Sundayဆေးခန်းပိတ်ရက်လေးဖြစ်သည်။
ပြည့်ပြည့်စုံစုံပြင်ဆင်ပြီးပြီဖြစ်တဲ့မနက်စာကို
အတူတူစားဖို့ရန်သူစောင့်နေပေမယ့်လိပ်ပြာငယ်
သည်အိမ်၏ဝရံတာဆီကိုထွက်ကာခပ်တိုးတိုးဖုန်း
ပြောနေသည်။
သူ့ရှေ့မှာမပြောဘဲခဏတဖြုတ်လည်းမဟုတ်
ကြာနေပြီဖြစ်၍ဆရာဝန်ကြီးကသိပ်အဆင်မပြေလာ။
စားပွဲတွင်လက်ပိုက်ခြေထောက်ချိတ်စောင့်နေရင်းက
ခြေသံလုံလုံလေးချောင်းနားထောင်ဖို့တစ်လှမ်းချင်း
လျှောက်သွားတော့သည်။
"အဖွားဆီကို ကျွန်တော်မလာချင်တာမဟုတ်ဘူး
လာချင်တာပေါ့ ဒါပေမယ့် ကိုရီးယားကိုဟိုတစ်ခေါက်
Jimin ပြန်တုန်းကကျွန်တော်အရမ်းတွေအဖျက်တွေ
လုပ်ခဲ့တာJimin အရမ်းစိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရတယ်"
"ပြန်လာတာမှန်တယ် အဆင်ပြေခဲ့ကြတာ
မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်ပဲဆိုးလို့သူ့အိမ်တောင်
ကြာကြာမနေခဲ့ရဘူး အဖွားရ...."
"ကိုယ့်အလှည့်ကျမှ ခုပြန်မယ်ဆိုပြီးပြောရမှာ
ကျွန်တော်အားနာတယ် မပြောရဲဘူး
သူ့မိဘဆီပြန်တာကိုအဆင်ပြေပြေကျွန်တော်
နေမပေးနိုင်ခဲ့လို့...."
"တိုးတိုးပြောတာဘာဖြစ်လို့လဲ....
Jimin ကြားမှာစိုးလို့ပေါ့"
"ကျွန်တော်စီစဉ်ကြည့်ကြည့်ပါ့မယ်ဗျာ..."
တိုးစိတိုးစိနှင့်ဖုန်းပြောနေဟန်ကအခက်တွေ့
နေပုံ။အဖြူရောင်TShirt အကြီးကြီးဖြင့်
ဟိုဘက်ဒီဘက်လျှောက်ကာအဖွားဖြစ်သူနှင့်
ရန်ဖြစ်နေသည်။
ခေါင်းလေးတွေကုတ်လိုက် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ
ကိုက်လိုက် နှာခေါင်းဖျားလေးကိုကုတ်လိုက်
နှင့်ဖုန်းပြောရင်းအခက်တွေ့နေပုံကိုချောင်းကြည့်
ရင်းဆရာဝန်ကြီးကခိုးပြုံးနေသည်။
အတောင်ပံခတ်ဟန်တွေကို
ကျွန်တော်ဘယ်တော့မှရိုးအီမှာလဲ။
ဘာလေးအသစ်အဆန်းပေါ်လာပေါ်လာ
တယုတယချစ်၍အသဲယား၍မဆုံးနိုင်ခဲ့ဘူး။
"ကျွန်တော်ပြန်ခေါ်လိုက်မယ် ဒီနေ့သူဆေးခန်းပိတ်
လို့ အားလပ်ရက်မလို့ မနက်စာစားပြီးပြန်ခေါ်လိုက်
မယ်နော်...."
ဖုန်းချနေပြီမလို့ခပ်မြန်မြန်လေးမနက်စာ
စားပွဲဆီပြန်ပြေးကာပုံစံမပျက်ပြန်ထိုင်နေလိုက်
သည်။
ပြောင်ရှင်းနေအောင်လှန်တင်ထားသော
အညိုရင့်ရောင်ဆံပင်တွေနဲ့ အားလပ်ရက်
အိမ်မှာနေတယ်ဆိုသော်ငြားဆရာဝန်ပီပီ
သပ်ရပ်ကျော့မော့စွာဝတ်စားထားပြီးကြည်ကြည်
လင်လင်ရှိနေပုံကအစွမ်းကုန်ရှင်းသန့်နေသည်။
ပုံမချသောကပိုကရိုဆံပင်တွေနဲ့
တွေ့တာထုတ်ဝတ်ထားသောအင်္ကျီနဲ့ဘောင်းဘီ။
အိပ်ရေးမဝသလိုမကြည်မလင်မျက်နှာဖြင့်
ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်တစ်ဖက်နှိုက်ကာ
အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာသူနှင့်လိုက်ဖက်တယ်လို့
သတ်မှတ်၍မရသော်ငြား ဆရာဝန်ကြီးက
ဤကဲ့သို့သောပုံစံကိုပဲတစိမ့်စိမ့်စိုက်ကြည့်ကာ
လှလှလေးပြုံးပြနေသည်။
"အကုန်အဆင်သင့်ပဲ....."
ခေါင်းငြိမ့်ပြသူသည်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်ပြီး
သူ့အကြိုက်တွေချည်းပြင်ဆင်ထားသော
မနက်စာကိုတစ်ခုချင်းကြည့်ကာဆရာဝန်ကြီး
ကိုပြန်ကြည့်လာသည်။
"Jimin ကြိုက်တာတွေလည်းမပါဘူး"
တစ်ခါတလေအချိန်ရရနဲ့စိတ်ပါလက်ပါ
ပြင်ဆင်ပေးရတဲ့Weekend တွေရဲ့မနက်စာကို
တော့သူစားချင်တာလေးတွေပြင်ပေးချင်ခဲ့သည်။
ကျန်သောရက်တွေများမှာဒီလိုပဲအဆင်ပြေသလို
စားသောက်နေထိုင်ခဲ့ကြတာကြောင့်တစ်ရက်တလေ
တော့ကောင်းကောင်းစားတာလေးမြင်ချင်ပါ၏။
"ကိုယ်ကြိုက်တာပါပါတယ်...."
"ဘယ်မှာလဲ...."
"Jungkook လေ....."
ဆရာဝန်ကြီးကရင်ဘက်ကိုလက်ညိုးလေးဖြင့်ထောက်ကာချစ်စဖွယ်စနောက်ဟန်ပြုတော့မနေသလို
ရှက်သွားပုံကပို၍အသဲယားစရာ။
"စားတော့မယ်..."
စားတော့မယ်ဟုဆို၍အရသာအရှိဆုံး
ဟင်းလျာတစ်ခုကိုပန်းကန်ထဲသို့အရင်ဆုံး
လာထည့်ပေးသူသည်ခပ်တည်တည်။ဖန်ခွက်
အလွတ်ထဲရေထည့်ပေးကာတစ်သျှူးတချို့ကို
လည်းအဆင်သင့်လုပ်ပေးသည်။
"ကောင်လေးကတစ်နေ့တခြားပိုလိမ္မာလာတာပဲ....."
"ပိုလိမ္မာလာလို့မဟုတ်ဘူး ပိုချစ်လာလို့စားတော့"
အေးအေးချမ်းချမ်းတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်
မနက်ခင်းလေးသည်ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးပါပဲ။
သေသေချာချာစားသောက်နေကာရှိနေသော
အဖွားကိစ္စကိုတစ်ခွန်းမှမဟခဲ့။
ဗိုလ်ကျစိုးမိုးချင်စိတ်ရှိပေမယ့်သူအားနာ
တတ်သေးတာကကလေးလေးလိုပါပဲ။
"တစ်ခုခုအခက်အခဲရှိနေရင်ကိုယ့်ကိုပြောနော်
ကောင်လေး...ကိုယ်ကအကောင်းဆုံး
အသင့်တော်ဆုံးကိုရွေးချယ်ပေးမယ်...."
"ဘာမှမရှိဘူး....."
"ကိုယ့်စိတ်ထဲတော့ရှိနေတယ်လို့ခံစားရတယ်
မျက်နှာလေးက အကြိုက်ဆုံးတွေစားနေရ
တာကိုမှုန်တေတေလေးဖြစ်နေလို့ ခဏလေး
မော့ပါဦး သေချာလေးထပ်ကြည့်ပေးမယ်..."
မေးစေ့လေးကိုဖွဖွလေးထိကာဆွဲမော့တော့
လက်တွေကိုတွန်းလွှတ်သည်။
"စား ဗျာ....ကျွန်တော့်ကို နောက်မနေနဲ့..."
ဆရာဝန်ကြီးကမနက်စာစတင်စားနေပြီဖြစ်သော
လိပ်ပြာလေးအားသေသေချာချာလေးစိုက်ကြည့်ကာ
"ပြန်သင့်တာပေါ့ သွေးသားအရင်းမင်းအဖေဆုံးပြီး
မင်းအပေါ်ကောင်းခဲ့တဲ့တစ်ဦးထဲသောက
အဖွားပဲမလား...ဘာတွေကိုစဉ်းစားနေတာလဲ"
ဖျက်ခနဲမော့ကြည့်လာသောဝိုင်းစက်စက်
မျက်ဝန်းလေးတွေသည်အလွန်ကိုမှလှလှလေး။
"Honey ဘာလို့သူများဖုန်းပြောတာကို
ချောင်းနားထောင်တာလဲ"
"မင်းတိုးစိတိုးစိလေးပြောနေတာ မင်္သကာလို့
ဆေးကုတဲ့ကိစ္စကိုပဲနေ့တိုင်းအာရုံရနေတုန်း
ကိုယ့်ယောကျ်ားငယ်ငယ်လေးခြေလှမ်းရွေ့နေလား
ပျက်နေပြီလား ဒီလောက်တော့စပ်စုရမယ်လေ"
တွန့်ချိုးသွားသောမျက်ခုံးတန်းလေးတွေသည်
ဆရာဝန်ကြီးနှလုံးသားထဲလိပ်ပြာပေါင်းများစွာ
ပျံသန်းသွားစေသည်။
"ကျွန်တော်ကငယ်တာနဲ့ခြေလှမ်းပျက်မယ့်သူလား
Jimin ကမ္ဘာထဲမှာတစ်ယောက်ထဲ
နေနေရတာကိုတောင် မရောင့်ရဲနိုင်တာကို"
ဒီတစ်ခါမခို့တရို့ပြုံးသွားသူကဆရာဝန်ကြီးဖြစ်သည်။
စကားအဆန်းလေးတွေပြောတိုင်း
အပြာရောင်လိပ်ပြာအမှုန်အမွှားလေးတွေ
နှလုံးသားကိုရိုက်ခတ်သွားတိုင်းဟိုးအရင်စတွေ့ကြ
စဉ်တုန်းကလိုပဲရင်ခုန်ဆဲပါပဲ....။
လိပ်ပြာလေးကဖတ်လို့လည်းမဝ
ဖတ်လို့လည်းမကုန် ကျေညက်
သလိုလိုသလိုလိုနဲ့အစကခက်ခဲလွန်းလို့
အသစ်ပြန်ပြန်ဖြစ်တဲ့ ဆေးစာအုပ်ထူထူလို ဆရာဝန်ကြီး
ဘဝမရှိမဖြစ်သောအခန်းကဏ္ဍလေးတစ်ခု။
"အဖွားဆီပြန်ချင်တယ်မလား....ပြန်ကြမယ်လေ
မင်းသဘောမကျတဲ့ဆိုးလ်မှမဟုတ်ဘဲ
ကိုယ်လည်းအဖွားရွာလေးရဲ့တောင်တန်းတွေကို
သဘောကျပါတယ်...ကိုယ်ကမင်းအားနာဖို့
လိုတဲ့သူမှမဟုတ်တာ...."
ရင်ခွင်ထဲကပန်းကလေးကိုပြန်လုသွားကြမှာ
စိုး၍မရင့်ကျက်သည့်စိတ်ကလေးစိတ်နှင့်
သူ့အလှည့်တုန်းကဆိုးခဲ့လေသမျှဆရာဝန်ကြီး
ကအလိုလိုက်လေပို၍အားနာရလေဖြစ်လာသည်။
ဆရာဝန်ကြီးတုန်းအိမ်လေးတစ်ခေါက်ပြန်ဖို့ကို
လချီ ငိုချမတတ်ချော့မော့ခဲ့ရတာမျိူးမလား။
"ကျွန်တော် Jiminအိမ်ပြန်တုန်းက ဆိုးခဲ့တာက
သူတို့ကပြန်မလွှတ်မှာစိုးလို့ပါ အင်အားကရှိသလိုလို
နဲ့တကယ်တမ်းကျ ကျွန်တော့်မှာကကျွန်တော်ပဲ
ရှိတာလေ...Jiminကဒီလိုမျိုးသဘောကောင်းပြီး
နားလည်မှုအပြည့်ရှိနေတော့ ကျွန်တော်က
လူဆိုးဖြစ်......"
စကားလေးတဖြည်းဖြည်းတိုးသွားပုံက
မနည်းလိုက်နားထောင်ရပါသည်။
မကြည်မလင်မရွှင်မလန်းနဲ့ဘယ်လိုများ
အဆင်ပြေအောင်ညှိနှိုင်းပေးရမှာလဲ...။
လိပ်ပြာလေးကတော့ လိပ်ပြာလေးပါပဲ...။
သူကအဲ့ဒီလို....။ကျွန်တော်ခက်လှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့
ဆေးစာတွေပဲပြေးကျက်လိုက်ချင်ပါ၏။
နားလည်မှုအပြည့်ဆိုတဲ့အပေါ်မှာတောင်
Complain ထပ်တက်တဲ့အသံတိုးတိုးလေးနဲ့
ငြူငြူစူစူအမျိုးအစားလေး....။
သူစိမ်းတစ်ယောက်သာဘေးမှာရှိရင်
စိတ်မရှည်လိုက်တာဟုဆိုကာဝေဖန်မှုတွေ
အများကြီးတွေကြုံရပြီးတစ်ခါဆက်ဆံ
၁၀ခါလက်လန်နိုင်တဲ့သူ။ကျွန်တော်တော့မပါပါဘူး။
"ဒါဆိုစိတ်ချမ်းသာအောင် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်
ကိုယ် နည်းနည်းပါးပါးကောင်လေးကိုတားပေးရမလား
မျှတသွားအောင်လေ...ကိုယ်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ"
စားနေခြင်းသည်တိခနဲရပ်တန့်သွားကာထပ်
ကြည့်လာပြန်သည်။
ပကတိတည်ငြိမ်ရှင်းသန့်နေတဲ့မျက်နှာချောချောဟာ
ရင့်ကျက်ခြင်းတွေအပြည့်။အချစ်ခံရခြင်းဆိုတဲ့
ဒြပ်မဲ့ကိုရင်ထဲကနေတိတိကျကျထိထိမိမိခံစားလိုက်ရ
တဲ့အခိုက်အတန့်ဟာကမ္ဘာလောကကြီးမှာအလှဆုံး
ခံစားချက်ပဲ။ကျွန်တော်ဆရာဝန်ကြီးနဲ့အချစ်ကိုခံရတိုင်း
အတောင်ပံတွေအစွန်အထိဖြန့်ကားသွားတတ်ပါသည်။
"တော်ပြီ ဘယ်လိုမှမလုပ်နဲ့တော့..."
ဘယ်လိုပြောပြောတစ်ဖက်ကပြီးပြည့်စုံတာ
ထက်လွန်ကဲနေသူမို့ကိုယ်ကလူဆိုးပဲဖြစ်နေဦးမယ့်
အတူတူ စကားကိုရပ်တန့်လိုက်သည်။
"ခက်တာပဲ....ကွာ"
စိတ်နည်းနည်းမသက်သာသလိုဟန်လေးဖြင့်
ငြိုငြင်သလိုအကြည့်လေးတစ်ချက်ပေးကာ
မနက်စာကိုသူပြန်အာရုံစိုက်စားပါ၏။
လိပ်ပြာလေးသည် စိတ်မရှည်တော့ဟန်ဖြစ်
သွားသူလေးအား
စူးစူးနစ်နစ်စက္ကန့်ပေါင်းများစွာကြာအောင်စိုက်
ကြည့်နေပြီး ခုံမှရုတ်တရက်ထကာမနက်စာစား
နေသောနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေအား
ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။
"Jungkook ကို...မငြိုငြင်ပါနဲ့.........."
အနမ်းတွေဟာအမြဲတမ်းချ်ိုအီလျှက်ပဲ...။
နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးတွေရဲ့အရသာဟာ
ဘဝတစ်လျှောက်လုံးရဲ့အရူးရဆုံးတွေရဲ့
ထိပ်ဆုံးနေရာ...။
ရဲခနဲဖြစ်သွားသောဆရာဝန်ကြီး၏မျက်နှာ
နုနုသည်လိပ်ပြာလေးဖယ်ခွါသွားတဲ့အခါ
ဟိုဟိုဒီဒီရှောင်တိမ်းသွားသည်။
"ပြန်...ပြန်ကြရအောင်....ခု စားပြီးရင်
အဝတ်အစားတွေထည့်ကြမယ်...
ပြီးခဲ့တာတွေကို ဘာမှပြန်မတွေးနေဘဲ
ဆုံးဖြတ်ချက်ကို သေချာချလိုက်တော့...."
"ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုတည့်တည့်ကြည့်ပြီးပြော..."
အသက်တွေကြီးလာပေမယ့်ရုတ်တရက်
အနမ်းတွေအပေါ်ရှက်တတ်နေတုန်းပဲမလို့
ဆရာဝန်ကြီးကပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဆိုတဲ့
အခါ လိပ်ပြာလေးကရှက်သွားမှန်းသိ၍
ထပ်စနောက်သည်။
"မြန်မြန်စား....လုပ်ရမယ့်အလုပ်တွေရှိသွားပြီ"
"JiminသိလားWeekend တွေမှာကျွန်တော်တော့
အလုပ်တစ်ခုပဲလုပ်ချင်တာ
ပြောမိရင်လည်း Jiminကဆူမှာ...."
"ပြောပြီးပြီလေ ခု.....!"
အထိန်းအကွပ်မဲ့သူ၏မျက်လုံးတွေသည်
ရဲရဲတင်းတင်းဖြင့်ထိုစကားကိုပေါ့ပါးစွာပဲ
ပွင့်လင်းချတဲ့အခါ ဆရာဝန်ကြီးကရင်ဘက်
အကျယ်ကြီးတွေကို တွန်းလျှက်ချက်ချင်း
ပြန်အော်တော့သည်။
လိပ်ပြာလေးကတိုးတိုးလေးရယ်ကာ
မနက်စာကိုသေချာစားနေသည်။
ဆရာဝန်ကြီးကတော့ မျက်မှောင်တွေတွန့်ချိုး
သွားသော်ငြားတိတ်တိတ်လေးသဘောကျ
နေပုံရကာ ခိုးဝှက်စွာပြုံးလျှက်။
ဆရာဝန်တစ်ယောက်လေ...ကျွန်တော်
ကလေးဆိုးလေးနဲ့အပြိုင်ညစ်ပတ်နေလို့မရဘူး။
ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လေးပေါ့။
တကယ်တမ်းကျရင်ကျွန်တော်ပဲစချစ်တာ.....။
ထပ်ပြီးတစ်လျှောက်လုံးပဲမသိချင်ယောင်ဆောင်
ပေးကြပါဦး.....။
~~~~~~
"ဘောင်းဘီကဘောင်းဘီတစ်ကန့်နော်
တခြားဟာတွေနဲ့သွားမရောမွှေနဲ့
ဘယ်နေရာမဆိုစည်းနဲ့ဘောင်နဲ့နေတာမျိူးက
ဘဝမှာ အမှားမရှိဘူးကောင်လေး ...."
"အဖွားဆီကအရမ်းအေးလို့အနွေးထည်တွေလည်း
ခပ်များများထည့်ရမယ်..."
မနက်စာစားပြီးအခန်းထဲပြန်ဝင်ကြကာ
ခရီးသွားဖို့ကိုဆရာဝန်ကြီးကဦးဆောင်စီစဉ်
နေသည်။ ပျင်းရိတတ်သောလိပ်ပြာလေးသည်
အိပ်ရာပေါ်ကနေကျောခိုင်းကာအဝတ်အစားတွေ
ထည့်သိုနေသော ဆရာဝန်ကြီးအားထိုင်ငေးကြည့်
နေသည်။
"ညကျရင် သွေးပေါင်ချိန်ပေးမယ်
လိုအပ်ရင်အားဆေးလေးဘာလေးကြိုသောက်
ရမယ် ခရီးကဝေးတယ်..အားနည်းလို့မဖြစ်ဘူး
ကြားလား ဆေးတွေ ဆေးတွေလည်းထည့်ရဦးမယ်..."
"မသန့်မရှင်းတွေမနေစမ်းပါနဲ့ အသန့်အပြန့်
ကြိုက်တာမမှားဘူး မင်းသိလား မင်းပစ္စည်းတွေ
အကုန်လုံးကိုစိတ်တိုင်းမကျနေဘူး..."
ပုံမှန်ပါပဲကျွန်တော့်ပစ္စည်း ကျွန်တော့်အဝတ်အစားတွေက။သူကိုယ်ကဆရာဝန်ပီပီအသန့်အပြန့်လွန်တော့
ပွစိပွစိပြောနေသံသည်မပြတ်မလတ်နားတွေပူထူ
လာတဲ့အထိ။
"ပန်းချီကဟိုမှာဆွဲဦးမှာမလား သွားယူလေ
ထည့်သွားမယ့်ပစ္စည်းတွေ အဲ့လောက်အထိ
ကိုယ်လိုက်မသိတော့ဘူး မင်းဟာတွေနားလည်း
မလည်ဘူး...."
"ခဏနေရင် ယူပေးမယ်...."
"နေ နေ တော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲထည့်လိုက်တော့မယ်
အဲ့တာတွေလည်းစိတ်တိုင်းကျမှာမဟုတ်ဘူး"
"Jiminက သိလို့လား...."
"ဆေးအရောင်စုံအောင်ထည့်ယူလာရင်ပြီးရော
မလား စုတ်တံဆိုလည်းSizeစုံသယ်ခဲ့မယ်
မင်းကို ယူခိုင်းရင်တဝက်ကမေ့မှာ..."
