"ဒါတွေကရှေ့နှစ်ကစာရင်းအနှစ်ချုပ်တွေပါ ဥက္ကဌလေး
မသိတာရှိရင် ကျွန်တော့်ကိုမေးပါ...သိသလောက်ပြောပြပေးပါ့မယ်"
"ကျေးဇူးပဲ အတွင်းရေးမှူးလီ...ကျွန်တော်မသိရင်လှမ်းခေါ်လိုက်ပါ့မယ်"
အတွင်းရေးမှူးလီ ယွန်းဂီကိုခါးကိုင်းကာအရိုအသေပေးပြီးရုံးခန်းထဲကနေထွက်လာခဲ့သည်။
ယွန်းဂီကအခုတလော ထယ်ယောင်းရဲ့ဆုံးမမှုကြောင့်ကုမ္ပဏီကအဘိုးနေရာတွင်အလုပ်တွေစတင်လေ့လာနေပြီဖြစ်သည်။၂၇နှစ်လုံးအဘိုးလုပ်စာပဲ ထိုင်စားလာတာကြောင့် အလုပ်ဆိုဘယ်ကနေစလုပ်ရမှန်းမသိပေမယ့် ထယ်ယောင်းက 'ခင်ဗျားအဘိုးကအသက်ကြီးနေပြီ ခုထိအလုပ်လုပ်ခိုင်းမလို့လား ပြန်သိတတ်ရမှာပေါ့...ပြီးတော့ခင်ဗျားမှာအလုပ်အကိုင်အတိအကျမရှိရင် ကျွန်တော်ကမယူဘူး...ဘာမှတ်လဲ' လို့ခြိမ်းခြောက်လိုက်မှုကြောင့် ချက်ချင်းကိုညတွင်းချင်းအဘိုးကိုအလုပ်လုပ်ချင်ပြီဟုပြောပြီးစီစဥ်ခိုင်းလိုက်ရသည်။အဘိုးကတော့ လောလွန်းနေတဲ့သူ့ကိုအမြင်ကပ်၍ခေါင်းတောင်ခေါက်လိုက်သေးတယ်။ကိုယ့်အဘိုးပြောတုန်းကတော့ နေ့ရွှေ့ညရွှေ့နဲ့ ချစ်သူပြောတော့ချက်ချင်းဆိုပြီးစနောက်ရင်းခေါင်းကိုခေါက်တာ...တူမှမတူတာအဘိုးရယ်...ဟိုဟာလေးကသူ့စကားနားထောင်မှ... မဟုတ်ရင်စိတ်ကောက်ပြီးသူ့ကိုပစ်ထားမှာ။ခုဆိုအဘိုးကကုမ္ပဏီကိုအရေးကြီးကိစ္စရှိမှသာ လာပြီးceoနေရာကိုလည်း ယွန်းဂီကိုယာယီလွှဲထားသည်။ရှယ်ယာရှင်တွေကသဘောမကျပေမယ့်လုပ်ငန်းစုကြီးတစ်ခုလုံးရဲ့ ရှယ်ယာ၈၀ရာခိုင်နှုန်းလောက်ကို အဘိုးဖြစ်သူကယွန်းဂီနာမည်နဲ့ပဲဝင်ထားတာမို့ တစ်ခွန်းမဟရဲကြ။ဟကြရင် လမ်းဘေးရောက်သွားမယ်ဆိုတာ အကုန်လုံးကအလိုလိုသိကြသည်။
လုံးဝမရင်းနီးတဲ့အလုပ်တွေကို ခုမှစကိုင်တွယ်ရတာကြောင့်သူ့အတွက်ခက်လွန်းလှသည်။သို့သော် စားပွဲပေါ်၌ထောင်ထားသော လေးထောင့်ဆန်ဆန်အပြုံးပိုင်ရှင်ရဲ့ဓါတ်ပုံလေးကိုမြင်တာနဲ့ ကြိုးစားချင်စိတ်တွေကတဖွားဖွား။အလုပ်တွေကြိုးစားပြီး သူ့ချစ်သူလေးကိုတင့်တောင်းတင့်တယ်ထားဦးမှာ။ကုမ္ပဏီမှာ ဝန်ထမ်းများနည်းတူမနက်၉နာရီကနေ ညနေ၅နာရီထိအလုပ်ဝင်နေရတာကြောင့် ထယ်ယောင်းကိုအရင်ကလောက်တော့အချိန်မပေးနိုင်တော့ပေ။ထယ်ယောင်းကလည်း သိတတ်စွာဘာမှဂျီမကျ။တစ်ခါတစ်လေဆို ထမင်းဗူးလေးနဲ့တောင်ရောက်လာပြီးနေ့လည်စာကိုတူတူစားပေးသေးတာ။တစ်ကယ်နားလည်ပေးတတ်တဲ့ချစ်သူလေးကိုရထားတာမို့ တစ်လောကလုံးကရှိသမျှဘုရားတွေကိုကျေးဇူးတွေတင်ရတာနေ့တိုင်းပဲ။
ဓါတ်ပုံလေးကိုကိုင်ကြည့်ရင်း ပြုံးနေတာကိုရပ်ကာစာရင်းတွေထဲအာရုံစိုက်ထားလိုက်သည်။လုပ်ငန်းစုကြီးမို့ နားလည်အောင်လုပ်နေရတာ သူ့အတွက်အတော်ပင်ပန်းလှသည်။
အလုပ်ထဲမှာပဲအာရုံစိုက်နေတုန်း ရုတ်တရက်ခေါင်းထဲဝင်လာတာက ဂန်ထယ်အီဆိုတဲ့ကောင်ပြောသွားတဲ့ စကားတွေပင်။
ပြန်ကြားယောင်ရင်းဒေါသထွက်လာတာကြောင့် စားပွဲကိုလက်သီးနဲ့ထုလိုက်သည်။သူအသက်ရှင်နေသရွေ့တော့ထယ်ယောင်းကိုလက်ဖျားနဲ့တောင်အထိမခံဘူး။ဒါကိုမှ ရှေ့ဆက်တိုးမယ်ဆိုရင်တော့ ကိုယ့်သေလမ်းကိုယ်ခင်းတာပဲ။ဂန်ထယ်အီနဲ့ငြိတဲ့ကိစ္စကိုလည်း ထယ်ယောင်းကိုတမင်မပြောပြထားခဲ့ဘူး။အဲ့ကိစ္စကြီးကိုသိပြီးနေ့တိုင်းစိုးရိမ်နေရမှာကိုမလိုလားတာကြောင့်ပင်။သူတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာပဲ...သူကာကွယ်ပေးမည်။သို့ပေမယ့်လည်း စိုးရိမ်နေတာကြောင့် ထယ်ယောင်းကိုဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။အသံသြသြလေးကြားရမှစိတ်အေးမည်။
ညနေကိုယ့်မိတ်ဖက်ကုမ္ပဏီကကျင်းပမယ့် ပွဲတစ်ခုရှိတယ်လို့မမပြောလာမှုကြောင့် ထယ်ယောင်းညနေဝတ်ဖို့ကိုခုတည်းကပြင်ဆင်နေတာဖြစ်သည်။မမနဲ့အတူပွဲတက်နေကျမို့ သူ့အတွက်စိတ်ဖိစီးစရာတော့ သိပ်မရှိ။ဒါပေမယ့် ညနေ
မင်ယွန်းဂီနဲ့တွေ့ဖို့dateလေးဖျက်ရတော့မှာမို့စိတ်တော့မကောင်း။အလုပ်ကြိုးစားနေတဲ့သူ့ချစ်သူကြီးကို မနက်ဖြန်မှပဲချော့ရတော့မည်။ပွဲကိုလာမှာကစီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေချည်းပေမယ့် လှလွန်းတဲ့မမကြောင့် စိတ်မချတာလည်းပါသည်။တစ်ခါတစ်လေ ထယ်ယောင်းကအစ်ကိုကြီးလိုပင် တွေးပူတတ်သည်။
လက်ဝတ်ရတနာတွေ၊ဖိနပ်တွေနဲ့အင်ကျီတွေကြားအလုပ်ရှုပ်နေတုန်း အိပ်ယာပေါ်ကဖုန်းမြည်သံကြောင့်ချက်ချင်းပြေးကိုင်လိုက်သည်။သူ့ဆီဆက်လာတာက တစ်ယောက်တည်းသောလူကလွဲပြီးမရှိနိုင်။
"ဟယ်လို "
အသံချိုချိုလေးနှင့်ပြောလိုက်တော့ တစ်ဖက်ကယွန်းဂီရဲ့ရယ်သံလွင်လွင်ကိုအရင်ကြားရသည်။စပြောတာကသူ့ကိုလွမ်းနေပါသည်တဲ့။ပြီးတော့ ဘာလုပ်နေလဲ စားပြီးပြီလားစသဖြင့်မေးလာသည်။ညနေdateကိုဖျက်ရမယ်ဆိုတာကိုပြောပြတော့ ဝမ်းနည်းသွားတဲ့အသံလေးနဲ့'ရပါတယ် သူနားလည်ပေးတာပေါ့'တဲ့...အပြန်တော့သူလာကြိုမယ်ပြောသွားသေးတယ်။မမနဲ့ပြန်မယ်ဆိုတာကို အကဲပိုစွာမအိပ်ခင်မျက်နှာလေးတွေ့ချင်လို့ဆိုပြီးပြောလာ၍သူလည်း လာကြိုခိုင်းလိုက်သည်။အမှန်တော့ မင်ယွန်းဂီပဲအကဲပိုတာမဟုတ်။သူကိုယ်တိုင်ကလည်းတစ်ရက်မတွေ့ရမနေနိုင်ပေ။
မမဆီကနေ အရမ်းပိုလွန်းတဲ့အတွဲကိုကြည့်မရတော့ဘူး လို့ပြောခံရသည်အထိပင် တစ်ကယ်လည်းသူတို့နှစ်ယောက်ကမျက်စိအောက်ကအပျောက်မခံကြ။
ကြည်နူးစွာဖုန်းပြောပြီးတော့မှ ယွန်းဂီစိတ်အေးစွာအလုပ်ထဲစိတ်နှစ်နိုင်တော့သည်။ညကျရင်သွားကြိုရမှာမို့ အဲ့မတိုင်ခင်အလုပ်တွေပြီးအောင်သူလုပ်ရမည်ဆိုပြီး နေ့လည်စာတောင်မစားပဲအားကြိုးမာန်တက်စာရင်းတွေကိုစစ်လိုက်၊အတွင်းရေးမှူးလီကိုမသိတာတွေမေးလိုက်နှင့်အလုပ်များနေတော့သည်။
.
.
.
