(Zawgyi)
True love အပိုင္း - ၄၈
"က်န္တာဘာမွမသိခဲ့ဘူးလားသားရယ္"
"ဟုတ္တယ္မာမီ ဘာမွမသိခဲ့ရဘူး"
"ရွာလို႔ေတာ့ရမွာပါ အဲ့ေခတ္က လူခ်မ္းသာကခပ္အရွားရွားေလကြယ္"
"ဒယ္ဒီ့အသိေတြထဲေတာ့မရွိဘူးကြ မာ့အသိေတြထဲေရာရွိလားမာ ပန္းၿမိဳင္ဆိုၿပီးမိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္းေရာမရွိဘူးလား"
"မၾကားဖူးဘူးကိုရဲ႕ ေနပါအုံးေခါင္းေအးေအးနဲ႕စဥ္းစားၾကည့္ေပးမယ္ အသိေတြထဲလဲေမးၾကည့္တာေပါ့"
"မာမီဘယ္လိုေျပာၿပီးေမးမွာလဲ ေကာင္မေလးမိဘေတြလို႔ေျပာမလို႔လား"
"နင့္မာမီအဲ့ေလာက္မအပါဘူးသားရယ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေပါ့အဆက္သြယ္ျပတ္သြားလို႔သိရင္ေျပာေပးေပါ့ နည္းလမ္းေတြရွိပါတယ္သားရယ္"
"ဒီဒယ့္အသိေရာ မင့္ဖိုးဖိုးအသိေရာရွာၾကတာေပါ့ကြာ လက္မေလွ်ာ့ပါဘူး"
"ဖိုးဖိုးကိုေျပာရင္ေတာ့သိေလာက္မလားပဲေနာ္ဒယ္ဒီ ေကာင္မေလးရဲ႕ဖြားက ဖိုးတို႔ေခတ္ကလူဆိုေတာ့ ဖိုးသိေလာက္တယ္ထင္တယ္"
"အဲကိစၥဒယ္ဒီေမးလိုက္မယ္ မင္းလဲပင္ပန္းလာတယ္မလား သြားနားေတာ့သြား.."
"ကြၽန္ေတာ္က ကားေရာင္းတဲ့ေနရာေတြသြားရွာခ်င္ေသးတာ မနားေတာ့ဘူးဒယ္ဒီရာ "
"သားရယ္အဲ့ေခတ္က car showroom ေတြကမရွိေလာက္ေတာ့ဘူးေလကြယ္ "
"အစကေနျပန္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ ဒီည ကြၽန္ေတာ္ ကုမၸဏီမွာပဲအိပ္မွာ အိမ္ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘူးမာမီ"
ကားေသာ့ဆြဲကာ ျပန္ထြက္မည္လုပ္ေနသည့္သားေၾကာင့္ ေဒၚမာထရပ္၍ သားအနားသြားလိုက္သည္။
"သမီးေလးဖ်ားေနတယ္ေလသား သားဒီတစ္ညအိမ္မွာေနပါအုံးလား ၿပီးေတာ့မင္းလဲခရီးပန္းလာတယ္ေလသားရယ္"
"မေနေတာ့ဘူးမာမီ ဒီကစၥက အျမန္ၿပီးမွျဖစ္မွာ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေျပာထားလိုက္ေနာ္မာမီ သြားၿပီ"
သားေတာ္ေမာင္ေၾကာင့္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိဳက္မိသည္။ ျပန္ေရာက္ခါစကလဲသမီးနဲ႕စကားေျပာေနလို႔သာ သူ႕မွာၿငိမ္ေနရတာျဖစ္ၿပီး သမီးလဲအိမ္ေပၚတတ္ၿပီးနားေရာ အေၾကာင္းစုံကို မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္စြာႏွင့္ရွင္းျပလာသည့္သားပါေလ။ သူ႕မွာသမီးေလးကို သနားလွသည့္ဆိုသည့္စကားကို တြင္တြင္ေျပာ၍ သမီးရဲ႕မိဘေတြကို ရွာဖို႔သာေလာေနေလသည္။ အခုလဲၾကည့္ သမီးအိပ္တာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းအျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနသည့္သားက ဒီညလဲျပန္မအိပ္ဘူးတဲ့ေလ သားေတာ့ညလုံးေပါက္တဲ့ထိေနေနေတာ့မွာ ေဒၚမာျမင္ေယာင္မိပါသည္။
..........