"အင်း....."
သူ့အဖွားဆီပြန်မှာ ကိုယ်ကပဲတစ်ဖက်သတ်
တက်ကြွနေသလိုပဲ....။ထိုကောင်လေးကမလှုပ်
မယှက်။ဆူပူပြောမိရင်လည်းစိတ်ကောက်တာနှင့်
အဖွားဆီရောက်မှာမဟုတ်တော့။အဝတ်အစား
ထည့်တာလည်းစိတ်မဝင်စား ဘာဆိုဘာမှစိတ်မဝင်
စားနားလည်ရတွေခက်လွန်းသည်။
"မသိရင် ငါကပဲ....အတင်းသွားချင်သလို
ခံစားရတယ်..နည်းပါးတော့ တက်ကြွမှုရှိဦးမှာပေါ့
ခက်တယ် လူတွေလည်း....."
ဒဲ့ပြောခြင်းမဟုတ်ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲရေရွတ်
သလိုကြားရုံရေရွတ်ကာပစ္စည်းတွေဆက်ထည့်
နေသည်။ကြားရင်လည်းကြားမယ် ကြားလည်း
ခံမပြောနားမထောင်သူသည် ပြောတဲ့သူသာ
မောပြီးသတိလစ်သွားလိမ့်မည် သူကတော့
မျက်တောင်လေးတွေပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်အလုပ်ပျက်
မည်မဟုတ်။
"၂ယောက်စာက တစ်အိတ်ကိုမလောက်ချင်ပါ
လား....ဘယ်လိုပြန်လုပ်ရမလဲ အော် ဒါလေးတွေ
နည်းနည်းလျှော့....."
"ကိုကို......"
လျှော့ရမယ့်အဝတ်အစားတချို့ကိုဆက်ခနဲ
ယူလိုက်ရာကနေ ဆက်ခနဲပဲပြန်ပြုတ်ကျသွားသည်။
"ကိုကို"ဟာ ParkJimin အသက်ဆိုလည်း
မမှားနိုင်..။ရုတ်တရက်ထထခေါ်ရင်စိတ်နဲ့နာမ်
ယူဇနာပေါင်းများစွာကွာဝေးသွားတတ်သည်။
လုပ်နေတဲ့အလုပ်တွေရပ်ကုန် နာရီလက်တံတွေ
ရပ်ကုန် ကမ္ဘာကြီးရဲ့လည်ပတ်မှုလည်းရပ်
ရှိသမျှအရာရာဟာရပ်ကုန်တော့တာပဲ.....။
ရင်တွေထဲလည်းဒိန်းခနဲ လက်ကလေးတွေလည်း
တုန်ခနဲ...။
ရင်ခုန်တာထက်ရင်တုန်ရက်မောရတဲ့အထိ
ကြိုက်ပါ၏။တဖြေးဖြေးချင်းနောက်ကိုပြန်လှည့်
ကြည့်ကာ အတတ်နိုင်ဆုံးမျက်နှာကိုတည်ငြိမ်စွာ
ထိန်းလျှက် ဘာလဲဟု ခေါင်းလေးဆက်ပြတော့
"ဟိုရောက်ရင် အရင်ဆုံးပန်းခင်းဝါဝါထဲ
သွားနမ်းရအောင်...."
"အဲ့တာ ရိုးရိုးခေါ်ပြောပါလား...."
"ကိုကိုက ဘာဖြစ်လို့လဲ Jiminပဲခေါ်ခိုင်းတာလေ
တောင်းဆိုစရာကိစ္စမျိုးတွေမှာကျွန်တော်ကိုကိုပဲ
ခေါ်တတ်တာကို......"
"ရုတ်တရက်ကြီးတွေတော့ ထထမခေါ်နဲ့လေ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ....."
" ဘာ မှ မဖြစ်ပါဘူး ဒီလိုပဲ....သွားတ်ိုက်တံ
အပိုတွေသွားယူ....မျက်နှာသုတ်ပုဝါရော..."
စကားကဆုံးမှန်းမသိ မဆုံးမှန်းမသိ။
တဖြေးဖြေးနောက်ပြန်လှည့်သွားကာ
သူထည့်ပြီးသားပစ္စည်းတွေကိုပြန်ထုတ်လိုက်
ပြန်ထည့်လိုက်နှင့် ဂယောင်ခြောက်ခြား။
လိပ်ပြာလေးကကျောပြင်သေးသေးလေး
အားကြည့်ကာပြုံးလာခဲ့သည်။ထို့နောက်
အိပ်ရာပေါ်မှခြေသံဖွဖွလေးဆင်းလာသည်။
ခြေဖဝါးနှင့်ကြမ်းပြင်ဟာထိရုံ..တစ်လှမ်းချင်း
လှမ်းသွားခဲ့သည်။
ကျောပြင်လေးနှင့်အနီးဆုံးကိုရောက်တဲ့အခါ
ပန်းကလေး၏တစ်ကိုယ်လုံးကိုနောက်မှ
လုံခြုံစွာသိမ်းဖက်လိုက်ခြင်းသည်နူးနူးညံ့ညံ့
လှလှပပလေး။ဖက်တွယ်သည်နှင့်ဆံစလေးတွေ
ကိုတစ်ချိန်ထဲမှာပဲတိုးဝှေ့နမ်းပြီးသား.....။
လန့်သွားကာတုန်ခနဲခန္ဓာကိုယ်လေးနှင့်
လှည့်ကြည့်လာသောဝိုင်းစက်နေသည့်မျက်ဝန်းငယ်
လေးတွေ...။
Jimin ထိုကဲ့သို့ကြည့်တိုင်းဝမ်းနည်းလာမိတဲ့အထိ
ကျွန်တော်သိပ်တက်မက်တယ်....။
ကျွန်တော် Jiminဘဝထဲအတိအကျတစ်ယောက်
ထဲနေနေရပြီးဘယ်တော့မှမရောင့်ရဲနိုင်ခဲ့ဘူးဆိုတာ
ယုံတမ်းမဟုတ်...ဤမျက်လုံးလေးတွေထဲအဖြေ
တွေရာထောင်ချီ.....။
ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းတွေထဲကြယ်စုကြယ်ဝေး
တွေရှိတယ်လို့ စွပ်စွဲခဲ့ကြရင်...Jiminမျက်ဝန်းထဲ
ပန်းပွင့်လှလှလေးတွေကမ္ဘာတည်နေတာ....။
သိပ်လှတယ် အကန့်အသတ်မဲ့အောင်လှပနေတာပဲ။
"ဘာလုပ်တာလဲ.....ကိုယ်အလုပ်လုပ်နေတယ်လေ"
"သွားနမ်းမယ်မလား အဲ့တာဖြေဦးလေ
အဲ့တာ မလုပ်ရရင် အိမ်မပြန်ဘူး..."
"ကိုယ်မနမ်းဘူးလို့ ဖြေလို့ရော ရမှာတဲ့လား..."
"မရပါဘူး...."
"အဲ့တာကို မေးနေသေးတယ်....."
"ခုရော...."
"ဘာကိုလဲ....."
"နမ်းချင်လို့......"
"မနက်စာစားတုန်းက နမ်းပြီးပြီလေ...."
"အဲ့တာကနမ်းတယ်မခေါ်ပါဘူး ထိရုံကို..."
"ထိရုံတဲ့လားJeonJungkook က
ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနိုင်လိုက်တာ...သိပ်မချစ်တော့
တာများလား...."
"သိချင်လား...."
"နေပါစေ....."
"မနေနိုင်တော့ဘူး..."
အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လိုပဲဆက်ခနဲပွေ့ချီလိုက်
ခြင်းသည်စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းပဲ...။
"အဝတ်တွေထည့်တာမပြီးသေးဘူး!!!!..."
"Weekend တွေက Weekend တွေပဲ Honey..."
သွားတန်းလေးတွေပေါ်သည်အထိရယ်ပြုံးကာ
ဆရာဝန်ကြီးဟာအဖြူရောင်ပျော့အိနေသော
အိပ်ရာပေါ်ကိုချီပိုးခေါ်သွားပြီနောက်လွှတ်ချလိုက်
တဲ့အခါ ညက အခန်းထဲကပ်ဖို့ရွေးထားသော
လိပ်ပြာပုံစံStickerသေးသေးလေးတွေသည်လွှင့်ပျံ
ခုန်ထွက်လာခဲ့သည်။ အခုပေါင်းရာချီမလို့ခုန်ပျံ
ထွက်လာကြသည့်ပုံစံလေးတွေကလှလှပပလေး။
အပေါ်မှာအုပ်မိုးလာသောလိပ်ပြာလေးကတော့
တစ်ခုထဲသောအခန်းထဲကသက်ရှိလိပ်ပြာလေးပေါ့။
အဖြူရောင်စောင်ကိုနှစ်ယောက်လုံးအပေါ်မှ
အုပ်မိုးလိုက်ကာလုံခြုံအောင်ခြုံလိုက်ပုံက
ရင်ခုန်စရာ။
စောင်အောက်မှအနီးကပ်ပြုံးနေသော
မျက်နှာချောချောလေးအားဆရာဝန်ကြီးက
ပြုံးပြုံးလေးပဲကြည့်ကာပါးလေးနှစ်ဖက်ကို
ဖွဖွလေးထိကိုင်လိုက်သည်။
"အမြဲတမ်း ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာပဲ....လိပ်ပြာလေးက"
"ယောကျ်ားဆန်တာထက်ယောကျ်ားပိုဆန်
အောင်ကျွန်တော်ဒီလောက်နေထိုင်ပြုမူနေတာ
ကိုတောင် ကိုကို့မျက်လုံးထဲချစ်ဖို့ကောင်းနေတုန်းပဲလား"
"အင်း.....မင်းကကိုယ့်အတွက်
ဘယ်တော့မှမပြောင်းလဲသွားဘူး
မင်းဘယ်လိုတွေပဲပြောင်းလဲပြောင်းလဲ
ကိုယ့်အသိတွေထဲ ကိုယ့်မျက်လုံးတွေထဲ
ကိုယ့်နှလုံးသားထဲမှာ စတွေ့ခဲ့ကြတဲ့ လိပ်ပြာငယ်ငယ်
လေးပဲ....မျက်လုံးလေးတွေကမပြောင်းမှမပြောင်းလဲ
သွားတဲ့ဟာ....."
"ကျွန်တော်မပြောင်းလဲလည်း..
ကိုကိုက ချစ်တယ်မလား...."
"ချစ်တာပေါ့...."
အဖြေပေးပြီးသည်နှင့်အုပ်မိုးနေသော
ပြုံးယဲ့ယဲ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲယူကာ
ဆရာဝန်ကြီးကပြင်းရှသောအနမ်းတစ်ခုကို
စတင်ဖန်တီးလိုက်တော့သည်။
မှိတ်ချသွားသောမျက်ဝန်းတွေသည်
ပြိုင်တူ...။သေးသွယ်သောခန္ဓာကိုယ်
လေးအနှံ့ရွှေ့လျှားသွားသောလက်သွယ်သွယ်
များသည်လည်းမရပ်မနား....။
"အဲ့နေရာတွေကို မနမ်းပါနဲ့ဆို.....!"
ခပ်သွယ်သွယ်ခါးသေးသေးလေးနား
အောက်သို့တိုးဆင်းသွားကာလိပ်ပြာလေး
ကမထိတထိနမ်းတော့ယားတတ်၍သိပ်မကြိုက်
လှသောတားဆီးလေးသည်စီခနဲ...။
"Jung...kook ကိုယ်ပြောနေတယ်လေ!...."
ခံမပြောနားမထောင်က တခြားနေရာတွင်
မက ဤနေရာမှာလည်းတိတိကျကျပါပဲ။
ပို၍နားထူသွားတတ်တာလားမပြောတတ်
ပို၍ပို၍နမ်းကာလူသည်မနေတတ်လာတော့ပါ။
"မကြိုက်ပါဘူးဆို!..."
စနောက်ရ၍တခစ်ခစ်ရယ်သံများနှင့်အတူ
ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းဆီပြန်တိုးလာကာ
စောင်က်ိုဆွဲဖယ်လိုက်ပြီးနောက်လိပ်ပြာငယ်
သည်သေချာသောအနမ်းတွေကိုပြန်စတင်ကာ
ပန်းတွေရဲ့သဘောသဘာဝမွှေးကြိုင်လှပမှုတွေ
အားလုံးအားလိပ်ပြာပီပီအလောတကြီးစားသုံး
တော့သည်။
ထာဝရမရိုးအီသွားတဲ့အထိအတွေ့တွေ...။
ကောက်ကြောင်းလှလှလေးတွေ....။
အလွတ်ရနေပြီဖြစ်နေသောကိုယ်စီကိုယ်စီ
ခန္ဓာဗေဒအသီးသီးသည်အမြဲတမ်းထပ်တူထပ်မျှ။
လိပ်ပြာလေး၏ခန္ဓာကိုယ်အားခါးနေဆွဲယူ
ပိုနီးကပ်စေကာနှုတ်ခမ်းတွေအားအပြင်းအထန်
နမ်းတော့ ရှောင်ဖယ်ထွက်သွားသည်။
"မနက်ဖြန်ခရီးဝေးသွားရမှာ....ကိုကိုက
အရမ်းဆိုးချင်မနေနဲ့ ကျွန်တော်ကဒီလောက်ပဲ...."
"လူယုတ်မာလေး....."
ပိုချစ်ပြီး ပိုကြိုက်ရတဲ့သူကကျွန်တော်မလို့
လိပ်ပြာလေးဆီကအကြင်နာတွေပိုလိုအပ်လာ၍
ဤသို့အပြုအမူတွေအပေါ်သူသိရက်နဲ့စနောက်ပြန်တော့
ချစ်နေတဲ့ကြားကအော်ဟစ်မိလိုက်ရသေးသည်။
မျက်စောင်းပါးပါးဖြင့်
ချွေးစတွေနဲ့ခေါင်းအုံးကြားနစ်နေသောမျက်နှာလေး
အားအသဲယားသလိုဆွဲဖျစ်ကာနှုတ်ခမ်းတွေအား
သူလ်ိုချင်တဲ့အတိုင်းအတာအထိကိုအကြမ်းပတမ်း
နမ်းရှိုက်လိုက်ရခြင်းသည် ပြန်လမ်းမဲ့ဝင်္ကပါပဲ...။
ချစ်တယ်...Jiminကိုချစ်တယ်....။
မဖြူမစင်လေးများပြောရရင်
ကျွန်တော် Weekend တွေဆိုပိုချစ်မိတော့တာပဲ....။
မိနစ်ပေါင်းများစွာ နာရီပေါင်းများစွာ
လိုအနမ်းအနုနဲ့အနမ်းအရင့်တွေကြား
"ကိုကို"ဆိုတဲ့ရေရွတ်သံလေးပြတ်တောင်း
ပြတ်တောင်းနဲ့ပေါ့......။
လှပသောSundayတွေတိုင်းဟာဤသို့ဤဖုံ
မျောမျောလွင့်လွင့်ပဲအမြဲ.....။
~~~~~~~~~~။
အဖွားအိမ်သို့ခရီးစဉ်.....။
သွားရမယ့်ခရီးကိုတော့နောက်တစ်ရက်တွင်
စတင်ထွက်ခဲ့ကြသည်။အခက်အခဲမရှိအေးအေး
လူလူပဲလေယာဉ် ကားအဆင့်ဆင့်ဖြင့်ဝေးလံ
ခေါင်ဖျားသောအဖွားရှိရာရွာလေးဆီကို
အတူတူအလည်ပြန်ခဲ့ကြသည်။
ထွက်သွားပြီးထဲကပြန်မရောက်ဖြစ်ခဲ့ဘူး။
အနေစိမ့်တာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်လည်း
လူ့အသိုင်းအဝိုင်းတွေနဲ့ခပ်ဝေးဝေးနေရမယ်ဆိုတဲ့အသိက
လိပ်ပြာလေးရဲ့ဦးနှောက်ထဲအပြည့်အဝဖြစ်ခဲ့သည်။
ကြောက်စရာမဟုတ်တဲ့အသိုင်းအဝိုင်းတွေ
ကတော့ကိစ္စမရှိပေမယ့်နှစ်ဖက်လုံးကToxic
ဆန်နေလျှင်ချစ်ရတာငရဲ....။အဖွားတော့မပါပေမယ့်
လွတ်နိုင်သမျှလွတ်ရာကနေအဖွားရင်ခွင်နဲ့ဝေးကွာခဲ့
တာမျိုး....။
အဖွား၏ရှေးဟောင်းအိမ်လေးရဲ့တံခါးရှေ့ကို
ရောက်တဲ့အခါ ပြန်မလာနိုင်သောမြေးတစ်ယောက်
၏အားနာမှုသည်အနည်းငယ်တော့ကိန်းဝတ်ခဲ့သည်။
မသိမသာမျက်နှာလေးငယ်သွားတော့
ဆရာဝန်ကြီးကလက်ဖဝါးလေးတွေကိုခပ်တင်းတင်း
ဆုပ်ကိုင်ကာစူးစမ်းသလိုမော့ကြည့်လာသည်။
"ရောက်ခါမှ မျက်နှာက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ
ဘယ်နေရာနေလို့မကောင်းလို့လဲ ကိုယ်မပူပါဘူး"
မျက်စိဒေါက်ထောက်ဆိုတာမျိုးကြုံဖူးလား။
ရောဂါတွေအရင်လောက်မထူပြောတော့ပေမယ့်
ဒေါက်တာParkJimin ကကျွန်တော့်ကိုအမြဲ
ပိုးကောင်လေးလိုပဲ.....။နဖူးကိုဖျက်ခနဲစမ်းကာ
ဟိုစမ်းဒီစမ်းထပ်စမ်းတော့
"မပူပါဘူး...ကျွန်တော့်ကိုပိုးကောင်လေးလို
အမြဲလုပ်မနေနဲ့...သန်သန်မာမာကြီး...."
"ကောင်းရင်ပြီးပါတယ်...ဆရာဝန်ဆိုတော့
မနေနိုင်ဘူးလေ မင်းကငါ့ယောကျ်ားဖြစ်နေတော့
လည်းပိုမနေသာဘူး ဂရုမစိုက်တော့လည်းအပြစ်
စိုက်တော့လည်းအပြစ်ဖြစ်ရ..."
"........"
ရန်ဆောင်ခြင်းကိုမတုန်မလှုပ်ဘဲတစ်ချက်မျှ
ကြည့်ပြီးသူဘာမှပြန်မပြော။ဆရာဝန်ကြီးလက်
တွေကိုတစ်ပြန်ပြန်ဆုပ်ကိုင်ကာတံခါးဖွင့်လျှက်
အိမ်ခြံဝန်းထဲဝင်သွားသည်။
"မြေး!!!!!!ငါ့ကလေး....ငါ့ကလေးလေး!!!..."
တံခါးပွင့်ကာလူဝင်လာသည်နှင့်တန်းမြင်ရသော
ကွက်ပြစ်တစ်ခုပေါ်ထိုင်ကာစားစရာတချို့လုပ်
နေသောအဖွားဖြစ်သူသည် ဝင်လာသည့်ခြေလှမ်း
တစ်လှမ်းရောက်ရုံဖြင့်လှမ်းကြည့်ကာမြင်သည်နှင့်
ချက်ချင်းပြေးထွက်လာတော့သည်။
"မြေးလေး!!!!...."
အရှိန်အဟုန်ဖြင့်ပြေးဖက်မှုသည်ကြည်နူးစရာ။
ထင်ထားသည့်အတိုင်း
အဖွားသည်အလွန်လွမ်းနေဟန်ရှိပါ၏။
မျက်ရည်ပင်လည်ချင်ချင်ဖြစ်သွားကာ
ဘေးနားတွင်ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးလိုက်သည်။
"လွမ်းနေတာ နေ့တိုင်းပဲ....အများကြီး
ကြည့်ကောင်းလာတာပဲ နေကောင်းတယ်မလား
မျက်နှာလေးကို စိုပြေလို့..."
"အရမ်းကောင်း....အဖွားရော...."
"မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ...အိုမင်းမှုကငါ့ကိုကြောက်တယ်
နဲ့တူပါရဲ့...."
"ဖြစ်နိုင်ပါတယ်....ကျွန်တော်လည်းလွမ်းနေတာပါ..."
ပြန်လည်ဆုံစည်းမှုတွင်အဖွားဖြစ်သူအား
ရင်ခွင်အကျယ်ကြီးထဲထည့်ကာဖက်ထားသူ
သည်စကားတွေသီကုံးမပြောတတ်သော်ငြား
အပြုအမူတွင်သတိရခြင်းအပြည့်အဝဆိုတာ
ကောင်းကောင်းခံစား၍ရပါ၏။
"မလာချင် လာချင်လုပ်နေလို့ တကယ်ရောက်
လာပါ့မလားလို့ညတွေအိပ်တောင်မပျော်ဘူး
အဆိုးအပေလေးရယ်"
"Jimin ကိုကျေးဇူးတင်...ကျွန်တော်ကလာချင်တာ
မဟုတ်ဘူး...."
"ကောင်လေး......"
အဖွားကိုတွေ့တွေ့ချင်းစနောက်မှုကို
လှမ်းဟန့်တားတော့အဖွားကဒေါက်တာ့အား
နွေးထွေးသောအပြုံးလေးတစ်ခုဖြင့်ကြည့်
လာကာ Jeonရင်ခွင်ထဲကထွက်ပြီး
လက်ဖဝါးသေးသေးလေးတွေအားဆုပ်ကိုင်
လာသည်။
"အများကြီးကျေးဇူးတင်နေတာပါ နေ့တိုင်းပဲ
အဖွားဆီရောက်လာပေးတာတင်မကဘူး
မြေးနဲ့ပတ်သတ်တဲ့အရာခပ်သိမ်းအကုန်လုံး
ရဲ့ဆရာဝန်ကြီးရဲ့ကျေးဇူးတွေကိုအဖွားတစ်သက်လုံး
မမေ့နေပါဘူး...."
"ကျွန်တော်က ပြန်ကျေးဇူးတင်ရမယ့်ဟာကို
မလိုပါဘူး အဖွားရယ်...."
