"ဘာ!!!"
ထယ်ယောင်း ယွန်းဂီရဲ့ဖြစ်ပျက်နေတဲ့မျက်နှာကြီးကို
တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ
ဝမ်းသာနေသည်။ဘာကြောင့်မှန်းရယ်မသိ ယွန်းဂီကိုဒီလိုအနိုင်ကျင့်ရတိုင်းသူအရမ်းပျော်သည်။အရင်တုန်းကပျင်းဖို့ကောင်းခဲ့သလောက် မင်ယွန်းဂီဆိုတဲ့လူသားကသူ့နေ့ရက်တွေထဲဝင်လာပြီးကတည်းကစိုစိုပြေပြေလေးဖြစ်လာသည်။
အဲ့လူနဲ့တွေ့တိုင်း ဘယ်လိုအနိုင်ကျင့်ရမလဲဆိုတာတွေးရတာကိုကပင် သူအရမ်းကြိုက်တဲ့သင်ချာပုစ္ဆာတွေကိုဖြေရှင်းရသလိုပျော်လာသည်။
"ခင်ဗျားနေရမယ့်အခန်းကိုမှတ်မိတယ်မလား
ကျွန်တော်စာသွားလုပ်တော့မယ် တစ်အိမ်လုံးကမီးတွေလိုက်ထွန်းလိုက်ဦးနော် ဒီညတော့ညစာကိုမှာပြီးပဲစားကြတာပေါ့"
"အင်း..အင်းပါ"
ထယ်ယောင်း ယွန်းဂီကို ပြုံးပြုံးလေးပြောနေပေမယ့်
ယွန်းဂီက သူ့ကိုထယ်ယောင်းရွဲ့ပြောနေမှန်းချက်ချင်းသိသည်။ယွန်းဂီကတော့ အခုတည်းကလက်မှိုင်ချနေပြီဖြစ်သည်။ကျန်တဲ့၄ရက်ကိုသူဘယ်လိုများသည်းခံရမလဲဆိုပြီး ခေါင်းမှာရှိသမျှဆံပင်မွှေးတွေဖြူတော့မတတ်
စဥ်းစားရင်းအထုပ်၂ထုပ်နဲ့သာ အိမ်အပေါက်ဝ၌ကျန်ခဲ့သည်။ထယ်ယောင်းကတော့ ပြုံးပြုံးပျော်ပျော်ပင်အပေါ်ထပ်ကသူ့အခန်းဆီသွားနှင့်ပြီဖြစ်သည်။
"ဟူး....ငါဘယ်လိုများသည်းခံရမှာလဲ
မမကိုလက်လျော့လိုက်ရတော့မလား...အား...
မင်ယွန်းဂီ...မင်းရူးနေလား..အဲ့ဟာလေးကြောင့်
မမကိုလက်လျော့လိုက်ရင်မမနဲ့ဝေးသွားမှာပေါ့...မမက
ငါနဲ့ပဲတန်တာ...ဟိုဟာလေးကိုလုံးဝအရှုံးမပေးနဲ့...
မင်းလုပ်နိုင်ပါတယ် မင်ယွန်းဂီရာ..."
ယွန်းဂီသူ့ဘာသာ တစ်ယောက်တည်းအားပေးစကားပြောရင်းလက်ကအထုပ်လေး၂ထုပ်ကိုဆွဲကာထယ်ယောင်းနေ့လည်ကပြထားတဲ့အခန်းထဲသို့တက်လာလိုက်သည်။အခန်းကဧည့်သည်တွေလာတိုင်းထားနေကျအခန်းလိုဖြစ်ပြီး
ပရိဘောဂတွေအိပ်ယာခင်းတွေကပါ အဖြူရောင်တွေချည်းဖြစ်သည်။ယွန်းဂီအထုပ်တွေချရင်း အိပ်ယာပေါ်ခဏလှဲလိုက်သည်။ညစာစားချိန်ပြန်တွေ့ရမယ့်ထယ်ယောင်းနဲ့မတွေ့ခင်လေးအားယူနေတာဖြစ်သည်။ပြီးတာနဲ့ရေချိုးလိုက်ပြီးလန်းဆန်းအောင်လုပ်လိုက်သည်။ယွန်းဂီမှာသူ့အိမ်မဟုတ်တဲ့အပြင် အသုံးအဆောင်တွေကအစ ရှေးခေတ်ဒီဇိုင်းတွေမို့ ကြောက်နေရပြန်သည်။ယွန်းဂီကရှေးခေတ်ပုံစံအဆောက်အအုံတွေတွေ့တာနဲ့ ထိုနေရာမှာသရဲရှိသည်ဟုကလေးဆန်ဆန်တွေးတတ်သူဖြစ်တာကြောင့် အခုထယ်ယောင်းအိမ်ကိုလည်းမသိစိတ်တစ်မျိုးသိစိတ်ကတစ်ဖုံနဲ့ ကြောက်လန့်နေတာဖြစ်သည်။
.
.
.
"နမ်ဂျွန်...အစ်ကိုတို့စကားပြောဖို့လိုနေပြီထင်တယ်"
နမ်ဂျွန်ညနေကဆော့ဂျင်ကိုတွေ့လိုက်တဲ့မြင်ကွင်းကြောင့်
အရူးတစ်ပိုင်း ဆော့ဂျင်ဆီပြေးသွားရင်းဆော့ဂျင်ပြောလာတဲ့စကားကြောင့်အသိစိတ်မကပ်တော့ကာ တစ်ဖက်မိန်းကလေးအား ရန်တွေ့လွှတ်လိုက်သောကြောင့် အခုဆော့ဂျင်ရှေ့မှာမအူမလည်ပုံလေးနှင့်ထိုင်နေရတာဖြစ်သည်။
"အစ်..အစ်ကို..ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ်"
သူ့ရှေ့ကကောင်လေးကခုလို ငိုမဲ့မဲ့နဲ့တောင်းပန်လာတော့လည်းဆော့ဂျင်စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပြန်သည်။
"နောက်ဆိုတစ်ခုခုလုပ်တိုင်း အရင်စဥ်းစားပါ
အခုနမ်ဂျွန်ကြောင့်အစ်ကိုပြန်တောင်းပန်ရတော့မယ်"
"ကျွန်တော်ကိုစိတ်ဆိုးသွားတာလားဟင်"
"မဆိုးဘူးဆိုလိမ်ရာကျမှာပေါ့ ဒါပေမယ့်
နမ်ဂျွန်ကပြန်တောင်းပန်မှတော့ အစ်ကိုလည်း
စိတ်လျော့ရတော့မှာပေါ့"
နမ်ဂျွန် ဆော့ဂျင်ကိုတောင်းပန်နေပေမယ့်လည်းစိတ်ထဲမှာတော့ ဆော့ဂျင်ခုနကပြောသွားတဲ့'အစ်ကိုပြန်တောင်းပန်ရတော့မယ်'ဟူသောစကားကိုတော့သိပ်သဘောမကျပေ။
ခုနကမိန်းကလေးက အစ်ကိုနဲ့အိမ်ထောင်ဘက်လာတွေ့တာတဲ့လေ။အစ်ကိုပြောတာတော့ အစ်ကို့အစ်မကတွေ့ခိုင်းလို့တဲ့။သူအဲ့စကားကြားကြားပြီးချင်း အစ်ကို့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီးပြုံးနေတဲ့ ဆေးဆိုးပန်းရိုက်မျက်နှာနဲ့မိန်းမကို 'အစ်ကိုနဲ့လာမပတ်သက်နဲ့ ထွက်သွား!!'လို့အော်မိလိုက်တာလေးကို အစ်ကိုကခုလိုစိတ်ဆိုးသွားရခြင်းပင်။သူပြောလိုက်တာဘာများ မှားသွားလို့လဲ?ဒါလေးပြောလိုက်မိတာကို။ဟိုမိန်းမကလည်းချက်ချင်း မျက်ရည်ဘူးသီးလုံးလောက်ကျပြပြီး မျက်ရည်လေးဆမ်းဆမ်းနဲ့သူနဲ့အစ်ကို့ရှေ့ကပြေးထွက်သွားတာ။ငိုသွားစရာလိုလို့လား?အပိုတွေလုပ်နေတာမသိရင်ခက်မယ်။
"ကျွန်တော့်ကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့ ကျွန်..ကျွန်တော်
အဲ့ကောင်မလေးကိုသိတယ် အရမ်းရှုပ်တာအဲ့တစ်ယောက်က အဲ့ဒါကြောင့်အစ်ကို့အတွက်စိုးရိမ်လို့အခုလိုလုပ်လိုက်တာပါ တောင်းပန်ပါတယ်အစ်ကို"
"ဘာ!!...တစ်ကယ်လားနမ်ဂျွန်...
အစ်မကလည်းသေချာမသိပဲဒီလိုမျိုးတွေ့ခိုင်းတာလား
တစ်ကယ်ပါပဲကွာ စိတ်ရှုပ်တယ်"
နမ်ဂျွန် အဖြစ်မှန်တွေပြောပြနေရင်သူ့ခံစားချက်တွေပေါ်ကုန်တော့မှာမို့ တွေးမိတွေးရာတွေလျှောက်ပြောလိုက်သည်။တစ်ဖက်ကမိန်းကလေးကိုလည်းအားနာပေမယ့်
ဒီလိုမှမလုပ်ရင် သူမတတ်တာတော့လို့ပါ။ဒါနဲ့အစ်ကိုကအဖြစ်မှန်တွေသိသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?ယောကျာ်းဖြစ်ပြီးလိမ်ပြောတဲ့သူ့ကိုမုန်းသွားမှာလား?အား...မသိတော့ဘူး။နောက်ကိစ္စနောက်မှရှင်းမယ်။ဟိုမိန်းမကလည်းအစ်ကို့ကိုလုံးဝပစ်ကြွေနေတဲ့ပုံ..မဖြစ်ဘူး..ကြားထဲကနေသူဝင်ပြီးဗီလိန်လုပ်မှ အစ်ကိုကဟိုမိန်းမမာယာထဲမျောမသွားမှာ။ဗီလိန်ဇာတ်ကောင်အတွက်တော့ ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ အဖဘုရားသခင်။
"အစ်ကို့ကိုဒီလိုကူညီလို့ကျေးဇူးပါနမ်ဂျွန်
နမ်ဂျွန်သာမပြောရင် အစ်ကိုကအစ်မသဘောအတိုင်း
လက်ခံဖို့တွေးထားတာ အစ်မကိုပြောပြီးအစ်ကိုကြည့်ရှင်းလိုက်မယ် တစ်ကယ်ကျေးဇူးပါနမ်ဂျွန်ရာ"
ဘာမှမသိတဲ့ဆော့ဂျင်ကတော့ နမ်ဂျွန့်ပုခုံးကိုကိုင်ရင်း
ဝမ်းသာအားရကျေးဇူးတွေတင်နေတော့သည်။ နမ်ဂျွန့်ရင်ထဲမှာတော့ အစ်ကိုကသူ့ပုခုံးကိုကိုင်ထားတာကြောင့်ရင်ခုန်ပြီးကုလားဘုရားလှည့်နေပျော်သလို တစ်ဖက်မှာလည်းအစ်ကိုများသူလိမ်တာသိသွားရင်ဆိုတဲ့အတွေးကြီးကလည်း သူ့ကိုချောက်ထဲတွန်းချနေသလို...ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့ပင်။
.
