Aeicy's POV
"Eh anong ine-emote mo dyan?" Tanong sakin ni Ate Mylven. Nandito ako ngayon sa bahay namin. Si Daddy umalis kasama ni Kuya Rio. May aasikasuhin daw sila eh.
Sinabi ko na lahat-lahat ng nangyari samin ni Liam kahapon. Well, hindi naman lahat. Yung dapat lang nilang malaman, like: Inuurong na ni Liam yung agreement nila ng mga tatay namin; I'm free again.
"Hoy, Aeicy. Sagutin mo ko. Bakit ka naman umiiyak? May ginawa ba siyang... Don't tell me..."
"Ate naman! W-wala. Wala lang 'to. Saka ano ba yang pinag-iisip mo dyan. Ayan ka na naman eh." Imbis na i-comfort ako nitong kapatid ko, nag-iisip pa ng mga kalokohan.
"Eh bakit ka nga umiiyak? Hindi ka ba masaya dahil malaya ka na? Na hindi ka na titira kasama yung walang hiyang yun?" Tapos biglang nanlaki yung mata ni Ate Mylven. "Don't tell me gusto mo na yung lalaking yun?!"
Umiwas ako ng tingin sa kanya. Pinunasan ko yung mga luha kong ayaw tumigil kahapon pa.
"Aeicy. Gusto mo na siya?" Tanong ulit sakin ni Ate, this time, malumanay na yung boses niya.
Tumango ako ng dahan-dahan. Ayan na naman yung luha ko. "Mahal ko na siya. Pero siya, hindi."
Matapos yung iyakan namin ni Ate, pinagpahinga na niya ko sa lumang kwarto ko--at magiging kwarto ko ulit. Humiga ako sa kama. I'm tired, emotionally, and physically, pero hindi ako makatulog. Paulit-ulit na nagsi-sink-in sa utak niya yung sinabi ng ate niya kanina.
"Balik sa lahat yung dati, ganun lang yon, Aeicy. Kaya mong magmove-on. Hindi naman bago sa'yo to diba? Naranasan mo na ring masaktan nung kayo pa ni Terence--nung iniwan ka niya. Pero nakaya mo diba? Nakaya mong magsimula ulit. Nakaya mong kalimutan siya. Kaya ngayon, sa sitwasyon ninyo ni Liam, alam nating walang makakapagbago dun, kung hindi ka niya mahal, o edi hindi. Accept it. It's better to have loved and lost, than to never love at all. Isipin mo na lang na... may mga tao talagang hindi natin makasama kahit gaano mo kagusto. Makakapag-move-on ka din."
No, I can't. Gusto ko sanang sagutin si ate nun. I can't leave him like that. Ako lang 'yung nakakaintindi sa kanya. I have a strong feeling that I shouldn't leave him, kahit sabihin pa niya.
Pero kasi, ang gulo niya eh. Ang labo-abo niya, another part if my brain says. Naramdaman ko yung lungkot niya nung nagmamakaawa siya na mag-stay ako sa tabi niya. I can feel that he's longing for something. I can feel his pain, fear, and the sadness. That's why I didn't had second thoughts about staying with him. Pero nung pumayag na ko, and I demanded him to tell me 'everything', suddenly, he changed his mind.
Liam, why can't you tell me? Anong totoong nangyari sa'yo noon? Bakit napakasakit para sa'yo ng nangyari sa inyo ni Samantha? I want to know. I want to be with you. I love you.
Then suddenly, she felt her tears streaming down on her face again. I tried to tell you about how I feel, pero hindi mo ko pinakinggan. You put up your walls again.
"I don't want to hear it, Aeicy."
Okay lang sana kung pinakinggan mo ko eh, kahit magmukha akong tanga. Kahit i-reject mo ko. But you choose not to hear me, you choose not to care about how I feel.
I love you... so much, that I can accept everything, that I can endure your coldness, I can live with you even though you don't love me, I can stay with you even if you only see me as a friend, a company, a dirt. Pero bakit hindi mo man lang ako pinakinggan?
"I don't want you to get involved with this again... There's no way you would understand."
Then make me understand, tell me. Don't you trust me?
"You're gonna hate me when I tell you..."
