Unicode
ကျွင်းမော့၏ လည်စေ့က အတန်ငယ် လှုပ်ရှားသွားသည်။
ခြူးမုယွင်သည် အိပ်ရာထဲတွင်သာ အိပ်ပျော်နေခဲ့သဖြင့် အပြာဖျော့ဖျော့ ဝတ်ရုံရှည်တစ်ထည်ကိုသာ ဝတ်ဆင်ထား၏။ အင်္ကျီအသားက နူးညံ့အိစက်နေသဖြင့် အခန်း၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် ဖောက်ထွင်းမြင်နိုင်သယောင် ထင်မှတ်ရသည်။
အင်္ကျီလည်ပင်းက အတန်ငယ် လျောကျနေသည်ဖြစ်ရာ သွယ်လျဖွေးဥသော လည်တိုင်နှင့်အတူ ညှပ်ရိုးများက ဆွဲဆောင်မှုရှိနေသည်။ ပို၍ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းသည်ကား ရင်ဘတ်နေရာပင်။ ပါးလျလွန်းသော အင်္ကျီအသားကြောင့် အနီရောင်အစက်လေးနှစ်စက်ကို ခပ်ရေးရေးလေး မြင်နေရလေသည်။
သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်က အချိန်အကြာကြီး အိပ်စက်ခဲ့ရသဖြင့် အားနည်းကာ ဖြူဖျော့နေ၏။ သို့သော် ထိုပုံစံလေးက ပို၍ ညှို့ဓာတ်ပြင်းနေသည်။ လက်တစ်ဖျစ်စာခန့် ခါးသွယ်သွယ်လေးနှင့် အင်္ကျီအပြင်ထွက်နေသော ပေါင်တံရှည်ရှည်က ဖြူဥဝင်းလက်နေသည်။ ထိုပုံစံမျိုးဖြင့် သူ့အပေါ် ခွထိုင်လာသောအခါ ကျွင်းမော့တစ်ယောက် ထိုလူသားကို အိပ်ရာထဲ ပစ်ချပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲကာ နှစ်လများစွာ မျှော်လင့်တမ်းတခဲ့ရသော စိတ်ဆန္ဒများကို ဖွင့်ထုတ်ပစ်ချင်တော့သည်။
သို့သော်
ကျွင်းမော့ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည်။
ခြူးမုယွင်က အနားကပ်ကာ ကလူ၏သို့မြူ၏သို့ ပြောလာသည်။ : “ငါ မလုပ်ဖြစ်တာကြာပြီ.. အဲ့တာကြောင့် မင်း ညင်သာရမယ်နော်..”
ကျွင်းမော့ခမျာ မျက်လုံးမှိတ်ထားသော်ငြား သူ့အရှေ့တွင် မီးရှူးမီးပန်းများ ပစ်ဖောက်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဆွဲညှို့နိုင်လွန်းသော မျက်စိရှေ့မြင်ကွင်းက သူ၏ ဆင်ခြင်တုံတရားများကို ပြိုလဲပျက်စီးသွားစေသည်။
သူလည်း နာကျင်ရသည်အထိ မာလာခဲ့ပြီ။ ခြူးမုယွင်ကလည်း ထိုနေရာကို တမင်တကာ ပွတ်သပ်နေသည်။ ကျွင်းမော့မှာ ဘယ်လိုလေသံမျိုးဖြင့် စကားပြောလိုက်မှန်း သူ့ကိုယ်သူပင် မသိတော့ချေ။
“ခင်ဗျားရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က နေမကောင်းသေးဘူး.. ကောင်းကောင်း အနားယူဦး..”
ကျွင်းမော့ ငြင်းလိုက်သည်။ နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာ.. မဟုတ်သေးဘူး၊ စတွေ့ချိန်မှ လက်ရှိအချိန်အထိ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။
သူ ထိုသို့ငြင်းပယ်ရန် မည်မျှခက်ခဲခဲ့ကြောင်း ဘုရားသခင်သာ သိပေလိမ့်မည်။
သို့သော် စက္ကူကျားတစ်ကောင်နှယ်။ ခြူးမုယွင်၏ အကြည့်တစ်ချက်ဖြင့်ပင် သူ အားကုန်ထုတ်ကာ ကြိုးစားတည်ဆောက်ခဲ့သည့် ရဲတိုက်ကြီးက သဲပုံကဲ့သို့ တစ်စစီ လဲပြိုသွားခဲ့သည်။
ခြူးမုယွင်က ပြုံးလိုက်ရင်း.. : “အဲ့တာဆို… မင်း ညင်သာမှဖြစ်မယ်..”