.
.
ထယ်ယောင်း စာပြန်ကြည့်ရင်းမျက်စိညောင်းလာ၍နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ည၈နာရီပင်ခွဲနေပြီဖြစ်သည်။ညစာကိုယွန်းဂီနဲ့မှာစားမယ်ပြောထားပေမယ့် ထယ်ယောင်းမမှာရသေးသလို ယွန်းဂီကသူ့ကိုလာမခေါ်ပုံအရတော့မမှာထားပုံရတယ်ဟုတွေးရင်း ယွန်းဂီနေတဲ့အခန်းဆီသွားဖို့ပြင်တော့သည်။အိမ်ရှင်ဆိုတော့ ဝတ်ကျေတန်းကျေတော့
သွားမေးရမှာမလား?ယွန်းဂီအခန်းနဲ့ထယ်ယောင်းအခန်းကအပေါ်ထပ်မှာပဲဖြစ်ပြီး တစ်ခန်းသာခြားသည်။
'ဒေါက်..ဒေါက်'
"ကျွန်တော်ပါ ကင်မ်ထယ်ယောင်း"
ယွန်းဂီ တစ်ယောက်တည်းကြောက်ကြောက်နဲ့ဘယ်မှမသွားရဲတာကြောင့် ဗိုက်ဆာနေတာတောင်ထမစားပဲကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း ဗိုက်ဆာတာများပျောက်သွားမလားဆိုပြီးဖုန်းသုံးနေတာဖြစ်သည်။တံခါးခေါက်သံကြားပြီးချက်ချင်း
ကင်မ်ထယ်ယောင်း ဆိုတဲ့အသံပြုသံကြောင့်ယွန်းဂီရဲ့ကြောက်နေတဲ့စိတ်တွေကချက်ချင်းငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
"လာ..လာပါပြီ"
သူ့ကိုတံခါးဖွင့်ပေးတဲ့ လူကကာတွန်းပုံပါတဲ့ညအိပ်ဝတ်ဆုံအညိုရောင်ကိုဝတ်ဆင်ထားသည်။ဆံပင်ကိုလည်းသူနဲ့တွေ့နေကျလိုသေချာပုံသွင်းထားတာမဟုတ်ပဲ ခေါင်းလျှော်ထားပြီးရင်ဖြစ်သလို နဖူးပေါ်ခပ်ဝဲဝဲကျနေသည်။မြင်နေကျနဲ့
လုံးဝကွဲထွက်ပြီးကလေးတစ်ယောက်လိုချစ်ဖို့ကောင်းနေတဲ့ ရှေ့ကလူကြောင့် သူ့ဘာသာတောင်မသိပဲ ထိုလူကိုငေးနေမိသွားသည်။ပြီးမှ အသိပြန်ကပ်ပြီးချောင်းဟန့်ရတော့သည်။
"အဟမ်း...ခင်ဗျားဗိုက်ဆာနေပြီမလား
ညစာသွားစားရအောင်လေ ကျွန်တော်မမှာထားဘူး
မေ့သွားလို့...အိမ်မှာရှိတာပဲစားကြရအောင်..သွားမယ်
နောက်ကလိုက်ခဲ့"
"ကိုယ်ကဘာဖြစ်ဖြစ်ရပါတယ် ထယ်ယောင်း"
"အင်း"
ထယ်ယောင်း ခုနကသူယွန်းဂီကိုချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့တွေးမိတာကို သူ့ဘာသာပြန်သတိရပြီးရှက်ကာ ခေါင်းထုပြီးအောက်ထပ်မီးဖိုခန်းသို့မြန်မြန်ဆင်းသွားတော့သည်။
နဂိုတည်းကကြောက်နေတဲ့ယွန်းဂီကလည်း ထယ်ယောင်းနည်းတူနောက်ကနေမြန်မြန်လိုက်သည်။
ထယ်ယောင်းကအိမ်ရှင်ဖြစ်တာကြောင့်သွက်သွက်လက်လက်ပင်ရေခဲသေတ္တာကိုဖွင့်ကာ စားလို့ရနိုင်တာတွေရှာကြည့်သည်။ရေခဲသေတ္တာထဲမှာအကုန်အစုံအလင်ရှိပေမယ့် သူလုပ်တတ်တာဘာမှမရှိ။ထို့ကြောင့်....
"ခင်ဗျားဟင်းချက်တတ်လား"
"မချက်တတ်ဘူး ဘာလို့လဲထယ်ယောင်း"
"ခေါက်ဆွဲပြုတ်ပဲစားကြတာပေါ့"
သူ့ကိုဟင်းချက်တတ်လားဆိုပြီး မေးတုန်းကမေးပြီးသူပြန်ဖြေတော့ အဖတ်တောင်မလုပ်ပဲသူပြောချင်တာပဲပြောလာတဲ့ဟာလေးကတစ်ကယ့်ကို ရိုက်သတ်ပစ်ချင်စရာလေး။
"ခင်ဗျားခေါက်ဆွဲတော့ပြုတ်တတ်တယ်မလား"
"ခေါက်ဆွဲတော့ပြုတ်တတ်ပါတယ်"
ယွန်းဂီပြန်ဖြေတော့ ထယ်ယောင်းကမုန့်တွေအပြည့်ထည့်ထားတဲ့ဗီဒိုကြီးထဲက ခေါက်ဆွဲနှစ်ထုပ်ကိုယူပြီးယွန်းဂီဆီသို့ပေးလိုက်သည်။
"ရော့...ပြုတ်လိုက်...ကျွန်တော့်ထဲကိုကြက်ဥထည့်ပေး ငရုတ်သီးမှုန့်ထုပ်ကိုမထည့်နဲ့...အာ...ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ
ကြက်သွန်မြိတ်ရှိတယ်..အဲ့ဒါလေးပါ ပါးပါးလှီးပြီးထည့်ပေး"
လူကတော့ ထမင်းစားပွဲဝိုင်းထိုင်ခုံမှာခြေချိတ်ထိုင်နေပြီးလက်ညှိုးတစ်ထိုးထိုး၊နှုတ်ခမ်းတထော်ထော်နဲ့သူ့ကိုခိုင်းနေတဲ့ထယ်ယောင်းကို ယွန်းဂီမြင်ပျင်းကပ်နေပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်တဲ့အခြေအနေမို့ ပါးစောင်ကိုလျှာနဲ့ထိုးရင်းသာငြိမ်ပြီးနားထောင်နေရသည်။
တအောင့်လောက်ကြာတော့ ထယ်ယောင်းရှေ့ကိုယွန်းဂီကအငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ခေါက်ဆွဲပန်းကန်လုံးလေးချပေးကာ ဆရာဆီကအကဲဖြတ်ခံရမယ့်ကလေးလို မျက်လုံးလေးဝင့်၊နှုတ်ခမ်းထိပ်လေးတွေကိုကိုက်ပြီးရပ်စောင့်နေသည်။
ထယ်ယောင်းသူ့ရှေ့ကပန်းကန်ကိုကြည့်တော့ခဏတော့ဆွံ့အသွားသည်။ပန်းကန်လုံးထဲထည့်ထားတဲ့ခေါက်ဆွဲအနှစ်တွေက ပန်းကန်နှုတ်ခမ်းတွေနားမှာပေကျံနေပြီးခေါက်ဆွဲကလည်း ကျက်ပုံမပေါ်သေး။ညှပ်ထည့်ထားတဲ့ကြက်သွန်မြိတ်တွေကလည်း တစ်ခုတစ်ခုကို၁လက်မလောက်ရှိသည်။
"ခင်ဗျားပြောတော့ ခေါက်ဆွဲပြုတ်တတ်တယ်ဆို"
"အင်းလေ cupခေါက်ဆွဲဆိုအမြဲကိုယ်တိုင်လုပ်စားနေကြ
ဒီလိုမျိုးကတော့ပထမဆုံးပေါ့...စားကြည့်လေထယ်ယောင်း"
အော်...ဘာမှလက်ကြောမတင်းတဲ့လူပါလား?ငါမလုပ်တတ်တာကထားတော့...ငါကခုမှကျောင်းသားပဲရှိသေးတယ်လေ။ဒီလူကအသက်ကပဲအိုနေပြီ..လူဖြစ်ရှုံးလိုက်တာ။
"စားလေ ထယ်ယောင်းရဲ့"
သူ့ကိုရှိသမျှသွားတွေအကုန်ဖြဲပြီးထပ်ပြောလာပြန်တဲ့ရှေ့ကလူ။platingနဲ့တင်လွှတ်ပစ်လိုက်ချင်စရာကောင်းနေပေမယ့် ဗိုက်ကတစ်ကယ်လည်းဆာနေတာကြောင့်
ကျိတ်မှိတ်စားရန်လုပ်လိုက်သည်။
အရသာကတော့မဆိုးပါဘူး။ခေါက်ဆွဲပြုတ်ဆိုတဲ့အတိုင်းပဲပေါ့။ကြက်သွန်မြိတ်တွေလည်းဝါးစားလိုက်တော့အဆင်တော့ပြေပါတယ်။ခေါက်ဆွဲကလည်းမာပေမယ့် စားလိုက်တော့လည်း မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာတင်တစ်ပန်းကန်လုံးကုန်သွားတော့သည်။ထယ်ယောင်းပြီးမှကုန်အောင်စားလိုက်မိတဲ့သူ့ကိုယ်သူ ပြန်သတိရပြီးနောင်တရတော့သည်။အနည်းဆုံးတော့ ယွန်းဂီရှေ့မှာသူဟန်ဆောင်ပြီးနည်းနည်းတော့စားမကောင်းကြောင်းပြရမှာကို ခုတော့အရှက်ကွဲပြီ။
ထယ်ယောင်းပလုတ်ပလောင်းနဲ့စားနေတာကြည့်နေတဲ့ယွန်းဂီက မျက်နှာမှာအပြုံးလေးချိတ်ဆွဲလို့။သူချက်ပေးတာကိုကောင်းကောင်းစားပေးတဲ့ထယ်ယောင်းကိုကြည့်နေသည်မှာ အမေတစ်ယောက်လိုမျိုး။
"စားကောင်းတယ်မလားထယ်ယောင်း"
သူလုပ်ပေးတာကိုကောင်းကောင်းစားပေးလို့ ပျော်ရွှင်စွာမေးလာတဲ့ယွန်းဂီ။
"မကောင်းဘူး...အစားအစာကိုမဖြုန်းတီးချင်လို့သာ
စားလိုက်တာ "
"အော်...."
