မမနဲ့ဥက္ကဌမင်ကို ယွန်းဂီနဲ့သူတွဲနေကြောင်းတရားဝင်ဖွင့်ပြောပြီးတည်းက သူ့နေရက်တွေကိုယွန်းဂီနဲ့ပဲစတင်ပြီးယွန်းဂီနဲ့ပဲအဆုံးသတ်သည်။နေ့တိုင်း ယွန်းဂီဆီကသည်းသည်းလှုပ်အချစ်ခံ ဂရုစိုက်ခံရတာကြောင့်မပျော်ရပဲအိပ်ပျော်သွားရတဲ့နေ့ဆိုတာမရှိ။အခုလည်း တစ်နေ့လုံးdateလုပ်ဖို့မနက်တည်းကလာခေါ်မယ်ဆိုတဲ့ လူကြောင့်အစောကြီးထပြီးပြင်ဆင်နေရသည်။
မင်ယွန်းဂီက သူ့အတွက်တော့ဘုရားကပေးတဲ့ဆုလာဘ်ပါလေ။ထိုလူကြီးက သူ့ကိုဆိုမျက်စိအောက်ကအပျောက်မခံ လွန်လွန်ကြူးကြူးသည်းသည်းလှုပ် တစ်ခါတစ်လေဆိုဘေးလူတွေပါအမြင်ကပ်ရတဲ့အထိပိုလွန်းသည်။သူကလည်းဒီလိုဂရုစိုက်မှု အကဲပိုမှုတွေကြားမှာပျော်နေတာဖုံးမရ ဖိမရ။ပထမဆုံးရည်းစားထားဖူးခြင်းကြောင့် အကုန်လုံးကအသစ်အဆန်းတွေကြီးပင်။
'တီ'
အဝတ်တွေတစ်ထည်ပြီးတစ်ထည် မှန်ရှေ့မှာလဲနေပေမယ့် ခုထိစိတ်တိုင်းကျတာမတွေ့သေး။ထိုစဥ် 'တီ' ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူဝင်လာတဲ့မက်ဆေ့ကြောင့် အဝတ်ပုံထဲကထွက်ကာဖတ်လိုက်သည်။
/ကိုယ်ထယ်ယောင်းအိမ်ရှေ့မှာရောက်ပြီ
ထွက်လာခဲ့နော် မမနဲ့စကားပြောနေရရင်
ထယ်ယောင်းနဲ့တွေ့ဖို့အချိန်ပုပ်သွားမှာစိုးလို့/
ဟုပို့ထားလေသော မင်ယွန်းဂီရဲ့မက်ဆေ့။
ပြောသားပဲ...ဒီလူကအရမ်းပိုပါတယ်လို့။
စောင့်နေသည်ဆိုသောကြောင့်ဖွထားတဲ့ထဲကမှ စိတ်တိုင်းအကျဆုံးဝတ်ဆုံလေးကိုမြန်မြန်ဝတ်၍ ရေမွှေးမြန်မြန်ဆွတ်ကာအောက်ထပ်သို့ပြေးရသည်။
"ထယ်လေး...ခြံထဲသွားမလို့လား..မနက်စာစားဦးလေ"
"မဟုတ်ဘူးမမ...ကျွန်တော်အပြင်သွားမလို့...နောက်ကျနေလို့မစားတော့ဘူးနော်"
"ဘယ်သူနဲ့လဲပြောသွားဦးလေ"
"မင်ယွန်းဂီနဲ့!!"
မမလှမ်းမေးတာကို ပြန်အော်ပြောရင်းနဲ့သာခြံရှေ့သို့ပြေးရသည်။ခြံတံခါးပွင့်တာနဲ့ ကားတံခါးကိုဖွင့်ရင်းစောင့်နေတဲ့လူကိုတွေ့ရတော့ပြေးလာလို့မောသွားတာတောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိ။
သူ့ဆီကိုလေးထောင့်ဆန်ဆန်အပြုံးလေးနဲ့အတူပြေးလာတဲ့ ချစ်စဖွယ်ကောင်လေး သူ့နားရောက်တာနဲ့တစ်ခါတည်းဖက်ပစ်သည်။
"တစ်ညလုံးလွမ်းနေခဲ့တာ ကိုယ့်ကလေးလေးကို"
"ခင်ဗျားကိုလေအပိုသိပ်ပြောတာ...လွှတ်ဦး...မမတွေ့သွားမယ်"
မမတွေ့သွားမှာစိုး၍ရုန်းတော့ မလွှတ်ပေးပဲခုနကထက်ပိုပြီးတင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်ခြင်းသာခံလိုက်ရသည်။
"တွေ့တွေ့ကွာ...အလွမ်းမပြေသေးဘူး"
"ခင်ဗျားကဗျာ..."
ပါးစပ်ကတော့ငြင်းဆန်နေပေမယ့် ရင်ခွင်ထဲကထယ်ယောင်းကတော့ပြုံးနေပြီးလက်သွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ယွန်းဂီရှပ်အင်ကျီကြယ်သီးလေးတွေကိုတောင်ဆော့နေပါသေးသည်။
"ကိုယ့်ကလေးလေးကဒီနေ့ ဘယ်သွားချင်လဲ"
ကားကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ထိန်းမောင်းကာ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကမြတ်နိုးရသောလူသားလေးရဲ့လက်သွယ်သွယ်လေးကိုကိုင်ရင်းမေးလိုက်သည်။တစ်နေ့လုံးdateလုပ်မယ်ဆိုပြီးခေါ်လာပေမယ့် ဘယ်ကနေဘယ်လိုစလုပ်ရမှန်းသူကိုယ်တိုင်လည်းမသိ...သူသိတာကထယ်ယောင်းအနားမှာနေပြီးအချိန်ဖြုန်းဖို့ကိုပင်။
မင်ယွန်းဂီက အခုတလောသူ့ကိုကလေးလေးဟုသာခေါ်သည်။ထိုအခေါ်အဝေါ်ကြီးကိုနေသားမကျသေးတာကြောင့်သူ့မှာ အခေါ်ခံရတိုင်းခုထိရှက်ရတုန်း။
"ကလေးလေးလို့မခေါ်နဲ့...အရင်ကခေါ်သလိုပဲခေါ်
ခင်ဗျားအဲ့လိုခေါ်တိုင်းကြက်သီးထတယ်"
ကြက်သီးထတယ်ဆိုပြီး လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုပိုက်ကာလက်မောင်းကိုပွတ်ပြပြီးသရုပ်ဖော်ပြတဲ့ကလေးလေးကချစ်စရာအတိ။
"ထယ်ယောင်းလို့မခေါ်ချင်ပါဘူး...အဲ့ဒါကအရင်ကလေ
အခုကချစ်သူတွေဖြစ်နေပြီ...ကိုယ်က ကလေး လို့ပဲခေါ်ချင်တာ...ကိုယ့်ကိုလည်းခင်ဗျားလို့မပြောပဲတစ်ခုခုပြောင်းခေါ်ပါလား...ဟင်"
"မခေါ်ချင်ပါဘူး...ကျွန်တော်ကအချွဲအနွဲ့တွေမရဘူး"
"ကလေးကကွာ.."
"ရား...မင်ယွန်းဂီ!!....နာမည်ပဲခေါ်လို့ပြောတယ်လေ!!"
စပြီးညစ်ပါပြီ။သူပြောလို့တစ်ခွန်းတည်းရရင်ရ မရရင်အဲ့လိုနာမည်အပြည့်အစုံခေါ်ပြီးဆူငေါက်တော့တာ။ကိုယ်ကအခုအော်ငေါက်နေတဲ့ဟာလေးထက် ၅နှစ်တိတိကြီးများတောင်ကြီးပေမယ့် အလျော့ပေးရစမြဲ။မလျော့ပေးလို့လည်းမရ သူ့ချစ်သူစနေသားလေးကအရမ်းကောက်တတ်သည်။
"အိုကေ...အိုကေ...စိတ်မဆိုးနဲ့တော့နော်...ထယ်ယောင်းလို့ပဲခေါ်ပါ့မယ်...ကလေးဆိုတာကို ထယ်ယောင်းအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီးခေါ်ခိုင်းတဲ့အချိန်မှခေါ်ပါ့မယ်နော်"
"ပြီးရော...နောက်ဆိုတစ်ခါတည်းပြောရင်ရ..အခုထိမနက်စာမစားရသေးဘူး...ဗိုက်ဆာနေပြီတစ်ခုခုအရင်စားမယ်"
"အင်း...အစ်ကို့ဂျင်ဆိုင်ပဲသွားရအောင်လေ"
"ခ..ခဏ"
"ဘာလို့လဲထယ်ယောင်း"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး...အဲ့ဆိုင်ကိုပဲမောင်းတော့"
အခုထိ အစ်ကိုဆော့ဂျင်နဲ့သူ့ရဲ့အမျိုးတော်မှုကိုပြောမပြရသေးတာကြောင့် နည်းနည်းတော့စိုးရိမ်သွားပေမယ့်အချိန်တန်ရင်လည်းသိမှာပဲမို့ တစ်ခါတည်းအံ့သြသွားအောင် ညနေပြန်ခါနီးမှပြောပြလိုက်တော့မယ်။
.
.
"နမ်ဂျွန်...အစောကြီးပါလား"
"ဗိုက်ဆာလို့...မနက်စာလာစားတာပါဗျာ့"
ဗိုက်လေးကိုပွတ်ကာ ချစ်ဖို့ကောင်းစွာပြောလာတဲ့နမ်ဂျွန်ကြောင့် ဆော့ဂျင်သဘောကျစွာရယ်မိသည်။နမ်ဂျွန်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက နေ့တိုင်းသူ့ဆိုင်ကိုတစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုအကြောင်းပြပြီး လာတတ်သည်။လာရင်လည်းတော်တော်နဲ့မပြန် သူ့နားမှာတောက်တဲ့လိုကပ်နေသေးတာ။အဖော်အရမ်းမင်ပုံရပြီး ပါးချိုင့်လေးတွေနဲ့တစ်ကယ်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်လေးပင်။
ဒီလိုတစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုအကြောင်းပြပြီး ဆိုင်ကိုနေ့တိုင်းလာနေတဲ့နမ်ဂျွန်ရဲ့ချစ်ရိပ်သမ်းနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကိုတော့ဆော့ဂျင်သတိထားမိရက်နဲ့တိုင် လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။
"ဘာစားချင်လဲ"
"အစ်ကိုလုပ်ပေးတာဆို အကုန်စားတယ်"
"ရေပဲသောက်ကွာ...မချက်ပေးချင်ဘူး"
ဆော့ဂျင် ရွှတ်ရွှတ်နောက်နောက်ပြန်ပြောတော့ နမ်ဂျွန်ကအသည်းယားစွာ ဆော့ဂျင်ရဲ့ပါးနုနုလေးကိုဆွဲပြီးခပ်ဖွဖွလေးလိမ်ဆွဲလိုက်သည်။သတိလက်လွတ်ပြုမူမိပြီးမှ အစ်ကိုရဲ့သဘောမကျသလိုအကြည့်စူးစူးလေးကိုတွေ့တော့ သူပြန်လွှတ်လိုက်ရသည်။
"အာ...ဆောရီးအစ်ကို...ကျွန်တော်လက်ကအကျင့်ပါနေလို့ပါ...ယွန်းဂီကိုလည်းလုပ်နေကျဆိုတော့...ဆောရီးပါ"
"တမင်လုပ်တာမှမဟုတ်တာ...ရတယ်...အစ်ကိုကskinshipသိပ်မကြိုက်လို့နောက်ဆိုရင်တော့ မလုပ်နဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို"
ဆော့ဂျင်စကားကြောင့် နမ်ဂျွန်အရမ်းဝမ်းနည်းသွားပေမယ့်အားတင်းပြုံးကာခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။အသက်မပါတဲ့အပြုံးကြောင့် ပါးချိုင့်လေးတွေတောင်မပေါ်ခဲ့။
"အစ်ကိုဆော့ဂျင်...ထင်တဲ့အတိုင်းနမ်ဂျွန်ပါရှိနေတာကို...