ပြီးနောက် တစ်ဖက်လှည့်ကာ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်များဖြင့် အင်္ကျီကို မ,တင်လိုက်ပြီး ပူနွေးမာကျောနေသည့် နေရာကို ထွေးငုံလိုက်သည်။
ကျွင်းမော့က လက်ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။ ဆင်ခြင်တုံတရားအရ ခြူးမုယွင်ကို တွန်းဖယ်ချင်သော်ငြား သူ၏ လက်နှစ်ဖက်က ကိုယ်ပိုင်အသိစိတ်ရှိနေသည့်နှယ် ထိုအမျိုးသားကို အကြမ်းပတမ်း ဆွဲလှဲလိုက်မိသည်။
ထိုအရာက အလွန်ကြီးလွန်းသဖြင့် ခြူးမုယွင် ညည်းလိုက်မိသည်။ သို့သော် တွန်းလှန်ရမည့်အစား အကောင်းဆုံး နှိုးဆွပေးရင်း အလိုက်သင့် စီးမျောနေခဲ့၏။
သို့နှင့် အရာအားလုံး အထိန်းအကွပ်မဲ့ကုန်တော့သည်။
ခြူးမုယွင်၏ ခန္ဓာကိုယ်က အလွန်အားနည်းသော်ငြား ကျွင်းမော့၏ ဆေးက တကယ့်ကို အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွက် တကယ်ကောင်းပုံရသည်။ အသက်ရှင်လာခါစတွင် လုံးဝမလှုပ်ရှားနိုင်ခဲ့သော်လည်း ယခုတော့ ပြင်းထန်လွန်းသော ဆောင့်ချက်ကိုပင် လက်ခံနိုင်ချေပြီ။
သို့သော် နောက်ဆုံးတော့ သတိလစ်သွားရသည်။
ကျွင်းမော့ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေချိန်တွင် ခြူးမုယွင်က အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် သူ၏လက်မောင်းကို ဖက်တွယ်ကာ စိတ်အေးလက်အေး အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
ကျွင်းမော့ခမျာ လှုပ်ပင်မလှုပ်ရဲခဲ့ချေ။
သူ လုံးဝမပြီးသေးသော်ငြား ခြူးမုယွင်၏ အပြုအမူကြောင့် နှလုံးသားထဲမှ ပျော်ရွှင်မှုများသည် ခြေဖျားလက်ဖျားသို့တိုင် ပျံ့နှံ့သွားပြီး လိင်သာယာစိတ်ထက် ပို၍ ပျော်ရွှင်ကျေနပ်နေမိ၏။
ခြူးမုယွင်ကို ပွေ့ဖက်ကာ တစိမ့်စိမ့် ငေးကြည့်နေမိသည်။ လက်ရှိအခြေအနေကို အိပ်မက်မက်နေသလားပင် ထင်မြင်လာမိသည်။
ဘာလို့…. သူ…. ရုတ်တရက်ကြီး… သူ့အပေါ် ကောင်းပေးနေတာလဲ..?
ထိုဖြစ်ရပ်က စိတ်ပျက်အားငယ်နေသည့် သူ၏နှလုံးသားကို မျှော်လင့်ချက်များ ဖြစ်ပေါ်လာစေပြီး သေဆုံးနေသည့် သူ၏စိတ်ဝိဉာဉ်ကို ပြန်လည်နိုးထလာစေသည်။
သူ ဘာတွေတွေးနေတာလဲ..? ဘာတွေအကွက်ချနေတာလဲ..? သူ့ကို သတိလက်လွတ်ဖြစ်အောင် လုပ်ပြီး ဝါးဆစ်တောအုပ်ထဲကနေ ထွက်သွားချင်လို့လား..? ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို စိတ်ပျော့လာအောင် ချော့ပြီး သူဖြစ်ချင်တာတွေ လုပ်ခိုင်းမလို့လား..?
ထိုအမျိုးသား မည်သို့ကြံစည်နေပါစေ၊ သူ စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်မှာမဟုတ်မှန်း ကျွင်းမော့ ခံစားသိလိုက်သည်။
ပို၍ ရယ်စရာကောင်းသည်ကား သနားစရာကောင်းအောင် ဝမ်းသာကြည်နူးနေမိခြင်းပင်။ ယခုလို ကြိုးစားပမ်းစား ကြံစည်ရသည်အထိ သူ အသုံးဝင်နေသေး၍ ပျော်ရွှင်နေမိသည်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဤမျှအရှက်ခွဲရန် လိုအပ်၍လော။ ကျွင်းမော့ မသိပါချေ။ သို့သော် ထိုအမျိုးသားနှင့် ပတ်သက်သည့် သူ၏စွဲလမ်းစိတ်က အသွေးထဲအသားထဲထိ စိမ့်ဝင်နေပြီး ထိုခံစားချက်များကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်လျှင် သူ၏ အသွေးအသားများလည်း ဗလာကျင်းသွားရလိမ့်မည်။
ခြူးမုယွင် ပြန်နိုးလာချိန်တွင် အိပ်ရာပေါ်၌ လုံလုံခြုံခြုံ အိပ်စက်နေရကြောင်း သတိပြုမိခဲ့သည်။
ခြူးမုယွင်တစ်ယောက် စိတ်ကောင်းဝင်နေပြီး ရိုးရှင်းသည့် အခန်းအပြင်အဆင်ကို ငေးမောနေလေ၏။ အခန်းက ကြည့်လေကြည့်လေ၊ စိတ်ကြည်နူးလာရလေပင်။
ရိုးရှင်းသော်ငြား ကိုယ်ပိုင်ဟန် ပျောက်မသွားပေ။ သိပ်မထူးခြားသော်ငြား ခမ်းနားကြီးကျယ်မှု မလျော့သွားပေ။
ကျွင်းမော့၏ ဝါးဆစ်တောအုပ်က တစ်ကိုယ်တော်ကျင့်ကြံရေးအတွက် အလွန်သင့်လျော်သည်။ နောင်တစ်ချိန် စိတ်အေးလက်အေး အပန်းဖြေနိုင်သည့် နေရာတစ်ခုအဖြစ် ထိန်းသိမ်းထားရန် တကယ့်ကို ကောင်းမွန်လှသည်။
သူ၏ နှုတ်ခမ်းထက်တွင် အပြုံးတစ်ခု ထင်ဟပ်နေပြီး အာရုံငါးပါး ပြန်ဖွင့်လိုက်သည့် Zero လေးက မေးလာသည်။ : “အဲ့တော့ ဇီးပန်းရောင်ဝါတောင်ကိစ္စက စိတ်ပူစရာမလိုတော့ဘူးလား..?”
