"ဘေဘီ...ကိုယ့်ကိုမမှတ်မိဘူးလား"
"ဂန်ထယ်အီ!!"
ထယ်ယောင်းနောက်ပြန်လှည့်ကြည့်စရာမလိုပဲသိသည်။သူ့ကို 'ဘေဘီ'ဟုခေါ်တတ်တဲ့လူကတစ်ယောက်တည်းရှိသည်။အဲ့ဒါဂန်ထယ်အီဆိုတဲ့လူပင်။တောင်ကိုရီးယားရဲ့မျိုးရိုးစဉ်ဆက်ချမ်းသာတဲ့မိသားစုကနေဆင်းသက်လာပြီး ယခုမျိုးဆက်ရဲ့အငယ်ဆုံးသားလည်းဖြစ်သည်။အဖေကလက်ရှိတောင်ကိုရီးယားရဲ့ဝန်ကြီးချုပ်မို့ အာဏာရောအရှိန်အဝါပါကြီးမားသည်။ဥစ္စာပေါရုပ်ချောမို့ မိန်းကလေးတွေဝိုင်းဝိုင်းလည်နေသည့်တိုင် မမ့ကိုသဘောကျသည်ဆို၍သူ့ထံချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။နောက်မှသိရတာက မမ့ကိုသဘောကျခြင်းမဟုတ်ပဲ သူ့ကိုသဘောကျနေသည်ဆိုသောကြောင့် ထိုလူ့ကိုသူ့အနားမှမောင်းထုတ်ခဲ့သည်။မောင်းထုတ်ခဲ့သော်လည်း အနားမှာအမြဲလိုလိုရှိတတ်ရာကနေ ရုတ်တရက်ကြီးပေါ်မလာတော့တာကြောင့် စိတ်အေးသွားရပေမယ့် ခုတော့သူ့ရှေ့ပြန်ပေါ်လာခဲ့သည်။သူ့ကိုပြန်ချစ်ပေးဖို့ပဲအမြဲတောင်းဆိုလေ့ရှိတဲ့ ဂန်ထယ်အီကထိုစကားမှလွဲ၍ကျန်တာ နှောင့်ယှက်တာတော့မရှိ။သို့သော် သူ့အနားမှာမရှိစေချင်တာတော့အမှန်ပေ။
"ဘေဘီ"
နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ခေါ်လာပြန်သည်။
"သွားရအောင်.."
ထယ်ယောင်း ယွန်းဂီလက်ကိုအတင်းဆွဲ၍ ခပ်မြန်မြန်လမ်းလျှောက်သည်။ယွန်းဂီက ထယ်ယောင်းပါးစပ်ကထွက်သွားတဲ့ ဂန်ထယ်အီ ဆိုတဲ့နာမည်ကိုမေးချင်ပေမယ့်
အလောကြီးတဲ့ပုံစံကြောင့်မေးခွင့်မရ။
"ဘာလို့လဲ ထယ်ယောင်း...တိုက်ကားစီးမယ်ဆို"
"မစီးတော့ဘူး...အိမ်ပြန်ချင်တယ်"
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် ဘာမှထပ်မပြောနေတော့ပဲ ကားပါကင်သို့သွားပြီး အိမ်သို့ပြန်မောင်းပို့ရသည်။အလာတစ်လမ်းလုံးပွစိပွစိ ပြောခဲ့တဲ့ဟာလေးကအပြန်တစ်လမ်းလုံးကျတိတ်နေတာကြောင့် သူ့မှာစိုးရိမ်ရပြန်သည်။
"ထယ်ယောင်း...နေမကောင်းလို့လား"
ထယ်ယောင်း ယွန်းဂီမေးတာကိုမကြားပဲ အတွေးကမ္ဘာထဲမှာသာနစ်မြောနေသည်။ဂန်ထယ်အီဆိုတဲ့လူက တစ်ခြားသူတွေနဲ့မတူ။အလွန်ဇွဲကောင်းပြီး နေ့စဉ်ရက်ဆက်ဆိုသလိုသူ့အနားမှာပေါ်လာတတ်တဲ့လူ။သူ့ရှေ့ရောက်တိုင်းလည်း 'ကိုယ့်ကိုပြန်ချစ်ပေးပါ' ဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းတည်းကိုသာပြောပြီး နေ့တိုင်းသူ့အကြောင်းတွေပဲမတွေး,တွေးမိအောင်စိတ်ခြောက်ခြားအောင်လုပ်တတ်တဲ့လူ။
"ထယ်ယောင်း..."
"ဟမ်...ဘာပြောလိုက်တာလဲ"
ယွန်းဂီနောက်တစ်ခေါက်ထပ်ခေါ်မှထယ်ယောင်းသတိထားမိကာ ပြန်မေးမိသည်။
"ဂန်ထယ်အီဆိုတာဘယ်သူလဲ...ကစားကွင်းမှာတုန်းကထယ်ယောင်းပြောတာကိုယ်ကြားလိုက်လို့"
ယွန်းဂီမေးလာမှုကြောင့် ထယ်ယောင်းမျက်လုံးပြူးသွား၍ကားမှန်ဘက်သို့မျက်နှာမူလိုက်သည်။ယွန်းဂီကအခုဆိုရင်သူ့ချစ်သူမို့ သိထားသင့်သည်မို့ပြောပြထားသင့်သည်။သို့သောမလိုအပ်ပဲ ယွန်းဂီစိုးရိမ်နေမှာကိုတော့မလိုလားပေ။ဒီနေ့တောင် သူ့ကိုစော်ကားပြောဆိုတဲ့ချွဲမူယောင်းကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးအသေအကျေထိုးပစ်တာပဲကြည့်...ဂန်ထယ်အီအကြောင်းသာသိရင်ပိုဆိုးမည်။ဒါပေမယ့်လည်း နောက်မှသိတယ်မဖြစ်ရအောင် သူအကုန်ပြောပြထားတာပိုကောင်းမည်။
"ဂန်ထယ်အီဆိုတာက ခင်ဗျားလိုပဲမမ့ကိုသဘောကျတယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ဆီရောက်လာတဲ့တစ်ယောက်ပဲ...ဒါပေမယ့်အဲ့လူကအစတည်းကမမ့ကိုသဘောကျလို့မဟုတ်ဘူး...ကျွန်တော့်ကိုသဘောကျလို့လိမ်ပြီးချဉ်းကပ်လာခဲ့တာ...နောက်တော့သူကျွန်တော့်ကိုဖွင့်ပြောလာတယ်...ကျွန်တော်ပြတ်ပြတ်သားသားပဲငြင်းပြီးမောင်းထုတ်ခဲ့ပေမယ့်...ကျွန်တော့်နားမှာအမြဲပေါ်လာခဲ့တာ...ဒါပေမယ့်သူကျွန်တော့်နားရောက်မလာခဲ့တာ တော်တော်ကြာပြီ...ခုနကကစားကွင်းမှာရုတ်တရက်ကြီးသူ့ခေါ်သံကြားလိုက်လို့...အဲ့ဒါကြောင့်ပါ"
"ကိုယ်မကြားလိုက်ဘူး"
"ကျွန်တော်နားကြားမှားတာနေမှာပါ"
ထယ်ယောင်း လိမ်ပြောလိုက်သည်။တစ်ကယ်တော့သူကြားခဲ့တာသေချာပေါက်ပင်။
ယွန်းဂီ အနည်းငယ်ကြောက်လန့်နေပုံရတဲ့ထယ်ယောင်းပုံစံလေးကြောင့် စတီယာတိုင်ကိုင်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ပြီး အေးစက်နေတဲ့ထယ်ယောင်းလက်သွယ်သွယ်လေးကိုကိုင်လိုက်တော့ ထယ်ယောင်းကကြောင်အမ်းအမ်းလေးနဲ့သူ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လာသည်။
"မကြောက်နဲ့...ကိုယ်ရှိတယ်.."
"အင်း"
ထယ်ယောင်း သူ့လက်ကိုကိုင်ထားတဲ့ယွန်းဂီလက်ကိုလက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့ပြန်ဆုပ်ကိုင်ပြီးခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ရပြီ...ဒီလောက်ဆိုသူ့စိတ်ရောကိုယ်ပါလုံခြုံသွားပြီ။မင်ယွန်းဂီဆိုတဲ့လူသားကသူ့အတွက်အဲ့လိုဖြစ်တည်မှုမျိူးပင်။
"အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ ကိုယ့်ကလေးလေး...အာ...ကိုယ်မေ့သွားတယ်...ပြန်ဆုတောင်းပေးမယ်နော်...အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ ထယ်ယောင်း"
ကားပေါ်ကဆင်းခါနီး တစ်ယောက်တည်းပြာယာခတ်စွာပြောလာသည့်ယွန်းဂီကြောင့် ထယ်ယောင်းသဘောကျစွာခေါင်းမော့ရယ်လိုက်သည်။
"ဟောဗျာ...ရယ်စရာပါလို့လား"
"ရယ်ရလို့ရယ်တာပေါ့ဗျာ..."
"ထယ်ယောင်းရယ်ရင်ကိုယ်ကတော့ပိုသဘောကျတာပေါ့
ရှေ့လျှောက်ကိုယ့်အတွက်များများရယ်ပေး"
မင်ယွန်းဂီကအကဲပိုစွာ သူ့နှာခေါင်းလေးကိုဖွဖွလေးဆွဲညှစ်ပြီးပြောလာသည်။
"ခင်ဗျားကိုလည်းဆုတောင်းပေးမယ်..."
သူ့အပြောကိုမင်ယွန်းဂီက သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ရင်းသူ့မျက်လုံးတွေကိုကြည့်ကာစောင့်ဆိုင်းသည်။ချစ်သူတွေဆိုပေမယ့် ခုထိအဲ့လူကြီးအကြည့်တွေကိုရင်မဆိုင်နိုင်စွာရှက်မိတုန်း။
"အိပ်မက်ဆိုးမက်ပါစေ...ဒီနေ့ကြည့်လာတဲ့ကလေးသရဲကညကျရင်ခင်ဗျားအိပ်မက်ထဲပေါ်လာပြီးလာခြောက်ပါစေ"
"အာ..."
ပြောပြီးပြီးချင်း ကားပေါ်ကပြေးဆင်းသွားတဲ့လူလည်လေးက သူပြန်ပြောတာကိုတောင်မစောင့်။ကားတံခါးကိုမြန်မြန်ဖွင့်ပြီးနောက်ကနေလက်ကိုအမှီလိုက်ဆွဲရသည်။ဒီလိုမျိုးအိမ်ပြန်လို့ရကြေးလား?
"မိပြီ...ဘယ်ပြေးမလို့လဲ"
"အိမ်ရှေ့ရောက်မှတော့အိမ်ထဲဝင်မလို့ပေါ့"
"မေ့နေတာလား..."
"ဘာကိုလဲ"
ယွန်းဂီဆိုလိုတာကိုသိပေမယ့် ထယ်ယောင်းကမသိချင်ယောင်ဆောင်ကာပြန်ပြောသည်။
ထိုအခါယွန်းဂီက သူ့ညာဘက်ပါးကိုလက်ညှိုးလေးနဲ့ထိုးပြရင်းဖောင်းပြသည်။အဓိပ္ပါယ်ကတော့ နမ်းပါပေါ့။ဒီအကျင့်ကအိမ်ပြန်လိုက်ပို့တိုင်းလုပ်ခိုင်းတဲ့တစ်ခု။
ထယ်ယောင်းမြန်ဆန်စွာယွန်းဂီပါးကိုရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်သည်။အိမ်ကလူတွေမြင်သွားမှာလည်းစိုးရသေး။အဲ့ဒါကိုဒီလူက ကိုယ်ချင်းမစာမနာအမြဲနမ်းခိုင်းတာ။
"ဒီဘက်ရော"
တစ်ဖန်ဘယ်ဘက်ပါးကိုလက်ညှိုးထိုးပြသည်မို့ အိမ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးခပ်မြန်မြန်နမ်းရပြန်သည်။
"ရပြီမလား...ဝင်တော့မယ်"
"မရသေးဘူး...ကိုယ့်အလှည့်ကျန်သေးတယ်"
ခြံတံခါးဖွင့်ပြီးဝင်မည်အပြု သူ့လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲ၍ခါးကိုဖက်ကာသူ့နှုတ်ခမ်းများကိုခပ်ဖွဖွနမ်းလာသည်။ရုန်းမရမယ့်အတူ မင်ယွန်းဂီရင်ဘတ်ကိုလက်လေးနဲ့အသာပြန်ကိုင်ပြီး သူချစ်ရသူပေးတဲ့အနမ်းတွေကို ငြိမ်သက်စွာခံယူလိုက်သည်။မိနစ်အနည်းငယ်ကြာစိတ်ကြိုက်နမ်းပြီးမှပြန်လွှတ်ပေးတဲ့လူကြီး။အနမ်းတွေကအစနူးညံ့ပြီးချိုမြိန်စွာ သူ့ကိုလှိုက်မောစေသည်။ဒါတွေကအစ ဒီကလူကသဘောကျနေရတာပေါ့။
"ခုနကစတာ...အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ"
ထယ်ယောင်းနောက်တစ်ကြိမ် ဆုတောင်းပေးရင်းယွန်းဂီနှုတ်ခမ်းလေးကိုခြေဖျားထောက်ကာ လှစ်ခနဲနမ်း၍တစ်ချိုး တည်းခြံထဲသို့ပြေးဝင်သွားတော့သည်။ကျန်ခဲ့တဲ့ယွန်းဂီကတော့ သူ့ချစ်သူလေးနမ်းသွားတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးကိုကိုင်ရင်းပြုံးရယ်ပြီးကျန်ခဲ့သည်။အိမ်ထဲရောက်သွားတာသေချာမှ သူလည်းကားစက်နှိုး၍ပြန်ရသည်။
'တောက်ခ်!!!'