"ေမေမႀကီး "
"ေဝ့ သမီးနိုးၿပီလား"
"ဟုတ္ "
"သမီးဗိုက္ဆာေနၿပီလား လာထိုင္ ေမေမႀကီးဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ထားတယ္ ေသာက္လိုက္ေနာ္"
"ဟုတ္"
ေ႐ႊကူထမင္းစားဝိုင္းတြင္ထိုင္၍ အကိုေလးအရိပ္အေယာင္ကိုလိုက္ရွာမိသည္။
"ေမေမႀကီး"
"သမီးေျပာေလ"
"အကိုေလးေရာဟင္ သမီးမေတြ႕လို႔"
"သမီးကိုကိုက အလုပ္သြားၿပီသမီးရဲ႕"
"ဟင္.. အေစာႀကီးရွိေသးတယ္ေလ"
"ဟုတ္တယ္သမီး အေရးႀကီးလို႔တဲ့ေလ"
ေ႐ႊကူကိုမေျပာပဲသြားသည့္အကိုေလးကို အလုပ္ေရာက္မွစိတ္ဆိုးပစ္အုံးမည္ဟုေတးထားတာ ေ႐ႊကူဆန္ျပဳတ္ေလးေသာက္လိုက္ေတာ့သည္။
သမီးျဖစ္သူကလဲ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး အကၤ်ီေတြေျပးလဲ အလုပ္သြားဖို႔တကဲကဲျပင္ကာ အလုပ္သြားမည္ပဲလုပ္ေနသည္ေၾကာင့္ ေဒၚမာမွာတားေနရေတာ့သည္။ ဒါလဲမရ YBS စီးၿပီးသြားမယ္လုပ္ေနသည့္သမီးကို တားမရသည့္အဆုံး သူ႕ဘဘႀကီးက လိုက္ပို႔ရေတာ့သည္။သားျဖစ္သူကလဲ သမီးေလးေပ်ာ္ပါေစဆိုၿပီးအတင္းေတြေန႕မနားညမနားစုံစမ္း သမီးျဖစ္သူကလဲသားနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႔အလုပ္အတင္းသြားနဲ႕ ဒီအတြဲလိုက္လဲလိုက္ၾကပါလားကြယ္။
"အကိုေလး "
ေ႐ႊကူဝင္သြားမိေတာ့ အကိုေလးက ျပာယာခက္သြားကာ စားပြဲေပၚမွစာ႐ြက္စာတန္းေတြကိုသိမ္းလိုက္ေလေတာ့သည္။
"ေကာင္မေလး"
"အကိုေလးမအားဘူးထင္တယ္ ေ႐ႊကူၿပီးမွျပန္လာေတာ့မယ္ေနာ္"
"အားပါတယ္ကြ "
ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ျပန္ထြက္မည္ႀကံေနသည့္ေကာင္မေလးကို ကြန့္ျမဴးသြားဖမ္းထားလိုက္ရသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔အလုပ္လာတာလဲကြာ အိမ္မွာနားေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး"
ေ႐ႊကူ႕လက္ကိုလာကိုင္၍ ငုံ႕ကာေျပာလာသည့္အကိုေလးကို ေ႐ႊကူျပန္မၾကည့္မိေပ။ အကိုေလးကေတာ့ ေ႐ႊကူ႕နဖူးေတြစမ္း၍ ဖ်ားမဖ်ားတိုင္းၾကည့္ေနေလသည္။
"အကိုေလးဘာလို႔အေစာႀကီးသြားတာလဲ ၿပီးေတာ့ေ႐ႊကူ႕ကိုလဲမေခၚဘူး "
"ကိုယ္အလုပ္အလ်င္လိုေနလို႔ေလ ေကာင္မေလးကဖ်ားေနတာမလား အဲ့တာေၾကာင့္မေခၚတာေလကြာ ေနာ္စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္ "
"ေ႐ႊကူကစိတ္ဆိုးေနလို႔လား"
"လာပါအုံး ထိုင္ပါအုံး.."