ထယ်ယောင်းအဲ့လိုပြောလာတာတောင် ပြုံးနေဆဲဖြစ်တဲ့ယွန်းဂီ။ယွန်းဂီစိတ်ထဲတွင် သူ့ခေါက်ဆွဲကိုသူယုံကြည်မှုအပြည့်ဖြင့် ထယ်ယောင်းကြိုက်ကြောင်းထင်နေတာဖြစ်သည်။
"အာ..ကျွန်တော်ကပန်းကန်တစ်ခါမှမဆေးဖူးဘူး"
"အင်း...ဘာလို့လဲ"
"အဲ့ဒါ ခင်ဗျားဆေးလိုက်လို့ဖြစ်တယ်မလား"
ဘိုးဘွားရိပ်သာကအိမ်သာတွေတောင်ဆေးခဲ့သေးတာ
မင်းကပန်းကန်မဆေးတတ်ဘူးဆိုတာကိုဒီမင်ယွန်းဂီကယုံမယ်ထင်နေလား?ဒီဟာလေးကငါ့ကိုငတုံးမှတ်နေတယ်..တစ်ခါပဲရမယ်။ခိုင်းသမျှလုပ်ပေးရအောင် သူ့ယောကျာ်းလည်းမဟုတ်ဘူး။
"ကိုယ်လည်းမဆေးတတ်ဘူး ကိုယ်လည်းတစ်ခါမှ
မဆေးဖူးတာ အဲ့ဒါကြောင့်ညတိုင်းဗိုက်ဆာရင်တောင်
ပန်းကန်ဆေးရမှာစိုးလို့ cupခေါက်ဆွဲပဲစားတာ..ဟီးဟီး"
သူ့ကိုသွားဖြဲပြီးပြောလာပြန်တဲ့လူ။ပြုံးနေရင်တော့တစ်ကယ်ကို ကလေးလိုအပြစ်ကင်းပြီးချစ်ဖို့ကောင်းနေတာ။ကြောက်ပေါက်လေးလိုပဲ။ရား!!!ကင်မ်ထယ်ယောင်း..မင်းရူးနေလား?ဘာတွေတွေးနေတာလဲ?ဘာအပြစ်ကင်းတာလဲ?မင်းအစ်မကိုကြိုက်နေတာနော်။သတိထားဦး...ဟူး...။
"ထားလိုက်တော့ ကျွန်တော်စားတာကျွန်တော်ဆေးလိုက်မယ် ဟိုပေါ်ကခင်ဗျားဖွထားတာတွေတော့ ကိုယ်တိုင်ရှင်းနော်...ပြီးတော့...ခေါက်ဆွဲပြုတ်အတွက်ကျေး..ကျေးဇူးပဲ"
ထယ်ယောင်းဆီက ကျေးဇူးဆိုတဲ့စကားကြောင့် အံ့သြသွားရတဲ့ယွန်းဂီ။
"ဟမ်..."
"မကြားဘူးလား ခင်ဗျားနားကိုဆရာဝန်ဆီသွားပြသင့်နေပြီ"
"ကျေးဇူးဆိုလို့ပါ"
"ကျွန်တော့်အစ်မက သင်ပေးထားလို့
အကျင့်ပါနေတာ...ကျေးဇူးတင်စရာရှိရင်တင်ရမယ်ဆိုလို့"
သူလည်းမမေးပဲတစ်ယောက်တည်း ရှင်းပြသွားပြီးဘေစင်မှာပန်းကန်ဆေးနေတဲ့ထယ်ယောင်းကို ယွန်းဂီမှာနူးညံ့သောမျက်လုံးများဖြင့်သာပြုံးပြီးကြည့်နေသည်။ကျေးဇူးလို့ပြောသွားတာကိုပဲ သူ့နားထဲမှာအထပ်ထပ်ပြန်ကြားယောင်နေသည်။အမြင်ကပ်နေတာတွေတောင် ခဏပျောက်သွားပြီးကြည်နူးခြင်းတွေထဲပျော်ဝင်နေတဲ့ယွန်းဂီပင်။
.
.
.
'ချွင်...ချွင်...ချွင်...ချွင်...ချွင်'
'တောက်...တောက်...တောက်'
"ဘာ...ဘာသံကြီးလဲ"
ယွန်းဂီစားသောက်ပြီးအိပ်ပျော်သွားတာဖြစ်သည်။တစ်နေကုန်ပင်ပန်းထားတာမို့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားတုန်းအခုကြားနေရတဲ့ တချွင်ချွင်အသံများကြောင့်ကြောက်လန့်ပြီးဇောချွေးများပင်ထွက်နေပြီဖြစ်သည်။လူခြေတိတ်နေချိန်လည်းဖြစ်၊သူများအိမ်မှာလည်းဖြစ်တာကြောင့်ယွန်းဂီမတရားထိတ်လန့်နေသည်။တချွင်ချွင်အသံများကတစ်နေရာတည်းမှကြားနေရတာမဟုတ်ပဲ ပတ်ပတ်လည်ကကြားနေရတာဖြစ်သည်။တတောက်တောက်ပတ်လည်ပြေးနေတဲ့အသံသေးသေးလေးကိုလည်းကြားနေရသေးသည်။
"ဟိုဟာလေးများလား အသံကလူသံတော့မဟုတ်ဘူး
ဒီအိမ်မှာအခု ငါနဲ့ဟိုဟာလေးပဲရှိတာမလား
သ..သရဲများလား...ဒါမှမဟုတ်...သူခိုးလား"
ပိုပိုနီးကပ်လာတဲ့အသံများကြောင့် ယွန်းဂီကုတင်ပေါ်မှာထိုင်မနေနိုင်တော့ပဲ အခန်းထောင့်စွန်းလေးမှာကပ်ပြီးငြိမ်နေသည်။အသံတွေကကျယ်လာလိုက် တိုးသွားလိုက်နဲ့မို့
ဘာများလဲဟုသိချင်စိတ်ကလည်းတိုးပွားလာသည်။ကြောက်နေလို့လည်းမထူးတဲ့အဆုံး ယွန်းဂီသွားကြည့်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သူခိုးဆိုရင်ရိုက်ဖို့ဆိုပြီး မီးအိမ်တိုင်ကိုလည်းဖြုတ်ကာယူသွားသေးသည်။ထို့နောက်သေချာမရတဲ့ဘုရားစာတွေရွတ်ပြီးဖြေးဖြေးချင်းတံခါးဖွင့်ကာ ကြည့်လိုက်တော့ဘာမှမတွေ့ရ။ကြားရတဲ့အသံတွေကတော့တိုးသွားပြီးအောက်ထပ်ကကြားနေရကြောင်းသိတော့ ခြေသံလုံလုံနဲ့အောက်ထပ်ကိုဆင်းသည်။ယွန်းဂီကသူခိုးဆိုရင်တော့ သူရောကိုယ်ပါပြန်တိုက်ခိုက်နိုင်၍မကြောက်ပေမယ့် သရဲကိုတော့အသွေးအသားတွေတစ်ခုချင်းစီကပါတုန်နေအောင်ကြောက်တာဖြစ်သည်။
အသံကမီးဖိုခန်းထဲမှထွက်နေတာဖြစ်သည်။အောက်ထပ်တစ်ခုလုံးမှောင်မဲနေတာကြောင့်သေချာမသိရပေမဲ့ အသံကမီးဖိုခန်းထဲမှဖြစ်သည်။ခြံထဲမှာထွန်းထားတဲ့မီးသီးတွေကြောင့် အနည်းငယ်တော့မြင်နေရသည်။ထိုအချိန်မှာပဲကြားရတဲ့ 'ချွင်ချွင်'ဆိုတဲ့အသံ။ယွန်းဂီမီးဖိုချောင်နားမရောက်ခင်ထောင့်နားလေးမှာ မီးအိမ်တိုင်ကိုသေချာကိုင်ပြီးဒူးတုန်နေပြီ။ထိုအချိန်ယွန်းဂီရပ်နေတဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ကနံရံကအလင်းရောင်ဟပ်နေတာကြောင့် ဘာကြောင့်အသံထွက်နေတယ်ဆိုတဲ့ရုပ်လုံးပေါ်လာတာကို ယွန်းဂီမှင်တေတေဖြင့်အကြောင်သားမျက်လုံးပြူးကာကြည့်နေသည်။
သူတွေ့နေရတာဘာကြီးလဲ?နားရွက်ကြီးတွေထောင်နေပြီးအမွှေးတွေနဲ့ အကောင်ကြီးကကျားတစ်ကောင်လိုအရွယ်အစား။တုတ်ခိုင်လှတဲ့လက်တွေနဲ့ တစ်ခုခုကိုရှာနေတဲ့ပုံရတဲ့ထိုသတ္တဝါကြီး။သူလန့်လွန်းနေတာကြောင့် အော်ဖို့ပင်ပါးစပ်မဟနိုင်။ကျက်သေသေနေတာကြောင့် သတိလွတ်ကာရိုက်ဖို့ယူလာတဲ့မီးအိမ်တိုင်ကိုပစ်ချမိလိုက်တော့အသံကျယ်ကြီးထွက်ပေါ်လာတာကြောင့် ဘာမှန်းမသိတဲ့သတ္တဝါကြီးကရှာနေတာကိုရပ်ရင်းသူ့ဘက်ကိုလှည့်လာနေပြီဖြစ်သည်။
အဲ့သတ္တဝါကြီးသူ့ဆီလျှောက်လာတာကိုအနှေးကွက်နဲ့မြင်နေရတဲ့ယွန်းဂီ ထွက်ပြေးချင်နေပေမဲ့ခြေထောက်တွေကခဲဆွဲခံထားရသလိုလေးလံနေသည်။နားထဲမှာလည်းအဲ့သတ္တဝါကြီးဆီကကြားရတဲ့ တချွင်ချွင်ဆိုတဲ့အသံကြီးနဲ့အတူယွန်းဂီခေါင်းထဲမှာလည်းဗလာဖြစ်သွားပြီ။တဖြည်းဖြည်းကပ်လာတဲ့သတ္တဝါကြီးကိုမကြည့်ရဲတော့တာကြောင့်မျက်စိစုံမှိတ်လိုက်ချိန်မှာတစ်ခါတည်းခံစားလိုက်ရတဲ့ သူ့ခြေထောက်ကစိုစိစိအထိအတွေ့ကြောင့်ငယ်သံပါအောင်အော်မိတော့တယ်။
"အား!!!!ကယ်...ကယ်ကြပါဦး!!!
ထယ်...ထယ်ယောင်း!!!....ကင်မ်ထယ်ယောင်း!!!!!!...အား!!!!"
သူ့အော်သံအကျယ်ကြီးကြောင့်အပေါ်ထပ်ကနေဝုန်းတိုင်းကျဲပြေးဆင်းလာပုံရတဲ့ထယ်ယောင်း။သူ့ခြေထောက်ကစိုစိစိအထိအတွေ့နဲ့အမွှေးတွေနဲ့ထိတွေ့နေတာကိုခံစားနေရတာကြီးကြောင့် ကြောက်လွန်းလို့ငုံ့တောင်မကြည့်ရဲ။သူ့ဘဝမှာ ယခုကဲ့သို့ကြောက်လန့်ဖူးတာပထမဦးဆုံးပင်။ဒါကလည်းထယ်ယောင်းဆိုတဲ့ဟာလေးရဲ့ရှေ့မှာ။ဆော်လေးတွေကြားမှာနာမည်ကြီးတဲ့bad boyဆိုတဲ့ဂုဏ်ပုဒ်လေးကတော့ပလုံပါပြီ။
"ခင်ဗျား...ခင်ဗျား ဘာဖြစ်လို့လဲ"
လှေကားကနေ စိုးရိမ်တကြီးအော်မေးတဲ့ထယ်ယောင်း။
"ထယ်..ထယ်ယောင်း..အီးဟီးဟီး
ဘာ..ဘာကောင်ကြီးလဲမသိဘူး..ကိုယ့်ကိုကိုက်မလို့လုပ်နေတာ..နေ..နေဦး..119ကိုအရင်ဖုန်းဆက်..ဒီနားမလာနဲ့
မင်းကိုပါကိုက်လိမ့်မယ်"
ယွန်းဂီပြောသံများကြောင့် ထယ်ယောင်းပါပြာခါသွားသည်။ကိုက်မလို့လုပ်နေတယ်ဆိုတာ ဘာများကလဲ?ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ယွန်းဂီကခုလိုအော်ငိုနေတာကြောင့် စိုးရိမ်ပြီးအတွေးတွေမများတော့ပဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီးမီးဖိုချောင်သို့ပြေးဝင်သွားတော့ တွေ့လိုက်ရတာက
"ခင်ဗျား သတိထားဦး ကျွန်တော်ရောက်နေပြီ
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့် ဘာအကောင်မှမရှိဘူး"
"ရှိတယ် ရှိတယ်လို့!!!"