ထယ်ယောင်း ညနေ၆နာရီလောက်မှာ မမနဲ့အတူပွဲကျင်းပရာနေရာသို့ထွက်လာခဲ့သည်။ဟိုတယ်မှာလုပ်လောက်မယ့်ပွဲလို့ထင်ထားပေမယ့် တစ်ကယ်တော့ခြံဝန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုမှာသာ။မိတ်ဖက်ကုမ္ပဏီက နာမည်ကြီးgloryလက်ဝတ်ရတနာကုမ္ပဏီဖြစ်တာကြောင့် collectionအသစ်အတွက်လူအနည်းငယ်နှင့်သာprivate partyကျင်းပတာဖြစ်သည်။အထက်တန်းလွှာကလူတွေပိုများပြီး ဝန်ကြီးချုပ်ရဲ့သမီးအကြီးကပါ တက်ရောက်မည်ဟုကြားရသည်။ဟိုတလောကဂန်ထယ်အီကိစ္စကြောင့် ထယ်ယောင်းလန့်နေဆဲပေမယ့်ကြာတော့လည်းမေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပြန်ဖြစ်ကာ ထိုပွဲ၌ဂန်ထယ်အီပါရှိနေနိုင်မည်ဆိုတာကို မေ့လျော့သွားသည်။
ထယ်ဟီးနဲ့ထယ်ယောင်းက အဖြူရောင်ကိုယ်စီဝတ်ဆင်ထားတာကြောင့် တစ်ပွဲလုံးအလည်မှာထင်းနေသည်။ပွဲရှိလူတွေအကုန်လုံးရဲ့ မျက်လုံးတွေကလည်း ထယ်ယောင်းတို့မောင်နှမဆီမှာသာ။ထယ်ဟီးကအဖြူရောင်ကိုယ်ကျပ်dressအရှည်ကိုဝတ်ဆင်ထားသည်။dressအရှေ့ကရိုးရှင်းစွာပြောင်လက်ရှည်ဖြစ်ပြီးနောက်ကျောကတော့ ကျောပြင်တစ်လျှောက်လုံးဖော်ထားတာဖြစ်သည်။ဆံပင်တွေကိုစီစီရီရီထုံးဖွဲ့ထား၍လည်တိုင်၌ gloryရဲ့brandတစ်ခုဖြစ်တဲ့စျေးကြီးလှသော မြွေတစ်ကောင်ရစ်ပတ်နေပုံသ ဏ္ဍာန်ရှိတဲ့စိန်လည်ဆွဲကိုဝတ်ဆင်ထားသည်။လက်နှစ်ဖက်၌လည်းအလားတူ စိန်လက်ကောက်ကိုလက်တစ်ဖက်ဆီ၌ဝတ်ဆင်ထားသည်။ထိုအသွင်အပြင်ကြောင့် ပွဲအလယ်၌နတ်ဘုရားမအလား။ယောကျာ်းသားများရဲ့မျက်လုံးအစုံတိုင်းကသူမဆီမှာသာ။အစ်မဘေးမှာရပ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကမူ မမကိုယ်တိုင်ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့အဖြူနုရောင်suitကိုဝတ်ဆင်ထားပြီး ဝတ်ဆုံနှင့်လိုက်ဖက်စွာအီတလီထုတ်ပြောင်လက်နေသည့်လည်သာအနက်ရောင်ဖိနပ်ကိုစီးထားသည်။ ရင်ဘတ်၌glory man collectionရဲ့ စျေးအကြီးဆုံးရင်ထိုးတစ်ခုတည်းကိုထိုးထားသည်။မြွေတစ်ကောင်ရစ်ပတ်နေသလိုကိုယ်ထည်ကိုကျ စိန်တွေနဲ့စီခြယ်ထားပြီး မြွေရဲ့မျက်လုံးကိုတော့ပတ္တမြားအနီရင့်ရောင်ကိုအသုံးပြု၍ပြုလုပ်ထားသည့်ရင်ထိုးကြောင့် ဝတ်ထားသည့်suitနှင့်အလွန်ပနံသင့်လှသည်။ညာဘက်လက်ညှိုးသွယ်သွယ်လေးမှာ ထိုနည်းတူလက်စွပ်ကိုတစ်ကွင်းတည်းသာဝတ်ဆင်ထားသည်။အပြင်အဆင်ကရိုးရှင်းပေမယ့် ချောမောပြေပြစ်တဲ့မျက်နှာကြောင့်ထယ်ယောင်းဟာပွဲအလယ်မှာ နတ်ဘုရားငယ်အလားထင်းထွက်နေသည်။ကင်မ်မောင်နှမနှစ်ယောက်လုံးက နတ်ဘုရားမျိုးနွယ်တွေလိုပင်ချောမောလှပပြည့်စုံသူတွေဖြစ်ကြပြီး တစ်ပွဲလုံးရဲ့အကြည့်တွေကိုဖမ်းစားထားကြသည်။
ပွဲတစ်ခုလုံးကမျက်လုံးတွေက လုပ်ငန်းရှင်တွေနဲ့စကားပြောနေကြသည့်မမဆီမှာပိုရှိကြသည်။ထယ်ယောင်းကတော့ မမကြောင့်သာလိုက်လာတာမို့ တစ်ယောက်တည်းမတ်တပ်ရပ်လက်ပိုက်လျက်သာ မှန်ဘောင်နဲ့ခင်းကျင်းပြသထားတဲ့လက်ဝတ်ရတနာတွေကိုကြည့်နေသည်။သဘောကျတာတွေ့ပါက တစ်ခါတည်းဝယ်သွားပြီးအလုပ်ကြိုးစားနေတဲ့ယွန်းဂီကိုဆုချဖို့ပင်။
ပွဲထဲစဝင်လာတည်းက ထယ်ယောင်းဆီမှာသာအကြည့်တွေစုနေသည့်ထယ်အီကိုတော့ ထယ်ယောင်းခုထိသတိမမူမိ။
ထယ်အီက ထယ်ယောင်းသွားလာလှုပ်ရှားမှုအားလုံးကိုသိတာမို့ ယနေ့တက်ရမယ့်ပွဲကို အစ်မဖြစ်သူအစားသူလာခြင်းပင်။အဝေးကကြည့်နေရတာတောင် ပြည့်စုံလွန်းတဲ့ထယ်ယောင်းကို သူကလွဲပြီးတစ်ခြားဘယ်သူ့လက်ထဲမှအပါမခံနိုင်ပါ။သူရဲ့အတ္တကို ဘေဘီ့ကိုနားလည်ပေးစေချင်လိုက်တာ။မင်ယွန်းဂီနဲ့တူတူတွဲမြင်ရတိုင်း သူ့ရင်ကိုအစိမ်းလိုက်ခွဲနေတဲ့အလားနာကျင်ရတယ်ဆိုတာကို ဘေဘီသိရင်သူ့ကိုသနားပြီးပြန်ချစ်ပေးမလား?
"ဘေဘီ"
ထယ်ယောင်း ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့သေသပ်လှပတဲ့ couple braceletလေးကိုကြည့်နေတုန်း အရမ်းကြောက်ရတဲ့ခေါ်သံကိုကြားရတာကြောင့်ခန္ဓါကိုယ်လေးတုန်သွားသည်။ချက်ချင်းလှည့်မကြည့်ပဲ ဒီတိုင်းရပ်နေလိုက်သည်။
"ဘေဘီ"
သူလှည့်မကြည့်တာကြောင့် ထိုလူကသူ့အရှေ့တည့်တည့်သို့ရောက်လာသည်။
"ခင်ဗျား...ဘာလာလုပ်တာလဲ"
"အဲ့ဒီခင်ဗျားလို့ခေါ်သံကို ကိုယ့်မှာလွမ်းနေခဲ့ရတာ"
"အပိုတွေလာမပြောနဲ့...ဒီနေရာထိခင်ဗျားဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ကိုယ့်ကိုဖိတ်လို့လာတာလေ...မလာလည်းရပေမယ့်ဘေဘီလာမယ်မှန်းသိလို့တမင်လာတာ"
ထယ်ယောင်းစကားဆက်မပြောချင်တာကြောင့် လှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ဒီလိုလူနဲ့ဆက်ပြောနေရင်အပိုပင်။ထိုစဥ်နောက်ကနေသူ့လက်တစ်ဖက်ကိုလှမ်းဆွဲခြင်းခံလိုက်ရသည်။
"ခင်ဗျားဘာလုပ်တာလဲ...လွှတ်စမ်း"
ထယ်ယောင်းကသူများပွဲမှာမို့ ပြဿနာမဖြစ်ချင်၍အံကျိတ်ပြီးအသံကိုထိန်း၍ပြောသည်။ဒါကိုပင်ထယ်အီကအခွင့်အရေးယူကာ ထယ်ယောင်းကို ပွဲနဲ့ဝေးရာခပ်လှမ်းလှမ်းဥယျာဥ်ဆီသို့ဆွဲခေါ်လာသည်။ဆွဲခေါ်ခံရတဲ့တစ်လျှောက်လုံးထယ်ယောင်းရုန်းပေမယ့် မရသဖြင့်ထိုနေရာထိပါလာခဲ့သည်။
"လွှတ်စမ်း!!"
လူတွေနဲ့ဝေးသွားတာမို့ ထယ်ယောင်းအော်လိုက်တော့ ထယ်အီက သူဆွဲလာတဲ့ထယ်ယောင်းလက်ကိုလွှတ်ပေးပြီးအတင်းဆွဲခေါ်လာမှုကြောင့်နီရဲသွားတဲ့ထယ်ယောင်းလက်ကောက်ဝတ်ကို နူးညံ့စွာကိုင်လိုက်သည်။ထယ်ယောင်းချက်ချင်းခါထုတ်လိုက်သည်။
"လာမထိနဲ့!!"
"ကိုယ့်ကိုဘာလို့အဲ့လောက် နာကျည်းရတာလဲဘေဘီ"
"ခင်ဗျားကိုမုန်းလို့ဆိုတာရှင်းနေတာပဲလေ"
"ဘေဘီက ကိုယ့်ကိုစိတ်ကောက်နေတာမလား...ကိုယ်ဘေဘီ့နားကပျောက်သွားခဲ့တာ မေမေဆေးရုံတက်နေရလို့ပါ..
ကိုယ်မလွှဲသာလို့မလာခဲ့ရတာ...နေ့တိုင်းရူးလောက်အောင်လွမ်းနေခဲ့တာ...အခုကိုယ်ပြန်လာပြီလေ...ကိုယ်ပြောနေကျစကားကိုပဲပြောမယ်...ကိုယ့်ကိုပြန်ချစ်ပါ"
ထယ်အီ မျက်ရည်များဝဲစွာပြောလာသည်။
"ခင်ဗျားရူးနေလား!!"
ထယ်ယောင်းထပ်အော်ပစ်လိုက်သည်။သူဘယ်လိုတောင်အရူးနဲ့လာတွေ့နေရသလဲ?
"ဟုတ်တယ်...ကိုယ်ရူးနေတာ...ဘေဘီ့ကိုချစ်လွန်းလို့ရူးနေတာ...ကိုယ့်ကိုပြန်ချစ်ပါ...ကိုယ်ဘယ်လောက်ထိချစ်လဲဆိုတာ ဘေဘီသိသားနဲ့"
"မသိဘူး!...သိလည်းမသိချင်ဘူး!...ကျွန်တော့်မှာချစ်သူရှိတယ်...အဲ့လောက်ဆိုသဘောပေါက်ပြီးထပ်မနှောင့်ယှက်နဲ့တော့..."
"မင်ယွန်းဂီကြောင့်လား...အဲ့ကောင်ကြောင့်ဘေဘီကကိုယ့်ကိုပြန်မချစ်နိုင်တာလား"
"ဟုတ်တယ်...အဲ့ဒါကြောင့်ပဲ...ကျွန်တော်ချစ်တာမင်ယွန်းဂီတစ်ယောက်တည်းပဲ..ကျွန်တော့်ရှေ့ထပ်မပေါ်လာနဲ့...အဲ့လိုလုပ်ပေးရင်တစ်ကယ်ကျေးဇူးတင်မိမှာ"
သူပြောတော့ ဂန်ထယ်အီကမေးရိုးများထင်းတဲ့အထိအံ့ကျိတ်ပြီးမျက်လုံးတွေလည်းရဲလာသည်။ထိုပုံရိပ်ကြီးက သူ့ကိုကြောက်လန့်စေသည်။အနားမှာထပ်မနေချင်တော့တာကြောင့် လှည့်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
"မင်ယွန်းဂီသာ ဘေဘီ့အနားကိုရောက်မလာခဲ့ရင်...ဘေဘီကိုယ့်ကိုရွေးမှာမလား"
ခြေလှမ်းလေးငါးလှမ်းလောက် လှမ်းပြီးခါမှထယ်ယောင်း ထယ်အီဘက်သို့ပြန်လှည့်လိုက်သည်။
"မရွေးဘူး...မင်ယွန်းဂီဆိုတဲ့လူသားရှိနေသရွေ့ကျွန်တော့်ရွေးချယ်မှုကမပြောင်းသွားဘူး"
ထယ်ယောင်းပြတ်သားစွာပြောလိုက်သည်။သူ့အတွက်ပထမဆုံးနဲ့နောက်ဆုံးအချစ်က ယွန်းဂီတစ်ယောက်တည်းအတွက်ပင်။
"မရှိတော့ရင်တော့ ပြောင်းမယ်ပေါ့"
ထယ်အီကစိတ္တဇဆန်စွာ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကိုရွဲ့ကာပြုံး၍ပြောလာသည်။ထိုစကားကြောင့် လန့်သွားရသူကထယ်ယောင်းပင်။ဂန်ထယ်အီဆိုတဲ့လူက သူ့ချစ်သူကိုအချိန်မရွေးဒုက္ခပေးနိုင်တဲ့လူမို့ပင်။
"ခင်ဗျားဘာလုပ်မလို့လဲ!!"
"ဘေဘီ့စကားကိုအတည်ယူမလို့လေ..."
"ခင်ဗျားသူ့ကိုထိရဲထိကြည့်!!"