ကင်မ်နမ်ဂျွန်ကစောစောမထတတ်ပါဘူး...ဒီအချိန်ကြီးအစ်ကို့ဆိုင်ကိုရောက်နေတယ်ဆိုတော့ ဒီကောင်တစ်ခုခုပဲ..."
ဆိုင်ထဲဝင်လာနဲ့ အရိပ်အချေနားမလည်ပဲပြောချင်ရာတွေဇွတ်ပြောနေတဲ့ယွန်းဂီကိုနမ်ဂျွန် မျက်လုံးပြူးပြလည်းမရ၊ပါးစပ်လှုပ်ရုံမျှ ရပ်လိုက် ဟုပြောလည်းမရပ်တာကြောင့်စိတ်ရှုပ်စွာမျက်နှာကိုခပ်ပြင်းပြင်းပွတ်သပ်ရင်းသာ အနားသို့သွားပြီးအပြင်သို့ခေါ်ထုတ်သွားရသည်။
"ဘာလို့အတင်းဆွဲနေတာလဲ!...ထယ်ယောင်းထိုင်နှင့်နော်...ကိုယ်နမ်ဂျွန်နဲ့စကားပြောလိုက်ဦး...မယ်"
ယွန်းဂီမှာစကားပြီးအောင်တောင်မပြောရပဲ နမ်ဂျွန်ဆွဲခေါ်ရာနောက်သို့ပါသွားသည်။
"ဘာလို့အတင်းဆွဲနေတာလဲ"
"မင်းကိုငါရပ်လိုက်လို့ပြောနေတာကို မင်းဘာလို့မရပ်လဲ"
"ဘာကိုလဲ"
"ခုနကမင်းဘာလို့အစ်ကိုရှေ့မှာမဆိုင်တာတွေပြောလဲ"
"ဟာ...ငါကမင်းအဆင်ပြေအောင်ကူညီတာလေကွာ"
ယွန်းဂီအပြောကို နမ်ဂျွန်ဘာမှမပြောတော့ပဲခါးထောက်ပြီးမျက်လုံးမှိတ်၍ခေါင်းကိုသာမော့ထားလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ မင်းမျက်နှာက"
"မင်းမသိပါဘူးယွန်းဂီရာ...အစ်ကိုကငါ့ကိုအရင်လိုတောင်မဟုတ်တော့ဘူး...အရမ်းစိမ်းလာတယ်"
"ဟုတ်လို့လားကွာ"
"ငါကြက်သွန်ခွာလို့မျက်လုံးစပ်တုန်းကတောင် သူကိုယ်တိုင်ဘေစင်ကိုတွဲခေါ်ပြီးလက်ဆေးပေးခဲ့တာ...ဟိုတစ်ခေါက်ငါငိုတုန်းကလည်းသူကိုယ်တိုင် ငါ့မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးတာကွာ...မင်းစဥ်းစားကြည့်...အဲ့ဒါကိုအခုမှသူကskinshipတွေမကြိုက်ဘူး...နောက်မလုပ်ပါနဲ့ဆိုပြီးပြောတယ်...ငါထင်နေတာအစ်ကိုလည်းငါ့အပေါ်ခံစားချက်ရှိနေတယ်လို့...ခုကျတော့ပိုပိုပြီးဝေးလာတယ်"
နမ်ဂျွန်ကစကားအဆုံးမှာ သက်ပျင်းအရှည်ကြီးချပြီးပြောလာသည်။တော်တော်ခံစားနေရတဲ့ပုံပင်။
"ငါမင်းကိုအားကျလို့ ဖွင့်ပြောမယ်လုပ်ကာမှ...အစ်ကိုကအဲ့လိုတွေလုပ်နေရင်ငါဘယ်ပြောနိုင်ပါတော့မလဲ...ငါတော့အစ်ကိုကြောင့်ရူးတော့မယ်ထင်တယ်သားကြီးရာ"
တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့ နမ်ဂျွန့်ပုံစံကြောင့်ယွန်းဂီလည်းဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ရမှန်းမသိ။သူမြင်ရသလောက်တော့ အစ်ကိုဆော့ဂျင်နဲ့သူ့ကောင်ကြီးကိုအဆင်ပြေနေတယ်လို့ပဲထင်နေတာ။အခုလိုကျတော့လည်း နမ်ဂျွန်ကသနားစရာလေးပေ။
လူတိုင်းကကိုယ်ချစ်တဲ့လူကို ပိုင်ဆိုင်ချင်မှာပဲလေ။
"အစ်ကိုဆော့ဂျင်မှာစိတ်ညစ်စရာတွေရှိလို့နေမှာပေါ့ကွာ...ကဲပါ...လာ...မနက်စာတူတူစားရအောင်"
"ငါမစားချင်တော့ဘူး...ပြန်တော့မယ်"
ထိုမျှသာပြောပြီး နမ်ဂျွန်ချက်ချင်းကားပေါ်တက်၍မောင်းထွက်သွားသည်။ကျန်ခဲ့တဲ့ယွန်းဂီကတော့ သူ့သူငယ်ချင်းကိုမကြည့်ရက်ပေမယ့် ဘယ်လိုကူညီရမှန်းလည်းမသိ။အစ်ကိုဆော့ဂျင်နဲ့ကလည်း နမ်ဂျွန်လောက်မရင်းနီးတော့သူ့သူငယ်ချင်းကိုစဥ်းစားပေးပါဟုလည်း ပြောလို့မတတ်နိုင်။
"ထယ်ယောင်းမှာပြီးပြီလား.."
"အင်း...ကျွန်တော်စားချင်တာအကုန်မှာထားတယ်
ခင်ဗျားဖို့တော့မမှာထားဘူး"
"ကိုယ်ကထယ်ယောင်းကိုကြည့်တာနဲ့တင် အချစ်တွေနဲ့ဗိုက်ပြည့်နေပြီ"
"ခင်ဗျားကပိုကိုပိုတယ်"
"ချစ်တာကိုး..."
ထယ်ယောင်းနဲ့ယွန်းဂီ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကျီဆယ်ရင်းပျော်ရွှင်စွာ လာချမည့်စားစရာတွေကိုစောင့်နေသည်။
ထယ်ယောင်းကမှာထားသမျှအစားအစာတွေကို ကောင်းကောင်းစားသည်။ယွန်းဂီကတော့ အနည်းငယ်သာစားပြီးရှေ့ကအစားပုပ်လေးကိုရေတိုက်လိုက် နှုတ်ခမ်းထောင့်ကပေကျံနေတဲ့အစာလေးတွေကိုသုတ်ပေးလိုက် မုန့်တွေကိုသေချာခွံ့ရင်းနဲ့အလုပ်များနေတာ ငှက်အမေကြီးလိုပင်။ထယ်ယောင်းမှာမူ မင်းသားလေးအတိုင်းအခန့်သားဇိမ်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းဝနားရောက်လာတဲ့မုန့်တွေကိုဝါးရင်းတမြုံမြုံ။ဆိုင်ထဲက မနက်စာလာစားတဲ့ရုံးဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေကတော့ အားကျသောမျက်လုံးများဖြင့်သာ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့အတွဲကိုကြည့်နေကြသည်။
"စားလို့အဆင်ပြေလား ယွန်းဂီတို့"
"အစ်ကို့ညီကိုသာမေးဗျာ...ကျွန်တော်ကခုထိတစ်ခုတောင်မစားရသေးဘူး"
"ဘာလဲ!..ခင်ဗျားကငြိုငြင်တာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး...စတာပါ...ဟီးဟီး"
အဆင်ပြေမပြေလာမေးတဲ့ဆော့ဂျင်ကို ရှေ့ထားကာကျီစားနေတဲ့အတွဲကိုကြည့်ရင်း ဆော့ဂျင်မှာအမြင်တောင်ကပ်ချင်လာသလိုလို။ဆိုင်ပြင်ကိုဝေ့ကြည့်တော့ သူလုပ်ပေးတဲ့မနက်စာကိုစားချင်လို့ဆိုပြီး အစောကြီးရောက်လာတဲ့ကောင်လေးကခုထိဆိုင်ထဲပြန်မဝင်လာသေး။
"ယွန်းဂီ...နမ်ဂျွန်ရော"
ဆော့ဂျင်အမေးကို ယွန်းဂီဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်းမသိ။
"နမ်ဂျွန်ကအရေးကြီးကိစ္စရှိလို့တဲ့...ပြန်သွားပြီအစ်ကို
ကျွန်တော်ပြောဖို့မေ့နေတာ"
"အော်...ဆက်စားကြတော့လေ...အစ်ကိုလည်းလုပ်စရာရှိသေးလို့"
"ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို"
ဆော့ဂျင်မီးဖိုချောင်သို့ပြန်လာပြီး သူကိုယ်တိုင်လှလှပပပြင်ဆင်ထားတဲ့ပါစတာကိုအမှိုက်ပုံးထဲသို့ထည့်ပြီးလက်ဆေးလိုက်သည်။တစ်ယောက်သောလူကိုစားစေချင်လို့ သူကိုယ်တိုင်ပြင်ဆင်ခဲ့တဲ့ဟင်းပွဲက အခုတော့စားသူမဲ့စွာအမှိုက်ပုံးထဲမှာငြိမ်သက်လျက်။
သူကိုယ်တိုင်ဝေးအောင်လုပ်ပြီး ထိုသက်ရောက်မှုကိုသူကိုယ်တိုင်ခံပျင်းစွာခံစားနေရသည်။
.
.
.
"ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံအိတ်မေ့ခဲ့တယ်!!"
သရဲကားကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ မနက်စာစားပြီးရုပ်ရှင်ရုံသို့တန်းထွက်လာခဲ့သည်။လက်မှတ်ဝယ်မဲ့နေရာရောက်မှ သတိရပြီးထအော်တဲ့ဘေးကကောင်လေးကြောင့် သူသာမကဘေးကတန်းစီနေတဲ့လူတွေပါလန့်သွားသည်။
"ကိုယ့်မှာပါတယ်လေ"
"ကျွန်တော်ပဲရှင်းချင်တာ"
ချက်ချင်းမှုန်ကုပ်ကုပ်ဖြစ်သွားတဲ့ဟာလေးကြောင့် သူ့မှာဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။
"နောက်တစ်ခါထယ်ယောင်းရှင်းလေ...အခုတော့ကိုယ်ရှင်းလိုက်မယ်...ဒါမှမဟုတ်...ရော့"
မင်ယွန်းဂီက နာမည်ကြီးLV brandလည်သာအနက်ရောင်ကတ်ထည့်တဲ့အိတ်ပိစိလေးကို သူ့လက်ထဲသို့ထည့်ပေးလာသည်။
"ဘာလုပ်ဖို့လဲ"
သူမသိလို့မေးမိတော့ နှာခေါင်းလေးရှုံ့တဲ့ထိရယ်ပြီးသူ့ဆံပင်တွေကိုဖွဖွလေးဖွသည်။
"ကိုယ့်ကတ်ကလည်း ထယ်ယောင်းကတ်...ထယ်ယောင်းကတ်ကလည်းကိုယ့်ကတ်ပဲ...အဲ့ဒါကြောင့်စိတ်မကောင်းဖြစ်မသွားပဲ ထယ်ယောင်းကိုယ်တိုင်ရှင်းလို့ရအောင်ပေးတာ"
ယွန်းဂီအပြောကို ထယ်ယောင်းသဘောကျစွာသွားလေးစိရယ်ပြီးအထဲကအနက်ရောင်ကတ်လေးကိုဆွဲထုတ်ကာ
"မှားတယ်...ခင်ဗျားကတ်ကကျွန်တော့်ကတ်...ဒါပေမယ့်ကျွန်တော့်ကတ်ကတော့ကျွန်တော့်ကတ်ပဲ"
"လူလည်လေးကွာ"
အသည်းယားလွန်း၍လူလည်လေးထယ်ယောင်းရဲ့ပါးကို ခပ်ဖွဖွလိမ်ဆွဲမိသည်။ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းတဲ့ကောင်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားရသည်ကို သူ့မှာခုထိမယုံနိုင်သေး။ဘေးဘီကိုဝဲကြည့်တော့ သူ့ကောင်လေးကိုလိုက်ကြည့်နေတဲ့လူတစ်စုကြောင့် မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ပြန်ကြည့်ပြီးထယ်ယောင်းကိုယ်လေးကိုရှေ့သို့လှည့်လိုက်ကာ အနောက်ကနေထယ်ယောင်းလက်သွယ်သွယ်လေးတွေကိုင်ပြီး သူ့မေးစေ့လေးနှင့်ထယ်ယောင်းပုခုံးပေါ်သို့မှီထားလိုက်သည်။ဒီလိုတွေလုပ်ပြတာတောင် သူငယ်ချင်းတွေ ညီအစ်ကိုတွေလိုထင်ပြီးသူ့ကောင်လေးကိုထပ်ကြည့်ရင်းလည်းဆွဲထိုးတော့မှာ။
ပြဿနာကခုမှစသည်။ထယ်ယောင်းရွေးထားတဲ့ကားက ဒီနှစ်ထဲမှာကြောက်ဖို့အကောင်းဆုံးလို့reviewတွေရနေတဲ့ကလေးသရဲကားပင်။ကလေးသရဲဖြစ်ဖြစ်၊လူကြီးသရဲဖြစ်ဖြစ် သရဲဆိုအသေကြောက်ပါတယ်ဆိုတဲ့သူတော့ ထယ်ယောင်းရှေ့မှာအရှက်ကွဲတော့မှာသေချာနေပြီ။ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ?သူကပဲကြောက်လို့တုန်နေမယ့် ထယ်ယောင်းကိုဖက်ပြီးနှစ်သိမ့်ပေးချင်တာ။
Classic cinemaကိုမရွေးပဲ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာလိုလူတွေကြားထဲမှာပဲကြည့်ချင်တယ်ဆိုတာကြောင့် သူတို့ခုံဘေးမှာလူတွေကအများကြီး။အတွဲတွေ သူငယ်ချင်းအုပ်စုတွေလာကြတာများပြီး အကုန်လုံးကပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပင် တက်ကြွနေကြသည်။အဲကွန်းအပြည့်ဖွင့်ထားတဲ့အခန်းထဲမှာ သူတစ်ယောက်ပဲချွေးစေးတွေထွက်နေတာဖြစ်လိမ့်မည်။ဘေးမှာပေါက်ပေါက်ဗူးလေးကိုင်ပြီးထိုင်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကတော့ အေးဆေးပင်။
သောက်သရဲကားက စလာတာနဲ့ယုတ္တိမရှိ။စုတ်ပြတ်ပြီးလူသူဝေးတဲ့ချုံတွေအုပ်မိုးနေတဲ့အိမ်ကြီးကိုမှရွေးဝယ်ပြီးအိမ်ပြောင်းကြသည်။အဲ့လိုနေရာမှာ သောက်သရဲတွေများတာကိုဘယ်လိုငတုံးတွေကမသိပဲ သွားနေကြသလဲ?သောက်သရဲကထွက်မလာသေးပဲ နောက်ခံအသံတွေကပိုကြောက်ဖို့ကောင်းအောင်လုပ်ထားတာကိုစဥ်းစားလို့ကိုမရ။အဲ့အသံတွေနဲ့တင် သူ့မှာသေးထွက်ကျမတတ်ကြောက်နေရတာ။
ထယ်ယောင်းကတော့ သူ့ကိုတောင်မေ့ပြီးပေါက်ပေါက်ဆုပ်လေးစားရင်းရှေ့မှာscreenအကြီးကြီးမှာသာ အာရုံအပြည့်စိုက်ထားသည်။
စလာပြီ။ခြောက်နေပြီ...မကြည့်ပဲနေတာတောင်အသံတွေနဲ့တင်သူ့မှာအတိုင်းသားသိနေရသည်။သောက်ကလေးသရဲကဇာတ်ကောင်ကိုနောက်ကနေလိုက်ခြောက်နေတဲ့အသံတွေရော နောက်ခံကြောက်စဖွယ်တီစလုံးတွေကြားမှာ သူနောက်ဆုံးတော့လမ်းပျောက်ပြီး ပေါက်ပေါက်ဆုပ်ဗူးထဲလက်နှစ်ထားတဲ့ထယ်ယောင်းလက်လေးကိုသာ အားကိုးတကြီးဖမ်းဆွဲပြီးမျက်လုံးမှိတ်ကာခန္ဓါကိုယ်လေးကိုကျုံ့ထားလိုက်တော့သည်။
ပေါက်ပေါက်ဆုပ်စားဖို့ကိုပင်မေ့ကာ မျက်စိရှေ့ကဇာတ်လမ်းထဲမှာပျော်ဝင်နေတုန်း ရုတ်တရက်လက်ကိုအဆွဲခံလိုက်ရတာကြောင့် ကြောက်လွန်းလို့ခန္ဓါကိုယ်လေးပါတုန်တက်သွားသည်။မှောင်ပျပျအလင်းရောင်ကြားမှာမြင်နေရတာက ကလေးတစ်ယောက်လိုကြောက်နေတဲ့မင်ယွန်းဂီကိုပင်။လုံးဝမထင်မှတ်ထားတဲ့အခြေအနေကြောင့် သူ့မှာအကျယ်ကြီးအော်ရယ်ချင်တာကိုမနည်းအောင့်ထားရသည်။
"ကြောက်နေတာလား"
နှစ်ကိုယ်စာကြားရုံမျှအသံတိုးတိုးဖြင့် နား,နားကိုကပ်ပြောတော့ပြန်မဖြေပဲခေါင်းညိတ်ပြသည်။သူ့ထက်၅နှစ်တောင်ကြီးတဲ့လူကြီးက ခုလိုကျတော့လည်းသူ့ထက်အငယ်လေးတစ်ယောက်လိုပါပဲလား?ကြောက်လို့မျက်လုံးနဲ့နားကိုပိတ်ထားတဲ့ သူ့လက်ကိုကိုင်ထားတဲ့လူကြီးကအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။
ကြောက်နေတဲ့လူကြီးကို တယုတယဖက်ပေးလိုက်တော့သူ့ခါးကိုပြန်ဖက်လာသည်။ဘေးကကြည့်နေတဲ့မျက်လုံးတွေကိုမြင်ပေမယ့် သူဂရုမစိုက်ဘူး။သူသိတာက မင်ယွန်းဂီကိုဖက်ပေးထားဖို့တင်။
"သွားရအောင်...ထ"
"ရုပ်ရှင်မှမပြီးသေးတာ"
"ကျွန်တော်မကြည့်ချင်တော့ဘူး...ဇာတ်အိမ်ကမကောင်းဘူး"
တစ်ယောက်နားကိုတစ်ယောက်ကပ်ပြောနေရင်း သူတို့တိတ်တဆိတ်ပင် ရုပ်ရှင်ရုံထဲကထွက်လာခဲ့ကြသည်။
အပြင်ရောက်တော့ ထယ်ယောင်းကပြုံးစစမျက်နှာနှင့်ယွန်းဂီကိုလှမ်းကြည့်တော့ ယွန်းဂီမှာရှက်ရှက်နဲ့ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။
"ခင်ဗျားသရဲကြောက်ရင် ကျွန်တော်ကဒီပြင့်ကားကြည့်မှာပေါ့"
"ကိုယ်...ကိုယ်မကြောက်ပါဘူး"
"အဲ့ဒါဆို ကစားကွင်းကသရဲအိမ်သွားရအောင်"
ယွန်းဂီ ထယ်ယောင်းအပြောကြောင့်ပြောစရာမရှိတော့ပဲ နှုတ်ခမ်းကိုမဲ့၍ငိုတော့မယ့်ဟန်လုပ်ပြသည်။ထယ်ယောင်းမှာတော့ ယွန်းဂီကိုကြည့်ရင်းလက်ခုပ်တီးရင်းရယ်နေတာ တဟားဟားနဲ့ပင်။
"မရယ်နဲ့ကွာ"
"ဘာဖြစ်လဲရယ်တော့..."
"ကိုယ်ဖက်နမ်းပစ်မှာ"
"သရဲအိမ်လိုက်ရင် စိတ်ကြိုက်နမ်းရမယ်"
"ထယ်ယောင်းကကွာ"
"ငကြောက်ကြီးမင်ယွန်းဂီ"
ထယ်ယောင်းကလျှာထုတ်ပြရင်း ပြောင်ကာယွန်းဂီနားမှာပတ်ပတ်လည်စနောက်သည်။ယွန်းဂီမှာ ရယ်ရခက်ငိုရခက်လက်ပိုက်ပြီးသာကြည့်နေသည်။
"အရမ်းပျော်နေတဲ့ပုံပဲ...ကင်မ်ထယ်ယောင်းရှီး"
သူစိမ်းတစ်ယောက်ကသူတို့အနားကိုကပ်လာကာ ထယ်ယောင်းနာမည်ကိုခေါ်တာကြောင့် စနောက်ရင်းရယ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းရော လက်ပိုက်ရင်းပြုံးနေတဲ့ယွန်းဂီပါလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အသက်ခပ်လတ်တလတ်ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ရှပ်အင်ကျီကို ရင်ဘတ်မြင်ရလောက်တဲ့အထိဟကာဝတ်ထားပြီး မျက်မှန်တပ်ထားသည့်ထိုယောက်ျားကသူများတွေအမြင်မှာတော့ ကြည့်ကောင်းပုံပေါက်ပေမယ့် ယွန်းဂီအမြင်မှာတော့ ဘာကြောင့်မှန်းရယ်မသိအထင်ကိုမကြီးမိပေ။
"အော်...ချွဲမူယောင်းပဲ...ဘာကိစ္စလဲ"
ထယ်ယောင်းက မျက်နှာထားတင်းစွာပြန်မေးတော့ တစ်ဖက်ကလူကခနဲ့သလိုရယ်သည်။မမကိုသဘောကျတယ်ဆိုပြီး သူ့ဆီမှာအစမ်းသပ်ခံရင်းအချိုးမပြေတာကြောင့် သူကသဘောမတူတော့ မမ့ကိုအတင်းမရမကလိုက်ကပ်ပြီး သူ့ကိုလည်းစိတ်ဒုက္ခမျိုးစုံပေးခဲ့တဲ့လူပင်။
ဘယ်သူလဲဆိုတာ မသိပေမယ့် ထယ်ယောင်းနဲ့တစ်ခုခုဖြစ်ထားတယ်ဆိုတာသေချာတာမို့ ယွန်းဂီထယ်ယောင်းလက်ကိုကိုင်ကာ ဘေး၌ရပ်လိုက်သည်။တွဲထားတဲ့သူတို့လက်ကို ချွဲမူယောင်းဆိုတဲ့လူကကြည့်ပြီး ခေါင်းကိုမော့ကာအော်ရယ်ပြန်သည်။
တစ်ဖက်ကလူရဲ့အပြုအမူကြောင့် ထယ်ယောင်း လည်ပင်းကြောတွေထောင်တဲ့အထိ အံကျိတ်ရင်း
"ဘာကိစ္စလဲ!"
"အို...အေးဆေးပေါ့...ဒါကရောနောက်တစ်ယောက်လား...အစ်မကိုဗန်းပြပြီးကောင်လေးတွေနဲ့ပလူးပလဲလုပ်နေတာရပ်လိုက်တော့လေကွာ...ထယ်ဟီးဖို့လူရွေးပေးတာတော့ဟုတ်ပါပြီ...ဒီလောက်အများကြီးကျတော့မင်းမလွန်ဘူးလား"
"ခင်ဗျား!!"
ထယ်ယောင်းဒေါသထွက်ကာ တစ်ဖက်ကလူကိုထိုးဖို့ဒေါသတကြီးရှေ့ကိုလှမ်းလိုက်ပေမယ့် ယွန်းဂီကနောက်ကနေဆွဲကာသူ့နောက်သို့ပို့လိုက်သည်။
"လွှတ်!!...အဲ့လူကိုထိုးရမှကျေနပ်မှာ!!"