"မရှိပါဘူးဆို ခင်ဗျားမျက်လုံးကိုဖွင့်လိုက်!!"
ထယ်ယောင်းလက်နှစ်ဖက်လုံးကသူ့ကို ကိုင်ပေးထားတာကြောင့်စိတ်ချသွားကာ မျက်လုံးများကိုဖြေးဖြေးချင်းဖွင့်
ကြည့်တော့ ထယ်ယောင်းခြေထောက်နားမှာမျက်လုံးလေးပုပ်ခက်ပုပ်ခက်နဲ့ပြူးကြည့်နေဆဲ့ခွေးမဲမဲသေးသေးလေး။
wait!!!ငါ့ကိုခုလိုလန့်အောင်လုပ်တာ ဒီခွေးပိစိလေးကလား?ငါခုနကမြင်လိုက်တာအကြီးကြီးပါ။ပြီးတော့ လည်ပင်းမှာလည်းချလူနဲ့။ဒါဆိုဟိုအသံက.....
ယွန်းဂီ ထယ်ယောင်းဘေးမှာရပ်နေတဲ့ခွေးလေးကိုကြည့်ပြီးကြောက်နေတာတွေပျောက်ကာ ဒေါသတွေထွက်လာတော့သည်။ဒေါသထွက်လွန်းလို့မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲနေပြီးမျက်လုံးပြူးပြူးလေးများကလည်း ထိုခွေးသေးသေးလေးထံမှမခွာ။
ဒီသောက်ခွေးသေးသေးလေးကြောင့် ငါကခုလိုသေအောင်လန့်ပြီးထအော်မိတာပေါ့။ငါ့ကို ဟိုဟာလေးရှေ့မှာမှအရှက်ခွဲတဲ့ခွေးမသားသေးသေးလေး။မင်းတော့ငါနဲ့တွေ့ပြီပေါ့...ငါ့လိုတစ်မိုးအောက်မင်ယွန်းဂီကိုအရှက်ခွဲတဲ့ခွေးမသားလေး။
"အဲ့ခွေးမသားလေးက ဘယ်ကလဲ!!"
"ဘာ!!!"
သူတယုတယမွေးထားတဲ့ သူ့သားကင်မ်ယွန်တန်ကိုခွေးမသားလေးလို့ပြောလာတဲ့ယွန်းဂီကြောင့် အော်လိုက်တဲ့ထယ်ယောင်း။
"အဲ့ခွေးမသားလေးကဘယ်ကဘယ်လိုဒီအိမ်ထဲရောက်နေတာလဲလို့ထယ်ယောင်း....ဟမ်....ဖြေလေကွာ"
"ကျွန်တော်မွေးထားတာ...ကျွန်တော့်သား!!!"
"အော်....အော်..."
ခုမှသဘောပေါက်သွားတဲ့ယွန်းဂီက ခုနကတော့ခွေးလေးကို ကိုက်စားတော့မတတ်ကြည့်နေပြီးခုမှထယ်ယောင်းမွေးထားမှန်းသိတော့ အူလည်လည်လေးရုပ်လေးလုပ်နေတော့သည်။
"ခင်ဗျားကလေ လုပ်လိုက်ရင်အလန့်တကြား
ဒီလိုခွေးလေးကိုတောင်ကြောက်နေတာ မမ့ကိုလိုချင်သေးတာလား!!...ပြီးတော့...ကျွန်တော့်သားနာမည်က
ယွန်တန်...ကင်မ်ယွန်တန်!!..ခွေးလို့မပြောနဲ့..မကြိုက်ဘူး!!!"
"အော်...."
အမယ်..ငါ့ဘာသာကြောက်တာနဲ့ပဲ မမကိုမလိုချင်ရတော့ဘူးလား?ငနာလေး...။ပြီးတော့ငါလာတုန်းကအဲ့သောက်ခွေးလေးကိုမတွေ့မိလို့သူ့ခွေးမှန်းမသိတာလေ။ဟိုသောက်ခွေးမသားလေးလည်းသူ့သခင်လစ်တာနဲ့ငါနဲ့တွေ့ဖို့သာပြင်ထား။ဒင်းကြောင့်အရှက်ကွဲတာ။
"ကိုယ်ကမသိပဲ ခွေးမသားလေးလို့ပြောမိတာပါ
sorry...ယွန်တန်လား..နာမည်ကချစ်စရာလေးပဲ"
ခုမှလာပြီးရွှီးနေတဲ့ယွန်းဂီကို ထယ်ယောင်းမျက်စောင်းသာထိုးလိုက်သည်။
"နောက်ဆိုအားနေ အော်မနေပါနဲ့
ကျွန်တော့်ကိုအားနာဦး မနက်စာမေးပွဲရှိလို့စောစောအိပ်နေတာကို ခုတော့ခင်ဗျားကြောင့်အိပ်ရေးပျက်ပြီ..မင်းလည်း
အောက်ကိုဘာဆင်းလုပ်နေတာလဲယွန်တန်...လာ...ပြန်မယ်"
သူ့ကိုပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်တွေပြောပြီး စိတ်ဆိုးကာထွက်သွားတဲ့ဟာလေးကို ဘာမှပြန်မပြောပဲသာရပ်ကြည့်နေရသည်။
သူလည်းကြောက်လို့ထအော်မိတာပေါ့။ဒီလိုခွေးလေးမှန်းသာသိရင် အော်တောင်မနေဘူး။ဂုတ်ကဆွဲပြီးကန်ထုတ်လိုက်တယ်။ဟိုသောက်ခွေးလေးကလည်း သခင်လက်ထဲကနေ သူ့ကိုပြူးပြီးကြည့်နေသေးတာ။အမြှီးလေးကလည်းတရမ်းရမ်းနဲ့။ဘယ်အချိန်ရောက်နေပြီလဲ??အောက်ကိုဆင်းလာပြီးကမျင်းနေတယ်။သူ့သခင်နဲ့အိပ်နေပေါ့။ပြီးတော့အဲ့သောက်ခွေးလေးကိုလည်း ချလူကတပ်ပေးထားရသေးတယ်။နားမငြီးဘူးလားမသိဘူး။ခွေးရော သခင်ရောအတူတူပဲ။ကျပ်မပြည့်တဲ့ဟာလေးတွေ။
ထို့နောက်ယွန်းဂီလည်းပြဿနာတွေပြီးတော့မှ တိတ်တိတ်လေးအပေါ်ပြန်တက်ကာ ခေါင်းအုံးနဲ့ထိတာနဲ့တင်ပြန်အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
.
.
.
'ဒေါက်..ဒေါက်..ဒေါက်'
"ကျစ်..အိပ်ကောင်းခြင်းကိုမအိပ်ရဘူး"
တံခါးသံကြားတာနဲ့ ယွန်းဂီတန်းသိလိုက်သည်။ထယ်ယောင်းကလွဲပြီးတစ်ခြားဘယ်သူမှမရှိ။ဖုန်းကိုလှမ်းယူပြီးနာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ခုမှ၆နာရီခွဲ။မျက်နှာကိုလက်နဲ့ပြင်းပြင်းပွတ်ပြီး သက်ပျင်းချကာတံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်တော့
ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်တဲ့ထယ်ယောင်း။
"ကျွန်တော်ကျောင်းသွားရတော့မှာ ဒီနေ့ကစာမေးပွဲပထမရက် ခင်ဗျားပြင်ထားတော့ လိုက်ပို့ဖို့နောက်မကျစေနဲ့နော်
တနင်္လာနေ့ဆိုတော့ကားပိတ်မှာ ပြန်လည်းအိပ်မနေနဲ့"
"အင်း...စိတ်ချပါ"
သူ့ကိုပြောပြီးထွက်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကို ယွန်းဂီလည်းတံခါးပိတ်ပြီးကျောခိုင်းကာ ခဏပြန်မှေးဖို့ပြင်လိုက်ပေမယ့်ပြန်အိပ်မနေနဲ့ဆိုတဲ့စကားကြောင့်မြန်မြန်ပြင်ရတော့သည်။
.
.
.
"ခင်ဗျားမပြန်နဲ့နော် ဒီကပဲစောင့်"
"ထယ်ယောင်းစာမေးပွဲက ၃နာရီတောင်လေ"
"အဲ့တော့..."
"ကိုယ်ကဒီကျောင်းထဲမှာပဲ ၃နာရီတောင်စောင့်နေရမှာလား
ထယ်ယောင်းဖြေပြီးချိန်လောက် ကိုယ်လာခေါ်မယ်လေ"
"စောင့်ပေါ့ ခင်ဗျားကအလုပ်မှမရှိတာ
ပြီးတော့ ကျွန်တော်၃နာရီလုံးစာမေးပွဲခန်းထဲမထိုင်ဘူး
ဖြေပြီးတာနဲ့ထွက်လာမှာ ခင်ဗျားဒီကပဲစောင့်"
ပြောပြီးတာနဲ့ထွက်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကို ယွန်းဂီဘာမှပြန်မပြောပဲသာကြည့်နေလိုက်သည်။ထယ်ယောင်းဖြေရမယ့်အဆောင်ထဲဝင်သွားတော့မှ
"ဟက်...ငါကဘာလို့မင်းစကားနားထောင်ရမှာလဲ
ဟယ်လိုသားကြီး...ဘယ်မှာလဲ ငါလာခဲ့မယ်.....အိုကေ"
နမ်ဂျွန်ကိုဖုန်းခေါ်ပြီးတာနဲ့ ကားလေးကိုမောင်းထွက်သွားတဲ့ယွန်းဂီကို ထယ်ယောင်းကစာမေးပွဲခန်းထဲကနေကြည့်နေခဲ့တာကိုတော့ ယွန်းဂီမသိလိုက်ပါ။
Kimharu4121992🌵
Zawgyi
"ဘာ!!!"
