'ဗွီ...ဗွီ...ဗွီ'
တရစပ်အသံမြည်နေတဲ့ဖုန်းက ကုတင်ဘေးရှိခုံပေါ်မှဖြစ်
သည်။ယွန်းဂီကရေချိုးနေတာကြောင့် ဖုန်းvibrateသံကိုမကြားရပါ။ဖုန်းကတောက်လျှောက်ဆက်မြည်နေသည်။
ယွန်းဂီ သဘက်ပဲပတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတော့ တဗွီဗွီအသံနှင့်လင်းနေတဲ့ဖုန်းကြောင့် ခန္ဓါကိုယ်ရှိတင်ကျန်နေသော ရေတောင်မသုတ်အားပဲပြေးကိုင်ရတော့သည်။ဆက်လာသူကတော့ နမ်ဂျွန်ဖြစ်သည်။
'ဘာလို့ခုမှလာကိုင်တာလဲ...သေမယ့်အရေးဆို ငါသေနေပြီသူတောင်းစားရဲ့'
ဖုန်းကိုင်ကိုင်ချင်းမှာပဲ စကြားရတဲ့ဆဲရေးတိုင်းထွာသံကြောင့် ယွန်းဂီမျက်မှောင်ကျုံ့ကာသက်ပျင်းချမိသည်။
"အခုမသေသေးဘူးမလား... ဘာကိစ္စလဲ သားကြီး"
သူပြန်ပြောတော့ နမ်ဂျွန့်ဘက်မှထပ်ပြီးဆဲဆိုလာတော့သည်။တယ်လည်းအဆဲသန်တဲ့ကောင်။
'ဒီနေ့ ဟိုကောင်တွေနဲ့ချိန်းထားတယ်...သွားရအောင်...ငါတို့လက်ရည်ကို...အဲ့ကောင်တွေကလျော့တွက်နေတာ...သွားပြီးပညာပေးရအောင် သားကြီး'
နမ်ဂျွန့်ဘက်က အားတက်သရောပင် သူ့ကိုဖိတ်ခေါ်လာသည်။သူလည်းသွားချင်ပါသည်။အခုတလော လီဟန်မင်းတို့ဘက်က ခဏခဏစိန်ခေါ်နေတာ သူသိသည်။ဒါပေမယ့်
လည်းသွားလို့မရတာမို့ နမ်ဂျွန့်ကိုဘယ်လိုပြောရပါ့မလဲ?
'ယွန်းဂီ...မင်းဘာတွေ တွေဝေနေတာလဲ...သွားမယ်မလား... ငါလာခေါ်မယ်...မနေ့ကမှ မာမီ့ဆီကရထားတဲ့lambo အသစ်စက်စက်လေးနဲ့ လာခေါ်မယ်...ဟဲဟဲ'
ကြွားလုံးထုတ်နေတဲ့နမ်ဂျွန်က သူ့ကားအသစ်နဲ့ဟိုကောင်
တွေကို သွားရှုပ်ဦးမယ်။ကြွားကလည်းကြွားသေး။ငယ်ငယ်တည်းကတော်တော်ကြွားတဲ့ကောင်က ခုထိဗီဇမပျောက်။
"သားကြီး...ဟူး...ငါလာလို့မရဘူးကွ...ငါထယ်ယောင်းကို သွားကြိုရမှာ"
'ဘာ!...ဘယ်ကထယ်ယောင်းလဲ...မင်းဆော်လား...ပြောတော့မမဆို'
အော်လိုက်တာ သူ့ရဲ့နားစည်တောင်ကွဲထွက်တော့မယ်ထင်။
မေ့နေတာ...နမ်ဂျွန်မှထယ်ယောင်းကိုမသိပဲ။မသိလည်း ရှင်းပြဖို့အချိန်မရှိတော့ဘူး။အခုတောင် 8ခွဲတော့မယ်။မြန်မြန်လစ်မှ တော်ကာကျမည်။
"သားကြီး...ငါနောက်ကျရင်အားလုံးရှင်းပြပါ့မယ်...ဟိုကောင်တွေဆီ မင်းတစ်ယောက်တည်းမသွားနဲ့...ငါအားရင်မင်းဆီလာခဲ့မယ်...ဒါပဲနော်သားကြီး...အာ...မေ့လို့...ချစ်တယ်သားကြီး...မွ"
နမ်ဂျွန်ကတော့ ပြောချင်ရာပြောပြီးဖုန်းချသွားသောယွန်းဂီကြောင့် တင်းလေတော့သည်။နမ်ဂျွန်ကို ယွန်းဂီပလစ်ထားတာများနေပြီဖြစ်တာကြောင့် နမ်ဂျွန်တော်တော်စိတ်ဆိုးသွားသည်။အခုလည်း နမ်ဂျွန်စိတ်ကောက်မယ်မှန်းသိလို့ ချစ်တယ်တွေ အာဘွားတွေပေးသွားတဲ့ယွန်းဂီကိုရွံ့ဖို့ကောင်းလိုက်တာဟုသာ နမ်ဂျွန်တွေးရင်းဆဲနေတော့သည်။
ယွန်းဂီ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသွားတော့ ကားသော့မြန်မြန်ဆွဲကာ ထယ်ယောင်းဆီသွားဖို့ကားကိုဒုန်စိုင်းမောင်းတော့သည်။9နာရီ15မိနစ်အရောက်လာခိုင်းတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ယွန်းဂီပြာယာခတ်နေတော့သည်။
မီးပွိုင့်မိတုန်း သူပြီးခဲ့တဲ့သောကြာနေ့က သောက်ပြဿနာလေးဆီကခံလိုက်ရတာကိုတွေးရင်း ပျောက်နေတဲ့ဒေါသတွေကပြန်ထထွက်လာပြန်သည်။
ပြီးခဲ့တဲ့ရက်ကယွန်းဂီကတော့ မမကိုတွေ့ရမယ်ထင်ပြီး ရန်တခုန်ခုန်နဲ့မောင်းလာလိုက်တာ ထယ်ယောင်းပြောတဲ့ခြံရှေ့ရောက်တော့ ခြံစောင့်ဖြစ်ပုံရသည့်ဦးလေးကြီးက သူတို့ကားကိုမြင်သည်နှင့် ခြံတံခါးဖွင့်ပေးဖို့ပြင်နေသည်။အဲ့ဒါကို ထယ်ယောင်းကလက်ပြ၍ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ပြီးတော့ ယွန်းဂီဘက်သို့လှည့်၍
"ကျွန်တော် ဒီကပဲဆင်းမယ်...ခင်ဗျားကိုအိမ်ထဲထိခေါ်ဖို့တော့အစီအစဥ်မရှိဘူး... ဒါဆိုခွင့်ပြုပါဦး"
ယွန်းဂီကတော့ သူ့အကြံလေးပျက်တော့မည်ဖြစ်၍ ထယ်ယောင်းပြောတာကို ဒေါသထွက်ချိန်တောင်မရ။မမကိုတွေ့ဖို့သာစိတ်အားထက်သန်နေသည်။
ကားတံခါးဖွင့်ကာ ထွက်သွားတော့မယ့်ထယ်ယောင်းကို
ယွန်းဂီ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် လက်ကောက်ဝတ်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်မိသည်။ထယ်ယောင်းက မကြိုက်သလိုကြည့်လာမှသတိဝင်ပြီး ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
"ဟို...ကိုယ်မမနဲ့တွေ့သွားလို့မရဘူးလား ထယ်ယောင်း"
ထိုစကားကြောင့် ထယ်ယောင်းက ယွန်းဂီဘက်သို့ပြန်လှည့်ကာညစ်ပြုံးလေးပြုံးရင်း
"ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ကိုပြန်လိုက်ပို့တာမလား...ကျွန်တော်အခုအိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလေ...အဲ့တော့ခင်ဗျားပြန်လို့ရပြီ... ပြီးတော့...ကျွန်တော့်အစ်မကို တွေ့ကရာလူနဲ့ပေးတွေ့ဖို့...ကျွန်တော်ကခွင့်ပြုမယ်ထင်လား"
ယွန်းဂီ ယောင်နနနှင့်ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။မသိရင်
ယွန်းဂီပုံစံကလိုချင်တာကိုဝယ်မပေးပဲ အဆူခံနေရသော
ကလေးနဲ့တူနေသည်။ထယ်ယောင်းက ယွန်းဂီအပြုအမူကို လှောင်သလိုပြောင်သလိုရယ်ပြီး ကားပေါ်ကဆင်းသွားတော့သည်။ယွန်းဂီကတော့ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးကျန်ခဲ့သည်။
ယွန်းဂီစိတ်ထဲတွင် မမကိုရဖို့အရေးဒီလိုမလောက်လေး
မလောက်စားကင်မ်ထယ်ယောင်းကို ကျော်ဖို့မလွယ်ဘူးဟူ၍တွေးကာကျန်ခဲ့သည်။