No, I won't. There's no way I will hate you. I can understand, I'm here.
"Aeicy." I opened her eyes, and saw ate Mylven. "Kanina pa kita ginigising eh. May bisita tayo."
Tumayo ako sa kama despite of my head aching so much. Agad akong bumaba para tignan kung sino yung bisita sa'min.
"Aeicy, Hi."
Dug. Dug. Dug. Maybe I can ask her...
"Ate S-Sam." Lumapit ako sa kanya to welcome her embrace.
"It's been what? 4 or 5 months?" She smiled at me, but then fer face falls, "What's wrong? Umiyak ka ba?"
Bago pa man ako makapagsalita, inunahan na ko ni Ate Mylven, "Hay nako. Nabigo na naman sa pag-ibig. Here, kumain ka muna, Sam. Baka mamaya pumayat si Baby."
"B-baby?" OMG. I'm so shocked. "Ate Sam, b-buntis ka?"
Tumango siya sabay ngiti. "Yep. 9 weeks."
"Congratulations, wow." Sabi ko kay Ate Sam sabay yakap sa kanya. Kahit papaano, close kami ni Ate Sam.
"Thanks." She smiled again tapos umupo na. "So, tell me. Bakit ka umiyak?"
Lumingon muna ako kay Ate Mylven, pero wala siya. Nasa kusina. Siguro aware siya na kailangan kong makausap si Ate Samantha about kay... Liam.
Obviously, hindi alam ni Ate Samantha yung tungkol sa kasal namin ni Liam. Wala siya sa kasal namin nun. Nag-insist kasi yung pamilya ni Liam na kami-kami lang sa pamilya namin yung makakaalam ng kasal. So ayun, hanggang ngayon hindi niya pa rin alam na yung EX-boyfriend niya ay asawa ko na. Ay mali, soon to be EX-husband na pala. Haaaaaaaaay.
"Aeicy. Mukhang may problema ka talaga. Come on, tell me." She smiled lovingly. Ang ganda niya talaga. Bakit mo nagawang iwanan si Liam?
Sasabihin ko ba sa kanya? Magtatanong ba ko sa kanya?
Anyways, kung ano man yung gawin ko sa dalawang options na yun, hindi na kami magkakabalikan ni Liam. Tinaboy na niya ko. Wala na. Syeeet naiiyak na naman ako.
"Oh, Aeicy." Niyakap niya ko bigla. "If there's anyway I can help you, I will do it. Tell me, please?" Tapos hinagod-hagod niya yung likod ko. Her touch is so gentle, parang siya. Napakahinhin, napakabait, maalaga, masayahin, friendly, full-package na. There's no man who couldn't fall for him.
Kaya siguro ganun na lang yungpagka-cold ni Liam. Because he loved this woman so much. Then a weird and painful thought strikes me... What if he's still inlove with her? Thte thought is so unnerving that tears in my face streamed down again.
"A-ate Sam..." Iniipon ko muna yung lahat ng lakas ko bago ko sabihin sa kanya lahat. Lahat-lahat.
Matapos yung mahabang kadramahan ko habang nagk-kwento. Tinignan ko siya. Umiiyak din siya.
"You know what? It was all my fault." Tapos nun, sinabi niya lahat sakin. LAHAT.
____________________________
Liam's POV
"Baby, what's wrong?" I asked Samantha. Umiiyak siya habang nagtitiklop ng mga damit niya. Tapos nilalagay niya sa isang malaking bag. "What are you doing?"
She looked at me with those lifeless and wet eyes. "I... I need to go, Liam. I can't do this anymore. Ayoko na."
Nagulat ako sa sinabi niya. Lumapit ako sa kanya tapos niyakap ko siya ng mahigpit. I can't see any reason why she's crying... why she's going. "Samantha, what's wrong? Is it Mom? May sinabi ba siya sa'yo? Tell me... Please don't go." Pilit siyang kumakalas sakin, pero hinigpitan ko yung yakap ko sa kanya. "Honestly, Samantha? What's with you today? Ano bang nangyari?"
"I'm sorry..." Sabi niya. Seriously? Ano bang hinihingi niya ng tawad? What the hell is going on? "Just... let me go at once." And I did what she told me.