"ကိုယ့်ကိုပဲပြန်ချစ်ပေးပါ"
သူပြောတာကိုဂရုမစိုက်ပဲ ထိုစကားကိုသာပြော၍ထွက်သွားသည့်ထယ်အီကိုထယ်ယောင်း လက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်၍နာကျည်းမုန်းတီးစွာကြည့်သည်။ဘာလို့သူ့ကျမှ ဒီလိုအရူးမျိုးနဲ့လာတွေ့ရတာလဲ?ထိုမေးခွန်းကိုတွေးနေဖို့အချိန်မရှိတာမို့ ယွန်းဂီကိုဖုန်းအမြန်ဆက်ပြီး ပါတီကိုလာမကြိုခိုင်းတော့ပဲ အလုပ်တွေပြီးတာနဲ့အိမ်ကိုပဲတန်းပြန်ခိုင်းလိုက်သည်။ယွန်းဂီကသူ့ကိုစောဒကတက်ပေမဲ့ သူအလိုမလိုက်ပဲဖုန်းချပစ်လိုက်သည်။ဂန်ထယ်အီလိုအမှိုက်ကြောင့် ယွန်းဂီသာတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်သူ့ရင်တွေကွဲမှာ...အခုတောင်ထိခိုက်သွားလေမလားဆိုတဲ့အတွေးတွေနဲ့လူကမတ်တပ်တောင်ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့ပေ။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအားတင်းပြီးမမ့ဆီပြန်လာတော့ ဂန်ထယ်အီကိုပွဲ၌မတွေ့ရတော့။သူလည်းဒီမှာဆက်မနေချင်တော့တာကြောင့် မမ့ကိုအတွင်းရေးမှူးနဲ့သာထားခဲ့ရင်းခွင့်တောင်း၍ပြန်လာခဲ့သည်။
အိမ်သို့ပြန်ချင်းမဟုတ်...ချစ်သူရှိရာသို့သွားခြင်းသာ။
.
.
ထယ်ယောင်းကလာမကြိုခိုင်းတာကြောင့် စိတ်ကောက်ပြီးရုံးမှာမပြီးခဲ့တဲ့အလုပ်တွေကို ဆူပုပ်ပုပ်နဲ့လုပ်နေတုန်းတံခါးခေါက်သံကြား၍ ထဖွင့်တော့မထင်မှတ်ထားစွာထယ်ယောင်းကိုတွေ့ရသည်မို့ ယွန်းဂီမျက်လုံးပြူးသွားရကာအံ့သြသွားသည်။အတန်ကြာမှ နှုတ်ခမ်းလေးပါကွေး၍ပြုံးတော့တဲ့ယွန်းဂီ။
"ထယ်ယောင်း...ဘယ်လိုလုပ်ပြီးရောက်လာတာလဲ"
"ကားစီးလာတာပေါ့ဗျာ"
ထယ်ယောင်းက ခုထိတံခါးဝမှာရပ်နေသေးတဲ့ယွန်းဂီကိုတွန်းပြီး သူ့အိမ်သူ့ရာလိုပင်ကုတင်ပေါ်မှာပြေးလှဲသည်။ယွန်းဂီကတော့ ထယ်ယောင်းကိုအစကစိတ်ကောက်ချင်ပေမယ့် သူ့ဆီရောက်လာတာကြောင့်ပျော်နေတာမှိုရသလိုပင်။
"ကိုယ့်ကိုလွမ်းလို့လား"
ယွန်းဂီကုတင်စောင်းမှာဝင်ထိုင်ရင်း မေးတော့ထယ်ယောင်းကခေါင်းညိတ်ပြသည်။ပါတီကနေသူ့ဆီတန်းဝင်လာပုံရပြီး ခုထိလည်းSuitဖြူဖြူလေးနဲ့ပင်။လက်နှစ်ဖက်နဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံးကိုကားပြီး လှဲနေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုယွန်းဂီအသည်းယားစွာခြေထောက်ကနေဆွဲတော့ သူထိုင်နေရာနားသို့ပါလာသည်။
"ပင်ပန်းလို့ခဏလှဲဦးမယ်လေ"
"ကိုယ်ကလွမ်းနေရတာ"
ပြောရင်းနဲ့သူ့ကိုဆွဲထူပြီးအတင်းဖက်ကာပြောတဲ့လူကြီး။ဂန်ထယ်အီကြောင့်အချိန်မရွေး ယွန်းဂီအန္တရာယ်ဖြစ်သွားနိုင်တာမို့ သူအဲ့စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ပင်ယွန်းဂီကျောပြင်ကျယ်ကြီးကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပြန်လည်ဖက်တွယ်လိုက်သည်။ဒီရင်ခွင်ကြီးထဲမှာဝင်နေရချိန်တိုင်းက သူ့အတွက်နွေဦးလိုပင်နွေးထွေးလှသည်။
အတန်ကြာဖက်ထားပြီးတော့မှ ယွန်းဂီကထယ်ယောင်းပါးနှစ်ဖက်လုံးကိုနှာခေါင်းနစ်ဝင်သွားအောင်နမ်းပြီး ပြန်လွှတ်ပေးသည်။
"ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ...ကိုယ်လိုက်ပို့မယ်...တစ်ယောက်တည်းမပြန်ရဘူး"
"မပြန်ဘူး...ဒီမှာအိပ်မှာ...အဘိုးဆီကရောမမ့ဆီကပါခွင့်တောင်းပြီးပြီ.."
ထယ်ယောင်းအပြောကြောင့် မျက်လုံးပြူးသွားရသည်မှာယွန်းဂီ။ဒီမှာအိပ်မှာတဲ့...သူနဲ့တူတူအိပ်မှာပေါ့။သူကထယ်ယောင်းနဲ့တူတူအိပ်ရမှာပေါ့..oh!!..god!!...
"ကျွန်တော်ရေချိုးချင်နေပြီ...ခင်ဗျားအဝတ်တွေယူဝတ်လို့ရလား"
"ရ..ရတာပေါ့...ကြိုက်တာယူဝတ်နော်"
ယွန်းဂီတစ်ယောက်တည်းမှောင်နေတာကြောင့် စကားတွေပါထစ်ကုန်သည်။ထယ်ယောင်းကတော့ အေးဆေးစွာဗီရိုထဲကသူဝတ်ချင်တဲ့အဝတ်တွေနဲ့တဘက်တွေယူပြီးရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။ကျန်ခဲ့တဲ့ယွန်းဂီကတော့ နှာခေါင်းသွေးတွေများလျှံနေသလားဟု သူ့နှာခေါင်းသူစမ်းနေသည်။
ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတဲ့ထယ်ယောင်းက သူ့ရှပ်အင်ကျီအနက်ရောင်ပွပွကြီးနဲ့မို့အောက်ကဘောင်းဘီတိုလေးကိုတောင်မမြင်ရပဲဖုံးနေသည်။သူ့အဝတ်အစားတွေနဲ့ချစ်ဖို့ကောင်းနေတဲ့ကောင်လေးတွေ့ရတော့ ခုနကထိမှောင်နေတဲ့စိတ်တွေတောင်ဘယ်ရောက်သွားသည်မသိ။
"ကျွန်တော်အိပ်ချင်နေပြီ...ခင်ဗျားအလုပ်ရှိသေးရင်လုပ်လေ"
ထယ်ယောင်းကပါးစပ်ကိုလက်လေးနဲ့ပိတ်ကာသမ်းရင်းပြော၍ကုတင်ပေါ်၌နေရာယူကာဝင်အိပ်တော့သည်။
အလုပ်တွေကျန်သေးပေမယ့် ယွန်းဂီကlaptopကိုချက်ချင်းသွားပိတ်ပြီးထယ်ယောင်းဘေး၌ဝင်လှဲလိုက်သည်။
"ကိုယ်လည်းအိပ်တော့မှာ"
"အိပ်ပေါ့...ခင်ဗျားကိုဖက်လို့ရလား"
"ရတာပေါ့"
ထယ်ယောင်း ယွန်းဂီနားသို့မရဲတရဲနဲ့တိုးသွားပြီး ဖက်ထားလိုက်သည်။ယွန်းဂီသူ့နားသို့ ဘောက်ဖတ်လေးလိုတွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့တိုးလာတဲ့ထယ်ယောင်းကို ပြန်ဖက်ထားတော့ထယ်ယောင်းကသူ့ရင်ခွင်ထဲကိုပိုတိုးဝင်လာသည်။
ယွန်းဂီရင်ခွင်က သူ့အတွက်အမြဲစိတ်အေးစေသည်။ချစ်ရသူကိုဖက်ပြီး စိတ်ပေးချမ်းစွာအိပ်ဖို့ပြင်လိုက်ပေမယ့် ဂန်ထယ်အီနဲ့တွေ့တာကိုပြောပြပြီး သတိထားဖို့မှာရန်သူ့မျက်လုံးတွေပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။
"ကျွန်တော်ဒီနေ့ပွဲမှာ ဂန်ထယ်အီနဲ့တွေ့ခဲ့တယ်"
ယွန်းဂီကချက်ချင်းထထိုင်ပြီး ထယ်ယောင်းမျက်နှာကိုမေးကနေကိုင်ကာသေချာကြည့်လာသည်။
"ကျွန်တော့်ကိုဘာမှမလုပ်ပါဘူး...ဒီတိုင်းစကားပြောဖြစ်တာ...ကျွန်တော့်နားမကပ်ဖို့ပြောလိုက်တယ်"
"အဲ့ဒါကိုကြောက်နေတာလားဟင်"
"မဟုတ်ဘူး...သူကခင်ဗျားကိုအန္တရာယ်ပေးမှာကိုကြောက်တာ"
ပြောပြီးမျက်နှာလေးအောင်ငုံ့သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် သူခေါင်းပြန်မော့စေပြီး နဖူးလေးကိုအချိန်အကြာကြီးဖိနမ်းလိုက်သည်။သူ့ကိုဒီကောင်လေးစိတ်ပူနေတာ သူသိတာပေါ့။ဂန်ထယ်အီရဲ့အကြောင်းကို အကုန်စုံစမ်းပြီးသားမို့သူ့ကိုအချိန်မရွေးအန္တရာယ်ပေးနိုင်တဲ့လူမှန်းလည်းသိထားသည်။ဒါပေမယ့်လည်း သူကြောက်မနေဘူး။သူ့ကိုလာထိရင် သူလည်းပြန်တိုက်ခိုက်ဖို့တွေးပြီးသား။ထယ်ယောင်းကိုလည်းသူအဆုံးထိကာကွယ်ပေးသွားမှာ..အနားကနေအချိန်ပြည့်ကွယ်ပေးမှာ။အဖေကဝန်ကြီးချုပ်တော့မဟုတ်ပေမယ့် သူကလည်းပိုက်ဆံမရှိ အသိုင်းအဝိုင်းမရှိတဲ့ထဲကလူမဟုတ်။ဝန်ကြီးချုပ်သားဆိုပြီး ဖင်တုန်အောင်ကြောက်ပြနေမယ့်ထဲမှာ သူမပါပေ။
"ကိုယ့်ကိုမစိုးရိမ်ပါနဲ့...ကိုယ်ကအဲ့လိုလူဆီကခံရစရာလား"
"စိုးရိမ်မှာပဲ...ကျွန်တော်ကခင်ဗျားကိုအရမ်းချစ်တာသိတယ်မလား...နည်းနည်းလေးထိခိုက်သွားမှာတောင်မလိုချင်ဘူး...ကျွန်တော့်ကိုချစ်ရင်ပိုဂရုစိုက်...ဂန်ထယ်အီလိုအမှိုက်နဲ့သွားမပတ်သက်စေချင်ဘူး"
စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ခပ်ရွှတ်ရွှတ်စနောက်လိုက်ပေမယ့် အတည်ပြောလာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်သူလည်းဆက်မစတော့ပဲ ပြုံး၍ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
"ကိုယ်သိပါပြီ ကလေးရယ်...မှားလို့...ထယ်ယောင်း..ဟီး"
"ရတယ်"
"ဟမ်"
"ဒီညကလေးလို့ခေါ်ခွင့်ပေးမယ်လို့...အိပ်ချင်နေပြီ..ခင်ဗျားလည်းအိပ်တော့...မဟုတ်တာတွေမကြံနဲ့နော်...ကုတင်ပေါ်ကကန်ချမှာ..."
"ဟုတ်ပါပြီ ကလေးလေးရယ်"
သူ့အတွေးတွေကို ကြိုသိနေသည့်အလားပြောလာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် တံတွေးမြိုချရင်းသာဘေး၌ဝင်လှဲလိုက်တော့ သူ့ကိုဖက်တွယ်လာတဲ့လက်လေးတွေကြောင့် သူလည်းပြန်ပြီးဖက်ရင်းမျက်လုံးတွေမှိတ်လိုက်တော့သည်။ရင်ထဲကအနွေးဓါတ်လေးကြောင့် ဒီညတော့အိပ်မက်လှလှလေးမက်တော့မှာအသေအချာပေါ့။
.
.