ထိုအဖြစ်အပျက်စဆုံးကို ကစားကွင်းကနေ ထယ်ယောင်းအိမ်ရှေ့ထိနောက်က တိတ်တဆိတ်လိုက်လာခဲ့တဲ့ ကားအနက်လေးပေါ်ကဂန်ထယ်အီ တွေ့သွားတာကြောင့်ဒေါသထွက်ကာ စတီယာကိုလက်သီးနဲ့ထိုးရင်းတောက်ခေါက်သည်။
သူ့မှာအခုတတ်နိုင်တာဘာမျှမရှိ။အမြဲအနားမှာနေပြီး အပိုင်ရအောင်ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် သူမရှိတုန်းခဏမှာတင်ဘေဘီ့အချစ်တွေကို မင်ယွန်းဂီကရသွားခဲ့သည်။ဒါဟာဘယ်လောက်တောင်ဆိုးရွားတဲ့ကျရှုံးမှုကြီးလဲ?ဘေဘီကသူ့အတွက်ပဲဖြစ်ရမှာလေ။အမြဲတစ်ကောက်ကောက်လိုက်ပြီး ပြန်ချစ်ပေးဖို့ခယခဲ့တဲ့သူ့ကိုတော့ နာနာကျည်းကျည်းမောင်းထုတ်ပြီး ဘာလို့မင်ယွန်းဂီဆိုတဲ့လူကိုကျတော့ အခွင့်အရေးပေးရသလဲ?ဘေဘီအချစ်ကိုရအောင်ကြိုးစားပြီး
အနာဂတ်အိပ်မက်တွေထိ ဘေဘီနဲ့ပဲတူတူရှေ့ဆက်သွားမယ်ဆိုတဲ့သူ့ရည်ရွယ်ချက်တွေက ခုတော့တစစီကျေမွလျက်။
ဘေဘီ့မှာချစ်သူရှိတဲ့အကြောင်းပြချက်ကြောင့်သူကလက်လျော့မယ်ထင်လား?လုံးဝပဲ...လိုချင်တာဆိုငယ်ငယ်တည်းကမရရအောင်ယူတတ်တာသူ့အကျင့်။အဖေ့ညွှန်ကြားမှုကြောင့် ဆိုးလ်တက္ကသိုလ်ကပညာတော်သင်ဆုပေးအပ်ပွဲကိုသွားရင်း လမ်းချိုးတစ်ခုမှတွေ့ခဲ့ရတဲ့ကောင်လေးကိုအဲ့နေ့တည်းကသူ့အပိုင်ဖြစ်ရမယ်လို့ကြုံးဝါးခဲ့တာ။
အလျော့ပေးပြီးလိုက်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဘေဘီစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ကိုယ်ကသဘောကောင်းလွန်းလို့တော့မဟုတ်ဘူး။အခုကစပြီး ဘေဘီမမြင်ဖူးတဲ့ကိုယ့်ပုံစံကိုပဲမြင်ရမယ်။ကိုယ်ကဆိုးသွမ်းတာမဟုတ်ဘူး...ဘေဘီကကိုယ့်ကိုဆိုးအောင်လုပ်တာ။ကိုယ့်ကိုအပြစ်မမြင်ပါနဲ့...ဘေဘီ။
"မင်းနဲ့တွေ့ကြသေးတာပေါ့ မင်ယွန်းဂီ!!
ဘေဘီကငါ့အတွက်ပဲဖြစ်ရမှာ"
.
.
.
နမ်ဂျွန် အိမ်မှာပဲခွေနေတာအတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။အပြင်လည်းမသွားဖြစ်သလို ပူပူနွေးနွေးရည်းစားရသွားတဲ့သူငယ်ချင်းကလည်းသူ့တောင်သတိမရတော့ ပျင်းဖို့ကောင်းစွာသာအိမ်မှာပဲ အဖေ့ဆီကအပြောခံ၍နေဖြစ်သည်။ဆော့ဂျင်ကိုသတိရပေမယ့်လည်း နီးတော့မလိုလိုနဲ့တဖြည်းဖြည်းအနေဝေးလာတဲ့အတွက် ထိုစိမ်းသက်မှုကိုဒဏ်ကိုမခံနိုင်၍ မသွားဖြစ်။တစ်ယောက်တည်းလမ်းပျောက်ပြီး ကွင်းပြင်ထီးထီးမှာလေလွင့်နေတဲ့နွားကြီးလိုပင်။
'တီ'
ပျင်းရိစွာအိပ်ယာပေါ်လှဲနေရင်း လင်းခနဲဖြစ်သွားတဲ့screenနဲ့အတူnotiဝင်လာတဲ့အသံကြောင့် ထိုင်းမှိုင်းစွာနဲ့ပင်ယူကြည့်တော့ 'အစ်ကို'ဟူသောcontactလေးမှဖြစ်သည်။ချက်ချင်းထထိုင်ပြီးဖတ်ကြည့်တော့ 'ငါးသွားမျှားကြမလားနမ်ဂျွန်'တဲ့။အစ်ကို့ဘက်မှသူ့ကိုစဖိတ်ခေါ်ခြင်းပင်။သူမဆိုင်းမတွပင် 'သွားမယ်'ဟုပြန်ပို့လိုက်သည်။ပျင်းဖို့ကောင်းတဲ့ငါးမျှားတာကိုလုံးဝစိတ်မဝင်စားပေမဲ့ ခေါ်နေတဲ့လူကအစ်ကိုလေ...မသွားရအောင်အရူးလား?
"အစ်ကို!!"
ဆော့ဂျင်ပို့ထားတဲ့ လိပ်စာအတိုင်းနမ်ဂျွန်ရောက်လာတာကဆိပ်ကမ်းတစ်ခုဖြစ်၏။ကားပေါ်ကနေဆင်းတာနဲ့ ကားကိုမှီကာစောင့်နေတဲ့ အစ်ကို့ကိုသူလှမ်းအော်ခေါ်လိုက်တော့ သူ့ကိုလက်ပြန်ပြပြီး ပြုံး၍စီးကြိုသည်။
"စောင့်ရတာကြာသွားပြီလား အစ်ကို"
"မကြာသေးပါဘူး"
"ဘယ်မှာမျှားမှာလဲ အစ်ကို"
"ငါးတွေရှိမယ့်နေရာလောက်ကို သင်္ဘောနဲ့၂နာရီလောက်သွားမှ...ပင်လယ်ထဲမှာမျှားရမှာ...နမ်ဂျွန်ကရေကြောက်လား"
၂နာရီတောင်စီးပြီး ပင်လယ်ထဲမှာမျှားရမှာလား?ပျင်းဖို့အရမ်းကောင်းတာကို အစ်ကိုကဘာလို့သဘောကျမှန်းမသိ။
ရေတော့မကြောက်ပေမယ့် ငါးကလုံးဝမမျှားတတ်တာ။အို...ဘာအရေးလဲ?အစ်ကိုနဲ့တူတူတစ်နေ့လုံးရှိရမှာပဲ..ပျော်ဖို့ကောင်းမှာသေချာတယ်။
"မကြောက်ပါဘူး...သွားရအောင်လေ"
ဒီနေ့ကဆော့ဂျင်ရဲ့ jin's kitchenဆိုင်ရဲ့ပိတ်ရက်ဖြစ်သည်။ပိတ်ရက်တိုင်း အိပ်ရင်အိပ်၊မအိပ်ရင်တစ်နေ့လုံးဂိမ်းဆော့တတ်ပေမယ့် သူ့ဆိုင်ကိုရက်အတော်ကြာမလာတော့တဲ့ကောင်လေးကိုသတိရလာတာကြောင့် အရဲစွန့်၍စာပို့ကာခေါ်လိုက်ခြင်းပင်။ဝါသနာအရနှစ်လတစ်ခါသာငါးမျှားတတ်ပေမယ့် ခုတစ်ခေါက်တော့တစ်လတည်းနဲ့နှစ်ကြိမ်မျှားဖို့ဖြစ်သွားသည်။သူ့ဘေးကအရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ ပင်လယ်ကြီးကိုဓါတ်ပုံလိုက်ရိုက်နေတဲ့ ပါးချိုင့်နဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး စိတ်အေးချမ်းနေတာတော့အမှန်။အနားမလာအောင်သူကိုယ်တိုင်ပဲစည်းတွေခြားပြီး အခုကျတော့လည်းသူကိုယ်တိုင်ပဲ ခေါ်ထားမိပြန်သည်။ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်တောင် နားလည်ရခက်လှသည်။
နမ်ဂျွန် ပင်လယ်ကိုဓါတ်ပုံရိုက်နေသလိုလိုနဲ့ ဆော့ဂျင်ပုံတွေကိုသာခိုးရိုက်နေသာဖြစ်သည်။သူ့ဘေးကရယ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးနဲ့အစ်ကိုက ပင်လယ်ပြာပြာ၊ကောင်းကင်ပြာပြာကြီးကြားမှာ အဖြူရောင်ရှပ်လေးနဲ့သန့်ပြန့်ပြီးချောမောနေသည်။သူ့ကိုအခုတလောစိမ်းကားလာတဲ့အစ်ကိုက အခုကျတော့လည်းသူ့ကိုပြုံးရွှင်ကာကြည့်နေရင်း စနောက် ပြန်သည်။သူပဲစိတ်ထင့်ပြီးလျှောက်ထင်နေတာဖြစ်မှာပါ။
"အစ်ကို...ပင်လယ်ကြီးကလှတယ်နော်"
"အစ်ကိုတို့ကျောက်ချမယ်နေရာကပိုလှတယ်..နမ်ဂျွန်ကငါးမျှားရတာရောကြိုက်လို့လား"
"အသေအချာပေါ့"
ကြိုက်ဖို့နေနေသာသာ ဘယ်ကနေဘယ်လိုစမြှားရမှန်းတောင်မသိပေမယ့် လိမ်၍သာဖြေလိုက်သည်။နောက်ဆိုငါးမျှားကြိုက်တဲ့ပါးကိုသေချာသင်ခိုင်းရမယ်။ဒါမှ အစ်ကိုနဲ့အတူလိုက်မျှားနိုင်မှာ။
.
.
.