ေ႐ႊကူ႕ပခုံးမွေန၍ တြဲေခၚကာ ခုံေပၚထိုင္ခိုင္းလာသည့္အကိုေလးက ေ႐ႊကူ႕ေရွ႕မုတ္ဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ေလသည္။
"ဒီဖိုင္ေတြက ကိုယ့္ခုံေပၚမွာရႈပ္ေနလို႔ေလေကာင္မေလးစိတ္ညစ္သြားမွာဆိုးလို႔ကိုယ္ကသိမ္းလိုက္တာ"
ေခါင္းေလးငုံ႕ထားသည့္ေကာင္မေလးက ဘာမွမေျပာေသးေပ။
"ညကကိုယ္အိမ္မွာမရွိဘူး ဒီမွာအလုပ္လုပ္ရင္းအိပ္လိုက္တာေကာင္မေလးသိလား"
ထိုအခါမွ မ်က္လုံးေလးျပဴးကာ ကြန့္ျမဴးကိုၾကည့္လာေလသည္။
"ဘာလို႔လဲ အကိုေလးညကဒီမွာတဂယ္ႀကီးအိပ္တာေပါ့"
"အလုပ္ကအေရးႀကီးလို႔ေလ ေကာင္မေလးကိုစိတ္မပူေစခ်င္လို႔မေျပာျပတာ "
"အဲ့တာဆိုအဲ့သိမ္းလိုက္တာက ညကဒီမွာအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာသိမွာဆိုးလို႔ေပါ့"
"အင္းေပါ့ ေတာ္ၾကာသိသြားရင္ ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူေနမွာဆိုးလို႔ေလ အခုေတာ့ၾကည့္ကိုယ့္ကိုမဟုတ္တာဖုံးကြယ္ထားတယ္ထင္ၿပီးစိတ္ဆိုးေနၿပီမလား"
"ေ႐ႊကူမသိလို႔စိတ္ေလးနဲနဲဆိုးမိသြားတာကို အခုမဆိုးေတာ့ဘူးေနာ္ အကိုေလးပင္ပန္းေနၿပီလား.. အိပ္ေရာအိပ္ရဲ႕လားဟင္ မ်က္ႏွာေလးလဲေခ်ာင္သြားတယ္ ထမင္းေရာစားရဲ႕လားဟင္.."
မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္လာကိုင္ကာ စိုးရိမ္ေနသည့္မ်က္ဝန္းေလးႏွင့္ေျပာလာသည့္အခါ ကြန့္ျမဴးမွာေပ်ာ္သြားရျပန္သည္။
"အကိုေလးထမင္းေရာစားရဲ႕လားလို႔"
"အာ ..မစားရေသးဘူး"
"ဟင္.. အခုထိမစားရေသးဘူးေပါ့ "
"ကိုယ္ဗိုက္မဆာေသးလို႔"
"မရပါဘူး အစာအိမ္ျဖစ္မွာေပါ့ ညကလဲတစ္ညလုံးေနေသးတယ္ မရဘူးမရဘူး ထမင္းစားမွျဖစ္မွာ.."
"အကိုေလးကခေလလား ထမင္းစားဖို႔ထိလိုက္ေျပာေနရတယ္ တဂယ္တည္းမေျပာခ်င္ဘူး လူေကာင္ႀကီးအားကိုးၿပီးေနေနတာေပါ့ အဲ့လူေကာင္ႀကီးလဲ အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ရင္ဗုန္းဗုန္းလဲသြားတတ္တယ္ေနာ္ ဘာမွတ္ေနတာလဲ ေရွ႕ရက္ကလဲခရီးပန္းထားေသးတယ္ အကိုေလးေတာ့ေလ ဟြန္း.. သြားမယ္ထ အျပင္ထြက္စားမယ္အခု"
ခါးေလးေထာက္ကာဆူေနရင္းမွ ဆက္ထိုင္ေနေသးသည့္ကြန့္ျမဴးကိုလက္ကဆြဲကာ ေခၚလာသည့္ေနာက္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးႏွင့္ပါလာေလေတာ့သည္။ စိတ္ပူၿပီးဆူေနပုံေလးက ဘယ္လိုေလးလဲကြာ။ ေကာင္မေလးက ဆူတတ္ေသးတာပဲလားဟုေတြး၍ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ပါလာေတာ့သည္။ ဒီလိုေလးအၿမဲေတာင္အဆူခံခ်င္ေနသည့္ ဆႏၵႀကီးကိုလဲ ဘယ္လိုခ်ဳပ္ထိန္းရမလဲကြာ။
ဟား ဟား ..ဒီေကာင္လဲ ႐ူးသား ေကာင္မေလးနဲ႕မွ ေကာင္မေလးဘာလုပ္လုပ္ခ်စ္ေနရတာဟာလဲ ေဆးမမွီေအာင္႐ူးျခင္းတစ္မ်ိဳးပါလားကြာ။
အကိုေလးကိုခေလးတစ္ေယာက္လို မာန္မဲျပ၍ ေ႐ႊကူ႕မွာထမင္းစားခိုင္းေနရသည္မို႔ လူကလူအို႐ုပ္ေတာင္ေပါက္လာရသည္။ သို႔ေပမယ့္ အကိုေလးထမင္းစား၍ကုန္ခါနီးတြင္ေတာ့ ေ႐ႊကူေမ့ေနသည့္အရာေလးကိုသတိရသြားေတာ့သည္။
"အကိုေလး ပိုက္ဆံပါလာလား"
"ကိုယ္မပါခဲ့ဘူးေလ"
"ဟင္ ..ေ႐ႊကူလဲမပါခဲ့ဘူး "