ခြူးမုယွင် : “ပြဿနာမရှိတော့ဘူး..”
Zero လေးက စိတ်ပူသွားဟန်ဖြင့်.. : “ဘယ်သူမှ မသေဘူးလား..?”
Host ရဲ့ ခန့်မှန်းချက်အရ သခင်ရန်ချန်းက ဘေးကပ်ဆိုးအကြီးကြီး ဖန်တီးလိမ့်မယ်ဆို။ တကယ်ကြီး သွားမတားလည်း အဆင်ပြေတယ်လား..?
ခြူးမုယွင်က သက်ပြင်းအသာချလိုက်ရင်း : “အာရုံစိုက်လွန်ပြီး မျက်စိလျှမ်းသွားတာ.. ငါထင်တာ မှားသွားတယ်..”
“ရန်ချန်းက တခြားနတ်ဆိုးအရှင်တွေကို သူနဲ့အတူ သေကြောင်းကြံချင်နေတာ.. ဒါပေမဲ့ ဒီလုပ်ရပ်အတွက် ခြူးမုယွင်က မရှိမဖြစ်တည်ရှိမှုပဲ..”
ခြူးမုယွင်က မရှိဘူး။ ကျွင်းမော့လည်း မရှိဘူး။ ရန်ချန်းက ကိစ္စတွေအများကြီး သိထားတာဆိုတော့ ဒီကိစ္စကို ကျိန်းသေပေါက် ခန့်မှန်းနိုင်လိမ့်မယ်။ နှံကောင်က ပုစဉ်းရင်ကွဲကို ချောင်းနေတဲ့အချိန် မြေဝါငှက်က အပြင်မှာစောင့်ပြီး အမြတ်ထုတ်သွားမယ့် ကိစ္စကို ဘယ်လိုလုပ် ခွင့်ပြုနိုင်မှာလဲ..?
အဲ့တော့ ရန်ချန်းအနေနဲ့ အခုလောလောဆယ် ‘အသက်တံခါး’ကို လုံးဝဖွင့်ဦးမှာမဟုတ်ဘူး။
‘အသက်တံခါး’ကို မဖွင့်လိုက်သရွေ့ ဘယ်သူမှ သေမှာမဟုတ်ဘူး။
ဘယ်သူမှမသေရင် သူလည်း စိတ်ပူနေစရာမလိုတော့ဘူး။
ခြူးမုယွင်က အပေါ်ထပ်ဝတ်ကာ အိပ်ရာပေါ်မှဆင်းပြီး လမ်းလျှောက်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်တွင် တံခါးပွင့်လာခဲ့၏။
ကျွင်းမော့က ဆေးပန်းကန်လုံးကိုကိုင်ပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။
ခြူးမုယွင်က သတိထားနေဟန်ဖြင့်.. : “ဒီတစ်ခေါက်ရော ဆေးက အခါးသက်သာပြီလား..?”
ကျွင်းမော့ အသံတိတ်သွားသည်။ သူ တကယ့်ကို အသားမကျသေးပေ။ အချိန်အကြာကြီး အအေးခံနေသည့် လူတစ်ယောက် အခန်းနွေးနွေးထဲ ရုတ်တရက် ရောက်သွားသကဲ့သို့ နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေတော့သည်။
သို့သော် သူက ပုံရိပ်ယောင်ဆိုလျှင်ပင် မဖျက်ဆီးချင်ခဲ့ပေ။ : “အချိုများရင် ဆေးရဲ့သက်ရောက်မှုကို လျော့နည်းစေတယ်..”
ခြူးမုယွင်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ဆိုသည်။ : “ဆေးလုံးဖြစ်အောင် လုပ်လို့မရဘူးလား..?”
ကျွင်းမော့ : “ဒီဆေးက အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိချင်ရင် အပူပေးဖို့ လိုအပ်တယ်.. ဆေးလုံးပုံစံ လုပ်ထားရင်တောင် ဆေးသောက်ခါနီးရင် ပြန်ကျိုရလိမ့်မယ်..” အဲလိုဆိုရင် ဆေးရည်ပန်းကန်ပဲ ပြန်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်..!
ခြူးမုယွင်လည်း ဆေးဝါးအကြောင်း အတော်အသင့် နားလည်ထားသည်ဖြစ်ရာ သက်ပြင်းဖွဖွချလိုက်ရင်း.. : “ပေး..”
