Herkese merhaba🤗
Yeni bölüme hepiniz hoş geldiniz. Bölüme başlamadan önce kısa bir açıklama yapmak istiyorum. Hira'nın hamile oluşunu iki haftada öğrenmesi çok fazla yorum aldı. Buna bir açıklık getirmek istedim. Bizzat eczaneye gidip hamilelik testlerine bile baktım cmdmdmd. Günümüzde testler altı güne kadar sonuç verebiliyorlarmış arkadaşlar. Yani benim yazdığımda herhangi bir abeslik bulunmamakta. Bu bilgi de şöyle kenarda dursun fmdmdmdm.
Şimdi bölüme geçebilirsiniz ❤️
Arabadan inmekten her ne kadar korksam da bu adımı ben atmıştım ve devamını da getirmeliydim. Benden bir tepki bekleyen Emir Asaf'a karşılık gülümseyerek arabanın kapısını açtım. O da inerek Yusuf'u da indirdi. Zaten arabanın sesini duymuş olan ev ahalisi kapıya çıkmıştı bile. Yusuf onlara doğru koşarken arkasından seslendim. "Yavaş annecim."
"Biy şey olmaj gücel anneeem!" Ardından gülerek kollarını açmış bekleyen dedesine vardı. "Dedeemm!" Adnan baba kucağına alırken konuştu. "Heyyt bee! Aslan parçam gelmiş!" Bu esnada buruk bir tebessümle izleyen Tarık Sancar'a kaydı bakışlarım. Doğru ya, o da dedesiydi değil mi?
Belimde hissettiğim elle Emir Asaf'a baktım. Sorgular bakışlarına karşılık bir kez daha gülümsedim ve eve doğru adımlamaya başladık. Yol boyunca sürekli tepkilerimi ölçmüştü. Her an eve gitmeye razıydı. Ama benim bu akşamı tamamlamadan bitirmeye niyetim yoktu.
"Büyümüş benim torunum. Baksana babaannesi abi olmaya hazır artık." Yusuf gururla gülümsedi. "Evet! Abi olucam ben! Sonya da kaydeşimi ata bindiycem." Adnan baba yüzünden silinmeyen gülümseme ile saçını öptü miniğimin. "Hadi kapıda kaldık, içeriye geçelim." Feride annenin sesiyle hepimiz eve girmiştik. Nasıl davranacağımı bilmiyor, bu yüzden de onları görmezden geliyordum. Fakat her biri gözümün içine öyle bir bakıyordu ki görmezden gelmek çok zordu.
Hepimiz oturduğumuzda önce kısa bir sessizlik oldu. Daha sonra Yusuf ayağa kalkarak Mine hanımın yanına adımladı. Aşık olduğum gülümsemesi ile konuştu. "Meyhaba." Mine hanım dolu gözlerine inat gülümsedi. "Merhaba canım benim." Yusuf'un kaşları çatılırken bir şeye takıldığını anlamıştım. "Ağlıyoy musun sen? Biliyoy musun, benim gücel annem de bugün hep ağladı. Ama kaydeşim vay diyeymiş. Annem dedi ki bebekley ağlıyoy ya hani, bebek kaynındayken anneley de ağlıyoymuş." Herkes Yusuf'un kendince izah etmesine gülerken, bense beni ifşa eden oğluma teşekkürlerimi sunuyordum. "Evet canım, kardeşin gelene kadar annen biraz ağlayabilir. Ama sen onu gülümsetirsin değil mi?"
"Hı hıı. Gücel annem gülsün diye şakalay da yapayım ben." Gülümseyerek yanağını sevdi. "Senin yanına otuyayım mı?"
"Otur tabii. Çok sevinirim." Tarık Bey anında kayarak yer açmıştı. Böylece oğlum ikisinin arasına oturmuştu. Fazla susadığımı hissederek ayağa kalktım. Bakışlar anında beni bulurken açıklama yapma isteği duydum. "Su alıcam."
"Otursaydın kızım. Günnur getirirdi."
"Alırım ben, sorun değil." Salondan çıkıp mutfağa girdiğimde bardak alarak su doldurdum. "Bir isteğiniz var mıydı Hira hanım?" İlk başta hayır diyecekken gördüğüm sarma tenceresi, gözümde kalpler çıkmasına sebep olmuştu. "Var!" Günnur tepkimle sıçrarken şirince gülümsedim. Hep hormonlar, üzgünüm. "Ama ben hallederim. Sen işine devam edebilirsin canım." Baktığım yeri fark ettiğinde gülümseyerek işine döndü. Sarma tenceresinin başına geldiğimde bir tane alarak tadına baktım. Sonra iki, üç derken kendimi durduramaz olmuştum.
