ITO PONG WHEN I WAS YOUR MAN AY ENTRY SA WATTYS2015. SO SANA PO SUPORTAHAN NIYO HEHE. THANK YOU! AT SAKA PO PALA 'YUNG BROKEN PROMISES.
____________________________________________
DIANNE's
SA tagal ng pagsasama namin, naging tapat ako sa kanya. Pero bakit ang dali para sa kanya na husgahan ako?
I can feel the tension all around us, but Arianne managed to ease the tension. "Daddy's funny! Tita Diana, anak ka raw ni Mommy? That is soooo funny!"
Humagukgik ang dalawang bata. Nakita ko rin ang biglang pag-aliwalas ng mukha ni Harry.
Lumapit si Arianne kay Harry at yumakap sa binti nito. "Daddy's funny. Hihi."
Binuhat ko naman si Diana at saka hinarap si Harry. Pinigilan ko lahat ng lungkot at galit ko as much as possible. "If you can still remember, she's Danica. She's my little sister. Nasanay na lang siyang tawagin akong Mommy for some reason."
"Yeeeeees! She's Tita Danicaaaaaa!" second the motion ni Arianne.
Nag-aalangang lumapit sa'kin si Harry habang nakataas ang mga kamay kapantay ng dibdib. "S-Sorry. S-Sorry, Dianne. I thought she was...I thought you already-"
"It's okay. Sanay na kong pinagbibintangan mo." Shit, ano na naman ba 'tong sinasabi ko? "Anyway, thirty minutes na lang and we're going to pack up na. Baka mainip ka kung maghintay ka pa ng 30 minutes."
"It's okay. I've waited long enough, so 30 minutes will just be short span of time."
Lalo lang akong nailang dahil sa sinabi niya. Binalingan ko na lang ulit si Arianne. "Let's go, Arianne. Let's play again."
"Okay po, Mommy."
Sinamahan ko na ang dalawang bata pabalik kay na Mercury para makapaglaro ulit sila kasama ang mga bata.
Napagpasyahan kong umupo muna sa harang na semento sa seaside at pinagmasdan ang dagat. Namalayan ko na lang na may umupo sa tabi ko, it was Harry.
Ibinaling ko na lang ulit ang tingin ko sa sunset at hindi ko na siya kinausap.
Siya ang unang nagsalita. "Sorry. Sorry kung inakala kong...anak mo si Danica. She looks just like you and she even called you Mommy. And besides, almost three years na ang lumipas so there's a chance na...na magkaron ka ng ibang...you know."
"That can't be, Harry. We're not legally separated. Even though we parted ways may bisa pa rin ang kasal natin. So I can't be with any guy at any moment and have a child with him. It's against the law...and against morality."
Pareho ulit kaming natahimik. At siya ulit ang naunang magsalita.
"I can't believe na...na hindi ka galit."
"What for?"
"Inilayo ko sa'yo ang mga anak natin, umalis ako nang hindi nagpaalam. There are so many reasons para magalit ka sa'kin. And here you are by my side willing to talk to me as if nothing happened. Paano mo nagagawa 'yan?"
"Because above all things, peace is what I deserve." Tumingin ako sa kanya. "I am tired, Harry. I almost gave up. My life was almost taken away from me...literally."
"What do you mean?" Nakakunot ang mga noo niya, malungkot ang mga mata.
Ibinalik ko ulit ang tingin ko sa dagat. "Don't mind me. It's all in the past now. Much better 'wag na lang nating balikan."
"But Dianne, may mga tanong pa rin ako mula sa nakaraan na gusto kong malaman ang sagot hanggang ngayon. At ikaw lang ang makakasagot no'n."
I smiled bitterly. "It's too late for explanations. We are late for almost three years. There are things that are just better left unsaid, better left incomplete. And one of those is us. 'Yang mga tanong mo, 'wag mo na lang intindihin. Just let it be. They don't need answers anyway."
"I need answers, Dianne. After nang mga nangyari, sobra-sobra kong nagsisi noong nasa States na kami. Sobra kong nagalit sa sarili ko. Bakit hindi kita hinayaang magpaliwang? Bakit kita iniwan?" He is crying now. "Bakit inilayo ko sa'yo ang mga bata? Bakit ko hinayaang masira tayo? Bakit tuluyan kong winasak ang pamilya natin na paulit-ulit mong binubuo? I am so angry, Dianne. I am so angry with myself."