ယွန်းဂီဆွဲထားတဲ့ကြားမှပင် ထယ်ယောင်းကအော်ဟစ်လာသည်။
"မင်းလေးသာထိုးလို့ကတော့ ကိုယ်အခါတစ်ရာမကအထိုးခံလိုက်မယ်"
တစ်ဖက်ကထပ်ပြောတဲ့စကားကြောင့် ထယ်ယောင်းအတင်းရုန်းကာခြေထောက်တွေနဲ့ပါကန်ကျောက်လာသည်။
"ခင်ဗျားဘာတွေလာပြောနေတာလဲ"
ယွန်းဂီ မျက်နှာတည်တည်ဖြင့်ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင်မေးလိုက်သည်။
"မင်းကရော ဘယ်နှယောက်မြောက်လဲ...ငါသနားလို့ပြောပြပေးမယ်...သူ့နားကဝေးဝေးနေ...အစ်မကိုဗန်းပြပြီးယောကျာ်းတွေကိုအနားမှာခေါ်ထားတဲ့မင်းဘေးကကင်မ်ထယ်ယောင်းဆိုတဲ့ကောင်လေးက အဲ့လိုကောင်လေးပဲ"
"ခင်ဗျား!!!"
ထယ်ယောင်းထိုးဖို့အတင်းရုန်းကာထိုးဖို့လုပ်ပေမယ့် ထိုလူ့မျက်နှာပေါ်ကိုအရင်ရောက်သွားတာက သူ့လက်သီးမဟုတ်ပဲ မင်ယွန်းဂီရဲ့လက်သီးသာဖြစ်သည်။
"ခွေးမသား!!မင်းကငါ့ကလေးကိုဝေဖန်ရအောင်...ဘာစောက်ဆင့်ရှိလို့လဲ!!...မင်းစောက်ခွက်တစ်ခုလုံးစုတ်ပြတ်သပ်မှငါပြန်မယ်!!"
ချွဲမူယောင်းကို တွန်းလှဲကာအပေါ်ကနေတရစပ်ထိုးနေတဲ့ယွန်းဂီပင်။ယွန်းဂီထိုးချက်တွေအောက်မှာ ထိုလူကအလဲလဲအကွဲကွဲ။ယွန်းဂီကိုပြန်ထိုးဖို့လုပ်ပေမယ့်လည်း ယွန်းဂီကပါးနပ်စွာ ခြေထောက်ကိုရောလက်တွေကိုပါသူ့ခန္ဓါကိုယ်နဲ့ဖိထား၍ အပေါ်ကနေအသာစီးယူပြီးထိုးသည်။
"မင်ယွန်းဂီ!!..တော်တော့!!!"
ထယ်ယောင်းဝင်ဆွဲရင်းအော်ပေမဲ့ ယွန်းဂီကကြားပုံမရ။
အောက်ကလူကိုထိုးနေတာ သွေးတွေဖုံးပြီးမျက်နှာကိုတောင်ဖတ်မရတော့သည်အထိ။
"တော်တော့လို့!!!"
"ကိုယ်အဲ့ကောင်ကို သတ်ရမှကျေနပ်မှာထယ်ယောင်း!!"
"သွားရအောင်!!...လူတွေဝိုင်းကြည့်ပြီးလုံခြုံရေးတွေရောက်လာတော့မယ်!!"
ထယ်ယောင်းပြောတော့မှ ယွန်းဂီထိုးတာကိုရပ်လိုက်သည်။ထိုးတာကိုရပ်လိုက်တာက သူကျေနပ်သွားလို့မဟုတ်ဘူး။ထယ်ယောင်းစိုးရိမ်နေမှာကိုမလိုလားတာကြောင့်ပင်။
"မင်း!!!"
ဒီလောက်ထိုးခံထားရသည့်ကြားမှပင် ချွဲမူယောင်းကထပြီးယွန်းဂီကိုလက်ညှိုးထိုးကာပြောလာသည်။
"စောက်ပါးစပ်ကိုပိတ်ထား!!...မကျေနပ်ရင်ငါနဲ့ဒဲ့လာရှင်း!!
ထယ်ယောင်းကိုနောက်တစ်ခါလက်လွတ်စပယ်ပြောရဲပြောကြည့်!!...ဒီထက်ပိုဆိုးမယ်...ငါ့နာမည်မင်ယွန်းဂီ!...ရှင်းချင်ရင်အချိန်မရွေးလာရှာ!!...စောက်ပိုမပြောဘူး...လာရှာလိုက်...တောက်ခ်!!!"
ယွန်းဂီ ချွဲမူယောင်းလက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးကာပြောပြီး ထယ်ယောင်းလက်ကိုဆွဲ၍ထွက်လာခဲ့သည်။
"ခင်ဗျား တစ်နေရာရာထိသွားသေးလား"
ထယ်ယောင်းက ကားပေါ်ရောက်တော့သူ့မျက်နှာကိုကိုင်ရင်းနဲ့စိုးရိမ်စွာမေးလာသည်။ခုနကထိထွက်နေတဲ့ဒေါသက ရှေ့ကမျက်နှာလေးကိုမြင်ရတော့လည်း ဘယ်ရောက်လို့ရောက်သွားမှန်းမသိ။
"ကိုယ်ဘာမှမဖြစ်သွားပါဘူး"
သူ့မျက်နှာကိုကိုင်ထားတဲ့ ထယ်ယောင်းလက်လေးတွေကိုပြန်ကိုင်ရင်းပြောတော့လည်း ခုထိစိုးရိမ်နေဆဲမျက်လုံးလေးတွေနဲ့ပင်။
"ကိုယ်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဆို...ကြည့်ပါလား"
သူလက်မြှောက်ပြီးပြတော့ ထယ်ယောင်းကယုံသွားဟန်ရှိပေမယ့် မျက်နှာလေးကငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားသည်။
"ကျွန်တော့်ကြောင့်...ခင်ဗျားထိခိုက်တော့မလို့"
သူ့ကြောင့်ဖြစ်တယ်ဆိုပြီးဝမ်းနည်းသွားတာပင်။
"ထယ်ယောင်းကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး...ထယ်ယောင်းကိုကာကွယ်ရမှာကိုယ့်တာဝန်ပဲလေ...ကိုယ်ကအမြဲကာကွယ်ပေးချင်တာ...ကင်မ်ထယ်ယောင်းဆိုတဲ့ကောင်လေးကိုပဲသီးသန့်နော်"
"ခင်ဗျားကဗျာ"
သူပြောတော့ငိုမဲ့မဲ့လေးနဲ့ သူ့ကိုဖက်လာသည်။သူ့ကိုအမြဲနွေးနွေးထွေးထွေးဖက်ပေးတတ်တဲ့ ဒီလူသားလေးကိုမြတ်နိုးစွာခေါင်းလုံးလုံးလေးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။
ဝမ်းနည်းသွားတဲ့ကောင်လေးကို မနည်းပြန်နှစ်သိမ့်ပြီးLotte worldသို့ခေါ်လာရသည်။ဘာမဟုတ်တဲ့လူကြောင့် သူတို့ရဲ့dateလေးကိုပျက်စီးသွားမှာမလိုလားတာကြောင့် ထယ်ယောင်းအားခုနကကိစ္စကိုမေ့ပြီး ပြန်ပျော်လာအောင်အတင်းဆွဲခေါ်လာရသည်။ကစားကွင်းလည်းရောက်ရော ထယ်ယောင်းတို့က သူ့တောင်သတိမရတော့။ဝက်ဝံဘီးကုပ်နဲ့ကျားဘီးကုပ်လေးဝယ်ပြီး သူ့ကိုဝက်ဝံဘီးကုပ်လေးတပ်ပေးပြီး ကိုယ်တိုင်ကကျားဘီးကုပ်လေးတပ်ထားသည်။ထိုအတိုင်းလေးနဲ့ပင် အမှတ်တရဓါတ်ပုံတွေလည်းအများကြီးရိုက်သေးသည်။မစ်ကီးမောက်ရုပ်အာတာပူစီစားချင်တယ်ဆိုလို့လည်း သူ့မှာကလေးတွေကြားမှာတန်းစီပြီးဝယ်ပေးရသေးသည်။ရောင်စုံအာတာပူစီပွပွကြီးကိုလက်ကကိုင်ပြီး စီးစရာတွေပတ်စီးတာလည်းအစုံ။ပင်လယ်ဓါးပြလိုဟာကြီးကို နှစ်ခါစီးချင်တယ်ဆိုလို့ သူ့မှာကြောက်ကြောက်နဲ့အားတင်းပြီးလိုက်စီးပေးရသေးသည်။ကလေးဆန်ပေမယ့် ဘေးကကောင်လေးပျော်နေတာကိုမြင်ရတော့ သူအကုန်လိုက်လုပ်ပေးမိသည်။ကင်မ်ထယ်ယောင်းကစိတ်ကောင်းလေးဝင်နေရင် သူ့ပါးကိုလျှပ်တပြက်ရွှတ်ခနဲနမ်းတတ်သေးတာ။ဒါလေးနဲ့သာ သူနေ့တိုင်းအတူနေရရင်သေချာတယ်...သူအသက်ရှည်မှာ။
"ပျော်လား"
"ပျော်တာပေါ့...အရမ်းပျော်တာ...ပြီးရင်ပြိုင်ကားသွားစီးဦးမယ်နော်"
"အကုန်ထယ်ယောင်းသဘော"
"အဲ့ဒါကြောင့်ခင်ဗျားကိုချစ်တာ"
"ကိုယ်ကပိုချစ်တယ်"
"မရဘူး...ကျွန်တော်ကပိုတယ်"
"ကိုယ်ကပိုတာ"
"ခင်ဗျားနော်...ကျွန်တော်ကပိုတာ"
ပြိုင်ကားကွင်းသို့သွားရင်း ငြင်းခုံနေကြတဲ့ဘီးကုပ်နဲ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို ဘေးကဖြတ်သွားတဲ့လူတွေကပြုံးစိပြုံးစိနှင့်ကြည့်နေကြသည်။ဘယ်သူပိုချစ်လဲငြင်းခုံနေကြတဲ့ နှစ်ယောက်ကတော့ ဘာမျှမသိ...လက်လေးတွဲကာလျှောက်ရင်းစကားတတွတ်တွတ်ပြောနေကြဆဲပင်။
"ဘေဘီ"
ယွန်းဂီနဲ့လက်တွဲကာနှစ်ယောက်အတူယှဥ်လျှောက်နေရင်း ကြားဖူးနေခဲ့တဲ့ခေါ်သံကြောင့် ထယ်ယောင်းခြေလှမ်းတွေရပ်သွားသည်။
"ဘာလို့လဲ ထယ်ယောင်း...ပြိုင်ကားစီးမယ်ဆို"
ယွန်းဂီထယ်ယောင်းကိုမေးပေမဲ့ ထယ်ယောင်းကပြန်မဖြေ။တစ်ခုခုကိုတွေးနေပုံရပြီးကြောက်လန့်သွားသလိုမျိုးဖြစ်နေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲထယ်ယောင်း"
"ဟမ်...အော်...ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး...သွားရအောင်လေ"
ထယ်ယောင်း နားကြားမှားတာပါဟုတွေးရင်းယွန်းဂီကိုခေါင်းခါပြ၍လမ်းဆက်လျှောက်သည်။
"ဘေဘီ...ကိုယ့်ကိုမမှတ်မိတော့ဘူးလား"
"ဂန်ထယ်အီ!!"