ကျွင်းမော့က သူ့ကို ကမ်းပေးသည်။
ခြူးမုယွင်က အသက်ရှူအောင့်ကာ သောက်ချလိုက်သည်။ ဆေးသောက်ပြီးနောက် ခါးလွန်း၍ တုန်ယင်နေခဲ့သည်။
ကျွင်းမော့က သကြားလုံးတချို့ ပြင်ဆင်ထားပြီး ခြူးမုယွင်ကို ကျွေးလိုခဲ့သော်လည်း ခြူးမုယွင်က သူ့ကို ဆွဲလှဲကာ နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းရှိုက်ရင်း ဆေးအရသာ ခံစားစေလိုက်သည်။
သို့သော် ကျွင်းမော့အတွက်တော့ လျာဖျားထိပ်မှ အခါးဓာတ်များ လည်ချောင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားချိန်တွင် အချိုရည်အဖြစ် ပြောင်းသွားသွားပြီး ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါများသို့ ပျံ့နှံ့သွားကာ စီးဆင်းနေသော သွေးများပင် ပျားရည်ချိုချိုအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားရသည်။
ချိုမြိန်သည်၊ သို့သော် မွန်းကျပ်လှသည်။
သို့နှင့် ခြူးမုယွင်တစ်ယောက် ဝါးဆစ်တောအုပ်ထဲတွင် နေထိုင်လာသည်မှာ လဝက်ခန့်ပင် ကြာမြင့်ခဲ့ချေပြီ။
သူက အပြင်လောကအကြောင်း တစ်ခွန်းမဟဘဲ သူ၏ ကျန်းမာရေးကိုသာ ဂရုစိုက်ကုသနေပြီး အားလပ်ချိန်များတွင် ကျွင်းမော့နှင့် ဆေးဝါးအကြောင်း သို့တည်းမဟုတ် တခြားအသေးအဖွဲ့ကိစ္စလေးများ စကားစမြည် ပြောလေ့ရှိသည်။ အမြဲတစေ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးနေပြီး လိုလေသေးမရှိ သက်သောင့်သက်သာ နေထိုင်ခဲ့သည်။
ကျန်းမာရေးပိုကောင်းလာသည်နှင့်အမျှ ကျွင်းမော့ကို ညဘက်များတွင် အနှောင့်အယှက်ပေးခဲ့သည်။
ကနဦးတွင် ကျန်းမာရေးသိပ်မကောင်းသောကြောင့် သိပ်အလိုမလိုက်ရဲပေ။ သူ ကျေနပ်သွားသည်နှင့် ကျွင်းမော့ကို ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲ အိပ်ပျော်သွားတတ်သည်။
ကျွင်းမော့သည် ထိုအခြေအနေအပေါ် မကျေမနပ်မဖြစ်ရုံသာမက ပျော်ရွှင်ကြည်နူးနေခဲ့လေ၏။ ထိုလူသားကို ပွေ့ဖက်ပြီး အိပ်စက်နိုင်ရုံဖြင့် နတ်ပြည်ရောက်သွားသလို ခံစားနေရသည်။
ကျန်းမာရေးပြန်ကောင်းလာပြီးနောက် ခြူးမုယွင်က ကျွင်းမော့ကို ဂရုစိုက်ပေးတော့သည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ထပ်ခါတလဲလဲ ကျွင်းမော့ကို စိတ်လွတ်လုမတတ် ဖြစ်စေခဲ့ပြီး မနက်နေထွက်ချိန်အထိ လူးလှိမ့်ခဲ့ကြသည်။
ခြူးမုယွင်က နူးညက်သော အိပ်ရာခင်းပေါ်တွင် ပျင်းရိပျင်းတွဲ လဲလျောင်းနေရင်း သက်ပြင်းချကာ ပြောသည်။
“ကျင့်ကြံဆင့်မြင့်တာ အရမ်းကောင်းတာပဲ.. အချိန်အကြာကြီး ထိန်းထားနိုင်တယ်..”
အိပ်ရာပေါ်မှဆင်းသွားသည့် ကျွင်းမော့ပင် တုံ့ခနဲ ရပ်သွားရသည်။
ခြူးမုယွင်သည် ဗလာကျင်း လဲလျောင်းနေပြီး ပုလဲသဖွယ် ဖြူဥနေသည့် အသားအရေနှင့် အိထွေးနူးညံ့သော ဆံနွယ်နက်နက်များက မြင်သမျှလူတိုင်းကို ဆွဲညှို့နိုင်လွန်းနေသည်။
ကျွင်းမော့ခမျာ နောက်တစ်ကြိမ် နှုတ်ခမ်းခြောက်လာခဲ့သည်။ သို့သော် ထပ်မလုပ်ရဲသဖြင့် သည်အတိုင်း လှည့်ထွက်သွားသည်။
သို့သော် ခြူးမုယွင်က ကျွင်းမော့၏ ပခုံးကျယ်ကျယ် ခါးသွယ်သွယ်နှင့် လူအများ နှာခေါင်းသွေးလျှံလောက်သည့် နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်နေခဲ့သည်။
တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် ခြူးမုယွင်က ထူးထူးဆန်းဆန်း အမူအရာဖြင့် ပြောလာခဲ့သည်။
“အားမော့.. ငါ မင်းကို လုပ်လို့ရလား..?”