Pinahid ko ang luhang umalpas mula sa mata ko. "Itigil na natin 'to. 'Wag na nating pag-usapan. Kalimutan na natin lahat. Let's just enjoy the present. Bago na ang buhay nating dalawa-"
"No, Dianne." Nagulat ako nang hawakan niya ang mga kamay ko. "Hindi nagbago ang buhay ko. Up until now you're still my sun, dahil sa'yo pa rin umiikot ang mundo ko." He bowed his head at mas lalong lumakas ang iyak niya. "Give me another chance, I will make things right."
"Wala ka ng aayusin, Harry. Dahil tuluyan nang nawala ang mga bagay na gusto mong ayusin. I already gave you all the chances I could possibly give until I'm left with no more. I'm done. You're done. We're done. No another chances, no another hellos."
Tumayo na ko bago pa makarating sa kung saan 'to. Pero tumayo rin siya at hinawakan ang kamay ko habang nakatalikod ako sa kanya.
"You can be with our kids. Anytime you want. I can tell you where we are staying, I'll ask for another duplicate of our card in our room so you can go there anytime. Gusto mo ba 'yun? Hahayaan kitang makasama sila, kahit doon ka na matulog. Hahayaan kitang makatabi mo sila. E-Especially, Arianne. She is longing for you. Please. Please. Just please, kahit hindi ko na maitama ang kung anong meron tayong dalawa. Pero sana hayaan mo kong maitama ang mga maling bagay na nagawa ko sa mga anak natin. Please. Dianne, please."
Sandali akong natigilan. Ang makasama ang mga anak ko ang isa sa mga bagay na gusto kong mangyari.
"I trust you wholeheartedly, Dianne. So please, pagbigyan mo na ko. Para kay Arianne na miss na miss ka, at para kay Hardy na unti-unting naliligaw ang landas. Help me, dahil nahihirapan na ko. Iba pa rin talaga 'pag kasamang lumaki ng mga anak ang ina nila. For our kids please?"
Muling tumulo ang mga luha mula sa mata ko. Basta pagdating talaga sa mga anak ko, lahat gagawin ko.
I looked back at him and told him my decision. (A/N: Check multimedia section for her reaction.)
LATER that day, umuwi na kami ni Danica sa bahay. Naabutan ko si Mama sa kusina na nagluluto ng ulam for dinner.
"Mamaaaaaaa!" Nagmano si Diana kay Mama at nagpabuhat, nagmano rin ako.
"Mama, bakit ikaw ang nagluluto? Asan sina Yaya? Saka bakit wala 'yung guard natin sa labas? Bumaba pa tuloy ako ng kotse para buksan ang gate."
"Pinag-day-off ko na muna anak, birthday kasi ng anak ng guard natin kaya hinayaan ko munang maki-celebrate sila."
"Ito talagang si Mama, napakabait. Mag-isa ka lang tuloy dito. Sana sinabi niyo para makauwi kami ng maaga."
"Okay lang naman ako, anak. Ang mahalaga nag-enjoy kayo, lalo na itong bunso kooooooo!" Pinanggigilan ng halik sa pisngi ni Mama si Diana kaya napahagikgik si Diana.
"Nag-enjoy ba naman ang baby ko?" tanong niya kay Diana.
I was about to ask Diana to go upstairs dahil sigurado akong magkwekwento siya kay Mama, but she's faster.
"Super nag-enjoy po, Mama! I saw Tita Arianne, Tito Hardy, and Kuya Harry!"
She's young, definitely innocent. Ano ba namang alam niya sa mga ganitong kasensitibong bagay?
Napatingin sa akin si Mama. She looked at me as if she's seeking for answers.
I sighed. "Halika na sa taas, Diana. Palit ka munang damit. Mamaya na tayo makipagkwentuhan kay Mama kapag tapos na siyang magluto, okay?"
"Okay po, Mommy."
Bago kami umakyat sa taas ay binalingan ko si Mama. "I'll tell you everything later, Ma."
At iyon nga ang ginawa ko. Diana's already asleep in her room and Mama and I are here at the den. I told her everything that happened within a day. I told her every detail.
"Kahit ba katiting, kahit konting-konti lang, wala ka na ba talagang natitirang pagmamahal pa ra sa kanya?"
Matagal akong hindi nakasagot. Hindi dahil sa nagui-guilty ako kundi dahil pinakiramdaman ko ang sarili ko. Sa mga oras na 'to, binuksan ko ng todo ang puso ko, isinantabi ko lahat ng galit, kinalimutan ko lahat ng maaalala, para masagot ko ang tanong ni Mama.