မြေးလေးလိုပဲ ပွေ့ဖက်လိုက်ချင်တယ်။
ဒါပေမယ့် ဆရာဝန်ဆိုတဲ့ဂုဏ်နဲ့ဒီကလေးရဲ့
အရှိန်အဝါကမြေးသမက်ဆိုတောင်တလေးတစား
စိတ်ထဲကအလိုလိုရှိနေသည်။ဟိုးအရင်
စတွေ့ထဲကမထိရဲမကိုင်ရဲ
ပညာတတ်ဖြစ်ပြီးဂုဏ်သိက္ခာကြီးလှတဲ့ဖြစ်တည်မှု
မို့အဖွားက လေးစားစွာဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို
ဆက်ဆံသလိုပဲခပ်ရို့ရို့လေးပြုမူခဲ့သည်။
ပွေ့ဖက်လိုက်ဖို့လက်တွေရွယ်မိခဲ့ပေမယ့်
စိတ်ကမဝံ့မရဲဖြစ်ရအောင်အထိတစ်ဖက်ကလည်း
တည်ကြည်ငြိမ်သက်လွန်းနေသည်။
"ဟုတ်....ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာဝန်ကြီး..."
အဖွား၏ခံစားချက်ကိုနားလည်လွယ်ခဲ့သော
မွန်မြတ်လွန်းသည့်နှလုံးသားပိုင်ရှင်သည်
အဖွားစကားဆုံးသည်နှင့် Jeonထက်တောင်
နူးညံ့သောပွေ့ဖက်မှုလေးတစ်ခုဖြင့်အဖွားကို
ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
"မြေးသားမက်လေးပဲ အဖွားရယ်
ရင်းရင်းနှီးနှီးပေါ့ ကျွန်တော်ကအဖွားမြေးလေးကို
တအားချစ်တာမလို့ အဖွားကစည်းကြီးတစ်ခု
ထားဆက်ဆံပြောဆိုနေရင်နှလုံးသားထဲကနာတယ်
သူစိမ်းမဆန်ချင်ဘူး မိသားစုလုပ်ရအောင်နော်"
ပြုံးစိစိဖြင့်တတ်နိုင်လွန်းတဲ့သူ။ကိုယ့်နှလုံးသားကို
သပ်သပ်ရပ်ရပ်မင်းမူသွားတာမပြောနဲ့
လူကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ရှေးရိုးစွဲနှလုံးသားကိုတောင်
ချက်ချင်းကိုင်လှုပ်နိုင်တဲ့သူဖြစ်သည်။
ဤဆရာဝန်မှာဤကဲ့သို့သောစာမျက်နှာမျိုးတွေ
လည်းရှိပါ၏။
"အဲ့လို ရသလား..."
"ရတာပေါ့ သိပ်ရတာပေါ့....သိပ်ရ..."
အဖွားသည်အထူးတလည်ပျော်ရွှင်သွား
ပုံရကာ ဆရာဝန်ကြီးအားပြုံးပြုံးကြီး
ကြည့်နေသည်။မြေးတစ်ယောက်လုံးတောင်
မေ့မြောသွားတဲ့အထိ။
"လာကြပြီလားဟေ့ မျှော်နေတာ....."
အဖွားနဲ့နှုတ်ဆက်မှုမပြီးဆုံးသေးခင်မှာပဲ
ရင်းရင်းနှီးနှီးအသံကြီးတစ်ခုကြောင့်
လှုပ်ခတ်သွားသူက ဒေါက်တာ။
ချက်ချင်းလှမ်းကြည့်တဲ့အခါMinYoongi ကြီး
ဖြစ်နေသည်။MinYoongi တင်မကပါ ယူရီရော
တခြားအသိဆရာဝန်တွေပါအုပ်စုလိုက်ကြီး။
ရောက်နေမှာကိုလုံးဝမသိတာကြောင့်
မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားကာ
" မင်းကဘယ်က....ဘယ်လိုရောက်နေ..."
အံ့ဩတကြီးParkJimin ၏ပုံစံသည်
ရယ်ချင်စရာ။ရောက်နေတာဘာဖြစ်လို့လဲ။
မသိရင်ပဲမလာသင့်သောနေရာလိုလိုအံ့ဩတကြီး။
"လုပ်အားပေးလေ....ငါဒီရွာကိုလုပ်အား
ပေးနေတုန်းပဲ...နေကောင်းရဲ့လားJimin"
ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့
ဝမ်းသာလွန်းလို့အံ့ဩမိသွားတာပါ။
ကျွန်တော်Caseတွေကို
နည်းနည်းယောင်ဝါးလာတိုင်း
ဒီမရှိမကောင်းရှိမကောင်းရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်တွေကို
အမြဲတမ်းတမိနေတုန်း။ Yoongiသာဆိုရင်
ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲဆိုတဲ့စိတ်လေးအမြဲရှိနေတုန်း။
ဆေးကျောင်းတစ်လျှောက်လုံးပြီးတော့ဆရာဝန်
Lifeတစ်လျှောက်လုံးအတူတူပြေးလွှားခဲ့တဲ့
ရဲဘော်ရဲဘက်ပဲ ရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရတာ
အိမ်မက်လို အပျော်လွန်သွားရပါသည်။
ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်နေသောဆရာဝန်ဆီခပ်မြန်မြန်
ပဲလျှောက်သွားလိုက်ကာ
"ရှိနေမှာကိုကြိုမပြောဘူး ခုထိဆရာဝန်မပီသသေး
တဲ့ကောင် ငါနှလုံးခုန်နှုန်းတွေတိုးကုန်တာ
ဘယ်လောက်အန္တရာယ်လဲ မင်းသိလား..."
ပြောရင်းဆိုရင်းပြေးလာကာပြေးဖက်တာတော့
မဟုတ် ပြေးကန်ဟန်ပြုတော့Yoongiက
ရယ်မောကာခြေထောက်တွေကိုဆွဲထားပြီး
ပြန်တွန်းလွှတ်လိုက်သည်။ပြီးတော့မှတစ်ယောက်
ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာတင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်
လိုက်ကြတော့သည်။
"သတိရနေတာကွာ..."
"အပိုတွေပြောမနေနဲ့ ParkJimin ။လန်ဒန်မှာ
မင်းပါ ဟိုလိပ်ပြာနဲ့ပေါင်းပြီးအတောင်တွေ
ထွက်နေပြီလားလို့ တော်သေးတယ် လူစင်စစ်
အတိုင်းရှိနေတာ...."
"ပေါက်စရာလား တွေ့တွေ့ချင်းမဆဲချင်ဘူး"
တင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်မှုတွင်ရဲဘော်ရဲဘက်
သံယောဇဉ်တွေအပြည့်အဝ။သူတို့နောက်
လျှောက်လိုက်ကာပညာတွေယူခဲ့သော
ယူရီသည်လည်းရင့်ကျက်သောဆရာဝန်မကြီး
တစ်ယောက်ဆီကူးပြောင်းသွားကြောင်း
ကြည့်ရုံနဲ့သိနိုင်သည်။
Yoongiကိုဖက်ထားရင်ပြုံးပြလိုက်တဲ့အခါ
သူမအကြောက်ခဲ့ရဆုံးစီနီယာကြီးမို့ရိုသေစွာ
နှုတ်ဆက်ပုံလေးကအရင်ကအတိုင်းပဲ။
"ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာလိုက်တာစီနီယာ
ဒီအတော်အတွင်း ခက်ခဲတဲ့Caseတွေတိုင်း
ယူရီ စီနီယာ့ကို သတိရနေခဲ့တာ....."
"အကုန်လုံးအောင်မြင်ခဲ့တယ်မလား
ငါ့ဂျူနီယာတွေအကုန်Perfect ဆိုတာ
ငါ့ကိုယ်ငါယုံကြည်တယ်...."
ယုံကြည်မှုလွန်ကဲခြင်းဟာဟိုအရင်တုန်းကအတိုင်း။
ကြည့်မရစရာမော့ချီနေတဲ့မျက်နှာကို
MinYoongiအမြင်ကပ်ဆုံးဖြစ်သည်။
သူအရမ်းတော်တာကိုလက်ခံတယ် သူပြန်
မော်ကြွားတဲ့ဒဏ်ကိုတော့တကယ်မခံနိုင်ဘူး။
"အောင်မြင်ခဲ့ပါတယ် စီနီယာ..."
"ဟဲ့! အနီးကပ်ကူညီခဲ့တာငါပါ နင့်ကိုသူက
သင်တာနည်းနည်းဟိန်းဟောက်ခဲ့တာများများကို"
မနေနိုင်ထအော်တော့ယူရီကပြုံးသွားသည်။
ဒီစီနီယာတွေဘယ်တော့မှတည့်ပြုကြမှာလဲ။
ဆရာဝန်တွေပြန်ပေါင်းထုတ်နေတုန်းတရွေ့ရွေ့
ရောက်လာသူသည် သူ့လက်ဦးဆရာဝန်
MinYoongiဆီသို့။ Jeonမျက်စိရှေ့ကို
ရောက်လာသည်နှင့်Yoongiကခြေဆုံးခေါင်းဆုံး
ကြည့်သည်။
"မင်းကြည့်ရတာထွားကြိုင်းလာလိုက်တာJungkookရာ
ဘာတွေဘယ်လိုစားသောက်နေထိုင်နေတာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ...."
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီလိုမြင်ရတာအရမ်းစိတ်ချမ်းသာ
တယ်....ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဂရုတစိုက်အသက်ရှင်တာမျိုးက.."
"Jimin ဂရုစိုက်ပေးတာ...ကျွန်တော်ဘာမှမသိဘူး"
ပြုံးစိစိဖြစ်သွားသောParkJiminရဲ့မျက်နှာ
ခပ်တည်တည်ပဲဖြေဆိုတဲ့JeonJungkook
ရဲ့မျက်နှာထား...။တိခနဲစကားရပ်သွားရသော
MinYoongi....။တစ်ချိန်ကချွေးပါပြန်တဲ့အထိ
ဆေးကုပေးခဲ့သောကျေးဇူးတွေကိုထိုကောင်လေး
ကဤသို့ဆပ်ခဲ့ပါ၏။
"အော် အေး အေး....ကောင်းပါတယ်
အေး...အေး ...အကောင်းဆုံးပါပဲ...."
"ရောက်နေကြပြီလား!!!ထင်လို့လျှောက်လည်
နေရင်း အမြန်ပြန်ပြေးလာတာ !!!..."
မအောင်မြင်လှသောနှုတ်ဆက်မှုတွင်
ဒေါက်တာMinYoongiကဆက်ရွဲ့ဖို့စကားလုံးရှာ
နေတုန်းမှာပဲခြံတံခါးဖွင့်ကာပြေးဝင်လာသူကJinHyung။
Jin Hyungတင်မကခဲ့ဘူး။နောက်မှသူရော
Jiminရောတစ်ခါမှမတွေ့ဖူးသေးတဲ့အရပ်ရှည်ရှည်လူ
တစ်ယောက်လည်းကပ်ပါလာနေတယ်။
လက်ချင်းတွဲကာပြေးဝင်လာပုံတွင်
လိပ်ပြာလေး၏မျက်နှာကိုမှိုင်းခနဲညို့ခနဲ။
"Hyung ရဲ့ Kookie လေး!!!!"
ပြေးဖက်လာသောJinHyung၏
အရှိန်သည်ပြင်းလွန်းတာကြောင့်
ခန္ဓာကိုယ်ပင်ယိုင်နဲ့သွားသည်အထိ။
"Hyung ....ပါ ရောက်နေတာလား"
"ရောက်ရတာပေါ့ မင်းပြန်လာမယ်လို့
အဖွားလှမ်းပြောထဲက ငါတွေ့ချင်လွန်းလို့
အတင်းပြေးလာတာ...."
"ကလေးတွေအိမ်ထဲဝင်ထိုင်ကြတော့ !!
အဖွားမုန့်တွေလုပ်ထားတယ်....."
မုန့်တွေပြင်ဆင်ပြီးသွားသောအဖွား၏ခေါ်သံ
ကြောင့်အားလုံးအိမ်ထဲအေးဆေးစကားပြောကြ
မည့်အစီအစဉ်ဆီရောက်သွားသည်။
"ဟုတ်..အဖွား...."
JinHyungကတက်ကြွစွာဆိုလျှက်အရပ်ရှည်ရှည်
လူ၏လက်ကိုထပ်ဆွဲကာသွားတော့လိပ်ပြာလေး
ကမှုန်တေတေပဲထိုလက်တွေကိုလိုက်ကြည့်နေပြန်သည်။
"အဆင်ပြေပြေရှိကြတယ်မလားနှစ်ယောက်လုံး
စီးပွါးရေး လူမှုရေး ကျန်းမာရေးအကုန်အကုန်ပေါ့"
JinHyung ကလိပ်ပြာလေး၏
အနားတွင်ပူးပူးကပ်ကပ်လေးဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး
ဆရာဝန်ကြီးအားဖော်ရွေစွာ
စတင်နှုတ်ဆက်လာသည်။
"အကုန်အဆင်ပြေပါတယ် JinHyung...
JinHyung လည်း အဆင်ပြေတယ်မလား.."
"မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ....ခုနှောင်းပိုင်းတွေ
ပိုပျော်ရွှင်လာတယ်"
"ဝမ်းသာစရာပေါ့ဗျာ...."
JinHyungဟာသူ့ရဲ့အစ်ကိုအရင်းလိုဖခင်တစ်ယောက်
လိုမို့မထင်မှတ်ဘဲတွေ့ရခြင်းကိုအတိုင်းမသိ
စိတ်ထဲပျော်ရွှင်ကာအလွမ်းဖြေနေပေမယ့်
တစ်သက်လုံးသူ့ကိုပဲထိတွေ့ သူ့လက်တွေကိုပဲ
ဆွဲခေါ်ထိန်းခဲ့သောHyungကသူစိမ်းတစ်ယောက်
လက်ကိုအတင်းကိုဆွဲလာသောအပြုအမူတွင်
လိပ်ပြာလေးကမကြည်မလင်နေပါ။တွေ့ရတာ
သိပ်လည်းဝမ်းမသာတော့။
ဆရာဝန်ကြီးအပေါ်ဆိုးတာကရှိန်စိတ်ကြောက်စိတ်နဲ့
အဟန့်အတားလေးတချို့ရှိသေးသည်JinHyung
အပေါ်ဆိုးတာကျဘာအကန့်အသတ်မှမရှိခဲ့ဘူးမလား။
Hyungဘေးတွင်ထိုင်ကာပါးချိုင့်နက်ကြီး
တွေပေါ်အောင်ပြုံးနေသောလူကိုပဲမျက်လုံးဝိုင်း
ကြီးတွေဖြင့်ကြည့်နေသည်။
ထိုလူသည်သူနဲ့မျက်လုံးချင်းဆုံတဲ့အခါပိုကြည့်
ကောင်းစွာပြုံးပြတော့ လိပ်ပြာလေးမျက်မှောင်
တွေပိုကျုံ့သွားသည်။ထိုလူကတော့ပြုံးပြမြဲပါပဲ။
"Jin Hyung...."
ဆရာဝန်ကြီးနဲ့အလွန်လေကြောင်းကျနေသော
Hyungကိုဖြတ်ခေါ်လိုက်တော့ Hyungက
ကြည်လင်စွာကြည့်လာသည်။
"Kookieလေး ပြော..."
"သူက ဘယ်သူလဲ?..."
မနေနိုင် ကလေးဆန်စွာပဲ မေးလိုက်တော့
ထိုလူစိမ်းကပို၍ပင်ပြုံးလာသည်။
နားလည်ရခက်လိုက်လေချင်း။
"အော် ဟုတ်သား မမိတ်ဆက်ပေးရသေးဘူးပဲ
ဝမ်းသာလွန်းပြီးစကားတွေပဲပြောချင်နေတာ
သူက KimNamJoonတဲ့ Hyungလက်ထပ်မယ့်
သူလေ...."
တအံ့တဩမျက်လုံးကျယ်ကြီးတွေဖြင့်
ကြည့်လာသောလိပ်ပြာလေးသည်
ထင်ထားသလိုမရင့်ကျက်လာခဲ့ပါ။
အရင်အတ်ိုင်းပဲ...။သူ့ကိုဆိုထာဝရခြေဆောင့်
မျက်စောင်းထိုးအသားလွန်ဆိုးမယ့်ကလေးဆိုး
လေး။
"ဘာကိုလက်ထပ်တာလဲ...."
"လက်ထပ်တာလေ မင်းနဲ့Jiminလိုပေါ့
မသိတာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့..."
"သိတယ်လေ...."
"အေးလေ ငါကြိုက်လို့ .....အဲ့တာယူမှာ..."
"တစ်သက်လုံးဒီအရွယ်အထိတစ်ယောက်ထဲ
နေလာပြီး ဘာတွေအတတ်စမ်းတာလဲ
ကျွန်တော့်လည်းကြိုမပြောဘဲ
မဟုတ်တာတွေ...."
"၃၀နားကပ်လာတော့ အလိုလို နွေးထွေးချင်လာလို့ပါ"
"ဘာဆိုင်လဲ...."
ပြောရကျပ်တုန်းပါပဲ..။Joonရှေ့မှာရုပ်ပျက်မှာ
စိုး၍အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းပြောနေလည်းမရခဲ့ပါ။
သူကဘာလို့တခြားသူတွေအကုန်လုံးအပေါ်
JeonJungKookဖြစ်သွားပြီး သူ့ကျမှJungkookie
အဖြစ်ကျန်ရစ်ခဲ့ရလဲမပြောတတ်။
ParkJiminကိုလှမ်းကြည့်တော့MinYoongi
နှင့်အဖွားမုန့်တွေကိုလုစားနေသည်။
"မငယ်တော့ဘူးလေ Kookieကလည်း
မင်း Jiminကိုလက်ထပ်တုန်းက ၂၅နှစ်
တောင်ပြည့်ခဲ့လို့လား တော်တော်ငယ်တယ်လေ
Hyungကခုတောင်နောက်ကျနေတာ..."
၃၀ကငယ်ငယ်လေးပဲရှိသေးတာကို
ကျွန်တော်က ကျွန်တော်လေ...
ကျွန်တော့်ကိုကျ ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ
မထိန်းတော့ဘူးလား ပစ်ခဲ့မှာလား..."
မင်းယောကျ်ားရှိနေတာပဲလို့ထအော်လိုက်
ချင်ပေမယ့်ဒါတွေကသူတစ်သက်လုံးအလိုလိုက်
ထားတွေမလို့ဗလကြီးနဲ့မနာလိုစိတ်ကြီးနေသူ
ရဲ့ဆံပင်လေးတွေကိုဖွဖွလေးထိကိုင်ကာ
"ဘာဆိုင်လဲ....မင်းကမင်းပဲလေ
Hyung ကလေးလေးနေရာကနေရာပဲ
Joonက Joonလေ Hyungက မင်းကို
အချစ်ဆုံးပါ...."
"အနုအယွတွေလာမပြောနဲ့ ကျွန်တော့်တကယ်ချစ်ရင်
ဒီလို လက်ထပ်မှာမဟုတ်ဘူး ...."
"မင်း လည်း လက်ထပ်ထားတာပဲကို
Jungkookကလည်း JinHyungကို
စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင် မပြောရဘူးလေ..."
MinYoongiကဝင်ထောက်ခဲ့တော့လိပ်ပြာလေး
ကဘာမှပြန်မတုံ့ပြန်။မှုန်တေတေသာလှမ်းကြည့်
လာသည်။
"မြေး မဆိုးရဘူးလေ...Joonက ပရဟိတ
အသင်းခေါင်းဆောင် လူရည်လူမွန်ကြီး
မြေးထက်အသက်လည်းကြီးတယ် SeokJin
နဲ့အရမ်းလိုက်ဖက်တာ အဖွားသဘောတူထားတာ"
"အဖွား အကုန်လိုက်သဘောတူနေတာပဲ!"
"ကိုယ်က လူကောင်းပါ Jungkook
မင်းအကြောင်းတွေကို Hyungပြောပြလို့
မတွေ့ခင်ထဲကရင်းနှီးနေပြီးသားပါ မင်းရဲ့
အစ်ကို ကို ကိုယ်နဲ့စိတ်ချလို့ရပါတယ်
ယုံကြည်ပေးပါ...."
လက်တစ်ဖက်ဆန့်တန်းပေးကာချော့မြူ
သလိုပြုမူတော့ လိပ်ပြာလေးသည်
မတွေ့သလိုလုပ်ကာ Joonကိုရှောင်ဖယ်
နေပါ၏။
"Kookie နှုတ်ဆက်လိုက်လေ...ငါ့မျက်နှာကို
အိုးမဲမသုတ်ချင်စမ်းပါနဲ့ လုပ်....ခုလုပ်လိုက်"
အနားနားကပ်ကာတိုးတိုးလေးချော့ပြောသော်
လည်းသူ့ကိုလည်းဘာမှမတိုင်ပင်လုပ်ချင်ရာ
လုပ်ထားခြင်းက်ိုမကျေနပ်သူသည်ခေါင်းမာပါ၏။
"မြေး...."
"Jungkook...."
အားလုံးကစိတ်ထဲပြေးခေါက်နေကြချင်ပေမယ့်
အပြုံးတုတွေနဲ့ချော့ခိုင်းလည်းတစ်ဖက်က
မှင်သေသေပေကပ်နေသည်။
"ကောင်လေး....."