ထယ်ယောင်း ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးဖွင့်ပေးထားတဲ့တံခါးကိုဝင်ကာနီးမှ တစ်ခုခုကိုသတိရကာ ယွန်းဂီကားဆီပြန်သွားရင်းကားမှန်ကိုခေါက်လိုက်သည်။အခုထိတစ်နေရာကိုငေးပြီးတွေးကောင်းနေတဲ့ ယွန်းဂီလည်းကားမှန်ခေါက်သံကြောင့် အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာတော့မှ ထယ်ယောင်းခေါက်နေတာကိုမြင်တော့သည်။
"ကျွန်တော့်ကို တနင်္လာနေ့လာခေါ်ပေးပါ...နောက်ဆိုခင်ဗျားပဲအကြိုအပို့လုပ်ပေး...ကျွန်တော်ကြားတာတော့...ခင်ဗျားကအလုပ်မရှိဘူးမလား...မပို့ချင်လည်းပြောနော်...မမ့ကိုသဘောကျနေတဲ့လူတွေကများတော့...နောက်တစ်ယောက်ကိုပို့ခိုင်းမလို့"
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် ယွန်းဂီမျက်လုံးတွေပြူးသွားသည်။ဘယ်ကောင်က ငါ့မမကိုငါနဲ့လုဖို့ကြိုးစားနေတာလဲ?ငါ့ယောက်ဖလေးကိုမျက်နှာလုပ်ဖို့ကြိုးစားရင် ငါ့ကိုအရင်ယှဥ်ကြ။ယောက်ဖလေးစိတ်တိုင်းကျ အကြိုအပို့ကို ဒီကကောင်ပဲပို့ပေးရမှာပေါ့။ကျန်တဲ့ကောင်တွေ ကြားထဲကအမှတ်မယူနိုင်အောင်ကို ယောက်ဖလေးနားမှာကပ်နေရမယ်။
"ကိုယ်ပဲလိုက်ပို့ပါ့မယ် ထယ်ယောင်း...ကိုယ်တနင်္လာနေ့ ဘယ်အချိန်လာခေါ်ရမလဲ"
ယွန်းဂီစကားကြောင့် ထယ်ယောင်း ခေါင်းမော့ကာရယ်လိုက်သည်။အမှန်တော့ ထယ်ဟီးကိုသဘောကျနေတဲ့လူတွေထဲမှ ထယ်ယောင်းဆီမှာဒီလိုအစမ်းသပ်ခံဖို့ကို ထယ်ယောင်းက ကြိုတင်စုံစမ်းပြီးမှ မမ့ကိုထိုလူအားသူ့ဆီလွှတ်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။ထယ်ယောင်းအဖြစ်က ရှေးခေတ်က
သမီးတော်ကို သားမက်တော်ရှာပေးတဲ့ ဖခမည်းတော်ဘုရင်တွေအဖြစ်နှင့်ခပ်ဆင်ဆင်ပေ။အခုလည်း တစ်ခြားလူတွေမရှိပေမဲ့ ယွန်းဂီကိုလီဆယ်ကာခြောက်လိုက်တော့ ချက်ချင်းလက်ခံလာတာကို တွေးရင်းရယ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
"မနက်9နာရီ 15မိနစ် ဒီနေရာကိုပဲလာခေါ်ပါ"
ထိုမျှသာပြောပြီးထွက်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကို သူခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိလားတောင်မသိ။ခုနက သူပြောတာကိုရယ်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုမြင်ပြီး စိတ်ထဲရင်ခုန်သလိုမျိုးတစ်မျိုးတမည်ခံစားလိုက်ရတာကို တွေးနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
"မဖြစ်နိုင်တာ...ရင်ဘတ်ထဲကကောင်ကမမအတွက်ပဲခုန်တာလေ...အဲ့ဟာလေးကမမနဲ့မျက်နှာပေါက်တူနေလို့ဖြစ်မှာပါ...ဒါပေမဲ့...မမမှာလေးထောင့်ဆန်ဆန်အပြုံးတွေမှမရှိတာ...အား...ဘာတွေလဲမသိတော့ဘူး...မမ့ကိုအရမ်းသတိရနေလို့ဖြစ်မယ်...အဲ့ဟာလေးကိုတွေ့ရင်မမကိုပဲသတိရနေတော့ခုန်သွားတာဖြစ်မယ်...ဟုတ်တယ်...ဟုတ်တယ်"
ယွန်းဂီတစ်ယောက်ပါးစပ်ကလည်းပြော၊လက်ကလည်းကိုယ့်ခေါင်းကိုယ်ရိုက်ရင်းသာ ကားကိုမောင်းထွက်သွားတော့သည်။
ယွန်းဂီတစ်ခုသတိမထားမိလိုက်တာက ကားတံခါးကိုတစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ်ကို သူများဖွင့်ပေး၊ပိတ်ပေးမှစီးတတ်တယ်ဆိုသောထယ်ယောင်းက သူကိုယ်တိုင်ကားတံခါးဖွင့်၍ဆင်းသွားသည်ဆိုတာကိုပင်။
.
.
တစ်နေ့ကလိုက်ပို့ခဲ့တဲ့အတိုင်း မမအိမ်ရှေ့ရောက်တော့သောက်ပြဿနာလေးက ခြံရှေ့မှာလွယ်အိတ်ကိုင်၍ စောင့်နေပြီဖြစ်သည်။သူလည်း ရင်ထဲကအညှိုးတွေကိုနောက်ထား၊ကားပေါ်ကမြန်မြန်ဆင်း၍ ကားတံခါးကိုဖွင့်ပေးတော့ ကျော့ကျော့မော့မော့လေးတက်သွားတာများ...ကိုယ့်မှာသူ့အစေခံအတိုင်းပဲ။
"2မိနစ်နဲ48စက္ကန့်နောက်ကျတယ် ခင်ဗျား"
"ဪ"
ယွန်းဂီ ကားပေါ်ရောက်ရောက်ချင်း ကြားရတဲ့စကားကြောင့် 'အော်' ဟုသာပြန်ပြောနိုင်တော့သည်။
"ကိုယ်နောက်နေ့ကွက်တိလာပါ့မယ်"
"အွန်း"
ကားပေါ်တွင်နှစ်ယောက်လုံး စကားတစ်ခွန်းမှမဟကြ။မောင်းတဲ့သူကလည်းမောင်း၊အခန့်သားထိုင်၍လိုက်စီးသူကလည်းစီးနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကအတော်ပင်တိတ်ဆိတ်နေတော့သည်။ပြဿနာက အခုမှစမှာဖြစ်သည်။
တက္ကသိုလ်ရှေ့ရောက်တော့ ထယ်ယောင်းကဌာနရှေ့ထိမပို့ခိုင်းပဲ ကျောင်းရှေ့မှာသာရပ်ခိုင်းသည်မို့ လူမြင်ကွင်းမှာယွန်းဂီကားတံခါးဖွင့်ပေးရမှာ သေချာသလောက်ဖြစ်နေသည်။ထို့ကြောင့် ယွန်းဂီကမဖွင့်ပေးချင်တာကြောင့် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။
"ကျွန်တော့်ကိုတံခါးဖွင့်ပေးလေ"
"ကိုယ်ဖွင့်ပေးထားတယ်လေ...lockမချထားဘူး"
ယွန်းဂီက ထိုသို့ပြောလာတော့ ထယ်ယောင်းကလည်းမခေသူမို့ ကားတံခါးမှန်အထိခြေထောက်ကိုဆန့်၍ ဖိနပ်ထိပ်နှင့်တွန်းကာဖွင့်လိုက်သည်။
"ကျွန်တော်က ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ်ပဲတံခါးမဖွင့်တတ်ဘူးပြောတာ...ခြေထောက်နဲ့တော့ရတယ်လေ...ခင်ဗျားလည်းအပြစ်မမြင်ဘူးမလား"
ထယ်ယောင်းအမေးကို ယွန်းဂီပြန်ဖြေဖို့အတွက် ကိုယ့်ပါးစပ်ကိုကိုယ်အတင်းလုပ်ဆောင်ခိုင်းနေရသည်။နောက်ဆုံး ပါးစပ်ကဘာစကားမှထွက်ဖို့မလုပ်ဆောင်နိုင်တာမို့ မျက်လုံးမှိတ်၍သာခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ ထယ်ယောင်းက မဲ့ပြုံးလေးဆင်မြန်း၍ဆင်းသွားလေသည်။ထယ်ယောင်းခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်တာသေချာမှ ယွန်းဂီပေါက်ကွဲတော့သည်။
"အား!!...ငါ့ဘေဘီကိုခြေထောက်နဲ့လုပ်သွားတာ...
သူတောင်းစားလေး!...ငါ့ဘေဘီလေးပေကျံကုန်ပြီ...အား!...ခံပြင်းတယ်...ခံပြင်းတယ်...ဒီနှစ်car collectionထဲမှာ ငါ့အကြိုက်ဆုံးဘေဘီလေးကို မင်းကခြေထောက်နဲ့!...fuck uပဲ ကင်မ်ထယ်ယောင်း!!!"
.
.
.