.
"သားကြီး...နေ့ခင်းကြီးဘာလို့လာသောက်နေတာလဲကွာ"
"သောက်သည်းကွဲလာလို့!!!"
"ဘာလို့အော်နေတာလဲ!...တိုးတိုးပြောစမ်း!"
"မင်းမှသောက်သည်းမကွဲဖူးတာ!!!!"
မအော်နဲ့ပြောကာမှ သကောင့်သားကပိုအော်တော့သည်။မပြောလိုက်ရင်အကောင်း။
"အိုကေ...အိုကေ...စိတ်လျော့"
နမ်ဂျွန်လှမ်းခေါ်မှုကြောင့် သူဘားကိုရောက်လာခဲ့သည်။ဒီနေ့က အလုပ်ပိတ်ရက်မို့တော်သေးသည်။နောက်မို့ဆိုအလုပ်တွေနဲ့လာနိုင်မည်မဟုတ်။ရောက်တော့မူးရူးနေပြီဖြစ်တဲ့သူငယ်ချင်းကိုတွေ့ရသည်။နေ့လည်ခင်းကြီးတောင် ဒီကောင်ကအရက်ပြင်းတွေသောက်နေတာ။
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကွာ"
သူမေးတော့နမ်ဂျွန်က သောက်လက်စခွက်ကိုအကုန်မော့ချပြီးမျက်လုံးကိုအုပ်ကာငိုတော့သည်။
"နမ်ဂျွန်...ဒီနေ့အစ်ကိုဝတ်ထားတာကြည့်ကောင်းလား"
ထုံးစံအတိုင်းဆိုင်ကိုရောက်နေတဲ့နမ်ဂျွန်ကိုဆော့ဂျင်ကသူဝတ်ထားတာကိုပြ၍မေးသည်။
"အစ်ကိုကဘာဝတ်ဝတ်ကြည့်ကောင်းနေတာပဲ"
အပြာနုရောင်ရှပ်အင်ကျီလက်ရှည်ကိုစတိုင်ပန့်အနက်ရောင်ထဲထည့်ဝတ်ထားသည့်အစ်ကိုက သူ့ထက်အငယ်လေးလိုပင်နုပြီးချောသည်။သူပြောတော့ မျက်လုံးလေးတွေမှိတ်သွားတဲ့အထိရယ်ပြသည်။
"အစ်ကိုကဘယ်သွားမလို့လဲ"
"အစ်ကို့အမေသွားတွေ့ခိုင်းတဲ့ dateကို"
"ဘာ!!...မသွားရဘူး!!"
နမ်ဂျွန် ဆော့ဂျင်ပြောပြမှုကြောင့်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပါ သတိမထားမိပဲအော်လိုက်မိသည်။သူ့အော်သံကြောင့်အစ်ကိုက အင်ကျီကိုကြယ်သီးပြန်တပ်နေရာကနေ အလန့်တကြားနဲ့ခန္ဓါကိုယ်လေးတုန်တက်သည်အထိလန့်သွားသည်။အော်မိတာကိုစိတ်မကောင်းပေမယ့် အစ်ကို့လက်ကိုဆွဲပြီးဆိုင်အနောက်ဘက်မြေကွက်လပ်ဆီသို့ခေါ်လာခဲ့သည်။
"မသွားနဲ့...အစ်ကိုလည်းမသွားချင်ဘူးမလား"
"ကိုယ်မသွားလို့မရဘူး နမ်ဂျွန်...အမေစိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်"
"မသွားနဲ့လို့!!"
ပြောလို့မရတဲ့အစ်ကို့ကြောင့် နမ်ဂျွန်အော်ပြောသည်။သူ့ရင်ထဲမှာဘာတွေဖြစ်နေလဲ အစ်ကိုမှမသိပဲ။
"အစ်ကို့ကိုဘာလို့လာအော်နေတာလဲနမ်ဂျွန်"
"မသွားဘူးလို့ပြော...ကျွန်တော့်ကိုမသွားဘူးလို့ပြောအစ်ကို"
"နောက်ကျတော့မယ် နမ်ဂျွန်...အစ်ကိုသွားတော့မယ်"
အစ်ကိုကဂရုမစိုက်စွာ ထွက်သွားရန်ပြင်သည်။
"ကျွန်တော်ကအစ်ကို့ကိုချစ်နေတယ်ဆိုရင်ရော!!"
ဆော့ဂျင် နမ်ဂျွန့်စကားကြောင့်ခြေလှမ်းတွေရပ်သွားသည်။
"ကျွန်တော်အစ်ကို့ကိုစတွေ့တည်းက ချစ်ခဲ့တာ...အစ်ကို့ကိုချစ်တယ်...အဲ့ဒါကြောင့်dateကိုမသွားပါနဲ့"
"အားနာပေမယ့် အစ်ကိုယောကျာ်းချင်းစိတ်မဝင်စားဘူးနမ်ဂျွန်...ပြီးတော့အစ်ကို့ကိုတားပိုင်ခွင့်မင်းမှာမရှိဘူးလို့ထင်တယ်"
အစ်ကိုကသူ့ကိုရက်စက်စွာပြောပြီး ထွက်သွားသည်။မသွားပါနဲ့လို့လက်ကိုဖမ်းဆွဲထားချင်ပေမယ့် သူ့မှာတားပိုင်ခွင့်မရှိဘူးလို့အစ်ကိုကပြောသွားတယ်မလား?
"အစ်ကို!!!"
သူတစ်ယောက်တည်း အော်ဟစ်ပြီးကျန်ခဲ့သည်။အစ်ကိုကတော့တစ်ချက်တောင်ပြန်လှည့်မကြည့်ခဲ့။
နမ်ဂျွန်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကို အရက်တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်သောက်ရင်းယွန်းဂီကိုပြောပြသည်။
"အဲ့ဒါကြောင့် သောက်သည်းကွဲပြီးလာသောက်နေတာ"
နမ်ဂျွန်ပြောပြတော့ ယွန်းဂီလည်းစိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။သူ့သူငယ်ချင်းကိုသနားပေမယ့် တစ်ဖက်ကအစ်ကိုဆော့ဂျင်ကလည်းဒီလောက်တောင်ပြောလာတော့ နမ်ဂျွန်လက်လျှော့ဖို့ကလွဲပြီးမရှိပေ။သူလည်းနားချဖို့သာတတ်နိုင်တော့သည်။
"ဟိုးနေ့ကတောင်ငါးမျှားတုန်းက...တူတူရယ်မောနေပြီးတော့ကွာ...တောက်ခ်!!...ဘာလို့လဲ!!...ဘာလို့အစ်ကိုကပြန်သဘောမကျတာလဲ!!...ငါကယောကျာ်းတစ်ယောက်မို့လို့လား!!!"
"စိတ်ထိန်းစမ်းပါသားကြီးရာ"
အရက်ခွက်ကိုပစ်ပေါက်ကာသောင်းကျန်းနေတဲ့ နမ်ဂျွန့်ကိုယွန်းဂီလည်းမနည်းဆွဲကာတားရသည်။လီဟန်မင်းရဲ့ဘားမို့တော်သေးသည်။သူတို့ရဲ့ကားမောင်းပြိုင်ဘက်လီဟန်မင်းကတောင် နမ်ဂျွန့်ကိုကြည့်ပြီးသနားနေသည်။
နမ်ဂျွန်ပြောသမျှကိုနားထောင်ပြီး ဘေးကစောင့်နေပေးတာည၁၀နာရီပါကျော်သွားသည်။ထပ်သောက်ဦးမယ်လုပ်နေလို့ အတင်းဆွဲခေါ်ပြီးကားထဲထိုးသိပ်ထည့်ကာပြန်ပို့ဖို့လုပ်ရသည်။
နမ်ဂျွန့်ကားကိုဘားမှာပဲထားခဲ့ပြီး ယွန်းဂီသူ့ကားနဲ့ပဲပြန်လာခဲ့သည်။အာရုံတွေများနေတာကြောင့် နောက်ကလိုက်လာတဲ့ကားအနက်နှစ်စီးကိုယွန်းဂီသတိမထားမိလိုက်ပေ။
"ယွန်းဂီ...ငါအိမ်မပြန်ချင်သေးဘူး..."
အနောက်ခန်းကနမ်ဂျွန်ကအိပ်နေရာကနေ ထ၍ပြောလာသည်။
"ဒီလောက်မူးရူးနေတာကို ဘယ်သွားချင်သေးတာလဲ...ဒီညငါ့အိမ်မှာပဲအိပ်...ဦးလေးသာတွေ့ရင်မင်းကိုအသေလုပ်မှာ"
"လုပ်လုပ်ကွာ...ငါမပြန်ချင်ဘူး...ကားလျှောက်မောင်းရအောင်"
"ရူးနေလား!!!အိပ်တော့ကွာ"
"မအိပ်ဘူး...ငါ့ကားရော...ငါ့ဘာသာသွားမယ်"
မျက်စိတောင်ကောင်းကောင်းမဖွင့်နိုင်ပဲနဲ့ ကားမောင်းမယ်ပြောလာတဲ့နမ်ဂျွန်ကြောင့် ယွန်းဂီခေါင်းခါရင်းသာအရှေ့ကိုရောက်ရောက်လာတဲ့နမ်ဂျွန့်ခေါင်းကို အတင်းနောက်သို့တွန်းပစ်နေရသည်။
"သေနတ်ပေး"
လက်ဖြန့်၍တောင်းဆိုလာတဲ့သခင်လေးကြောင့် မင်ဟိုအနက်ရောင်ဘူးထဲကနေ osprey 45 pistol silencerကိုထုတ်ပြီးလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
(Osprey 45 pistol silencer=ပစ်လိုက်ရင် အသံမထွက်တဲ့အကောင်းစားပစ်စတိုပါ)
"အရှိန်တင်လိုက်"
ထယ်အီအပြောကြောင့် ကားမောင်းနေတဲ့သူ့နောက်လိုက်ကကားကိုအရှိန်တင်လိုက်သည်။အခုဆိုရင်သူတို့ကားနှစ်စီးလုံးကယွန်းဂီတို့ကားကိုညှပ်ပြီးမောင်းနေတာဖြစ်သည်။ထယ်အီသေနတ်ကိုတစ်ချက်ပြုံး၍ကြည့်ပြီး ကားထဲကနေယွန်းဂီကိုမဲ့ပြုံးပြုံး၍ကြည့်နေသည်။
ယွန်းဂီ ခုမှဘေးကကားနှစ်ဖက်ကိုသတိထားမိသည်။လမ်းအနည်းငယ်ရှင်းနေသောကြောင့် ထိုကားနှစ်စီးသူ့ကားကိုညှပ်ပြီးမောင်းနေသည်မို့ ကျော်တက်ရန်ဟွန်းတီး၍ဘေးကပ်ခိုင်းသော်လည်း မကပ်ပဲသူ့ကားကိုပါဘေးလမ်းသို့မကွေ့ကွေ့အောင်နှစ်ဖက်လုံးကနေအတင်းကပ်ထားလို့ သူ့ကားပါတဖြည်းဖြည်းအဝေးပြေးကားလမ်းမပေါ်သို့ရောက်လာသည်။
"နမ်ဂျွန်...နမ်ဂျွန်...ထစမ်း!!"
ယွန်းဂီကားကိုအရှိန်တင်ကာမောင်းပေမယ့် ထိုကားနှစ်စီးကြားမှလုံးဝရှောင်မရပေ။ဘယ်သူလဲဆိုတာမသိပေမယ့်သပ်သပ်သူတို့ကိုနှောင့်ယှက်နေတာမို့ အခြေအနေကြည့်ရန်နောက်ကနမ်ဂျွန်ကိုအတင်းနိုးရသည်။
"ဘာလဲကွာ...မင်းပဲအိပ်ဆို!!..."