ေ႐ႊကူေျပာလိုက္ေတာ့ အကိုေလးကဆက္ၿပီးစားရမလို ဇြန္းေလးပဲျပန္ခ်ရမလိုႏွင့္ ရွိေနေလသည္။ ေ႐ႊကူကစိုးရိမ္လြန္ၿပီးဆြဲေခၚလာခဲ့သည္မွာ ပိုက္ဆံယူဖို႔လဲေမ့ ဖုန္းယူဖို႔လဲေမ့ရသည္အထိမို႔လား။ ကားေသာ့ေတာင္မွ ကားေရေဆးဖို႔ လုံၿခံေရးဦးေလးႀကီးဆီ အပ္ထားေနက်မိဳ႕ ကားေလးစီးၿပီးလာ၍ရခဲ့သည္မို႔ ေ႐ႊကူ႕မွာရယ္ရခက္ ငိုရခက္ျဖစ္ေနရသည္။ ေ႐ႊကူ႕ထက္ဆိုးသည္က ထမင္းစားေနသည့္ အကိုေလးမို႔ ေ႐ႊကူကသာတာဝန္ယူရမည္ျဖစ္သည္။
"အကိုေလးခဏေလးေစာင့္ေနာ္ ျပန္လာခဲ့မယ္"
"ဘယ္လဲ"
"ခဏေလးပဲ ပိုက္ဆံသြားယူမလို႔"
"ဟာေဟ့.. ေကာင္မေလး"
ေျပာၿပီး လွစ္ခနဲထသြားသည့္ေကာင္မေလးေနာက္ ကြန့္ျမဴးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ေဘမရွင္းရေသးသည္မို႔ျပန္၍ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ ထမင္းကလဲ ဆက္စားရမလား ထိုင္ပဲေနရမလားလမ္းေပ်ာက္၍ ကြန့္ျမဴးထိုင္ေနရေတာ့သည္။
15 မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ျပန္ေရာက္လာသည့္ေကာင္မေလးက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးႏွင့္ျဖစ္သည္။
"အကိုေလးစားေလ ထပ္မယူေတာ့ဘူးလား"
"ပိုက္ဆံကေရာ"
"ဒီမွာ ေ႐ႊကူ႕ဆီမွာရွိတယ္ စားေလ ထပ္ယူပါအုံးဆို"
"ဒီေကာင္မေလးေတာ့ေလ လူကိုရင္ခုန္ေအာင္လုပ္ေနေတာ့တာပဲကြာ"
"ဟီး ..အရင္ ရင္တုန္သြားတယ္မလား ေ႐ႊကူရွိတာပဲကိုဘာမွမျဖစ္ပါဘူးအကိုေလးရဲ႕ စားေလ"
ေကာင္မေလးဘယ္သြားခဲ့လဲဆိုတာကို ကြန့္ျမဴးမွန္းမိပါသည္။ ဒီေလာက္က ကြန့္ျမဴးေျဖရွင္းလဲရသည္ကို ေကာင္မေလးကတာဝန္ယူ၍ ပိုက္ဆံသြားရွာလာခဲ့သည္မို႔ ကြန့္ျမဴးပို၍ေပ်ာ္ရသည္။ ကိစၥအႀကီးႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ေကာင္မေလးရဲ႕တာဝန္ယူမႈေလးေၾကာင့္ ဒီအျဖစ္ပ်က္ေလးဟာ ကြန့္ျမဴးအတြက္အဖိုးတန္လွပါသည္။
"ဖိုး ဖိုးအသိထဲမရွိဘူးလားဖိုးရာ
"မရွိဘူးငါ့ေျမးရ မင္းဖိုးအေၾကာင္းလဲသိရဲ႕သားနဲ႕ကြာ "
"ဖိုးကလဲ စုံေတာ့စုံစမ္းေပးအုံးမွေပါ့ "
"ေအးပါေျမးရဲ႕ ဒီေတာင္ႀကီးဘက္ကဖိုးရွာလိုက္မယ္ ေျမးကက်န္တဲ့ေနရာကိုရွာလိုက္ေပါ့ကြာ "
"ဟုတ္ကဲ့ဖိုး ေျမးစိတ္ခ်ၿပီေနာ္ဖိုး"
"ေအးေအး စိတ္ခ်စိတ္ခ်"
ကြန့္ျမဴးထမင္းစားၿပီးသည္မို႔ အားေတြျပည့္သြားကာ အလုပ္ဆက္လုပ္ရသည္။ ဖိုးဆီမာမီတို႔ဖုန္းဆက္ၿပီးသည္မွန္းသိေသာ္လည္း ကြန့္ျမဴးကိုယ္တိုင္ဆက္ၿပီးေျပာမွဘဝင္က်သည္မို႔ ဖုန္းဆက္ေျပာရျဖင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းထပ္ထိုးလိုက္သည္။
"Hello ကိုခြန္း"
"ေအးေျပာေလကြာ"
"ေကာင္မေလးလာသြားတယ္မလားအဲ့ကို"
"ဆိုပါေတာ့ "
"ပိုက္ဆံေရာေခ်းသြားတယ္မလား"
"ငါ့မိန္းမကိုေျပာတာေတာ့ ခ်စ္သူေကာင္ေလးအတြက္ပိုက္ဆံလိုလိုတဲ့ကြ"
"ဟား ..ဟုတ္လား အဲ့လိုေျပာတာလား"
"ေအးေလကြာ ငါ့ေရွ႕မွာေျပာသြားတာ "
ေကာင္မေလးရဲ႕ခ်စ္သူေကာင္ေလးလို႔သုံးႏႈန္းၿပီးေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ ကြန့္ျမဴးတစ္ေယာက္ဝမ္းသာပီတိဂြမ္းဆီထိ၍ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
"ေဟ့ေကာင္ ကြန့္ျမဴး ေဟ့ေကာင္.."