………………………………………
TN : ကျွင်းမော့ရဲ့ အဖြေက.........
Click ကြပါနော် 💜
………………………………………
Zawgyi
ကြၽင္းေမာ့၏ လည္ေစ့က အတန္ငယ္ လႈပ္ရွားသြားသည္။
ျခဴးမုယြင္သည္ အိပ္ရာထဲတြင္သာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သျဖင့္ အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဝတ္႐ုံရွည္တစ္ထည္ကိုသာ ဝတ္ဆင္ထား၏။ အက်ႌအသားက ႏူးညံ့အိစက္ေနသျဖင့္ အခန္း၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏိုင္သေယာင္ ထင္မွတ္ရသည္။
အက်ႌလည္ပင္းက အတန္ငယ္ ေလ်ာက်ေနသည္ျဖစ္ရာ သြယ္လ်ေဖြးဥေသာ လည္တိုင္ႏွင့္အတူ ညႇပ္႐ိုးမ်ားက ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနသည္။ ပို၍ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းသည္ကား ရင္ဘတ္ေနရာပင္။ ပါးလ်လြန္းေသာ အက်ႌအသားေၾကာင့္ အနီေရာင္အစက္ေလးႏွစ္စက္ကို ခပ္ေရးေရးေလး ျမင္ေနရေလသည္။
သူ၏ ခႏၶာကိုယ္က အခ်ိန္အၾကာႀကီး အိပ္စက္ခဲ့ရသျဖင့္ အားနည္းကာ ျဖဴေဖ်ာ့ေန၏။ သို႔ေသာ္ ထိုပုံစံေလးက ပို၍ ညႇိဳ႕ဓာတ္ျပင္းေနသည္။ လက္တစ္ဖ်စ္စာခန႔္ ခါးသြယ္သြယ္ေလးႏွင့္ အက်ႌအျပင္ထြက္ေနေသာ ေပါင္တံရွည္ရွည္က ျဖဴဥဝင္းလက္ေနသည္။ ထိုပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ သူ႔အေပၚ ခြထိုင္လာေသာအခါ ကြၽင္းေမာ့တစ္ေယာက္ ထိုလူသားကို အိပ္ရာထဲ ပစ္ခ်ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲၿဖဲကာ ႏွစ္လမ်ားစြာ ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတခဲ့ရေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ားကို ဖြင့္ထုတ္ပစ္ခ်င္ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္
ကြၽင္းေမာ့ မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္သည္။
ျခဴးမုယြင္က အနားကပ္ကာ ကလူ၏သို႔ျမဴ၏သို႔ ေျပာလာသည္။ : “ငါ မလုပ္ျဖစ္တာၾကာၿပီ.. အဲ့တာေၾကာင့္ မင္း ညင္သာရမယ္ေနာ္..”
ကြၽင္းေမာ့ခမ်ာ မ်က္လုံးမွိတ္ထားေသာ္ျငား သူ႔အေရွ႕တြင္ မီးရႉးမီးပန္းမ်ား ပစ္ေဖာက္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဆြဲညႇိဳ႕ႏိုင္လြန္းေသာ မ်က္စိေရွ႕ျမင္ကြင္းက သူ၏ ဆင္ျခင္တုံတရားမ်ားကို ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားေစသည္။
သူလည္း နာက်င္ရသည္အထိ မာလာခဲ့ၿပီ။ ျခဴးမုယြင္ကလည္း ထိုေနရာကို တမင္တကာ ပြတ္သပ္ေနသည္။ ကြၽင္းေမာ့မွာ ဘယ္လိုေလသံမ်ိဳးျဖင့္ စကားေျပာလိုက္မွန္း သူ႔ကိုယ္သူပင္ မသိေတာ့ေခ်။
“ခင္ဗ်ားရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က ေနမေကာင္းေသးဘူး.. ေကာင္းေကာင္း အနားယူဦး..”
ကြၽင္းေမာ့ ျငင္းလိုက္သည္။ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ.. မဟုတ္ေသးဘူး၊ စေတြ႕ခ်ိန္မွ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။
သူ ထိုသို႔ျငင္းပယ္ရန္ မည္မွ်ခက္ခဲခဲ့ေၾကာင္း ဘုရားသခင္သာ သိေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ စကၠဴက်ားတစ္ေကာင္ႏွယ္။ ျခဴးမုယြင္၏ အၾကည့္တစ္ခ်က္ျဖင့္ပင္ သူ အားကုန္ထုတ္ကာ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ ရဲတိုက္ႀကီးက သဲပုံကဲ့သို႔ တစ္စစီ လဲၿပိဳသြားခဲ့သည္။
ျခဴးမုယြင္က ၿပဳံးလိုက္ရင္း.. : “အဲ့တာဆို… မင္း ညင္သာမွျဖစ္မယ္..”
