevoel draafde plots zijn lichaam door, hij had niet gedacht dat er al zo vroeg zich een kans zou voordoen. Hij begon zich licht in zijn hoofd te voelen van vreugde. Als een kleuter sprong hij overeind van zijn bed. Hij wankelde even toen hij zich lichtelijk duizelig voelde doordat hij te snel op stond maar herstelde zich. Hij rende naar de deur maar vlak voor de deur bleef hij staan.

Een onzeker gevoel nam de plaats over van de hoop. Hij kon nu ontsnappen, maar wat ging hij doen als hij ontsnapt was? Hij had geen idee waar hij heen moest of wat hij kon doen.

Louis strompelde weer onzeker terug de kamer in en leunde tegen de muur. Hij wist in alle zekereid dat als hij zou kunnen ontsnappen, dat er 50% kans is dat Harry hem opmerkt.

Hij ademde een keer in en-uit. Een gevoel van spanning drukte op zijn buik en maakten hem haast misselijk. Momenteel walgde hij van zichzelf. Hij had de kans om te ontsnappen, zijn enigste kans ongetwijfeld, en hij liet het schieten.

Zie je? Ik ben een watje.

Zijn ogen vernauwden zich en trok zijn lippen tot een streep. Met langzame passen zette hij een loop in. Hij kringelde door de kamer. Soms maakte hij een rare beweging, alsof hij de deur door wou lopen, maar halverwege bedacht hij zick elke keer weer. Een knoop had zich gevormd in zijn maag, en hij wist precies waarom dat was.

Hij had allang al de deur door kunnen gaan. Harry kon zomaar terug komen, en dan zien dat de deur niet goed dicht was.

Dat leek bij de twijfelende jongen de knoop in zijn maag door te hakken. Met ferme stappen liep hij pal op de deur af. Hij hoorde zijn eigen voetstappen door de ruimte galmen en remde zijn pas per direct; hij had liever niet dat Harry hem nu al zou opmerken.

Hij was aangekomen bij de deur. Met kleine tikjes schoof Louis de deur open, zodat Harry het niet zou horen kraken. Met het gevoel alsof Harry elk moment de hoek om kon komen stak Louis voorzichtig zijn hoofd om de hoek.

De planken die door de hal liepen kraakten bij elke stap die hij zette. Het behang aan de muren leken net allerlei gezichten, waar Louis steeds van op schrok. Hij had een misselijk gevoel en had zich nog nooit zo gespannen gevoeld. Al zijn spieren waren tot het uiterste onder spanning gezet en zijn oplettendheid was hoger dan ooit.

Hij concentreerde zich op alle geluiden die hij hoorde. Hij sprong verschrikt op zodra er een auto voor schoot en snelde de eerste beste deur in wanneer hij dacht dat er iemand de trap af liep.

Na langen leste was Louis bezweet en gestrest aan de loop van de trap gekomen. Dit zou het moeilijkste deel van de tocht worden. Traptredes kraakten, dat kon iedereen je wel vertellen. Wat ook een onbewezen feit was, is dat ze nog harder kraken als je wil dat ze stil zijn.

Louis was doodsbang, hij kon wel huilen van angst. De brok zat afwachtend in zijn keel, hopend verlost te worden. Maar Louis hield het gevangen, hij moest toch voor één keertje even sterk zijn, ondanks zijn onderhande keelpijn.

Zelfs zijn kleinste teentje was gespannen toen hij uiterst voorzichtig zijn eerste stap zette. Hij voelde zich als een vis op het droge. Compleet radeloos. Hij liep zijn dood in, Harry kon hem zo makkelijk betrappen.

De eerste trede kraakte, en Louis dook meteen angstig in één. Hij keek tussen zijn vingers door naar boven, of er iemand zou staan. En zijn geluk zat voor deze ene keer wél mee, want er was niemand. Hij haalde opgelucht adem en liep de volgende trede op, die ook kraakte. Weer maakte hij zich klein en hield zijn adem in, om vervolgends weer door zijn vingers naar boven te gluren. Nadat hij had ondervonden dat alle tredes kraakten had hij zichzelf voorgesteld de tredes zo zacht mogelijk te laten kraken. Helemaal niet was onmogelijk.