ဒီလိုနဲ့ပဲ ယွန်းဂီတစ်ယောက် ထယ်ယောင်းဒရိုင်ဘာလုံးလုံးဖြစ်သွားတာ 1လပင်ကျော်နေပြီဖြစ်သည်။ဒီကြားထဲ နှစ်ယောက်သားရဲ့ဆက်ဆံရေးက ကောင်းလာဖို့နေနေသာသာ၊ပိုပိုဆိုးလာသည်။ယွန်းဂီဘက်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်းငြိမ်ခံနေရတာပင်။ထယ်ယောင်းကတော့ အောင်နိုင်သူစစ်သူကြီးဖြစ်သည်။အခုလည်း ကျောင်းကလိုက်ပို့ပေးတဲ့tripကို တစ်ယောက်တည်းမသွားချင်တာကြောင့် သူ့ဝေယျာဝစ္စတွေလုပ်ပေးရန် ယွန်းဂီအားအတင်းခေါ်သည်။ယွန်းဂီက'ဘူး'ခံငြင်းနေပေမယ့် ထယ်ယောင်းက ထုံးစံအတိုင်းခြိမ်းခြောက်တော့ လိုက်ဖို့ခေါင်းညိတ်လိုက်ရပြန်သည်။
"ယွန်းဂီ မင်းဟာလေးကကွာ...မင်းကိုသိပ်နိုင်စားတာပဲ...တော်ကြာမမနဲ့မရပဲ...ယောက်ဖလေးနဲ့ညားသွားဦးမယ်"
မနက်စောစောယွန်းဂီမှာ ထယ်ယောင်းနှင့်လိုက်ရန် အထုပ်ပြင်နေတုန်း ဖုန်းမဆက်ဘာမဆက်နှင့် ရောက်ချလာသောနမ်ဂျွန်ဖြစ်သည်။
"ဘောကို ငါ့ဟာလေးလား ကင်မ်နမ်ဂျွန်!!...မင်းပြန်ချင်ရင်ပြန်တော့"
အဝတ်တွေကိုဖြစ်သလိုထိုးသိပ်ထည့်နေရင်း သူ့ကိုလှမ်းပြောသည့်ယွန်းဂီကို နမ်ဂျွန်ရယ်ရင်းသာကြည့်နေသည်။
"စတာပါကွာ...မင်းကလည်း စိတ်ကြီးပဲ...ဒါနဲ့လေ...ငါလည်းလိုက်လို့ရလား...မင်းမရှိတော့ငါလည်းပျင်းနေပြီသားကြီး...ငါလည်းစိတ်ပြေလက်ပျောက်လိုက်ချင်တယ်"
နမ်ဂျွန့်အပြောကို ယွန်းဂီခပ်မြန်မြန်ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။နမ်ဂျွန်ပါတော့ သူလည်းအဖော်ရတာပေါ့ဆိုတဲ့အတွေးကြောင့်ပင်။
"ထယ်ယောင်းကိုဖုန်းဆက်မေးလိုက်မယ်...တက္ကသိုလ်ကလုပ်တာဆိုတော့...အပြင်လူတွေလိုက်လို့ရပါ့မလားလို့"
"မင်းကလည်းကွာ...ငါကအဲ့ကျောင်းသားတွေနဲ့လိုက်မှာမှ
မဟုတ်တာ...ငါ့ဘာသာမင်းနဲ့ပဲလိုက်ပြီး...ဟိုတယ်မှာတည်းမှာပေါ့...တုံးချက်ကွာ"
"မင်းအဲ့လိုလုပ်လို့ရမလား...လိုက်မယ့်လိုက်ငါတို့နဲ့ပဲလိုက်ပေါ့...မင်းတစ်ယောက်တည်းဘာလုပ်မလို့လဲ"
ယွန်းဂီ နမ်ဂျွန့်ကိုငေါက်ပြီး ချက်ချင်းထယ်ယောင်းဆီသို့ဖုန်းခေါ်ကာ အကျိုးအကြောင်းပြောပြလိုက်သည်။နမ်ဂျွန်ကတော့ လိုက်မယ်ပြောမိတာမှားပြီဆိုသောအတွေးနှင့်သာ ခေါင်းထိုင်ကုတ်နေတော့သည်။
"ထယ်ယောင်းက ဆရာ့ကိုဖုန်းဆက်မေးတော့...သူ့အပေါင်းအသင်းတွေမို့ ရတယ်တဲ့...ပြီးတော့...လုပ်အားပေးလည်းလိုနေတာမို့...ကူပေးဖို့အဖော်ရတယ်တဲ့...မင်းလိုက်လို့ရပြီသားကြီး"
"ဘောကိုလုပ်အားပေးလား...ငါ့ဘာသာတောင်ပျင်းလို့သေတော့မလိုဖြစ်နေတာကို...မလိုက်ချင်တော့ဘူး မင်ယွန်းဂီရေ...လစ်ပြီ"
လစ်ဖို့ပြင်နေတဲ့နမ်ဂျွန်ကြောင့် ယွန်းဂီအခန်းတံခါးကိုပြေးပိတ်ကာ ခန္ဓါကိုယ်နှင့်ကာထားလိုက်သည်။
"မင်းအဲ့လိုလုပ်လို့ရမလား ကင်မ်နမ်ဂျွန်...မင်းလိုက်ချင်တယ်ဆိုလို့ ငါကအကုန်ပြောပြီးနေပြီကို...မရဘူး...ငါနဲ့ချက်ချင်းလိုက်ခဲ့...ငါအခုပြီးနေပြီ"
"မလိုက်နိုင်ဘူးကွာ...ဘေးဖယ်"
"အိုကေ...အိုကေ...မင်းလိုချင်နေတဲ့rolexနာရီ...ဘယ်လိုလဲ"
နမ်ဂျွန် မေးစေ့ကိုပွတ်ကာစဥ်းစားနေလိုက်ပြီးမှ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။နမ်ဂျွန်အရမ်းလိုချင်တဲ့ ယွန်းဂီဆီမှနာရီဖြစ်သည်။limited editionမို့သူလိုက်ဝယ်၍လည်းမရတာကြောင့်ပင်။ယွန်းဂီကတော့ နမ်ဂျွန်လိုက်ဖို့ကိုသာ စိတ်အားထက်သန်နေသည်မို့ နာရီကိုပါစိတ်မဝင်စားတော့ချေ။သူ့ကိုယ်သူလည်း ဘာကြောင့်နမ်ဂျွန့်ကိုအတင်းခေါ်နေမိမှန်းမသိတော့။သေချာတာကတော့ လူကြားသူကြားမရှောင်ခိုင်းစားတတ်တဲ့ထယ်ယောင်းက နမ်ဂျွန်ပါလာရင် သူ့အပေါ်အရမ်းမဆိုးလောက်ဘူးဟုထင်နေတာကြောင့်ပင်။
.
.
.
နမ်ဂျွန်တစ်ယောက် လိုက်လာမိတာမှားပြီဟူ၍သက်ပျင်းချည်းသာချနေတော့သည်။သူကယွန်းဂီကားနှင့်အတူလိုက်သွားရုံပဲထင်ပေမယ့် တစ်ကယ်တမ်းသွားရတော့ ကျောင်းကစီစဥ်ပေးသောကားကြီးဖြင့်မို့ နမ်ဂျွန်စိတ်ပျက်နေတော့သည်။ဒါပေမဲ့ လတ်တလောကမှရထားတဲ့rolexနာရီအသစ်စက်စက်လေးကြောင့် လိုက်ရတာမှန်သွားပြီဟုလည်းတွေးနေပြန်သည်။ယွန်းဂီလည်းနမ်ဂျွန့်လိုပင်...စိတ်အပျက်ကြီးပျက်နေပုံပင်။ဒုတိယနှစ်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတွေကြားထဲမှာ သူနဲ့နမ်ဂျွန်ပဲကြီးကောင်ကြီးမားနှင့်မို့ ရှက်လည်းရှက်၊မနေတတ်လည်းဖြစ်နေသည်။ထယ်ယောင်းကတော့ သူ့ဘေးတွင်နားကြပ်တပ်၍ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေသည်။
ကျောင်းသူလေးများကတော့ ဥစ္စာပေါရုပ်ချောအစ်ကိုကြီးနှစ်ယောက်က လုပ်အားပေးအနေနှင့်မေဂျာကking၊တစ်နည်းအားဖြင့်the whole kingနဲ့အတူပါလာတာမို့ဝမ်းသာလုံးဆို့နေကြတော့သည်။
ယွန်းဂီ သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်လုပ်နေသော ကျောင်းသူလေးများကြောင့်ပိုနေရခက်ကာ မျက်နှာကြီးအောက်ငုံ့ထားတော့သည်။ဘေးကထယ်ယောင်းကတော့
သူဦးဆောင်ပြီးခေါ်လာသည့်ယွန်းဂီကို အဖတ်တောင်မလုပ်ပဲ သီချင်းလေးတညည်းညည်းဖြင့်သာ။
နမ်ဂျွန် လက်ကနာရီကိုဓါတ်ပုံရိုက်ပြီးigတွင်တင်လိုက်သည်။captionကတော့ present from my buddy(သားကြီးဆီမှလက်ဆောင်)ဟူ၍ဖြစ်သည်။SNSသုံးရင်းငြီးငွေ့လာတာကြောင့် နမ်ဂျွန်ပျင်းလာတော့ နာရီလိုချင်လို့လိုက်ခဲ့မိတာမှားပြီထင်ပြီဟုပြန်သတိရကာ ခေါင်းကုပ်နေပြန်သည်။ယွန်းဂီကိုလှမ်းကြည့်တော့ ဦးထုပ်ကိုမျက်နှာပေါ်တွင်ကွယ်ကာ အိပ်နေပြီဖြစ်သည်။ခရီးကဘယ်လောက်ကြာမည်မှန်းမသိပေမဲ့ တစ်ကားလုံးတွင်သူပဲခေါင်းထောင်နေတာဖြစ်၏။အားလုံးက သူတို့အုပ်စုနှင့်သူတို့နေနေကြပြီး တစ်ချို့ကောင်မလေးအုပ်စုတွေက သူ့ကိုကြည့်ပြီးရယ်ပြနေကြတာကြောင့် သူလည်းသူ့ရဲ့အလှဆုံးပါးချိုင့်လေးများပေါ်အောင်ပြန်ရယ်ပြတော့ ကောင်မလေးတွေကရှက်ကုန်ကာရှေ့ပြန်လှည့်ပြီး တီးတိုးပြောနေကြသည်။
နမ်ဂျွန်ငေးနေရင်းမှ သူ့ပုခုံးပေါ်အရာဝတ္ထုတစ်ခုပြုတ်ကျလာသည်ဟု ခံစားမိတာကြောင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူကားပေါ်တက်လာတည်းက မျက်နှာကိုmaskတပ်ထားပြီးhoodieခေါင်းစွပ်ကိုစွပ်ထားသည့်လူရဲ့ခေါင်းဖြစ်သည်။
သူစတက်လာတည်းကအိပ်နေတာ ခုထိမနိုးသေးပင်။တော်တော်အိပ်နိုင်တဲ့သူပါလားဟုတွေးရင်း နမ်ဂျွန်ခေါင်းရမ်းကာ သူ့ပုံခုံးပေါ်ကျနေတဲ့ထိုလူခေါင်းကိုပါ ဘေးသို့တွန်းထုတ်လိုက်သည်။
.