ဥက္ကဌမင်က မြေးသမက်ဖြစ်လာမည့်ထယ်ယောင်းနဲ့အတူ နေ့လည်စာစားချင်သည်ဆိုသောကြောင့် ထယ်ယောင်းယွန်းဂီအိမ်တွင်ရောက်နေသည်။ထယ်ယောင်းကနဂိုတည်းကယဉ်ကျေးလိမ္မာတဲ့လူငယ်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး ထက်ထက်မြက်မြက်ရှိတာကြောင့် ယွန်းဂီအဘိုးကသဘောအကျကြီးကျ၍တပြုံးပြုံးပင်။သူ့မြေးထက်ပင် ထယ်ယောင်းကိုပါးစပ်ဖျားကမချ သဲသဲတုန်နေသေးသည်။
ထယ်ယောင်း ယွန်းဂီအဘိုးနှင့်စကားပြောရင်းမှသူမသိရသေးတဲ့ယွန်းဂီအကြောင်းတွေအများကြီးသိလိုက်ရသည်။အဘိုးဖြစ်သူက သူ့ချစ်သူမင်ယွန်းဂီကိုငယ်နာမည်အတိုင်း'ဖက်ထုပ်လေး'ဟု ခုထိခေါ်ပါသတဲ့။ငယ်ငယ်တုန်းကပုံတွေကိုထုတ်ပြပြီး ဘာလို့ဒီလိုခေါ်သလဲဆိုတာပါရှင်းပြပေးသည်။ထယ်ယောင်းရှေ့မှာငယ်ဘဝဓါတ်ပုံတွေပြပြီး သူ့အတင်းတွေပါအဘိုးကပြောပြနေတာကြောင့် ယွန်းဂီကတော့ ဘေးကနေမျက်နှာဆူပုပ်ပုပ်နဲ့သာ။ထယ်ယောင်းနဲ့အဘိုးဖြစ်သူကတော့ တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ့ပင်။
"အဲ့ပုံက ဖက်ထုပ်လေးမူကြိုကျောင်းကနေဘွဲ့ရတုန်းကလေ
အဘိုးကကိစ္စရှိပြီးနောက်ကျတာကို မလာရမလားဆိုပြီးငိုနေတာ...ငယ်ငယ်ကအရမ်းဆိုးတာ...အဲ့မှာကြည့်...ဓါတ်ပုံရိုက်တော့နှပ်ချေးတွေမျက်ရည်တွေနဲ့...ညစ်ပတ်နေတဲ့ခွေးပေါက်လေးလိုပဲ"
"ဒါလေးက...အလယ်တန်းတုန်းကကျောင်းမှာဘတ်စကတ်ဘောဆော့တုန်းကပုံလေး...သူဆုရတော့အဘိုးဆီကိုလာကြွားတုန်းရိုက်ထားတဲ့ပုံလေးလေ...ဖက်ထုပ်လေးချစ်စရာလေးမလား"
"ဒါလေးကျတော့...ချွေးမလေးကဖက်ထုပ်လေးကိုမွေးပြီးပြီးချင်းအနှီးထုတ်လေးနဲ့ရိုက်ထားတဲ့ပုံလေး...ဝတုတ်ပြီးအသားဖွေးဖွေးလေးလေ...အဲ့ဒါကြောင့်အဘိုးကချစ်လွန်းလို့ ဖက်ထုပ်လေးလို့နာမည်ပေးခဲ့တာ"
ထယ်ယောင်းကို အယ်ဘမ်တစ်ခုလုံးဖွင့်ပြပြီး မမောနိုင်မပန်းနိုင် ရှင်းပြနေတဲ့ဥက္ကဌမင်ပါလေ။ထယ်ယောင်းကလည်းပြသမျှပုံတိုင်းကိုသဘောကျလို့ မျက်လုံးလေးတွေကတလက်လက်။ဘေးကနေထိုင်ခုံကိုမေးထောက်ပြီးကြည့်နေတဲ့ယွန်းဂီကလည်း ပျော်ရွှင်ပြီးသူ့ကိုတောင်မေ့နေကြတဲ့အဘိုးနဲ့ထယ်ယောင်းကို ပြုံးပြီးသာကြည့်နေသည်။ဒီတိုင်းကြီးငေးကြည့်နေရင်းမှ သတိရပြီးဖုန်းကိုထုတ်ကာဓါတ်ပုံရိုက်၍သိမ်းထားလိုက်သည်။ထယ်ယောင်းဆီသို့ပါတစ်ခါတည်းပို့ပြီး instagramမှာပါ@thvဆိုတဲ့accလေးကိုပါ tagတွဲ၍တင်လိုက်သေးသည်။captionကတော့ အရှည်ကြီးမဟုတ် ခရမ်းရောင်အသည်းပုံလေးတစ်ခုတည်းရယ်နဲ့သာ။bad boyလေးဆိုပြီးနာမည်ကြီးတဲ့ယွန်းဂီအပြင် ချောမောလွန်းလို့နာမည်ကြီးတဲ့ထယ်ယောင်းတို့လို followerတွေသန်းချီရှိတဲ့accနှစ်ခုလုံးကြောင့်ခဏအတွင်းမှာပဲlikeပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်အောင်ရ၍ဂယက်ထသွားသည်။တကူးတကလာfollowထားသည့်ကောင်မလေးတွေကတော့ လောလောလတ်လတ်ကြီးအသည်းကွဲသွားကြကာ ဘာပြောရမှန်းတောင်မသိကြ။အသည်းကွဲသည့်ထဲတွင် ထယ်ယောင်းကိုသဘောကျနေသည့် ကောင်လေးတွေတောင်အဆစ်ပါသေးသည်။
ယွန်းဂီက ထယ်ယောင်းနဲ့စတွဲတည်းကအကုန်လုံးကိုofficialချပြပြီး ထယ်ယောင်းကိုသူ့လူမှန်းမသိသိအောင်ကြော်ငြာတတ်သည်။နာမည်ကြီးဟိုတယ်လုပ်ငန်းပိုင်ရှင်သန်းကြွယ်သူဌေးရဲ့မြေးဖြစ်ပြီး အသိုင်းအဝိုင်းကောင်းကောင်းမှဆင်းသက်လာခြင်းကြောင့် ယောက်ျားလေးချင်းချစ်ကြိုက်တာရှက်စရာဟု လူအများဆီမှကဲ့ရဲ့ခံ၊အာရုံစိုက်ခံရမည်ဆိုတာကြိုတွေးပြီးထားပေမယ့်လည်း သူ့အတွက်ထိုအတင်းအဖျင်းတွေကတော့ခေါင်းထဲမှာကိုမရှိ။သူသိတာ ကင်မ်ထယ်ယောင်းကိုချစ်ဖို့ဆိုတာကိုပင်။မြတ်နိုးလွန်းလို့တရားဝင်ချပြတယ်...လူတွေဝိုင်းပြောကြမှာပဲဆိုပြီးလျှိုဝှက်ပြီးတွဲစရာဘာအကြောင်းမှမရှိပေ။ကင်မ်ထယ်ယောင်းဟာ ဒီကမင်ယွန်းဂီချစ်သူပါလို့တစ်လောကလုံးသိလေ ပိုကောင်းလေပင်။
ထယ်ယောင်း ယွန်းဂီအဘိုးနဲ့စကားပြောပြီး၍ ထမင်းမစားခင်အခုယွန်းဂီအခန်းထဲမှာထိုင်နေတာဖြစ်သည်။
"ခင်ဗျားအခန်းကို ရှုပ်ပွနေမယ်ထင်တာ...သန့်သားပဲ"
"ထယ်ယောင်းက ကိုယ့်ကိုအထင်အရမ်းသေးတာပဲ...ကိုယ်ကနဂိုတည်းက သန့်သန့်လေးပဲနေတတ်တာ"
"အပိုတွေမပြောနဲ့...ခုလိုသန့်နေတာအဒေါ်ကြီးတွေသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလို့လေ...ခင်ဗျားဘာသာဆိုအမှိုက်တွေပွပြီးလောက်တောင်တက်နေမှာ"
မျက်နှာအမူအယာအမျိုးမျိုးနဲ့ သူ့ကိုကဲ့ရဲ့နေတဲ့ကောင်လေးက သူ့ရဲ့နှစ်ယောက်မရှိတဲ့ချစ်သူလေးပင်။
"ထယ်ယောင်းကလည်း...ကိုယ်ကသန့်ပါတယ်ဆို"
"အိုကေ...အိုကေ...ယုံပေးမယ်"
လက်ညှိုးလေးနဲ့လက်မလေးကိုထိပြီး 'အိုကေ'ဟုလုပ်ပြသည့်ထယ်ယောင်းကိုကြည့်ရင်း ယွန်းဂီရင်ဘတ်လေးကိုလက်နဲ့ဖိပြီးမျက်လုံးလေးမှိတ်ကာအသည်းယားမိသည်။
ထယ်ယောင်းကတော့ ယွန်းဂီအခန်းတစ်ခန်းလုံးကိုစေ့စေ့ပတ်ပတ်အကုန်လိုက်ကြည့်လို့မောသွားမှ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်းယွန်းဂီကိုပါ လာထိုင်ရန်လက်ပြလိုက်သည်။စကားနားထောင်တဲ့ယွန်းဂီကတော့ နှစ်ခါပြောစရာမလို...လက်ပြတာနဲ့ပြေး၍လာထိုင်သည်။
"ခင်ဗျားကိုမေးစရာရှိတယ်"
"မေးလေ ထယ်ယောင်းရဲ့"
"အင်းမ်...ခင်ဗျားမှာအချစ်ဦးတွေ...ရည်းစားဦးတွေရှိခဲ့ဖူးလား"
ထယ်ယောင်းကယွန်းဂီမျက်နှာကိုမကြည့်ပဲမျက်နှာကျက်ကိုကြည့်၍ မေးလာသည်။ယခုလက်ရှိတော့ ဒီလူကသူ့အပိုင်ပေမယ့် အတိတ်မှာရည်းစားတွေရှိခဲ့လားဆိုတာကိုတွေးပြီး သဝန်တို၍မေးခြင်းသာ။
ယွန်းဂီ ထယ်ယောင်းအမေးကြောင့် သူ့ကိုသဝန်တိုပြီးမေးလာတာကိုသိ၍စချင်သောကြောင့် မေးစေ့ကိုလက်နဲ့အသာပွတ်ရင်းစဉ်းစားဟန်လုပ်ပြတော့ ထယ်ယောင်းက လက်ကိုပိုက်ရင်းမေးဆတ်ပြကာဘုဆတ်ဆတ်နှင့်ကြည့်လာသည်။
"ဘာလဲ...များလို့သေချာပြန်စဉ်းစားနေတာလား"
"အင်းပေါ့...ခဏလေးနော်...ရေလိုက်ဦးမယ်"
ယွန်းဂီ မျက်နှာတည်ကြီးနှင့် လက်တွေကိုတစ်ချောင်းချင်းထောင်၍ရေတွက်ဟန်လုပ်ပြသည်။ထယ်ယောင်းကတော့ ယွန်းဂီထောင်နေသောလက်ချောင်းတွေဆီမှ မျက်လုံးမခွာပဲကြည့်နေသည်။ခုထိရေနေတာ ၈ချောင်းမြောက်ထိရောက်လာပြီဖြစ်သည်။သို့သော် ယွန်းဂီကမရပ်သေး။
"ဘယ်လောက်တောင်များလို့ ခုထိရေလို့မပြီးသေးတာလဲ!!"
ထယ်ယောင်းကြည့်နေရင်း ရင်ထဲကဝမ်းနည်းလာမှုနဲ့အတူ ဒေါသထွက်လာတာကြောင့် စိတ်မရှည်စွာအော်ပစ်လိုက်တော့ ယွန်းဂီကသဘောကျစွာ ခွက်ထိုးခွက်လန်ရယ်သည်။
"ဘာရယ်တာလဲ!!တော်ပြီ..ပြန်တော့မယ်!"
ငိုမဲ့မဲ့လေးနဲ့ပြောပြီး ထွက်သွားဟန်ပြင်တဲ့ဟာလေးကြောင့်ရယ်တာကိုရပ်ပြီး အနောက်ကနေပြေးလိုက်၍ခါးကိုဖက်ထားလိုက်သည်။သူဖက်လိုက်တော့တံခါးလက်ကိုင်ကိုကိုင်ထားတဲ့လက်လေးကရပ်သွားပြီး မျက်လုံးတွေကိုအုပ်ကာငိုတော့သည့်ထယ်ယောင်း။
အနောက်ကနေဖက်ထားတာကို သူရှိရာရှေ့သို့ပြောင်းလှည့်လိုက်တော့ တရှုံရှုံငိုနေတာကိုမြင်ရတာကြောင့်သူစလိုက်တာကိုနောင်တရ ရမိသွားသည်။
"ဘာလို့ငိုသွားရတာလဲ...ကိုယ်စလိုက်တာလေ"
"ခင်ဗျားမကောင်းဘူး...အများကြီးရှိခဲ့တာမလား!!"