"Ano bang nangyari? Bakit ka aalis?" Hindi siya makatingin ng deretso sakin. Bigla-bigla na lang akong kinakabahan sa kanya. Alam kong may tinatago siya.
"I'm... I'm pregnant." Then she cried. Tapos lumuhod siya. "I'm so sorry... I didn't mean to--I'm so sorry, Liam..."
Ngumiti ako bigla. At nakahinga ng malalim, akala ko kasi kung ano na. Lumuhod din ako tapos hinalikan ko siya sa noo. "It's okay, baby. We should celebrate. Hindi ka dapat umiyak, hindi ka dapat umalis. Stop crying---"
"Rio's the father..." Natigilan ako sa binulong niya. Bulong lang yun ha, pero grabe. Parang nabasag yung tenga ko sa bulong na yun. Patuloy pa din siya sa pag-iyak.
It took a long moment bago mag-register sa utak ko yung sinabi niya. Nanikip yung dibdib ko. Nag-init yung dugo ko.
"I... I'm so sorry... It was the time when... when you failed not to come to our monthsarry date. Naglasing ako nun, thinking that... you don't love me anymore. Kasi puro trabaho yung inuuna mo, tapos nung pinadala mo si Rio para... para sunduin mo ko---"
"STOP IT! Samantha... Alam mo namang... nagtatrabaho ako ng mabuti para sa future natin. How can you..." Tumutulo na yun luha ko. This can't be happening. NO!
How can Rio do this to me? HOW? Ang tagal ng pinagsamahan namin. Why?
"I.. wanted to leave because I... I don't want to hurt you anymore, Liam. I'm going to live with Rio now. This is... the right thing to do. Please forgive me, Liam. I'm sorry."
Kinuha niya yung bag niya tapos lumabas ng kwarto. Sinundan ko siya tapos niyakap ng mahigpit. "No, Samantha. You don't have to do this. Tatanggapin ko yung bata. I'll forgive you... Please, don't leave. I can't imagine my life without you. Please."
"No, Liam. I have to do this, kundi lalo pa kitang sasaktan. Hindi ka ba galit sakin? You should hate me. I cheated on you, at sa bestfriend mo pa. You should be angry by now. Liam--"
"I love you, and you love me, that's all that matters to me. At hindi mo naman ginusto yung--"
"You're wrong, Liam. Ginusto ko 'to. Ginawa ko 'to. And I fell out of love with you, hindi ko alam kung kailan, pero napakatanga ko at late ko nang narealize... I'm really really sorry, Liam. Please don't beg, this is all my fault. Ako yung nagloko, ako yung nawalan ng tiwala sa'yo, ako yung... nagmahal ng iba and I am so sorry, Liam."
"Si Rio? Siya yung pinipili mo ngayon kesa sakin? Samantha, we have plans. Itutuloy ko yun--"
"No, hindi na pwede. I screwed up. And it's not your fault. You're a great person, Liam. Too great that you're not compatible with me. You don't deserve someone like me." Then she starts to walk away out the door, the gate, and out with my life.
Nagising akong tumutulo yung pawis ko, pati luha ko. Nightmares again. Sinubukan kong tumayo to have some water, but I'm too weak to stand up. Masakit pa din yung ulo ko. Bakit pa kasi nag-iiinom na naman ako. Shit lang.
And that's when I hear the doorbell ring. Agad-agad akong bumaba ng hagdan para pagbuksan yun. Wishing it's Aeicy. But my face falls when I saw the stupid bastard.
"What are you doing here--" Bigla niya kong sinapak. Hard. At napaatras ako.
Oh, what a nice morning. What a life. After the heavy drama the other day, after all the headaches and hangover, eto naman siya ngayon. Giving me morning bruises. Damn.
"Sinabi ko na sa'yo na 'wag mong idadamay dito 'yung kapatid ko! Gago ka Liam! Mapapatay kita!" Aambahan niya ko pero naunahan ko siya ng suntok. Napahiga siya so I took the chance and showered his face strong heavy punches.
Hanggang sa nakita ko 'yung dugo sa ilong at bibig niya, I stopped. Tumayo ako tapos sinipa siya.