Kimharu4121992🌵
Borahae💜
Zawgyi
မမနဲ႔ဥကၠဌမင္ကို ယြန္းဂီနဲ႔သူတြဲေနေၾကာင္းတရားဝင္ဖြင့္ေျပာၿပီးတည္းက သူ႕ေနရက္ေတြကိုယြန္းဂီနဲ႔ပဲစတင္ၿပီးယြန္းဂီနဲ႔ပဲအဆုံးသတ္သည္။ေန႔တိုင္း ယြန္းဂီဆီကသည္းသည္းလႈပ္အခ်စ္ခံ ဂ႐ုစိုက္ခံရတာေၾကာင့္မေပ်ာ္ရပဲအိပ္ေပ်ာ္သြားရတဲ့ေန႔ဆိုတာမ႐ွိ။အခုလည္း တစ္ေန႔လုံးdateလုပ္ဖို႔မနက္တည္းကလာေခၚမယ္ဆိုတဲ့ လူေၾကာင့္အေစာႀကီးထၿပီးျပင္ဆင္ေနရသည္။
မင္ယြန္းဂီက သူ႕အတြက္ေတာ့ဘုရားကေပးတဲ့ဆုလာဘ္ပါေလ။ထိုလူႀကီးက သူ႕ကိုဆိုမ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴးသည္းသည္းလႈပ္ တစ္ခါတစ္ေလဆိုေဘးလူေတြပါအျမင္ကပ္ရတဲ့အထိပိုလြန္းသည္။သူကလည္းဒီလိုဂ႐ုစိုက္မႈ အကဲပိုမႈေတြၾကားမွာေပ်ာ္ေနတာဖုံးမရ ဖိမရ။ပထမဆုံးရည္းစားထားဖူးျခင္းေၾကာင့္ အကုန္လုံးကအသစ္အဆန္းေတြႀကီးပင္။
'တီ'
အဝတ္ေတြတစ္ထည္ၿပီးတစ္ထည္ မွန္ေ႐ွ႕မွာလဲေနေပမယ့္ ခုထိစိတ္တိုင္းက်တာမေတြ႕ေသး။ထိုစဥ္ 'တီ' ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူဝင္လာတဲ့မက္ေဆ့ေၾကာင့္ အဝတ္ပုံထဲကထြက္ကာဖတ္လိုက္သည္။
/ကိုယ္ထယ္ေယာင္းအိမ္ေ႐ွ႕မွာေရာက္ၿပီ
ထြက္လာခဲ့ေနာ္ မမနဲ႔စကားေျပာေနရရင္
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ေတြ႕ဖို႔အခ်ိန္ပုပ္သြားမွာစိုးလို႔/
ဟုပို႔ထားေလေသာ မင္ယြန္းဂီရဲ႕မက္ေဆ့။
ေျပာသားပဲ...ဒီလူကအရမ္းပိုပါတယ္လို႔။
ေစာင့္ေနသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ဖြထားတဲ့ထဲကမွ စိတ္တိုင္းအက်ဆုံးဝတ္ဆုံေလးကိုျမန္ျမန္ဝတ္၍ ေရေမႊးျမန္ျမန္ဆြတ္ကာေအာက္ထပ္သို႔ေျပးရသည္။
"ထယ္ေလး...ျခံထဲသြားမလို႔လား..မနက္စာစားဦးေလ"
"မဟုတ္ဘူးမမ...ကြၽန္ေတာ္အျပင္သြားမလို႔...ေနာက္က်ေနလို႔မစားေတာ့ဘူးေနာ္"
"ဘယ္သူနဲ႔လဲေျပာသြားဦးေလ"
"မင္ယြန္းဂီနဲ႔!!"
မမလွမ္းေမးတာကို ျပန္ေအာ္ေျပာရင္းနဲ႔သာျခံေ႐ွ႕သို႔ေျပးရသည္။ျခံတံခါးပြင့္တာနဲ႔ ကားတံခါးကိုဖြင့္ရင္းေစာင့္ေနတဲ့လူကိုေတြ႕ရေတာ့ေျပးလာလို႔ေမာသြားတာေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိ။
သူ႕ဆီကိုေလးေထာင့္ဆန္ဆန္အျပဳံးေလးနဲ႔အတူေျပးလာတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္ေလး သူ႕နားေရာက္တာနဲ႔တစ္ခါတည္းဖက္ပစ္သည္။
"တစ္ညလုံးလြမ္းေနခဲ့တာ ကိုယ့္ကေလးေလးကို"
"ခင္ဗ်ားကိုေလအပိုသိပ္ေျပာတာ...လႊတ္ဦး...မမေတြ႕သြားမယ္"
မမေတြ႕သြားမွာစိုး၍႐ုန္းေတာ့ မလႊတ္ေပးပဲခုနကထက္ပိုၿပီးတင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္ျခင္းသာခံလိုက္ရသည္။
"ေတြ႕ေတြ႕ကြာ...အလြမ္းမေျပေသးဘူး"
"ခင္ဗ်ားကဗ်ာ..."
ပါးစပ္ကေတာ့ျငင္းဆန္ေနေပမယ့္ ရင္ခြင္ထဲကထယ္ေယာင္းကေတာ့ျပဳံးေနၿပီးလက္သြယ္သြယ္ေလးေတြနဲ႔ယြန္းဂီ႐ွပ္အင္က်ီၾကယ္သီးေလးေတြကိုေတာင္ေဆာ့ေနပါေသးသည္။
"ကိုယ့္ကေလးေလးကဒီေန႔ ဘယ္သြားခ်င္လဲ"
ကားကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ထိန္းေမာင္းကာ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကျမတ္ႏိုးရေသာလူသားေလးရဲ႕လက္သြယ္သြယ္ေလးကိုကိုင္ရင္းေမးလိုက္သည္။တစ္ေန႔လုံးdateလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေခၚလာေပမယ့္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုစလုပ္ရမွန္းသူကိုယ္တိုင္လည္းမသိ...သူသိတာကထယ္ေယာင္းအနားမွာေနၿပီးအခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ကိုပင္။
မင္ယြန္းဂီက အခုတေလာသူ႕ကိုကေလးေလးဟုသာေခၚသည္။ထိုအေခၚအေဝၚႀကီးကိုေနသားမက်ေသးတာေၾကာင့္သူ႕မွာ အေခၚခံရတိုင္းခုထိ႐ွက္ရတုန္း။
"ကေလးေလးလို႔မေခၚနဲ႔...အရင္ကေခၚသလိုပဲေခၚ
ခင္ဗ်ားအဲ့လိုေခၚတိုင္းၾကက္သီးထတယ္"
ၾကက္သီးထတယ္ဆိုၿပီး လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုပိုက္ကာလက္ေမာင္းကိုပြတ္ျပၿပီးသ႐ုပ္ေဖာ္ျပတဲ့ကေလးေလးကခ်စ္စရာအတိ။
"ထယ္ေယာင္းလို႔မေခၚခ်င္ပါဘူး...အဲ့ဒါကအရင္ကေလ
အခုကခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၿပီ...ကိုယ္က ကေလး လို႔ပဲေခၚခ်င္တာ...ကိုယ့္ကိုလည္းခင္ဗ်ားလို႔မေျပာပဲတစ္ခုခုေျပာင္းေခၚပါလား...ဟင္"
"မေခၚခ်င္ပါဘူး...ကြၽန္ေတာ္ကအခြၽဲအႏြဲ႕ေတြမရဘူး"
"ကေလးကကြာ.."
"ရား...မင္ယြန္းဂီ!!....နာမည္ပဲေခၚလို႔ေျပာတယ္ေလ!!"
စၿပီးညစ္ပါၿပီ။သူေျပာလို႔တစ္ခြန္းတည္းရရင္ရ မရရင္အဲ့လိုနာမည္အျပည့္အစုံေခၚၿပီးဆူေငါက္ေတာ့တာ။ကိုယ္ကအခုေအာ္ေငါက္ေနတဲ့ဟာေလးထက္ ၅ႏွစ္တိတိႀကီးမ်ားေတာင္ႀကီးေပမယ့္ အေလ်ာ့ေပးရစၿမဲ။မေလ်ာ့ေပးလို႔လည္းမရ သူ႕ခ်စ္သူစေနသားေလးကအရမ္းေကာက္တတ္သည္။
"အိုေက...အိုေက...စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္...ထယ္ေယာင္းလို႔ပဲေခၚပါ့မယ္...ကေလးဆိုတာကို ထယ္ေယာင္းအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီးေခၚခိုင္းတဲ့အခ်ိန္မွေခၚပါ့မယ္ေနာ္"
"ၿပီးေရာ...ေနာက္ဆိုတစ္ခါတည္းေျပာရင္ရ..အခုထိမနက္စာမစားရေသးဘူး...ဗိုက္ဆာေနၿပီတစ္ခုခုအရင္စားမယ္"
"အင္း...အစ္ကို႔ဂ်င္ဆိုင္ပဲသြားရေအာင္ေလ"
"ခ..ခဏ"
"ဘာလို႔လဲထယ္ေယာင္း"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး...အဲ့ဆိုင္ကိုပဲေမာင္းေတာ့"
အခုထိ အစ္ကိုေဆာ့ဂ်င္နဲ႔သူ႕ရဲ႕အမ်ိဳးေတာ္မႈကိုေျပာမျပရေသးတာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့စိုးရိမ္သြားေပမယ့္အခ်ိန္တန္ရင္လည္းသိမွာပဲမို႔ တစ္ခါတည္းအံ့ၾသသြားေအာင္ ညေနျပန္ခါနီးမွေျပာျပလိုက္ေတာ့မယ္။
.
.
"နမ္ဂြၽန္...အေစာႀကီးပါလား"
"ဗိုက္ဆာလို႔...မနက္စာလာစားတာပါဗ်ာ့"
ဗိုက္ေလးကိုပြတ္ကာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းစြာေျပာလာတဲ့နမ္ဂြၽန္ေၾကာင့္ ေဆာ့ဂ်င္သေဘာက်စြာရယ္မိသည္။နမ္ဂြၽန္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ေန႔တိုင္းသူ႕ဆိုင္ကိုတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုအေၾကာင္းျပၿပီး လာတတ္သည္။လာရင္လည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔မျပန္ သူ႕နားမွာေတာက္တဲ့လိုကပ္ေနေသးတာ။အေဖာ္အရမ္းမင္ပုံရၿပီး ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြနဲ႔တစ္ကယ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလးပင္။
ဒီလိုတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုအေၾကာင္းျပၿပီး ဆိုင္ကိုေန႔တိုင္းလာေနတဲ့နမ္ဂြၽန္ရဲ႕ခ်စ္ရိပ္သမ္းေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုေတာ့ေဆာ့ဂ်င္သတိထားမိရက္နဲ႔တိုင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့သည္။
"ဘာစားခ်င္လဲ"
"အစ္ကိုလုပ္ေပးတာဆို အကုန္စားတယ္"
"ေရပဲေသာက္ကြာ...မခ်က္ေပးခ်င္ဘူး"
ေဆာ့ဂ်င္ ႐ႊတ္႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ျပန္ေျပာေတာ့ နမ္ဂြၽန္ကအသည္းယားစြာ ေဆာ့ဂ်င္ရဲ႕ပါးႏုႏုေလးကိုဆြဲၿပီးခပ္ဖြဖြေလးလိမ္ဆြဲလိုက္သည္။သတိလက္လြတ္ျပဳမူမိၿပီးမွ အစ္ကိုရဲ႕သေဘာမက်သလိုအၾကည့္စူးစူးေလးကိုေတြ႕ေတာ့ သူျပန္လႊတ္လိုက္ရသည္။
"အာ...ေဆာရီးအစ္ကို...ကြၽန္ေတာ္လက္ကအက်င့္ပါေနလို႔ပါ...ယြန္းဂီကိုလည္းလုပ္ေနက်ဆိုေတာ့...ေဆာရီးပါ"
"တမင္လုပ္တာမွမဟုတ္တာ...ရတယ္...အစ္ကိုကskinshipသိပ္မႀကိဳက္လို႔ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို"
ေဆာ့ဂ်င္စကားေၾကာင့္ နမ္ဂြၽန္အရမ္းဝမ္းနည္းသြားေပမယ့္အားတင္းျပဳံးကာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။အသက္မပါတဲ့အျပဳံးေၾကာင့္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြေတာင္မေပၚခဲ့။
"အစ္ကိုေဆာ့ဂ်င္...ထင္တဲ့အတိုင္းနမ္ဂြၽန္ပါ႐ွိေနတာကို...