ထယ္ေယာင္း ယြန္းဂီရဲ႕ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့မ်က္ႏွာႀကီးကို
တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနရင္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာ
ဝမ္းသာေနသည္။ဘာေၾကာင့္မွန္းရယ္မသိ ယြန္းဂီကိုဒီလိုအႏိုင္က်င့္ရတိုင္းသူအရမ္းေပ်ာ္သည္။အရင္တုန္းကပ်င္းဖို႔ေကာင္းခဲ့သေလာက္ မင္ယြန္းဂီဆိုတဲ့လူသားကသူ႕ေန႔ရက္ေတြထဲဝင္လာၿပီးကတည္းကစိုစိုေျပေျပေလးျဖစ္လာသည္။
အဲ့လူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း ဘယ္လိုအႏိုင္က်င့္ရမလဲဆိုတာေတြးရတာကိုကပင္ သူအရမ္းႀကိဳက္တဲ့သင္ခ်ာပုစၧာေတြကိုေျဖ႐ွင္းရသလိုေပ်ာ္လာသည္။
"ခင္ဗ်ားေနရမယ့္အခန္းကိုမွတ္မိတယ္မလား
ကြၽန္ေတာ္စာသြားလုပ္ေတာ့မယ္ တစ္အိမ္လုံးကမီးေတြလိုက္ထြန္းလိုက္ဦးေနာ္ ဒီညေတာ့ညစာကိုမွာၿပီးပဲစားၾကတာေပါ့"
"အင္း..အင္းပါ"
ထယ္ေယာင္း ယြန္းဂီကို ျပဳံးျပဳံးေလးေျပာေနေပမယ့္
ယြန္းဂီက သူ႕ကိုထယ္ေယာင္း႐ြဲ႕ေျပာေနမွန္းခ်က္ခ်င္းသိသည္။ယြန္းဂီကေတာ့ အခုတည္းကလက္မိႈင္ခ်ေနၿပီျဖစ္သည္။က်န္တဲ့၄ရက္ကိုသူဘယ္လိုမ်ားသည္းခံရမလဲဆိုၿပီး ေခါင္းမွာ႐ွိသမွ်ဆံပင္ေမႊးေတြျဖဴေတာ့မတတ္
စဥ္းစားရင္းအထုပ္၂ထုပ္နဲ႔သာ အိမ္အေပါက္ဝ၌က်န္ခဲ့သည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ျပဳံးျပဳံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္အေပၚထပ္ကသူ႕အခန္းဆီသြားႏွင့္ၿပီျဖစ္သည္။
"ဟူး....ငါဘယ္လိုမ်ားသည္းခံရမွာလဲ
မမကိုလက္ေလ်ာ့လိုက္ရေတာ့မလား...အား...
မင္ယြန္းဂီ...မင္း႐ူးေနလား..အဲ့ဟာေလးေၾကာင့္
မမကိုလက္ေလ်ာ့လိုက္ရင္မမနဲ႔ေဝးသြားမွာေပါ့...မမက
ငါနဲ႔ပဲတန္တာ...ဟိုဟာေလးကိုလုံးဝအ႐ႈံးမေပးနဲ႔...
မင္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ မင္ယြန္းဂီရာ..."
ယြန္းဂီသူ႕ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္းအားေပးစကားေျပာရင္းလက္ကအထုပ္ေလး၂ထုပ္ကိုဆြဲကာထယ္ေယာင္းေန႔လည္ကျပထားတဲ့အခန္းထဲသို႔တက္လာလိုက္သည္။အခန္းကဧည့္သည္ေတြလာတိုင္းထားေနက်အခန္းလိုျဖစ္ၿပီး
ပရိေဘာဂေတြအိပ္ယာခင္းေတြကပါ အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ယြန္းဂီအထုပ္ေတြခ်ရင္း အိပ္ယာေပၚခဏလွဲလိုက္သည္။ညစာစားခ်ိန္ျပန္ေတြ႕ရမယ့္ထယ္ေယာင္းနဲ႔မေတြ႕ခင္ေလးအားယူေနတာျဖစ္သည္။ၿပီးတာနဲ႔ေရခ်ိဳးလိုက္ၿပီးလန္းဆန္းေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ယြန္းဂီမွာသူ႕အိမ္မဟုတ္တဲ့အျပင္ အသုံးအေဆာင္ေတြကအစ ေ႐ွးေခတ္ဒီဇိုင္းေတြမို႔ ေၾကာက္ေနရျပန္သည္။ယြန္းဂီကေ႐ွးေခတ္ပုံစံအေဆာက္အအုံေတြေတြ႕တာနဲ႔ ထိုေနရာမွာသရဲ႐ွိသည္ဟုကေလးဆန္ဆန္ေတြးတတ္သူျဖစ္တာေၾကာင့္ အခုထယ္ေယာင္းအိမ္ကိုလည္းမသိစိတ္တစ္မ်ိဳးသိစိတ္ကတစ္ဖုံနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ေနတာျဖစ္သည္။
.
.
.
"နမ္ဂြၽန္...အစ္ကိုတို႔စကားေျပာဖို႔လိုေနၿပီထင္တယ္"
နမ္ဂြၽန္ညေနကေဆာ့ဂ်င္ကိုေတြ႕လိုက္တဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္
အ႐ူးတစ္ပိုင္း ေဆာ့ဂ်င္ဆီေျပးသြားရင္းေဆာ့ဂ်င္ေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္အသိစိတ္မကပ္ေတာ့ကာ တစ္ဖက္မိန္းကေလးအား ရန္ေတြ႕လႊတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အခုေဆာ့ဂ်င္ေ႐ွ႕မွာမအူမလည္ပုံေလးႏွင့္ထိုင္ေနရတာျဖစ္သည္။
"အစ္..အစ္ကို..ကြၽန္ေတာ္မွားသြားပါတယ္"
သူ႕ေ႐ွ႕ကေကာင္ေလးကခုလို ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ေတာင္းပန္လာေတာ့လည္းေဆာ့ဂ်င္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။
"ေနာက္ဆိုတစ္ခုခုလုပ္တိုင္း အရင္စဥ္းစားပါ
အခုနမ္ဂြၽန္ေၾကာင့္အစ္ကိုျပန္ေတာင္းပန္ရေတာ့မယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ကိုစိတ္ဆိုးသြားတာလားဟင္"
"မဆိုးဘူးဆိုလိမ္ရာက်မွာေပါ့ ဒါေပမယ့္
နမ္ဂြၽန္ကျပန္ေတာင္းပန္မွေတာ့ အစ္ကိုလည္း
စိတ္ေလ်ာ့ရေတာ့မွာေပါ့"
နမ္ဂြၽန္ ေဆာ့ဂ်င္ကိုေတာင္းပန္ေနေပမယ့္လည္းစိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဆာ့ဂ်င္ခုနကေျပာသြားတဲ့'အစ္ကိုျပန္ေတာင္းပန္ရေတာ့မယ္'ဟူေသာစကားကိုေတာ့သိပ္သေဘာမက်ေပ။
ခုနကမိန္းကေလးက အစ္ကိုနဲ႔အိမ္ေထာင္ဘက္လာေတြ႕တာတဲ့ေလ။အစ္ကိုေျပာတာေတာ့ အစ္ကို႔အစ္မကေတြ႕ခိုင္းလို႔တဲ့။သူအဲ့စကားၾကားၾကားၿပီးခ်င္း အစ္ကို႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးျပဳံးေနတဲ့ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္မ်က္ႏွာနဲ႔မိန္းမကို 'အစ္ကိုနဲ႔လာမပတ္သက္နဲ႔ ထြက္သြား!!'လို႔ေအာ္မိလိုက္တာေလးကို အစ္ကိုကခုလိုစိတ္ဆိုးသြားရျခင္းပင္။သူေျပာလိုက္တာဘာမ်ား မွားသြားလို႔လဲ?ဒါေလးေျပာလိုက္မိတာကို။ဟိုမိန္းမကလည္းခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္ဘူးသီးလုံးေလာက္က်ျပၿပီး မ်က္ရည္ေလးဆမ္းဆမ္းနဲ႔သူနဲ႔အစ္ကို႔ေ႐ွ႕ကေျပးထြက္သြားတာ။ငိုသြားစရာလိုလို႔လား?အပိုေတြလုပ္ေနတာမသိရင္ခက္မယ္။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္
အဲ့ေကာင္မေလးကိုသိတယ္ အရမ္း႐ႈပ္တာအဲ့တစ္ေယာက္က အဲ့ဒါေၾကာင့္အစ္ကို႔အတြက္စိုးရိမ္လို႔အခုလိုလုပ္လိုက္တာပါ ေတာင္းပန္ပါတယ္အစ္ကို"
"ဘာ!!...တစ္ကယ္လားနမ္ဂြၽန္...
အစ္မကလည္းေသခ်ာမသိပဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ႕ခိုင္းတာလား
တစ္ကယ္ပါပဲကြာ စိတ္႐ႈပ္တယ္"
နမ္ဂြၽန္ အျဖစ္မွန္ေတြေျပာျပေနရင္သူ႕ခံစားခ်က္ေတြေပၚကုန္ေတာ့မွာမို႔ ေတြးမိေတြးရာေတြေလွ်ာက္ေျပာလိုက္သည္။တစ္ဖက္ကမိန္းကေလးကိုလည္းအားနာေပမယ့္
ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ သူမတတ္တာေတာ့လို႔ပါ။ဒါနဲ႔အစ္ကိုကအျဖစ္မွန္ေတြသိသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?ေယာက်ာ္းျဖစ္ၿပီးလိမ္ေျပာတဲ့သူ႕ကိုမုန္းသြားမွာလား?အား...မသိေတာ့ဘူး။ေနာက္ကိစၥေနာက္မွ႐ွင္းမယ္။ဟိုမိန္းမကလည္းအစ္ကို႔ကိုလုံးဝပစ္ေႂကြေနတဲ့ပုံ..မျဖစ္ဘူး..ၾကားထဲကေနသူဝင္ၿပီးဗီလိန္လုပ္မွ အစ္ကိုကဟိုမိန္းမမာယာထဲေမ်ာမသြားမွာ။ဗီလိန္ဇာတ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ အဖဘုရားသခင္။
"အစ္ကို႔ကိုဒီလိုကူညီလို႔ေက်းဇူးပါနမ္ဂြၽန္
နမ္ဂြၽန္သာမေျပာရင္ အစ္ကိုကအစ္မသေဘာအတိုင္း
လက္ခံဖို႔ေတြးထားတာ အစ္မကိုေျပာၿပီးအစ္ကိုၾကည့္႐ွင္းလိုက္မယ္ တစ္ကယ္ေက်းဇူးပါနမ္ဂြၽန္ရာ"
ဘာမွမသိတဲ့ေဆာ့ဂ်င္ကေတာ့ နမ္ဂြၽန္႔ပုခုံးကိုကိုင္ရင္း
ဝမ္းသာအားရေက်းဇူးေတြတင္ေနေတာ့သည္။ နမ္ဂြၽန္႔ရင္ထဲမွာေတာ့ အစ္ကိုကသူ႕ပုခုံးကိုကိုင္ထားတာေၾကာင့္ရင္ခုန္ၿပီးကုလားဘုရားလွည့္ေနေပ်ာ္သလို တစ္ဖက္မွာလည္းအစ္ကိုမ်ားသူလိမ္တာသိသြားရင္ဆိုတဲ့အေတြးႀကီးကလည္း သူ႕ကိုေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ေနသလို...ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ပင္။
.
.
.