ၿပီးေနာက္ တစ္ဖက္လွည့္ကာ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္မ်ားျဖင့္ အက်ႌကို မ,တင္လိုက္ၿပီး ပူေႏြးမာေက်ာေနသည့္ ေနရာကို ေထြးငုံလိုက္သည္။
ကြၽင္းေမာ့က လက္ဆန႔္ထုတ္လိုက္သည္။ ဆင္ျခင္တုံတရားအရ ျခဴးမုယြင္ကို တြန္းဖယ္ခ်င္ေသာ္ျငား သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ကိုယ္ပိုင္အသိစိတ္ရွိေနသည့္ႏွယ္ ထိုအမ်ိဳးသားကို အၾကမ္းပတမ္း ဆြဲလွဲလိုက္မိသည္။
ထိုအရာက အလြန္ႀကီးလြန္းသျဖင့္ ျခဴးမုယြင္ ညည္းလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ တြန္းလွန္ရမည့္အစား အေကာင္းဆုံး ႏႈိးဆြေပးရင္း အလိုက္သင့္ စီးေမ်ာေနခဲ့၏။
သို႔ႏွင့္ အရာအားလုံး အထိန္းအကြပ္မဲ့ကုန္ေတာ့သည္။
ျခဴးမုယြင္၏ ခႏၶာကိုယ္က အလြန္အားနည္းေသာ္ျငား ကြၽင္းေမာ့၏ ေဆးက တကယ့္ကို အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္အတြက္ တကယ္ေကာင္းပုံရသည္။ အသက္ရွင္လာခါစတြင္ လုံးဝမလႈပ္ရွားႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ျပင္းထန္လြန္းေသာ ေဆာင့္ခ်က္ကိုပင္ လက္ခံႏိုင္ေခ်ၿပီ။
သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သတိလစ္သြားရသည္။
ကြၽင္းေမာ့ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနခ်ိန္တြင္ ျခဴးမုယြင္က အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ သူ၏လက္ေမာင္းကို ဖက္တြယ္ကာ စိတ္ေအးလက္ေအး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ကြၽင္းေမာ့ခမ်ာ လႈပ္ပင္မလႈပ္ရဲခဲ့ေခ်။
သူ လုံးဝမၿပီးေသးေသာ္ျငား ျခဴးမုယြင္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ႏွလုံးသားထဲမွ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ားသည္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားသို႔တိုင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီး လိင္သာယာစိတ္ထက္ ပို၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ေနမိ၏။
ျခဴးမုယြင္ကို ေပြ႕ဖက္ကာ တစိမ့္စိမ့္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ လက္ရွိအေျခအေနကို အိပ္မက္မက္ေနသလားပင္ ထင္ျမင္လာမိသည္။
ဘာလို႔…. သူ…. ႐ုတ္တရက္ႀကီး… သူ႔အေပၚ ေကာင္းေပးေနတာလဲ..?
ထိုျဖစ္ရပ္က စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနသည့္ သူ၏ႏွလုံးသားကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေစၿပီး ေသဆုံးေနသည့္ သူ၏စိတ္ဝိဉာဥ္ကို ျပန္လည္ႏိုးထလာေစသည္။
သူ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ..? ဘာေတြအကြက္ခ်ေနတာလဲ..? သူ႔ကို သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ဝါးဆစ္ေတာအုပ္ထဲကေန ထြက္သြားခ်င္လို႔လား..? ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကို စိတ္ေပ်ာ့လာေအာင္ ေခ်ာ့ၿပီး သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခိုင္းမလို႔လား..?
ထိုအမ်ိဳးသား မည္သို႔ႀကံစည္ေနပါေစ၊ သူ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္မွာမဟုတ္မွန္း ကြၽင္းေမာ့ ခံစားသိလိုက္သည္။
ပို၍ ရယ္စရာေကာင္းသည္ကား သနားစရာေကာင္းေအာင္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးေနမိျခင္းပင္။ ယခုလို ႀကိဳးစားပမ္းစား ႀကံစည္ရသည္အထိ သူ အသုံးဝင္ေနေသး၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမိသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဤမွ်အရွက္ခြဲရန္ လိုအပ္၍ေလာ။ ကြၽင္းေမာ့ မသိပါေခ်။ သို႔ေသာ္ ထိုအမ်ိဳးသားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သူ၏စြဲလမ္းစိတ္က အေသြးထဲအသားထဲထိ စိမ့္ဝင္ေနၿပီး ထိုခံစားခ်က္မ်ားကို ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္လွ်င္ သူ၏ အေသြးအသားမ်ားလည္း ဗလာက်င္းသြားရလိမ့္မည္။
ျခဴးမုယြင္ ျပန္ႏိုးလာခ်ိန္တြင္ အိပ္ရာေပၚ၌ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ အိပ္စက္ေနရေၾကာင္း သတိျပဳမိခဲ့သည္။
ျခဴးမုယြင္တစ္ေယာက္ စိတ္ေကာင္းဝင္ေနၿပီး ႐ိုးရွင္းသည့္ အခန္းအျပင္အဆင္ကို ေငးေမာေနေလ၏။ အခန္းက ၾကည့္ေလၾကည့္ေလ၊ စိတ္ၾကည္ႏူးလာရေလပင္။
႐ိုးရွင္းေသာ္ျငား ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ေပ်ာက္မသြားေပ။ သိပ္မထူးျခားေသာ္ျငား ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈ မေလ်ာ့သြားေပ။
ကြၽင္းေမာ့၏ ဝါးဆစ္ေတာအုပ္က တစ္ကိုယ္ေတာ္က်င့္ႀကံေရးအတြက္ အလြန္သင့္ေလ်ာ္သည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ စိတ္ေအးလက္ေအး အပန္းေျဖႏိုင္သည့္ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ထိန္းသိမ္းထားရန္ တကယ့္ကို ေကာင္းမြန္လွသည္။
သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ အၿပဳံးတစ္ခု ထင္ဟပ္ေနၿပီး အာ႐ုံငါးပါး ျပန္ဖြင့္လိုက္သည့္ Zero ေလးက ေမးလာသည္။ : “အဲ့ေတာ့ ဇီးပန္းေရာင္ဝါေတာင္ကိစၥက စိတ္ပူစရာမလိုေတာ့ဘူးလား..?”