ဘာသံမွမၾကားေတာ့၍ ခြန္းဖုန္းကိုျပန္ၾကည့္မိလိုက္သည္။
"ဟား.. ဖုန္းခ်သြားတာလားဟ ဒီေကာင္ဘာျဖစ္တာလဲ"
ကြန့္ျမဴးစိတ္ထဲ အရင္ေန႕ကလိုမဟုတ္ပဲ ဒီေန႕ေလးမွာေတာ့ အနည္းငယ္ေန၍ေကာင္းေနေလသည္။
"Hello ကိုခြန္း"
"ဟ ေ႐ႊကူေခ်းသြားတာ ၁ သိန္းထဲကြ မင္းက ၃ သိန္းေတာင္လႊဲလိုက္တာလားဟ "
"ယူလိုက္စမ္းပါကိုခြန္းရာ အတိုးနဲ႕ ၃ သိန္းေပးတာ ငါ့အကိုႀကီးကိုခ်စ္လို႔ေလဗ်ာ အာဘြား.. မြ"
"ဟာေဟ့ေကာင္ ငါမင္းကိုမႀကိဳက္ဘူးေနာ္ "
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ အာဘြားပဲဗ်ာ အာဘြား.."
"ဟား.. ဒီေကာင္"
ၾကက္သီးေတြထ၍ ဖုန္းခ်လိဳက္ရသည့္ခြန္းမွာ ေရေတာင္ေသာက္ယူလိုက္ရသည္။
"ကိုႀကီးဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ကြန့္ျမဴးေဝေပါ့ငယ္ရယ္ ဘာအ႐ူးထလဲမသိဘူး ဟူး.."
ကိုႀကီးက ပခုံးေတြတြန့္၍ေျပာလာသည့္အခါ ျဖဴငယ္ရယ္လိုက္မိသည္။ ကိုႀကီးကိုဒီလိုပုံျဖစ္ေအာင္ ဘာေျပာလိုက္လို႔လဲမသိဘူး ဒီကိုကြန့္ျမဴးကေတာ့။
"အကိုေလး ျပန္မလာေသးဘူးလား"
"ကိုယ္ျပန္မလာျဖစ္ေသးဘူး ျပန္ႏွင့္လိုက္ေနာ္ေကာင္မေလး ေဝၿဖိဳးကိုကိုယ္လႊတ္လိုက္မယ္ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ ေ႐ႊကူအိမ္မွာေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ ျပန္လာရမယ္ေနာ္အကိုေလး "
"ဟုတ္ၿပီဗ်ာ ျပန္လာခဲ့မယ္စိတ္ခ် "
"ဟုတ္"
အကိုေလးကအျပင္ေရာက္ေနသည္မို႔ ေ႐ႊကူ႕ကို ကိုေဝၿဖိဳးလာေခၚၿပီးအိမ္သို႔ပို႔ေပးေလသည္။ သို႔ေပမယ့္ အကိုေလးက ည ၈ နာရီထိလဲျပန္မလာ ဖုန္းဆက္ၾကည့္၍လဲမရသည္မို႔ ေ႐ႊကူမွာထမရထိုင္မရႏွင့္ရွိေနရသည္။ ေမေမႀကီးတို႔က စိတ္ေအးဖို႔ရယ္ အကိုေလးအလုပ္အေရးႀကီး၍ ျပန္လာဖို႔ေနာက္က်ေနသည့္အေၾကာင္းေျပာေသာ္လည္း ေ႐ႊကူ႕မွာစိုးရိမ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
ကြန့္ျမဴးျပန္ေရာက္သည္က ၁ နာရီရွိၿပီျဖစ္သည္။ car showroom တစ္ခုဆီမွ အခ်က္အလက္ေတြရ၍ ကြန့္ျမဴးစစ္ေနရ၍ေနာက္က်သြားသလို လူေတြလႊတ္၍ ရွာခိုင္းရသည္ေၾကာင့္လဲ ေကာင္မေလးရဲ႕ဖုန္းကိုမကိုင္နိုင္ျဖစ္သြားရသည္။ လူအင္အား အဆက္သြယ္အင္အား ဒီေလာက္ေကာင္းသည္ေတာင္ ရွာရခက္ရသည္မို႔ စိတ္ေတာ့ေမာမိပါသည္။
ဆိုဖာေပၚ ေခြေခြေလးအိပ္ေနသည့္ေကာင္မေလးကို ကြန့္ျမဴးၾကည့္၍ ယုယစြာနိုးမိသည္။
"ေကာင္မေလး ေကာင္မေလး.."