ထိုအချိန်မှာပဲ တစ်ဖက်ကားကမှန်တစ်ဖက်ကိုချ၍သေနတ်ကိုအပြင်သို့ထုတ်ကာယွန်းဂီတို့ဘက်ကိုဦးတည်လိုက်သည်။သေနတ်နဲ့ချိန်ထားတဲ့သူကတော့ ဂန်ထယ်အီကိုယ်တိုင်ပင်။
Kimharu4121992🌵
Borahae💜
Zawgyi
"ဒါေတြကေ႐ွ႕ႏွစ္ကစာရင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္ေတြပါ ဥကၠဌေလး
မသိတာ႐ွိရင္ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေမးပါ...သိသေလာက္ေျပာျပေပးပါ့မယ္"
"ေက်းဇူးပဲ အတြင္းေရးမႉးလီ...ကြၽန္ေတာ္မသိရင္လွမ္းေခၚလိုက္ပါ့မယ္"
အတြင္းေရးမႉးလီ ယြန္းဂီကိုခါးကိုင္းကာအ႐ိုအေသေပးၿပီး႐ုံးခန္းထဲကေနထြက္လာခဲ့သည္။
ယြန္းဂီကအခုတေလာ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ဆုံးမမႈေၾကာင့္ကုမၸဏီကအဘိုးေနရာတြင္အလုပ္ေတြစတင္ေလ့လာေနၿပီျဖစ္သည္။၂၇ႏွစ္လုံးအဘိုးလုပ္စာပဲ ထိုင္စားလာတာေၾကာင့္ အလုပ္ဆိုဘယ္ကေနစလုပ္ရမွန္းမသိေပမယ့္ ထယ္ေယာင္းက 'ခင္ဗ်ားအဘိုးကအသက္ႀကီးေနၿပီ ခုထိအလုပ္လုပ္ခိုင္းမလို႔လား ျပန္သိတတ္ရမွာေပါ့...ၿပီးေတာ့ခင္ဗ်ားမွာအလုပ္အကိုင္အတိအက်မ႐ွိရင္ ကြၽန္ေတာ္ကမယူဘူး...ဘာမွတ္လဲ' လို႔ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္မႈေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းကိုညတြင္းခ်င္းအဘိုးကိုအလုပ္လုပ္ခ်င္ၿပီဟုေျပာၿပီးစီစဥ္ခိုင္းလိုက္ရသည္။အဘိုးကေတာ့ ေလာလြန္းေနတဲ့သူ႕ကိုအျမင္ကပ္၍ေခါင္းေတာင္ေခါက္လိုက္ေသးတယ္။ကိုယ့္အဘိုးေျပာတုန္းကေတာ့ ေန႔ေ႐ႊ႕ညေ႐ႊ႕နဲ႔ ခ်စ္သူေျပာေတာ့ခ်က္ခ်င္းဆိုၿပီးစေနာက္ရင္းေခါင္းကိုေခါက္တာ...တူမွမတူတာအဘိုးရယ္...ဟိုဟာေလးကသူ႕စကားနားေထာင္မွ... မဟုတ္ရင္စိတ္ေကာက္ၿပီးသူ႕ကိုပစ္ထားမွာ။ခုဆိုအဘိုးကကုမၸဏီကိုအေရးႀကီးကိစၥ႐ွိမွသာ လာၿပီးceoေနရာကိုလည္း ယြန္းဂီကိုယာယီလႊဲထားသည္။႐ွယ္ယာ႐ွင္ေတြကသေဘာမက်ေပမယ့္လုပ္ငန္းစုႀကီးတစ္ခုလုံးရဲ႕ ႐ွယ္ယာ၈၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကို အဘိုးျဖစ္သူကယြန္းဂီနာမည္နဲ႔ပဲဝင္ထားတာမို႔ တစ္ခြန္းမဟရဲၾက။ဟၾကရင္ လမ္းေဘးေရာက္သြားမယ္ဆိုတာ အကုန္လုံးကအလိုလိုသိၾကသည္။
လုံးဝမရင္းနီးတဲ့အလုပ္ေတြကို ခုမွစကိုင္တြယ္ရတာေၾကာင့္သူ႕အတြက္ခက္လြန္းလွသည္။သို႔ေသာ္ စားပြဲေပၚ၌ေထာင္ထားေသာ ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္အျပဳံးပိုင္႐ွင္ရဲ႕ဓါတ္ပုံေလးကိုျမင္တာနဲ႔ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြကတဖြားဖြား။အလုပ္ေတြႀကိဳးစားၿပီး သူ႕ခ်စ္သူေလးကိုတင့္ေတာင္းတင့္တယ္ထားဦးမွာ။ကုမၸဏီမွာ ဝန္ထမ္းမ်ားနည္းတူမနက္၉နာရီကေန ညေန၅နာရီထိအလုပ္ဝင္ေနရတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းကိုအရင္ကေလာက္ေတာ့အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့ေပ။ထယ္ေယာင္းကလည္း သိတတ္စြာဘာမွဂ်ီမက်။တစ္ခါတစ္ေလဆို ထမင္းဗူးေလးနဲ႔ေတာင္ေရာက္လာၿပီးေန႔လည္စာကိုတူတူစားေပးေသးတာ။တစ္ကယ္နားလည္ေပးတတ္တဲ့ခ်စ္သူေလးကိုရထားတာမို႔ တစ္ေလာကလုံးက႐ွိသမွ်ဘုရားေတြကိုေက်းဇူးေတြတင္ရတာေန႔တိုင္းပဲ။
ဓါတ္ပုံေလးကိုကိုင္ၾကည့္ရင္း ျပဳံးေနတာကိုရပ္ကာစာရင္းေတြထဲအာ႐ုံစိုက္ထားလိုက္သည္။လုပ္ငန္းစုႀကီးမို႔ နားလည္ေအာင္လုပ္ေနရတာ သူ႕အတြက္အေတာ္ပင္ပန္းလွသည္။
အလုပ္ထဲမွာပဲအာ႐ုံစိုက္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ေခါင္းထဲဝင္လာတာက ဂန္ထယ္အီဆိုတဲ့ေကာင္ေျပာသြားတဲ့ စကားေတြပင္။
ျပန္ၾကားေယာင္ရင္းေဒါသထြက္လာတာေၾကာင့္ စားပြဲကိုလက္သီးနဲ႔ထုလိုက္သည္။သူအသက္႐ွင္ေနသေ႐ြ႕ေတာ့ထယ္ေယာင္းကိုလက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္အထိမခံဘူး။ဒါကိုမွ ေ႐ွ႕ဆက္တိုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေသလမ္းကိုယ္ခင္းတာပဲ။ဂန္ထယ္အီနဲ႔ၿငိတဲ့ကိစၥကိုလည္း ထယ္ေယာင္းကိုတမင္မေျပာျပထားခဲ့ဘူး။အဲ့ကိစၥႀကီးကိုသိၿပီးေန႔တိုင္းစိုးရိမ္ေနရမွာကိုမလိုလားတာေၾကာင့္ပင္။သူတစ္ေယာက္လုံး႐ွိေနတာပဲ...သူကာကြယ္ေပးမည္။သို႔ေပမယ့္လည္း စိုးရိမ္ေနတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းကိုဖုန္းေခၚလိုက္သည္။အသံၾသၾသေလးၾကားရမွစိတ္ေအးမည္။
ညေနကိုယ့္မိတ္ဖက္ကုမၸဏီကက်င္းပမယ့္ ပြဲတစ္ခု႐ွိတယ္လို႔မမေျပာလာမႈေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းညေနဝတ္ဖို႔ကိုခုတည္းကျပင္ဆင္ေနတာျဖစ္သည္။မမနဲ႔အတူပြဲတက္ေနက်မို႔ သူ႕အတြက္စိတ္ဖိစီးစရာေတာ့ သိပ္မ႐ွိ။ဒါေပမယ့္ ညေန
မင္ယြန္းဂီနဲ႔ေတြ႕ဖို႔dateေလးဖ်က္ရေတာ့မွာမို႔စိတ္ေတာ့မေကာင္း။အလုပ္ႀကိဳးစားေနတဲ့သူ႕ခ်စ္သူႀကီးကို မနက္ျဖန္မွပဲေခ်ာ့ရေတာ့မည္။ပြဲကိုလာမွာကစီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြခ်ည္းေပမယ့္ လွလြန္းတဲ့မမေၾကာင့္ စိတ္မခ်တာလည္းပါသည္။တစ္ခါတစ္ေလ ထယ္ေယာင္းကအစ္ကိုႀကီးလိုပင္ ေတြးပူတတ္သည္။
လက္ဝတ္ရတနာေတြ၊ဖိနပ္ေတြနဲ႔အင္က်ီေတြၾကားအလုပ္႐ႈပ္ေနတုန္း အိပ္ယာေပၚကဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းေျပးကိုင္လိုက္သည္။သူ႕ဆီဆက္လာတာက တစ္ေယာက္တည္းေသာလူကလြဲၿပီးမ႐ွိႏိုင္။
"ဟယ္လို "
အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးႏွင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္ကယြန္းဂီရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္ကိုအရင္ၾကားရသည္။စေျပာတာကသူ႕ကိုလြမ္းေနပါသည္တဲ့။ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္ေနလဲ စားၿပီးၿပီလားစသျဖင့္ေမးလာသည္။ညေနdateကိုဖ်က္ရမယ္ဆိုတာကိုေျပာျပေတာ့ ဝမ္းနည္းသြားတဲ့အသံေလးနဲ႔'ရပါတယ္ သူနားလည္ေပးတာေပါ့'တဲ့...အျပန္ေတာ့သူလာႀကိဳမယ္ေျပာသြားေသးတယ္။မမနဲ႔ျပန္မယ္ဆိုတာကို အကဲပိုစြာမအိပ္ခင္မ်က္ႏွာေလးေတြ႕ခ်င္လို႔ဆိုၿပီးေျပာလာ၍သူလည္း လာႀကိဳခိုင္းလိုက္သည္။အမွန္ေတာ့ မင္ယြန္းဂီပဲအကဲပိုတာမဟုတ္။သူကိုယ္တိုင္ကလည္းတစ္ရက္မေတြ႕ရမေနႏိုင္ေပ။
မမဆီကေန အရမ္းပိုလြန္းတဲ့အတြဲကိုၾကည့္မရေတာ့ဘူး လို႔ေျပာခံရသည္အထိပင္ တစ္ကယ္လည္းသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကမ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံၾက။
ၾကည္ႏူးစြာဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့မွ ယြန္းဂီစိတ္ေအးစြာအလုပ္ထဲစိတ္ႏွစ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ညက်ရင္သြားႀကိဳရမွာမို႔ အဲ့မတိုင္ခင္အလုပ္ေတြၿပီးေအာင္သူလုပ္ရမည္ဆိုၿပီး ေန႔လည္စာေတာင္မစားပဲအားႀကိဳးမာန္တက္စာရင္းေတြကိုစစ္လိုက္၊အတြင္းေရးမႉးလီကိုမသိတာေတြေမးလိုက္ႏွင့္အလုပ္မ်ားေနေတာ့သည္။
.
.
.