ကင္မ္နမ္ဂြၽန္ကေစာေစာမထတတ္ပါဘူး...ဒီအခ်ိန္ႀကီးအစ္ကို႔ဆိုင္ကိုေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္တစ္ခုခုပဲ..."
ဆိုင္ထဲဝင္လာနဲ႔ အရိပ္အေခ်နားမလည္ပဲေျပာခ်င္ရာေတြဇြတ္ေျပာေနတဲ့ယြန္းဂီကိုနမ္ဂြၽန္ မ်က္လုံးျပဴးျပလည္းမရ၊ပါးစပ္လႈပ္႐ုံမွ် ရပ္လိုက္ ဟုေျပာလည္းမရပ္တာေၾကာင့္စိတ္႐ႈပ္စြာမ်က္ႏွာကိုခပ္ျပင္းျပင္းပြတ္သပ္ရင္းသာ အနားသို႔သြားၿပီးအျပင္သို႔ေခၚထုတ္သြားရသည္။
"ဘာလို႔အတင္းဆြဲေနတာလဲ!...ထယ္ေယာင္းထိုင္ႏွင့္ေနာ္...ကိုယ္နမ္ဂြၽန္နဲ႔စကားေျပာလိုက္ဦး...မယ္"
ယြန္းဂီမွာစကားၿပီးေအာင္ေတာင္မေျပာရပဲ နမ္ဂြၽန္ဆြဲေခၚရာေနာက္သို႔ပါသြားသည္။
"ဘာလို႔အတင္းဆြဲေနတာလဲ"
"မင္းကိုငါရပ္လိုက္လို႔ေျပာေနတာကို မင္းဘာလို႔မရပ္လဲ"
"ဘာကိုလဲ"
"ခုနကမင္းဘာလို႔အစ္ကိုေ႐ွ႕မွာမဆိုင္တာေတြေျပာလဲ"
"ဟာ...ငါကမင္းအဆင္ေျပေအာင္ကူညီတာေလကြာ"
ယြန္းဂီအေျပာကို နမ္ဂြၽန္ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲခါးေထာက္ၿပီးမ်က္လုံးမွိတ္၍ေခါင္းကိုသာေမာ့ထားလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မင္းမ်က္ႏွာက"
"မင္းမသိပါဘူးယြန္းဂီရာ...အစ္ကိုကငါ့ကိုအရင္လိုေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး...အရမ္းစိမ္းလာတယ္"
"ဟုတ္လို႔လားကြာ"
"ငါၾကက္သြန္ခြာလို႔မ်က္လုံးစပ္တုန္းကေတာင္ သူကိုယ္တိုင္ေဘစင္ကိုတြဲေခၚၿပီးလက္ေဆးေပးခဲ့တာ...ဟိုတစ္ေခါက္ငါငိုတုန္းကလည္းသူကိုယ္တိုင္ ငါ့မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးတာကြာ...မင္းစဥ္းစားၾကည့္...အဲ့ဒါကိုအခုမွသူကskinshipေတြမႀကိဳက္ဘူး...ေနာက္မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုၿပီးေျပာတယ္...ငါထင္ေနတာအစ္ကိုလည္းငါ့အေပၚခံစားခ်က္႐ွိေနတယ္လို႔...ခုက်ေတာ့ပိုပိုၿပီးေဝးလာတယ္"
နမ္ဂြၽန္ကစကားအဆုံးမွာ သက္ပ်င္းအ႐ွည္ႀကီးခ်ၿပီးေျပာလာသည္။ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရတဲ့ပုံပင္။
"ငါမင္းကိုအားက်လို႔ ဖြင့္ေျပာမယ္လုပ္ကာမွ...အစ္ကိုကအဲ့လိုေတြလုပ္ေနရင္ငါဘယ္ေျပာႏိုင္ပါေတာ့မလဲ...ငါေတာ့အစ္ကိုေၾကာင့္႐ူးေတာ့မယ္ထင္တယ္သားႀကီးရာ"
တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ နမ္ဂြၽန္႔ပုံစံေၾကာင့္ယြန္းဂီလည္းဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္းမသိ။သူျမင္ရသေလာက္ေတာ့ အစ္ကိုေဆာ့ဂ်င္နဲ႔သူ႕ေကာင္ႀကီးကိုအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ပဲထင္ေနတာ။အခုလိုက်ေတာ့လည္း နမ္ဂြၽန္ကသနားစရာေလးေပ။
လူတိုင္းကကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္မွာပဲေလ။
"အစ္ကိုေဆာ့ဂ်င္မွာစိတ္ညစ္စရာေတြ႐ွိလို႔ေနမွာေပါ့ကြာ...ကဲပါ...လာ...မနက္စာတူတူစားရေအာင္"
"ငါမစားခ်င္ေတာ့ဘူး...ျပန္ေတာ့မယ္"
ထိုမွ်သာေျပာၿပီး နမ္ဂြၽန္ခ်က္ခ်င္းကားေပၚတက္၍ေမာင္းထြက္သြားသည္။က်န္ခဲ့တဲ့ယြန္းဂီကေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကိုမၾကည့္ရက္ေပမယ့္ ဘယ္လိုကူညီရမွန္းလည္းမသိ။အစ္ကိုေဆာ့ဂ်င္နဲ႔ကလည္း နမ္ဂြၽန္ေလာက္မရင္းနီးေတာ့သူ႕သူငယ္ခ်င္းကိုစဥ္းစားေပးပါဟုလည္း ေျပာလို႔မတတ္ႏိုင္။
"ထယ္ေယာင္းမွာၿပီးၿပီလား.."
"အင္း...ကြၽန္ေတာ္စားခ်င္တာအကုန္မွာထားတယ္
ခင္ဗ်ားဖို႔ေတာ့မမွာထားဘူး"
"ကိုယ္ကထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္တာနဲ႔တင္ အခ်စ္ေတြနဲ႔ဗိုက္ျပည့္ေနၿပီ"
"ခင္ဗ်ားကပိုကိုပိုတယ္"
"ခ်စ္တာကိုး..."
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ယြန္းဂီ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္က်ီဆယ္ရင္းေပ်ာ္႐ႊင္စြာ လာခ်မည့္စားစရာေတြကိုေစာင့္ေနသည္။
ထယ္ေယာင္းကမွာထားသမွ်အစားအစာေတြကို ေကာင္းေကာင္းစားသည္။ယြန္းဂီကေတာ့ အနည္းငယ္သာစားၿပီးေ႐ွ႕ကအစားပုပ္ေလးကိုေရတိုက္လိုက္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေပက်ံေနတဲ့အစာေလးေတြကိုသုတ္ေပးလိုက္ မုန္႔ေတြကိုေသခ်ာခြံ႕ရင္းနဲ႔အလုပ္မ်ားေနတာ ငွက္အေမႀကီးလိုပင္။ထယ္ေယာင္းမွာမူ မင္းသားေလးအတိုင္းအခန္႔သားဇိမ္ေလးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဝနားေရာက္လာတဲ့မုန္႔ေတြကိုဝါးရင္းတျမဳံျမဳံ။ဆိုင္ထဲက မနက္စာလာစားတဲ့႐ုံးဝန္ထမ္းေကာင္မေလးေတြကေတာ့ အားက်ေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္သာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့အတြဲကိုၾကည့္ေနၾကသည္။
"စားလို႔အဆင္ေျပလား ယြန္းဂီတို႔"
"အစ္ကို႔ညီကိုသာေမးဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္ကခုထိတစ္ခုေတာင္မစားရေသးဘူး"
"ဘာလဲ!..ခင္ဗ်ားကၿငိဳျငင္တာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး...စတာပါ...ဟီးဟီး"
အဆင္ေျပမေျပလာေမးတဲ့ေဆာ့ဂ်င္ကို ေ႐ွ႕ထားကာက်ီစားေနတဲ့အတြဲကိုၾကည့္ရင္း ေဆာ့ဂ်င္မွာအျမင္ေတာင္ကပ္ခ်င္လာသလိုလို။ဆိုင္ျပင္ကိုေဝ့ၾကည့္ေတာ့ သူလုပ္ေပးတဲ့မနက္စာကိုစားခ်င္လို႔ဆိုၿပီး အေစာႀကီးေရာက္လာတဲ့ေကာင္ေလးကခုထိဆိုင္ထဲျပန္မဝင္လာေသး။
"ယြန္းဂီ...နမ္ဂြၽန္ေရာ"
ေဆာ့ဂ်င္အေမးကို ယြန္းဂီဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းမသိ။
"နမ္ဂြၽန္ကအေရးႀကီးကိစၥ႐ွိလို႔တဲ့...ျပန္သြားၿပီအစ္ကို
ကြၽန္ေတာ္ေျပာဖို႔ေမ့ေနတာ"
"ေအာ္...ဆက္စားၾကေတာ့ေလ...အစ္ကိုလည္းလုပ္စရာ႐ွိေသးလို႔"
"ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို"
ေဆာ့ဂ်င္မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ျပန္လာၿပီး သူကိုယ္တိုင္လွလွပပျပင္ဆင္ထားတဲ့ပါစတာကိုအမိႈက္ပုံးထဲသို႔ထည့္ၿပီးလက္ေဆးလိုက္သည္။တစ္ေယာက္ေသာလူကိုစားေစခ်င္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ဟင္းပြဲက အခုေတာ့စားသူမဲ့စြာအမိႈက္ပုံးထဲမွာၿငိမ္သက္လ်က္။
သူကိုယ္တိုင္ေဝးေအာင္လုပ္ၿပီး ထိုသက္ေရာက္မႈကိုသူကိုယ္တိုင္ခံပ်င္းစြာခံစားေနရသည္။
.
.
.
"ကြၽန္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ေမ့ခဲ့တယ္!!"
သရဲကားၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ မနက္စာစားၿပီး႐ုပ္႐ွင္႐ုံသို႔တန္းထြက္လာခဲ့သည္။လက္မွတ္ဝယ္မဲ့ေနရာေရာက္မွ သတိရၿပီးထေအာ္တဲ့ေဘးကေကာင္ေလးေၾကာင့္ သူသာမကေဘးကတန္းစီေနတဲ့လူေတြပါလန္႔သြားသည္။
"ကိုယ့္မွာပါတယ္ေလ"
"ကြၽန္ေတာ္ပဲ႐ွင္းခ်င္တာ"
ခ်က္ခ်င္းမႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖစ္သြားတဲ့ဟာေလးေၾကာင့္ သူ႕မွာဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။
"ေနာက္တစ္ခါထယ္ေယာင္း႐ွင္းေလ...အခုေတာ့ကိုယ္႐ွင္းလိုက္မယ္...ဒါမွမဟုတ္...ေရာ့"
မင္ယြန္းဂီက နာမည္ႀကီးLV brandလည္သာအနက္ေရာင္ကတ္ထည့္တဲ့အိတ္ပိစိေလးကို သူ႕လက္ထဲသို႔ထည့္ေပးလာသည္။
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
သူမသိလို႔ေမးမိေတာ့ ႏွာေခါင္းေလး႐ႈံ႕တဲ့ထိရယ္ၿပီးသူ႕ဆံပင္ေတြကိုဖြဖြေလးဖြသည္။
"ကိုယ့္ကတ္ကလည္း ထယ္ေယာင္းကတ္...ထယ္ေယာင္းကတ္ကလည္းကိုယ့္ကတ္ပဲ...အဲ့ဒါေၾကာင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မသြားပဲ ထယ္ေယာင္းကိုယ္တိုင္႐ွင္းလို႔ရေအာင္ေပးတာ"
ယြန္းဂီအေျပာကို ထယ္ေယာင္းသေဘာက်စြာသြားေလးစိရယ္ၿပီးအထဲကအနက္ေရာင္ကတ္ေလးကိုဆြဲထုတ္ကာ
"မွားတယ္...ခင္ဗ်ားကတ္ကကြၽန္ေတာ္႕ကတ္...ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္႕ကတ္ကေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကတ္ပဲ"
"လူလည္ေလးကြာ"
အသည္းယားလြန္း၍လူလည္ေလးထယ္ေယာင္းရဲ႕ပါးကို ခပ္ဖြဖြလိမ္ဆြဲမိသည္။ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတဲ့ေကာင္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားရသည္ကို သူ႕မွာခုထိမယုံႏိုင္ေသး။ေဘးဘီကိုဝဲၾကည့္ေတာ့ သူ႕ေကာင္ေလးကိုလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့လူတစ္စုေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ျပန္ၾကည့္ၿပီးထယ္ေယာင္းကိုယ္ေလးကိုေ႐ွ႕သို႔လွည့္လိုက္ကာ အေနာက္ကေနထယ္ေယာင္းလက္သြယ္သြယ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး သူ႕ေမးေစ့ေလးႏွင့္ထယ္ေယာင္းပုခုံးေပၚသို႔မွီထားလိုက္သည္။ဒီလိုေတြလုပ္ျပတာေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ညီအစ္ကိုေတြလိုထင္ၿပီးသူ႕ေကာင္ေလးကိုထပ္ၾကည့္ရင္းလည္းဆြဲထိုးေတာ့မွာ။
ျပႆနာကခုမွစသည္။ထယ္ေယာင္းေ႐ြးထားတဲ့ကားက ဒီႏွစ္ထဲမွာေၾကာက္ဖို႔အေကာင္းဆုံးလို႔reviewေတြရေနတဲ့ကေလးသရဲကားပင္။ကေလးသရဲျဖစ္ျဖစ္၊လူႀကီးသရဲျဖစ္ျဖစ္ သရဲဆိုအေသေၾကာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့သူေတာ့ ထယ္ေယာင္းေ႐ွ႕မွာအ႐ွက္ကြဲေတာ့မွာေသခ်ာေနၿပီ။ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ?သူကပဲေၾကာက္လို႔တုန္ေနမယ့္ ထယ္ေယာင္းကိုဖက္ၿပီးႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္တာ။
Classic cinemaကိုမေ႐ြးပဲ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာလိုလူေတြၾကားထဲမွာပဲၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ သူတို႔ခုံေဘးမွာလူေတြကအမ်ားႀကီး။အတြဲေတြ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေတြလာၾကတာမ်ားၿပီး အကုန္လုံးကေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ပင္ တက္ႂကြေနၾကသည္။အဲကြန္းအျပည့္ဖြင့္ထားတဲ့အခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္ပဲေခြၽးေစးေတြထြက္ေနတာျဖစ္လိမ့္မည္။ေဘးမွာေပါက္ေပါက္ဗူးေလးကိုင္ၿပီးထိုင္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ေအးေဆးပင္။
ေသာက္သရဲကားက စလာတာနဲ႔ယုတၱိမ႐ွိ။စုတ္ျပတ္ၿပီးလူသူေဝးတဲ့ခ်ံဳေတြအုပ္မိုးေနတဲ့အိမ္ႀကီးကိုမွေ႐ြးဝယ္ၿပီးအိမ္ေျပာင္းၾကသည္။အဲ့လိုေနရာမွာ ေသာက္သရဲေတြမ်ားတာကိုဘယ္လိုငတုံးေတြကမသိပဲ သြားေနၾကသလဲ?ေသာက္သရဲကထြက္မလာေသးပဲ ေနာက္ခံအသံေတြကပိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေအာင္လုပ္ထားတာကိုစဥ္းစားလို႔ကိုမရ။အဲ့အသံေတြနဲ႔တင္ သူ႕မွာေသးထြက္က်မတတ္ေၾကာက္ေနရတာ။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သူ႕ကိုေတာင္ေမ့ၿပီးေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေလးစားရင္းေ႐ွ႕မွာscreenအႀကီးႀကီးမွာသာ အာ႐ုံအျပည့္စိုက္ထားသည္။
စလာၿပီ။ေျခာက္ေနၿပီ...မၾကည့္ပဲေနတာေတာင္အသံေတြနဲ႔တင္သူ႕မွာအတိုင္းသားသိေနရသည္။ေသာက္ကေလးသရဲကဇာတ္ေကာင္ကိုေနာက္ကေနလိုက္ေျခာက္ေနတဲ့အသံေတြေရာ ေနာက္ခံေၾကာက္စဖြယ္တီစလုံးေတြၾကားမွာ သူေနာက္ဆုံးေတာ့လမ္းေပ်ာက္ၿပီး ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ဗူးထဲလက္ႏွစ္ထားတဲ့ထယ္ေယာင္းလက္ေလးကိုသာ အားကိုးတႀကီးဖမ္းဆြဲၿပီးမ်က္လုံးမွိတ္ကာခႏၶါကိုယ္ေလးကိုက်ံဳ႕ထားလိုက္ေတာ့သည္။
ေပါက္ေပါက္ဆုပ္စားဖို႔ကိုပင္ေမ့ကာ မ်က္စိေ႐ွ႕ကဇာတ္လမ္းထဲမွာေပ်ာ္ဝင္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္လက္ကိုအဆြဲခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေၾကာက္လြန္းလို႔ခႏၶါကိုယ္ေလးပါတုန္တက္သြားသည္။ေမွာင္ပ်ပ်အလင္းေရာင္ၾကားမွာျမင္ေနရတာက ကေလးတစ္ေယာက္လိုေၾကာက္ေနတဲ့မင္ယြန္းဂီကိုပင္။လုံးဝမထင္မွတ္ထားတဲ့အေျခအေနေၾကာင့္ သူ႕မွာအက်ယ္ႀကီးေအာ္ရယ္ခ်င္တာကိုမနည္းေအာင့္ထားရသည္။
"ေၾကာက္ေနတာလား"
ႏွစ္ကိုယ္စာၾကား႐ုံမွ်အသံတိုးတိုးျဖင့္ နား,နားကိုကပ္ေျပာေတာ့ျပန္မေျဖပဲေခါင္းညိတ္ျပသည္။သူ႕ထက္၅ႏွစ္ေတာင္ႀကီးတဲ့လူႀကီးက ခုလိုက်ေတာ့လည္းသူ႕ထက္အငယ္ေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲလား?ေၾကာက္လို႔မ်က္လုံးနဲ႔နားကိုပိတ္ထားတဲ့ သူ႕လက္ကိုကိုင္ထားတဲ့လူႀကီးကအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။
ေၾကာက္ေနတဲ့လူႀကီးကို တယုတယဖက္ေပးလိုက္ေတာ့သူ႕ခါးကိုျပန္ဖက္လာသည္။ေဘးကၾကည့္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြကိုျမင္ေပမယ့္ သူဂ႐ုမစိုက္ဘူး။သူသိတာက မင္ယြန္းဂီကိုဖက္ေပးထားဖို႔တင္။
"သြားရေအာင္...ထ"
"႐ုပ္႐ွင္မွမၿပီးေသးတာ"
"ကြၽန္ေတာ္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး...ဇာတ္အိမ္ကမေကာင္းဘူး"
တစ္ေယာက္နားကိုတစ္ေယာက္ကပ္ေျပာေနရင္း သူတို႔တိတ္တဆိတ္ပင္ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံထဲကထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
အျပင္ေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကျပဳံးစစမ်က္ႏွာႏွင့္ယြန္းဂီကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ယြန္းဂီမွာ႐ွက္႐ွက္နဲ႔ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။
"ခင္ဗ်ားသရဲေၾကာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ကဒီျပင့္ကားၾကည့္မွာေပါ့"
"ကိုယ္...ကိုယ္မေၾကာက္ပါဘူး"
"အဲ့ဒါဆို ကစားကြင္းကသရဲအိမ္သြားရေအာင္"
ယြန္းဂီ ထယ္ေယာင္းအေျပာေၾကာင့္ေျပာစရာမ႐ွိေတာ့ပဲ ႏႈတ္ခမ္းကိုမဲ့၍ငိုေတာ့မယ့္ဟန္လုပ္ျပသည္။ထယ္ေယာင္းမွာေတာ့ ယြန္းဂီကိုၾကည့္ရင္းလက္ခုပ္တီးရင္းရယ္ေနတာ တဟားဟားနဲ႔ပင္။
"မရယ္နဲ႔ကြာ"
"ဘာျဖစ္လဲရယ္ေတာ့..."
"ကိုယ္ဖက္နမ္းပစ္မွာ"
"သရဲအိမ္လိုက္ရင္ စိတ္ႀကိဳက္နမ္းရမယ္"
"ထယ္ေယာင္းကကြာ"
"ငေၾကာက္ႀကီးမင္ယြန္းဂီ"
ထယ္ေယာင္းကလွ်ာထုတ္ျပရင္း ေျပာင္ကာယြန္းဂီနားမွာပတ္ပတ္လည္စေနာက္သည္။ယြန္းဂီမွာ ရယ္ရခက္ငိုရခက္လက္ပိုက္ၿပီးသာၾကည့္ေနသည္။
"အရမ္းေပ်ာ္ေနတဲ့ပုံပဲ...ကင္မ္ထယ္ေယာင္း႐ွီး"
သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကသူတို႔အနားကိုကပ္လာကာ ထယ္ေယာင္းနာမည္ကိုေခၚတာေၾကာင့္ စေနာက္ရင္းရယ္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းေရာ လက္ပိုက္ရင္းျပဳံးေနတဲ့ယြန္းဂီပါလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ခပ္လတ္တလတ္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။႐ွပ္အင္က်ီကို ရင္ဘတ္ျမင္ရေလာက္တဲ့အထိဟကာဝတ္ထားၿပီး မ်က္မွန္တပ္ထားသည့္ထိုေယာက်္ားကသူမ်ားေတြအျမင္မွာေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းပုံေပါက္ေပမယ့္ ယြန္းဂီအျမင္မွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းရယ္မသိအထင္ကိုမႀကီးမိေပ။
"ေအာ္...ခြၽဲမူေယာင္းပဲ...ဘာကိစၥလဲ"
ထယ္ေယာင္းက မ်က္ႏွာထားတင္းစြာျပန္ေမးေတာ့ တစ္ဖက္ကလူကခနဲ႔သလိုရယ္သည္။မမကိုသေဘာက်တယ္ဆိုၿပီး သူ႕ဆီမွာအစမ္းသပ္ခံရင္းအခ်ိဳးမေျပတာေၾကာင့္ သူကသေဘာမတူေတာ့ မမ့ကိုအတင္းမရမကလိုက္ကပ္ၿပီး သူ႕ကိုလည္းစိတ္ဒုကၡမ်ိဳးစုံေပးခဲ့တဲ့လူပင္။
ဘယ္သူလဲဆိုတာ မသိေပမယ့္ ထယ္ေယာင္းနဲ႔တစ္ခုခုျဖစ္ထားတယ္ဆိုတာေသခ်ာတာမို႔ ယြန္းဂီထယ္ေယာင္းလက္ကိုကိုင္ကာ ေဘး၌ရပ္လိုက္သည္။တြဲထားတဲ့သူတို႔လက္ကို ခြၽဲမူေယာင္းဆိုတဲ့လူကၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကိုေမာ့ကာေအာ္ရယ္ျပန္သည္။
တစ္ဖက္ကလူရဲ႕အျပဳအမူေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း လည္ပင္းေၾကာေတြေထာင္တဲ့အထိ အံက်ိတ္ရင္း
"ဘာကိစၥလဲ!"
"အို...ေအးေဆးေပါ့...ဒါကေရာေနာက္တစ္ေယာက္လား...အစ္မကိုဗန္းျပၿပီးေကာင္ေလးေတြနဲ႔ပလူးပလဲလုပ္ေနတာရပ္လိုက္ေတာ့ေလကြာ...ထယ္ဟီးဖို႔လူေ႐ြးေပးတာေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ...ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးက်ေတာ့မင္းမလြန္ဘူးလား"
"ခင္ဗ်ား!!"