ချော့မော့နေသူများနှင့်ပေကပ်နေသူကြား
ဖြတ်ဝင်လာသောအသံသည်အေးတိအေးစက်။
ခေါ်တာကကောင်လေးပေမယ့်မျက်နှာသည်
မနူးညံ့နေပါ။ကျဉ်းမြောင်းသောမျက်အိမ်တွေဟာ
ပိုကျဉ်းမြောင်းနေပြီးအလွန်တည်ကြည်ပြတ်သား
နေသည်။လိပ်ပြာလေးနှင့်တကွအားလုံးလှမ်း
ကြည့်မိကြပြီး အားလုံးအတူတူငြိမ်ကုတ်သွားရ
သောမျက်နှာချိုး။ယူရီဆိုအသက်ပင်မရှူတော့ပါ။
လိပ်ပြာလေးသည်မှုန်တေတေပဲစိုက်ကြည့်လာ
သူကိုပြန်ကြည့်တော့ ဆက်ခနဲခေါင်းငဲ့ပြလာသည်။
"နှုတ်ဆက်လိုက်"ဆိုသည့်သဘော။
အတိအကျ သေသပ်စွာခိုင်းစေဟန်သည်
အပိုမရှိ အလိုမရှိ။
JeonJungkook ကButterfly Jeonမှာ
Winnerလို့သာနာမည်ကြီးခဲ့တာပါ။
မျက်အိမ်ကျဉ်းကျဉ်းတွေရဲ့အတည်တကျ
အရှိန်အဝါတွေယှက်သမ်းလာရင်အလိုလို
အတောင်ပံတွေကိုရိုကျိုးသိမ်းဆည်းမိလိုက်တာပဲ။
Namjoon ထံ မရွေ့ချင်ရွေ့ချင်ရွေ့
လာသောလက်ကလေးတစ်ဖက်။
Joonကရင်နှီးစွာသေချာဆုပ်ကိုင်နှုတ်ဆက်ခြင်း
ကိုငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတော့မှ ဆရာဝန်ကြီးက
သူမဟုတ်သလိုပဲပြန်ပြုံးရယ်ကာစကားတွေ
ပြန်ဆက်နေသည်။
ဒီလိုပါပဲ ချော့တစ်ခါခြောက်တစ်လှည့်ပေါ့။
ကောက်သွားပြီဆိုတာသိပေမယ့်
လူကွယ်ရာမှ ဘယ်လိုချော့ရချော့ရချော့လိုက်တော့မည်။
အေးဆေးပေါ့။
"လိမ္မာရဲ့သားနဲ့....."
JinHyungကလိပ်ပြာလေး၏ဆံပင်လေးတွေကိုဆွဲဖွကာ
စနောက်တော့ ရှောင်ဖယ်ပစ်ပြန်သည်။
"Hyung သူများဆံပင်တွေကိုမဖွပစ်နဲ့လေ
သူဘယ်ကြိုက်ပါ့မလဲ...."
"အင်း...အင်း မဖွတော့ဘူး..."
လိပ်ပြာလေးခေါင်းပေါ်က
JinHyungလက်ကလေးတွေကိုဆွဲဖမ်းကာ
ကျီဆယ်ဟန်ပြုတော့ JinHyungကခေါင်းငြိမ့်ပြကာ
လာတားသောJoonလက်တွေကိုရယ်မောပြီး
ပြန်ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။သူတို့လက်တွဲသည်
အလည်တွင်ထိုင်နေသောလိပ်ပြာလေး၏ပေါင်ပေါ်မှာ။
အလည်မှာဘာမှမပြောနိုင်
မှုန်တေတေပေကပ်ကပ်ဖြင့်သာ
ထိုင်နေလိုက်ရတော့သည်။Jiminသည်လည်း
သူ့လူတွေနဲ့သူစကားစမပြတ်တော့။
အဖွားအိမ်ပြန်ခရီးသည် စိတ်ကောက်ချင်စရာတွေချည်းပဲ။
"ကျွန်တော်နားတော့မယ် အိပ်ချင်နေပြီ"
သည်းမခံနိုင်တော့၍စိတ်လည်းကောက်လိုက်ပြီ
ဖြစ်၍သူ့ပေါင်ပေါ်တွင်အလုပ်ရှုပ်နေသောလက်နှစ်
ဖက်ကိုဆွဲဖယ်ကာဆောင့်အောင့်ထလျှက်နီးစပ်ရာ
အခန်းတစ်ခု၏တံခါးကိုကြမ်းတမ်းစွာဆွဲဖွင့်ကာ
ဝင်သွားအိပ်ဖို့ကြံလိုက်ချိန်တွင် မျက်လုံးထပ်ကျယ်
သွားရပြန်သောမြင်ကွင်းများ။
"Hoseok........"
"အေး ဟုတ်တယ် Hoseokလည်းHyung
လှမ်းခေါ်ထားတာ Kookieကိုတွေ့ချင်တယ်ဆိုလို့..."
တွေ့ချင်တဲ့သူသည် အဖွားဧည့်ခံသောဆန်အရက်များ
ကိုအလကားရတိုင်းအတင်းသောက်လျှက်တဖွဲ့လုံး
မူးကာပြိုလဲအိပ်ပျော်နေကြသည်။
မဆီမဆိုင် JungHoseokကိုပါထပ်စိတ်ကောက်
ကာမျက်စောင်းပါးပါးထိုးလျှက်
နောက်တစ်ခန်းဆီကိုကူးပြောင်းသွားတော့သည်။
အားလုံးက ဒေါက်တာParkJimin ကိုဝိုင်းကြည့်
လာတော့ အေးဆေးဖြစ်ကြောင်းလက်ကလေး
ဖြင့်ထောင်ပြောကာ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းတွေကို
စကားတစမြည်ဆက်ပြောနေသူသည်
မသိရင် ပိုင်သလိုနိုင်သလိုပါပဲ...။
အားလုံးပဲဆရာဝန်ကြီးကိုမသိချင်ယောင်
ထပ်ဆောင်ပေးလိုက်ကြအောင်ပါ....။
~~~~~~။
"ဘယ်လို ယူရီ.."
"အတင်းပြောတာမျိုးတော့မဟုတ်ပါဘူး
စီနီယာရယ် စီနီယာYoongiကအတော်ကို
ကြိုက်နေရှာတာ ဒီရွာကိုလုပ်အားပေးရှိရှိ
မရှိရှိ တစ်လကို၃ခါလောက် လတိုင်းလာတယ်
ခုလည်း စီနီယာ့တို့ကိုသာခေါင်းစဉ်တပ်တာ
တကယ်တော့TaeHyung ကိုလာပိုးတာ"
"အမယ်....အမယ်..ဒါဆိုအခြေအနေက..."
"အခြေအနေက ဘာမှလည်းမဟုတ်ပါဘူး
TaeHyung ကလည်းခပ်ရိုးရိုးလေးဆိုတော့
ဒီတိုင်းပဲ...."
"ဟ ရွာကိုတစ်လ၃ခေါက် လတိုင်းလာပြီး
ဘာမှမဟုတ်ဘူးတဲ့လား ငါဆိုတစ်ခေါက်ထဲ
နဲ့ Jungkook နဲ့ငြိသွားတာ
MinYoongi ညံ့ချက်ကြီးကချာတူးလန်နေတာပဲ"
"ယူရီလည်းအဲ့တာပြောတာ ဒီလောက်
အပင်ပန်းတွေခံနေပြီးအဆင်ပြေစေ
ချင်တာပါ စီနီယာYoongi က စီနီယာလိုမဟုတ်ဘူး"
"TaeHyung ကရော နင်မြင်သလောက်..."
"ပြန်ကြိုက်နေတယ် ဒါပေမယ့်တစ်ဖက်က
ဘာမှမလှုပ်တော့ ရေခံမြေခံလူက
အတင်းတော့ဘယ်ကပ်ပါ့မလဲ အစထဲက
ရိုးရိုးသားသားသမားတွေလေ...."
"ညံ့ချက် ငါဆို Jungkook ကိုသူ့ကိုယ်သူ
ဘာမှန်းတောင်မသိခဲ့တာတောင်လုပ်စရာ
ရှိတာခုချိန်လုပ်ပြီးနေပြီ..."
"ဘာတွေလုပ်တာလဲဟင်...."
ခပ်အအဆရာဝန်မလေးသည်အရင်ကလို
ကတုန်ကရင်လေးပဲ...။
"ဝန်ခံတာတွေ အဖြေပေးတာတွေ ဒါတွေပေါ့
နင်က ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ..."
"အော် ဟုတ်ကဲ့...ပါ မသိလို့...."
မိုးချူပ်စပ် လိပ်ပြာလေးစိတ်ကောက်ကာအိပ်နေ
တုန်းယူရီနဲ့ပြောနေရသောအတင်းအဖျင်းသည်
အရသာခပ်ရှိရှိ။MinYoongi သည်ခဏနေ
TaeHyung အလည်လာတော့မည်မလို့ရေချ်ုးနေတာ
၁နာရီကျော်နေပြီ။
"ငါ့သူငယ်ချင်းလုပ်နေပြီး ငါ့သိက္ခာကို
ရွာပတ်ချနေတယ် ဒီညကြံဖန်ပေးမှပဲ"
"အားရှိလိုက်တာစီနီယာရယ် ယူရီလည်း
ကူညီပါ့မယ်...."
"မင်္ဂလာပါ ဒေါက်တာတို့ ...."
အတင်းအားရပါးရပြောနေတုန်း
တိုက်ဆိုင်စွာဩရှရှအသံလေးတစ်ခုကို
ပြိုင်တူကြားလိုက်ရသည်။၂ယောက်လုံး
လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့အခါမမှတ်မိလောက်အောင်
ပြောင်းလဲသွားသော အညိုရောင်ကောင်လေး
တစ်ယောက်သည် အရင်လိုရိုးသားမှုများ
ဖြင့်ပဲခြံတံခါးဖွင့်ကာပြုံးပြုံးလေးဝင်ရောက်
လာသည်။
တိုက်ဆိုင်စွာသူ့အကြောင်းပြောနေတာမို့
၂ယောက်လုံးကိုယ်ရှိန်သတ်ကာ
စကားစကိုသတ်လိုက်ပြီးဆရာဝန်ကြီး
ကဖော်ရွေစွာပြန်ပြုံးပြလျှက်ကြိုဆိုသည်။
"ညနေစောင်းလောက်ကျ မင်းလာမယ်လို့
အဖွားကပြောလို့ကိုယ်တို့ထွက်စောင့်နေတာ..."
ဖော်ရွေစွာလှမ်းနှုတ်ဆက်သောဆရာဝန်ကြီး
တို့ဆီပြုံးပြုံးလေးလျှောက်လာသူသည်
အရင်အတိုင်းဖြူစင်ခြင်းတွေအပြည့်။
MinYoongi ကလူကသာမကောင်းတာ
အကောင်းလေးတော့တကယ်ကြိုက်တတ်ပါ့။
အနီးနားရောက်တဲ့အခါရိုသေလေးစားဟန်လေး
များဖြင့်
"ဒေါက်တာယူရီကတော့လတိုင်းတွေ့ရတယ်
ဒေါက်တာကိုတော့မတွေ့ရတာအရမ်းကြာသွားပြီ
နေကောင်းတယ်မလား..."
"ကောင်းပါတယ် TaeHyung လည်းအစစအရာရာ
အဆင်ပြေတယ်မလား..."
"ဟုတ်ကဲ့...."
"အများကြီးပြောင်းလဲသွားတာပဲ...TaeHyung က"
"ဒေါက်တာကတော့ဒီတိုင်းပဲ ပိုပြီးခန့်ညား
လာတယ်လို့ခံစားရတယ်..."
"တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ
Yoongiလည်းမနက်ကတွေ့တွေ့ချင်းကိုယ့်ကိုအဲ့တာမျိုး
တန်းပြောတာပဲTaeHyung နဲ့Yoongi
ကစိတ်ချင်းတူနေကြတာနော် ဆန်းကြယ်တာကြီး..."
"........"
Yoongi နာမည်ကြီးပါလာ၍အနည်းငယ်မနေတတ်
သလိုဖြစ်သွားသောမျက်နှာလေးသည်အသေးစိတ်ကြည့်ပါကရင်ခုန်သွားတယ်ဟုဘာသာပြန်နိုင်သည်။
"ဟုတ်.....လား...."
"ဟုတ်တယ်....ခုတောင်TaeHyung လာမယ်ဆိုလို့
ရေချိုးနေတာ ၁နာရီကျော်နေပြီ ရာသီဥတုက
အေးအေးနဲ့ လေဖြတ်မှာစိုးလို့ ကိုယ်နဲ့ယူရီ
သတိပေးရင်းထိုင်စောင့်နေကြတာ ...."
နောက်တစ်လုံးကဒဲ့ကြီးမလို့TaeHyung
ဆရာဝန်ကြီး၏ပြုံးပြုံးကြီးဖြစ်နေသော
မျက်နှာကိုနီမြန်းသွားသောမျက်နှာဖြင့်
ရှောင်လွှဲသွားတော့သည်။
"ဟို....ယုန်ပေါက်လေးရော....ဒေါက်တာ..."
စကားလမ်းကြောင်းလွှဲသွားပြီဆိုတာဝန်ခံခြင်း
လို့နောက်တစ်မျိုးအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်လို့ရတာပဲ။
ဒီအထာတွေကကိုယ်ကဖြစ်တည်လာတာမို့
ဆက်တော့နေရမခက်စေလိုတော့ပါ။
"အိပ်နေတယ်...ဒါပေမယ့်ဝင်နှိုးလိုက်ပါ
အိပ်နေတာ အရမ်းကြာနေပြီ..."
အမည်နာမတစ်ခုကိုကြားလေးတိုင်း
စိတ်ကမလုံ။အဲ့ကြားထဲ ဒေါက်တာJimin
ကသိနေသလိုပြုံးပြုံးကြီးလုပ်နေတာကြောင့်
ပိုမလုံစွာနှုတ်ဆက်ပြီး သူငယ်ချင်းဆီသာ
ပြေးသွားမိတော့သည်။
သူရောက်နေတယ်ကြားလို့ပြေးလာတိုင်း
ယုန်ပေါက်လေးအမြဲအိပ်နေတတ်တာပဲ။
အရင်လိုပါပဲ အိမ်ထဲကိုခြေသံဖွဖွလေး
နင်းသွားကာဟိုတုန်းကအတိုင်းပဲမရဲတရဲ
တံခါးလေးကိုဖွင့်လျှက်ချောင်းကြည့်မိသည်။
နိုးနေပြီဖြစ်သောJeonသည်အိပ်ရာထဲ
တွင်လှဲကာဖုန်းသုံးနေတာမို့TaeHyung က
ပို၍ပြုံးသွားသည်။
"ယုန်ပေါက်လေး....."
အရင်ကလိုခေါ်သံလေးတွင် လိပ်ပြာလေးက
ချက်ချင်းဖျက်ခနဲလှမ်းကြည့်ကာပြုံးပြနေသော
TaeHyung ကိုမြင်သည်နှင့်မျက်လုံးလေး
တွေဝိုင်းစက်သွားသည်။
"TaeHyung....."
"ငါရောက်ပြီ ငါတစ်ဖက်ရွာကို
သွားနေတာ မင်းတို့ပြန်ရောက်နေတယ်ကြားလို့
ပြန်ပြေးလာတာ နည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ်"
ချက်ချင်းဖုန်းကိုချကာထပြေးလာပြီး
ခပ်ဟဟတံခါးကိုအဆုံးအထိဆွဲဖွင့်ကာ
TaeHyung ကိုတော့သူလိုလိုချင်ချင်လေး
စတင်ပြုံးပြခဲ့သည်။
"ငါနေ့ခင်းကအဖွားကိုမေးသေးတယ် မင်းရွာမှာ
မရှိနေဘူးဆိုလို့ မနက်ဖြန်တောင်မင်းရှိမယ့်
နေရာကို ငါJiminနဲ့လာတော့မလို့ပါ..."
"လာစရာလား ငါကဘယ်နေပါ့မလဲ မင်းကလည်း..."
ငယ်သံယောဇဉ်တွေကအမြဲတမ်းအေးချမ်းတယ်။
ကလေးဘဝထဲကသူငယ်ချင်းမို့TaeHyung နဲ့
ပြန်ဆုံတိုင်းကလေးဘဝကိုပြန်ပြန်ရောက်သွား
သလိုပဲ...။
"ငါ မင်းကို အမြဲသတိရနေတာTaeHyung...."
"ငါရော...မင်းအများကြီးကြည့်ကောင်း
လာတာပဲ Jungkook...ယုန်ပေါက်လေး
တောင်မဟုတ်တော့ဘူး..."
"မင်းက ပ်ိုချောလာတာ...အရင်လို
လျှောက်ကစားထားလို့ညစ်ပတ်မနေတော့ဘူး...."
"အေးဆို...."
ပြိုင်တူအပြုံးလေးများဖြင့်ဤနှုတ်ဆက်ခြင်း
လေးကတော့အရင်လိုပဲအေးချမ်းနေတုန်း။
"ညကျ ဒီမှာအိပ် အဖွားကမီးပုံပွဲလုပ်မယ်
ပြောတယ် စကားတွေပြောရအောင်..."
"အေး....ငါအိမ်ကိုပြောလာခဲ့တယ်...."
"ဟုတ်ပြီ..."
"မင်းတို့ကြာကြာနေမှာမလား Jungkook..."
"နေမှာ Jiminကနေမှာတဲ့...."
"စက်ဘီးစီးချင်လို့လေငါတို့စက်ဘီးစီးနေကျ
လမ်းလေးကပန်းတွေအစုံပွင့်နေတာ
သိပ်လှတာပဲ...."
"သွားတာပေါ့....ငါတို့ဆုံရင်လုပ်နေကျအလုပ်ပဲဟာ"
"အေး....."
သူငယ်ချင်းရောက်လာ၍ကြည်လင်သွားပြီ
ဖြစ်သောမျက်နှာသည်တက်ကြွရွှင်လန်းနေပြန်သည်။
ဆရာဝန်ကြီးကထိုအချင်းအရာကို
ပြုံးယဲ့ယဲ့လှမ်းကြည့်နေတော့ သူကဆရာဝန်ကြီး
ခပ်စူစူပြန်ကြည့်နေပြန်၏။
"ငါရေချိုးလိုက်ဦးမယ် TaeHyung
ရောက်ထဲကအိပ်နေတာ
အဖွားမုန့်တွေလုပ်ထားတယ် သွားစားလိုက်ဦး"
"အေး...အေး ...."
"Honey ယူရီနဲ့ပဲစကားပြောနေတော့မှာလား
သွားတိုက်တံ လာပြပေးဦး ရေချ်ိုးတော့မယ်"
"လာပြီလေ......"
Honeyတွင်TaeHyung လည်းမျက်လုံးလေး
တွေဝိုင်းသွားသလို ဒေါက်တာမလေးလည်း
ဘာမှမစားဘဲထသီးကုန်သည်။ဆရာဝန်ကြီး
ကတော့ပြုံးပြုံးကြီးထလာကာရေချိုးတော့မယ့်
လူနောက်ပြေးလိုက်သွားသည်။
အသဲယားစဖွယ် "လာပြီလေ"ဆိုသောမျက်နှာ
ပြုံးလေးသည်မကျေမချမ်းသောစိတ်တို့ကို
ဘယ်လိုမှဆက်တင်းမထားနိုင်။အလွန်အမင်း
သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းစွာ သူချော့မြူတတ်လွန်းသည်။
မျက်လုံးကြီးနဲ့အနိုင်ကျင့်ခဲ့တာသူမဟုတ်တော့သည့်
အတိုင်း......။
အခန်းထဲမဝင်သွားကြခင်မြင်လိုက်ရသည်က
လိပ်ပြာငယ်သည်သူတ်ို့ဆရာဝန်ကြီး၏ခါးသေးသေး
လေးအားဆွဲသိမ်းဖက်ကာပါးတစ်ဖက်အား
အတင်းအကျပ်နမ်းသွားသောအမှု။
TaeHyung နဲ့ယူရီသည်ကိုယ်စီကိုယ်ငှ
မျက်နှာလေးတွေမသိမသာလွှဲလိုက်ရတော့သည်။
~~~~~~~~~~~~
မီးပုံပွဲ......။
"Jimin လက်ပူမယ် ဖယ် အဲ့တာကျွန်တော်
လုပ်မယ်...."
"Jimin အေးမယ် ထင်တယ်..စောင်အပါးလေး
ခြုံထားနော်...."
"Joon ဒါလေးမြည်းကြည့်....ဒါကရွာရဲ့ရိုးရာ
အစားအစာ.....ခွံ့မယ်..."
"ဟုတ်ကဲ့...."
မျက်စိနောက်စရာတွေလို့ထင်ရပေမယ့်
TaeHyung ကိုချစ်မိနေပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း
ဘာလို့မနောက်မိဘဲအားကျနေရတာလဲမပြောတတ်။
ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေသောကောင်လေးကို
ငေးပဲငေးနေကာYoongi မျက်တောင်မခတ်မိတာ
ဘယ်နှမိနစ်ရှိနေပြီလဲမသိ။
"ကောင်လေး....ဒါလေးစားကြည့်
နည်းနည်းစပ်ပေမယ့် အရမ်းကောင်းတာပဲ"
ParkJimin ၏ဟိုအဆိုးအပေလေးကို
မသိမသာခြေဖျားလေးထောက်ကာ
ခွံ့ကျွေးနေသောဟန်ပန်ကိုလည်းအရင်က
ဆိုအမြင်ကပ်ချင်ပေမယ့်ခုကျမတတ်နိုင်
"ငါလည်းလုပ်ချင်လိုက်တာ"ဆိုတဲ့စိတ်နှင့်
မတတ်သာ။
"သိပ်မစပ်ပါဘူး Jiminပြင်ပေးလို့လားမသိဘူး"
"အသီးအရွက်တွေစားဦး ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲဆိုတောင်
ဘာမဆိုမျှမျှတတစားရမယ်...."
"ဟုတ်...."
"Jk!!!! Bro!!!!..."
မြို့သားစင်စစ်ခေါတ်လွန်အလန်းဆုံး
JungHoseokသည်တောက်ပနေသော
ပြင်ဆင်ပုံနှင့်အတူအသံတစ်ခုပြုပြီးနောက်
Jeon ရဲ့ပုခုံးတွေကိုဘော်ဒါပီပီဆွဲဖက်ကာ
ခွက်ချင်းလာတိုက်ပြန်ပါ၏။
"မင်း ညနေကမှမူးပြီးနိုးလာတာမလား...
ထပ်သောက်နေပြန်ပြီ..."
"မြို့ကအရက်အကောင်းစားတွေထက်
သာတာကို အဖွားကရှယ်ဖောက်ထားတာ
တအားကိုမိုက်တယ်ကွာ သဘာဝစစ်စစ်
ငါပြန်ရင်သယ်သွားဖို့တောင်ပြောထားတယ်"
"လွန်လိုက်တာ...."