"Get out of here, bastard." Sabi ko sa kanya. "Get out or I will chop you into pieces."
"Gago. Sinong niloko mo?" Tapos tumawa siya. "Akala mo mababalik mo si Samantha sa ginawa mo? Tang-ina. Pati kapatid ko pinaglaruan mo. Lumaban ka ng patas. Hindi ganyan. Kung gaganti ka dapat sa akin,duwag."
Gustong-gusto kong paduguin lalo yung mukha niya eh. Shit, kahit gusto kong patayin tong hayop na 'to, hindi ko magawa eh.
"Bakit? Anong hindi patas dun, Rio? Isn't it you were the one who first stabbed my back? Yung ginawa ko sa kapatid mo? Hindi pa nga sapat 'yun eh. Kasi hindi naman ikaw yung nasaktan. Yung kapatid mo. Kung tutuusin, mas mabait pa nga ako sa'yo eh. Kaya 'wag kang magdrama na parang damang-dama mo yung paghihiganti ko." Tapos binigay ko sa kanya yung pinakamasamang tingin. Maswerte siya, kapatid siya ni Aeicy kundi...
"Walang hiya ka Liam. Bakit pati kapatid ko ginago mo?!" Tumayo siya tapos hinawakan yung kwelyo ng sleeve ko. Tae, e kung sapakin uli kaya kita?
"Shut up Rio! Wala akong ginawang masama sa kapatid mo!" I shouted at his face.
"EH bakit ganun kung umiyak yung kapatid ko?! Wag mo ngang binibilog yung ulo ko!"
"WALA NGA SABI EH! Ginamit ko lang siya para paghigantihan ka! Pero hindi ko siya ginalaw o sinaktan physically. And I emotionally, I admit I've hurt her several times."
"Tang ina ka!" Sabi niya tapos sabay suntok na naman sakin.
Hindi na ko gumanti. Baka hindi ko mapigilan sarili ko eh. Pasalamat ka talagang gago ka at mahal ko kapatid mo. Fvck.
"TAMA NA!" Parehas nanlaki yung mata namin ni Rio. Tapos sabay kaming lumingon sa kanya.
Umiiyak na naman siya. At alam kong narinig niya lahat. Fvck, eto na nga bang sinasabi ko.
"K-kuya, umuwi na tayo." Nilapitan niya yung walang hiyang kapatid niya. Palabas na sila ng gate nung hinabol ko si Aeicy.
"Ace..." I reached for her arm. Hindi siya umiwas. At hindi din ako nakaiwas sa sampal niya.
"Damn you, Liam. How can you do this to me?" She hissed, teary-eyed. "Hindi ako laruan para lang gamitin mo sa kung anong isipin mong kalokohan o sa paghihiganti mong 'yan. Eto na ba yon? Eto na ba yung sinasabi mong kasusuklaman kita kapag nalaman ko?" She glared at me. "Bakit kasi ikaw pa?" Ayan na naman yung iyak niya.
I lift my hand to wipe her tears, but she jerked away. "Ace--"
"How can I fall to someone who's evil as a demon? Who always play dark games? Kung alam ko lang na ganito pala yung plano mo nung una pa lang, edi sana.. edi sana hindi ako nagpakatanga sa nararamdaman ko. Edi sana... napigilan ko 'to."
"Aeicy..."
"There you have it, you already accomplished your mission. You made me fall for you, nakapaghiganti ka na sa kapatid ko. Congratulations!" She said the starts to walk away.
"Aeicy. Please. Just let me say this first." Hinabol ko siya. Si Rio nakasakay na sa kotse. Tapos siya papasakay pa lang. Hinarap niya ko but she's not looking into my eyes. Umiiyak pa din siya.
"Ano pa bang gusto mo Liam? Nagawa mo naman na lahat diba? Now, if you're begging for forgiveness, sorry but it's out of the question right now. And I will never, ever forgive you." She give me the final glare then slammed the car's door. Then the car drives away.
Another person that I love walked away into my life. Great. Just great.
_____________________________________________________
Twenty chaps will do right? Ok, the end is sooo near.
This chap is dedicated to my friend, jheijen :)
Errors? So aware of that fellas :)
KeepSafe!
~FORCiNGLAUGHTER01