.
ကားကို5နာရီတိတိစီးအပြီးမှာတော့ အလိုရှိရာနေရာသို့
ရောက်လာတော့သည်။ထယ်ယောင်းတို့မေဂျာကfashion and designမို့ သူတို့အခုလာတာက အထည်ကုန်ကြမ်းတွေထုတ်တဲ့နယ်ဘက်ကစက်ရုံတွေဆီဖြစ်သည်။မြို့ပြဖြစ်တဲ့Seoulနှင့်တော်တော်လေးကွာခြားပေမဲ့ သဘာဝပေါများကာ အေးချမ်းပြီးတိတ်ဆိတ်တာကြောင့် ကျောင်းသားတိုင်းသဘောကျနေကြသည်။နမ်ဂျွန်နှင့်ယွန်းဂီကတော့ နယ်ဘက်တွေဆိုတာဒီလိုကြီးလားဆိုပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ငိုတော့မလိုဖြစ်နေကြတော့သည်။
'ဖြောင်း...ဖြောင်း...ဖြောင်း'
အားလုံးတစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောနေကြစဥ် ဌာနမှတာဝန်ရှိဆရာတစ်ယောက်ဆီက လက်ခုပ်တီးကာအားလုံးကိုစကားပြောနေတာရပ်ရန်လက်ပြလိုက်သည်။
"ဆရာတို့ကနေရာသုံးနေရာကို အဓိကထားလည်ပတ်ရမယ်...နေရာတွေအားလုံးက ဒီဒေသထဲကအထည်လိပ်စက်ရုံတွေပဲ...တစ်ရက်ကိုတစ်ခုနှုန်းနဲ့သေချာလိုက်ကြည့်ပြီး...ကျောင်းသားတွေက စက်ရုံကရှင်းပြမယ့်အကြောင်းအရာတွေ...အထည်အလိပ်တွေကို...ကိုယ်ပိုင်ဥာဏ်နဲ့ပြန်ဖြည့်စွက်ပြီး...တစ်ဦးကိုစာတမ်းတစ်ခုစီပြင်ဆင်ပြီး...နောက်နှစ်ပတ်အတွင်းထပ်ပေးရမယ်...groupလိုက်projectကတော့...ကျောင်းရောက်မှ အဖွဲ့ခွဲပြီးဆုံးဖြတ်ပေးမှာဖြစ်ပါတယ်...ဘာခေါင်းစဥ်လဲဆိုတာကတော့...အဖွဲ့ခွဲမှဆရာကရွေးပေးမှာမို့လို့...အားလုံးအချက်အလက်တွေကိုတစ်ခုတောင်မလွတ်ပါစေနဲ့...ဒီစာတမ်းအမှတ်တွေကိုနောက်လစာမေးပွဲမှာထည့်တွက်သွားမှာဖြစ်လို့...အားလုံးကြိုးစားကြပါ...မပြန်ခင်နောက်ဆုံးရက်မှာ ဒီဒေသမှာရှိတဲ့ဘိုးဘွားရိပ်သာမှာ...ကျောင်းသားတွေတီထွင်ဖန်တီးထားတဲ့အနွေးထည်တွေကိုလှူဒါန်းမှာဖြစ်ပါတယ်...အားလုံးပဲခရီးစဥ်တစ်ခုလုံးကိုပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပါဝင်ပေးကြပြီး ဂရုစိုက်ကြပါ...ပြီးတော့လုပ်အားပေးအနေနဲ့လိုက်လာပေးတဲ့...ကျောင်းသူလေးတွေ မျက်စိကျနေတဲ့အစ်ကိုကြီးနှစ်ယောက်ကိုလည်း... လက်ခုပ်တီးပေးပြီး ဂုဏ်ပြုလိုက်ပါဦး...ဆရာကလည်းဒီကနေကျေးဇူးတင်ပါတယ် သားလေးတို့ကို"
ဆရာ့စကားအဆုံးမှာ ကျောင်းသူတွေအားလုံးကယွန်းဂီနဲ့
နမ်ဂျွန့်ကို လက်ခုပ်တီးကာ ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောကြသည်။ကျောင်းသားတွေကတော့ သူတို့ထက်သာနေတဲ့အစ်ကိုကြီးနှစ်ယောက်ကို မနာလိုသောမျက်ဝန်းများဖြင့်သာကြည့်ရင်း မတီးချင်တီးချင်နဲ့လက်ခုပ်တီးပေးနေသည်။
"ကဲ...အားလုံးပဲ...မနက်ဖြန်ကစပြီးပင်ပန်းမှာမို့...ဒီနေ့ညကိုတော့ကောင်းကောင်းစားသောက်ပြီး အားမွေးထားကြပါ... camp siteတစ်ခုလုံးအပြတ်ငှားပေးထားတာမို့...အားလုံးစီစဥ်ပေးထားတဲ့အတိုင်းနေကြပါ...လုပ်အားပေးသားလေးနှစ်ယောက်ကတော့...ထယ်ယောင်းအသိတွေဆိုတော့...ဒီကစာဖိုမှူးသားလေးနဲ့အတူ...လေးယောက်နေလိုက်လို့အဆင်ပြေတယ်မလား...အစကကွက်တိပေမယ့်....လုပ်အားပေးသားလေးတို့နှစ်ယောက်ပိုလာတော့...လေးယောက်တူတူနေဖို့ဖြစ်သွားတယ် "
ထယ်ယောင်းတို့လေးယောက်လုံး အဆင်ပြေကြောင်းခေါင်းညိတ်လိုက်တော့ ဆရာကပြုံးပြပြီးထွက်သွားသည်။ယွန်းဂီကတော့ ထယ်ယောင်းနှင့်သိ၍အဆင်ပြေပေမယ့် နမ်ဂျွန့်မှာတော့ ယွန်းဂီတစ်ယောက်ကလွဲပြီး ကျန်နှစ်ယောက်နှင့်မသိ၍ လိုက်လာတာမှားပြီဟူ၍ထပ်တွေးမိကာ ယွန်းဂီဘက်သို့လှည့်၍ အသံတိတ်ဖြင့်ဆဲနေပြန်သည်။
သူတို့လေးယောက်လုံးဝင်သွားတော့ ကုတင်ကနှစ်လုံးတည်းဖြစ်ပြီး king sizeကုတင်တွေဖြစ်သည်။နှစ်ယောက်ဆီခွဲနေလိုက်ရင်အဆင်ပြေတာမို့ ယွန်းဂီနဲ့နမ်ဂျွန်ကဦးစွာ
ဘယ်ဘက်ကကုတင်ကို သူတို့နှစ်ယောက်ယူလိုက်မည်ဟုပြောနေစဥ်မှာပင်
"ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ပဲလာအိပ် မင်ယွန်းဂီ...မသိတဲ့သူစိမ်းနဲ့မအိပ်ချင်ဘူး"
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် ယွန်းဂီရောနမ်ဂျွန်ပါ တစ်ဖက်ကmaskတပ်ထားသောစားဖိုမှူးဆိုသူကို အားနာစွာဖြင့်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ထိုလူကသူကတော့အေးဆေးပါဟု ပုခုံးတွန့်ပြကာ ခရီးဆောင်အိတ်ကိုယူ၍ဘယ်ဘက်ကုတင်တွင်ဝင်ထိုင်ကာ ပစ္စည်းတွေနေရာချနေလေသည်။တော်တော်ကို သည်းခံနိုင်စွမ်းကောင်းတဲ့လူပါလားဟု ယွန်းဂီရော
နမ်ဂျွန်ပါ တွေးလိုက်ကြသည်။
"မင်း ဟိုစားဖိုမှူးနဲ့အိပ်လို့ဖြစ်တယ်မလားသားကြီး"
ယွန်းဂီအမေးကို နမ်ဂျွန်ကညာဘက်မျက်ခုံးတွန့်ပြရင်း
"ဘာမဖြစ်စရာရှိလို့လဲကွာ...ယောကျာ်းလေးချင်းပဲကို...မကြာခင်ဘော်ဒါတွေဖြစ်သွားမှာ...တစ်ချို့အိမ်ကသခင်လေးတွေလိုကပ်သီးကပ်ဖဲ့မလုပ်တတ်ဘူး"
နမ်ဂျွန်က သူ့သူငယ်ချင်းကိုခိုင်းစားနေတဲ့ထယ်ယောင်းကို
ကြည့်မရ၍ပြောတော့ ထယ်ယောင်းကဂရုပင်မစိုက်ပေ။
သူ့ဘာသာပစ္စည်းတွေနေရာချနေသည်။
ယွန်းဂီက နမ်ဂျွန့်ကိုမပြောရန်လက်ကုတ်တော့ နမ်ဂျွန်ကအနားသို့ကပ်ကာတစ်ခုခုပြောရင်း ဘယ်ဘက်ကုတင်ပေါ်သို့တက်ကာမှေးရန်ပြင်တော့သည်။
နမ်ဂျွန့်စကားကြောင့် ယွန်းဂီမှာမျက်နှာတွေပူထူရင်း
ထယ်ယောင်းရဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်တွင်ထိုင်ကာ အထုပ်အပိုးတွေဖွင့်နေရတော့သည်။
နမ်ဂျွန်ပြောသွားသည်က
"မင်းဒီလိုပုံနဲ့ဆို မမနဲ့အကြောင်းမပါပဲ...အဲ့ကပ်သီးကပ်ဖဲ့လေးနဲ့ညားတော့မယ်...ငါကြိုမြင်နေပြီသူတောင်းစားရေ"
ဟူ၍ဖြစ်သည်။
Kimharu4121992🌵
Borahae💜
.
