Voor de twee jongens was een enorm huis opgedoemd. De witte muren staken sterk af tegen het duister van de nacht. Het oogde enorm duur, dat was ook te merken aan de omvang en schoonheid.
Het was stralend wit, net zo wit als de tanden van mensen in reclames. Het was niet te missen, ondanks het donker.
De mond van de kleinste jongen was een klein beetje uitgewijd net als zijn blauwe ogen. De oudere jongen naast hem daarentegen had een uiterst onverschillige houding, bijna te onverschillig.
'Dit is mijn huisje, het is niet veel maar je moet het er mee doen.' Zei hij. Hij probeerde duidelijk een licht bescheiden indruk op te wekken, maar daar faalde hij hard in. Het was duidelijk dat hij verschrikkelijk trots was op zijn 'huisje.'
Louis was nog altijd onder de indruk en had niet door dat Harry zijn gedrag acteerde. Louis was helemaal geschokt van het feit dat iemand die er zo armzalig uit zag, zo een huis kon bezitten.
Met wankelende passen en zonder zijn blik af te wenden van het huis liep Louis op bevel van Harry naar de deur. Je kon ook in deze straat zijn stappen horen. Doordat zijn voetstappen gemengd werden met die van Harry ontstond er een concert van klakkende voetzolen.
Louis blik viel onwillekeurig op het gezicht van de jongen naast hem. Door het licht van de lantaarn ontstonden er angstaanjagende schaduwen op het gelaat. Zijn ingevallen oogkassen waren een opvallende plek. De schaduw was diep maar ondanks het duister zag je zijn groene, vonkelende ogen extra sterk. Ze waren zo groen als het glinsterende glas van een groene bierfles. Louis kon zijn blik er niet vanaf houden. Hij moest toegeven dat deze jongen alles behalve lelijk was. De egale krullen, de heldere ogen en gespierde borstkas lieten blijken dat hij minstens even mooi was als zijn huis.
Daar waren ze inmiddels ook aangekomen. Ze stonden pal voor de deur. In de weerspiegeling van het glas zag hij zichzelf. Zijn warrige, bruine haar was zo mogelijk nog warriger en zijn kleine blauwe ogen leken twee zeeën. Louis liet zijn hand langs de muur glijden. Hij voelde allemaal kleine gebrokkelde steentjes onder de dikken lagen verf. Naast hem voelde hij beweging en hoorde hij soepel een deur open glijden. Met een setje in zijn rug werd hij hardhandig naar binnen gewerkt.
De hal waar ze zich nu bevonden was enorm. Het had de grootte van de woonkamer bij Louis thuis. De muren waren bekleed met stenen van marmer en op de vloer lag een zacht, zwart tapijt. Het zag er allemaal zo duur uit dat Louis niet eens op het tapijt durfde te staan en de muren niet aan durfte te raken.
Hij voelde voor de tweede keer op deze rare avond een paar sterke vingers zijn bovenarm omsluiten. Louis krampte even in bij de plotselinge pijn, maar herstelde zich al snel.
Het angstige gevoel keerde met alle hevigheid terug toen hij de hal uit werd getrokken, een trap af. Het was een van de meest gammelle trappen die hij ooit had belopen. De planken waren zo beschimmeld dat je toch haast zeker zou zijn dat ze breken als er ook maar een stofje op viel. Elke trede kraakte zo onheilspellend dat Louis automatisch zijn ogen tot spleetjes trok en zich klaar maakte voor een hele hoop pijn, wat steeds niet gebeurde. 13 tredes lang. Harry daarentegen liep gewoon stug door, met een nog altijd een chagrijnig gefronsde blik op zijn gezicht gebrand.
Ze arriveerden onder aan de trap. Er stond een kleine deur, gesloten achter slot en grendel. Harry zwaaide de deur open, wat met een heleboel gekraak en schel gepiep ging.
Achter de deur bevond zich een kamer. Het was pikdonker, je kon alleen een beetje onderscheiden door het kleine streepje licht dat uit de muur leek te komen. Er stond een klein houten ding dat waarschijnlijk een bed moest voorstellen en een bureautje. Verder was er vrij weinig te zien, op een hoopje kranten, een WC en een hele boel stof na.
Een gevoel van grote afkeer ontstond bij Louis en hij wist dat wat hij ook zou doen, hij zou hier niet naar binnen gaan. Hij stapte naar achter bij het ruiken van een rottende walm en rimpelde zijn neus.
'Nee.' Zei hij resoluut. Hij was vastbesloten dat hij daar niet in zou gaan.
'Ja.' Zei Harry onverschillig.
'Nee.'
'Ja.'
'Nee.'
'Nee.'
'Ja.'
'Há!'
'Arg! Fuck you!'
'Graag.' Zei Harry met een grijns. Louis' gezicht betrok even. Niet alleen omdat Harry zo ongelofelijk raar was, maar ook omdat hij dat stinkhol in moest.