ချော့လေပိုငိုလေဖြစ်တဲ့ထယ်ယောင်းပင်။
"တစ်ယောက်မှမရှိခဲ့ဘူး...အချစ်ဦးကလည်းထယ်ယောင်းပဲ...ရည်းစားဦးကလည်းထယ်ယောင်းပဲ...အချစ်ဆုံးကလည်းထယ်ယောင်းပဲ...ထယ်ယောင်းကပထမဦးဆုံးပါ...မငိုနဲ့တော့နော်"
သူပြောတော့မှ မျက်လုံးလှလှလေးတွေကိုဖုံးထားတဲ့ လက်လေးကိုဖယ်ပြီးမျက်ရည်ကြည်လေးတွေနဲ့ကြည့်လို့လာသည်။မျက်ရည်တွဲလွဲနဲ့ထယ်ယောင်းကိုမြင်ရတော့ စမိတာကိုအလွန်စိတ်ကောင်းဖြစ်မိသည်။သူ့ကြောင့်မငိုစေရဘူးဆိုပြီး ငိုအောင်လုပ်မိလေခြင်း...အခုဆိုထယ်ယောင်းကသူအရင်မြင်တွေ့နေကျအကျောခပ်တင်းတင်းပုံစံလေးမဟုတ်တော့ပဲ တစ်ချို့ကိစ္စလေးတွေဆိုကလေးဆန်စွာပြုမူလာတတ်သည်။ထိုအပြုအမူလေးတွေလည်း သူသည်းသည်းလှုပ်ချစ်ရတဲ့အချက်တွေထဲကတစ်ချက်ပေါ့။
"တစ်ကယ်လား"
ငိုမဲ့မဲ့သံလေးနဲ့မေးလာသည်။
"တစ်ကယ်ပေါ့...ကိုယ်မလိမ်ဘူး"
"အဲ့ဒါကို ခုနကလိမ်သေးတယ်ပေါ့"
"အာ့!!...နောက်ဆိုကိုယ်လိမ်မပြောတော့ပါဘူး"
သူ့ဗိုက်ကိုထိုးခံလိုက်ခြင်းပင်။လက်သီးသေးသေးလေးနဲ့ အမြဲအနိုင်ကျင့်တတ်သေးတာ။နည်းနည်းနာပေမယ့်လည်း ရယ်မိပြန်သည်။ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းနေတာမို့ပင်...။
"အဘိုးစောင့်နေလောက်ပြီ...သွားမယ်...ထပ်လိမ်ရဲလိမ်ကြည့်...ခင်ဗျားကိုအသေထိုးပစ်မှာ"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ"
ထမင်းစားသောက်ပြီး ထယ်ယောင်းကဥက္ကဌမင်နဲ့ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ၊အလုပ်အကြောင်းတွေပြောရင်း ယွန်းဂီအိမ်မှာပဲအချိန်ဖြုန်းက နေအေးသွားသည့်ညနေစောင်းမှ ပြန်လာခဲ့သည်။အိမ်ပြန်ရင်းမှ လမ်းမှာရေခဲမုန့်စားချင်လာသည်ဆိုသောထယ်ယောင်းကြောင့် ယွန်းဂီမှာဝင်ဝယ်ပေးရသေးသည်။လိုချင်တာမှန်သမျှတောင်းဆိုလိုက်တာနဲ့ ရလို့ထယ်ယောင်းကတော့တပြုံးပြုံးပင်။
ရေခဲမုန့်စားရင်း radioကလာနေတဲ့သီချင်းကိုလိုက်ညီးပြီးဆိုနေတဲ့ထယ်ယောင်းကို ယွန်းဂီကအချစ်တွေပြည့်လျှံနေတဲ့မျက်ဝန်းများဖြင့်အမြဲလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်။သူလှည့်ကြည့်တိုင်းလည်း ထယ်ယောင်းကရေခဲမုန့်ကိုစားချင်တယ်ထင်ပြီး အတင်းကျွေးလို့သူ့မှာကားမောင်းရင်းစားရသေးသည်။အသက်27မှရတဲ့ရည်းစားလေးက တစ်ကယ့်ကိုချစ်ဖို့ကောင်းတာပင်။အိမ်ရှေ့ရောက်တော့လည်းရိုးရာမပျက် သူ့ပါးနှစ်ဖက်လုံးကိုနမ်းတဲ့ကလေးလေး။သူပြန်ဖက်ပြီးနမ်းတော့ အကျင့်ပုပ်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုလက်နဲ့ပိတ်ထားသေးတာ။မြတ်နိုးစွာနဖူးလေးကိုနမ်းတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်၍ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းပြုံးကာအသာခံယူသည်။ကားပေါ်ကဆင်းခါနီးမှာလည်း သူ့နှုတ်ခမ်းပါးကိုဖြတ်ခနဲနမ်းသွားပြီးမှပြေးဆင်းသွားတာ။
ကင်မ်ထယ်ယောင်းကတစ်ကယ့်လူလည်လေး။
ယွန်းဂီကားမောင်းနေရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းကိုကိုင်ကာပြုံးနေသည်။ခုနကထယ်ယောင်းနမ်းသွားတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကနေထယ်ယောင်းစားခဲ့တဲ့စတော်ဘယ်ရီရေခဲမုန့်အရသာကိုရနေတာမို့ပင်။
'ကျွီ!!!'
အေးဆေးစွာမောင်းနေရင်း သူ့ကားကိုကျော်တက်ပြီးအရှေ့မှာလာပိတ်ရပ်တဲ့အနက်ရောင်ကားတစ်စီးကြောင့် ဘရိတ်အမြန်အုပ်လိုက်ရသည်။ဒေါသထွက်၍ကားပေါ်ကဆင်းတော့ တစ်ဖက်ကားအနက်ရောင်ထဲမှ ကိုယ်ရံတော်လိုနားမှာနားကြပ်တပ်ထားသည့်လူတစ်ဦးနှင့် သူ့လိုအရွယ်ခန့်ညားတဲ့အမျိုးသားတစ်ဦးထွက်လာသည်။
"ဘာကိစ္စငါ့ကားရှေ့ပိတ်ရပ်တာလဲ!!"
ယွန်းဂီအော်ပြောတော့ ဂန်ထယ်အီကမကြားသလိုပင်ပြုမူကာ မျက်ခုံးတန်းများကိုတွန့်ချိုး၍ယွန်းဂီကိုခေါင်းစခြေဆုံးသေချောကြည့်သည်။
"မေးနေတာမကြားဘူးလား...မင်းတို့!!"
"မင်းမှာဘာများမက်လောက်စရာရှိလို့...ဘေဘီကပြန်ချစ်တာလဲ...ငါကြည့်သလောက်တော့မင်းကဘေဘီ type မဟုတ်ဘူး"
ဂန်ထယ်အီက ယွန်းဂီလက်ညှိုးထိုးပြ၍ပြောလာသည်။
"ငါမေးတာမဖြေပဲ ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ!!"
တစ်ဖက်ကပြောနေတာတွေကို ယွန်းဂီတစ်ခုမှနားမလည်တာကြောင့် စိတ်ရှုပ်စွာထပ်မေးတော့လည်း တစ်ဖက်ကခပ်ရင့်ရင့်ကြည့်ပြီး ဘာမှပြန်မဖြေပဲနေသည်။သူ့ကိုလာကျောတာဆိုလုံးဝသည်းမခံတဲ့လူဖြစ်တာကြောင့် ရှေ့သို့တိုးသွားတော့ ကိုယ်ရံတော်ဖြစ်ပုံရတဲ့လူကရှေ့ကနေလက်နဲ့ကာ၍အသင့်ကာပေးသည်။ဟက်...သောက်ရုပ်ရှင်လာရိုက်နေကြတာလား??
"မလိုဘူးမင်ဟို..."
ဂန်ထယ်အီပြောတော့ မင်ဟိုကခေါင်းညိတ်ပြ၍ဘေးမှာကပ်ရပ်သည်။
"ဟက်...သောက်ရူးတွေ"
ယွန်းဂီရဲ့ခနဲ့သံကိုကြားပေမယ့် ဂန်ထယ်အီကမျက်နှာတစ်ချက်မပျက်သွား။
"ဘေဘီ့နားကဝေးဝေးနေ...မဟုတ်ဘူး...ဘေဘီ့နားမှာကိုမင်းကိုမရှိစေချင်ဘူး...ငါသတိပေးပြီးပြီနော်...နောက်ဖြစ်လာမှာတွေကိုအာမ,မခံဘူး"
"အာမခံမှာမခံမှာတွေ စိတ်မဝင်စားဘူး...စကားကိုလူနားလည်အောင်အရင်ပြော...မင်းကိုလည်းငါမသိဘူး...ဘာတွေလာစားနေတာလဲ"
"မသိရင်မိတ်ဆက်ပေးရတာပေါ့...ငါ့နာမည်ကဂန်ထယ်အီ...ကြားဖူးတယ်မလား..."
ဂန်ထယ်အီဆိုတာတောင်ကိုရီးယားဝန်ကြီးချုပ်ရဲ့သားဖြစ်တာကြောင့် ယွန်းဂီသိမည်အထင်နဲ့ပြောလိုက်ပေမယ့် ယွန်းဂီကသတင်းတွေနဲ့အနေဝေးစွာသိပုံပင်မပေါ်။သို့သော်တစ်နေရာရာမှာကြားဖူးတာကြောင့် စဉ်းစားကြည့်တော့မှ ထယ်ယောင်းပြောဖူးတာကိုသတိရ၍ချက်ချင်းပင် ဂန်ထယ်အီအင်ကျီကော်လံကိုဆွဲကာထိုးလိုက်သည်။မခေတဲ့ထယ်အီကလည်း ယွန်းဂီထိုးချက်ကိုချက်ချင်းရှောင်တိမ်းလိုက်သည်။သခင်လေးမှာထားမှုကြောင့် ကိုယ်ရံတော်ချွဲမင်ဟိုကတော့ဘေးကနေသာကြည့်နေသည်။
"ဘာတွေလာရှုပ်တာလဲ...ဟမ်...သောက်သတ္တိရှိရင်ထယ်ယောင်းကိုထိကြည့်လိုက်လေ...ဖြစ်လာမယ့်ကိစ္စတွေကိုငါလည်းအာမ,မခံဘူး..."
ယွန်းဂီ ထယ်အီအင်ကျီကော်လံစကိုလက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့ခပ်တင်းတင်းဆွဲကာပြောတော့ ထယ်အီကဂရုမစိုက်စွာအသံထွက်တဲ့ထိရယ်သည်။
"မင်းတစ်ယောက်ပဲဇရှိတယ်ထင်နေတာလား...ဟက်...မကြောက်ရင်ဆက်လုပ်လေ...တစ်ခုတော့ရှိတယ်...ဘေဘီကငါ့အပိုင်ပဲဖြစ်မှာ...အခုတည်းကရှောင်ရင်ရှောင်လိုက်...မင်းအသားမနာချင်ရင်ပေါ့"
"မင်းသောက်ပါးစပ်ကနေ ထယ်ယောင်းကိုဘေဘီလို့ထပ်ခေါ်ရဲခေါ်ကြည့်...ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့...မင်းလိုကောင်လောက်ကိုကြောက်မယ်ထင်နေလား...ဟမ်...သောက်အသားနာရမှာမင်းပဲ...မင်းအပိုင်ဟုတ်လား...ဟက်...အိပ်မက်တောင်မက်မနေနဲ့...ရှင်းလား"
ယွန်းဂီ ပြောပြီးပြီးချင်းဆွဲထားတဲ့ကော်လံစကိုဖြုတ်ကာကားဆီသို့ပြန်လျှောက်၍ ထယ်အီကိုခပ်တင်းတင်းကြည့်ပြီးကားကိုအကြမ်းပတမ်းမောင်းထွက်သွားသည်။
ထယ်အီအိတ်ကပ်ထဲကဆေးလိပ်ကို ထုတ်ပြီးမီးညှိရင်းရှိုက်သွင်းကာ အငွေ့တွေကိုမျက်နှာမော့၍ဖြေးဖြေးချင်းမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
"ဟက်...မင်ယွန်းဂီကသတင်းတွေအတိုင်းလွယ်တော့မလွယ်ဘူးပဲ...ဒါပေမယ့်လည်းဘေဘီကငါ့အပိုင်ပဲဖြစ်ရမှာ..."
Kimharu4121992🌵
Borahae💜
Zawgyi
"ေဘဘီ...ကိုယ့္ကိုမမွတ္မိဘူးလား"
"ဂန္ထယ္အီ!!"