.
.
.
.
Zawgyi
'ဗြီ...ဗြီ...ဗြီ'
တရစပ္အသံျမည္ေနတဲ့ဖုန္းက ကုတင္ေဘး႐ွိခုံေပၚမွျဖစ္
သည္။ယြန္းဂီကေရခ်ိဳးေနတာေၾကာင့္ ဖုန္းvibrateသံကိုမၾကားရပါ။ဖုန္းကေတာက္ေလွ်ာက္ဆက္ျမည္ေနသည္။
ယြန္းဂီ သဘက္ပဲပတ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ တဗြီဗြီအသံႏွင့္လင္းေနတဲ့ဖုန္းေၾကာင့္ ခႏၶါကိုယ္႐ွိတင္က်န္ေနေသာ ေရေတာင္မသုတ္အားပဲေျပးကိုင္ရေတာ့သည္။ဆက္လာသူကေတာ့ နမ္ဂြၽန္ျဖစ္သည္။
'ဘာလို႔ခုမွလာကိုင္တာလဲ...ေသမယ့္အေရးဆို ငါေသေနၿပီသူေတာင္းစားရဲ႕'
ဖုန္းကိုင္ကိုင္ခ်င္းမွာပဲ စၾကားရတဲ့ဆဲေရးတိုင္းထြာသံေၾကာင့္ ယြန္းဂီမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာသက္ပ်င္းခ်မိသည္။
"အခုမေသေသးဘူးမလား... ဘာကိစၥလဲ သားႀကီး"
သူျပန္ေျပာေတာ့ နမ္ဂြၽန္႔ဘက္မွထပ္ၿပီးဆဲဆိုလာေတာ့သည္။တယ္လည္းအဆဲသန္တဲ့ေကာင္။
'ဒီေန႔ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ခ်ိန္းထားတယ္...သြားရေအာင္...ငါတို႔လက္ရည္ကို...အဲ့ေကာင္ေတြကေလ်ာ့တြက္ေနတာ...သြားၿပီးပညာေပးရေအာင္ သားႀကီး'
နမ္ဂြၽန္႔ဘက္က အားတက္သေရာပင္ သူ႕ကိုဖိတ္ေခၚလာသည္။သူလည္းသြားခ်င္ပါသည္။အခုတေလာ လီဟန္မင္းတို႔ဘက္က ခဏခဏစိန္ေခၚေနတာ သူသိသည္။ဒါေပမယ့္
လည္းသြားလို႔မရတာမို႔ နမ္ဂြၽန္႔ကိုဘယ္လိုေျပာရပါ့မလဲ?
'ယြန္းဂီ...မင္းဘာေတြ ေတြေဝေနတာလဲ...သြားမယ္မလား... ငါလာေခၚမယ္...မေန႔ကမွ မာမီ့ဆီကရထားတဲ့lambo အသစ္စက္စက္ေလးနဲ႔ လာေခၚမယ္...ဟဲဟဲ'
ႂကြားလုံးထုတ္ေနတဲ့နမ္ဂြၽန္က သူ႕ကားအသစ္နဲ႔ဟိုေကာင္
ေတြကို သြား႐ႈပ္ဦးမယ္။ႂကြားကလည္းႂကြားေသး။ငယ္ငယ္တည္းကေတာ္ေတာ္ႂကြားတဲ့ေကာင္က ခုထိဗီဇမေပ်ာက္။
"သားႀကီး...ဟူး...ငါလာလို႔မရဘူးကြ...ငါထယ္ေယာင္းကို သြားႀကိဳရမွာ"
'ဘာ!...ဘယ္ကထယ္ေယာင္းလဲ...မင္းေဆာ္လား...ေျပာေတာ့မမဆို'
ေအာ္လိုက္တာ သူ႕ရဲ႕နားစည္ေတာင္ကြဲထြက္ေတာ့မယ္ထင္။
ေမ့ေနတာ...နမ္ဂြၽန္မွထယ္ေယာင္းကိုမသိပဲ။မသိလည္း ႐ွင္းျပဖို႔အခ်ိန္မ႐ွိေတာ့ဘူး။အခုေတာင္ 8ခြဲေတာ့မယ္။ျမန္ျမန္လစ္မွ ေတာ္ကာက်မည္။
"သားႀကီး...ငါေနာက္က်ရင္အားလုံး႐ွင္းျပပါ့မယ္...ဟိုေကာင္ေတြဆီ မင္းတစ္ေယာက္တည္းမသြားနဲ႔...ငါအားရင္မင္းဆီလာခဲ့မယ္...ဒါပဲေနာ္သားႀကီး...အာ...ေမ့လို႔...ခ်စ္တယ္သားႀကီး...မြ"
နမ္ဂြၽန္ကေတာ့ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားေသာယြန္းဂီေၾကာင့္ တင္းေလေတာ့သည္။နမ္ဂြၽန္ကို ယြန္းဂီပလစ္ထားတာမ်ားေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ နမ္ဂြၽန္ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားသည္။အခုလည္း နမ္ဂြၽန္စိတ္ေကာက္မယ္မွန္းသိလို႔ ခ်စ္တယ္ေတြ အာဘြားေတြေပးသြားတဲ့ယြန္းဂီကို႐ြံ႕ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာဟုသာ နမ္ဂြၽန္ေတြးရင္းဆဲေနေတာ့သည္။
ယြန္းဂီ အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးသြားေတာ့ ကားေသာ့ျမန္ျမန္ဆြဲကာ ထယ္ေယာင္းဆီသြားဖို႔ကားကိုဒုန္စိုင္းေမာင္းေတာ့သည္။9နာရီ15မိနစ္အေရာက္လာခိုင္းတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ယြန္းဂီျပာယာခတ္ေနေတာ့သည္။
မီးပြိဳင့္မိတုန္း သူၿပီးခဲ့တဲ့ေသာၾကာေန႔က ေသာက္ျပႆနာေလးဆီကခံလိုက္ရတာကိုေတြးရင္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ေဒါသေတြကျပန္ထထြက္လာျပန္သည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ကယြန္းဂီကေတာ့ မမကိုေတြ႕ရမယ္ထင္ၿပီး ရန္တခုန္ခုန္နဲ႔ေမာင္းလာလိုက္တာ ထယ္ေယာင္းေျပာတဲ့ျခံေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ျခံေစာင့္ျဖစ္ပုံရသည့္ဦးေလးႀကီးက သူတို႔ကားကိုျမင္သည္ႏွင့္ ျခံတံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ျပင္ေနသည္။အဲ့ဒါကို ထယ္ေယာင္းကလက္ျပ၍ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ ယြန္းဂီဘက္သို႔လွည့္၍
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီကပဲဆင္းမယ္...ခင္ဗ်ားကိုအိမ္ထဲထိေခၚဖို႔ေတာ့အစီအစဥ္မ႐ွိဘူး... ဒါဆိုခြင့္ျပဳပါဦး"
ယြန္းဂီကေတာ့ သူ႕အၾကံေလးပ်က္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ ထယ္ေယာင္းေျပာတာကို ေဒါသထြက္ခ်ိန္ေတာင္မရ။မမကိုေတြ႕ဖို႔သာစိတ္အားထက္သန္ေနသည္။
ကားတံခါးဖြင့္ကာ ထြက္သြားေတာ့မယ့္ထယ္ေယာင္းကို
ယြန္းဂီ စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္မိသည္။ထယ္ေယာင္းက မႀကိဳက္သလိုၾကည့္လာမွသတိဝင္ၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
"ဟို...ကိုယ္မမနဲ႔ေတြ႕သြားလို႔မရဘူးလား ထယ္ေယာင္း"
ထိုစကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းက ယြန္းဂီဘက္သို႔ျပန္လွည့္ကာညစ္ျပဳံးေလးျပဳံးရင္း
"ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္႕ကိုျပန္လိုက္ပို႔တာမလား...ကြၽန္ေတာ္အခုအိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီေလ...အဲ့ေတာ့ခင္ဗ်ားျပန္လို႔ရၿပီ... ၿပီးေတာ့...ကြၽန္ေတာ္႕အစ္မကို ေတြ႕ကရာလူနဲ႔ေပးေတြ႕ဖို႔...ကြၽန္ေတာ္ကခြင့္ျပဳမယ္ထင္လား"
ယြန္းဂီ ေယာင္နနႏွင့္ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။မသိရင္
ယြန္းဂီပုံစံကလိုခ်င္တာကိုဝယ္မေပးပဲ အဆူခံေနရေသာ
ကေလးနဲ႔တူေနသည္။ထယ္ေယာင္းက ယြန္းဂီအျပဳအမူကို ေလွာင္သလိုေျပာင္သလိုရယ္ၿပီး ကားေပၚကဆင္းသြားေတာ့သည္။ယြန္းဂီကေတာ့ ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီးက်န္ခဲ့သည္။
ယြန္းဂီစိတ္ထဲတြင္ မမကိုရဖို႔အေရးဒီလိုမေလာက္ေလး
မေလာက္စားကင္မ္ထယ္ေယာင္းကို ေက်ာ္ဖို႔မလြယ္ဘူးဟူ၍ေတြးကာက်န္ခဲ့သည္။