ထယ္ေယာင္း စာျပန္ၾကည့္ရင္းမ်က္စိေညာင္းလာ၍နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည၈နာရီပင္ခြဲေနၿပီျဖစ္သည္။ညစာကိုယြန္းဂီနဲ႔မွာစားမယ္ေျပာထားေပမယ့္ ထယ္ေယာင္းမမွာရေသးသလို ယြန္းဂီကသူ႕ကိုလာမေခၚပုံအရေတာ့မမွာထားပုံရတယ္ဟုေတြးရင္း ယြန္းဂီေနတဲ့အခန္းဆီသြားဖို႔ျပင္ေတာ့သည္။အိမ္႐ွင္ဆိုေတာ့ ဝတ္ေက်တန္းေက်ေတာ့
သြားေမးရမွာမလား?ယြန္းဂီအခန္းနဲ႔ထယ္ေယာင္းအခန္းကအေပၚထပ္မွာပဲျဖစ္ၿပီး တစ္ခန္းသာျခားသည္။
'ေဒါက္..ေဒါက္'
"ကြၽန္ေတာ္ပါ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း"
ယြန္းဂီ တစ္ေယာက္တည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ဘယ္မွမသြားရဲတာေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာေနတာေတာင္ထမစားပဲကုတင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ဗိုက္ဆာတာမ်ားေပ်ာက္သြားမလားဆိုၿပီးဖုန္းသုံးေနတာျဖစ္သည္။တံခါးေခါက္သံၾကားၿပီးခ်က္ခ်င္း
ကင္မ္ထယ္ေယာင္း ဆိုတဲ့အသံျပဳသံေၾကာင့္ယြန္းဂီရဲ႕ေၾကာက္ေနတဲ့စိတ္ေတြကခ်က္ခ်င္းၿငိမ္က်သြားေတာ့သည္။
"လာ..လာပါၿပီ"
သူ႕ကိုတံခါးဖြင့္ေပးတဲ့ လူကကာတြန္းပုံပါတဲ့ညအိပ္ဝတ္ဆုံအညိဳေရာင္ကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။ဆံပင္ကိုလည္းသူနဲ႔ေတြ႕ေနက်လိုေသခ်ာပုံသြင္းထားတာမဟုတ္ပဲ ေခါင္းေလွ်ာ္ထားၿပီးရင္ျဖစ္သလို နဖူးေပၚခပ္ဝဲဝဲက်ေနသည္။ျမင္ေနက်နဲ႔
လုံးဝကြဲထြက္ၿပီးကေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတဲ့ ေ႐ွ႕ကလူေၾကာင့္ သူ႕ဘာသာေတာင္မသိပဲ ထိုလူကိုေငးေနမိသြားသည္။ၿပီးမွ အသိျပန္ကပ္ၿပီးေခ်ာင္းဟန္႔ရေတာ့သည္။
"အဟမ္း...ခင္ဗ်ားဗိုက္ဆာေနၿပီမလား
ညစာသြားစားရေအာင္ေလ ကြၽန္ေတာ္မမွာထားဘူး
ေမ့သြားလို႔...အိမ္မွာ႐ွိတာပဲစားၾကရေအာင္..သြားမယ္
ေနာက္ကလိုက္ခဲ့"
"ကိုယ္ကဘာျဖစ္ျဖစ္ရပါတယ္ ထယ္ေယာင္း"
"အင္း"
ထယ္ေယာင္း ခုနကသူယြန္းဂီကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ေတြးမိတာကို သူ႕ဘာသာျပန္သတိရၿပီး႐ွက္ကာ ေခါင္းထုၿပီးေအာက္ထပ္မီးဖိုခန္းသို႔ျမန္ျမန္ဆင္းသြားေတာ့သည္။
နဂိုတည္းကေၾကာက္ေနတဲ့ယြန္းဂီကလည္း ထယ္ေယာင္းနည္းတူေနာက္ကေနျမန္ျမန္လိုက္သည္။
ထယ္ေယာင္းကအိမ္႐ွင္ျဖစ္တာေၾကာင့္သြက္သြက္လက္လက္ပင္ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ကာ စားလို႔ရႏိုင္တာေတြ႐ွာၾကည့္သည္။ေရခဲေသတၱာထဲမွာအကုန္အစုံအလင္႐ွိေပမယ့္ သူလုပ္တတ္တာဘာမွမ႐ွိ။ထို႔ေၾကာင့္....
"ခင္ဗ်ားဟင္းခ်က္တတ္လား"
"မခ်က္တတ္ဘူး ဘာလို႔လဲထယ္ေယာင္း"
"ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပဲစားၾကတာေပါ့"
သူ႕ကိုဟင္းခ်က္တတ္လားဆိုၿပီး ေမးတုန္းကေမးၿပီးသူျပန္ေျဖေတာ့ အဖတ္ေတာင္မလုပ္ပဲသူေျပာခ်င္တာပဲေျပာလာတဲ့ဟာေလးကတစ္ကယ့္ကို ႐ိုက္သတ္ပစ္ခ်င္စရာေလး။
"ခင္ဗ်ားေခါက္ဆြဲေတာ့ျပဳတ္တတ္တယ္မလား"
"ေခါက္ဆြဲေတာ့ျပဳတ္တတ္ပါတယ္"
ယြန္းဂီျပန္ေျဖေတာ့ ထယ္ေယာင္းကမုန္႔ေတြအျပည့္ထည့္ထားတဲ့ဗီဒိုႀကီးထဲက ေခါက္ဆြဲႏွစ္ထုပ္ကိုယူၿပီးယြန္းဂီဆီသို႔ေပးလိုက္သည္။
"ေရာ့...ျပဳတ္လိုက္...ကြၽန္ေတာ္႕ထဲကိုၾကက္ဥထည့္ေပး င႐ုတ္သီးမႈန္႔ထုပ္ကိုမထည့္နဲ႔...အာ...ေရခဲေသတၱာထဲမွာ
ၾကက္သြန္ၿမိတ္႐ွိတယ္..အဲ့ဒါေလးပါ ပါးပါးလွီးၿပီးထည့္ေပး"
လူကေတာ့ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းထိုင္ခုံမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနၿပီးလက္ညိႇဳးတစ္ထိုးထိုး၊ႏႈတ္ခမ္းတေထာ္ေထာ္နဲ႔သူ႕ကိုခိုင္းေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကို ယြန္းဂီျမင္ပ်င္းကပ္ေနေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္တဲ့အေျခအေနမို႔ ပါးေစာင္ကိုလွ်ာနဲ႔ထိုးရင္းသာၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနရသည္။
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ထယ္ေယာင္းေ႐ွ႕ကိုယြန္းဂီကအေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ေခါက္ဆြဲပန္းကန္လုံးေလးခ်ေပးကာ ဆရာဆီကအကဲျဖတ္ခံရမယ့္ကေလးလို မ်က္လုံးေလးဝင့္၊ႏႈတ္ခမ္းထိပ္ေလးေတြကိုကိုက္ၿပီးရပ္ေစာင့္ေနသည္။
ထယ္ေယာင္းသူ႕ေ႐ွ႕ကပန္းကန္ကိုၾကည့္ေတာ့ခဏေတာ့ဆြံ႕အသြားသည္။ပန္းကန္လုံးထဲထည့္ထားတဲ့ေခါက္ဆြဲအႏွစ္ေတြက ပန္းကန္ႏႈတ္ခမ္းေတြနားမွာေပက်ံေနၿပီးေခါက္ဆြဲကလည္း က်က္ပုံမေပၚေသး။ညႇပ္ထည့္ထားတဲ့ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေတြကလည္း တစ္ခုတစ္ခုကို၁လက္မေလာက္႐ွိသည္။
"ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တတ္တယ္ဆို"
"အင္းေလ cupေခါက္ဆြဲဆိုအၿမဲကိုယ္တိုင္လုပ္စားေနၾက
ဒီလိုမ်ိဳးကေတာ့ပထမဆုံးေပါ့...စားၾကည့္ေလထယ္ေယာင္း"
ေအာ္...ဘာမွလက္ေၾကာမတင္းတဲ့လူပါလား?ငါမလုပ္တတ္တာကထားေတာ့...ငါကခုမွေက်ာင္းသားပဲ႐ွိေသးတယ္ေလ။ဒီလူကအသက္ကပဲအိုေနၿပီ..လူျဖစ္႐ႈံးလိုက္တာ။
"စားေလ ထယ္ေယာင္းရဲ႕"
သူ႕ကို႐ွိသမွ်သြားေတြအကုန္ၿဖဲၿပီးထပ္ေျပာလာျပန္တဲ့ေ႐ွ႕ကလူ။platingနဲ႔တင္လႊတ္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာေကာင္းေနေပမယ့္ ဗိုက္ကတစ္ကယ္လည္းဆာေနတာေၾကာင့္
က်ိတ္မွိတ္စားရန္လုပ္လိုက္သည္။
အရသာကေတာ့မဆိုးပါဘူး။ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲေပါ့။ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေတြလည္းဝါးစားလိုက္ေတာ့အဆင္ေတာ့ေျပပါတယ္။ေခါက္ဆြဲကလည္းမာေပမယ့္ စားလိုက္ေတာ့လည္း မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာတင္တစ္ပန္းကန္လုံးကုန္သြားေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းၿပီးမွကုန္ေအာင္စားလိုက္မိတဲ့သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္သတိရၿပီးေနာင္တရေတာ့သည္။အနည္းဆုံးေတာ့ ယြန္းဂီေ႐ွ႕မွာသူဟန္ေဆာင္ၿပီးနည္းနည္းေတာ့စားမေကာင္းေၾကာင္းျပရမွာကို ခုေတာ့အ႐ွက္ကြဲၿပီ။
ထယ္ေယာင္းပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔စားေနတာၾကည့္ေနတဲ့ယြန္းဂီက မ်က္ႏွာမွာအျပဳံးေလးခ်ိတ္ဆြဲလို႔။သူခ်က္ေပးတာကိုေကာင္းေကာင္းစားေပးတဲ့ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ေနသည္မွာ အေမတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး။
"စားေကာင္းတယ္မလားထယ္ေယာင္း"
သူလုပ္ေပးတာကိုေကာင္းေကာင္းစားေပးလို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေမးလာတဲ့ယြန္းဂီ။
"မေကာင္းဘူး...အစားအစာကိုမျဖဳန္းတီးခ်င္လို႔သာ
စားလိုက္တာ "
"ေအာ္...."
