Chapter 27
Elixxir's Point Of View
We never talked after that. She is avoiding me, I do too.
But sometimes, I unconsciously take a glance at her seat. Because since then, I never saw her stay in our classroom or in the cafeteria to eat.
I don't have any idea where she is eating. Basta bigla nalang siyang nawawala sa klase.
"Everyone, go back to your seats. May announcement ako."
Kaagad akong umayos ng upo nang marinig ang boses ni Luhence.
He is our class president kaya naman siya ang naka-assign sa mga announcement sa klase.
For the time being, wala pa kasi kaming adviser.
"Wala na rin tayong klase sa susunod na subject kaya naman pinapayagan ko na kayong umuwi."
Walang paligoy-ligoy na sabi niya.
Naghiyawan ang lahat.
"Wala ng pupunta kung saan saan ha! Ako ang responsable sa pagpapauwi sa inyo ng maaga!"
Pagsigaw pa niya na hindi naman ganoon ka-pinansin pa ng lahat.
Hindi naman kasi nila susundin.
Nang magawi ang mga mata ko sa upuan ni Uhna, napansin ko na wala siya roon pero naiwan doon ang bag niya.
May pinuntahan pa ba siya?
Why do I care?
Hindi na ako nagpaalam pa sa mga kaibigan ko dahil ni-isa sa kanila ay hindi ko mahagilap sa loob ng room. Nandito pa ang mga bag pero wala naman yung mga may-ari.
Habang naglalakad ako sa hallway ay nakasalubong ko sina Xsana at Jekyll na mukhang mayroon nanamang pinag-aawayan.
Hindi ko alam kung saan nila nakukuha ang lakas para awayin ang isa't isa araw araw.
"Elix? Uuwi ka na? Maaga pa."
Kaagad na pigil a akin ni Xsana pagkalapit namin sa isa't isa.
"May balak pa akong puntahan. Sabihan niyo nalang yung iba na umalis na ako. Lalo na si Eumee. Baka hagilapin ako no'n."
Kaagad silang tumango sa akin at nagpaalam na kami sa isa't isa.
I am about to pull my car out of the parking lot when a motorcycle stopped in the driveway.
Napamura pa ako sa gulat dahil bigla nalang iyong huminto sa likuran ng sasakyn ko.
Kung hindi ko pa nakita sa rear view mirror ay masasagasaan ko talaga ang taong iyon.
Sinilip ko ang kinaroroonan niya at sumigaw.
"Excuse me, can you please move away."
Magalang na pagsigaw ko. But that person didn't move.
I guess he didn't just hear what I've said.
Kaya naman bumaba ako ng kotse at nilapitan siya.
"Excuse me, pauwi na ako. Can you please move your motorcycle?"
Tumango naman siya kaagad kaya nakahinga ako ng maluwag.
"Thank you."
Sabi ko bago sana babaik na sa sasakyan ko nang magsalita ang lalaking iyon.
"In one condition."
The person removed his helmet and I was in shock.
"Answer my questions."
He's here?
"Why are you–"
"No questions from you. Answer mine first."
Nagtiim-bagang ako at naikuyom ang kamao ko.
"I don't want to talk to you."
Tinalikuran ko na siya at mabilis na naglakad pabalik sa sasakyan ko.
Binuksan ko ang makina niyon kahit pa alam kong naroon pa rin ang taong iyon sa dadaanan ko.
"Get out of there kung ayaw mong sagasaan kita."
"You can't."
Umiiling pang sabi niya.
I can–t. True.
Sa sobrang inis ko ay kinuha ko ang gamit ko, ang susi ng kotse ko, at lumabas doon.
"See? Ready to answer my questions now– Felix!"
Sigaw niya nang dire-diretso akong naglakad at nilagpasan lang siya.
"Really, you are doing this to me?"
Parang natutuwa pang sabi niya habang sinusundan ako sa paglalakad.
Dire-diretso lang ako at hindi ginawang pansinin siya.
"Felix stop. We are not in some kind of drama okay."
Pwersahan niya akong hinila para huminto sa paglalakad.
And I don't know why. But wen I face him, my tears won't stop pouring.
I cried.
"Why am I....?"
Pagtatanong ko habang pinupunasan ang mga luha.
He started laughing as if something is funny.
"Don't ask me, why are you even crying?"
Ten years... I've waited ten long years before I could meet him again.
He didn't even call. Not a single time in the last five years!
"Come on, iiyak ka talaga sa reunion natin?"
I look up at him. My eyes are still wet because of tears.
It's been so long but all I have in mind right now is that I want to punch his face.
I am having my emotions mixed. But I can feel anger rising inside me over everything else.
"Felix, what are you—"
Hindi ko na pinatapos ang balak niyang sabihin at kaagad na sinuntok ang mukha niya.
That's one.
He called me Felix thrice.
"I am not Felix."
Ang dalawang suntok na ginawa ko ay hinyaan niyang tumama sa mukha niya. Pero sa ikatlong beses na sinubukan ko na suntukin siya ay hindi na niya hinayaang dumapo pa sa mukha niya ang kamao ko.
We were both in the middle of the parking lot, in my school. But who cares?
I am so angry.
So much that I want to punch his face more.
But as I look into his eyes, I couldn't.
"They died...."
I don't know why I said that.
That's just.... naturally come out.
I started crying again.
His smile fade after he heard that and pushed me to the side and seat infront of me.
"It's okay, hindi mo kasalanan."
He said while patting me in my shoulder.
"I am sorry."
Tuloy-tuloy na pag-iyak ko.
Hindi ko magawang pigilan an mga luha ko. Hindi ko alam kung bakit bigla naang iyong bumuhos.