ထယ္ေယာင္း ညေန၆နာရီေလာက္မွာ မမနဲ႔အတူပြဲက်င္းပရာေနရာသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ဟိုတယ္မွာလုပ္ေလာက္မယ့္ပြဲလို႔ထင္ထားေပမယ့္ တစ္ကယ္ေတာ့ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုမွာသာ။မိတ္ဖက္ကုမၸဏီက နာမည္ႀကီးgloryလက္ဝတ္ရတနာကုမၸဏီျဖစ္တာေၾကာင့္ collectionအသစ္အတြက္လူအနည္းငယ္ႏွင့္သာprivate partyက်င္းပတာျဖစ္သည္။အထက္တန္းလႊာကလူေတြပိုမ်ားၿပီး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕သမီးအႀကီးကပါ တက္ေရာက္မည္ဟုၾကားရသည္။ဟိုတေလာကဂန္ထယ္အီကိစၥေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလန္႔ေနဆဲေပမယ့္ၾကာေတာ့လည္းေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျပန္ျဖစ္ကာ ထိုပြဲ၌ဂန္ထယ္အီပါ႐ွိေနႏိုင္မည္ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။
ထယ္ဟီးနဲ႔ထယ္ေယာင္းက အျဖဴေရာင္ကိုယ္စီဝတ္ဆင္ထားတာေၾကာင့္ တစ္ပြဲလုံးအလည္မွာထင္းေနသည္။ပြဲ႐ွိလူေတြအကုန္လုံးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကလည္း ထယ္ေယာင္းတို႔ေမာင္ႏွမဆီမွာသာ။ထယ္ဟီးကအျဖဴေရာင္ကိုယ္က်ပ္dressအ႐ွည္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။dressအေ႐ွ႕က႐ိုး႐ွင္းစြာေျပာင္လက္႐ွည္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ေက်ာကေတာ့ ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္လုံးေဖာ္ထားတာျဖစ္သည္။ဆံပင္ေတြကိုစီစီရီရီထုံးဖြဲ႕ထား၍လည္တိုင္၌ gloryရဲ႕brandတစ္ခုျဖစ္တဲ့ေစ်းႀကီးလွေသာ ေႁမြတစ္ေကာင္ရစ္ပတ္ေနပုံသ ႑ာန္႐ွိတဲ့စိန္လည္ဆြဲကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။လက္ႏွစ္ဖက္၌လည္းအလားတူ စိန္လက္ေကာက္ကိုလက္တစ္ဖက္ဆီ၌ဝတ္ဆင္ထားသည္။ထိုအသြင္အျပင္ေၾကာင့္ ပြဲအလယ္၌နတ္ဘုရားမအလား။ေယာက်ာ္းသားမ်ားရဲ႕မ်က္လုံးအစုံတိုင္းကသူမဆီမွာသာ။အစ္မေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကမူ မမကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့အျဖဴႏုေရာင္suitကိုဝတ္ဆင္ထားၿပီး ဝတ္ဆုံႏွင့္လိုက္ဖက္စြာအီတလီထုတ္ေျပာင္လက္ေနသည့္လည္သာအနက္ေရာင္ဖိနပ္ကိုစီးထားသည္။ ရင္ဘတ္၌glory man collectionရဲ႕ ေစ်းအႀကီးဆုံးရင္ထိုးတစ္ခုတည္းကိုထိုးထားသည္။ေႁမြတစ္ေကာင္ရစ္ပတ္ေနသလိုကိုယ္ထည္ကိုက် စိန္ေတြနဲ႔စီျခယ္ထားၿပီး ေႁမြရဲ႕မ်က္လုံးကိုေတာ့ပတၱျမားအနီရင့္ေရာင္ကိုအသုံးျပဳ၍ျပဳလုပ္ထားသည့္ရင္ထိုးေၾကာင့္ ဝတ္ထားသည့္suitႏွင့္အလြန္ပနံသင့္လွသည္။ညာဘက္လက္ညိႇဳးသြယ္သြယ္ေလးမွာ ထိုနည္းတူလက္စြပ္ကိုတစ္ကြင္းတည္းသာဝတ္ဆင္ထားသည္။အျပင္အဆင္က႐ိုး႐ွင္းေပမယ့္ ေခ်ာေမာေျပျပစ္တဲ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ထယ္ေယာင္းဟာပြဲအလယ္မွာ နတ္ဘုရားငယ္အလားထင္းထြက္ေနသည္။ကင္မ္ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လုံးက နတ္ဘုရားမ်ိဳးႏြယ္ေတြလိုပင္ေခ်ာေမာလွပျပည့္စုံသူေတြျဖစ္ၾကၿပီး တစ္ပြဲလုံးရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုဖမ္းစားထားၾကသည္။
ပြဲတစ္ခုလုံးကမ်က္လုံးေတြက လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြနဲ႔စကားေျပာေနၾကသည့္မမဆီမွာပို႐ွိၾကသည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ မမေၾကာင့္သာလိုက္လာတာမို႔ တစ္ေယာက္တည္းမတ္တပ္ရပ္လက္ပိုက္လ်က္သာ မွန္ေဘာင္နဲ႔ခင္းက်င္းျပသထားတဲ့လက္ဝတ္ရတနာေတြကိုၾကည့္ေနသည္။သေဘာက်တာေတြ႕ပါက တစ္ခါတည္းဝယ္သြားၿပီးအလုပ္ႀကိဳးစားေနတဲ့ယြန္းဂီကိုဆုခ်ဖို႔ပင္။
ပြဲထဲစဝင္လာတည္းက ထယ္ေယာင္းဆီမွာသာအၾကည့္ေတြစုေနသည့္ထယ္အီကိုေတာ့ ထယ္ေယာင္းခုထိသတိမမူမိ။
ထယ္အီက ထယ္ေယာင္းသြားလာလႈပ္႐ွားမႈအားလုံးကိုသိတာမို႔ ယေန႔တက္ရမယ့္ပြဲကို အစ္မျဖစ္သူအစားသူလာျခင္းပင္။အေဝးကၾကည့္ေနရတာေတာင္ ျပည့္စုံလြန္းတဲ့ထယ္ေယာင္းကို သူကလြဲၿပီးတစ္ျခားဘယ္သူ႕လက္ထဲမွအပါမခံႏိုင္ပါ။သူရဲ႕အတၱကို ေဘဘီ့ကိုနားလည္ေပးေစခ်င္လိုက္တာ။မင္ယြန္းဂီနဲ႔တူတူတြဲျမင္ရတိုင္း သူ႕ရင္ကိုအစိမ္းလိုက္ခြဲေနတဲ့အလားနာက်င္ရတယ္ဆိုတာကို ေဘဘီသိရင္သူ႕ကိုသနားၿပီးျပန္ခ်စ္ေပးမလား?
"ေဘဘီ"
ထယ္ေယာင္း ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းနဲ႔ေသသပ္လွပတဲ့ couple braceletေလးကိုၾကည့္ေနတုန္း အရမ္းေၾကာက္ရတဲ့ေခၚသံကိုၾကားရတာေၾကာင့္ခႏၶါကိုယ္ေလးတုန္သြားသည္။ခ်က္ခ်င္းလွည့္မၾကည့္ပဲ ဒီတိုင္းရပ္ေနလိုက္သည္။
"ေဘဘီ"
သူလွည့္မၾကည့္တာေၾကာင့္ ထိုလူကသူ႕အေ႐ွ႕တည့္တည့္သို႔ေရာက္လာသည္။
"ခင္ဗ်ား...ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"အဲ့ဒီခင္ဗ်ားလို႔ေခၚသံကို ကိုယ့္မွာလြမ္းေနခဲ့ရတာ"
"အပိုေတြလာမေျပာနဲ႔...ဒီေနရာထိခင္ဗ်ားဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ကိုယ့္ကိုဖိတ္လို႔လာတာေလ...မလာလည္းရေပမယ့္ေဘဘီလာမယ္မွန္းသိလို႔တမင္လာတာ"
ထယ္ေယာင္းစကားဆက္မေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ဒီလိုလူနဲ႔ဆက္ေျပာေနရင္အပိုပင္။ထိုစဥ္ေနာက္ကေနသူ႕လက္တစ္ဖက္ကိုလွမ္းဆြဲျခင္းခံလိုက္ရသည္။
"ခင္ဗ်ားဘာလုပ္တာလဲ...လႊတ္စမ္း"
ထယ္ေယာင္းကသူမ်ားပြဲမွာမို႔ ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္၍အံက်ိတ္ၿပီးအသံကိုထိန္း၍ေျပာသည္။ဒါကိုပင္ထယ္အီကအခြင့္အေရးယူကာ ထယ္ေယာင္းကို ပြဲနဲ႔ေဝးရာခပ္လွမ္းလွမ္းဥယ်ာဥ္ဆီသို႔ဆြဲေခၚလာသည္။ဆြဲေခၚခံရတဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံးထယ္ေယာင္း႐ုန္းေပမယ့္ မရသျဖင့္ထိုေနရာထိပါလာခဲ့သည္။
"လႊတ္စမ္း!!"
လူေတြနဲ႔ေဝးသြားတာမို႔ ထယ္ေယာင္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ထယ္အီက သူဆြဲလာတဲ့ထယ္ေယာင္းလက္ကိုလႊတ္ေပးၿပီးအတင္းဆြဲေခၚလာမႈေၾကာင့္နီရဲသြားတဲ့ထယ္ေယာင္းလက္ေကာက္ဝတ္ကို ႏူးညံ့စြာကိုင္လိုက္သည္။ထယ္ေယာင္းခ်က္ခ်င္းခါထုတ္လိုက္သည္။
"လာမထိနဲ႔!!"
"ကိုယ့္ကိုဘာလို႔အဲ့ေလာက္ နာက်ည္းရတာလဲေဘဘီ"
"ခင္ဗ်ားကိုမုန္းလို႔ဆိုတာ႐ွင္းေနတာပဲေလ"
"ေဘဘီက ကိုယ့္ကိုစိတ္ေကာက္ေနတာမလား...ကိုယ္ေဘဘီ့နားကေပ်ာက္သြားခဲ့တာ ေမေမေဆး႐ုံတက္ေနရလို႔ပါ..
ကိုယ္မလႊဲသာလို႔မလာခဲ့ရတာ...ေန႔တိုင္း႐ူးေလာက္ေအာင္လြမ္းေနခဲ့တာ...အခုကိုယ္ျပန္လာၿပီေလ...ကိုယ္ေျပာေနက်စကားကိုပဲေျပာမယ္...ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ပါ"
ထယ္အီ မ်က္ရည္မ်ားဝဲစြာေျပာလာသည္။
"ခင္ဗ်ား႐ူးေနလား!!"
ထယ္ေယာင္းထပ္ေအာ္ပစ္လိုက္သည္။သူဘယ္လိုေတာင္အ႐ူးနဲ႔လာေတြ႕ေနရသလဲ?
"ဟုတ္တယ္...ကိုယ္႐ူးေနတာ...ေဘဘီ့ကိုခ်စ္လြန္းလို႔႐ူးေနတာ...ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ပါ...ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္လဲဆိုတာ ေဘဘီသိသားနဲ႔"
"မသိဘူး!...သိလည္းမသိခ်င္ဘူး!...ကြၽန္ေတာ့္မွာခ်စ္သူ႐ွိတယ္...အဲ့ေလာက္ဆိုသေဘာေပါက္ၿပီးထပ္မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ေတာ့..."
"မင္ယြန္းဂီေၾကာင့္လား...အဲ့ေကာင္ေၾကာင့္ေဘဘီကကိုယ့္ကိုျပန္မခ်စ္ႏိုင္တာလား"
"ဟုတ္တယ္...အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ...ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တာမင္ယြန္းဂီတစ္ေယာက္တည္းပဲ..ကြၽန္ေတာ္႕ေ႐ွ႕ထပ္မေပၚလာနဲ႔...အဲ့လိုလုပ္ေပးရင္တစ္ကယ္ေက်းဇူးတင္မိမွာ"
သူေျပာေတာ့ ဂန္ထယ္အီကေမး႐ိုးမ်ားထင္းတဲ့အထိအံ့က်ိတ္ၿပီးမ်က္လုံးေတြလည္းရဲလာသည္။ထိုပုံရိပ္ႀကီးက သူ႕ကိုေၾကာက္လန္႔ေစသည္။အနားမွာထပ္မေနခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
"မင္ယြန္းဂီသာ ေဘဘီ့အနားကိုေရာက္မလာခဲ့ရင္...ေဘဘီကိုယ့္ကိုေ႐ြးမွာမလား"
ေျခလွမ္းေလးငါးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးခါမွထယ္ေယာင္း ထယ္အီဘက္သို႔ျပန္လွည့္လိုက္သည္။
"မေ႐ြးဘူး...မင္ယြန္းဂီဆိုတဲ့လူသား႐ွိေနသေ႐ြ႕ကြၽန္ေတာ္႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈကမေျပာင္းသြားဘူး"
ထယ္ေယာင္းျပတ္သားစြာေျပာလိုက္သည္။သူ႕အတြက္ပထမဆုံးနဲ႔ေနာက္ဆုံးအခ်စ္က ယြန္းဂီတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပင္။
"မ႐ွိေတာ့ရင္ေတာ့ ေျပာင္းမယ္ေပါ့"
ထယ္အီကစိတၱဇဆန္စြာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို႐ြဲ႕ကာျပဳံး၍ေျပာလာသည္။ထိုစကားေၾကာင့္ လန္႔သြားရသူကထယ္ေယာင္းပင္။ဂန္ထယ္အီဆိုတဲ့လူက သူ႕ခ်စ္သူကိုအခ်ိန္မေ႐ြးဒုကၡေပးႏိုင္တဲ့လူမို႔ပင္။
"ခင္ဗ်ားဘာလုပ္မလို႔လဲ!!"
"ေဘဘီ့စကားကိုအတည္ယူမလို႔ေလ..."
"ခင္ဗ်ားသူ႕ကိုထိရဲထိၾကည့္!!"