ထယ္ေယာင္းအဲ့လိုေျပာလာတာေတာင္ ျပဳံးေနဆဲျဖစ္တဲ့ယြန္းဂီ။ယြန္းဂီစိတ္ထဲတြင္ သူ႕ေခါက္ဆြဲကိုသူယုံၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ထယ္ေယာင္းႀကိဳက္ေၾကာင္းထင္ေနတာျဖစ္သည္။
"အာ..ကြၽန္ေတာ္ကပန္းကန္တစ္ခါမွမေဆးဖူးဘူး"
"အင္း...ဘာလို႔လဲ"
"အဲ့ဒါ ခင္ဗ်ားေဆးလိုက္လို႔ျဖစ္တယ္မလား"
ဘိုးဘြားရိပ္သာကအိမ္သာေတြေတာင္ေဆးခဲ့ေသးတာ
မင္းကပန္းကန္မေဆးတတ္ဘူးဆိုတာကိုဒီမင္ယြန္းဂီကယုံမယ္ထင္ေနလား?ဒီဟာေလးကငါ့ကိုငတုံးမွတ္ေနတယ္..တစ္ခါပဲရမယ္။ခိုင္းသမွ်လုပ္ေပးရေအာင္ သူ႕ေယာက်ာ္းလည္းမဟုတ္ဘူး။
"ကိုယ္လည္းမေဆးတတ္ဘူး ကိုယ္လည္းတစ္ခါမွ
မေဆးဖူးတာ အဲ့ဒါေၾကာင့္ညတိုင္းဗိုက္ဆာရင္ေတာင္
ပန္းကန္ေဆးရမွာစိုးလို႔ cupေခါက္ဆြဲပဲစားတာ..ဟီးဟီး"
သူ႕ကိုသြားၿဖဲၿပီးေျပာလာျပန္တဲ့လူ။ျပဳံးေနရင္ေတာ့တစ္ကယ္ကို ကေလးလိုအျပစ္ကင္းၿပီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာ။ေၾကာက္ေပါက္ေလးလိုပဲ။ရား!!!ကင္မ္ထယ္ေယာင္း..မင္း႐ူးေနလား?ဘာေတြေတြးေနတာလဲ?ဘာအျပစ္ကင္းတာလဲ?မင္းအစ္မကိုႀကိဳက္ေနတာေနာ္။သတိထားဦး...ဟူး...။
"ထားလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စားတာကြၽန္ေတာ္ေဆးလိုက္မယ္ ဟိုေပၚကခင္ဗ်ားဖြထားတာေတြေတာ့ ကိုယ္တိုင္႐ွင္းေနာ္...ၿပီးေတာ့...ေခါက္ဆြဲျပဳတ္အတြက္ေက်း..ေက်းဇူးပဲ"
ထယ္ေယာင္းဆီက ေက်းဇူးဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားရတဲ့ယြန္းဂီ။
"ဟမ္..."
"မၾကားဘူးလား ခင္ဗ်ားနားကိုဆရာဝန္ဆီသြားျပသင့္ေနၿပီ"
"ေက်းဇူးဆိုလို႔ပါ"
"ကြၽန္ေတာ္႕အစ္မက သင္ေပးထားလို႔
အက်င့္ပါေနတာ...ေက်းဇူးတင္စရာ႐ွိရင္တင္ရမယ္ဆိုလို႔"
သူလည္းမေမးပဲတစ္ေယာက္တည္း ႐ွင္းျပသြားၿပီးေဘစင္မွာပန္းကန္ေဆးေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကို ယြန္းဂီမွာႏူးညံ့ေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္သာျပဳံးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ေက်းဇူးလို႔ေျပာသြားတာကိုပဲ သူ႕နားထဲမွာအထပ္ထပ္ျပန္ၾကားေယာင္ေနသည္။အျမင္ကပ္ေနတာေတြေတာင္ ခဏေပ်ာက္သြားၿပီးၾကည္ႏူးျခင္းေတြထဲေပ်ာ္ဝင္ေနတဲ့ယြန္းဂီပင္။
.
.
.
'ခြၽင္...ခြၽင္...ခြၽင္...ခြၽင္...ခြၽင္'
'ေတာက္...ေတာက္...ေတာက္'
"ဘာ...ဘာသံႀကီးလဲ"
ယြန္းဂီစားေသာက္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာျဖစ္သည္။တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းထားတာမို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္းအခုၾကားေနရတဲ့ တခြၽင္ခြၽင္အသံမ်ားေၾကာင့္ေၾကာက္လန္႔ၿပီးေဇာေခြၽးမ်ားပင္ထြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။လူေျခတိတ္ေနခ်ိန္လည္းျဖစ္၊သူမ်ားအိမ္မွာလည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ယြန္းဂီမတရားထိတ္လန္႔ေနသည္။တခြၽင္ခြၽင္အသံမ်ားကတစ္ေနရာတည္းမွၾကားေနရတာမဟုတ္ပဲ ပတ္ပတ္လည္ကၾကားေနရတာျဖစ္သည္။တေတာက္ေတာက္ပတ္လည္ေျပးေနတဲ့အသံေသးေသးေလးကိုလည္းၾကားေနရေသးသည္။
"ဟိုဟာေလးမ်ားလား အသံကလူသံေတာ့မဟုတ္ဘူး
ဒီအိမ္မွာအခု ငါနဲ႔ဟိုဟာေလးပဲ႐ွိတာမလား
သ..သရဲမ်ားလား...ဒါမွမဟုတ္...သူခိုးလား"
ပိုပိုနီးကပ္လာတဲ့အသံမ်ားေၾကာင့္ ယြန္းဂီကုတင္ေပၚမွာထိုင္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အခန္းေထာင့္စြန္းေလးမွာကပ္ၿပီးၿငိမ္ေနသည္။အသံေတြကက်ယ္လာလိုက္ တိုးသြားလိုက္နဲ႔မို႔
ဘာမ်ားလဲဟုသိခ်င္စိတ္ကလည္းတိုးပြားလာသည္။ေၾကာက္ေနလို႔လည္းမထူးတဲ့အဆုံး ယြန္းဂီသြားၾကည့္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
သူခိုးဆိုရင္႐ိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး မီးအိမ္တိုင္ကိုလည္းျဖဳတ္ကာယူသြားေသးသည္။ထို႔ေနာက္ေသခ်ာမရတဲ့ဘုရားစာေတြ႐ြတ္ၿပီးေျဖးေျဖးခ်င္းတံခါးဖြင့္ကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဘာမွမေတြ႕ရ။ၾကားရတဲ့အသံေတြကေတာ့တိုးသြားၿပီးေအာက္ထပ္ကၾကားေနရေၾကာင္းသိေတာ့ ေျခသံလုံလုံနဲ႔ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသည္။ယြန္းဂီကသူခိုးဆိုရင္ေတာ့ သူေရာကိုယ္ပါျပန္တိုက္ခိုက္ႏိုင္၍မေၾကာက္ေပမယ့္ သရဲကိုေတာ့အေသြးအသားေတြတစ္ခုခ်င္းစီကပါတုန္ေနေအာင္ေၾကာက္တာျဖစ္သည္။
အသံကမီးဖိုခန္းထဲမွထြက္ေနတာျဖစ္သည္။ေအာက္ထပ္တစ္ခုလုံးေမွာင္မဲေနတာေၾကာင့္ေသခ်ာမသိရေပမဲ့ အသံကမီးဖိုခန္းထဲမွျဖစ္သည္။ျခံထဲမွာထြန္းထားတဲ့မီးသီးေတြေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ျမင္ေနရသည္။ထိုအခ်ိန္မွာပဲၾကားရတဲ့ 'ခြၽင္ခြၽင္'ဆိုတဲ့အသံ။ယြန္းဂီမီးဖိုေခ်ာင္နားမေရာက္ခင္ေထာင့္နားေလးမွာ မီးအိမ္တိုင္ကိုေသခ်ာကိုင္ၿပီးဒူးတုန္ေနၿပီ။ထိုအခ်ိန္ယြန္းဂီရပ္ေနတဲ့ဆန္႔က်င္ဘက္ကနံရံကအလင္းေရာင္ဟပ္ေနတာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္အသံထြက္ေနတယ္ဆိုတဲ့႐ုပ္လုံးေပၚလာတာကို ယြန္းဂီမွင္ေတေတျဖင့္အေၾကာင္သားမ်က္လုံးျပဴးကာၾကည့္ေနသည္။
သူေတြ႕ေနရတာဘာႀကီးလဲ?နား႐ြက္ႀကီးေတြေထာင္ေနၿပီးအေမႊးေတြနဲ႔ အေကာင္ႀကီးကက်ားတစ္ေကာင္လိုအ႐ြယ္အစား။တုတ္ခိုင္လွတဲ့လက္ေတြနဲ႔ တစ္ခုခုကို႐ွာေနတဲ့ပုံရတဲ့ထိုသတၱဝါႀကီး။သူလန္႔လြန္းေနတာေၾကာင့္ ေအာ္ဖို႔ပင္ပါးစပ္မဟႏိုင္။က်က္ေသေသေနတာေၾကာင့္ သတိလြတ္ကာ႐ိုက္ဖို႔ယူလာတဲ့မီးအိမ္တိုင္ကိုပစ္ခ်မိလိုက္ေတာ့အသံက်ယ္ႀကီးထြက္ေပၚလာတာေၾကာင့္ ဘာမွန္းမသိတဲ့သတၱဝါႀကီးက႐ွာေနတာကိုရပ္ရင္းသူ႕ဘက္ကိုလွည့္လာေနၿပီျဖစ္သည္။
အဲ့သတၱဝါႀကီးသူ႕ဆီေလွ်ာက္လာတာကိုအေႏွးကြက္နဲ႔ျမင္ေနရတဲ့ယြန္းဂီ ထြက္ေျပးခ်င္ေနေပမဲ့ေျခေထာက္ေတြကခဲဆြဲခံထားရသလိုေလးလံေနသည္။နားထဲမွာလည္းအဲ့သတၱဝါႀကီးဆီကၾကားရတဲ့ တခြၽင္ခြၽင္ဆိုတဲ့အသံႀကီးနဲ႔အတူယြန္းဂီေခါင္းထဲမွာလည္းဗလာျဖစ္သြားၿပီ။တျဖည္းျဖည္းကပ္လာတဲ့သတၱဝါႀကီးကိုမၾကည့္ရဲေတာ့တာေၾကာင့္မ်က္စိစုံမွိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာတစ္ခါတည္းခံစားလိုက္ရတဲ့ သူ႕ေျခေထာက္ကစိုစိစိအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္မိေတာ့တယ္။
"အား!!!!ကယ္...ကယ္ၾကပါဦး!!!
ထယ္...ထယ္ေယာင္း!!!....ကင္မ္ထယ္ေယာင္း!!!!!!...အား!!!!"
သူ႕ေအာ္သံအက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္အေပၚထပ္ကေနဝုန္းတိုင္းက်ဲေျပးဆင္းလာပုံရတဲ့ထယ္ေယာင္း။သူ႕ေျခေထာက္ကစိုစိစိအထိအေတြ႕နဲ႔အေမႊးေတြနဲ႔ထိေတြ႕ေနတာကိုခံစားေနရတာႀကီးေၾကာင့္ ေၾကာက္လြန္းလို႔ငုံ႔ေတာင္မၾကည့္ရဲ။သူ႕ဘဝမွာ ယခုကဲ့သို႔ေၾကာက္လန္႔ဖူးတာပထမဦးဆုံးပင္။ဒါကလည္းထယ္ေယာင္းဆိုတဲ့ဟာေလးရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ။ေဆာ္ေလးေတြၾကားမွာနာမည္ႀကီးတဲ့bad boyဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေလးကေတာ့ပလုံပါၿပီ။
"ခင္ဗ်ား...ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ေလွကားကေန စိုးရိမ္တႀကီးေအာ္ေမးတဲ့ထယ္ေယာင္း။
"ထယ္..ထယ္ေယာင္း..အီးဟီးဟီး
ဘာ..ဘာေကာင္ႀကီးလဲမသိဘူး..ကိုယ့္ကိုကိုက္မလို႔လုပ္ေနတာ..ေန..ေနဦး..119ကိုအရင္ဖုန္းဆက္..ဒီနားမလာနဲ႔
မင္းကိုပါကိုက္လိမ့္မယ္"
ယြန္းဂီေျပာသံမ်ားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းပါျပာခါသြားသည္။ကိုက္မလို႔လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘာမ်ားကလဲ?ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ယြန္းဂီကခုလိုေအာ္ငိုေနတာေၾကာင့္ စိုးရိမ္ၿပီးအေတြးေတြမမ်ားေတာ့ပဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီးမီးဖိုေခ်ာင္သို႔ေျပးဝင္သြားေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရတာက
"ခင္ဗ်ား သတိထားဦး ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ
မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ ဘာအေကာင္မွမ႐ွိဘူး"
"႐ွိတယ္ ႐ွိတယ္လို႔!!!"