"အေးဆေးပါ ငါပါဘယ်သူမလို့လဲ ..."
"ဒေါက်တာ မင်္ဂလာပါ ကျွန်တော်ရောက်ထဲက
မူးနေတာနဲ့သေချာမနှုတ်ဆက်ရသေးဘူး"
"အရင်လိုပဲနော် Hoseok မင်းကအမြဲပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်
ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ..."
"လောကကြီးမှာ ရွေးချယ်နေထိုင်စရာတွေများ
ပါတယ်...သက်တောင့်သက်သာစိတ်ကိုထားပြီး
အသက်ရှင်ဖို့ ဘယ်သူ့ခွင့်ပြုချက်မှမှမလိုတာ
စိတ်ညစ်ရလည်းကျွန်တော်တော့ ပျော်ပျော်ပါပဲ...."
"ဒါပေါ့....အများကြီးမသောက်နဲ့ထပ်လဲသွားဦးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ ဒေါက်တာ ကျွန်တော့်ဘော်ဒါကြီး
ကိုလည်း ဂရုစိုက်ပေးပါဦး..."
"စိတ်ချပါ...."
"ကံကောင်းလိုက်တဲ့ ဘော်ဒါကြီး
မင်းရဲ့ဒီလိုလူမျိုးကိုရခဲ့တဲ့ကံတရားကြီးနဲ့
ငါအရက်လေးတစ်အိုးလောက်ယူမှာကို
မတွန့်တိုနေစမ်းပါနဲ့...."
"အကုန်တူးယူသွား သွား..."
သဘောမကောင်းတဲ့Character လေးပါပဲ။
သူအမြဲတမ်းလူတိုင်းနဲ့အဆင်မပြေ။
Hoseok သည်အသံအကျယ်ကြီးရယ်ကာ
အစားအသောက်တွေဘက်ပြန်ထွက်သွားသည်။
မီးတောက်နေသောမီးပုံကြီးအားပုံအလည်မှာ
ထားလျှက်ရယ်စရာတွေပြောကြသည်။
လူလတ်ပိုင်းတွေချည်းမလို့ခက်ခဲလှသော
ခုလိုပြန်ဆုံမှုတွင်နယ်ပယ်အရပ်ရပ်က
လူတွေမလို့အတွေ့အကြုံတွေပြောပြကြသည်။
သီချင်းတွေဆိုပြကြသည်။
လိပ်ပြာလေးကလိလိမ္မာမ္မာတယောလေးထိုးကာ
Butterfly သံစဉ်တွေကိုပြန်တီးခတ်ပြတော့
ဆရာဝန်ကြီးကမျက်ရည်တွေဝဲနေခဲ့သည်။
ပထမဆုံးအကြိမ်ဒီနေရာမှာပဲဒီလိုတီးပြခဲ့တုန်းက
လွန်ဆွဲမှုတွေမွန်းကျပ်မှုတွေ
အသက်ရှူကျပ်နေမှုတွေ အချစ်တွေ
အရာခပ်သိမ်းအားလုံးကိုပြန်မတွေးချင်ပေမယ့်
Butterfly သံစဉ်တွေကဘဝတစ်ခုပဲ....။
မျက်ရည်စတွေစီးသွားတော့တီးခတ်နေသော
လူလည်းမျက်ရည်တွေနဲ့....။ဒီနေရာမှာမလို့
ငိုချင်နေခဲ့ကြတာပါ။အတိတ်တွေကလက်ရှိနဲ့
တခြားစီပဲမလား...။
JinHyungသည်လည်းJoonရဲ့ပုခုံးလေးကိုမှီကာ
လိပ်ပြာလေး၏လွမ်းမောဖွယ်သံစဉ်တွေကို
ငြိမ်ငြိမ်လေးခံစားပေးနေသည်။ပရဟိတခေါင်းဆောင်
ကြီးကတော့ပန်းချီဆရာလို့ပဲကြားခဲ့တာတူရိယာ
တီးခတ်မှုမှာလည်းမခေသောကလေးတစ်ယောက်
ဖြစ်နေတာမို့သဘောတကျ ထပ်မံပြုံးပြုံးကြီး။
Yoongi ကတော့ လိပ်ပြာလေးကိုငေးနေသော
ကောင်လေးကိုတဆင့်ထပ်ငေးကြည့်နေကာ
ရင်တွေတလှပ်လှပ်။အချိန်တွေလည်းကြာနေပြီ
ကိုယ်တိုင်ကသတ္တိကြောင်ပြီး အချစ်ရေးကိစ္စမှာ
အလွန်ကိုညံ့ကြောင်းကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းဝန်ခံပါ၏။
ဘာလုပ်တတ်လဲ အင်း...ကျွန်တော်ငေးပဲငေးတတ်တယ်။
TaeHyung မျက်လုံးတွေသည်Jeonကို
ကြည့်နေရာမှရွေ့လျှားလာပြီးဟိုလိုလိုဒီလ်ုလို
ဖြင့်MinYoongi ဆီကိုရောက်လာတဲ့အခါ
ချက်ချင်းလွှဲသွားသောမျက်အိမ်တွေ။TaeHyung
သည်လည်းချက်ချင်းပြန်လွှဲသွားခဲ့ပြန်သည်။
ပြီးဆုံးသွားတဲ့အခါ လက်ခုပ်သံတွေကအကျယ်ကြီး။
လိပ်ပြာလေးကတော့ဘာမှမကြားတော့ဟန်
တယောလေးသိမ်းလျှက်ပန်းကလေးဆီပြေးသွားကာ
ပို၍နီးနီးကပ်ကပ်လေးပြန်ဝင်ထိုင်ကာ
လက်မောင်းလေးတွေကိုဆွဲကိုင်မှီထားသည်။
"ဝမ်းနည်းသွားတာလား...."
"အင်း.....နည်းနည်း....."
"ဘာဝမ်းနည်းစရာရှိတော့လို့လဲမင်းနားမှာ
ကိုယ်တစ်ချိန်လုံးရှိနေပြီးပြီကို....."
"တယောထိုးတိုင်း Jimin ကိုမြင်နေရပြီး
Jiminကိုပဲထပ်လွမ်းနေတယ်...."
"Jungkook အဲ့ဒီသံစဉ်တွေကိုဒီနေရာမှာပဲ
ဒီလိုမီးပုံပွဲမှာပဲပထမဆုံးတီးတဲ့အချိန်တုန်းက
Hyung က ဂရုဏာဒေါသတွေနဲ့ဗီလိန်ကြီးဖြစ်ခဲ့တာ
သိလား....Joon"
ကိုယ်ချွဲနေတာမဆုံးသေးဘေးနားက
အသံခပ်အီအီသည်နားထဲဝင်လာတော့
ဆက်မချွဲနိုင်တော့သူသည်
ခေါင်းထောင်ကြည့်လာသည်။
"ဟုတ်လား အရမ်းပင်ပန်းခဲ့မှာပဲဗျာ...."
"အရမ်းပေါ့....."
"ကျွန်တော်သေချာလေးဖက်ထားပေးပါ့မယ်..."
တကယ်ကိုပွေ့ဖက်လိုက်ကြတာ။လက်မောင်းလေး
တွေကိုင်ကာချွဲနေသူသည်ရုတ်တရက်ကြီး
ဆရာဝန်ကြီးထိုင်နေခြင်းအားကျော်သွားကာ
"JinHyung ဘာဖြစ်နေတာလဲ!..."
"တော်ပြီ တော်ပြီ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲမှာလေ
ဒီလိုလူတိုင်းကိုလိုက်ပြဿနာလုပ်နေရင်
ကြာကြာမနေတော့ဘူး မနက်ဖြန်ပြန်မယ်"
"Jimin လာမဆူနဲ့...."
"အဲ့တာဆို ငြိမ်ငြိမ်နေ....."
ငြိမ်သွားရပြန်ပါ၏။ကျေနပ်သလားမေးရင်
နည်းနည်းလေးမှမကျေနပ်နေပါ။
Joon ဆိုတဲ့သူကိုသူ့ထက်ပိုချစ်နေတာလား
ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့အတောင်တွေဟာ
မနာလိုစိတ်ကြီးစွာခတ်ချင်ရာခတ်ပဲ။
"မနက်ကျရင်ပန်းခင်းထဲကိုစောစောသွားမယ်
ခုထဲကကောင်လေးစိတ်ကလေးကိုကြည်အောင်
နေနေရင်ပိုမကောင်းဘူးလား...အရမ်းမဆိုးပါနဲ့ကွာ..."
JinHyungကိုတစ်သက်လုံးသူ့အပိုင်သူ့ကိုပဲချစ်
သူ့ကိုပဲဂရုစိုက်ရမယ့်လူတစ်ယောက်လ်ို့
အတ္တတကယ်ကြီးခဲ့တာ။အရာအားလုံးဆုံးရှုံး
သွားတဲ့ပြိုပြိုလဲလဲအခြေအနေတွေမှာသူ့နားမှာ
ရှိပေးခဲ့တဲ့ သူ့ဘက်မှာရှိပေးခဲ့တဲ့
တစ်ယောက်ထဲသောမလို့ထင်ပါရဲ့။သိပ်လည်း
မပြောရက်ပါဘူး။သူ့ကိုသိပ်ချစ်တော့လည်း
အရာရာကိုကျွန်တော်သူ့အလိုလိုနားလည်နေတော့တာပဲ.....။
~~~~~~~
"စီနီယာ စီနီယာ Jiminရှာနေတယ်
ဟိုးနားမှာ သွားတွေ့လိုက်ပါဦး...."
"အမှောင်ထဲ အဲ့ဆရာဝန်ကဘာသွားလုပ်နေတာလဲ"
"မသိဘူး စီနီယာ့ကိုတော်တော်ကိုရှာနေလို့"
အဖွားအိမ်နောက်ဖေးလို့ပြောလို့ရတဲ့
အမှောင်ထုတွေ။အဲ့နေရာကမီးပုံပွဲပြီးတဲ့
အတွဲတွေချိန်းချိန်းတွေးခဲ့ကြတဲ့နေရာတွေဆိုတာ
မပြောလည်းသိကြမှာပါ။
နားမလည်နိုင်ပုံဖြင့်Yoongi သည်
မျက်မှောင်တွေကျုံ့လျှက်ပင်ထွက်သွားခဲ့သည်။
"TaeHyung မင်းကဒီမှာပဲ...."
"ဟုတ်ကဲ့ ဒေါက်တာ ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
"Jungkook မင်းကိုရှာနေတယ် ဟိုခြံနောက်မှာ
ပိုးစုန်းကြူးတွေဖမ်းမလို့လား ဘာလား
သွားလိုက်ဦး...ကိုယ်ကနည်းနည်းမူးနေလို့
သူ့နောက်လျှောက်မလိုက်နိုင်တော့ဘူး..."
မူးနေပုံနှင့်ဆရာဝန်ကြီး၏ယိုင်ထိုးနေသော
အပြုအမူတွင်TaeHyung ကခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
"စောစောနားလိုက်လေ ဒေါက်တာ
ကျွန်တော် Jungkook ဆီသွားလိုက်ပါ့မယ်.."
"ခုသွား သူစောင့်နေတာ သိတယ်မလားစိတ်က
လက်တဆစ်လေး..."
"ဟုတ် ဟုတ်...."
TaeHyungထွက်သွားသည်နှင့်ပြန်မတ်သွား
သောဆရာဝန်ကြီးသည် အခန်းတစ််ခုထဲ
Hoseok တို့အဖွဲ့နှင့်သွားကဲနေသောJeon
ရှိရာကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီးပြုံးသွားသည်။
"ယူရီကဘယ်မလဲ...ချောင်းရမယ့်အချိန်ကို..."
"ဘာလဲ ဘယ်မလဲ ParkJimin
ငါ့ကို စစရာနောက်စရာမှတ်နေတာကလေးမှတ်နေတာ
မှောင်ကြီးထဲ အမြင်အာရုံကမကောင်းရတဲ့
ကြားထဲ......ဘုရားသခင် !!..."
ယူရီကိုဒေါသတွေထွက်ရင်းပြန်လှည့်ထွက်ရန်
အပြုတွင် တစ်စုံတယောက်ဖြင့်ဝင်တိုက်မိသွား
သည်။
"Sorry Sorry...ကျွန်တော်လောသွားလို့ပါ..."
ကြားလိုက်ရသောအသံတွင်Yoongi
ဒေါသတွေကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်။
မျက်စိရှေ့နီးနီးလေးမှာရောက်နေသူသည်
အသက်ရှုတွေရပ်သွားစေနိုင်သည်အထိ။
"TaeHyung....."
ခေါ်သံကြောင့်အမှောင်ထဲကလူကို
TaeHyung ကသေချာကြည့်လာကာ
အံ့ဩသွားဟန်ရှိသည်။
"ဒေါက်တာ....."
"အမှောင်ထဲ ဘာလာလုပ်တာလဲ...."
"Jung...kook...Jung..Kook ပိုးစုန်းကြူး
ဖမ်းမယ်ဆိုလို့...."
"အော်......"
"ဒေါက်တာကရော...."
"Jimin Jimin ရှာနေတယ်ဆိုလို့..."
"အော်...."
"ဟင်! ကျွန်တော်ခုလေးတင် ဒေါက်တာJimin
နဲ့တွေ့လာခဲ့တာလေ..."
"ဟုတ်...လား...."
"ဟုတ်...."
"......."
TaeHyung က Yoongi ဆက်လာမယ့်စကားကို
စောင့်နေဟန်ရှိပေမယ့်Yoongi သည်ထွက်လာသော
လက်ကချွေးတွေကိုသာလက်နှစ်ဖက်အချင်းချင်း
ပွတ်တိုက်နေသည်။
"ကျွန်တော် ဒါဆို သွား...တော့မယ်နော်ဒေါက်တာ
ပိုးစုန်းကြူး ကိစ္စလေးရှိလို့..."
"အော်....အင်း TaeHyung....."
"စိတ်ညစ်လိုက်တာ ငါနဲ့Jungkook တုန်းက
ဆို ပွဲသိမ်းနေပြီ ငါဘယ်လိုချိန်းတွေ့ရလဲ
ပြေးသာလုပ်ပြလိုက်ချင်တယ်..."
အမှောင်ထုတစ်ခုစီကဆရာဝန်ကြီးသည်
ချောင်းကြည့်နေကာအားမလိုအားမရဖြစ်
နေသည်။
"တိုးတိုးပြောပါ စီနီယာ ကြားသွားနိုင်တယ်"
"အားမရလို့ပါဟာ...."
TaeHyung သည်မျှော်လင့်ချက်တွေလည်း
မရှိတော့၍နှုတ်ဆက်ကာဆရာဝန်ကြီးကို
ကျောခိုင်းသွားသည်။ဆန့်ကျင်ဘက်အခြေအနေ
တွေဖြစ်သွားမှ Yoongi သည်လက်နှစ်ဖက်ကို
ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ
"Tae..Hyung...."
"အေး...အေး အဲ့တာ ပြန်မခေါ်ရင်
MinYoongi ကိုငါမပေါင်းတော့ဘူး
ရှက်လို့......"
"အသဲယားစရာလေးတွေနော်...စီနီယာ"
ယူရီသည်ကိုက်စရာစောင်မရှိလို့ထင်ပါ၏
သူမလက်တွေသူမပြန်ကိုက်နေသည်။
"ဟုတ် ဒေါက်တာ...."
"စကားနည်းနည်းလောက်ပြောချင်လို့
အဲ့တာ...အဲ့တာရမလား TaeHyung.."
ခိုးမပြုံးမိအောင်မနည်းထိန်းလိုက်ရပါသည်။
အခေါက်ခေါက်တွေအကြောင်းမရှိရွာကိုလာ
လူကိုတွေ့တိုင်းမပျင်းမရိငုတ်တုတ်ကြီးထိုင်
ထိုင်ကြည့်နေတာသူတော့မသိကိုယ်တောင်ပျင်း
နေပြီ။ဒီညတော့ အဆင်ပြေနိုင်ပြီထင်ပါ့။
"ဟုတ်....ရ ပါတယ် ခဏဆိုရင်...."
"ထိုင် သွားထိုင် မတ်တပ်မပြောနဲ့
နီးနီးကပ်ကပ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာသွားထိုင်ပြီး
ပြောပါဟ!...."
"စီနီယာ ရှုးးးး...."
"ကျွန်တော်တို့ဟိုနားလေးသွားထိုင်ပြောရအောင်လေ
မတ်တပ်ကြီးက ဒေါက်တာကိုမလေးစားသလို
ဖြစ်နေလို့..."
"အဲ့တာ..TaeHyung က ငါ့Type ငါလိုချင်တာဒါမျိုး
Jungkook တုန်းကဆို ရှုးဆိုပြီး ငါ့ကိုဆွဲသွားတာ
သိလား..."
မမေးဘဲနဲ့အရမ်းဖြေနေသောဤစီနီယာကို
ကြောက်ရ၍သာသည်းခံနေရပါသည်။
ချောင်းရတာ အဆင်မပြေလာတော့ပါ။
"ကောင်းသားပဲ လာလေ TaeHyung
ဂရုစိုက်လျှောက်ဦး..."
ဖြစ်စေချင်သောကျဉ်းကျပ်သောနေရာလေး
တစ်ခုဆီကို၂ယောက်အတူတူထိုင်သွားကြသည်။
"ဒေါက်တာ ဘာပြောမလို့လဲ...."
"အင်း....ပြောစရာကရှိတယ်...ပြောလိုက်ရင်
TaeHyung ဘက်ကစိတ်ခုသွားမှာလည်း
စိုးရိမ်လို့ ကိုယ်ချိန်ဆနေတာကြာပြီ..."
"ကျွန်တော် တော်ရုံစိတ်မဆိုးတတ်ပါဘူး..."
"သိတာပေါ့ ဘယ်လောက်စိတ်ထားကောင်းတဲ့
ကောင်လေးလဲဆိုတာ..."
"မြှောက်နေပြန်ပြီ..."
ရှက်သလိုလိုငုံ့သွားသောမျက်နှာချောချော
လေးနဲ့ဩရှရှအနိမ့်သံတွင်Yoongiနဖူးက
ချွေးတွေပြန်လာ၍ခိုးသုတ်နေရသည်။
"TaeHyung ကိုယ့်ကိုဘယ်လိုမြင်လဲ...."
"ဆရာဝန်လို့ မြင်တယ်...."
"အမြင်မှန်လေးရှိသား...."
"ဒေါက်တာဘာကိုမေးချင်တာလဲ...
ဒေါက်တာ သိချင်တာကိုထပ်ပြီး
ပွင့်လင်းမေးလို့ရပါတယ်"
"ဆရာဝန်ဆိုတာကိုခဏဖယ်ပြီး ဒီတိုင်း
MinYoongi အနေနဲ့ အဲ့တာ.....အဲ့တာ..."
"လူကောင်းလူတော်တစ်ယောက်လို့မြင်ပါတယ်"
လှပတဲ့မျက်လုံးလေးတွေနဲ့သေချာလေး
ကြည့်လာကာTaeHyung ကဖြေလာသည်။
ရဲရဲတင်းတင်းလေးမို့Yoongi ဘက်ကလည်း
ရှောင်ဖယ်မသွားတော့ပါ။
"TaeHyung လည်းရိပ်မိမှာပါ...
သိပ်ငယ်တော့တဲ့အရွယ်တွေလည်းမဟုတ်တော့
ကိုယ် ဒီရွာကို ခဏခဏလာနေတဲ့Reasonကို..."
"ဒေါက်တာ ဘာကိုပြောချင်နေတာလဲ
ကျွန်တော် ရွာသားမို့ နည်းနည်းရှင်းရှင်းလေး
ပြောပြနိုင်မလား...."
Yoongi ကအလွန်နှုတ်ဆိတ်သွားခဲ့ပါ၏။
စာတန်း၁၅ခုလောက်သာပြေးပြုစုလိုက်ချင်
ပါတယ်။ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိဘဲတစ်ဆို့
နေတဲ့ပါးစပ်ကြီးထဲကစကားတွေကိုဘယ်လို
ဆွဲထုတ်ရမလဲမသိ။ရည်းစားစကားပြောတာ
နောက်ဆုံးနှစ်စာမေးပွဲထက်ပိုခက်လွန်းနေတယ်။
"ဒေါက်တာ အဆင်ပြေရဲ့လား ကျွန်တော်
တကယ်နားမလည်လို့မေးတဲ့မေးခွန်းပါ
ရွာကိုဒေါက်တာလာတာ ဆေးကုဖို့အပြင်
ဘာထပ်ရှိသေးလို့လဲ...."
"ချစ်ဖို့ မင်းကိုချစ်ဖို့ ကိုယ့်ဆိုးလ်က
ဝင်ငွေမြင့်ဆေးခန်းတွေကိုတောင်မထိုင်ပဲ
မင်းရှိတဲ့ ခေါင်ဖျားနေတဲ့ရွာလေးမှာ
လတိုင်း လာဒုက္ခခံနေတာ ချစ်လို့....အားးးး
ငါဝင်ပြောပေးလိုက်မလား ယူရီ..."
"စီနီယာ ကျွန်မတို့ မိတော့မယ်နော်..."
"ကိုယ် ရှေ့မျက်နှာတွေနောက်ထားပြီး
TaeHyung စိတ်ဆိုးသွားမယ်ဆိုလည်းရင်ထဲက
စိတ်ဆန္ဒအစစ်အမှန် ဘဝတစ်ခါပဲရှိခဲ့တဲ့
ခံစားချက်မလ်ို့ ပြောပြပါ့မယ်....အရမ်းစိတ်ခုမသွား
ဖို့ကြိုတောင်းပန်ပါတယ်.."
"ဟုတ်ကဲ့ ဒေါက်တာ..."
"ချစ်တယ်....."
"ဗျာ...."
ပြောလိုက်တော့လည်းချက်ချင်းလက်ငင်းဒဲ့ကြီးပဲ။
TaeHyung အံ့ဩတကြီး ထဗျာမိတဲ့အထိ။
တစ်ဆို့နေသောအလုံးကြီးထွက်သွားသလို
ရင်တစ်ခုလုံးပေါ့ပါးသွားသည်။လူလည်းချွေး
စုံကာရေချိုးထားသလိုပဲ။ပြောပြီးပြီးချင်း
ထပြေးလိုက်ချင်သည့်အထိခြေထောက်တွေကို
ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ်ဖိထားရသည့်ဘဝ။
"မင်းလည်းသိမှာပါ...ကိုယ်ကသတ္တိနည်းနည်း
ကြောင်နေလ်ို့ ခပ်ဝေးဝေးကပဲ...ပြောရင်းတောင်
မောလာတယ်..."