"အြန္း အကိုေလးျပန္လာၿပီလား"
"ဘာလို႔အခန္းျပန္မအိပ္တာလဲကြာ"
"အကိုေလးကိုေစာင့္မယ္လို႔ေျပာထားတယ္ေလ "
"ေနာက္က်ေနမွေတာ့အိပ္ႏွင့္တာမဟုတ္ဘူး "
ေခါင္းေလးကိုပုတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးပြတ္ကာၿပဳံးျပလာေလသည္။
"အကိုေလးပင္ပန္းေနၿပီလား ဗိုက္ဆာေနၿပီလားဟင္ ေ႐ႊကူထမင္းပြဲျပင္ေပးမယ္ေလေနာ္"
"အင္းအင္း လာ အတူတူျပင္ၾကမယ္ လာ"
"ဟုတ္"
အကိုေလးကို ထမင္းခူးေပး၍ ေ႐ႊကူထိုင္ေစာင့္ေနမိသည္။ ယခုဆိုအကိုေလးထမင္းစားတာ ကို ထိုင္ၾကည့္ရသည္မွာ ေ႐ႊကူ႕အတြက္ေပ်ာ္စရာ အက်င့္ေလးတစ္ခုလိုေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီေလ။
ကြန့္ျမဴးအိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္မွာ သုံးရက္ရွိၿပီျဖစ္သလို ေကာင္မေလးဆိုဖာေပၚအိပ္၍ေစာင့္ေနသည္မွာလဲ သုံးရက္လုံးျဖစ္ေလသည္။ ဒီတိုင္းဆို အလွ်င္မလို၍မရေတာ့သည္မို႔ ဒီေန႕ေတာ့ ကြန့္ျမဴးတပ္ကူေတြစုထားၿပီျဖစ္ေတာ့သည္။
အားေတြတတ္ရသည္။ အေရးႀကီးတိုင္ပင္စရာရွိသည္ လူအင္အားလဲသုံးရမည္မို႔ လာခဲ့ေပးနိုင္မလားဟု message ေလးပို႔လိုက္သည္ကို မထင္ထားေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္စြာေရာက္လာၾကသည့္လူအုပ္ႀကီးေၾကာင့္ ကြန့္ျမဴးအံအားသင့္သြားရသည္။
အစည္းေဝးခန္းႀကီးတစ္ခုတြင္ မည္သူမွမဝင္ေစရန္ အေစာင့္ေတြခ်၍ အမ်ိဳးသား ၁၁ ေယာက္ဟာ အတိုင္အေဖာက္ညီစြာႏွင့္ အလုပ္ႀကီးတစ္ခုကိုစီမံေနၾကေလသည္။
"အဲ့ေတာ့ အကို႔ဘက္က car showroom ဘက္ကိုလိုက္ေပးမယ္ကြန့္ျမဴး"
ကိုဥႆာက ဦးေဆာင္၍တာဝန္စခြဲေလသည္။
"ကိုယ္က အဲ့စာရင္းတိုင္းလူရွာေပးဖို႔တာဝန္ယူမယ္"
ကိုခြန္းဘက္မွ ထပ္မံထြက္လာေလသည္။
"အကိုတို႔သုံးေယာက္က ကိုယ္တိုင္ကြင္းဆင္းဖို႔တာဝန္ယူတယ္ငါ့ညီ"
ကိုဘုန္းသစ္ ကိုေတဇ ကိုၿငိမ္းမဟာတို႔သုံးေယာက္ ထပ္၍ေျဖၾကားလာသည္။
"အကို႔ဘက္က ေဆး႐ုံအသိေတြထဲ အကုန္လိုက္ေမးေပးမယ္ လိုအပ္ရင္ အခ်က္အလက္ေတြပါ အကုန္စစ္ခိုင္းမယ္ကြာ "
ထိုစကားဟာ ပါရဂူႀကီးျဖစ္သည့္ ကိုေခါင္လြင္မိုးဆီမွ ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
"အကို႔ဘက္က ေနျပည္ေတာ္ဘက္တာဝန္ယူတယ္ငါ့ညီ"
ကိုေဇလင္းကေျပာလာေလသည္။
"ငါတို႔သုံးေယာက္က ျပည္ပထြက္တဲ့ထဲပါမပါၾကည့္ၿပီး ကိုဘုန္းသစ္တို႔နဲ႕အားျဖည့္လိုက္မယ္ငါ့ေကာင္"