ထယ္ေယာင္းေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္စရာမလိုပဲသိသည္။သူ႕ကို 'ေဘဘီ'ဟုေခၚတတ္တဲ့လူကတစ္ေယာက္တည္း႐ွိသည္။အဲ့ဒါဂန္ထယ္အီဆိုတဲ့လူပင္။ေတာင္ကိုရီးယားရဲ႕မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုကေနဆင္းသက္လာၿပီး ယခုမ်ိဳးဆက္ရဲ႕အငယ္ဆုံးသားလည္းျဖစ္သည္။အေဖကလက္႐ွိေတာင္ကိုရီးယားရဲ႕ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မို႔ အာဏာေရာအ႐ွိန္အဝါပါႀကီးမားသည္။ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာမို႔ မိန္းကေလးေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည့္တိုင္ မမ့ကိုသေဘာက်သည္ဆို၍သူ႕ထံခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။ေနာက္မွသိရတာက မမ့ကိုသေဘာက်ျခင္းမဟုတ္ပဲ သူ႕ကိုသေဘာက်ေနသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ထိုလူ႕ကိုသူ႕အနားမွေမာင္းထုတ္ခဲ့သည္။ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အနားမွာအၿမဲလိုလို႐ွိတတ္ရာကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီးေပၚမလာေတာ့တာေၾကာင့္ စိတ္ေအးသြားရေပမယ့္ ခုေတာ့သူ႕ေ႐ွ႕ျပန္ေပၚလာခဲ့သည္။သူ႕ကိုျပန္ခ်စ္ေပးဖို႔ပဲအၿမဲေတာင္းဆိုေလ့႐ွိတဲ့ ဂန္ထယ္အီကထိုစကားမွလြဲ၍က်န္တာ ေႏွာင့္ယွက္တာေတာ့မ႐ွိ။သို႔ေသာ္ သူ႕အနားမွာမ႐ွိေစခ်င္တာေတာ့အမွန္ေပ။
"ေဘဘီ"
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေခၚလာျပန္သည္။
"သြားရေအာင္.."
ထယ္ေယာင္း ယြန္းဂီလက္ကိုအတင္းဆြဲ၍ ခပ္ျမန္ျမန္လမ္းေလွ်ာက္သည္။ယြန္းဂီက ထယ္ေယာင္းပါးစပ္ကထြက္သြားတဲ့ ဂန္ထယ္အီ ဆိုတဲ့နာမည္ကိုေမးခ်င္ေပမယ့္
အေလာႀကီးတဲ့ပုံစံေၾကာင့္ေမးခြင့္မရ။
"ဘာလို႔လဲ ထယ္ေယာင္း...တိုက္ကားစီးမယ္ဆို"
"မစီးေတာ့ဘူး...အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္"
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ဘာမွထပ္မေျပာေနေတာ့ပဲ ကားပါကင္သို႔သြားၿပီး အိမ္သို႔ျပန္ေမာင္းပို႔ရသည္။အလာတစ္လမ္းလုံးပြစိပြစိ ေျပာခဲ့တဲ့ဟာေလးကအျပန္တစ္လမ္းလုံးက်တိတ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕မွာစိုးရိမ္ရျပန္သည္။
"ထယ္ေယာင္း...ေနမေကာင္းလို႔လား"
ထယ္ေယာင္း ယြန္းဂီေမးတာကိုမၾကားပဲ အေတြးကမ႓ာထဲမွာသာနစ္ေျမာေနသည္။ဂန္ထယ္အီဆိုတဲ့လူက တစ္ျခားသူေတြနဲ႔မတူ။အလြန္ဇြဲေကာင္းၿပီး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလိုသူ႕အနားမွာေပၚလာတတ္တဲ့လူ။သူ႕ေ႐ွ႕ေရာက္တိုင္းလည္း 'ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ေပးပါ' ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းတည္းကိုသာေျပာၿပီး ေန႔တိုင္းသူ႕အေၾကာင္းေတြပဲမေတြး,ေတြးမိေအာင္စိတ္ေျခာက္ျခားေအာင္လုပ္တတ္တဲ့လူ။
"ထယ္ေယာင္း..."
"ဟမ္...ဘာေျပာလိုက္တာလဲ"
ယြန္းဂီေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေခၚမွထယ္ေယာင္းသတိထားမိကာ ျပန္ေမးမိသည္။
"ဂန္ထယ္အီဆိုတာဘယ္သူလဲ...ကစားကြင္းမွာတုန္းကထယ္ေယာင္းေျပာတာကိုယ္ၾကားလိုက္လို႔"
ယြန္းဂီေမးလာမႈေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းမ်က္လုံးျပဴးသြား၍ကားမွန္ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ယြန္းဂီကအခုဆိုရင္သူ႕ခ်စ္သူမို႔ သိထားသင့္သည္မို႔ေျပာျပထားသင့္သည္။သို႔ေသာမလိုအပ္ပဲ ယြန္းဂီစိုးရိမ္ေနမွာကိုေတာ့မလိုလားေပ။ဒီေန႔ေတာင္ သူ႕ကိုေစာ္ကားေျပာဆိုတဲ့ခြၽဲမူေယာင္းကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးအေသအေက်ထိုးပစ္တာပဲၾကည့္...ဂန္ထယ္အီအေၾကာင္းသာသိရင္ပိုဆိုးမည္။ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္မွသိတယ္မျဖစ္ရေအာင္ သူအကုန္ေျပာျပထားတာပိုေကာင္းမည္။
"ဂန္ထယ္အီဆိုတာက ခင္ဗ်ားလိုပဲမမ့ကိုသေဘာက်တယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ဆီေရာက္လာတဲ့တစ္ေယာက္ပဲ...ဒါေပမယ့္အဲ့လူကအစတည္းကမမ့ကိုသေဘာက်လို႔မဟုတ္ဘူး...ကြၽန္ေတာ္႕ကိုသေဘာက်လို႔လိမ္ၿပီးခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့တာ...ေနာက္ေတာ့သူကြၽန္ေတာ္႕ကိုဖြင့္ေျပာလာတယ္...ကြၽန္ေတာ္ျပတ္ျပတ္သားသားပဲျငင္းၿပီးေမာင္းထုတ္ခဲ့ေပမယ့္...ကြၽန္ေတာ္႕နားမွာအၿမဲေပၚလာခဲ့တာ...ဒါေပမယ့္သူကြၽန္ေတာ္႕နားေရာက္မလာခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ...ခုနကကစားကြင္းမွာ႐ုတ္တရက္ႀကီးသူ႕ေခၚသံၾကားလိုက္လို႔...အဲ့ဒါေၾကာင့္ပါ"
"ကိုယ္မၾကားလိုက္ဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္နားၾကားမွားတာေနမွာပါ"
ထယ္ေယာင္း လိမ္ေျပာလိုက္သည္။တစ္ကယ္ေတာ့သူၾကားခဲ့တာေသခ်ာေပါက္ပင္။
ယြန္းဂီ အနည္းငယ္ေၾကာက္လန္႔ေနပုံရတဲ့ထယ္ေယာင္းပုံစံေလးေၾကာင့္ စတီယာတိုင္ကိုင္ထားတဲ့လက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ၿပီး ေအးစက္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းလက္သြယ္သြယ္ေလးကိုကိုင္လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကေၾကာင္အမ္းအမ္းေလးနဲ႔သူ႕ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"မေၾကာက္နဲ႔...ကိုယ္႐ွိတယ္.."
"အင္း"
ထယ္ေယာင္း သူ႕လက္ကိုကိုင္ထားတဲ့ယြန္းဂီလက္ကိုလက္ႏွစ္ဖက္လုံးနဲ႔ျပန္ဆုပ္ကိုင္ၿပီးေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ရၿပီ...ဒီေလာက္ဆိုသူ႕စိတ္ေရာကိုယ္ပါလုံျခဳံသြားၿပီ။မင္ယြန္းဂီဆိုတဲ့လူသားကသူ႕အတြက္အဲ့လိုျဖစ္တည္မႈမ်ိဴးပင္။
"အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ ကိုယ့္ကေလးေလး...အာ...ကိုယ္ေမ့သြားတယ္...ျပန္ဆုေတာင္းေပးမယ္ေနာ္...အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ ထယ္ေယာင္း"
ကားေပၚကဆင္းခါနီး တစ္ေယာက္တည္းျပာယာခတ္စြာေျပာလာသည့္ယြန္းဂီေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းသေဘာက်စြာေခါင္းေမာ့ရယ္လိုက္သည္။
"ေဟာဗ်ာ...ရယ္စရာပါလို႔လား"
"ရယ္ရလို႔ရယ္တာေပါ့ဗ်ာ..."
"ထယ္ေယာင္းရယ္ရင္ကိုယ္ကေတာ့ပိုသေဘာက်တာေပါ့
ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္ကိုယ့္အတြက္မ်ားမ်ားရယ္ေပး"
မင္ယြန္းဂီကအကဲပိုစြာ သူ႕ႏွာေခါင္းေလးကိုဖြဖြေလးဆြဲညႇစ္ၿပီးေျပာလာသည္။
"ခင္ဗ်ားကိုလည္းဆုေတာင္းေပးမယ္..."
သူ႕အေျပာကိုမင္ယြန္းဂီက သူ႕လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ရင္းသူ႕မ်က္လုံးေတြကိုၾကည့္ကာေစာင့္ဆိုင္းသည္။ခ်စ္သူေတြဆိုေပမယ့္ ခုထိအဲ့လူႀကီးအၾကည့္ေတြကိုရင္မဆိုင္ႏိုင္စြာ႐ွက္မိတုန္း။
"အိပ္မက္ဆိုးမက္ပါေစ...ဒီေန႔ၾကည့္လာတဲ့ကေလးသရဲကညက်ရင္ခင္ဗ်ားအိပ္မက္ထဲေပၚလာၿပီးလာေျခာက္ပါေစ"
"အာ..."
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ကားေပၚကေျပးဆင္းသြားတဲ့လူလည္ေလးက သူျပန္ေျပာတာကိုေတာင္မေစာင့္။ကားတံခါးကိုျမန္ျမန္ဖြင့္ၿပီးေနာက္ကေနလက္ကိုအမွီလိုက္ဆြဲရသည္။ဒီလိုမ်ိဳးအိမ္ျပန္လို႔ရေၾကးလား?
"မိၿပီ...ဘယ္ေျပးမလို႔လဲ"
"အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္မွေတာ့အိမ္ထဲဝင္မလို႔ေပါ့"
"ေမ့ေနတာလား..."
"ဘာကိုလဲ"
ယြန္းဂီဆိုလိုတာကိုသိေပမယ့္ ထယ္ေယာင္းကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာျပန္ေျပာသည္။
ထိုအခါယြန္းဂီက သူ႕ညာဘက္ပါးကိုလက္ညိႇဳးေလးနဲ႔ထိုးျပရင္းေဖာင္းျပသည္။အဓိပၸါယ္ကေတာ့ နမ္းပါေပါ့။ဒီအက်င့္ကအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔တိုင္းလုပ္ခိုင္းတဲ့တစ္ခု။
ထယ္ေယာင္းျမန္ဆန္စြာယြန္းဂီပါးကို႐ႊတ္ခနဲနမ္းလိုက္သည္။အိမ္ကလူေတြျမင္သြားမွာလည္းစိုးရေသး။အဲ့ဒါကိုဒီလူက ကိုယ္ခ်င္းမစာမနာအၿမဲနမ္းခိုင္းတာ။
"ဒီဘက္ေရာ"
တစ္ဖန္ဘယ္ဘက္ပါးကိုလက္ညိႇဳးထိုးျပသည္မို႔ အိမ္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးခပ္ျမန္ျမန္နမ္းရျပန္သည္။
"ရၿပီမလား...ဝင္ေတာ့မယ္"
"မရေသးဘူး...ကိုယ့္အလွည့္က်န္ေသးတယ္"
ျခံတံခါးဖြင့္ၿပီးဝင္မည္အျပဳ သူ႕လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲ၍ခါးကိုဖက္ကာသူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုခပ္ဖြဖြနမ္းလာသည္။႐ုန္းမရမယ့္အတူ မင္ယြန္းဂီရင္ဘတ္ကိုလက္ေလးနဲ႔အသာျပန္ကိုင္ၿပီး သူခ်စ္ရသူေပးတဲ့အနမ္းေတြကို ၿငိမ္သက္စြာခံယူလိုက္သည္။မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာစိတ္ႀကိဳက္နမ္းၿပီးမွျပန္လႊတ္ေပးတဲ့လူႀကီး။အနမ္းေတြကအစႏူးညံ့ၿပီးခ်ိဳၿမိန္စြာ သူ႕ကိုလိႈက္ေမာေစသည္။ဒါေတြကအစ ဒီကလူကသေဘာက်ေနရတာေပါ့။
"ခုနကစတာ...အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ"
ထယ္ေယာင္းေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေပးရင္းယြန္းဂီႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေျခဖ်ားေထာက္ကာ လွစ္ခနဲနမ္း၍တစ္ခ်ိဳး တည္းျခံထဲသို႔ေျပးဝင္သြားေတာ့သည္။က်န္ခဲ့တဲ့ယြန္းဂီကေတာ့ သူ႕ခ်စ္သူေလးနမ္းသြားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကိုကိုင္ရင္းျပဳံးရယ္ၿပီးက်န္ခဲ့သည္။အိမ္ထဲေရာက္သြားတာေသခ်ာမွ သူလည္းကားစက္ႏိႈး၍ျပန္ရသည္။
'ေတာက္ခ္!!!'