ထယ္ေယာင္း ျခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးဖြင့္ေပးထားတဲ့တံခါးကိုဝင္ကာနီးမွ တစ္ခုခုကိုသတိရကာ ယြန္းဂီကားဆီျပန္သြားရင္းကားမွန္ကိုေခါက္လိုက္သည္။အခုထိတစ္ေနရာကိုေငးၿပီးေတြးေကာင္းေနတဲ့ ယြန္းဂီလည္းကားမွန္ေခါက္သံေၾကာင့္ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာေတာ့မွ ထယ္ေယာင္းေခါက္ေနတာကိုျမင္ေတာ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို တနလၤာေန႔လာေခၚေပးပါ...ေနာက္ဆိုခင္ဗ်ားပဲအႀကိဳအပို႔လုပ္ေပး...ကြၽန္ေတာ္ၾကားတာေတာ့...ခင္ဗ်ားကအလုပ္မ႐ွိဘူးမလား...မပို႔ခ်င္လည္းေျပာေနာ္...မမ့ကိုသေဘာက်ေနတဲ့လူေတြကမ်ားေတာ့...ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုပို႔ခိုင္းမလို႔"
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ယြန္းဂီမ်က္လုံးေတြျပဴးသြားသည္။ဘယ္ေကာင္က ငါ့မမကိုငါနဲ႔လုဖို႔ႀကိဳးစားေနတာလဲ?ငါ့ေယာက္ဖေလးကိုမ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္ ငါ့ကိုအရင္ယွဥ္ၾက။ေယာက္ဖေလးစိတ္တိုင္းက် အႀကိဳအပို႔ကို ဒီကေကာင္ပဲပို႔ေပးရမွာေပါ့။က်န္တဲ့ေကာင္ေတြ ၾကားထဲကအမွတ္မယူႏိုင္ေအာင္ကို ေယာက္ဖေလးနားမွာကပ္ေနရမယ္။
"ကိုယ္ပဲလိုက္ပို႔ပါ့မယ္ ထယ္ေယာင္း...ကိုယ္တနလၤာေန႔ ဘယ္အခ်ိန္လာေခၚရမလဲ"
ယြန္းဂီစကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း ေခါင္းေမာ့ကာရယ္လိုက္သည္။အမွန္ေတာ့ ထယ္ဟီးကိုသေဘာက်ေနတဲ့လူေတြထဲမွ ထယ္ေယာင္းဆီမွာဒီလိုအစမ္းသပ္ခံဖို႔ကို ထယ္ေယာင္းက ႀကိဳတင္စုံစမ္းၿပီးမွ မမ့ကိုထိုလူအားသူ႕ဆီလႊတ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ထယ္ေယာင္းအျဖစ္က ေ႐ွးေခတ္က
သမီးေတာ္ကို သားမက္ေတာ္႐ွာေပးတဲ့ ဖခမည္းေတာ္ဘုရင္ေတြအျဖစ္ႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ေပ။အခုလည္း တစ္ျခားလူေတြမ႐ွိေပမဲ့ ယြန္းဂီကိုလီဆယ္ကာေျခာက္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ခံလာတာကို ေတြးရင္းရယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
"မနက္9နာရီ 15မိနစ္ ဒီေနရာကိုပဲလာေခၚပါ"
ထိုမွ်သာေျပာၿပီးထြက္သြားတဲ့ထယ္ေယာင္းကို သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိလားေတာင္မသိ။ခုနက သူေျပာတာကိုရယ္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကိုျမင္ၿပီး စိတ္ထဲရင္ခုန္သလိုမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတမည္ခံစားလိုက္ရတာကို ေတြးေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"မျဖစ္ႏိုင္တာ...ရင္ဘတ္ထဲကေကာင္ကမမအတြက္ပဲခုန္တာေလ...အဲ့ဟာေလးကမမနဲ႔မ်က္ႏွာေပါက္တူေနလို႔ျဖစ္မွာပါ...ဒါေပမဲ့...မမမွာေလးေထာင့္ဆန္ဆန္အျပဳံးေတြမွမ႐ွိတာ...အား...ဘာေတြလဲမသိေတာ့ဘူး...မမ့ကိုအရမ္းသတိရေနလို႔ျဖစ္မယ္...အဲ့ဟာေလးကိုေတြ႕ရင္မမကိုပဲသတိရေနေတာ့ခုန္သြားတာျဖစ္မယ္...ဟုတ္တယ္...ဟုတ္တယ္"
ယြန္းဂီတစ္ေယာက္ပါးစပ္ကလည္းေျပာ၊လက္ကလည္းကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္႐ိုက္ရင္းသာ ကားကိုေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။
ယြန္းဂီတစ္ခုသတိမထားမိလိုက္တာက ကားတံခါးကိုတစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ကို သူမ်ားဖြင့္ေပး၊ပိတ္ေပးမွစီးတတ္တယ္ဆိုေသာထယ္ေယာင္းက သူကိုယ္တိုင္ကားတံခါးဖြင့္၍ဆင္းသြားသည္ဆိုတာကိုပင္။
.
.
တစ္ေန႔ကလိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့အတိုင္း မမအိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ေသာက္ျပႆနာေလးက ျခံေ႐ွ႕မွာလြယ္အိတ္ကိုင္၍ ေစာင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။သူလည္း ရင္ထဲကအညိႇဳးေတြကိုေနာက္ထား၊ကားေပၚကျမန္ျမန္ဆင္း၍ ကားတံခါးကိုဖြင့္ေပးေတာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ေလးတက္သြားတာမ်ား...ကိုယ့္မွာသူ႕အေစခံအတိုင္းပဲ။
"2မိနစ္နဲ48စကၠန္႔ေနာက္က်တယ္ ခင္ဗ်ား"
"ဪ"
ယြန္းဂီ ကားေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၾကားရတဲ့စကားေၾကာင့္ 'ေအာ္' ဟုသာျပန္ေျပာႏိုင္ေတာ့သည္။
"ကိုယ္ေနာက္ေန႔ကြက္တိလာပါ့မယ္"
"အြန္း"
ကားေပၚတြင္ႏွစ္ေယာက္လုံး စကားတစ္ခြန္းမွမဟၾက။ေမာင္းတဲ့သူကလည္းေမာင္း၊အခန္႔သားထိုင္၍လိုက္စီးသူကလည္းစီးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကအေတာ္ပင္တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။ျပႆနာက အခုမွစမွာျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကဌာနေ႐ွ႕ထိမပို႔ခိုင္းပဲ ေက်ာင္းေ႐ွ႕မွာသာရပ္ခိုင္းသည္မို႔ လူျမင္ကြင္းမွာယြန္းဂီကားတံခါးဖြင့္ေပးရမွာ ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ယြန္းဂီကမဖြင့္ေပးခ်င္တာေၾကာင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကိုတံခါးဖြင့္ေပးေလ"
"ကိုယ္ဖြင့္ေပးထားတယ္ေလ...lockမခ်ထားဘူး"
ယြန္းဂီက ထိုသို႔ေျပာလာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကလည္းမေခသူမို႔ ကားတံခါးမွန္အထိေျခေထာက္ကိုဆန္႔၍ ဖိနပ္ထိပ္ႏွင့္တြန္းကာဖြင့္လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္လက္နဲ႔ကိုယ္ပဲတံခါးမဖြင့္တတ္ဘူးေျပာတာ...ေျခေထာက္နဲ႔ေတာ့ရတယ္ေလ...ခင္ဗ်ားလည္းအျပစ္မျမင္ဘူးမလား"
ထယ္ေယာင္းအေမးကို ယြန္းဂီျပန္ေျဖဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုကိုယ္အတင္းလုပ္ေဆာင္ခိုင္းေနရသည္။ေနာက္ဆုံး ပါးစပ္ကဘာစကားမွထြက္ဖို႔မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္တာမို႔ မ်က္လုံးမွိတ္၍သာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းက မဲ့ျပဳံးေလးဆင္ျမန္း၍ဆင္းသြားေလသည္။ထယ္ေယာင္းခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္တာေသခ်ာမွ ယြန္းဂီေပါက္ကြဲေတာ့သည္။
"အား!!...ငါ့ေဘဘီကိုေျခေထာက္နဲ႔လုပ္သြားတာ...
သူေတာင္းစားေလး!...ငါ့ေဘဘီေလးေပက်ံကုန္ၿပီ...အား!...ခံျပင္းတယ္...ခံျပင္းတယ္...ဒီႏွစ္car collectionထဲမွာ ငါ့အႀကိဳက္ဆုံးေဘဘီေလးကို မင္းကေျခေထာက္နဲ႔!...fuck uပဲ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း!!!"
.
.
.