Harry pakte Louis bij zijn middel en duwde hem het gat van de deur in. Louis voelde een hand langs zijn kont glijden en draaide zich geschokt om. Harry lachde alleen maar slinks en gooide de deur met een klap dicht en draaide het op slot.
Een rilling liep over Louis rug terwijl hij zijn ogen stevig dicht had geknepen. Hij voelde Harry's handen nog altijd over zijn lichaam glijden en vervloekte zichzelf omdat hij zo verschrikkelijk preuts was.
Hij opende zijn ogen en moest ze even laten wennen aan het donker. Langzaam kwamen contouren in beeld en de kamer nam steeds meer vorm aan. Eén streepje licht kwam uit een heel hoog klein raampje en belichtte een klein vlak op de grond. Louis zag stof door de licht straal vallen en op de grond landen. Hij tastte aan de muur om een schakelaar te vinden, maar gaf het op nadat hij op het plafond ook geen lamp kon vinden. Hij rilde nogmaals en liep richting het hoopje planken dat een bed moest voorstellen.
Louis ging op het bed zitten en wreef met zijn hand over het hout. Een paar splinters trokken zijn vingers in en hij haalde krampachtig zijn hand terug. Hij stond wankel op om verder de kamer te verkennen. Zoals hij al voorspeld had, vond hij vooral stof. Onder het "bed" vond hij ook nog een paar kranten.
Hij haalde voorzichtig de kranten van de vloer en streek het stof er af. Hij nieste een paar keer toen het stof zijn neus binnen drong en hoeste toen het kriebelde in zijn keel. Doordat het vrij donker was kon hij slecht letters onderscheiden, maar hij kon nog wel de koppen lezen. Hij had het vage vermoedden dat de kranten vooral over Harry zelf zouden gaan. Waarom zou hij ze anders bewaren?
Bij de eerste krant was het al gelijk raak. "HARRY STYLES PLEEGT MOORD" sierde de voorpagina.
Ook op de volgende krant werd Harry genoemd. "HARRY STYLES IN CEL" maar de krant die erna kwam had alweer een stuk dat "HARRY STYLES ONTSNAPT GEVANGENIS" heette.
Met een zwakke glimlach zocht Louis de volgende krant. Maar deze krant was minder leuk. "HARRY STYLES VERKRACHT 16-JARIGE JONGEN" snel ging Louis naar de volgende krant, die had een kop met "HARRY STYLES VERKRACHT 18-JARIGE VROUW"
Zijn lippen namen weer de oorspronkelijke streep aan die ze eerst waren. Alsof het een spin was schudde hij de kranten uit zijn handen en strompelde naar de andere kant van de kamer, tot hij pardoes tegen iets aan liep. Hij draaide zich snel om en keek tegen de-
-Muur. Hij was zich kapot geschrokken van de muur. De tweede keer deze avond al. Alles leek zich te herhalen op deze verschrikkelijke avond.
Louis was geschrokken van al de berichten. Natuurlijk waren ze ook op het nieuws geweest, maar dat volgde hij niet. Ondanks dat wist hij wel dat met Harry niet te spotten viel.
Louis benen trilden nog na en zijn maag voelde week. Hij liet zich langs de muur omlaag zakken en ging op de koude vloer zitten. De stenen maakten zijn spieren koud, maar het deerde hem niet, zijn hele lichaam was ondertussen overspoeld door de kou in deze kamer. Het liep in stoten over zijn lichaam en lieten zijn ledematen rillen.
Zouden zijn ouders hem missen? Zou zijn vermissing al opgemerkt zijn?
Hij had nog nooit zo graag liever bij zijn ruziënde ouders geweest. Hij had de pestkoppen op school ook nog nooit zo gemist, hij had zo veel behoefde aan een warm bed. Aan een klein beetje warmte. De kou was ondertussen door zijn hele lichaam getrokken. Hij voelde zich opgesloten -dat was hij ook- maar dan mentaal. Opgesloten in zijn hoofd.
Een kleine zilveren druppel liep over zijn wang. Het gleed langs zijn neus, over zijn lip en bleef hangen aan zijn kin, waar het na enige tijd op de grond viel.
De druppel werd gevolg door een volgende, en daarna kwamen er nog meer. Het was een vloeistof van ellende en verdriet. Alle druppels spatte op de grijze vloer en maakten een zwarte plek.
Huilen was een teken van zwakte. Dat werd Louis altijd door zijn vader verteld. Maar huilen zei juist iets heel anders. Het was een teken van moed. Je durfte je emoties te tonen, je liet zien wie je bent.
Dat was het laatste wat Louis van zichzelf liet merken, voor hij in een diepe slaap viel, vol met nachtmerries over de persoon die hem zo veel ellende bracht.