ျခဴးမုယြင္ : “ျပႆနာမရွိေတာ့ဘူး..”
Zero ေလးက စိတ္ပူသြားဟန္ျဖင့္.. : “ဘယ္သူမွ မေသဘူးလား..?”
Host ရဲ႕ ခန႔္မွန္းခ်က္အရ သခင္ရန္ခ်န္းက ေဘးကပ္ဆိုးအႀကီးႀကီး ဖန္တီးလိမ့္မယ္ဆို။ တကယ္ႀကီး သြားမတားလည္း အဆင္ေျပတယ္လား..?
ျခဴးမုယြင္က သက္ျပင္းအသာခ်လိုက္ရင္း : “အာ႐ုံစိုက္လြန္ၿပီး မ်က္စိလွ်မ္းသြားတာ.. ငါထင္တာ မွားသြားတယ္..”
“ရန္ခ်န္းက တျခားနတ္ဆိုးအရွင္ေတြကို သူနဲ႔အတူ ေသေၾကာင္းႀကံခ်င္ေနတာ.. ဒါေပမဲ့ ဒီလုပ္ရပ္အတြက္ ျခဴးမုယြင္က မရွိမျဖစ္တည္ရွိမႈပဲ..”
ျခဴးမုယြင္က မရွိဘူး။ ကြၽင္းေမာ့လည္း မရွိဘူး။ ရန္ခ်န္းက ကိစၥေတြအမ်ားႀကီး သိထားတာဆိုေတာ့ ဒီကိစၥကို က်ိန္းေသေပါက္ ခန႔္မွန္းႏိုင္လိမ့္မယ္။ ႏွံေကာင္က ပုစဥ္းရင္ကြဲကို ေခ်ာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ ေျမဝါငွက္က အျပင္မွာေစာင့္ၿပီး အျမတ္ထုတ္သြားမယ့္ ကိစၥကို ဘယ္လိုလုပ္ ခြင့္ျပဳႏိုင္မွာလဲ..?
အဲ့ေတာ့ ရန္ခ်န္းအေနနဲ႔ အခုေလာေလာဆယ္ ‘အသက္တံခါး’ကို လုံးဝဖြင့္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး။
‘အသက္တံခါး’ကို မဖြင့္လိုက္သေ႐ြ႕ ဘယ္သူမွ ေသမွာမဟုတ္ဘူး။
ဘယ္သူမွမေသရင္ သူလည္း စိတ္ပူေနစရာမလိုေတာ့ဘူး။
ျခဴးမုယြင္က အေပၚထပ္ဝတ္ကာ အိပ္ရာေပၚမွဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ တံခါးပြင့္လာခဲ့၏။
ကြၽင္းေမာ့က ေဆးပန္းကန္လုံးကိုကိုင္ၿပီး ဝင္လာခဲ့သည္။
ျခဴးမုယြင္က သတိထားေနဟန္ျဖင့္.. : “ဒီတစ္ေခါက္ေရာ ေဆးက အခါးသက္သာၿပီလား..?”
ကြၽင္းေမာ့ အသံတိတ္သြားသည္။ သူ တကယ့္ကို အသားမက်ေသးေပ။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး အေအးခံေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ အခန္းေႏြးေႏြးထဲ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္သြားသကဲ့သို႔ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူက ပုံရိပ္ေယာင္ဆိုလွ်င္ပင္ မဖ်က္ဆီးခ်င္ခဲ့ေပ။ : “အခ်ိဳမ်ားရင္ ေဆးရဲ႕သက္ေရာက္မႈကို ေလ်ာ့နည္းေစတယ္..”
ျခဴးမုယြင္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ဆိုသည္။ : “ေဆးလုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူးလား..?”
ကြၽင္းေမာ့ : “ဒီေဆးက အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိခ်င္ရင္ အပူေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္.. ေဆးလုံးပုံစံ လုပ္ထားရင္ေတာင္ ေဆးေသာက္ခါနီးရင္ ျပန္က်ိဳရလိမ့္မယ္..” အဲလိုဆိုရင္ ေဆးရည္ပန္းကန္ပဲ ျပန္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္..!
ျခဴးမုယြင္လည္း ေဆးဝါးအေၾကာင္း အေတာ္အသင့္ နားလည္ထားသည္ျဖစ္ရာ သက္ျပင္းဖြဖြခ်လိုက္ရင္း.. : “ေပး..”