ဒီတစ္ခါက ကြန့္ျမဴး၏ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ျဖစ္သည့္ ေကာင္းျမတ္၊ ခန့္သာ၊ ေသာ္က တို႔သုံးေယာက္က တက္ညီစြာေျဖလာေလသည္။
"Ok အားကိုးလိုက္ၿပီဗ်ာ အကုန္လုံးကို"
ခုံရွည္ႀကီး၏ထိပ္တြင္ ထီထီႀကီးရပ္ေနသည့္ကြန့္ျမဴးမွေျပာလိုက္သည္။
"စိတ္ခ်စမ္းပါကြာ လူတစ္ေယာက္ကိုရွာတာပဲ ငါတို႔အတြက္လြယ္ပါတယ္ကြ ဒီလိုလူအင္အားဒီလိုအေနထားနဲ႕ဆိုရင္ စိတ္ခ် အလြန္ဆုံးသုံးရက္မၾကာဘူး"
ကြန့္ျမဴးပခုံးကို ပုတ္၍ေျပာလာသည့္အခါ စိတ္ထဲမွ နိမိတ္ေကာင္းေတြကို ႀကိဳ၍ျမင္ေယာင္လာရသည္။
"ေရကုန္ခမ္းကုန္လိုက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ "
"ဒါေပါ့ကြာ.. စည္းလုံးျခင္းရဲ႕အင္အားကိုျပၾကတာေပါ့"
"အဖြဲ႕စည္းနဲ႕လႈပ္ရွားၾကေတာ့ ေအာင္ျမင္မွာေသခ်ာတယ္ ဖိုက္တင္း ငါ့ညီေတြ "
"ဖိုက္တင္းဗ်ာ.."
"ဖိုက္တင္း.... "
ဟိန္းထြက္သြားသည့္အခန္းထဲမွ အသံမ်ားဟာ လူတစ္ေယာက္၏အနာဂတ္အတြက္ မိုးေျမဆုံးထိလိုက္ရွာရန္ထိ ျပင္ဆင္ထားၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"မမ "
"ေဝ့ .."
"အဲ့ လူအုပ္ႀကီးဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲဟင္မမ"
အခန္းထဲမွ ေျခတန္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေခ်ာေမာလြန္းၾကသည့္ လူမ်ားမွာ အုပ္စုလိုက္ႀကီးထြက္လာၾကသည္ကို ဝန္ထမ္းေတြႏွင့္အတူ ေ႐ႊကူတို႔ပါေငးေနမိသည္။
"မနက္ထဲကထင္တယ္ေ႐ႊကူေရ မမေတာင္ အခုမွသိလို႔ လြန္းေလးကိုေခၚၿပီးလိုက္လာတာ"
ေ႐ႊကူ႕ေဘးတြင္ရွိသည့္ လြန္းငယ္ႏွင့္မမျဖဴငယ္ကိုေမးၾကည့္မိသည္။ ေ႐ႊကူက အခုေလးတင္မွအလုပ္ေရာက္တာျဖစ္ၿပီး ေရာက္ေရာက္ခ်င္းလြန္းငယ္တို႔နဲ႕ေတြ႕၍ စကားေလးခဏေျပာ႐ုံရွိေသး မင္းသားတစ္သိုက္ထြက္လာ၍ ေငးေနရျခင္းျဖစ္သည္။
"မ်ားလွခ်ည္လားမမရယ္ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲမသိဘူးေနာ့"
"မမလဲေသခ်ာမသိဘူး မသိရင္အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး show ေလွ်ာက္မယ့္အတိုင္းပဲ"
"ဟုတ္ပါ့ေနာ္ ဟီး.. အုပ္လိုက္ႀကီးမိုက္ေနေရာ"
ျဖဴငယ္တို႔အဖြဲ႕ေလးဟာ ထိုင္ေနသည့္စားပြဲမွလွမ္းၾကည့္၍ သုံးေယာက္သားေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။
"ဦးကသိပ္ခန့္တာပဲမမရယ္"