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ယြန္းဂီတစ္ေယာက္ ထယ္ေယာင္းဒ႐ိုင္ဘာလုံးလုံးျဖစ္သြားတာ 1လပင္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ဒီၾကားထဲ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕ဆက္ဆံေရးက ေကာင္းလာဖို႔ေနေနသာသာ၊ပိုပိုဆိုးလာသည္။ယြန္းဂီဘက္ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းၿငိမ္ခံေနရတာပင္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ေအာင္ႏိုင္သူစစ္သူႀကီးျဖစ္သည္။အခုလည္း ေက်ာင္းကလိုက္ပို႔ေပးတဲ့tripကို တစ္ေယာက္တည္းမသြားခ်င္တာေၾကာင့္ သူ႕ေဝယ်ာဝစၥေတြလုပ္ေပးရန္ ယြန္းဂီအားအတင္းေခၚသည္။ယြန္းဂီက'ဘူး'ခံျငင္းေနေပမယ့္ ထယ္ေယာင္းက ထုံးစံအတိုင္းၿခိမ္းေျခာက္ေတာ့ လိုက္ဖို႔ေခါင္းညိတ္လိုက္ရျပန္သည္။
"ယြန္းဂီ မင္းဟာေလးကကြာ...မင္းကိုသိပ္ႏိုင္စားတာပဲ...ေတာ္ၾကာမမနဲ႔မရပဲ...ေယာက္ဖေလးနဲ႔ညားသြားဦးမယ္"
မနက္ေစာေစာယြန္းဂီမွာ ထယ္ေယာင္းႏွင့္လိုက္ရန္ အထုပ္ျပင္ေနတုန္း ဖုန္းမဆက္ဘာမဆက္ႏွင့္ ေရာက္ခ်လာေသာနမ္ဂြၽန္ျဖစ္သည္။
"ေဘာကို ငါ့ဟာေလးလား ကင္မ္နမ္ဂြၽန္!!...မင္းျပန္ခ်င္ရင္ျပန္ေတာ့"
အဝတ္ေတြကိုျဖစ္သလိုထိုးသိပ္ထည့္ေနရင္း သူ႕ကိုလွမ္းေျပာသည့္ယြန္းဂီကို နမ္ဂြၽန္ရယ္ရင္းသာၾကည့္ေနသည္။
"စတာပါကြာ...မင္းကလည္း စိတ္ႀကီးပဲ...ဒါနဲ႔ေလ...ငါလည္းလိုက္လို႔ရလား...မင္းမ႐ွိေတာ့ငါလည္းပ်င္းေနၿပီသားႀကီး...ငါလည္းစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လိုက္ခ်င္တယ္"
နမ္ဂြၽန္႔အေျပာကို ယြန္းဂီခပ္ျမန္ျမန္ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။နမ္ဂြၽန္ပါေတာ့ သူလည္းအေဖာ္ရတာေပါ့ဆိုတဲ့အေတြးေၾကာင့္ပင္။
"ထယ္ေယာင္းကိုဖုန္းဆက္ေမးလိုက္မယ္...တကၠသိုလ္ကလုပ္တာဆိုေတာ့...အျပင္လူေတြလိုက္လို႔ရပါ့မလားလို႔"
"မင္းကလည္းကြာ...ငါကအဲ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လိုက္မွာမွ
မဟုတ္တာ...ငါ့ဘာသာမင္းနဲ႔ပဲလိုက္ၿပီး...ဟိုတယ္မွာတည္းမွာေပါ့...တုံးခ်က္ကြာ"
"မင္းအဲ့လိုလုပ္လို႔ရမလား...လိုက္မယ့္လိုက္ငါတို႔နဲ႔ပဲလိုက္ေပါ့...မင္းတစ္ေယာက္တည္းဘာလုပ္မလို႔လဲ"
ယြန္းဂီ နမ္ဂြၽန္႔ကိုေငါက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထယ္ေယာင္းဆီသို႔ဖုန္းေခၚကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္သည္။နမ္ဂြၽန္ကေတာ့ လိုက္မယ္ေျပာမိတာမွားၿပီဆိုေသာအေတြးႏွင့္သာ ေခါင္းထိုင္ကုတ္ေနေတာ့သည္။
"ထယ္ေယာင္းက ဆရာ့ကိုဖုန္းဆက္ေမးေတာ့...သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြမို႔ ရတယ္တဲ့...ၿပီးေတာ့...လုပ္အားေပးလည္းလိုေနတာမို႔...ကူေပးဖို႔အေဖာ္ရတယ္တဲ့...မင္းလိုက္လို႔ရၿပီသားႀကီး"
"ေဘာကိုလုပ္အားေပးလား...ငါ့ဘာသာေတာင္ပ်င္းလို႔ေသေတာ့မလိုျဖစ္ေနတာကို...မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး မင္ယြန္းဂီေရ...လစ္ၿပီ"
လစ္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့နမ္ဂြၽန္ေၾကာင့္ ယြန္းဂီအခန္းတံခါးကိုေျပးပိတ္ကာ ခႏၶါကိုယ္ႏွင့္ကာထားလိုက္သည္။
"မင္းအဲ့လိုလုပ္လို႔ရမလား ကင္မ္နမ္ဂြၽန္...မင္းလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ငါကအကုန္ေျပာၿပီးေနၿပီကို...မရဘူး...ငါနဲ႔ခ်က္ခ်င္းလိုက္ခဲ့...ငါအခုၿပီးေနၿပီ"
"မလိုက္ႏိုင္ဘူးကြာ...ေဘးဖယ္"
"အိုေက...အိုေက...မင္းလိုခ်င္ေနတဲ့rolexနာရီ...ဘယ္လိုလဲ"
နမ္ဂြၽန္ ေမးေစ့ကိုပြတ္ကာစဥ္းစားေနလိုက္ၿပီးမွ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။နမ္ဂြၽန္အရမ္းလိုခ်င္တဲ့ ယြန္းဂီဆီမွနာရီျဖစ္သည္။limited editionမို႔သူလိုက္ဝယ္၍လည္းမရတာေၾကာင့္ပင္။ယြန္းဂီကေတာ့ နမ္ဂြၽန္လိုက္ဖို႔ကိုသာ စိတ္အားထက္သန္ေနသည္မို႔ နာရီကိုပါစိတ္မဝင္စားေတာ့ေခ်။သူ႕ကိုယ္သူလည္း ဘာေၾကာင့္နမ္ဂြၽန္႔ကိုအတင္းေခၚေနမိမွန္းမသိေတာ့။ေသခ်ာတာကေတာ့ လူၾကားသူၾကားမေ႐ွာင္ခိုင္းစားတတ္တဲ့ထယ္ေယာင္းက နမ္ဂြၽန္ပါလာရင္ သူ႕အေပၚအရမ္းမဆိုးေလာက္ဘူးဟုထင္ေနတာေၾကာင့္ပင္။
.
.
.
နမ္ဂြၽန္တစ္ေယာက္ လိုက္လာမိတာမွားၿပီဟူ၍သက္ပ်င္းခ်ည္းသာခ်ေနေတာ့သည္။သူကယြန္းဂီကားႏွင့္အတူလိုက္သြား႐ုံပဲထင္ေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္းသြားရေတာ့ ေက်ာင္းကစီစဥ္ေပးေသာကားႀကီးျဖင့္မို႔ နမ္ဂြၽန္စိတ္ပ်က္ေနေတာ့သည္။ဒါေပမဲ့ လတ္တေလာကမွရထားတဲ့rolexနာရီအသစ္စက္စက္ေလးေၾကာင့္ လိုက္ရတာမွန္သြားၿပီဟုလည္းေတြးေနျပန္သည္။ယြန္းဂီလည္းနမ္ဂြၽန္႔လိုပင္...စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ေနပုံပင္။ဒုတိယႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ သူနဲ႔နမ္ဂြၽန္ပဲႀကီးေကာင္ႀကီးမားႏွင့္မို႔ ႐ွက္လည္း႐ွက္၊မေနတတ္လည္းျဖစ္ေနသည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သူ႕ေဘးတြင္နားၾကပ္တပ္၍ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနသည္။
ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကေတာ့ ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာအစ္ကိုႀကီးႏွစ္ေယာက္က လုပ္အားေပးအေနႏွင့္ေမဂ်ာကking၊တစ္နည္းအားျဖင့္the whole kingနဲ႔အတူပါလာတာမို႔ဝမ္းသာလုံးဆို႔ေနၾကေတာ့သည္။
ယြန္းဂီ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားေၾကာင့္ပိုေနရခက္ကာ မ်က္ႏွာႀကီးေအာက္ငုံ႔ထားေတာ့သည္။ေဘးကထယ္ေယာင္းကေတာ့
သူဦးေဆာင္ၿပီးေခၚလာသည့္ယြန္းဂီကို အဖတ္ေတာင္မလုပ္ပဲ သီခ်င္းေလးတညည္းညည္းျဖင့္သာ။
နမ္ဂြၽန္ လက္ကနာရီကိုဓါတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီးigတြင္တင္လိုက္သည္။captionကေတာ့ present from my buddy(သားႀကီးဆီမွလက္ေဆာင္)ဟူ၍ျဖစ္သည္။SNSသုံးရင္းၿငီးေငြ႕လာတာေၾကာင့္ နမ္ဂြၽန္ပ်င္းလာေတာ့ နာရီလိုခ်င္လို႔လိုက္ခဲ့မိတာမွားၿပီထင္ၿပီဟုျပန္သတိရကာ ေခါင္းကုပ္ေနျပန္သည္။ယြန္းဂီကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဦးထုပ္ကိုမ်က္ႏွာေပၚတြင္ကြယ္ကာ အိပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ခရီးကဘယ္ေလာက္ၾကာမည္မွန္းမသိေပမဲ့ တစ္ကားလုံးတြင္သူပဲေခါင္းေထာင္ေနတာျဖစ္၏။အားလုံးက သူတို႔အုပ္စုႏွင့္သူတို႔ေနေနၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးအုပ္စုေတြက သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္ျပေနၾကတာေၾကာင့္ သူလည္းသူ႕ရဲ႕အလွဆုံးပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ားေပၚေအာင္ျပန္ရယ္ျပေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက႐ွက္ကုန္ကာေ႐ွ႕ျပန္လွည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာေနၾကသည္။
နမ္ဂြၽန္ေငးေနရင္းမွ သူ႕ပုခုံးေပၚအရာဝတၳဳတစ္ခုျပဳတ္က်လာသည္ဟု ခံစားမိတာေၾကာင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကားေပၚတက္လာတည္းက မ်က္ႏွာကိုmaskတပ္ထားၿပီးhoodieေခါင္းစြပ္ကိုစြပ္ထားသည့္လူရဲ႕ေခါင္းျဖစ္သည္။
သူစတက္လာတည္းကအိပ္ေနတာ ခုထိမႏိုးေသးပင္။ေတာ္ေတာ္အိပ္ႏိုင္တဲ့သူပါလားဟုေတြးရင္း နမ္ဂြၽန္ေခါင္းရမ္းကာ သူ႕ပုံခုံးေပၚက်ေနတဲ့ထိုလူေခါင္းကိုပါ ေဘးသို႔တြန္းထုတ္လိုက္သည္။
.