"ရေယူပေးရမလား ဒေါက်တာရရဲ့လား"
"ရတယ်...ရတယ်...စကားကိုပဲဆက်မယ်
အဲ့တာ ကိုယ်TaeHyung ကိုချစ်တယ်
TaeHyung ကရော...."
ပြုံးယဲ့ယဲ့TaeHyung သည်နှာခေါင်းနားလေး
ကိုကုတ်နေကာဘာမှပြန်မပြော။ဒီစကားကြား
ဖို့သူလည်းစောင့်ခဲ့ရတာမနည်း။
ဆိုးလ်ကနေ TaeHyung အတွက်ဆိုပြီး
လက်ဆောင်လှလှလေးတွေမပြတ်မလတ်ပါလာ
ရုံကလွဲလူကမပါလာတဲ့သူ။
"ဒေါက်တာ မရိပ်မိဘူးလား...ကျွန်တော်က
ဒေါက်တာကျွန်တော့်ကိုသတိမထားမိခဲ့တဲ့
ပထမဆုံးစတွေ့ခဲ့တဲ့အချိန်ထဲကဒေါက်တာ့ကို
အရင်ငေးကြည့်ခဲ့ရတဲ့သူပါ...ဒီလောက်ဆို
အဆင်ပြေမယ်မလား..."
"Yes!! Yes!! TaeHyung ကငါ့လိုပဲ...
ခုလိုက် ခုကြိုက်..."
"စိတ်ညစ်လာပြီ...."
"မပြေဘူးလေ ချစ်တယ် မချစ်ဘူးကိုသိချင်တာ
ငေးတာနဲ့ ချစ်တာကတူလို့လား..."
"တူတယ်....ထယ်ကတော့ အတူတူပဲHyung"
ပြောင်းလဲသွားသောအသုံးအနှုန်းလေးတွေက
ရင်ဖိုစရာ။ထိုအသုံးအနှုန်းလေးတွေ
ကြောင့်Yoongiသည်TaeHyungအနားကို
ပိုတိုးကပ်လာတော့သည်။
"ဒါဆို ကိုယ့်ကို...ချစ်တယ်ပေါ့ ..အဲ့လိုလား"
"ချစ်တယ် အချိန်ကာလတချို့အထိတောင်ကြာနေပါပြီ
ဒေါက်တာက မသိလွန်းအားကြီးလွန်းတယ်"
ချွေးတွေအေးကုန်ကာTaeHyungသည်
လည်းတစ်ဖက်သို့လှည့်သွားသည်။
Yoongi သည်အရဲစွန့်ကာလက်သွယ်သွယ်
လေးတွေကိုစတင်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့
TaeHyung ကသူ့ထက်ပိုအေးစက်နေတာပဲ။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်....ကိုယ်တကယ်
ကျေးဇူးတင်တယ်..."
"မလိုပါဘူး...."
"နမ်း! နမ်း MinYoongi ရေ နမ်းပါဟ...."
"ငါကွာ ၁၀နာရီ ထိုးသွားပြီ ဟိုကောင်လေး
ကိုသိပ်ရတော့မှာ ယူရီငါသွားရတော့မယ်"
"စီနီယာကလည်းကောင်းခန်းကျမှ..."
"မရဘူး သူ့အချိန်နဲ့သူသွားရတာ ဆက်နေချင်
ပေမယ့် မဖြစ်တော့ဘူး ..."
"ဟုတ် ...ဟုတ်.."
သွားတာလည်းကောင်းပါ၏။မြန်မြန်ခေါင်း
ငြိမ့်ပြလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းပြန်ပြေးသွားတဲ့
စီနီယာ။ သိပ်ချစ်တတ်တဲ့သူ။တစ်မိနစ်လေး
တောင်အစွန်းမခံဘူး။
"မနက်ဖြန်ကျရင် Dateကြရအောင်
ဒီအနီးအနားတဝိုက်ကလှတဲ့နေရာတွေ
အကုန်လျှောက်လည်ကြမယ် TaeHyung"
"ဟုတ်...."
ခုကျတော့လည်းလွယ်တယ်ထင်ရပေမယ့်
အရှိန်ယူနေတာနှစ်ပေါက်နေပြီမလို့ခက်ပါ၏။
လူစုံတော့မှပဲအဆင်ပြေသွားရခြင်း။
ပြောစရာစကားတွေလည်းပူပူနွေးနွေးမို့ဘာမှ
မရှိ၍အမှောင်ထဲလက်တွေသာဆုပ်ကိုင်ထား
ပြီးငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေကြသည်။
"ပြန်သွားသင့်ပြီ ထင်တယ် ဒေါက်တာ
ကျွန်တော်တို့ကြာကြာပျောက်နေတာမကောင်းဘူး"
"အင်း ပြန်မယ်လေ...မနက်ဖြန်ကိုမမေ့နဲ့နော်
ကိုယ်စောင့်နေမယ်..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
နုံတော့လည်းနုံအပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ
လည်းမအတော့ပြန်ဘူး။ထထွက်သွားတော့
မယ့်TaeHyung လက်ကလေးကိုပြန်ဆွဲတော့
TaeHyung ကလှလှလေးပြန်ကြည့်လာသည်။
ထိုအခါ ဒေါက်တာMinYoongi သည်
ပါးလေးတစ်ဖက်ကာနစ်နေသောနမ်းလိုက်တော့သည်။
ဖိဝင်လာသောနှုတ်ခမ်းလွှာသည်ရင်ထဲသိမ့်ခနဲ။
ပြန်ခွါလိုက်ပြီးနောက်ဆန်းကြယ်လှသော
မျက်နှာလှလှလေးကိုကြည့်ကာပြုံးပြလာပြီး
"တစ်သက်မှာ ဒီတစ်ယောက်ကိုပဲနမ်းမယ့်
နှုတ်ခမ်းတွေဆိုတာ ယုံမယ်မလား"
"ကျွန်တော် သွားတော့မယ်...."
ထွက်ပြေးသွားပါတော့သည်။
ပြုံးပြုံးကြီးကျန်ခဲ့သောYoongiသည်
လည်းရှက်ပြုံးတွေဖြင့်မျက်နှာကြီးရဲနေလျှက်။
ခဏကြတော့မှ ထိုနေရာမှထထွက်သွားတော့သည်။
ယူရီလည်းEnding သွားပြီဖြစ်၍အားရဝမ်းသာ
အိမ်ဘက်ပြန်ပြေးသွားတော့သည်။
~~~~~~~~~~။
ပြာလွင်နေသောကောင်းကင်ကြီးအောက်
အဝါရောင်ပန်းခင်းကြီးထဲမနက်အစောကြီး
ရောက်ရှိနေသူနှစ်ဦးသည် လက်ချင်းတွဲကာ
လိပ်ပြာလေးတွေကြားပြေးလွှားနေကြ၏။
"Jimin ကျွန်တော့်ကို ပြန်ချစ်ခဲ့တဲ့နေရာမလို့လား
မသိဘူး....ဘယ်အချိန်ဘယ်ရာသီလာလာ
အမြဲလှနေတာပဲ....."
"ကိုယ့်ကိုဇွတ်တွေမင်းဆိုးခဲ့တာ...."
ပြုံးရယ်နေသောJeonသည်အဝါရောင်ပန်းလေး
တစ်ပွင့်အားခူးကာ Jiminရဲ့ဆံပင်တွေကြား
ထိုးညှပ်လိုက်ပြီး...
"Jungkook ရဲ့ပန်းကလေးလုပ်မလား...."
အတိတ်တုန်းကတော့မရယ်နိုင်ခဲ့....။
ခုတော့ အဝါရောင်ပန်းတွေကြားထဲ
ပူပန်ခြင်းတွေကင်းစင်နေသူသည်
ချက်ချင်းကို လှလှပပလေးပြုံးကာခေါင်းငြိမ့်
ပြလာသည်။
"ချစ်လွန်းလို့ ကျွန်တော်ရူးမှာပဲ....
ရူးမှာပဲ မဟုတ်ပါဘူး ရူးကိုရူးနေရတာပါ...."
"ကိုယ်ရော....."
"ကျွန်တော့်ကိုနမ်း....."
"ဘာဆိုင်သလဲ....."
"ဒီနေရာကိုလာတာ ဒါကိုလုပ်ဖို့လာတာ
တစ်နေကုန်နမ်းမယ်....."
ဆက်ခနဲဆွဲယူလိုက်သောလက်ဖဝါးတွေထဲ
မျက်နှာတစ်ခုလုံးပါသွားကာနှုတ်ခမ်းတွေသည်
ဆွဲငင်ခြင်းတစ်ခုနှင့်ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည်။
အနမ်းဦးတွေမွေးဖွားရာမလို့ ဘယ်အချိန်ပြန်
နမ်းနမ်းအနမ်းဦးတွေအတိုင်းပါပဲ......။
နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးတွေကိုတူညီတဲ့တုံ့ပြန်မှု
စည်းချက်ညီညီအပေးအယူတွေနဲ့ပညာပြလိုက်
တဲ့အခါအနမ်းတွေသည်ကောင်းကင်ပြာပြာကြီး
အောင်ပို၍ပို၍နက်ရှိုင်းလာသည်။
လိပ်ပြာလေးတွေသူတို့အနားရစ်သိုင်းနေကာ
ပန်းချီတစ်ချပ်ထက်လှသောမြင်ကွင်းလေး
တစ်ခု....။လိပ်ပြာလေးသည်အထူးတလည်
မျောလွင့်နေကာပန်းကလေးသည်လည်း
ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမသိနေတော့။
"Fighting Fighting ဟေ့!!!!
ဆက်လုပ်ထားကြ!!!"
ရင်းနှီးသောအသံတွေကြောင့်အသိဝင်လာကာ
လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့အခါ စက်ဘီးကိုယ်စီနှင့်လူ
များ။Joonကနင်းသွားကာJinHyungကအသံ
အကျယ်ကြီးအော်လျှက်နောက်ခုံမှလက်ပြသွားသည်။
နောက်တစ်စီးတွင် လိပ်ပြာလေး၏
မျက်လုံးတွေပြူးကျယ်သွားခဲ့သည်။
Yoongi Hyungနှင့်Yoongi Hyungရင်ခွင်ထဲ
ပြုံးပြုံးလေးစက်ဘီးတန်းပေါ်စီးလာသော
TaeHyung.....။နင်းနေရင်းTaeHyungဆံပင်
တွေထဲတိုးဝှေ့နမ်းလိုက်သည့်အမှုသည်
လုံးဝအိမ်မက်လို....။
"ဘာလဲ သူတို့ကဘာလဲ.....
KimTaeHyung မင်းငါနဲ့ချိန်းထားတာလေ!!!!!
အဲ့တာ ဘာလုပ်နေတာလဲ!!!!!!ဟေ့ကောင်!!!!!"
"အော်မနေနဲ့ သူတို့ကကြိုက်နေတာ
ထားလိုက် ထားလိုက်တော့....."
"ဘာကိုလဲ.....TaeHyung ကကျွန်တော့်
သူငယ်ချင်း မကြိုက်ရဘူး...ဟေ့ကောင်ဆင်း!!!"
"သူတို့မကြားတော့ဘူး မအော်နေနဲ့ဘယ်လိုဖြစ်လို့
အကုန်လိုက် တွန့်တိုနေတာလဲ....!!!"
"Jimin ဘာလို့လာဆူနေပြန်တာလဲ
Jin Hyungရော TaeHyung ရော!!!!!"
"မင်း သဲသဲလှုပ်တဲ့လူတွေ ပါသွားတာ
ကိုယ့်အတွက်အကောင်းဆုံးပဲ ကိုယ့်တစ်ယောက်ထဲ
ကိုပဲ အကုန်စုပြုံပုံအော အရမ်းချစ်ပစ်လိုက်
လာခဲ့...."
ပြုံးစိစိမျက်နှာသည် မဟုတ်တာကိုကြံတော့မှာ
တွေးလိုက်မိသည့်အတိုင်းပဲ အင်္ကျီမှဆွဲချသွား
ကာပန်းခင်းထဲကိုသူပါလှဲချသွားတော့သည်။
လိပ်ပြာလေးပေါ်အုပ်မိုးပစ်ကာအနမ်းတွေကို
ပြန်စတော့ ဤသို့အနမ်းဟာရှောင်လွှဲလို့
ဘယ်လိုရမလဲ...။ရူးရူးမူးမူးပဲပေါ့။
ရင်ခွင်အောက်သို့အဝါရောင်ပန်းလေးကို
ချက်ချင်းပြန်ပို့လိုက်ကာ သူပြောခဲ့သလို
"အကုန်စုပြုံပုံအော" ဆိုသည့်အနမ်းအဓိပ္ပာယ်
တွေကိုဖွင့်ချပစ်လိုက်တော့သည်။
တစ်နေကုန်ပဲ....အတိအကျတစ်နေကုန်ပါပဲ
ပန်းခင်းထဲ နမ်းလိုက် လူးလိမ့်လိုက်
ရယ်မောလိုက် လိပ်ပြာလေးတွေကို
ချစ်လိုက်နှင့်.........အဝါရောင်ပန်းခင်းကြီး
ထဲ အပြာရောင်အတောင်ခတ်နေခြင်းသည်
ထာဝရမှ ထာဝရတွေဆီသို့......။
Butterfly Jeon🦋။
600kပြည့်တုန်းကဆက်မရေးနိုင်ခဲ့တဲ့လက်စ
လေးသတ်နိုင်ခဲ့ပါပြီ။
စာလုံးရေ ၁၂၀၀၀ကျော်ပါ စာမရေးနိုင်တော့
ဘူးပြောပြောပြီးလိမ်နေသလိုပါပဲ။
Butterfly Jeonစာအုပ်လေးလည်းထွက်ပါပြီ။
အိမ်ခေါ်သိမ်းထားချင်တဲ့စာဖတ်သူတို့
1001Roses Facebook Pageမှာ လာCheckလို့ရပါတယ်။
လက်ဆောင်လေးပါ။စာတွေလည်း
ပြန်ရေးလို့ရနေပြီမလို့မကြာခင်Update
တွေနဲ့ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်။ချစ်ပါတယ်။
ကိုဆွေ။🦋
Sundayေဆးခန္းပိတ္ရက္ေလးျဖစ္သည္။
ျပည့္ျပည့္စုံစုံျပင္ဆင္ၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့မနက္စာကို
အတူတူစားဖို႔ရန္သူေစာင့္ေနေပမယ့္လိပ္ျပာငယ္
သည္အိမ္၏ဝရံတာဆီကိုထြက္ကာခပ္တိုးတိုးဖုန္း
ေျပာေနသည္။
သူ႔ေရွ႕မွာမေျပာဘဲခဏတျဖဳတ္လည္းမဟုတ္
ၾကာေနၿပီျဖစ္၍ဆရာဝန္ႀကီးကသိပ္အဆင္မေျပလာ။
စားပြဲတြင္လက္ပိုက္ေျခေထာက္ခ်ိတ္ေစာင့္ေနရင္းက
ေျခသံလုံလုံေလးေခ်ာင္းနားေထာင္ဖို႔တစ္လွမ္းခ်င္း
ေလၽွာက္သြားေတာ့သည္။
"အဖြားဆီကို ကၽြန္ေတာ္မလာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး
လာခ်င္တာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ကိုရီးယားကိုဟိုတစ္ေခါက္
Jimin ျပန္တုန္းကကၽြန္ေတာ္အရမ္းေတြအဖ်က္ေတြ
လုပ္ခဲ့တာJimin အရမ္းစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္"
"ျပန္လာတာမွန္တယ္ အဆင္ေျပခဲ့ၾကတာ
မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ပဲဆိုးလို႔သူ႔အိမ္ေတာင္
ၾကာၾကာမေနခဲ့ရဘူး အဖြားရ...."
"ကိုယ့္အလွည့္က်မွ ခုျပန္မယ္ဆိုၿပီးေျပာရမွာ
ကၽြန္ေတာ္အားနာတယ္ မေျပာရဲဘူး
သူ႔မိဘဆီျပန္တာကိုအဆင္ေျပေျပကၽြန္ေတာ္
ေနမေပးနိုင္ခဲ့လို႔...."
"တိုးတိုးေျပာတာဘာျဖစ္လို႔လဲ....
Jimin ၾကားမွာစိုးလို႔ေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ၾကည့္ၾကည့္ပါ့မယ္ဗ်ာ..."
တိုးစိတိုးစိႏွင့္ဖုန္းေျပာေနဟန္ကအခက္ေတြ႕
ေနပုံ။အျဖဴေရာင္TShirt အႀကီးႀကီးျဖင့္
ဟိုဘက္ဒီဘက္ေလၽွာက္ကာအဖြားျဖစ္သူႏွင့္
ရန္ျဖစ္ေနသည္။
ေခါင္းေလးေတြကုတ္လိုက္ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ
ကိုက္လိုက္ ႏွာေခါင္းဖ်ားေလးကိုကုတ္လိုက္
ႏွင့္ဖုန္းေျပာရင္းအခက္ေတြ႕ေနပုံကိုေခ်ာင္းၾကည့္
ရင္းဆရာဝန္ႀကီးကခိုးျပဳံးေနသည္။
အေတာင္ပံခတ္ဟန္ေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွရိုးအီမွာလဲ။
ဘာေလးအသစ္အဆန္းေပၚလာေပၚလာ
တယုတယခ်စ္၍အသဲယား၍မဆုံးနိုင္ခဲ့ဘူး။
"ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေခၚလိုက္မယ္ ဒီေန႔သူေဆးခန္းပိတ္
လို႔ အားလပ္ရက္မလို႔ မနက္စာစားၿပီးျပန္ေခၚလိုက္
မယ္ေနာ္...."
ဖုန္းခ်ေနၿပီမလို႔ခပ္ျမန္ျမန္ေလးမနက္စာ
စားပြဲဆီျပန္ေျပးကာပုံစံမပ်က္ျပန္ထိုင္ေနလိုက္
သည္။
ေျပာင္ရွင္းေနေအာင္လွန္တင္ထားေသာ
အညိဳရင့္ေရာင္ဆံပင္ေတြနဲ႔ အားလပ္ရက္
အိမ္မွာေနတယ္ဆိုေသာ္ျငားဆရာဝန္ပီပီ
သပ္ရပ္ေက်ာ့ေမာ့စြာဝတ္စားထားၿပီးၾကည္ၾကည္
လင္လင္ရွိေနပုံကအစြမ္းကုန္ရွင္းသန့္ေနသည္။
ပုံမခ်ေသာကပိုကရိုဆံပင္ေတြနဲ႔
ေတြ႕တာထုတ္ဝတ္ထားေသာအကၤ်ီနဲ႔ေဘာင္းဘီ။
အိပ္ေရးမဝသလိုမၾကည္မလင္မ်က္ႏွာျဖင့္
ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္တစ္ဖက္ႏွိုက္ကာ
အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာသူႏွင့္လိုက္ဖက္တယ္လို႔
သတ္မွတ္၍မရေသာ္ျငား ဆရာဝန္ႀကီးက
ဤကဲ့သို႔ေသာပုံစံကိုပဲတစိမ့္စိမ့္စိုက္ၾကည့္ကာ
လွလွေလးျပဳံးျပေနသည္။
"အကုန္အဆင္သင့္ပဲ....."
ေခါင္းၿငိမ့္ျပသူသည္ခုံတြင္ဝင္ထိုင္ၿပီး
သူ႔အႀကိဳက္ေတြခ်ည္းျပင္ဆင္ထားေသာ
မနက္စာကိုတစ္ခုခ်င္းၾကည့္ကာဆရာဝန္ႀကီး
ကိုျပန္ၾကည့္လာသည္။
"Jimin ႀကိဳက္တာေတြလည္းမပါဘူး"
တစ္ခါတေလအခ်ိန္ရရနဲ႔စိတ္ပါလက္ပါ
ျပင္ဆင္ေပးရတဲ့Weekend ေတြရဲ့မနက္စာကို
ေတာ့သူစားခ်င္တာေလးေတြျပင္ေပးခ်င္ခဲ့သည္။
က်န္ေသာရက္ေတြမ်ားမွာဒီလိုပဲအဆင္ေျပသလို
စားေသာက္ေနထိုင္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္တစ္ရက္တေလ
ေတာ့ေကာင္းေကာင္းစားတာေလးျမင္ခ်င္ပါ၏။
"ကိုယ္ႀကိဳက္တာပါပါတယ္...."
"ဘယ္မွာလဲ...."
"Jungkook ေလ....."
ဆရာဝန္ႀကီးကရင္ဘက္ကိုလက္ညိဳးေလးျဖင့္ေထာက္ကာခ်စ္စဖြယ္စေနာက္ဟန္ျပဳေတာ့မေနသလို
ရွက္သြားပုံကပို၍အသဲယားစရာ။
"စားေတာ့မယ္..."
စားေတာ့မယ္ဟုဆို၍အရသာအရွိဆုံး
ဟင္းလ်ာတစ္ခုကိုပန္းကန္ထဲသို႔အရင္ဆုံး
လာထည့္ေပးသူသည္ခပ္တည္တည္။ဖန္ခြက္
အလြတ္ထဲေရထည့္ေပးကာတစ္သၽွဴးတခ်ိဳ႕ကို
လည္းအဆင္သင့္လုပ္ေပးသည္။
"ေကာင္ေလးကတစ္ေန႔တျခားပိုလိမၼာလာတာပဲ....."
"ပိုလိမၼာလာလို႔မဟုတ္ဘူး ပိုခ်စ္လာလို႔စားေတာ့"
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္
မနက္ခင္းေလးသည္ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။
ေသေသခ်ာခ်ာစားေသာက္ေနကာရွိေနေသာ
အဖြားကိစၥကိုတစ္ခြန္းမွမဟခဲ့။
ဗိုလ္က်စိုးမိုးခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္သူအားနာ
တတ္ေသးတာကကေလးေလးလိုပါပဲ။
"တစ္ခုခုအခက္အခဲရွိေနရင္ကိုယ့္ကိုေျပာေနာ္
ေကာင္ေလး...ကိုယ္ကအေကာင္းဆုံး
အသင့္ေတာ္ဆုံးကိုေရြးခ်ယ္ေပးမယ္...."