ကြၽင္းေမာ့က သူ႔ကို ကမ္းေပးသည္။
ျခဴးမုယြင္က အသက္ရႉေအာင့္ကာ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ေဆးေသာက္ၿပီးေနာက္ ခါးလြန္း၍ တုန္ယင္ေနခဲ့သည္။
ကြၽင္းေမာ့က သၾကားလုံးတခ်ိဳ႕ ျပင္ဆင္ထားၿပီး ျခဴးမုယြင္ကို ေကြၽးလိုခဲ့ေသာ္လည္း ျခဴးမုယြင္က သူ႔ကို ဆြဲလွဲကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို နမ္းရႈိက္ရင္း ေဆးအရသာ ခံစားေစလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽင္းေမာ့အတြက္ေတာ့ လ်ာဖ်ားထိပ္မွ အခါးဓာတ္မ်ား လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အခ်ိဳရည္အျဖစ္ ေျပာင္းသြားသြားၿပီး ကိုယ္တြင္းအဂၤါမ်ားသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားကာ စီးဆင္းေနေသာ ေသြးမ်ားပင္ ပ်ားရည္ခ်ိဳခ်ိဳအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရသည္။
ခ်ိဳၿမိန္သည္၊ သို႔ေသာ္ မြန္းက်ပ္လွသည္။
သို႔ႏွင့္ ျခဴးမုယြင္တစ္ေယာက္ ဝါးဆစ္ေတာအုပ္ထဲတြင္ ေနထိုင္လာသည္မွာ လဝက္ခန႔္ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
သူက အျပင္ေလာကအေၾကာင္း တစ္ခြန္းမဟဘဲ သူ၏ က်န္းမာေရးကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ကုသေနၿပီး အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြၽင္းေမာ့ႏွင့္ ေဆးဝါးအေၾကာင္း သို႔တည္းမဟုတ္ တျခားအေသးအဖြဲ႕ကိစၥေလးမ်ား စကားစျမည္ ေျပာေလ့ရွိသည္။ အၿမဲတေစ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးေနၿပီး လိုေလေသးမရွိ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
က်န္းမာေရးပိုေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ကြၽင္းေမာ့ကို ညဘက္မ်ားတြင္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးခဲ့သည္။
ကနဦးတြင္ က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ သိပ္အလိုမလိုက္ရဲေပ။ သူ ေက်နပ္သြားသည္ႏွင့္ ကြၽင္းေမာ့ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။
ကြၽင္းေမာ့သည္ ထိုအေျခအေနအေပၚ မေက်မနပ္မျဖစ္႐ုံသာမက ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးေနခဲ့ေလ၏။ ထိုလူသားကို ေပြ႕ဖက္ၿပီး အိပ္စက္ႏိုင္႐ုံျဖင့္ နတ္ျပည္ေရာက္သြားသလို ခံစားေနရသည္။
က်န္းမာေရးျပန္ေကာင္းလာၿပီးေနာက္ ျခဴးမုယြင္က ကြၽင္းေမာ့ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးေတာ့သည္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ခါတလဲလဲ ကြၽင္းေမာ့ကို စိတ္လြတ္လုမတတ္ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး မနက္ေနထြက္ခ်ိန္အထိ လူးလွိမ့္ခဲ့ၾကသည္။
ျခဴးမုယြင္က ႏူးညက္ေသာ အိပ္ရာခင္းေပၚတြင္ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ လဲေလ်ာင္းေနရင္း သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာသည္။
“က်င့္ႀကံဆင့္ျမင့္တာ အရမ္းေကာင္းတာပဲ.. အခ်ိန္အၾကာႀကီး ထိန္းထားႏိုင္တယ္..”
အိပ္ရာေပၚမွဆင္းသြားသည့္ ကြၽင္းေမာ့ပင္ တုံ႔ခနဲ ရပ္သြားရသည္။
ျခဴးမုယြင္သည္ ဗလာက်င္း လဲေလ်ာင္းေနၿပီး ပုလဲသဖြယ္ ျဖဴဥေနသည့္ အသားအေရႏွင့္ အိေထြးႏူးညံ့ေသာ ဆံႏြယ္နက္နက္မ်ားက ျမင္သမွ်လူတိုင္းကို ဆြဲညႇိဳ႕ႏိုင္လြန္းေနသည္။
ကြၽင္းေမာ့ခမ်ာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႏႈတ္ခမ္းေျခာက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထပ္မလုပ္ရဲသျဖင့္ သည္အတိုင္း လွည့္ထြက္သြားသည္။
သို႔ေသာ္ ျခဴးမုယြင္က ကြၽင္းေမာ့၏ ပခုံးက်ယ္က်ယ္ ခါးသြယ္သြယ္ႏွင့္ လူအမ်ား ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံေလာက္သည့္ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။
တစ္ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္ ျခဴးမုယြင္က ထူးထူးဆန္းဆန္း အမူအရာျဖင့္ ေျပာလာခဲ့သည္။
“အားေမာ့.. ငါ မင္းကို လုပ္လို႔ရလား..?”
………………………………………
TN : ကြၽင္းေမာ့ရဲ႕ အေျဖက.........
Click ၾကပါေနာ္ 💜
………………………………………