"ကိုယ့္ကိုပဲျပန္ခ်စ္ေပးပါ"
သူေျပာတာကိုဂ႐ုမစိုက္ပဲ ထိုစကားကိုသာေျပာ၍ထြက္သြားသည့္ထယ္အီကိုထယ္ေယာင္း လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္၍နာက်ည္းမုန္းတီးစြာၾကည့္သည္။ဘာလို႔သူ႕က်မွ ဒီလိုအ႐ူးမ်ိဳးနဲ႔လာေတြ႕ရတာလဲ?ထိုေမးခြန္းကိုေတြးေနဖို႔အခ်ိန္မ႐ွိတာမို႔ ယြန္းဂီကိုဖုန္းအျမန္ဆက္ၿပီး ပါတီကိုလာမႀကိဳခိုင္းေတာ့ပဲ အလုပ္ေတြၿပီးတာနဲ႔အိမ္ကိုပဲတန္းျပန္ခိုင္းလိုက္သည္။ယြန္းဂီကသူ႕ကိုေစာဒကတက္ေပမဲ့ သူအလိုမလိုက္ပဲဖုန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။ဂန္ထယ္အီလိုအမိႈက္ေၾကာင့္ ယြန္းဂီသာတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္သူ႕ရင္ေတြကြဲမွာ...အခုေတာင္ထိခိုက္သြားေလမလားဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔လူကမတ္တပ္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားတင္းၿပီးမမ့ဆီျပန္လာေတာ့ ဂန္ထယ္အီကိုပြဲ၌မေတြ႕ရေတာ့။သူလည္းဒီမွာဆက္မေနခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ မမ့ကိုအတြင္းေရးမႉးနဲ႔သာထားခဲ့ရင္းခြင့္ေတာင္း၍ျပန္လာခဲ့သည္။
အိမ္သို႔ျပန္ခ်င္းမဟုတ္...ခ်စ္သူ႐ွိရာသို႔သြားျခင္းသာ။
.
.
ထယ္ေယာင္းကလာမႀကိဳခိုင္းတာေၾကာင့္ စိတ္ေကာက္ၿပီး႐ုံးမွာမၿပီးခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြကို ဆူပုပ္ပုပ္နဲ႔လုပ္ေနတုန္းတံခါးေခါက္သံၾကား၍ ထဖြင့္ေတာ့မထင္မွတ္ထားစြာထယ္ေယာင္းကိုေတြ႕ရသည္မို႔ ယြန္းဂီမ်က္လုံးျပဴးသြားရကာအံ့ၾသသြားသည္။အတန္ၾကာမွ ႏႈတ္ခမ္းေလးပါေကြး၍ျပဳံးေတာ့တဲ့ယြန္းဂီ။
"ထယ္ေယာင္း...ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေရာက္လာတာလဲ"
"ကားစီးလာတာေပါ့ဗ်ာ"
ထယ္ေယာင္းက ခုထိတံခါးဝမွာရပ္ေနေသးတဲ့ယြန္းဂီကိုတြန္းၿပီး သူ႕အိမ္သူ႕ရာလိုပင္ကုတင္ေပၚမွာေျပးလွဲသည္။ယြန္းဂီကေတာ့ ထယ္ေယာင္းကိုအစကစိတ္ေကာက္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႕ဆီေရာက္လာတာေၾကာင့္ေပ်ာ္ေနတာမိႈရသလိုပင္။
"ကိုယ့္ကိုလြမ္းလို႔လား"
ယြန္းဂီကုတင္ေစာင္းမွာဝင္ထိုင္ရင္း ေမးေတာ့ထယ္ေယာင္းကေခါင္းညိတ္ျပသည္။ပါတီကေနသူ႕ဆီတန္းဝင္လာပုံရၿပီး ခုထိလည္းSuitျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ပင္။လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လုံးကိုကားၿပီး လွဲေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကိုယြန္းဂီအသည္းယားစြာေျခေထာက္ကေနဆြဲေတာ့ သူထိုင္ေနရာနားသို႔ပါလာသည္။
"ပင္ပန္းလို႔ခဏလွဲဦးမယ္ေလ"
"ကိုယ္ကလြမ္းေနရတာ"
ေျပာရင္းနဲ႔သူ႕ကိုဆြဲထူၿပီးအတင္းဖက္ကာေျပာတဲ့လူႀကီး။ဂန္ထယ္အီေၾကာင့္အခ်ိန္မေ႐ြး ယြန္းဂီအႏၲရာယ္ျဖစ္သြားႏိုင္တာမို႔ သူအဲ့စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ပင္ယြန္းဂီေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ျပန္လည္ဖက္တြယ္လိုက္သည္။ဒီရင္ခြင္ႀကီးထဲမွာဝင္ေနရခ်ိန္တိုင္းက သူ႕အတြက္ေႏြဦးလိုပင္ေႏြးေထြးလွသည္။
အတန္ၾကာဖက္ထားၿပီးေတာ့မွ ယြန္းဂီကထယ္ေယာင္းပါးႏွစ္ဖက္လုံးကိုႏွာေခါင္းနစ္ဝင္သြားေအာင္နမ္းၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးသည္။
"ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ...ကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္...တစ္ေယာက္တည္းမျပန္ရဘူး"
"မျပန္ဘူး...ဒီမွာအိပ္မွာ...အဘိုးဆီကေရာမမ့ဆီကပါခြင့္ေတာင္းၿပီးၿပီ.."
ထယ္ေယာင္းအေျပာေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္မွာယြန္းဂီ။ဒီမွာအိပ္မွာတဲ့...သူနဲ႔တူတူအိပ္မွာေပါ့။သူကထယ္ေယာင္းနဲ႔တူတူအိပ္ရမွာေပါ့..oh!!..god!!...
"ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးခ်င္ေနၿပီ...ခင္ဗ်ားအဝတ္ေတြယူဝတ္လို႔ရလား"
"ရ..ရတာေပါ့...ႀကိဳက္တာယူဝတ္ေနာ္"
ယြန္းဂီတစ္ေယာက္တည္းေမွာင္ေနတာေၾကာင့္ စကားေတြပါထစ္ကုန္သည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ေအးေဆးစြာဗီ႐ိုထဲကသူဝတ္ခ်င္တဲ့အဝတ္ေတြနဲ႔တဘက္ေတြယူၿပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားသည္။က်န္ခဲ့တဲ့ယြန္းဂီကေတာ့ ႏွာေခါင္းေသြးေတြမ်ားလွ်ံေနသလားဟု သူ႕ႏွာေခါင္းသူစမ္းေနသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ထယ္ေယာင္းက သူ႕႐ွပ္အင္က်ီအနက္ေရာင္ပြပြႀကီးနဲ႔မို႔ေအာက္ကေဘာင္းဘီတိုေလးကိုေတာင္မျမင္ရပဲဖုံးေနသည္။သူ႕အဝတ္အစားေတြနဲ႔ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတဲ့ေကာင္ေလးေတြ႕ရေတာ့ ခုနကထိေမွာင္ေနတဲ့စိတ္ေတြေတာင္ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။
"ကြၽန္ေတာ္အိပ္ခ်င္ေနၿပီ...ခင္ဗ်ားအလုပ္႐ွိေသးရင္လုပ္ေလ"
ထယ္ေယာင္းကပါးစပ္ကိုလက္ေလးနဲ႔ပိတ္ကာသမ္းရင္းေျပာ၍ကုတင္ေပၚ၌ေနရာယူကာဝင္အိပ္ေတာ့သည္။
အလုပ္ေတြက်န္ေသးေပမယ့္ ယြန္းဂီကlaptopကိုခ်က္ခ်င္းသြားပိတ္ၿပီးထယ္ေယာင္းေဘး၌ဝင္လွဲလိုက္သည္။
"ကိုယ္လည္းအိပ္ေတာ့မွာ"
"အိပ္ေပါ့...ခင္ဗ်ားကိုဖက္လို႔ရလား"
"ရတာေပါ့"
ထယ္ေယာင္း ယြန္းဂီနားသို႔မရဲတရဲနဲ႔တိုးသြားၿပီး ဖက္ထားလိုက္သည္။ယြန္းဂီသူ႕နားသို႔ ေဘာက္ဖတ္ေလးလိုတြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္နဲ႔တိုးလာတဲ့ထယ္ေယာင္းကို ျပန္ဖက္ထားေတာ့ထယ္ေယာင္းကသူ႕ရင္ခြင္ထဲကိုပိုတိုးဝင္လာသည္။
ယြန္းဂီရင္ခြင္က သူ႕အတြက္အၿမဲစိတ္ေအးေစသည္။ခ်စ္ရသူကိုဖက္ၿပီး စိတ္ေပးခ်မ္းစြာအိပ္ဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ဂန္ထယ္အီနဲ႔ေတြ႕တာကိုေျပာျပၿပီး သတိထားဖို႔မွာရန္သူ႕မ်က္လုံးေတြျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ဒီေန႔ပြဲမွာ ဂန္ထယ္အီနဲ႔ေတြ႕ခဲ့တယ္"
ယြန္းဂီကခ်က္ခ်င္းထထိုင္ၿပီး ထယ္ေယာင္းမ်က္ႏွာကိုေမးကေနကိုင္ကာေသခ်ာၾကည့္လာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကိုဘာမွမလုပ္ပါဘူး...ဒီတိုင္းစကားေျပာျဖစ္တာ...ကြၽန္ေတာ္႕နားမကပ္ဖို႔ေျပာလိုက္တယ္"
"အဲ့ဒါကိုေၾကာက္ေနတာလားဟင္"
"မဟုတ္ဘူး...သူကခင္ဗ်ားကိုအႏၲရာယ္ေပးမွာကိုေၾကာက္တာ"
ေျပာၿပီးမ်က္ႏွာေလးေအာင္ငုံ႔သြားတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ သူေခါင္းျပန္ေမာ့ေစၿပီး နဖူးေလးကိုအခ်ိန္အၾကာႀကီးဖိနမ္းလိုက္သည္။သူ႕ကိုဒီေကာင္ေလးစိတ္ပူေနတာ သူသိတာေပါ့။ဂန္ထယ္အီရဲ႕အေၾကာင္းကို အကုန္စုံစမ္းၿပီးသားမို႔သူ႕ကိုအခ်ိန္မေ႐ြးအႏၲရာယ္ေပးႏိုင္တဲ့လူမွန္းလည္းသိထားသည္။ဒါေပမယ့္လည္း သူေၾကာက္မေနဘူး။သူ႕ကိုလာထိရင္ သူလည္းျပန္တိုက္ခိုက္ဖို႔ေတြးၿပီးသား။ထယ္ေယာင္းကိုလည္းသူအဆုံးထိကာကြယ္ေပးသြားမွာ..အနားကေနအခ်ိန္ျပည့္ကြယ္ေပးမွာ။အေဖကဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ သူကလည္းပိုက္ဆံမ႐ွိ အသိုင္းအဝိုင္းမ႐ွိတဲ့ထဲကလူမဟုတ္။ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သားဆိုၿပီး ဖင္တုန္ေအာင္ေၾကာက္ျပေနမယ့္ထဲမွာ သူမပါေပ။
"ကိုယ့္ကိုမစိုးရိမ္ပါနဲ႔...ကိုယ္ကအဲ့လိုလူဆီကခံရစရာလား"
"စိုးရိမ္မွာပဲ...ကြၽန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားကိုအရမ္းခ်စ္တာသိတယ္မလား...နည္းနည္းေလးထိခိုက္သြားမွာေတာင္မလိုခ်င္ဘူး...ကြၽန္ေတာ္႕ကိုခ်စ္ရင္ပိုဂ႐ုစိုက္...ဂန္ထယ္အီလိုအမိႈက္နဲ႔သြားမပတ္သက္ေစခ်င္ဘူး"
စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ခပ္႐ႊတ္႐ႊတ္စေနာက္လိုက္ေပမယ့္ အတည္ေျပာလာတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္သူလည္းဆက္မစေတာ့ပဲ ျပဳံး၍ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"ကိုယ္သိပါၿပီ ကေလးရယ္...မွားလို႔...ထယ္ေယာင္း..ဟီး"
"ရတယ္"
"ဟမ္"
"ဒီညကေလးလို႔ေခၚခြင့္ေပးမယ္လို႔...အိပ္ခ်င္ေနၿပီ..ခင္ဗ်ားလည္းအိပ္ေတာ့...မဟုတ္တာေတြမၾကံနဲ႔ေနာ္...ကုတင္ေပၚကကန္ခ်မွာ..."
"ဟုတ္ပါၿပီ ကေလးေလးရယ္"
သူ႕အေတြးေတြကို ႀကိဳသိေနသည့္အလားေျပာလာတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ တံေတြးၿမိဳခ်ရင္းသာေဘး၌ဝင္လွဲလိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုဖက္တြယ္လာတဲ့လက္ေလးေတြေၾကာင့္ သူလည္းျပန္ၿပီးဖက္ရင္းမ်က္လုံးေတြမွိတ္လိုက္ေတာ့သည္။ရင္ထဲကအေႏြးဓါတ္ေလးေၾကာင့္ ဒီညေတာ့အိပ္မက္လွလွေလးမက္ေတာ့မွာအေသအခ်ာေပါ့။
.
.
.
"သားႀကီး...ေန႔ခင္းႀကီးဘာလို႔လာေသာက္ေနတာလဲကြာ"
"ေသာက္သည္းကြဲလာလို႔!!!"