"ဘာမွမရွိဘူး....."
"ကိုယ့္စိတ္ထဲေတာ့ရွိေနတယ္လို႔ခံစားရတယ္
မ်က္ႏွာေလးက အႀကိဳက္ဆုံးေတြစားေနရ
တာကိုမွုန္ေတေတေလးျဖစ္ေနလို႔ ခဏေလး
ေမာ့ပါဦး ေသခ်ာေလးထပ္ၾကည့္ေပးမယ္..."
ေမးေစ့ေလးကိုဖြဖြေလးထိကာဆြဲေမာ့ေတာ့
လက္ေတြကိုတြန္းလႊတ္သည္။
"စား ဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္မေနနဲ႔..."
ဆရာဝန္ႀကီးကမနက္စာစတင္စားေနၿပီျဖစ္ေသာ
လိပ္ျပာေလးအားေသေသခ်ာခ်ာေလးစိုက္ၾကည့္ကာ
"ျပန္သင့္တာေပါ့ ေသြးသားအရင္းမင္းအေဖဆုံးၿပီး
မင္းအေပၚေကာင္းခဲ့တဲ့တစ္ဦးထဲေသာက
အဖြားပဲမလား...ဘာေတြကိုစဥ္းစားေနတာလဲ"
ဖ်က္ခနဲေမာ့ၾကည့္လာေသာဝိုင္းစက္စက္
မ်က္ဝန္းေလးေတြသည္အလြန္ကိုမွလွလွေလး။
"Honey ဘာလို႔သူမ်ားဖုန္းေျပာတာကို
ေခ်ာင္းနားေထာင္တာလဲ"
"မင္းတိုးစိတိုးစိေလးေျပာေနတာ မသၤကာလို႔
ေဆးကုတဲ့ကိစၥကိုပဲေန႔တိုင္းအာ႐ုံရေနတုန္း
ကိုယ့္ေယာက်္ားငယ္ငယ္ေလးေျခလွမ္းေရြ႕ေနလား
ပ်က္ေနၿပီလား ဒီေလာက္ေတာ့စပ္စုရမယ္ေလ"
တြန့္ခ်ိဳးသြားေသာမ်က္ခုံးတန္းေလးေတြသည္
ဆရာဝန္ႀကီးႏွလုံးသားထဲလိပ္ျပာေပါင္းမ်ားစြာ
ပ်ံသန္းသြားေစသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကငယ္တာနဲ႔ေျခလွမ္းပ်က္မယ့္သူလား
Jimin ကမၻာထဲမွာတစ္ေယာက္ထဲ
ေနေနရတာကိုေတာင္ မေရာင့္ရဲနိုင္တာကို"
ဒီတစ္ခါမခို႔တရို႔ျပဳံးသြားသူကဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္သည္။
စကားအဆန္းေလးေတြေျပာတိုင္း
အျပာေရာင္လိပ္ျပာအမွုန္အမႊားေလးေတြ
ႏွလုံးသားကိုရိုက္ခတ္သြားတိုင္းဟိုးအရင္စေတြ႕ၾက
စဥ္တုန္းကလိုပဲရင္ခုန္ဆဲပါပဲ....။
လိပ္ျပာေလးကဖတ္လို႔လည္းမဝ
ဖတ္လို႔လည္းမကုန္ ေက်ညက္
သလိုလိုသလိုလိုနဲ႔အစကခက္ခဲလြန္းလို႔
အသစ္ျပန္ျပန္ျဖစ္တဲ့ ေဆးစာအုပ္ထူထူလို ဆရာဝန္ႀကီး
ဘဝမရွိမျဖစ္ေသာအခန္းက႑ေလးတစ္ခု။
"အဖြားဆီျပန္ခ်င္တယ္မလား....ျပန္ၾကမယ္ေလ
မင္းသေဘာမက်တဲ့ဆိုးလ္မွမဟုတ္ဘဲ
ကိုယ္လည္းအဖြားရြာေလးရဲ့ေတာင္တန္းေတြကို
သေဘာက်ပါတယ္...ကိုယ္ကမင္းအားနာဖို႔
လိုတဲ့သူမွမဟုတ္တာ...."
ရင္ခြင္ထဲကပန္းကေလးကိုျပန္လုသြားၾကမွာ
စိုး၍မရင့္က်က္သည့္စိတ္ကေလးစိတ္ႏွင့္
သူ႔အလွည့္တုန္းကဆိုးခဲ့ေလသမၽွဆရာဝန္ႀကီး
ကအလိုလိုက္ေလပို၍အားနာရေလျဖစ္လာသည္။
ဆရာဝန္ႀကီးတုန္းအိမ္ေလးတစ္ေခါက္ျပန္ဖို႔ကို
လခ်ီ ငိုခ်မတတ္ေခ်ာ့ေမာ့ခဲ့ရတာမ်ိဴးမလား။
"ကၽြန္ေတာ္ Jiminအိမ္ျပန္တုန္းက ဆိုးခဲ့တာက
သူတို႔ကျပန္မလႊတ္မွာစိုးလို႔ပါ အင္အားကရွိသလိုလို
နဲ႔တကယ္တမ္းက် ကၽြန္ေတာ့္မွာကကၽြန္ေတာ္ပဲ
ရွိတာေလ...Jiminကဒီလိုမ်ိဳးသေဘာေကာင္းၿပီး
နားလည္မွုအျပည့္ရွိေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က
လူဆိုးျဖစ္......"
စကားေလးတျဖည္းျဖည္းတိုးသြားပုံက
မနည္းလိုက္နားေထာင္ရပါသည္။
မၾကည္မလင္မရႊင္မလန္းနဲ႔ဘယ္လိုမ်ား
အဆင္ေျပေအာင္ညႇိႏွိုင္းေပးရမွာလဲ...။
လိပ္ျပာေလးကေတာ့ လိပ္ျပာေလးပါပဲ...။
သူကအဲ့ဒီလို....။ကၽြန္ေတာ္ခက္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့
ေဆးစာေတြပဲေျပးက်က္လိုက္ခ်င္ပါ၏။
နားလည္မွုအျပည့္ဆိုတဲ့အေပၚမွာေတာင္
Complain ထပ္တက္တဲ့အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔
ျငဴျငဴစူစူအမ်ိဳးအစားေလး....။
သူစိမ္းတစ္ေယာက္သာေဘးမွာရွိရင္
စိတ္မရွည္လိုက္တာဟုဆိုကာေဝဖန္မွုေတြ
အမ်ားႀကီးေတြၾကဳံရၿပီးတစ္ခါဆက္ဆံ
၁၀ခါလက္လန္နိုင္တဲ့သူ။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မပါပါဘူး။
"ဒါဆိုစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္
ကိုယ္ နည္းနည္းပါးပါးေကာင္ေလးကိုတားေပးရမလား
မၽွတသြားေအာင္ေလ...ကိုယ္ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ"
စားေနျခင္းသည္တိခနဲရပ္တန့္သြားကာထပ္
ၾကည့္လာျပန္သည္။
ပကတိတည္ၿငိမ္ရွင္းသန့္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာဟာ
ရင့္က်က္ျခင္းေတြအျပည့္။အခ်စ္ခံရျခင္းဆိုတဲ့
ျဒပ္မဲ့ကိုရင္ထဲကေနတိတိက်က်ထိထိမိမိခံစားလိုက္ရ
တဲ့အခိုက္အတန့္ဟာကမၻာေလာကႀကီးမွာအလွဆုံး
ခံစားခ်က္ပဲ။ကၽြန္ေတာ္ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔အခ်စ္ကိုခံရတိုင္း
အေတာင္ပံေတြအစြန္အထိျဖန့္ကားသြားတတ္ပါသည္။
"ေတာ္ၿပီ ဘယ္လိုမွမလုပ္နဲ႔ေတာ့..."
ဘယ္လိုေျပာေျပာတစ္ဖက္ကၿပီးျပည့္စုံတာ
ထက္လြန္ကဲေနသူမို႔ကိုယ္ကလူဆိုးပဲျဖစ္ေနဦးမယ့္
အတူတူ စကားကိုရပ္တန့္လိုက္သည္။
"ခက္တာပဲ....ကြာ"
စိတ္နည္းနည္းမသက္သာသလိုဟန္ေလးျဖင့္
ၿငိဳျငင္သလိုအၾကည့္ေလးတစ္ခ်က္ေပးကာ
မနက္စာကိုသူျပန္အာ႐ုံစိုက္စားပါ၏။
လိပ္ျပာေလးသည္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဟန္ျဖစ္
သြားသူေလးအား
စူးစူးနစ္နစ္စကၠန့္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္စိုက္
ၾကည့္ေနၿပီး ခုံမွ႐ုတ္တရက္ထကာမနက္စာစား
ေနေသာႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြအား
ဖိကပ္နမ္းလိုက္သည္။
"Jungkook ကို...မၿငိဳျငင္ပါနဲ႔.........."
အနမ္းေတြဟာအျမဲတမ္းခ်္ိုအီလၽွက္ပဲ...။
ႏွုတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြရဲ့အရသာဟာ
ဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံးရဲ့အ႐ူးရဆုံးေတြရဲ့
ထိပ္ဆုံးေနရာ...။
ရဲခနဲျဖစ္သြားေသာဆရာဝန္ႀကီး၏မ်က္ႏွာ
ႏုႏုသည္လိပ္ျပာေလးဖယ္ခြါသြားတဲ့အခါ
ဟိုဟိုဒီဒီေရွာင္တိမ္းသြားသည္။
"ျပန္...ျပန္ၾကရေအာင္....ခု စားၿပီးရင္
အဝတ္အစားေတြထည့္ၾကမယ္...
ၿပီးခဲ့တာေတြကို ဘာမွျပန္မေတြးေနဘဲ
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေသခ်ာခ်လိုက္ေတာ့...."
"ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီးေျပာ..."
အသက္ေတြႀကီးလာေပမယ့္႐ုတ္တရက္
အနမ္းေတြအေပၚရွက္တတ္ေနတုန္းပဲမလို႔
ဆရာဝန္ႀကီးကျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းဆိုတဲ့
အခါ လိပ္ျပာေလးကရွက္သြားမွန္းသိ၍
ထပ္စေနာက္သည္။
"ျမန္ျမန္စား....လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြရွိသြားၿပီ"
"JiminသိလားWeekend ေတြမွာကၽြန္ေတာ္ေတာ့
အလုပ္တစ္ခုပဲလုပ္ခ်င္တာ
ေျပာမိရင္လည္း Jiminကဆူမွာ...."
"ေျပာၿပီးၿပီေလ ခု.....!"
အထိန္းအကြပ္မဲ့သူ၏မ်က္လုံးေတြသည္
ရဲရဲတင္းတင္းျဖင့္ထိုစကားကိုေပါ့ပါးစြာပဲ
ပြင့္လင္းခ်တဲ့အခါ ဆရာဝန္ႀကီးကရင္ဘက္
အက်ယ္ႀကီးေတြကို တြန္းလၽွက္ခ်က္ခ်င္း
ျပန္ေအာ္ေတာ့သည္။
လိပ္ျပာေလးကတိုးတိုးေလးရယ္ကာ
မနက္စာကိုေသခ်ာစားေနသည္။
ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ေတြတြန့္ခ်ိဳး
သြားေသာ္ျငားတိတ္တိတ္ေလးသေဘာက်
ေနပုံရကာ ခိုးဝွက္စြာျပဳံးလၽွက္။
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေလ...ကၽြန္ေတာ္
ကေလးဆိုးေလးနဲ႔အၿပိဳင္ညစ္ပတ္ေနလို႔မရဘူး။
ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ေလးေပါ့။
တကယ္တမ္းက်ရင္ကၽြန္ေတာ္ပဲစခ်စ္တာ.....။
ထပ္ၿပီးတစ္ေလၽွာက္လုံးပဲမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္
ေပးၾကပါဦး.....။
~~~~~~
"ေဘာင္းဘီကေဘာင္းဘီတစ္ကန့္ေနာ္
တျခားဟာေတြနဲ႔သြားမေရာေမႊနဲ႔
ဘယ္ေနရာမဆိုစည္းနဲ႔ေဘာင္နဲ႔ေနတာမ်ိဴးက
ဘဝမွာ အမွားမရွိဘူးေကာင္ေလး ...."
"အဖြားဆီကအရမ္းေအးလို႔အေႏြးထည္ေတြလည္း
ခပ္မ်ားမ်ားထည့္ရမယ္..."
မနက္စာစားၿပီးအခန္းထဲျပန္ဝင္ၾကကာ
ခရီးသြားဖို႔ကိုဆရာဝန္ႀကီးကဦးေဆာင္စီစဥ္
ေနသည္။ ပ်င္းရိတတ္ေသာလိပ္ျပာေလးသည္
အိပ္ရာေပၚကေနေက်ာခိုင္းကာအဝတ္အစားေတြ
ထည့္သိုေနေသာ ဆရာဝန္ႀကီးအားထိုင္ေငးၾကည့္
ေနသည္။
"ညက်ရင္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေပးမယ္
လိုအပ္ရင္အားေဆးေလးဘာေလးႀကိဳေသာက္
ရမယ္ ခရီးကေဝးတယ္..အားနည္းလို႔မျဖစ္ဘူး
ၾကားလား ေဆးေတြ ေဆးေတြလည္းထည့္ရဦးမယ္..."
"မသန့္မရွင္းေတြမေနစမ္းပါနဲ႔ အသန့္အျပန့္
ႀကိဳက္တာမမွားဘူး မင္းသိလား မင္းပစၥည္းေတြ
အကုန္လုံးကိုစိတ္တိုင္းမက်ေနဘူး..."
ပုံမွန္ပါပဲကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္း ကၽြန္ေတာ့္အဝတ္အစားေတြက။သူကိုယ္ကဆရာဝန္ပီပီအသန့္အျပန့္လြန္ေတာ့
ပြစိပြစိေျပာေနသံသည္မျပတ္မလတ္နားေတြပူထူ
လာတဲ့အထိ။
"ပန္းခ်ီကဟိုမွာဆြဲဦးမွာမလား သြားယူေလ
ထည့္သြားမယ့္ပစၥည္းေတြ အဲ့ေလာက္အထိ
ကိုယ္လိုက္မသိေတာ့ဘူး မင္းဟာေတြနားလည္း
မလည္ဘူး...."
"ခဏေနရင္ ယူေပးမယ္...."
"ေန ေန ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲထည့္လိုက္ေတာ့မယ္
အဲ့တာေတြလည္းစိတ္တိုင္းက်မွာမဟုတ္ဘူး"
"Jiminက သိလို႔လား...."
"ေဆးအေရာင္စုံေအာင္ထည့္ယူလာရင္ၿပီးေရာ
မလား စုတ္တံဆိုလည္းSizeစုံသယ္ခဲ့မယ္
မင္းကို ယူခိုင္းရင္တဝက္ကေမ့မွာ..."
"အင္း....."
သူ႔အဖြားဆီျပန္မွာ ကိုယ္ကပဲတစ္ဖက္သတ္
တက္ႂကြေနသလိုပဲ....။ထိုေကာင္ေလးကမလွုပ္
မယွက္။ဆူပူေျပာမိရင္လည္းစိတ္ေကာက္တာႏွင့္
အဖြားဆီေရာက္မွာမဟုတ္ေတာ့။အဝတ္အစား
ထည့္တာလည္းစိတ္မဝင္စား ဘာဆိုဘာမွစိတ္မဝင္
စားနားလည္ရေတြခက္လြန္းသည္။
"မသိရင္ ငါကပဲ....အတင္းသြားခ်င္သလို
ခံစားရတယ္..နည္းပါးေတာ့ တက္ႂကြမွုရွိဦးမွာေပါ့
ခက္တယ္ လူေတြလည္း....."
ဒဲ့ေျပာျခင္းမဟုတ္ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲေရရြတ္
သလိုၾကား႐ုံေရရြတ္ကာပစၥည္းေတြဆက္ထည့္
ေနသည္။ၾကားရင္လည္းၾကားမယ္ ၾကားလည္း
ခံမေျပာနားမေထာင္သူသည္ ေျပာတဲ့သူသာ
ေမာၿပီးသတိလစ္သြားလိမ့္မည္ သူကေတာ့
မ်က္ေတာင္ေလးေတြပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္အလုပ္ပ်က္
မည္မဟုတ္။
"၂ေယာက္စာက တစ္အိတ္ကိုမေလာက္ခ်င္ပါ
လား....ဘယ္လိုျပန္လုပ္ရမလဲ ေအာ္ ဒါေလးေတြ
နည္းနည္းေလၽွာ့....."
"ကိုကို......"
ေလၽွာ့ရမယ့္အဝတ္အစားတခ်ိဳ႕ကိုဆက္ခနဲ
ယူလိုက္ရာကေန ဆက္ခနဲပဲျပန္ျပဳတ္က်သြားသည္။
"ကိုကို"ဟာ ParkJimin အသက္ဆိုလည္း
မမွားနိုင္..။႐ုတ္တရက္ထထေခၚရင္စိတ္နဲ႔နာမ္
ယူဇနာေပါင္းမ်ားစြာကြာေဝးသြားတတ္သည္။
လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြရပ္ကုန္ နာရီလက္တံေတြ
ရပ္ကုန္ ကမၻာႀကီးရဲ့လည္ပတ္မွုလည္းရပ္
ရွိသမၽွအရာရာဟာရပ္ကုန္ေတာ့တာပဲ.....။
ရင္ေတြထဲလည္းဒိန္းခနဲ လက္ကေလးေတြလည္း
တုန္ခနဲ...။
ရင္ခုန္တာထက္ရင္တုန္ရက္ေမာရတဲ့အထိ
ႀကိဳက္ပါ၏။တေျဖးေျဖးခ်င္းေနာက္ကိုျပန္လွည့္
ၾကည့္ကာ အတတ္နိုင္ဆုံးမ်က္ႏွာကိုတည္ၿငိမ္စြာ
ထိန္းလၽွက္ ဘာလဲဟု ေခါင္းေလးဆက္ျပေတာ့
"ဟိုေရာက္ရင္ အရင္ဆုံးပန္းခင္းဝါဝါထဲ
သြားနမ္းရေအာင္...."
"အဲ့တာ ရိုးရိုးေခၚေျပာပါလား...."
"ကိုကိုက ဘာျဖစ္လို႔လဲ Jiminပဲေခၚခိုင္းတာေလ
ေတာင္းဆိုစရာကိစၥမ်ိဳးေတြမွာကၽြန္ေတာ္ကိုကိုပဲ
ေခၚတတ္တာကို......"
"႐ုတ္တရက္ႀကီးေတြေတာ့ ထထမေခၚနဲ႔ေလ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ....."
" ဘာ မွ မျဖစ္ပါဘူး ဒီလိုပဲ....သြားတ္ိုက္တံ
အပိုေတြသြားယူ....မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေရာ..."
စကားကဆုံးမွန္းမသိ မဆုံးမွန္းမသိ။
တေျဖးေျဖးေနာက္ျပန္လွည့္သြားကာ
သူထည့္ၿပီးသားပစၥည္းေတြကိုျပန္ထုတ္လိုက္
ျပန္ထည့္လိုက္ႏွင့္ ဂေယာင္ေျခာက္ျခား။
လိပ္ျပာေလးကေက်ာျပင္ေသးေသးေလး
အားၾကည့္ကာျပဳံးလာခဲ့သည္။ထို႔ေနာက္
အိပ္ရာေပၚမွေျခသံဖြဖြေလးဆင္းလာသည္။
ေျခဖဝါးႏွင့္ၾကမ္းျပင္ဟာထိ႐ုံ..တစ္လွမ္းခ်င္း
လွမ္းသြားခဲ့သည္။
ေက်ာျပင္ေလးႏွင့္အနီးဆုံးကိုေရာက္တဲ့အခါ
ပန္းကေလး၏တစ္ကိုယ္လုံးကိုေနာက္မွ
လုံျခဳံစြာသိမ္းဖက္လိုက္ျခင္းသည္ႏူးႏူးညံ့ညံ့
လွလွပပေလး။ဖက္တြယ္သည္ႏွင့္ဆံစေလးေတြ
ကိုတစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲတိုးေဝွ႕နမ္းၿပီးသား.....။
လန့္သြားကာတုန္ခနဲခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္
လွည့္ၾကည့္လာေသာဝိုင္းစက္ေနသည့္မ်က္ဝန္းငယ္
ေလးေတြ...။
Jimin ထိုကဲ့သို႔ၾကည့္တိုင္းဝမ္းနည္းလာမိတဲ့အထိ
ကၽြန္ေတာ္သိပ္တက္မက္တယ္....။
ကၽြန္ေတာ္ Jiminဘဝထဲအတိအက်တစ္ေယာက္
ထဲေနေနရၿပီးဘယ္ေတာ့မွမေရာင့္ရဲနိုင္ခဲ့ဘူးဆိုတာ
ယုံတမ္းမဟုတ္...ဤမ်က္လုံးေလးေတြထဲအေျဖ
ေတြရာေထာင္ခ်ီ.....။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေတြထဲၾကယ္စုၾကယ္ေဝး
ေတြရွိတယ္လို႔ စြပ္စြဲခဲ့ၾကရင္...Jiminမ်က္ဝန္းထဲ
ပန္းပြင့္လွလွေလးေတြကမၻာတည္ေနတာ....။
သိပ္လွတယ္ အကန့္အသတ္မဲ့ေအာင္လွပေနတာပဲ။
"ဘာလုပ္တာလဲ.....ကိုယ္အလုပ္လုပ္ေနတယ္ေလ"
"သြားနမ္းမယ္မလား အဲ့တာေျဖဦးေလ
အဲ့တာ မလုပ္ရရင္ အိမ္မျပန္ဘူး..."
"ကိုယ္မနမ္းဘူးလို႔ ေျဖလို႔ေရာ ရမွာတဲ့လား..."