"Güzelim bize kaldı değil mi?" Emir Asaf'ın sesiyle mutfak kapısına döndüm. Önde o, arkada Anıllar ve Sancar kardeşler olmak üzere bana bakıyorlardı. Yanıma gelerek tencereye göz attı. Ben de baktığımda tadına bakma işini biraz abarttığımı fark ettim. "Yavrum bitmiş bu nerdeyse." Söylediği anında gözlerimi doldurmuştu. "Yedim değil mi hepsini... Asaf ya ben kendime hakim olamıyorum..." Bir eli yanağımı kavrarken gözümün hemen yanını öptü. "Akıtma hemen incilerini. Ye birtanem, sen yemeyeceksin de kim yiyecek? Bunlar mı?" Arkayı göstermesiyle Yaman atıldı. "Bunlar falan ayıp oluyor ama!" Bakmayın yükselen sesine, o da gülerek konuşuyordu.
"Merak etmeyin Hira hanım. Bir tencere daha var." Günnur'un sesiyle adeta gözlerim parlamıştı. Bu esnada tencreye uzanan Emir Asaf'ın elini görmemle vurdum. "Dokunma sarmalarıma ya!"
"Kocandan bir tane sarmayı mı sakınıyorsun? Hiç yakıştıramadım karıcım."
"Ben değil, çocuğun sakınıyor. Doğunca onunla hesaplaşırsın. Uzaklaş Asaf Dağlı." Arkamızdan gelen kahkaha Aras'tan başkasına ait değildi. "Duydun Dağlı, uzaklaş." Emir Asaf alaylı gülüşüyle konuştu. "Sarmadan uzaklaşırım Sancar. Peki karımdan hangi kuvvet uzaklaştıracak?" Aras anında bozulurken Emir Asaf keyifle sırıtıyordu. Bu halleri aşırı komik gelirken kendimi tutamayarak kahkaha attım. Kızlar da bana çok geçmeden katılmışlardı. "Gücel anneeem!"
"Birtaneemm." Yusuf aralarından geçerek yanıma gelmişti. "Ne yiyosun bensij?"
"Sensiz yer miyim ben hiç fındığım? Senin hakkını babandan kaçırıyordum." Olayın aslını bilen herkes bıyık altından gülüyordu. "Baba?! Doğyu mu?!" Emir Asaf kucağına alarak tezgaha oturttu. "Olur mu oğlum öyle şey? Ben aslanımın hakkını yer miyim?" Kaşları çatık olan miniğim, koruduğu siniriyle konuştu. "Yedin babaa! Kekimi yemiştin. Sonya annem bana yine yapmıştı." Yusuf'un Emir Asaf'ı ele verişiyle herkes kahkahaya boğulmuştu. "Ulan Emir Asaf, çoluk çocuğun rızkına mı göz diktin lan?" Meriç de bu tufana katılmıştı.
~~~~~~~~~~
Yemekler yenildikten sonra Sancar ailesi ve ben diğer salona geçmiştik. Ne onlar konuşuyordu ne de ben. Emir Asaf yanımda kalmayı teklif ettiğinde keşke kabul etseydim. Şimdi bana kalsa koşarak ona sığınırdım. Ama artık bu durumla yüzleşmem ve üstesinden gelmem gerekiyordu. Derin bir nefes alarak konuya girdim. "Sizinle konuşup konuşmamak konusunda kendimle çok savaş verdim... Ama artık bu yük bana çok ağır geliyor. Bu yüzden anlatın, anlatın ki bu yükten kurtulayım..."
Tarık Bey de benim gibi bir nefes çekerek başladı konuşmasına. "Hira'm... Benim güzeller güzelim... Nerden başlasam bilemiyorum. Ama şunu söyleyebilirim ki biz seni öldü biliyorduk... Daha yeni öğrendik yaşadığını ve onun sen olduğunu. Biz uygun bir şekilde açıklamaya hazırlanırken o piç-"
"Baba." Poyraz'ın uyarısıyla boğazını temizleyip konuşmaya devam etti. "Yani o adam sana DNA sonucunu göndermiş. Böyle öğrenmeni asla istemezdik. Her neyse... Daha sonra da kendi kızını bir adama satmaya çalıştığını öğrendik. Bu yüzden kızı ondan saklıyoruz. Ki bunu zorla yapmıyoruz, kız da saklamamızı istiyor. Bilseydik ucunun Yusuf'a dokunacağını başka bir yol arardık elbette..." Ne ara aktığını bilmediğim yaşlarımı sildim. "Olan oldu... Madem bir işe başladınız, tam yapın. Lakin Emir Asaf yaptığınız her adımı bilecek."