ထိုအျဖစ္အပ်က္စဆုံးကို ကစားကြင္းကေန ထယ္ေယာင္းအိမ္ေ႐ွ႕ထိေနာက္က တိတ္တဆိတ္လိုက္လာခဲ့တဲ့ ကားအနက္ေလးေပၚကဂန္ထယ္အီ ေတြ႕သြားတာေၾကာင့္ေဒါသထြက္ကာ စတီယာကိုလက္သီးနဲ႔ထိုးရင္းေတာက္ေခါက္သည္။
သူ႕မွာအခုတတ္ႏိုင္တာဘာမွ်မ႐ွိ။အၿမဲအနားမွာေနၿပီး အပိုင္ရေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ သူမ႐ွိတုန္းခဏမွာတင္ေဘဘီ့အခ်စ္ေတြကို မင္ယြန္းဂီကရသြားခဲ့သည္။ဒါဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုး႐ြားတဲ့က်႐ႈံးမႈႀကီးလဲ?ေဘဘီကသူ႕အတြက္ပဲျဖစ္ရမွာေလ။အၿမဲတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး ျပန္ခ်စ္ေပးဖို႔ခယခဲ့တဲ့သူ႕ကိုေတာ့ နာနာက်ည္းက်ည္းေမာင္းထုတ္ၿပီး ဘာလို႔မင္ယြန္းဂီဆိုတဲ့လူကိုက်ေတာ့ အခြင့္အေရးေပးရသလဲ?ေဘဘီအခ်စ္ကိုရေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး
အနာဂတ္အိပ္မက္ေတြထိ ေဘဘီနဲ႔ပဲတူတူေ႐ွ႕ဆက္သြားမယ္ဆိုတဲ့သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြက ခုေတာ့တစစီေက်မြလ်က္။
ေဘဘီ့မွာခ်စ္သူ႐ွိတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္သူကလက္ေလ်ာ့မယ္ထင္လား?လုံးဝပဲ...လိုခ်င္တာဆိုငယ္ငယ္တည္းကမရရေအာင္ယူတတ္တာသူ႕အက်င့္။အေဖ့ၫႊန္ၾကားမႈေၾကာင့္ ဆိုးလ္တကၠသိုလ္ကပညာေတာ္သင္ဆုေပးအပ္ပြဲကိုသြားရင္း လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုမွေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေကာင္ေလးကိုအဲ့ေန႔တည္းကသူ႕အပိုင္ျဖစ္ရမယ္လို႔ၾကဳံးဝါးခဲ့တာ။
အေလ်ာ့ေပးၿပီးလိုက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေဘဘီစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကိုယ္ကသေဘာေကာင္းလြန္းလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။အခုကစၿပီး ေဘဘီမျမင္ဖူးတဲ့ကိုယ့္ပုံစံကိုပဲျမင္ရမယ္။ကိုယ္ကဆိုးသြမ္းတာမဟုတ္ဘူး...ေဘဘီကကိုယ့္ကိုဆိုးေအာင္လုပ္တာ။ကိုယ့္ကိုအျပစ္မျမင္ပါနဲ႔...ေဘဘီ။
"မင္းနဲ႔ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ မင္ယြန္းဂီ!!
ေဘဘီကငါ့အတြက္ပဲျဖစ္ရမွာ"
.
.
.
နမ္ဂြၽန္ အိမ္မွာပဲေခြေနတာအေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။အျပင္လည္းမသြားျဖစ္သလို ပူပူေႏြးေႏြးရည္းစားရသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းကလည္းသူ႕ေတာင္သတိမရေတာ့ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းစြာသာအိမ္မွာပဲ အေဖ့ဆီကအေျပာခံ၍ေနျဖစ္သည္။ေဆာ့ဂ်င္ကိုသတိရေပမယ့္လည္း နီးေတာ့မလိုလိုနဲ႔တျဖည္းျဖည္းအေနေဝးလာတဲ့အတြက္ ထိုစိမ္းသက္မႈကိုဒဏ္ကိုမခံႏိုင္၍ မသြားျဖစ္။တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေပ်ာက္ၿပီး ကြင္းျပင္ထီးထီးမွာေလလြင့္ေနတဲ့ႏြားႀကီးလိုပင္။
'တီ'
ပ်င္းရိစြာအိပ္ယာေပၚလွဲေနရင္း လင္းခနဲျဖစ္သြားတဲ့screenနဲ႔အတူnotiဝင္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ထိုင္းမိႈင္းစြာနဲ႔ပင္ယူၾကည့္ေတာ့ 'အစ္ကို'ဟူေသာcontactေလးမွျဖစ္သည္။ခ်က္ခ်င္းထထိုင္ၿပီးဖတ္ၾကည့္ေတာ့ 'ငါးသြားမွ်ားၾကမလားနမ္ဂြၽန္'တဲ့။အစ္ကို႔ဘက္မွသူ႕ကိုစဖိတ္ေခၚျခင္းပင္။သူမဆိုင္းမတြပင္ 'သြားမယ္'ဟုျပန္ပို႔လိုက္သည္။ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ငါးမွ်ားတာကိုလုံးဝစိတ္မဝင္စားေပမဲ့ ေခၚေနတဲ့လူကအစ္ကိုေလ...မသြားရေအာင္အ႐ူးလား?
"အစ္ကို!!"
ေဆာ့ဂ်င္ပို႔ထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္းနမ္ဂြၽန္ေရာက္လာတာကဆိပ္ကမ္းတစ္ခုျဖစ္၏။ကားေပၚကေနဆင္းတာနဲ႔ ကားကိုမွီကာေစာင့္ေနတဲ့ အစ္ကို႔ကိုသူလွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုလက္ျပန္ျပၿပီး ျပဳံး၍စီးႀကိဳသည္။
"ေစာင့္ရတာၾကာသြားၿပီလား အစ္ကို"
"မၾကာေသးပါဘူး"
"ဘယ္မွာမွ်ားမွာလဲ အစ္ကို"
"ငါးေတြ႐ွိမယ့္ေနရာေလာက္ကို သေဘၤာနဲ႔၂နာရီေလာက္သြားမွ...ပင္လယ္ထဲမွာမွ်ားရမွာ...နမ္ဂြၽန္ကေရေၾကာက္လား"
၂နာရီေတာင္စီးၿပီး ပင္လယ္ထဲမွာမွ်ားရမွာလား?ပ်င္းဖို႔အရမ္းေကာင္းတာကို အစ္ကိုကဘာလို႔သေဘာက်မွန္းမသိ။
ေရေတာ့မေၾကာက္ေပမယ့္ ငါးကလုံးဝမမွ်ားတတ္တာ။အို...ဘာအေရးလဲ?အစ္ကိုနဲ႔တူတူတစ္ေန႔လုံး႐ွိရမွာပဲ..ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာေသခ်ာတယ္။
"မေၾကာက္ပါဘူး...သြားရေအာင္ေလ"
ဒီေန႔ကေဆာ့ဂ်င္ရဲ႕ jin's kitchenဆိုင္ရဲ႕ပိတ္ရက္ျဖစ္သည္။ပိတ္ရက္တိုင္း အိပ္ရင္အိပ္၊မအိပ္ရင္တစ္ေန႔လုံးဂိမ္းေဆာ့တတ္ေပမယ့္ သူ႕ဆိုင္ကိုရက္အေတာ္ၾကာမလာေတာ့တဲ့ေကာင္ေလးကိုသတိရလာတာေၾကာင့္ အရဲစြန္႔၍စာပို႔ကာေခၚလိုက္ျခင္းပင္။ဝါသနာအရႏွစ္လတစ္ခါသာငါးမွ်ားတတ္ေပမယ့္ ခုတစ္ေခါက္ေတာ့တစ္လတည္းနဲ႔ႏွစ္ႀကိမ္မွ်ားဖို႔ျဖစ္သြားသည္။သူ႕ေဘးကအရပ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ပင္လယ္ႀကီးကိုဓါတ္ပုံလိုက္႐ိုက္ေနတဲ့ ပါးခ်ိဳင့္နဲ႔ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းေနတာေတာ့အမွန္။အနားမလာေအာင္သူကိုယ္တိုင္ပဲစည္းေတြျခားၿပီး အခုက်ေတာ့လည္းသူကိုယ္တိုင္ပဲ ေခၚထားမိျပန္သည္။ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေတာင္ နားလည္ရခက္လွသည္။
နမ္ဂြၽန္ ပင္လယ္ကိုဓါတ္ပုံ႐ိုက္ေနသလိုလိုနဲ႔ ေဆာ့ဂ်င္ပုံေတြကိုသာခိုး႐ိုက္ေနသာျဖစ္သည္။သူ႕ေဘးကရယ္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးနဲ႔အစ္ကိုက ပင္လယ္ျပာျပာ၊ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးၾကားမွာ အျဖဴေရာင္႐ွပ္ေလးနဲ႔သန္႔ျပန္႔ၿပီးေခ်ာေမာေနသည္။သူ႕ကိုအခုတေလာစိမ္းကားလာတဲ့အစ္ကိုက အခုက်ေတာ့လည္းသူ႕ကိုျပဳံး႐ႊင္ကာၾကည့္ေနရင္း စေနာက္ ျပန္သည္။သူပဲစိတ္ထင့္ၿပီးေလွ်ာက္ထင္ေနတာျဖစ္မွာပါ။
"အစ္ကို...ပင္လယ္ႀကီးကလွတယ္ေနာ္"
"အစ္ကိုတို႔ေက်ာက္ခ်မယ္ေနရာကပိုလွတယ္..နမ္ဂြၽန္ကငါးမွ်ားရတာေရာႀကိဳက္လို႔လား"
"အေသအခ်ာေပါ့"
ႀကိဳက္ဖို႔ေနေနသာသာ ဘယ္ကေနဘယ္လိုစျမႇားရမွန္းေတာင္မသိေပမယ့္ လိမ္၍သာေျဖလိုက္သည္။ေနာက္ဆိုငါးမွ်ားႀကိဳက္တဲ့ပါးကိုေသခ်ာသင္ခိုင္းရမယ္။ဒါမွ အစ္ကိုနဲ႔အတူလိုက္မွ်ားႏိုင္မွာ။
.
.
.