.
ကားကို5နာရီတိတိစီးအၿပီးမွာေတာ့ အလို႐ွိရာေနရာသို႔
ေရာက္လာေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းတို႔ေမဂ်ာကfashion and designမို႔ သူတို႔အခုလာတာက အထည္ကုန္ၾကမ္းေတြထုတ္တဲ့နယ္ဘက္ကစက္႐ုံေတြဆီျဖစ္သည္။ၿမိဳ႕ျပျဖစ္တဲ့Seoulႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလးကြာျခားေပမဲ့ သဘာဝေပါမ်ားကာ ေအးခ်မ္းၿပီးတိတ္ဆိတ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတိုင္းသေဘာက်ေနၾကသည္။နမ္ဂြၽန္ႏွင့္ယြန္းဂီကေတာ့ နယ္ဘက္ေတြဆိုတာဒီလိုႀကီးလားဆိုၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ငိုေတာ့မလိုျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။
'ေျဖာင္း...ေျဖာင္း...ေျဖာင္း'
အားလုံးတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကစဥ္ ဌာနမွတာဝန္႐ွိဆရာတစ္ေယာက္ဆီက လက္ခုပ္တီးကာအားလုံးကိုစကားေျပာေနတာရပ္ရန္လက္ျပလိုက္သည္။
"ဆရာတို႔ကေနရာသုံးေနရာကို အဓိကထားလည္ပတ္ရမယ္...ေနရာေတြအားလုံးက ဒီေဒသထဲကအထည္လိပ္စက္႐ုံေတြပဲ...တစ္ရက္ကိုတစ္ခုႏႈန္းနဲ႔ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ၿပီး...ေက်ာင္းသားေတြက စက္႐ုံက႐ွင္းျပမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြ...အထည္အလိပ္ေတြကို...ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ျပန္ျဖည့္စြက္ၿပီး...တစ္ဦးကိုစာတမ္းတစ္ခုစီျပင္ဆင္ၿပီး...ေနာက္ႏွစ္ပတ္အတြင္းထပ္ေပးရမယ္...groupလိုက္projectကေတာ့...ေက်ာင္းေရာက္မွ အဖြဲ႕ခြဲၿပီးဆုံးျဖတ္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္...ဘာေခါင္းစဥ္လဲဆိုတာကေတာ့...အဖြဲ႕ခြဲမွဆရာကေ႐ြးေပးမွာမို႔လို႔...အားလုံးအခ်က္အလက္ေတြကိုတစ္ခုေတာင္မလြတ္ပါေစနဲ႔...ဒီစာတမ္းအမွတ္ေတြကိုေနာက္လစာေမးပြဲမွာထည့္တြက္သြားမွာျဖစ္လို႔...အားလုံးႀကိဳးစားၾကပါ...မျပန္ခင္ေနာက္ဆုံးရက္မွာ ဒီေဒသမွာ႐ွိတဲ့ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ...ေက်ာင္းသားေတြတီထြင္ဖန္တီးထားတဲ့အေႏြးထည္ေတြကိုလႉဒါန္းမွာျဖစ္ပါတယ္...အားလုံးပဲခရီးစဥ္တစ္ခုလုံးကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ပါဝင္ေပးၾကၿပီး ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ...ၿပီးေတာ့လုပ္အားေပးအေနနဲ႔လိုက္လာေပးတဲ့...ေက်ာင္းသူေလးေတြ မ်က္စိက်ေနတဲ့အစ္ကိုႀကီးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း... လက္ခုပ္တီးေပးၿပီး ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါဦး...ဆရာကလည္းဒီကေနေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သားေလးတို႔ကို"
ဆရာ့စကားအဆုံးမွာ ေက်ာင္းသူေတြအားလုံးကယြန္းဂီနဲ႔
နမ္ဂြၽန္႔ကို လက္ခုပ္တီးကာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူတို႔ထက္သာေနတဲ့အစ္ကိုႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို မနာလိုေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္သာၾကည့္ရင္း မတီးခ်င္တီးခ်င္နဲ႔လက္ခုပ္တီးေပးေနသည္။
"ကဲ...အားလုံးပဲ...မနက္ျဖန္ကစၿပီးပင္ပန္းမွာမို႔...ဒီေန႔ညကိုေတာ့ေကာင္းေကာင္းစားေသာက္ၿပီး အားေမြးထားၾကပါ... camp siteတစ္ခုလုံးအျပတ္ငွားေပးထားတာမို႔...အားလုံးစီစဥ္ေပးထားတဲ့အတိုင္းေနၾကပါ...လုပ္အားေပးသားေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့...ထယ္ေယာင္းအသိေတြဆိုေတာ့...ဒီကစာဖိုမႉးသားေလးနဲ႔အတူ...ေလးေယာက္ေနလိုက္လို႔အဆင္ေျပတယ္မလား...အစကကြက္တိေပမယ့္....လုပ္အားေပးသားေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ပိုလာေတာ့...ေလးေယာက္တူတူေနဖို႔ျဖစ္သြားတယ္ "
ထယ္ေယာင္းတို႔ေလးေယာက္လုံး အဆင္ေျပေၾကာင္းေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ ဆရာကျပဳံးျပၿပီးထြက္သြားသည္။ယြန္းဂီကေတာ့ ထယ္ေယာင္းႏွင့္သိ၍အဆင္ေျပေပမယ့္ နမ္ဂြၽန္႔မွာေတာ့ ယြန္းဂီတစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး က်န္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္မသိ၍ လိုက္လာတာမွားၿပီဟူ၍ထပ္ေတြးမိကာ ယြန္းဂီဘက္သို႔လွည့္၍ အသံတိတ္ျဖင့္ဆဲေနျပန္သည္။
သူတို႔ေလးေယာက္လုံးဝင္သြားေတာ့ ကုတင္ကႏွစ္လုံးတည္းျဖစ္ၿပီး king sizeကုတင္ေတြျဖစ္သည္။ႏွစ္ေယာက္ဆီခြဲေနလိုက္ရင္အဆင္ေျပတာမို႔ ယြန္းဂီနဲ႔နမ္ဂြၽန္ကဦးစြာ
ဘယ္ဘက္ကကုတင္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ယူလိုက္မည္ဟုေျပာေနစဥ္မွာပင္
"ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပဲလာအိပ္ မင္ယြန္းဂီ...မသိတဲ့သူစိမ္းနဲ႔မအိပ္ခ်င္ဘူး"
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ယြန္းဂီေရာနမ္ဂြၽန္ပါ တစ္ဖက္ကmaskတပ္ထားေသာစားဖိုမႉးဆိုသူကို အားနာစြာျဖင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုလူကသူကေတာ့ေအးေဆးပါဟု ပုခုံးတြန္႔ျပကာ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုယူ၍ဘယ္ဘက္ကုတင္တြင္ဝင္ထိုင္ကာ ပစၥည္းေတြေနရာခ်ေနေလသည္။ေတာ္ေတာ္ကို သည္းခံႏိုင္စြမ္းေကာင္းတဲ့လူပါလားဟု ယြန္းဂီေရာ
နမ္ဂြၽန္ပါ ေတြးလိုက္ၾကသည္။
"မင္း ဟိုစားဖိုမႉးနဲ႔အိပ္လို႔ျဖစ္တယ္မလားသားႀကီး"
ယြန္းဂီအေမးကို နမ္ဂြၽန္ကညာဘက္မ်က္ခုံးတြန္႔ျပရင္း
"ဘာမျဖစ္စရာ႐ွိလို႔လဲကြာ...ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းပဲကို...မၾကာခင္ေဘာ္ဒါေတြျဖစ္သြားမွာ...တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ကသခင္ေလးေတြလိုကပ္သီးကပ္ဖဲ့မလုပ္တတ္ဘူး"
နမ္ဂြၽန္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းကိုခိုင္းစားေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကို
ၾကည့္မရ၍ေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကဂ႐ုပင္မစိုက္ေပ။
သူ႕ဘာသာပစၥည္းေတြေနရာခ်ေနသည္။
ယြန္းဂီက နမ္ဂြၽန္႔ကိုမေျပာရန္လက္ကုတ္ေတာ့ နမ္ဂြၽန္ကအနားသို႔ကပ္ကာတစ္ခုခုေျပာရင္း ဘယ္ဘက္ကုတင္ေပၚသို႔တက္ကာေမွးရန္ျပင္ေတာ့သည္။
နမ္ဂြၽန္႔စကားေၾကာင့္ ယြန္းဂီမွာမ်က္ႏွာေတြပူထူရင္း
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္တြင္ထိုင္ကာ အထုပ္အပိုးေတြဖြင့္ေနရေတာ့သည္။
နမ္ဂြၽန္ေျပာသြားသည္က
"မင္းဒီလိုပုံနဲ႔ဆို မမနဲ႔အေၾကာင္းမပါပဲ...အဲ့ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ေလးနဲ႔ညားေတာ့မယ္...ငါႀကိဳျမင္ေနၿပီသူေတာင္းစားေရ"
ဟူ၍ျဖစ္သည္။
Kimharu4121992🌵
Borahae💜