𝙰𝚗𝚍 𝚠𝚑𝚎𝚗 𝚝𝚑𝚎 𝚜𝚎𝚊𝚜𝚘𝚗𝚜 𝚌𝚑𝚊𝚗𝚐𝚎
𝚆𝚒𝚕𝚕 𝚢𝚘𝚞 𝚜𝚝𝚊𝚗𝚍 𝚋𝚢 𝚖𝚎?
'𝙲𝚊𝚞𝚜𝚎 𝙸'𝚖 𝚊 𝚢𝚘𝚞𝚗𝚐 𝚖𝚊𝚗 𝚋𝚞𝚒𝚕𝚝 𝚝𝚘 𝚏𝚊𝚕𝚕
Ik heb al nachten lang niet goed kunnen slapen. Mijn brein gaat tekeer, allerlei gedachten gaan door mekaar. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Regulus heeft me elke dag proberen op te zoeken, maar ik ontloop hem.
Ik kan het gewoon niet vatten dat mijn eigen vriendje en broer van mijn beste vriend een death eater is. Iets in mij, een klein gedeelte wat ik ver wegstop, is daarentegen niet verbaasd.
Het is weekend en ik lig in mijn bed. De zon is nog niet helemaal op, maar ik ben klaarwakker. Ik duw de dekens van me af en kleed me om. Zachtjes schuifel ik de kamer uit, aangezien de rest nog liggen te slapen.
Het is rustig in het kasteel. Het is nog vroeg en aangezien het weekend is heeft niemand zin om vroeg op te staan. Het ochtendzonnetje begint op te komen en de lucht is oranje gekleurd. Ik loop over de binnenplaats, de wind waait door mijn haren. Ik rits mijn vest dicht. Ik loop over het hele terrein te strompelen, piekerend. De vroege ochtendlucht laat mij nadenken over van alles en nog wat, maar vooral over Regulus. Ik weet dat ik hem toch ooit een keer onder ogen moet komen, want het kan niet zo langer. Vermijden heeft geen zin.
Als de zon helemaal op is besluit ik om naar binnen te gaan. Het is onderhand wat later in de ochtend en de meeste mensen zijn al in de great hall aan het ontbijten. Als ik binnen kom zitten mijn vrienden al aan de Gryffindor tafel. Ik loop naar ze toe.
Lily kijkt op, 'jij was vroeg op.' zegt ze. Ik haal mijn schouders op,
'Ik had gewoon zin in een ochtendwandeling.' antwoord ik simpel.
Ik heb niemand verteld over het incident van Regulus. Daarbij, als ik het vertel weet binnenkort iedereen het en dat wil ik Regulus niet aandoen. Ik snap niet waar deze sympathie vandaan komt. Ik bedoel, is hij niet degene die mij heeft verraden? Waarom hou ik nog rekening met hem? Ik schud mijn gedachte van me af en neem plaats aan tafel.
✧✧✧
De rest van de dag verloopt in een waas. Mijn gedachte zijn ergens anders. Niemand lijkt echter te merken dat ik afweziger ben dan normaal. Misschien ben ik dat ook niet, ik weet het niet. Na het avondeten excuseer ik mezelf van mijn vrienden en zeg ik dat ik ga leren.
En ik ging ook leren, althans een poging tot. Mijn gedachten zorgde ervoor dat ik nergens anders op kon concentreren. Waarom is Regulus een death eater? Sinds wanneer is hij een death eater? Duizenden vragen vliegen door elkaar heen.
Net als ik mijn potions tekstboek dichtslib van frustratie hoor ik wat op het raam tikken. Ik open het raam om een zwarte uil te vinden. Ik herken het gelijk, Regulus. Ik haal het briefje uit zijn bekje en hij vliegt uit het zicht.
Ik vouw het briefje op. Regulus' zijn keurige handschrift staat krullerig over het papier heen geschreven.
Astronomy Tower, 21:00
R.A.B
Dat is alles wat er stond. De plaats met tijd en de naam van afzender. Ik twijfel of ik het briefje in de prullenbak moet gooien en moet doen alsof ik het nooit gezien hebt, maar een ander deel in mezelf kan niet wachten om hem te ontmoeten. Ik zucht diep. Ik heb al deze vragen zonder antwoorden, ik ben afwezig en kan me nergens meer op concentreren, de enige manier omdat te verhelpen is om de kern uit te zoeken, ofwel Regulus.
★★★
Twee uur later sta ik dan op de astronomy tower. De gure wind voelt scherp aan op mijn lichaam als ik op het balkon naar buiten tuur. Het heldere ochtendweer heeft plaats gemaakt voor een mistige, gure avondweertje. Ik kijk op mijn horloge, het is al tijd geweest. Ik rol mijn ogen,
'Typisch.' mompel ik onder mijn adem en ik wil net weglopen als ik een stem achter me hoor.
'Je bent gekomen.' zegt hij.
'Je vroeg of ik wilde komen.' zeg ik, maar ik corrigeer mezelf, 'oh nee, het was niet eens een vraag.' zeg ik sarcastisch.
Hij zet een stap dichterbij. De maanlicht schijnt op zijn gezicht, waardoor z'n gezichtsuitdrukkingen nog beter worden geaccentueerd. Zijn ogen zijn grijs, maar voor mij is het als een oceaan vol met kleuren. Zijn schoonheid neemt mijn adem van me weg. Ik adem diep in, ik weet waarom ik hier ben.