"Neden sen değil?" Aras Emir Asaf'a olan gıcıklığını belli edercesine atlamıştı. "Ne kadar umrunuzda bilmiyorum fakat yeterince stres yaşadığım, tehlikeli bir hamilelik geçiriyorum. Bu yüzden daha fazla bunlara maruz kalmak istemiyorum. Emir Asaf'ın bilmesi benim için daha uygun."
"O nasıl söz kızım? Tabii ki hamileliğin bizim için çok önemli. Haklısın, babanlar Emir Asaf'ı bilgilendirir. Değil mi Tarık?" Tarık Bey kafasını salladığında sözün bittiği yerde gibiydik. Pekâlâ anlatmışlardı. Şimdi ne olacaktı?
"Hira... Peki bize bir şans verecek misin?" Barlas'ın sesiyle ona döndüm. "Şu an sizinle konuştuğuma göre bir şans vermişim demektir. Sadece... Sizi tanımak istiyorum..." Hepsinin yüzünde oluşan gülümseme ile utanmıştım. Tam bu esnada kurtarıcım olarak kapı tıklatıldı ve içeriye Emir Asaf girdi. "Bölüyorum fakat güzelim Yusuf'un uykusu geldi ve ilacını içmiyor. Senin vermeni istiyormuş." Kafamı sallayarak ayağa kalktım. Diğer herkes de peşimden gelmişti zaten. Salona girdiğimde ağlayan bir Yusuf vardı Hilal'in kucağında. "Annecim." Sesimi duyup bana döndüğünde ağlamasına iç çekişler de eklenmişti. Koltuğa oturup Hilal'in kucağıma bırakmasına izin verdim. Anında boynuma sarılarak kafasını da gömmüştü.
Sakinleşmesini beklerken ağlaması yavaş yavaş dinmişti. "Noldu bebeğim?" Kafasını hafifçe kaldırarak baktı. "Sen uyut gücel annem."
"Pekâlâ ilacını iç ve sonra kucağımda uyu olur mu?" Kafasını salladığında Ece'nin uzattığı ilacı alarak içirdim. Ardından kısa sürede kucağımda uyuyakalmıştı zaten. "Vay anasını ya! Sen içerdeyken ortalığı birbirine kattı, şimdi iki dakikada uyudu." Gülümseyerek oğlumun saçlarını sevdim. "Senin habeş maymunu suratından korktu çocuk." Yaman Anıl'a laf atarken çok geçmeden Anıl tarafından kafasına vurulmuştu. "Sen de yorgun görünüyorsun." Uraz'ın sesiyle Emir Asaf da konuştu. "Yemekte de bir şey yiyemedin. Gerçi öncesinde yediğin sarmalarla doydun zaten ama..."
Anında çatılan kaşlarımla Emir Asaf'a döndüm. "Lokmalarımı mı sayıyorsun Emir Asaf?!" Neredeyse kahkaha atacak gibi duran kocamın cevabı gecikmemişti. "Saymama gerek kalmadı karıcım. Malum tencere bitmişti."
"İyi! Bundan sonra da sadece boş tencerelere bakarsın Asaf Dağlı!"
"Yürü bee!" Aras kahkaha da atarken Adnan babam da ona katılmıştı. "Şşttt! Sessiz olun, çocuk uyuyor." Esma halanın uyarısı ile susmuşlardı ama sırıtmaya devam ediyorlardı.
Bir adım atmıştım, doğru mu yanlış mı bilmem. Bunu bana zaman gösterecekti. Ama içimdeki küçük Hira'ya bunu borçluydum. O da şu anki Hira gibi bir aileyi hakediyordu...
Severek yazdığım bir bölüm oldu. Eskisi gibi yazdığım bölümlerden memnun olmaya başladım. Bu da beni motive ediyor. Umarım siz de beğenmişsinizdir.
Bölüm nasıldı?
Bundan sonrasında bizi neler bekliyor?
Göksu ailesi yeni bir adıma kalkar mı sizce?
Sancar ailesinin Göksu çifti için planları neler?
Vee sizce Yusuf'umuzun kahramanının cinsiyeti ne? Tahminleri alalım.
Yeni bölümde görüşürüz canlarım 🤗