ထယ္ေယာင္းေဒါသထြက္ကာ တစ္ဖက္ကလူကိုထိုးဖို႔ေဒါသတႀကီးေ႐ွ႕ကိုလွမ္းလိုက္ေပမယ့္ ယြန္းဂီကေနာက္ကေနဆြဲကာသူ႕ေနာက္သို႔ပို႔လိုက္သည္။
"လႊတ္!!...အဲ့လူကိုထိုးရမွေက်နပ္မွာ!!"
ယြန္းဂီဆြဲထားတဲ့ၾကားမွပင္ ထယ္ေယာင္းကေအာ္ဟစ္လာသည္။
"မင္းေလးသာထိုးလို႔ကေတာ့ ကိုယ္အခါတစ္ရာမကအထိုးခံလိုက္မယ္"
တစ္ဖက္ကထပ္ေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းအတင္း႐ုန္းကာေျခေထာက္ေတြနဲ႔ပါကန္ေက်ာက္လာသည္။
"ခင္ဗ်ားဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ"
ယြန္းဂီ မ်က္ႏွာတည္တည္ျဖင့္ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ေမးလိုက္သည္။
"မင္းကေရာ ဘယ္ႏွေယာက္ေျမာက္လဲ...ငါသနားလို႔ေျပာျပေပးမယ္...သူ႕နားကေဝးေဝးေန...အစ္မကိုဗန္းျပၿပီးေယာက်ာ္းေတြကိုအနားမွာေခၚထားတဲ့မင္းေဘးကကင္မ္ထယ္ေယာင္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက အဲ့လိုေကာင္ေလးပဲ"
"ခင္ဗ်ား!!!"
ထယ္ေယာင္းထိုးဖို႔အတင္း႐ုန္းကာထိုးဖို႔လုပ္ေပမယ့္ ထိုလူ႕မ်က္ႏွာေပၚကိုအရင္ေရာက္သြားတာက သူ႕လက္သီးမဟုတ္ပဲ မင္ယြန္းဂီရဲ႕လက္သီးသာျဖစ္သည္။
"ေခြးမသား!!မင္းကငါ့ကေလးကိုေဝဖန္ရေအာင္...ဘာေစာက္ဆင့္႐ွိလို႔လဲ!!...မင္းေစာက္ခြက္တစ္ခုလုံးစုတ္ျပတ္သပ္မွငါျပန္မယ္!!"
ခြၽဲမူေယာင္းကို တြန္းလွဲကာအေပၚကေနတရစပ္ထိုးေနတဲ့ယြန္းဂီပင္။ယြန္းဂီထိုးခ်က္ေတြေအာက္မွာ ထိုလူကအလဲလဲအကြဲကြဲ။ယြန္းဂီကိုျပန္ထိုးဖို႔လုပ္ေပမယ့္လည္း ယြန္းဂီကပါးနပ္စြာ ေျခေထာက္ကိုေရာလက္ေတြကိုပါသူ႕ခႏၶါကိုယ္နဲ႔ဖိထား၍ အေပၚကေနအသာစီးယူၿပီးထိုးသည္။
"မင္ယြန္းဂီ!!..ေတာ္ေတာ့!!!"
ထယ္ေယာင္းဝင္ဆြဲရင္းေအာ္ေပမဲ့ ယြန္းဂီကၾကားပုံမရ။
ေအာက္ကလူကိုထိုးေနတာ ေသြးေတြဖုံးၿပီးမ်က္ႏွာကိုေတာင္ဖတ္မရေတာ့သည္အထိ။
"ေတာ္ေတာ့လို႔!!!"
"ကိုယ္အဲ့ေကာင္ကို သတ္ရမွေက်နပ္မွာထယ္ေယာင္း!!"
"သြားရေအာင္!!...လူေတြဝိုင္းၾကည့္ၿပီးလုံျခဳံေရးေတြေရာက္လာေတာ့မယ္!!"
ထယ္ေယာင္းေျပာေတာ့မွ ယြန္းဂီထိုးတာကိုရပ္လိုက္သည္။ထိုးတာကိုရပ္လိုက္တာက သူေက်နပ္သြားလို႔မဟုတ္ဘူး။ထယ္ေယာင္းစိုးရိမ္ေနမွာကိုမလိုလားတာေၾကာင့္ပင္။
"မင္း!!!"
ဒီေလာက္ထိုးခံထားရသည့္ၾကားမွပင္ ခြၽဲမူေယာင္းကထၿပီးယြန္းဂီကိုလက္ညိႇဳးထိုးကာေျပာလာသည္။
"ေစာက္ပါးစပ္ကိုပိတ္ထား!!...မေက်နပ္ရင္ငါနဲ႔ဒဲ့လာ႐ွင္း!!
ထယ္ေယာင္းကိုေနာက္တစ္ခါလက္လြတ္စပယ္ေျပာရဲေျပာၾကည့္!!...ဒီထက္ပိုဆိုးမယ္...ငါ့နာမည္မင္ယြန္းဂီ!...႐ွင္းခ်င္ရင္အခ်ိန္မေ႐ြးလာ႐ွာ!!...ေစာက္ပိုမေျပာဘူး...လာ႐ွာလိုက္...ေတာက္ခ္!!!"
ယြန္းဂီ ခြၽဲမူေယာင္းလက္ညိႇဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာေျပာၿပီး ထယ္ေယာင္းလက္ကိုဆြဲ၍ထြက္လာခဲ့သည္။
"ခင္ဗ်ား တစ္ေနရာရာထိသြားေသးလား"
ထယ္ေယာင္းက ကားေပၚေရာက္ေတာ့သူ႕မ်က္ႏွာကိုကိုင္ရင္းနဲ႔စိုးရိမ္စြာေမးလာသည္။ခုနကထိထြက္ေနတဲ့ေဒါသက ေ႐ွ႕ကမ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ရေတာ့လည္း ဘယ္ေရာက္လို႔ေရာက္သြားမွန္းမသိ။
"ကိုယ္ဘာမွမျဖစ္သြားပါဘူး"
သူ႕မ်က္ႏွာကိုကိုင္ထားတဲ့ ထယ္ေယာင္းလက္ေလးေတြကိုျပန္ကိုင္ရင္းေျပာေတာ့လည္း ခုထိစိုးရိမ္ေနဆဲမ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ပင္။
"ကိုယ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆို...ၾကည့္ပါလား"
သူလက္ေျမႇာက္ၿပီးျပေတာ့ ထယ္ေယာင္းကယုံသြားဟန္႐ွိေပမယ့္ မ်က္ႏွာေလးကငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္...ခင္ဗ်ားထိခိုက္ေတာ့မလို႔"
သူ႕ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီးဝမ္းနည္းသြားတာပင္။
"ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး...ထယ္ေယာင္းကိုကာကြယ္ရမွာကိုယ့္တာဝန္ပဲေလ...ကိုယ္ကအၿမဲကာကြယ္ေပးခ်င္တာ...ကင္မ္ထယ္ေယာင္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကိုပဲသီးသန္႔ေနာ္"
"ခင္ဗ်ားကဗ်ာ"
သူေျပာေတာ့ငိုမဲ့မဲ့ေလးနဲ႔ သူ႕ကိုဖက္လာသည္။သူ႕ကိုအၿမဲေႏြးေႏြးေထြးေထြးဖက္ေပးတတ္တဲ့ ဒီလူသားေလးကိုျမတ္ႏိုးစြာေခါင္းလုံးလုံးေလးကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္သည္။
ဝမ္းနည္းသြားတဲ့ေကာင္ေလးကို မနည္းျပန္ႏွစ္သိမ့္ၿပီးLotte worldသို႔ေခၚလာရသည္။ဘာမဟုတ္တဲ့လူေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕dateေလးကိုပ်က္စီးသြားမွာမလိုလားတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းအားခုနကကိစၥကိုေမ့ၿပီး ျပန္ေပ်ာ္လာေအာင္အတင္းဆြဲေခၚလာရသည္။ကစားကြင္းလည္းေရာက္ေရာ ထယ္ေယာင္းတို႔က သူ႕ေတာင္သတိမရေတာ့။ဝက္ဝံဘီးကုပ္နဲ႔က်ားဘီးကုပ္ေလးဝယ္ၿပီး သူ႕ကိုဝက္ဝံဘီးကုပ္ေလးတပ္ေပးၿပီး ကိုယ္တိုင္ကက်ားဘီးကုပ္ေလးတပ္ထားသည္။ထိုအတိုင္းေလးနဲ႔ပင္ အမွတ္တရဓါတ္ပုံေတြလည္းအမ်ားႀကီး႐ိုက္ေသးသည္။မစ္ကီးေမာက္႐ုပ္အာတာပူစီစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔လည္း သူ႕မွာကေလးေတြၾကားမွာတန္းစီၿပီးဝယ္ေပးရေသးသည္။ေရာင္စုံအာတာပူစီပြပြႀကီးကိုလက္ကကိုင္ၿပီး စီးစရာေတြပတ္စီးတာလည္းအစုံ။ပင္လယ္ဓါးျပလိုဟာႀကီးကို ႏွစ္ခါစီးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူ႕မွာေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔အားတင္းၿပီးလိုက္စီးေပးရေသးသည္။ကေလးဆန္ေပမယ့္ ေဘးကေကာင္ေလးေပ်ာ္ေနတာကိုျမင္ရေတာ့ သူအကုန္လိုက္လုပ္ေပးမိသည္။ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကစိတ္ေကာင္းေလးဝင္ေနရင္ သူ႕ပါးကိုလွ်ပ္တျပက္႐ႊတ္ခနဲနမ္းတတ္ေသးတာ။ဒါေလးနဲ႔သာ သူေန႔တိုင္းအတူေနရရင္ေသခ်ာတယ္...သူအသက္႐ွည္မွာ။
"ေပ်ာ္လား"
"ေပ်ာ္တာေပါ့...အရမ္းေပ်ာ္တာ...ၿပီးရင္ၿပိဳင္ကားသြားစီးဦးမယ္ေနာ္"
"အကုန္ထယ္ေယာင္းသေဘာ"
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တာ"
"ကိုယ္ကပိုခ်စ္တယ္"
"မရဘူး...ကြၽန္ေတာ္ကပိုတယ္"
"ကိုယ္ကပိုတာ"
"ခင္ဗ်ားေနာ္...ကြၽန္ေတာ္ကပိုတာ"
ၿပိဳင္ကားကြင္းသို႔သြားရင္း ျငင္းခုံေနၾကတဲ့ဘီးကုပ္နဲ႔ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့လူေတြကျပဳံးစိျပဳံးစိႏွင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ဘယ္သူပိုခ်စ္လဲျငင္းခုံေနၾကတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွ်မသိ...လက္ေလးတြဲကာေလွ်ာက္ရင္းစကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနၾကဆဲပင္။
"ေဘဘီ"
ယြန္းဂီနဲ႔လက္တြဲကာႏွစ္ေယာက္အတူယွဥ္ေလွ်ာက္ေနရင္း ၾကားဖူးေနခဲ့တဲ့ေခၚသံေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းေျခလွမ္းေတြရပ္သြားသည္။
"ဘာလို႔လဲ ထယ္ေယာင္း...ၿပိဳင္ကားစီးမယ္ဆို"
ယြန္းဂီထယ္ေယာင္းကိုေမးေပမဲ့ ထယ္ေယာင္းကျပန္မေျဖ။တစ္ခုခုကိုေတြးေနပုံရၿပီးေၾကာက္လန္႔သြားသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲထယ္ေယာင္း"
"ဟမ္...ေအာ္...ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...သြားရေအာင္ေလ"
ထယ္ေယာင္း နားၾကားမွားတာပါဟုေတြးရင္းယြန္းဂီကိုေခါင္းခါျပ၍လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သည္။
"ေဘဘီ...ကိုယ့္ကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူးလား"
"ဂန္ထယ္အီ!!"
Kimharu4121992🌵
Borahae💜