"မ႐ွိပါဘူးဆို ခင္ဗ်ားမ်က္လုံးကိုဖြင့္လိုက္!!"
ထယ္ေယာင္းလက္ႏွစ္ဖက္လုံးကသူ႕ကို ကိုင္ေပးထားတာေၾကာင့္စိတ္ခ်သြားကာ မ်က္လုံးမ်ားကိုေျဖးေျဖးခ်င္းဖြင့္
ၾကည့္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းေျခေထာက္နားမွာမ်က္လုံးေလးပုပ္ခက္ပုပ္ခက္နဲ႔ျပဴးၾကည့္ေနဆဲ့ေခြးမဲမဲေသးေသးေလး။
wait!!!ငါ့ကိုခုလိုလန္႔ေအာင္လုပ္တာ ဒီေခြးပိစိေလးကလား?ငါခုနကျမင္လိုက္တာအႀကီးႀကီးပါ။ၿပီးေတာ့ လည္ပင္းမွာလည္းခ်လူနဲ႔။ဒါဆိုဟိုအသံက.....
ယြန္းဂီ ထယ္ေယာင္းေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ေခြးေလးကိုၾကည့္ၿပီးေၾကာက္ေနတာေတြေပ်ာက္ကာ ေဒါသေတြထြက္လာေတာ့သည္။ေဒါသထြက္လြန္းလို႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီရဲေနၿပီးမ်က္လုံးျပဴးျပဴးေလးမ်ားကလည္း ထိုေခြးေသးေသးေလးထံမွမခြာ။
ဒီေသာက္ေခြးေသးေသးေလးေၾကာင့္ ငါကခုလိုေသေအာင္လန္႔ၿပီးထေအာ္မိတာေပါ့။ငါ့ကို ဟိုဟာေလးေ႐ွ႕မွာမွအ႐ွက္ခြဲတဲ့ေခြးမသားေသးေသးေလး။မင္းေတာ့ငါနဲ႔ေတြ႕ၿပီေပါ့...ငါ့လိုတစ္မိုးေအာက္မင္ယြန္းဂီကိုအ႐ွက္ခြဲတဲ့ေခြးမသားေလး။
"အဲ့ေခြးမသားေလးက ဘယ္ကလဲ!!"
"ဘာ!!!"
သူတယုတယေမြးထားတဲ့ သူ႕သားကင္မ္ယြန္တန္ကိုေခြးမသားေလးလို႔ေျပာလာတဲ့ယြန္းဂီေၾကာင့္ ေအာ္လိုက္တဲ့ထယ္ေယာင္း။
"အဲ့ေခြးမသားေလးကဘယ္ကဘယ္လိုဒီအိမ္ထဲေရာက္ေနတာလဲလို႔ထယ္ေယာင္း....ဟမ္....ေျဖေလကြာ"
"ကြၽန္ေတာ္ေမြးထားတာ...ကြၽန္ေတာ္႕သား!!!"
"ေအာ္....ေအာ္..."
ခုမွသေဘာေပါက္သြားတဲ့ယြန္းဂီက ခုနကေတာ့ေခြးေလးကို ကိုက္စားေတာ့မတတ္ၾကည့္ေနၿပီးခုမွထယ္ေယာင္းေမြးထားမွန္းသိေတာ့ အူလည္လည္ေလး႐ုပ္ေလးလုပ္ေနေတာ့သည္။
"ခင္ဗ်ားကေလ လုပ္လိုက္ရင္အလန္႔တၾကား
ဒီလိုေခြးေလးကိုေတာင္ေၾကာက္ေနတာ မမ့ကိုလိုခ်င္ေသးတာလား!!...ၿပီးေတာ့...ကြၽန္ေတာ္႕သားနာမည္က
ယြန္တန္...ကင္မ္ယြန္တန္!!..ေခြးလို႔မေျပာနဲ႔..မႀကိဳက္ဘူး!!!"
"ေအာ္...."
အမယ္..ငါ့ဘာသာေၾကာက္တာနဲ႔ပဲ မမကိုမလိုခ်င္ရေတာ့ဘူးလား?ငနာေလး...။ၿပီးေတာ့ငါလာတုန္းကအဲ့ေသာက္ေခြးေလးကိုမေတြ႕မိလို႔သူ႕ေခြးမွန္းမသိတာေလ။ဟိုေသာက္ေခြးမသားေလးလည္းသူ႕သခင္လစ္တာနဲ႔ငါနဲ႔ေတြ႕ဖို႔သာျပင္ထား။ဒင္းေၾကာင့္အ႐ွက္ကြဲတာ။
"ကိုယ္ကမသိပဲ ေခြးမသားေလးလို႔ေျပာမိတာပါ
sorry...ယြန္တန္လား..နာမည္ကခ်စ္စရာေလးပဲ"
ခုမွလာၿပီး႐ႊီးေနတဲ့ယြန္းဂီကို ထယ္ေယာင္းမ်က္ေစာင္းသာထိုးလိုက္သည္။
"ေနာက္ဆိုအားေန ေအာ္မေနပါနဲ႔
ကြၽန္ေတာ္႕ကိုအားနာဦး မနက္စာေမးပြဲ႐ွိလို႔ေစာေစာအိပ္ေနတာကို ခုေတာ့ခင္ဗ်ားေၾကာင့္အိပ္ေရးပ်က္ၿပီ..မင္းလည္း
ေအာက္ကိုဘာဆင္းလုပ္ေနတာလဲယြန္တန္...လာ...ျပန္မယ္"
သူ႕ကိုပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေတြေျပာၿပီး စိတ္ဆိုးကာထြက္သြားတဲ့ဟာေလးကို ဘာမွျပန္မေျပာပဲသာရပ္ၾကည့္ေနရသည္။
သူလည္းေၾကာက္လို႔ထေအာ္မိတာေပါ့။ဒီလိုေခြးေလးမွန္းသာသိရင္ ေအာ္ေတာင္မေနဘူး။ဂုတ္ကဆြဲၿပီးကန္ထုတ္လိုက္တယ္။ဟိုေသာက္ေခြးေလးကလည္း သခင္လက္ထဲကေန သူ႕ကိုျပဴးၿပီးၾကည့္ေနေသးတာ။အၿမႇီးေလးကလည္းတရမ္းရမ္းနဲ႔။ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီလဲ??ေအာက္ကိုဆင္းလာၿပီးကမ်င္းေနတယ္။သူ႕သခင္နဲ႔အိပ္ေနေပါ့။ၿပီးေတာ့အဲ့ေသာက္ေခြးေလးကိုလည္း ခ်လူကတပ္ေပးထားရေသးတယ္။နားမၿငီးဘူးလားမသိဘူး။ေခြးေရာ သခင္ေရာအတူတူပဲ။က်ပ္မျပည့္တဲ့ဟာေလးေတြ။
ထို႔ေနာက္ယြန္းဂီလည္းျပႆနာေတြၿပီးေတာ့မွ တိတ္တိတ္ေလးအေပၚျပန္တက္ကာ ေခါင္းအုံးနဲ႔ထိတာနဲ႔တင္ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
.
.
.
'ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္'
"က်စ္..အိပ္ေကာင္းျခင္းကိုမအိပ္ရဘူး"
တံခါးသံၾကားတာနဲ႔ ယြန္းဂီတန္းသိလိုက္သည္။ထယ္ေယာင္းကလြဲၿပီးတစ္ျခားဘယ္သူမွမ႐ွိ။ဖုန္းကိုလွမ္းယူၿပီးနာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုမွ၆နာရီခြဲ။မ်က္ႏွာကိုလက္နဲ႔ျပင္းျပင္းပြတ္ၿပီး သက္ပ်င္းခ်ကာတံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့
ျပင္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္တဲ့ထယ္ေယာင္း။
"ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းသြားရေတာ့မွာ ဒီေန႔ကစာေမးပြဲပထမရက္ ခင္ဗ်ားျပင္ထားေတာ့ လိုက္ပို႔ဖို႔ေနာက္မက်ေစနဲ႔ေနာ္
တနလၤာေန႔ဆိုေတာ့ကားပိတ္မွာ ျပန္လည္းအိပ္မေနနဲ႔"
"အင္း...စိတ္ခ်ပါ"
သူ႕ကိုေျပာၿပီးထြက္သြားတဲ့ထယ္ေယာင္းကို ယြန္းဂီလည္းတံခါးပိတ္ၿပီးေက်ာခိုင္းကာ ခဏျပန္ေမွးဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္ျပန္အိပ္မေနနဲ႔ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ျမန္ျမန္ျပင္ရေတာ့သည္။
.
.
.
"ခင္ဗ်ားမျပန္နဲ႔ေနာ္ ဒီကပဲေစာင့္"
"ထယ္ေယာင္းစာေမးပြဲက ၃နာရီေတာင္ေလ"
"အဲ့ေတာ့..."
"ကိုယ္ကဒီေက်ာင္းထဲမွာပဲ ၃နာရီေတာင္ေစာင့္ေနရမွာလား
ထယ္ေယာင္းေျဖၿပီးခ်ိန္ေလာက္ ကိုယ္လာေခၚမယ္ေလ"
"ေစာင့္ေပါ့ ခင္ဗ်ားကအလုပ္မွမ႐ွိတာ
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္၃နာရီလုံးစာေမးပြဲခန္းထဲမထိုင္ဘူး
ေျဖၿပီးတာနဲ႔ထြက္လာမွာ ခင္ဗ်ားဒီကပဲေစာင့္"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ထြက္သြားတဲ့ထယ္ေယာင္းကို ယြန္းဂီဘာမွျပန္မေျပာပဲသာၾကည့္ေနလိုက္သည္။ထယ္ေယာင္းေျဖရမယ့္အေဆာင္ထဲဝင္သြားေတာ့မွ
"ဟက္...ငါကဘာလို႔မင္းစကားနားေထာင္ရမွာလဲ
ဟယ္လိုသားႀကီး...ဘယ္မွာလဲ ငါလာခဲ့မယ္.....အိုေက"
နမ္ဂြၽန္ကိုဖုန္းေခၚၿပီးတာနဲ႔ ကားေလးကိုေမာင္းထြက္သြားတဲ့ယြန္းဂီကို ထယ္ေယာင္းကစာေမးပြဲခန္းထဲကေနၾကည့္ေနခဲ့တာကိုေတာ့ ယြန္းဂီမသိလိုက္ပါ။
Kimharu4121992🌵