ဥကၠဌမင္က ေျမးသမက္ျဖစ္လာမည့္ထယ္ေယာင္းနဲ႔အတူ ေန႔လည္စာစားခ်င္သည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းယြန္းဂီအိမ္တြင္ေရာက္ေနသည္။ထယ္ေယာင္းကနဂိုတည္းကယဥ္ေက်းလိမၼာတဲ့လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ထက္ထက္ျမက္ျမက္႐ွိတာေၾကာင့္ ယြန္းဂီအဘိုးကသေဘာအက်ႀကီးက်၍တျပဳံးျပဳံးပင္။သူ႕ေျမးထက္ပင္ ထယ္ေယာင္းကိုပါးစပ္ဖ်ားကမခ် သဲသဲတုန္ေနေသးသည္။
ထယ္ေယာင္း ယြန္းဂီအဘိုးႏွင့္စကားေျပာရင္းမွသူမသိရေသးတဲ့ယြန္းဂီအေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးသိလိုက္ရသည္။အဘိုးျဖစ္သူက သူ႕ခ်စ္သူမင္ယြန္းဂီကိုငယ္နာမည္အတိုင္း'ဖက္ထုပ္ေလး'ဟု ခုထိေခၚပါသတဲ့။ငယ္ငယ္တုန္းကပုံေတြကိုထုတ္ျပၿပီး ဘာလို႔ဒီလိုေခၚသလဲဆိုတာပါ႐ွင္းျပေပးသည္။ထယ္ေယာင္းေ႐ွ႕မွာငယ္ဘဝဓါတ္ပုံေတြျပၿပီး သူ႕အတင္းေတြပါအဘိုးကေျပာျပေနတာေၾကာင့္ ယြန္းဂီကေတာ့ ေဘးကေနမ်က္ႏွာဆူပုပ္ပုပ္နဲ႔သာ။ထယ္ေယာင္းနဲ႔အဘိုးျဖစ္သူကေတာ့ တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ႔ပင္။
"အဲ့ပုံက ဖက္ထုပ္ေလးမူႀကိဳေက်ာင္းကေနဘြဲ႕ရတုန္းကေလ
အဘိုးကကိစၥ႐ွိၿပီးေနာက္က်တာကို မလာရမလားဆိုၿပီးငိုေနတာ...ငယ္ငယ္ကအရမ္းဆိုးတာ...အဲ့မွာၾကည့္...ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ေတာ့ႏွပ္ေခ်းေတြမ်က္ရည္ေတြနဲ႔...ညစ္ပတ္ေနတဲ့ေခြးေပါက္ေလးလိုပဲ"
"ဒါေလးက...အလယ္တန္းတုန္းကေက်ာင္းမွာဘတ္စကတ္ေဘာေဆာ့တုန္းကပုံေလး...သူဆုရေတာ့အဘိုးဆီကိုလာႂကြားတုန္း႐ိုက္ထားတဲ့ပုံေလးေလ...ဖက္ထုပ္ေလးခ်စ္စရာေလးမလား"
"ဒါေလးက်ေတာ့...ေခြၽးမေလးကဖက္ထုပ္ေလးကိုေမြးၿပီးၿပီးခ်င္းအႏွီးထုတ္ေလးနဲ႔႐ိုက္ထားတဲ့ပုံေလး...ဝတုတ္ၿပီးအသားေဖြးေဖြးေလးေလ...အဲ့ဒါေၾကာင့္အဘိုးကခ်စ္လြန္းလို႔ ဖက္ထုပ္ေလးလို႔နာမည္ေပးခဲ့တာ"
ထယ္ေယာင္းကို အယ္ဘမ္တစ္ခုလုံးဖြင့္ျပၿပီး မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ႐ွင္းျပေနတဲ့ဥကၠဌမင္ပါေလ။ထယ္ေယာင္းကလည္းျပသမွ်ပုံတိုင္းကိုသေဘာက်လို႔ မ်က္လုံးေလးေတြကတလက္လက္။ေဘးကေနထိုင္ခုံကိုေမးေထာက္ၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ယြန္းဂီကလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ၿပီးသူ႕ကိုေတာင္ေမ့ေနၾကတဲ့အဘိုးနဲ႔ထယ္ေယာင္းကို ျပဳံးၿပီးသာၾကည့္ေနသည္။ဒီတိုင္းႀကီးေငးၾကည့္ေနရင္းမွ သတိရၿပီးဖုန္းကိုထုတ္ကာဓါတ္ပုံ႐ိုက္၍သိမ္းထားလိုက္သည္။ထယ္ေယာင္းဆီသို႔ပါတစ္ခါတည္းပို႔ၿပီး instagramမွာပါ@thvဆိုတဲ့accေလးကိုပါ tagတြဲ၍တင္လိုက္ေသးသည္။captionကေတာ့ အ႐ွည္ႀကီးမဟုတ္ ခရမ္းေရာင္အသည္းပုံေလးတစ္ခုတည္းရယ္နဲ႔သာ။bad boyေလးဆိုၿပီးနာမည္ႀကီးတဲ့ယြန္းဂီအျပင္ ေခ်ာေမာလြန္းလို႔နာမည္ႀကီးတဲ့ထယ္ေယာင္းတို႔လို followerေတြသန္းခ်ီ႐ွိတဲ့accႏွစ္ခုလုံးေၾကာင့္ခဏအတြင္းမွာပဲlikeေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေအာင္ရ၍ဂယက္ထသြားသည္။တကူးတကလာfollowထားသည့္ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီးအသည္းကြဲသြားၾကကာ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိၾက။အသည္းကြဲသည့္ထဲတြင္ ထယ္ေယာင္းကိုသေဘာက်ေနသည့္ ေကာင္ေလးေတြေတာင္အဆစ္ပါေသးသည္။
ယြန္းဂီက ထယ္ေယာင္းနဲ႔စတြဲတည္းကအကုန္လုံးကိုofficialခ်ျပၿပီး ထယ္ေယာင္းကိုသူ႕လူမွန္းမသိသိေအာင္ေၾကာ္ျငာတတ္သည္။နာမည္ႀကီးဟိုတယ္လုပ္ငန္းပိုင္႐ွင္သန္းႂကြယ္သူေဌးရဲ႕ေျမးျဖစ္ၿပီး အသိုင္းအဝိုင္းေကာင္းေကာင္းမွဆင္းသက္လာျခင္းေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးခ်င္းခ်စ္ႀကိဳက္တာ႐ွက္စရာဟု လူအမ်ားဆီမွကဲ့ရဲ႕ခံ၊အာ႐ုံစိုက္ခံရမည္ဆိုတာႀကိဳေတြးၿပီးထားေပမယ့္လည္း သူ႕အတြက္ထိုအတင္းအဖ်င္းေတြကေတာ့ေခါင္းထဲမွာကိုမ႐ွိ။သူသိတာ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကိုခ်စ္ဖို႔ဆိုတာကိုပင္။ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔တရားဝင္ခ်ျပတယ္...လူေတြဝိုင္းေျပာၾကမွာပဲဆိုၿပီးလွ်ိဳဝွက္ၿပီးတြဲစရာဘာအေၾကာင္းမွမ႐ွိေပ။ကင္မ္ထယ္ေယာင္းဟာ ဒီကမင္ယြန္းဂီခ်စ္သူပါလို႔တစ္ေလာကလုံးသိေလ ပိုေကာင္းေလပင္။
ထယ္ေယာင္း ယြန္းဂီအဘိုးနဲ႔စကားေျပာၿပီး၍ ထမင္းမစားခင္အခုယြန္းဂီအခန္းထဲမွာထိုင္ေနတာျဖစ္သည္။
"ခင္ဗ်ားအခန္းကို ႐ႈပ္ပြေနမယ္ထင္တာ...သန္႔သားပဲ"
"ထယ္ေယာင္းက ကိုယ့္ကိုအထင္အရမ္းေသးတာပဲ...ကိုယ္ကနဂိုတည္းက သန္႔သန္႔ေလးပဲေနတတ္တာ"
"အပိုေတြမေျပာနဲ႔...ခုလိုသန္႔ေနတာအေဒၚႀကီးေတြသန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေပးလို႔ေလ...ခင္ဗ်ားဘာသာဆိုအမိႈက္ေတြပြၿပီးေလာက္ေတာင္တက္ေနမွာ"
မ်က္ႏွာအမူအယာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သူ႕ကိုကဲ့ရဲ႕ေနတဲ့ေကာင္ေလးက သူ႕ရဲ႕ႏွစ္ေယာက္မ႐ွိတဲ့ခ်စ္သူေလးပင္။
"ထယ္ေယာင္းကလည္း...ကိုယ္ကသန္႔ပါတယ္ဆို"
"အိုေက...အိုေက...ယုံေပးမယ္"
လက္ညိႇဳးေလးနဲ႔လက္မေလးကိုထိၿပီး 'အိုေက'ဟုလုပ္ျပသည့္ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ရင္း ယြန္းဂီရင္ဘတ္ေလးကိုလက္နဲ႔ဖိၿပီးမ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာအသည္းယားမိသည္။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ယြန္းဂီအခန္းတစ္ခန္းလုံးကိုေစ့ေစ့ပတ္ပတ္အကုန္လိုက္ၾကည့္လို႔ေမာသြားမွ ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ရင္းယြန္းဂီကိုပါ လာထိုင္ရန္လက္ျပလိုက္သည္။စကားနားေထာင္တဲ့ယြန္းဂီကေတာ့ ႏွစ္ခါေျပာစရာမလို...လက္ျပတာနဲ႔ေျပး၍လာထိုင္သည္။
"ခင္ဗ်ားကိုေမးစရာ႐ွိတယ္"
"ေမးေလ ထယ္ေယာင္းရဲ႕"
"အင္းမ္...ခင္ဗ်ားမွာအခ်စ္ဦးေတြ...ရည္းစားဦးေတြ႐ွိခဲ့ဖူးလား"
ထယ္ေယာင္းကယြန္းဂီမ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ပဲမ်က္ႏွာက်က္ကိုၾကည့္၍ ေမးလာသည္။ယခုလက္႐ွိေတာ့ ဒီလူကသူ႕အပိုင္ေပမယ့္ အတိတ္မွာရည္းစားေတြ႐ွိခဲ့လားဆိုတာကိုေတြးၿပီး သဝန္တို၍ေမးျခင္းသာ။
ယြန္းဂီ ထယ္ေယာင္းအေမးေၾကာင့္ သူ႕ကိုသဝန္တိုၿပီးေမးလာတာကိုသိ၍စခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေမးေစ့ကိုလက္နဲ႔အသာပြတ္ရင္းစဥ္းစားဟန္လုပ္ျပေတာ့ ထယ္ေယာင္းက လက္ကိုပိုက္ရင္းေမးဆတ္ျပကာဘုဆတ္ဆတ္ႏွင့္ၾကည့္လာသည္။
"ဘာလဲ...မ်ားလို႔ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေနတာလား"
"အင္းေပါ့...ခဏေလးေနာ္...ေရလိုက္ဦးမယ္"
ယြန္းဂီ မ်က္ႏွာတည္ႀကီးႏွင့္ လက္ေတြကိုတစ္ေခ်ာင္းခ်င္းေထာင္၍ေရတြက္ဟန္လုပ္ျပသည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ယြန္းဂီေထာင္ေနေသာလက္ေခ်ာင္းေတြဆီမွ မ်က္လုံးမခြာပဲၾကည့္ေနသည္။ခုထိေရေနတာ ၈ေခ်ာင္းေျမာက္ထိေရာက္လာၿပီျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ ယြန္းဂီကမရပ္ေသး။
"ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားလို႔ ခုထိေရလို႔မၿပီးေသးတာလဲ!!"
ထယ္ေယာင္းၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲကဝမ္းနည္းလာမႈနဲ႔အတူ ေဒါသထြက္လာတာေၾကာင့္ စိတ္မ႐ွည္စြာေအာ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ယြန္းဂီကသေဘာက်စြာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္သည္။
"ဘာရယ္တာလဲ!!ေတာ္ၿပီ..ျပန္ေတာ့မယ္!"
ငိုမဲ့မဲ့ေလးနဲ႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားဟန္ျပင္တဲ့ဟာေလးေၾကာင့္ရယ္တာကိုရပ္ၿပီး အေနာက္ကေနေျပးလိုက္၍ခါးကိုဖက္ထားလိုက္သည္။သူဖက္လိုက္ေတာ့တံခါးလက္ကိုင္ကိုကိုင္ထားတဲ့လက္ေလးကရပ္သြားၿပီး မ်က္လုံးေတြကိုအုပ္ကာငိုေတာ့သည့္ထယ္ေယာင္း။
အေနာက္ကေနဖက္ထားတာကို သူ႐ွိရာေ႐ွ႕သို႔ေျပာင္းလွည့္လိုက္ေတာ့ တ႐ႈံ႐ႈံငိုေနတာကိုျမင္ရတာေၾကာင့္သူစလိုက္တာကိုေနာင္တရ ရမိသြားသည္။
"ဘာလို႔ငိုသြားရတာလဲ...ကိုယ္စလိုက္တာေလ"
"ခင္ဗ်ားမေကာင္းဘူး...အမ်ားႀကီး႐ွိခဲ့တာမလား!!"