And when I finally had my answer, I looked at her. With a tear in my face, dahan-dahan akong umiling. "Wala na po talaga, Mama. Wala na," I said in my lowest tone of my voice. Naramdaman ko pa ang pagpiyok ko.
Mama caressed my hair and slowly enveloped me in her loving arms. Just one hug from her, and all my worries and fear fade away.
"May iba ka na bang nagugustuhan?" tanong niya habang patuloy sa paghaplos sa buhok ko.
Hindi ulit ako nakapagsalita. Hindi dahil sa pinapakiramdaman ko ulit ang sarili ko, kundi dahil this time, sigurado ako sa sagot ko, but I'm too weak to admit it to myself.
"I understand anak if you don't want to talk about it. Pero umaasa pa rin ako na sana nga meron. Umaasa pa rin akong sasabihin mo sa'kin. Umaasa pa rin akong magmamahal ka ulit. Umaasa pa rin akong sa kabila ng lahat, hindi ka matakot magmahal ulit."
"In time, Ma. I'll tell you everything my heart desires."
"I'll wait. And I respect your decision."
I closed my eyes. I felt Mama kissed my hair.
THE next day, I decided na puntahan ang bestfriend ko sa trabaho niya. In Paranaque sa DENR-LPPCHEA. She lost her job as a manager years ago so she just continued managing her own flower shop na dumami na ang branches. She also worked as an environmentalist in DENR.
This place is really great and astonishing. I can be here all day watching the migratory birds and the calmness of the sea without being disinterested.
Unang bumungad sa'kin ang tinatawag ni Chloe na Sir Renz. But I just called him Renz since hindi ko naman siya Boss, and hindi rin ako ngtratrabaho ditto. At saka we're in good terms dahil pareho lang kaming may tinatagong kamalditahan.
"O? Ano na naming ginagawa mo dito?" nakataas-kilay pang tanong niya.
"Where's my bestfriend?" taas-kilay ko ring tanong sa kanya.
"Ay? Makataas kilay? Kala mo naman! Tse!" sabay flip hair pa sa long, black, hair niya with matching irap pa.
"Pwedeeeeee," nakangiting sambit ko, hanggang sa mag-apir na kami.
"Miss kita, teh! Gandara, o! Sarap ibaon sa lupa!" sabi niya sabay tawa.
Habang nagtatawanan kami ay dumating na si Chloe, tumatakbo pa at excited na makita ko na para bang isang taon kaming hindi nagkita.
"Beeeeeeeeest!" bati niya nang makalapit na siya sa'min.
"O sige, magsolo na kayong dalawa diyan. Itong mag-bestfriends na 'to parang mga eme-eme! Tse!" at umalis na nga siya.
(A/N: I had my OJT last year sa DENR, and pumupunta kami sa LPPCHEA-which is really a wonderful place kaya lang hindi nabibigyan ng certain attention. Pero maganda talaga dun, promising. And si Sir Renz ang nag-handle sa'ming mga interns. Nag-request siya na sana may special appearance daw siya dito sa story, and even ang DENR, sana may Cameo hahaha. So there XD)
"Anong ginagawa mo dito, Best? Miss mo ko? Miss mo ko? Miss mo ko? Miss mo ko? Miss mo ko-" Natigilan siya nang kurutin ko pisngi niya. "Aray!"
"Busy ka ba?" tanong ko.
"Oo. Pero dahil nag-effort kang pumunta dito kahit malayo, ie-entertain pa rin kita. Anong kailangan ng bestfriend ko?" nakangiti niyang tanong.
"May...May ikukwento kasi ako sa'yo."
"Ano 'yun?"
Sasabihin ko sanang umupo nakami pero may biglang tumawag sa'kin. "Wait lang best ha, sagutin ko lang 'to."
Lumayo muna ko pero narinig ko ang panunukso ni Chloe.
"Ayeeeee! Si New love mo 'yan no? Nathan 'yan nooooo?"
Napangiti na lang ako sa inasal ni Chloe.
I checked kung sino ang tumatawag sa'kin. And she was right, Nathan's calling.
_________________________________________________
ANYWAY, DR. DAKILA, 'YUNG MEDICAL DIRECTOR SA BOOK 1 HAS HIS OWN STORY TOO ABOUT HIS TEENAGE LIFE. YOU CAN READ IT BY CLICKING EXTERNAL LINK. SPIN THE BOTTLE PO ANG TITLE. LIKE BROKEN PROMISES, ENTRY DIN PO IYON SA WATTYS2015 SO PLEASE SUPPORT HEHE.