Ang alam ko kanina ay nagagalit ako. But when my memories flooded inside me and showed me the past that always want to forget, I couldn't stop my tears.
"Hindi mo kailangan na humingi ng tawad. Wala kang kasalanan."
"But I– I am guilty for surviving alone."
I heard him chuckled. Then he pat me on my head.
"You're just born lucky."
I can't laugh but I think it's true though.
I've survive death a lot of times now.
While I am in the Louisiana Household, since grandmother announced that I will be the next heir of the family, I've been poisoned a lot of times and kidnapped more than I can remember.
I am just thirteen that time. But I've endured and went through a lot.
"Are you going to take me home now?"
Ngumiti siya at ginulo ang buhok ko.
I am talking about our old house.
The home we use to live in with our parents.
"Silly. Why would I do that? You have your own home to go to."
I know what own home he reffering to.
So he is not here to take me with him?
I felt happy for a moment.
Bakit ba kasi umasa pa ako?
Tinapik ko ang kamay niya para alisin sa ulo ko.
"What did I expect? Ofcourse you won't."
Nauna na akong tumayo at naglakad para pulutin ang mga gamit ko na nagkalat sa daan.
Nanatili naman siyang naka-upo sa kalsada.
Bumuntong-hininga siya bago magsalita.
"It's not like I won't. I can't."
Sabi niy na ikinakunot ng noo ko.
"You are registered as their family member now. I can't take it back. I am not qualified to do that."
Mabilis akong naglakad papalapit sa kaniya at kinuwelyuhan siya.
"And why is that?"
We are brothers. He is more than capable of taking care of me now! How can it be impossible?
"Because we're not related."
Inalis niya ang kamay ko sa kwelyo niya at tumayo na. Haang ako naman ay hindi makapaniwala sa narinig.
Habang pinapagpagan niya ang sarili ay nilapitan ko siya.
"What are you saying? How can we not become like that? You're my biological brother!"
Bumuntong-hininga ulit siya bago sumagot sa akin.
"Your parents, they are not my parents, okay?"
Naguguluhan ko siyang tiningnan.
My parents are not his parents? How did that happen?
"Then– Then who is–"
Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin dahil kaagad siyang nagsalita.
"Who knows? They said I am abandoned by my real parents since I am a newborn."
Hindi ako makapaniwala sa naririnig.
And he is telling me that naturally. As if it's not a big deal to him.
As if being abandoned don't feels like shit.
"But if you really want to change your name back. There's a way–"
Napunta ang atensyon namin pareho sa mga estudyanteng nagsigawan na para bang may karumal-dumal na nasaksihan.
"What is happening?"
Naguguluhang tanong ko habang pilit na tinatanaw ang nangyayari sa pinanggalingan ng ingay.
Nang may dumaan na estudyante galing sa gawing pinanggalingan ng mga pagsigaw ay kaagad ko siyang pinahinto.
"Anong nangyayari doon?"
Pagtatanong ko sa kaniya.
He looks scared, like really, frightened. He is shaking in fear.
"Someone– Someone jump off the building."
"Who? Nakita mo ba ang pangalan?"
Mabilis niyang iniiling ang ulo.
Hinayaan ko na siyang makaalis pagkatapos no'n. Nakatanggap rin kasi ako ng tawag mula sa mga kaibigan ko.
Group call.
"Fvck! Fvck it! Guys shit!"
Paulit-ulit na pagmumura ni Xsana habang nakaharap sa camera.
Sobrang stress ng mukha niya at hindi maipaliwanag ang gusto niyang ipaliwanag.
"What the hell is happening? May tumalon raw?"
"WHAT THE HELL!"
Sigaw na nanggaling sa kasama ni Xsana sa loob ng room. Si Kinsrae.
Kaming dalawa palang ang magka-video call. Wala pa yung iba.
"Xsana! Is that her? Our classmate?"
Hindi na naging maayos ang camera ni Xsana at hindi ko na sila makita pa ni Kinsrae.
Maya-maya lang din ay sumagot na si Flynn na malakas ding napamura.
Nasa school grounds siya at sobrang dami na ng tao ro'n.
"Guys it's Uhna! Look at those shoes. That's hers!"
Pagsigaw niya.
Naririnig ko ang pagsisigawan at iyakan ng mga estudyante sa paligid niya.
Imposible.
"This is a crazy prank Flynn! Stop kidding!"
Kahit pa na sinabi ko iyon ay mabilis akong tumakbo papunta sa kinaroroonan nila.
Nagulat pa nga si Kuya na sa tingin ko ay sumunod na rin sa akin.
"Give a way!"
Sigaw ko kaya naman mabilis na umalis sa daraanan ko ang mga estudyanteng nakapalibot sa kung ano man ang nasa harapan.
Then I felt my knees shaking.
My heart wouldn't stop beating fast after I saw the dead girl's body.
"Don't go near her!"
Awat sa akin ni kuya na kung hindi dumating ay paniguradong nilapitan ko na ang bangkay ng babaeng iyon to confirm.
It can't be her.
Please don't.
That's not her.
Dumating na ang mga pulis kasama ang isang ambulansya.
Narito na rin sa baba ang lahat ng kaibigan ko.
All of them are looking at the body with disgust and fear.
While I remain hopeful, because I am still wishing.
Wishing that it wasn't really her.
But as they lift the body and turn her front, my world was shaken.
I can hear a loud girl's cry in the side and realize that she is Uhna's friend. Mara.
She wouldn't stop crying, shouting and begging.
While I can feel my insides being torn.
Piece by piece.
Until it turn into shreds.