ေခ်ာ့ေလပိုငိုေလျဖစ္တဲ့ထယ္ေယာင္းပင္။
"တစ္ေယာက္မွမ႐ွိခဲ့ဘူး...အခ်စ္ဦးကလည္းထယ္ေယာင္းပဲ...ရည္းစားဦးကလည္းထယ္ေယာင္းပဲ...အခ်စ္ဆုံးကလည္းထယ္ေယာင္းပဲ...ထယ္ေယာင္းကပထမဦးဆုံးပါ...မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္"
သူေျပာေတာ့မွ မ်က္လုံးလွလွေလးေတြကိုဖုံးထားတဲ့ လက္ေလးကိုဖယ္ၿပီးမ်က္ရည္ၾကည္ေလးေတြနဲ႔ၾကည့္လို႔လာသည္။မ်က္ရည္တြဲလြဲနဲ႔ထယ္ေယာင္းကိုျမင္ရေတာ့ စမိတာကိုအလြန္စိတ္ေကာင္းျဖစ္မိသည္။သူ႕ေၾကာင့္မငိုေစရဘူးဆိုၿပီး ငိုေအာင္လုပ္မိေလျခင္း...အခုဆိုထယ္ေယာင္းကသူအရင္ျမင္ေတြ႕ေနက်အေက်ာခပ္တင္းတင္းပုံစံေလးမဟုတ္ေတာ့ပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေလးေတြဆိုကေလးဆန္စြာျပဳမူလာတတ္သည္။ထိုအျပဳအမူေလးေတြလည္း သူသည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ရတဲ့အခ်က္ေတြထဲကတစ္ခ်က္ေပါ့။
"တစ္ကယ္လား"
ငိုမဲ့မဲ့သံေလးနဲ႔ေမးလာသည္။
"တစ္ကယ္ေပါ့...ကိုယ္မလိမ္ဘူး"
"အဲ့ဒါကို ခုနကလိမ္ေသးတယ္ေပါ့"
"အာ့!!...ေနာက္ဆိုကိုယ္လိမ္မေျပာေတာ့ပါဘူး"
သူ႕ဗိုက္ကိုထိုးခံလိုက္ျခင္းပင္။လက္သီးေသးေသးေလးနဲ႔ အၿမဲအႏိုင္က်င့္တတ္ေသးတာ။နည္းနည္းနာေပမယ့္လည္း ရယ္မိျပန္သည္။ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေနတာမို႔ပင္...။
"အဘိုးေစာင့္ေနေလာက္ၿပီ...သြားမယ္...ထပ္လိမ္ရဲလိမ္ၾကည့္...ခင္ဗ်ားကိုအေသထိုးပစ္မွာ"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"
ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကဥကၠဌမင္နဲ႔ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ၊အလုပ္အေၾကာင္းေတြေျပာရင္း ယြန္းဂီအိမ္မွာပဲအခ်ိန္ျဖဳန္းက ေနေအးသြားသည့္ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာခဲ့သည္။အိမ္ျပန္ရင္းမွ လမ္းမွာေရခဲမုန္႔စားခ်င္လာသည္ဆိုေသာထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ယြန္းဂီမွာဝင္ဝယ္ေပးရေသးသည္။လိုခ်င္တာမွန္သမွ်ေတာင္းဆိုလိုက္တာနဲ႔ ရလို႔ထယ္ေယာင္းကေတာ့တျပဳံးျပဳံးပင္။
ေရခဲမုန္႔စားရင္း radioကလာေနတဲ့သီခ်င္းကိုလိုက္ညီးၿပီးဆိုေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကို ယြန္းဂီကအခ်စ္ေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္အၿမဲလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္။သူလွည့္ၾကည့္တိုင္းလည္း ထယ္ေယာင္းကေရခဲမုန္႔ကိုစားခ်င္တယ္ထင္ၿပီး အတင္းေကြၽးလို႔သူ႕မွာကားေမာင္းရင္းစားရေသးသည္။အသက္27မွရတဲ့ရည္းစားေလးက တစ္ကယ့္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပင္။အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့လည္း႐ိုးရာမပ်က္ သူ႕ပါးႏွစ္ဖက္လုံးကိုနမ္းတဲ့ကေလးေလး။သူျပန္ဖက္ၿပီးနမ္းေတာ့ အက်င့္ပုပ္ၿပီးႏႈတ္ခမ္းကိုလက္နဲ႔ပိတ္ထားေသးတာ။ျမတ္ႏိုးစြာနဖူးေလးကိုနမ္းေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွိတ္၍ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းျပဳံးကာအသာခံယူသည္။ကားေပၚကဆင္းခါနီးမွာလည္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးကိုျဖတ္ခနဲနမ္းသြားၿပီးမွေျပးဆင္းသြားတာ။
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကတစ္ကယ့္လူလည္ေလး။
ယြန္းဂီကားေမာင္းေနရင္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုင္ကာျပဳံးေနသည္။ခုနကထယ္ေယာင္းနမ္းသြားတဲ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကေနထယ္ေယာင္းစားခဲ့တဲ့စေတာ္ဘယ္ရီေရခဲမုန္႔အရသာကိုရေနတာမို႔ပင္။
'ကြၽီ!!!'
ေအးေဆးစြာေမာင္းေနရင္း သူ႕ကားကိုေက်ာ္တက္ၿပီးအေ႐ွ႕မွာလာပိတ္ရပ္တဲ့အနက္ေရာင္ကားတစ္စီးေၾကာင့္ ဘရိတ္အျမန္အုပ္လိုက္ရသည္။ေဒါသထြက္၍ကားေပၚကဆင္းေတာ့ တစ္ဖက္ကားအနက္ေရာင္ထဲမွ ကိုယ္ရံေတာ္လိုနားမွာနားၾကပ္တပ္ထားသည့္လူတစ္ဦးႏွင့္ သူ႕လိုအ႐ြယ္ခန္႔ညားတဲ့အမ်ိဳးသားတစ္ဦးထြက္လာသည္။
"ဘာကိစၥငါ့ကားေ႐ွ႕ပိတ္ရပ္တာလဲ!!"
ယြန္းဂီေအာ္ေျပာေတာ့ ဂန္ထယ္အီကမၾကားသလိုပင္ျပဳမူကာ မ်က္ခုံးတန္းမ်ားကိုတြန္႔ခ်ိဳး၍ယြန္းဂီကိုေခါင္းစေျခဆုံးေသေခ်ာၾကည့္သည္။
"ေမးေနတာမၾကားဘူးလား...မင္းတို႔!!"
"မင္းမွာဘာမ်ားမက္ေလာက္စရာ႐ွိလို႔...ေဘဘီကျပန္ခ်စ္တာလဲ...ငါၾကည့္သေလာက္ေတာ့မင္းကေဘဘီ type မဟုတ္ဘူး"
ဂန္ထယ္အီက ယြန္းဂီလက္ညိႇဳးထိုးျပ၍ေျပာလာသည္။
"ငါေမးတာမေျဖပဲ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ!!"
တစ္ဖက္ကေျပာေနတာေတြကို ယြန္းဂီတစ္ခုမွနားမလည္တာေၾကာင့္ စိတ္႐ႈပ္စြာထပ္ေမးေတာ့လည္း တစ္ဖက္ကခပ္ရင့္ရင့္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျဖပဲေနသည္။သူ႕ကိုလာေက်ာတာဆိုလုံးဝသည္းမခံတဲ့လူျဖစ္တာေၾကာင့္ ေ႐ွ႕သို႔တိုးသြားေတာ့ ကိုယ္ရံေတာ္ျဖစ္ပုံရတဲ့လူကေ႐ွ႕ကေနလက္နဲ႔ကာ၍အသင့္ကာေပးသည္။ဟက္...ေသာက္႐ုပ္႐ွင္လာ႐ိုက္ေနၾကတာလား??
"မလိုဘူးမင္ဟို..."
ဂန္ထယ္အီေျပာေတာ့ မင္ဟိုကေခါင္းညိတ္ျပ၍ေဘးမွာကပ္ရပ္သည္။
"ဟက္...ေသာက္႐ူးေတြ"
ယြန္းဂီရဲ႕ခနဲ႔သံကိုၾကားေပမယ့္ ဂန္ထယ္အီကမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္သြား။
"ေဘဘီ့နားကေဝးေဝးေန...မဟုတ္ဘူး...ေဘဘီ့နားမွာကိုမင္းကိုမ႐ွိေစခ်င္ဘူး...ငါသတိေပးၿပီးၿပီေနာ္...ေနာက္ျဖစ္လာမွာေတြကိုအာမ,မခံဘူး"
"အာမခံမွာမခံမွာေတြ စိတ္မဝင္စားဘူး...စကားကိုလူနားလည္ေအာင္အရင္ေျပာ...မင္းကိုလည္းငါမသိဘူး...ဘာေတြလာစားေနတာလဲ"
"မသိရင္မိတ္ဆက္ေပးရတာေပါ့...ငါ့နာမည္ကဂန္ထယ္အီ...ၾကားဖူးတယ္မလား..."
ဂန္ထယ္အီဆိုတာေတာင္ကိုရီးယားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕သားျဖစ္တာေၾကာင့္ ယြန္းဂီသိမည္အထင္နဲ႔ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ယြန္းဂီကသတင္းေတြနဲ႔အေနေဝးစြာသိပုံပင္မေပၚ။သို႔ေသာ္တစ္ေနရာရာမွာၾကားဖူးတာေၾကာင့္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ထယ္ေယာင္းေျပာဖူးတာကိုသတိရ၍ခ်က္ခ်င္းပင္ ဂန္ထယ္အီအင္က်ီေကာ္လံကိုဆြဲကာထိုးလိုက္သည္။မေခတဲ့ထယ္အီကလည္း ယြန္းဂီထိုးခ်က္ကိုခ်က္ခ်င္းေ႐ွာင္တိမ္းလိုက္သည္။သခင္ေလးမွာထားမႈေၾကာင့္ ကိုယ္ရံေတာ္ခြၽဲမင္ဟိုကေတာ့ေဘးကေနသာၾကည့္ေနသည္။
"ဘာေတြလာ႐ႈပ္တာလဲ...ဟမ္...ေသာက္သတၱိ႐ွိရင္ထယ္ေယာင္းကိုထိၾကည့္လိုက္ေလ...ျဖစ္လာမယ့္ကိစၥေတြကိုငါလည္းအာမ,မခံဘူး..."
ယြန္းဂီ ထယ္အီအင္က်ီေကာ္လံစကိုလက္ႏွစ္ဖက္လုံးနဲ႔ခပ္တင္းတင္းဆြဲကာေျပာေတာ့ ထယ္အီကဂ႐ုမစိုက္စြာအသံထြက္တဲ့ထိရယ္သည္။
"မင္းတစ္ေယာက္ပဲဇ႐ွိတယ္ထင္ေနတာလား...ဟက္...မေၾကာက္ရင္ဆက္လုပ္ေလ...တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္...ေဘဘီကငါ့အပိုင္ပဲျဖစ္မွာ...အခုတည္းကေ႐ွာင္ရင္ေ႐ွာင္လိုက္...မင္းအသားမနာခ်င္ရင္ေပါ့"
"မင္းေသာက္ပါးစပ္ကေန ထယ္ေယာင္းကိုေဘဘီလို႔ထပ္ေခၚရဲေခၚၾကည့္...ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔...မင္းလိုေကာင္ေလာက္ကိုေၾကာက္မယ္ထင္ေနလား...ဟမ္...ေသာက္အသားနာရမွာမင္းပဲ...မင္းအပိုင္ဟုတ္လား...ဟက္...အိပ္မက္ေတာင္မက္မေနနဲ႔...႐ွင္းလား"
ယြန္းဂီ ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းဆြဲထားတဲ့ေကာ္လံစကိုျဖဳတ္ကာကားဆီသို႔ျပန္ေလွ်ာက္၍ ထယ္အီကိုခပ္တင္းတင္းၾကည့္ၿပီးကားကိုအၾကမ္းပတမ္းေမာင္းထြက္သြားသည္။
ထယ္အီအိတ္ကပ္ထဲကေဆးလိပ္ကို ထုတ္ၿပီးမီးညႇိရင္း႐ိႈက္သြင္းကာ အေငြ႕ေတြကိုမ်က္ႏွာေမာ့၍ေျဖးေျဖးခ်င္းမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
"ဟက္...မင္ယြန္းဂီကသတင္းေတြအတိုင္းလြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူးပဲ...ဒါေပမယ့္လည္းေဘဘီကငါ့အပိုင္ပဲျဖစ္ရမွာ..."
Kimharu4121992🌵
Borahae💜