'Ik moest je spreken.' zegt hij.
Ik leun casual tegen de balkon rand aan, maar vanbinnen gaat alles tekeer. Regulus komt nog dichterbij,
'Ik weet wat je over me denkt.' fluistert hij.
Ik blijf stil.
'Ik neem je het niet kwalijk' zegt hij dan.
Ik rol me ogen, 'waarom wilde je me spreken, Regulus?' vraag ik opdringerig.
Hij lijkt even terughouden door mijn verandering in attitude, maar haalt dan diep adem,
'Ik wilde het uitleggen.' Zijn stem klinkt bijna smekend.
'Ik denk niet dat er veel uit te leggen valt. Je bent een death eater.' ik zeg het met zoveel mogelijk walging als dat ik kan.
Regulus negeert mijn opmerking en pakt mijn hand vast. Even wil ik m'n hand wegtrekken, wil ik hem slaan, wil ik gillen en zeggen dat hij uit mijn buurt moet blijven, maar de aanraking van zijn huid tegen de mijne is fijn. Hij strijkt met zijn duim over mijn hand.
'Ik wilde het niet.' zegt hij met een brok in z'n keel. Hij slikt het weg, 'ik wilde geen death eater worden, mijn ouder- mijn ouders forceerde me.'
'Waarom ging je niet tegen ze in?' vraag ik zacht.
'Ik probeerde het- ik probeerde het echt,' zegt hij, zijn stem begint te trillen, 'maar ik werd gestraft op een vreselijke manier en als ik bleef weigeren dan... dan zouden er dingen gebeuren...' Hij stopt even, ik zie in z'n gezicht hoe pijnlijk dit onderwerp voor hem is, 'er zouden erge dingen met me gebeuren.'
Mijn ogen ontmoeten de zijne. Ik weet dat hij de waarheid spreekt. Ik heb genoeg verhalen gehoord over de nobele familie Black. Ik weet hoe erg ze kunnen zijn.
'Sinds wanneer?' vraag ik dan. Het is de vraag die me het meest dwars heeft gezeten. Hoe lang heeft dit zich al afgespeeld?
Regulus blijft even stil, maar opent na een tijdje z'n mond, 'vorige zomer.'
Mijn mond valt open van verbazing,
'Dus je wilt me vertellen dat je al bijna een jaar death eater bent, zonder dat ik er iets van weet?'
Regulus knikt. Een gedachte gaat door mijn hoofd, een puzzelstukje die de puzzel afmaakt,
'Is dat waarom je het uitmaakte met me?' vraag ik dan hardop. Het voelt allemaal zo logisch nu.
Regulus zucht, 'deels.' zegt hij eerlijk, 'er waren verschillende redenen, maar de meeste leidde naar het feit dat ik ben wie ik nu ben.'
Ik tuur over het balkon naar buiten, het is begonnen te regenen,
'Degene die je nu bent.' herhaal ik dan. De wind is kil.
Regulus zet nog een stap naar voren, hij staat nu naast me. Hij staart ook naar voren.
'Dit is waarvoor ik geboren ben. Het is mijn taak als de nieuwe heir van de familie. Ik moet dit doen om mijn taak als goede zoon te vervullen.'
Ik kijk hem aan, maar hij blijft naar voren staren.
'Ik wilde het echt niet.' zegt hij dan. 'Nog steeds niet en ik weet dat ik het op gefuckt heb. Ik weet dat al te goed, maar er is niks wat ik er tegen kon doen.'
Ik zeg niks.
'Ik wil je niet kwijt, Selene.' Zijn ogen glijden nu ook naar mij. Ik kijk hem aan, zijn gezicht ziet er in dit moment zo vreselijk jong eruit. Ik realiseer me dat we ook maar een paar tieners zijn, hij is net 17, hij is nog jong en is blootgesteld aan iets vreselijks. Iedereen heeft een eigen verhaal, waarvan de meeste niet zo goed zijn als dat ze van een afstand lijken. 'Ik hou van je, ik hou zoveel van je, maar ik weet niet of we voor elkaar zijn.'
Ik probeer te begrijpen wat hij hiermee bedoelt. Ik probeer mezelf te begrijpen. Ik wil alles begrijpen, maar uiteindelijk begrijp ik maar één ding,
'Ik hou van je Regulus Black.' zeg ik dan, 'Ik ben er voor je wanneer dan ook.'
Ik weet niet wat me overkomen is. Ik ben boos op hem, ik ben verdrietig, ik voel me verraden, maar uiteindelijk is mijn liefde voor de jongen voor me te groot. Ik ben jong en hoor niet met dit soort dingen te maken te hebben, maar het is de liefde voor hem die alles simpeler maakt. Het maakt het leven beter. Ik weet één ding en dat is dat ik van hem hou. Ik wil hem niet kwijt. Ik weet dat het dom is, want we zijn nog jong, wat weten wij nou over liefde? Maar in dit moment voel ik het, ik voel het zo diep in m'n lichaam, het gaat als een elektrische schok door me heen.
'Ik hou van je.' herhaal ik en ik zet een stap dichterbij. Ik kan zijn adem voelen tegen mijn mond. Ik sluit mijn ogen en druk mijn mond op de zijne.