လြန္းငယ္ပါးေလးကို လက္ႏွင့္ကိုင္၍ သိပ္ေခ်ာသည့္ဦးကို ၾကည့္၍ ေငးကာေျပာလိုက္သည္။
"မမကိုႀကီးလဲ သိပ္ေခ်ာတာပါေနာ္"
မမျဖဴငယ္ကပါ မ်က္ႏွာေလးၿပဳံး၍ေျပာလိုက္သည့္အခါ ေ႐ႊကူရယ္မိသည္။
"ေ႐ႊကူ႕အကိုေလးကပိုေခ်ာတာပါေနာ္ မင္းသားေလးက်လိဳ႕ၾကည့္.. "
ေ႐ႊကူက ရွက္တတ္လြန္း၍မေျပာေလာက္ဘူးထင္ထားသည္ကို ထိုေကာင္မေလးကထေျပာလိုက္ေတာ့ ျဖဴငယ္ႏွင့္ညီမေလးလြန္းရဲ႕အၾကည့္ေတြက ေ႐ႊကူ႕ဆီေရာက္သြားရသည္။
"ဟီး ...ေ႐ႊကူကစလိုက္တာကို မမတို႔ကလဲ "
မ်က္ႏွာေလးရဲ၍ ဟိုဘက္လွည့္သြားသူေလးကို ၾကည့္ကာ လြန္းငယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရယ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။
"ဟာ.. ဘာေတြရယ္ေနၾကတာလဲ ခေလးရ"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဦးရဲ႕"
ဦးရဲ႕ခါးကို လြန္းငယ္ေျပးဖက္၍ ေမာ့ၾကည့္ကာေျဖလိုက္သည္။
"ငယ္. သားေလးေရာမပါဘူးလား"
"သားက သူ႕ဖိုးဖိုးနဲ႕ဖြားဖြားအျပင္ေခၚလို႔ပါသြားၿပီကိုႀကီးရဲ"
"ဟုတ္လား လာပါအုံးအနား"
ကိုႀကီးအနားျဖဴငယ္သြားလိုက္ေတာ့ ကိုႀကီးကပခုံးကိုလာဖတ္ေလသည္။
ေကာင္မေလးအနားသြားရပ္လိုက္သည့္ကြန့္ျမဴးမွာ လူမ်ားသည္ေၾကာင့္ေကာင္မေလးရွက္သြားမည္ဆိုး၍ လက္လဲမကိုင္ ပခုံးလဲမဖက္ျဖစ္ခဲ့ေပ။
တစ္ဖြဲ႕လုံးတြင္ ၁၁ ေယာက္ရွိေသာ္ညား မိန္းမရွိသည့္လူက ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ရည္းစားရွိသည့္လူက တစ္ေယာက္ထဲသာရွိသည္မို႔ က်န္သည့္ ၈ ေယာက္မွာ single ႏွင့္ Fa ေတြသာျဖစ္သည္။ ထို ၈ ေယာက္ဟာလဲ အတြဲေတြကိုၾကည့္၍ ေအာ္သည့္လူကေအာ္ ရည္းစားထားမွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ႀကဳံးဝါးသည့္လူက ႀကဳံးဝါးႏွင့္ မနက္ ၉ နာရီ႐ုံးစတတ္သည့္အခ်ိန္ေလးတြင္ ဆူညံ၍ေနေလေတာ့သည္။
ေစာင့္ထိန္းခဲ့သည္။ ဒီရက္ေတြဆို စကားေျပာရသည္လဲနည္းခဲ့သလို အိပ္ေနသည့္ေကာင္မေလးကို ခိုး၍နဖူးေလးနမ္းခဲ့သည့္အျဖစ္မ်ိဳးေတြသာရွိခဲ့ပါသည္။ တန္ဖိုးထားလြန္း၍ ထိေတြ႕ဖို႔ေတာင္တြန့္ဆုတ္မိသည္အထိခ်စ္ရပါသည္ေကာင္မေလးရယ္။
ဒီေကာင္ကေလ ေကာင္မေလးကိုဆို မထိရက္မကိုင္ရက္နဲ႕ ခ်စ္လြန္ၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လမ္းေပ်ာက္တဲ့ထိျဖစ္ေနရပါၿပီကြာ။
Words 3661
21.11.2023 5:36pm
ဆက္လက္ႀကိဳးစားသြားပါမည္။