"ဘာလို႔ေအာ္ေနတာလဲ!...တိုးတိုးေျပာစမ္း!"
"မင္းမွေသာက္သည္းမကြဲဖူးတာ!!!!"
မေအာ္နဲ႔ေျပာကာမွ သေကာင့္သားကပိုေအာ္ေတာ့သည္။မေျပာလိုက္ရင္အေကာင္း။
"အိုေက...အိုေက...စိတ္ေလ်ာ့"
နမ္ဂြၽန္လွမ္းေခၚမႈေၾကာင့္ သူဘားကိုေရာက္လာခဲ့သည္။ဒီေန႔က အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ေတာ္ေသးသည္။ေနာက္မို႔ဆိုအလုပ္ေတြနဲ႔လာႏိုင္မည္မဟုတ္။ေရာက္ေတာ့မူး႐ူးေနၿပီျဖစ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုေတြ႕ရသည္။ေန႔လည္ခင္းႀကီးေတာင္ ဒီေကာင္ကအရက္ျပင္းေတြေသာက္ေနတာ။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကြာ"
သူေမးေတာ့နမ္ဂြၽန္က ေသာက္လက္စခြက္ကိုအကုန္ေမာ့ခ်ၿပီးမ်က္လုံးကိုအုပ္ကာငိုေတာ့သည္။
"နမ္ဂြၽန္...ဒီေန႔အစ္ကိုဝတ္ထားတာၾကည့္ေကာင္းလား"
ထုံးစံအတိုင္းဆိုင္ကိုေရာက္ေနတဲ့နမ္ဂြၽန္ကိုေဆာ့ဂ်င္ကသူဝတ္ထားတာကိုျပ၍ေမးသည္။
"အစ္ကိုကဘာဝတ္ဝတ္ၾကည့္ေကာင္းေနတာပဲ"
အျပာႏုေရာင္႐ွပ္အင္က်ီလက္႐ွည္ကိုစတိုင္ပန္႔အနက္ေရာင္ထဲထည့္ဝတ္ထားသည့္အစ္ကိုက သူ႕ထက္အငယ္ေလးလိုပင္ႏုၿပီးေခ်ာသည္။သူေျပာေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြမွိတ္သြားတဲ့အထိရယ္ျပသည္။
"အစ္ကိုကဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"အစ္ကို႔အေမသြားေတြ႕ခိုင္းတဲ့ dateကို"
"ဘာ!!...မသြားရဘူး!!"
နမ္ဂြၽန္ ေဆာ့ဂ်င္ေျပာျပမႈေၾကာင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပါ သတိမထားမိပဲေအာ္လိုက္မိသည္။သူ႕ေအာ္သံေၾကာင့္အစ္ကိုက အင္က်ီကိုၾကယ္သီးျပန္တပ္ေနရာကေန အလန္႔တၾကားနဲ႔ခႏၶါကိုယ္ေလးတုန္တက္သည္အထိလန္႔သြားသည္။ေအာ္မိတာကိုစိတ္မေကာင္းေပမယ့္ အစ္ကို႔လက္ကိုဆြဲၿပီးဆိုင္အေနာက္ဘက္ေျမကြက္လပ္ဆီသို႔ေခၚလာခဲ့သည္။
"မသြားနဲ႔...အစ္ကိုလည္းမသြားခ်င္ဘူးမလား"
"ကိုယ္မသြားလို႔မရဘူး နမ္ဂြၽန္...အေမစိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္"
"မသြားနဲ႔လို႔!!"
ေျပာလို႔မရတဲ့အစ္ကို႔ေၾကာင့္ နမ္ဂြၽန္ေအာ္ေျပာသည္။သူ႕ရင္ထဲမွာဘာေတြျဖစ္ေနလဲ အစ္ကိုမွမသိပဲ။
"အစ္ကို႔ကိုဘာလို႔လာေအာ္ေနတာလဲနမ္ဂြၽန္"
"မသြားဘူးလို႔ေျပာ...ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမသြားဘူးလို႔ေျပာအစ္ကို"
"ေနာက္က်ေတာ့မယ္ နမ္ဂြၽန္...အစ္ကိုသြားေတာ့မယ္"
အစ္ကိုကဂ႐ုမစိုက္စြာ ထြက္သြားရန္ျပင္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ကအစ္ကို႔ကိုခ်စ္ေနတယ္ဆိုရင္ေရာ!!"
ေဆာ့ဂ်င္ နမ္ဂြၽန္႔စကားေၾကာင့္ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားသည္။
"ကြၽန္ေတာ္အစ္ကို႔ကိုစေတြ႕တည္းက ခ်စ္ခဲ့တာ...အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တယ္...အဲ့ဒါေၾကာင့္dateကိုမသြားပါနဲ႔"
"အားနာေပမယ့္ အစ္ကိုေယာက်ာ္းခ်င္းစိတ္မဝင္စားဘူးနမ္ဂြၽန္...ၿပီးေတာ့အစ္ကို႔ကိုတားပိုင္ခြင့္မင္းမွာမ႐ွိဘူးလို႔ထင္တယ္"
အစ္ကိုကသူ႕ကိုရက္စက္စြာေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။မသြားပါနဲ႔လို႔လက္ကိုဖမ္းဆြဲထားခ်င္ေပမယ့္ သူ႕မွာတားပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူးလို႔အစ္ကိုကေျပာသြားတယ္မလား?
"အစ္ကို!!!"
သူတစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ဟစ္ၿပီးက်န္ခဲ့သည္။အစ္ကိုကေတာ့တစ္ခ်က္ေတာင္ျပန္လွည့္မၾကည့္ခဲ့။
နမ္ဂြၽန္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို အရက္တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ေသာက္ရင္းယြန္းဂီကိုေျပာျပသည္။
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေသာက္သည္းကြဲၿပီးလာေသာက္ေနတာ"
နမ္ဂြၽန္ေျပာျပေတာ့ ယြန္းဂီလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။သူ႕သူငယ္ခ်င္းကိုသနားေပမယ့္ တစ္ဖက္ကအစ္ကိုေဆာ့ဂ်င္ကလည္းဒီေလာက္ေတာင္ေျပာလာေတာ့ နမ္ဂြၽန္လက္ေလွ်ာ့ဖို႔ကလြဲၿပီးမ႐ွိေပ။သူလည္းနားခ်ဖို႔သာတတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။
"ဟိုးေန႔ကေတာင္ငါးမွ်ားတုန္းက...တူတူရယ္ေမာေနၿပီးေတာ့ကြာ...ေတာက္ခ္!!...ဘာလို႔လဲ!!...ဘာလို႔အစ္ကိုကျပန္သေဘာမက်တာလဲ!!...ငါကေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္မို႔လို႔လား!!!"
"စိတ္ထိန္းစမ္းပါသားႀကီးရာ"
အရက္ခြက္ကိုပစ္ေပါက္ကာေသာင္းက်န္းေနတဲ့ နမ္ဂြၽန္႔ကိုယြန္းဂီလည္းမနည္းဆြဲကာတားရသည္။လီဟန္မင္းရဲ႕ဘားမို႔ေတာ္ေသးသည္။သူတို႔ရဲ႕ကားေမာင္းၿပိဳင္ဘက္လီဟန္မင္းကေတာင္ နမ္ဂြၽန္႔ကိုၾကည့္ၿပီးသနားေနသည္။
နမ္ဂြၽန္ေျပာသမွ်ကိုနားေထာင္ၿပီး ေဘးကေစာင့္ေနေပးတာည၁၀နာရီပါေက်ာ္သြားသည္။ထပ္ေသာက္ဦးမယ္လုပ္ေနလို႔ အတင္းဆြဲေခၚၿပီးကားထဲထိုးသိပ္ထည့္ကာျပန္ပို႔ဖို႔လုပ္ရသည္။
နမ္ဂြၽန္႔ကားကိုဘားမွာပဲထားခဲ့ၿပီး ယြန္းဂီသူ႕ကားနဲ႔ပဲျပန္လာခဲ့သည္။အာ႐ုံေတြမ်ားေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ကားအနက္ႏွစ္စီးကိုယြန္းဂီသတိမထားမိလိုက္ေပ။
"ယြန္းဂီ...ငါအိမ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး..."
အေနာက္ခန္းကနမ္ဂြၽန္ကအိပ္ေနရာကေန ထ၍ေျပာလာသည္။
"ဒီေလာက္မူး႐ူးေနတာကို ဘယ္သြားခ်င္ေသးတာလဲ...ဒီညငါ့အိမ္မွာပဲအိပ္...ဦးေလးသာေတြ႕ရင္မင္းကိုအေသလုပ္မွာ"
"လုပ္လုပ္ကြာ...ငါမျပန္ခ်င္ဘူး...ကားေလွ်ာက္ေမာင္းရေအာင္"
"႐ူးေနလား!!!အိပ္ေတာ့ကြာ"
"မအိပ္ဘူး...ငါ့ကားေရာ...ငါ့ဘာသာသြားမယ္"
မ်က္စိေတာင္ေကာင္းေကာင္းမဖြင့္ႏိုင္ပဲနဲ႔ ကားေမာင္းမယ္ေျပာလာတဲ့နမ္ဂြၽန္ေၾကာင့္ ယြန္းဂီေခါင္းခါရင္းသာအေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေရာက္လာတဲ့နမ္ဂြၽန္႔ေခါင္းကို အတင္းေနာက္သို႔တြန္းပစ္ေနရသည္။
"ေသနတ္ေပး"
လက္ျဖန္႔၍ေတာင္းဆိုလာတဲ့သခင္ေလးေၾကာင့္ မင္ဟိုအနက္ေရာင္ဘူးထဲကေန osprey 45 pistol silencerကိုထုတ္ၿပီးလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။
(Osprey 45 pistol silencer=ပစ္လိုက္ရင္ အသံမထြက္တဲ့အေကာင္းစားပစ္စတိုပါ)
"အ႐ွိန္တင္လိုက္"
ထယ္အီအေျပာေၾကာင့္ ကားေမာင္းေနတဲ့သူ႕ေနာက္လိုက္ကကားကိုအ႐ွိန္တင္လိုက္သည္။အခုဆိုရင္သူတို႔ကားႏွစ္စီးလုံးကယြန္းဂီတို႔ကားကိုညႇပ္ၿပီးေမာင္းေနတာျဖစ္သည္။ထယ္အီေသနတ္ကိုတစ္ခ်က္ျပဳံး၍ၾကည့္ၿပီး ကားထဲကေနယြန္းဂီကိုမဲ့ျပဳံးျပဳံး၍ၾကည့္ေနသည္။
ယြန္းဂီ ခုမွေဘးကကားႏွစ္ဖက္ကိုသတိထားမိသည္။လမ္းအနည္းငယ္႐ွင္းေနေသာေၾကာင့္ ထိုကားႏွစ္စီးသူ႕ကားကိုညႇပ္ၿပီးေမာင္းေနသည္မို႔ ေက်ာ္တက္ရန္ဟြန္းတီး၍ေဘးကပ္ခိုင္းေသာ္လည္း မကပ္ပဲသူ႕ကားကိုပါေဘးလမ္းသို႔မေကြ႕ေကြ႕ေအာင္ႏွစ္ဖက္လုံးကေနအတင္းကပ္ထားလို႔ သူ႕ကားပါတျဖည္းျဖည္းအေဝးေျပးကားလမ္းမေပၚသို႔ေရာက္လာသည္။
"နမ္ဂြၽန္...နမ္ဂြၽန္...ထစမ္း!!"
ယြန္းဂီကားကိုအ႐ွိန္တင္ကာေမာင္းေပမယ့္ ထိုကားႏွစ္စီးၾကားမွလုံးဝေ႐ွာင္မရေပ။ဘယ္သူလဲဆိုတာမသိေပမယ့္သပ္သပ္သူတို႔ကိုေႏွာင့္ယွက္ေနတာမို႔ အေျခအေနၾကည့္ရန္ေနာက္ကနမ္ဂြၽန္ကိုအတင္းႏိုးရသည္။
"ဘာလဲကြာ...မင္းပဲအိပ္ဆို!!..."
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ဖက္ကားကမွန္တစ္ဖက္ကိုခ်၍ေသနတ္ကိုအျပင္သို႔ထုတ္ကာယြန္းဂီတို႔ဘက္ကိုဦးတည္လိုက္သည္။ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ထားတဲ့သူကေတာ့ ဂန္ထယ္အီကိုယ္တိုင္ပင္။
Kimharu4121992🌵
Borahae💜