"မရပါဘူး...."
"အဲ့တာကို ေမးေနေသးတယ္....."
"ခုေရာ...."
"ဘာကိုလဲ....."
"နမ္းခ်င္လို႔......"
"မနက္စာစားတုန္းက နမ္းၿပီးၿပီေလ...."
"အဲ့တာကနမ္းတယ္မေခၚပါဘူး ထိ႐ုံကို..."
"ထိ႐ုံတဲ့လားJeonJungkook က
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနိုင္လိုက္တာ...သိပ္မခ်စ္ေတာ့
တာမ်ားလား...."
"သိခ်င္လား...."
"ေနပါေစ....."
"မေနနိုင္ေတာ့ဘူး..."
အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လိုပဲဆက္ခနဲေပြ႕ခ်ီလိုက္
ျခင္းသည္စကၠန့္ပိုင္းေလးအတြင္းပဲ...။
"အဝတ္ေတြထည့္တာမၿပီးေသးဘူး!!!!..."
"Weekend ေတြက Weekend ေတြပဲ Honey..."
သြားတန္းေလးေတြေပၚသည္အထိရယ္ျပဳံးကာ
ဆရာဝန္ႀကီးဟာအျဖဴေရာင္ေပ်ာ့အိေနေသာ
အိပ္ရာေပၚကိုခ်ီပိုးေခၚသြားၿပီေနာက္လႊတ္ခ်လိုက္
တဲ့အခါ ညက အခန္းထဲကပ္ဖို႔ေရြးထားေသာ
လိပ္ျပာပုံစံStickerေသးေသးေလးေတြသည္လႊင့္ပ်ံ
ခုန္ထြက္လာခဲ့သည္။ အခုေပါင္းရာခ်ီမလို႔ခုန္ပ်ံ
ထြက္လာၾကသည့္ပုံစံေလးေတြကလွလွပပေလး။
အေပၚမွာအုပ္မိုးလာေသာလိပ္ျပာေလးကေတာ့
တစ္ခုထဲေသာအခန္းထဲကသက္ရွိလိပ္ျပာေလးေပါ့။
အျဖဴေရာင္ေစာင္ကိုႏွစ္ေယာက္လုံးအေပၚမွ
အုပ္မိုးလိုက္ကာလုံျခဳံေအာင္ျခဳံလိုက္ပုံက
ရင္ခုန္စရာ။
ေစာင္ေအာက္မွအနီးကပ္ျပဳံးေနေသာ
မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးအားဆရာဝန္ႀကီးက
ျပဳံးျပဳံးေလးပဲၾကည့္ကာပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို
ဖြဖြေလးထိကိုင္လိုက္သည္။
"အျမဲတမ္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာပဲ....လိပ္ျပာေလးက"
"ေယာက်္ားဆန္တာထက္ေယာက်္ားပိုဆန္
ေအာင္ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ေနထိုင္ျပဳမူေနတာ
ကိုေတာင္ ကိုကို႔မ်က္လုံးထဲခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတုန္းပဲလား"
"အင္း.....မင္းကကိုယ့္အတြက္
ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲသြားဘူး
မင္းဘယ္လိုေတြပဲေျပာင္းလဲေျပာင္းလဲ
ကိုယ့္အသိေတြထဲ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတြထဲ
ကိုယ့္ႏွလုံးသားထဲမွာ စေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ လိပ္ျပာငယ္ငယ္
ေလးပဲ....မ်က္လုံးေလးေတြကမေျပာင္းမွမေျပာင္းလဲ
သြားတဲ့ဟာ....."
"ကၽြန္ေတာ္မေျပာင္းလဲလည္း..
ကိုကိုက ခ်စ္တယ္မလား...."
"ခ်စ္တာေပါ့...."
အေျဖေပးၿပီးသည္ႏွင့္အုပ္မိုးေနေသာ
ျပဳံးယဲ့ယဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲယူကာ
ဆရာဝန္ႀကီးကျပင္းရွေသာအနမ္းတစ္ခုကို
စတင္ဖန္တီးလိုက္ေတာ့သည္။
မွိတ္ခ်သြားေသာမ်က္ဝန္းေတြသည္
ၿပိဳင္တူ...။ေသးသြယ္ေသာခႏၶာကိုယ္
ေလးအႏွံ့ေရႊ႕လၽွားသြားေသာလက္သြယ္သြယ္
မ်ားသည္လည္းမရပ္မနား....။
"အဲ့ေနရာေတြကို မနမ္းပါနဲ႔ဆို.....!"
ခပ္သြယ္သြယ္ခါးေသးေသးေလးနား
ေအာက္သို႔တိုးဆင္းသြားကာလိပ္ျပာေလး
ကမထိတထိနမ္းေတာ့ယားတတ္၍သိပ္မႀကိဳက္
လွေသာတားဆီးေလးသည္စီခနဲ...။
"Jung...kook ကိုယ္ေျပာေနတယ္ေလ!...."
ခံမေျပာနားမေထာင္က တျခားေနရာတြင္
မက ဤေနရာမွာလည္းတိတိက်က်ပါပဲ။
ပို၍နားထူသြားတတ္တာလားမေျပာတတ္
ပို၍ပို၍နမ္းကာလူသည္မေနတတ္လာေတာ့ပါ။
"မႀကိဳက္ပါဘူးဆို!..."
စေနာက္ရ၍တခစ္ခစ္ရယ္သံမ်ားႏွင့္အတူ
ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းဆီျပန္တိုးလာကာ
ေစာင္က္ိုဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီးေနာက္လိပ္ျပာငယ္
သည္ေသခ်ာေသာအနမ္းေတြကိုျပန္စတင္ကာ
ပန္းေတြရဲ့သေဘာသဘာဝေမႊးႀကိဳင္လွပမွုေတြ
အားလုံးအားလိပ္ျပာပီပီအေလာတႀကီးစားသုံး
ေတာ့သည္။
ထာဝရမရိုးအီသြားတဲ့အထိအေတြ႕ေတြ...။
ေကာက္ေၾကာင္းလွလွေလးေတြ....။
အလြတ္ရေနၿပီျဖစ္ေနေသာကိုယ္စီကိုယ္စီ
ခႏၶာေဗဒအသီးသီးသည္အျမဲတမ္းထပ္တူထပ္မၽွ။
လိပ္ျပာေလး၏ခႏၶာကိုယ္အားခါးေနဆြဲယူ
ပိုနီးကပ္ေစကာႏွုတ္ခမ္းေတြအားအျပင္းအထန္
နမ္းေတာ့ ေရွာင္ဖယ္ထြက္သြားသည္။
"မနက္ျဖန္ခရီးေဝးသြားရမွာ....ကိုကိုက
အရမ္းဆိုးခ်င္မေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကဒီေလာက္ပဲ...."
"လူယုတ္မာေလး....."
ပိုခ်စ္ၿပီး ပိုႀကိဳက္ရတဲ့သူကကၽြန္ေတာ္မလို႔
လိပ္ျပာေလးဆီကအၾကင္နာေတြပိုလိုအပ္လာ၍
ဤသို႔အျပဳအမူေတြအေပၚသူသိရက္နဲ႔စေနာက္ျပန္ေတာ့
ခ်စ္ေနတဲ့ၾကားကေအာ္ဟစ္မိလိုက္ရေသးသည္။
မ်က္ေစာင္းပါးပါးျဖင့္
ေခၽြးစေတြနဲ႔ေခါင္းအုံးၾကားနစ္ေနေသာမ်က္ႏွာေလး
အားအသဲယားသလိုဆြဲဖ်စ္ကာႏွုတ္ခမ္းေတြအား
သူလ္ိုခ်င္တဲ့အတိုင္းအတာအထိကိုအၾကမ္းပတမ္း
နမ္းရွိုက္လိုက္ရျခင္းသည္ ျပန္လမ္းမဲ့ဝကၤပါပဲ...။
ခ်စ္တယ္...Jiminကိုခ်စ္တယ္....။
မျဖဴမစင္ေလးမ်ားေျပာရရင္
ကၽြန္ေတာ္ Weekend ေတြဆိုပိုခ်စ္မိေတာ့တာပဲ....။
မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ
လိုအနမ္းအႏုနဲ႔အနမ္းအရင့္ေတြၾကား
"ကိုကို"ဆိုတဲ့ေရရြတ္သံေလးျပတ္ေတာင္း
ျပတ္ေတာင္းနဲ႔ေပါ့......။
လွပေသာSundayေတြတိုင္းဟာဤသို႔ဤဖုံ
ေမ်ာေမ်ာလြင့္လြင့္ပဲအျမဲ.....။
~~~~~~~~~~။
အဖြားအိမ္သို႔ခရီးစဥ္.....။
သြားရမယ့္ခရီးကိုေတာ့ေနာက္တစ္ရက္တြင္
စတင္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။အခက္အခဲမရွိေအးေအး
လူလူပဲေလယာဥ္ ကားအဆင့္ဆင့္ျဖင့္ေဝးလံ
ေခါင္ဖ်ားေသာအဖြားရွိရာရြာေလးဆီကို
အတူတူအလည္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
ထြက္သြားၿပီးထဲကျပန္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
အေနစိမ့္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္လည္း
လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းေတြနဲ႔ခပ္ေဝးေဝးေနရမယ္ဆိုတဲ့အသိက
လိပ္ျပာေလးရဲ့ဦးေႏွာက္ထဲအျပည့္အဝျဖစ္ခဲ့သည္။
ေၾကာက္စရာမဟုတ္တဲ့အသိုင္းအဝိုင္းေတြ
ကေတာ့ကိစၥမရွိေပမယ့္ႏွစ္ဖက္လုံးကToxic
ဆန္ေနလၽွင္ခ်စ္ရတာငရဲ....။အဖြားေတာ့မပါေပမယ့္
လြတ္နိုင္သမၽွလြတ္ရာကေနအဖြားရင္ခြင္နဲ႔ေဝးကြာခဲ့
တာမ်ိဳး....။
အဖြား၏ေရွးေဟာင္းအိမ္ေလးရဲ့တံခါးေရွ႕ကို
ေရာက္တဲ့အခါ ျပန္မလာနိုင္ေသာေျမးတစ္ေယာက္
၏အားနာမွုသည္အနည္းငယ္ေတာ့ကိန္းဝတ္ခဲ့သည္။
မသိမသာမ်က္ႏွာေလးငယ္သြားေတာ့
ဆရာဝန္ႀကီးကလက္ဖဝါးေလးေတြကိုခပ္တင္းတင္း
ဆုပ္ကိုင္ကာစူးစမ္းသလိုေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ေရာက္ခါမွ မ်က္ႏွာက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ
ဘယ္ေနရာေနလို႔မေကာင္းလို႔လဲ ကိုယ္မပူပါဘူး"
မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ဆိုတာမ်ိဳးၾကဳံဖူးလား။
ေရာဂါေတြအရင္ေလာက္မထူေျပာေတာ့ေပမယ့္
ေဒါက္တာParkJimin ကကၽြန္ေတာ့္ကိုအျမဲ
ပိုးေကာင္ေလးလိုပဲ.....။နဖူးကိုဖ်က္ခနဲစမ္းကာ
ဟိုစမ္းဒီစမ္းထပ္စမ္းေတာ့
"မပူပါဘူး...ကၽြန္ေတာ့္ကိုပိုးေကာင္ေလးလို
အျမဲလုပ္မေနနဲ႔...သန္သန္မာမာႀကီး...."
"ေကာင္းရင္ၿပီးပါတယ္...ဆရာဝန္ဆိုေတာ့
မေနနိုင္ဘူးေလ မင္းကငါ့ေယာက်္ားျဖစ္ေနေတာ့
လည္းပိုမေနသာဘူး ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့လည္းအျပစ္
စိုက္ေတာ့လည္းအျပစ္ျဖစ္ရ..."
"........"
ရန္ေဆာင္ျခင္းကိုမတုန္မလွုပ္ဘဲတစ္ခ်က္မၽွ
ၾကည့္ၿပီးသူဘာမွျပန္မေျပာ။ဆရာဝန္ႀကီးလက္
ေတြကိုတစ္ျပန္ျပန္ဆုပ္ကိုင္ကာတံခါးဖြင့္လၽွက္
အိမ္ၿခံဝန္းထဲဝင္သြားသည္။
"ေျမး!!!!!!ငါ့ကေလး....ငါ့ကေလးေလး!!!..."
တံခါးပြင့္ကာလူဝင္လာသည္ႏွင့္တန္းျမင္ရေသာ
ကြက္ျပစ္တစ္ခုေပၚထိုင္ကာစားစရာတခ်ိဳ႕လုပ္
ေနေသာအဖြားျဖစ္သူသည္ ဝင္လာသည့္ေျခလွမ္း
တစ္လွမ္းေရာက္႐ုံျဖင့္လွမ္းၾကည့္ကာျမင္သည္ႏွင့္
ခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္လာေတာ့သည္။
"ေျမးေလး!!!!...."
အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ေျပးဖက္မွုသည္ၾကည္ႏူးစရာ။
ထင္ထားသည့္အတိုင္း
အဖြားသည္အလြန္လြမ္းေနဟန္ရွိပါ၏။
မ်က္ရည္ပင္လည္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားကာ
ေဘးနားတြင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးလိုက္သည္။
"လြမ္းေနတာ ေန႔တိုင္းပဲ....အမ်ားႀကီး
ၾကည့္ေကာင္းလာတာပဲ ေနေကာင္းတယ္မလား
မ်က္ႏွာေလးကို စိုေျပလို႔..."
"အရမ္းေကာင္း....အဖြားေရာ...."
"ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ...အိုမင္းမွုကငါ့ကိုေၾကာက္တယ္
နဲ႔တူပါရဲ့...."
"ျဖစ္နိုင္ပါတယ္....ကၽြန္ေတာ္လည္းလြမ္းေနတာပါ..."
ျပန္လည္ဆုံစည္းမွုတြင္အဖြားျဖစ္သူအား
ရင္ခြင္အက်ယ္ႀကီးထဲထည့္ကာဖက္ထားသူ
သည္စကားေတြသီကုံးမေျပာတတ္ေသာ္ျငား
အျပဳအမူတြင္သတိရျခင္းအျပည့္အဝဆိုတာ
ေကာင္းေကာင္းခံစား၍ရပါ၏။
"မလာခ်င္ လာခ်င္လုပ္ေနလို႔ တကယ္ေရာက္
လာပါ့မလားလို႔ညေတြအိပ္ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး
အဆိုးအေပေလးရယ္"
"Jimin ကိုေက်းဇူးတင္...ကၽြန္ေတာ္ကလာခ်င္တာ
မဟုတ္ဘူး...."
"ေကာင္ေလး......"
အဖြားကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းစေနာက္မွုကို
လွမ္းဟန့္တားေတာ့အဖြားကေဒါက္တာ့အား
ေႏြးေထြးေသာအျပဳံးေလးတစ္ခုျဖင့္ၾကည့္
လာကာ Jeonရင္ခြင္ထဲကထြက္ၿပီး
လက္ဖဝါးေသးေသးေလးေတြအားဆုပ္ကိုင္
လာသည္။
"အမ်ားႀကီးေက်းဇူးတင္ေနတာပါ ေန႔တိုင္းပဲ
အဖြားဆီေရာက္လာေပးတာတင္မကဘူး
ေျမးနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အရာခပ္သိမ္းအကုန္လုံး
ရဲ့ဆရာဝန္ႀကီးရဲ့ေက်းဇူးေတြကိုအဖြားတစ္သက္လုံး
မေမ့ေနပါဘူး...."
"ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ဟာကို
မလိုပါဘူး အဖြားရယ္...."
ေျမးေလးလိုပဲ ေပြ႕ဖက္လိုက္ခ်င္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ဒီကေလးရဲ့
အရွိန္အဝါကေျမးသမက္ဆိုေတာင္တေလးတစား
စိတ္ထဲကအလိုလိုရွိေနသည္။ဟိုးအရင္
စေတြ႕ထဲကမထိရဲမကိုင္ရဲ
ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီးဂုဏ္သိကၡာႀကီးလွတဲ့ျဖစ္တည္မွု
မို႔အဖြားက ေလးစားစြာဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို
ဆက္ဆံသလိုပဲခပ္ရို႔ရို႔ေလးျပဳမူခဲ့သည္။
ေပြ႕ဖက္လိုက္ဖို႔လက္ေတြရြယ္မိခဲ့ေပမယ့္
စိတ္ကမဝံ့မရဲျဖစ္ရေအာင္အထိတစ္ဖက္ကလည္း
တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္လြန္းေနသည္။
"ဟုတ္....ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာဝန္ႀကီး..."
အဖြား၏ခံစားခ်က္ကိုနားလည္လြယ္ခဲ့ေသာ
မြန္ျမတ္လြန္းသည့္ႏွလုံးသားပိုင္ရွင္သည္
အဖြားစကားဆုံးသည္ႏွင့္ Jeonထက္ေတာင္
ႏူးညံ့ေသာေပြ႕ဖက္မွုေလးတစ္ခုျဖင့္အဖြားကို
ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။
"ေျမးသားမက္ေလးပဲ အဖြားရယ္
ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ကအဖြားေျမးေလးကို
တအားခ်စ္တာမလို႔ အဖြားကစည္းႀကီးတစ္ခု
ထားဆက္ဆံေျပာဆိုေနရင္ႏွလုံးသားထဲကနာတယ္
သူစိမ္းမဆန္ခ်င္ဘူး မိသားစုလုပ္ရေအာင္ေနာ္"
ျပဳံးစိစိျဖင့္တတ္နိုင္လြန္းတဲ့သူ။ကိုယ့္ႏွလုံးသားကို
သပ္သပ္ရပ္ရပ္မင္းမူသြားတာမေျပာနဲ႔
လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ေရွးရိုးစြဲႏွလုံးသားကိုေတာင္
ခ်က္ခ်င္းကိုင္လွုပ္နိုင္တဲ့သူျဖစ္သည္။
ဤဆရာဝန္မွာဤကဲ့သို႔ေသာစာမ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြ
လည္းရွိပါ၏။
"အဲ့လို ရသလား..."
"ရတာေပါ့ သိပ္ရတာေပါ့....သိပ္ရ..."
အဖြားသည္အထူးတလည္ေပ်ာ္ရႊင္သြား
ပုံရကာ ဆရာဝန္ႀကီးအားျပဳံးျပဳံးႀကီး
ၾကည့္ေနသည္။ေျမးတစ္ေယာက္လုံးေတာင္
ေမ့ေျမာသြားတဲ့အထိ။
"လာၾကၿပီလားေဟ့ ေမၽွာ္ေနတာ....."
အဖြားနဲ႔ႏွုတ္ဆက္မွုမၿပီးဆုံးေသးခင္မွာပဲ
ရင္းရင္းႏွီးႏွီးအသံႀကီးတစ္ခုေၾကာင့္
လွုပ္ခတ္သြားသူက ေဒါက္တာ။
ခ်က္ခ်င္းလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါMinYoongi ႀကီး
ျဖစ္ေနသည္။MinYoongi တင္မကပါ ယူရီေရာ
တျခားအသိဆရာဝန္ေတြပါအုပ္စုလိုက္ႀကီး။
ေရာက္ေနမွာကိုလုံးဝမသိတာေၾကာင့္
မ်က္လုံးေလးဝိုင္းသြားကာ
" မင္းကဘယ္က....ဘယ္လိုေရာက္ေန..."
အံ့ဩတႀကီးParkJimin ၏ပုံစံသည္
ရယ္ခ်င္စရာ။ေရာက္ေနတာဘာျဖစ္လို႔လဲ။
မသိရင္ပဲမလာသင့္ေသာေနရာလိုလိုအံ့ဩတႀကီး။
"လုပ္အားေပးေလ....ငါဒီရြာကိုလုပ္အား
ေပးေနတုန္းပဲ...ေနေကာင္းရဲ့လားJimin"
႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့
ဝမ္းသာလြန္းလို႔အံ့ဩမိသြားတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္Caseေတြကို
နည္းနည္းေယာင္ဝါးလာတိုင္း
ဒီမရွိမေကာင္းရွိမေကာင္းရဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကို
အျမဲတမ္းတမိေနတုန္း။ Yoongiသာဆိုရင္
ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲဆိုတဲ့စိတ္ေလးအျမဲရွိေနတုန္း။
ေဆးေက်ာင္းတစ္ေလၽွာက္လုံးၿပီးေတာ့ဆရာဝန္
Lifeတစ္ေလၽွာက္လုံးအတူတူေျပးလႊားခဲ့တဲ့
ရဲေဘာ္ရဲဘက္ပဲ ႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရတာ
အိမ္မက္လို အေပ်ာ္လြန္သြားရပါသည္။
ျပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေနေသာဆရာဝန္ဆီခပ္ျမန္ျမန္
ပဲေလၽွာက္သြားလိုက္ကာ
"ရွိေနမွာကိုႀကိဳမေျပာဘူး ခုထိဆရာဝန္မပီသေသး
တဲ့ေကာင္ ငါႏွလုံးခုန္ႏွုန္းေတြတိုးကုန္တာ
ဘယ္ေလာက္အႏၲရာယ္လဲ မင္းသိလား..."
ေျပာရင္းဆိုရင္းေျပးလာကာေျပးဖက္တာေတာ့
မဟုတ္ ေျပးကန္ဟန္ျပဳေတာ့Yoongiက
ရယ္ေမာကာေျခေထာက္ေတြကိုဆြဲထားၿပီး
ျပန္တြန္းလႊတ္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့မွတစ္ေယာက္
ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာတင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္
လိုက္ၾကေတာ့သည္။
"သတိရေနတာကြာ..."
"အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔ ParkJimin ။လန္ဒန္မွာ
မင္းပါ ဟိုလိပ္ျပာနဲ႔ေပါင္းၿပီးအေတာင္ေတြ
ထြက္ေနၿပီလားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ လူစင္စစ္
အတိုင္းရွိေနတာ...."
"ေပါက္စရာလား ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမဆဲခ်င္ဘူး"
တင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္မွုတြင္ရဲေဘာ္ရဲဘက္
သံေယာဇဥ္ေတြအျပည့္အဝ။သူတို႔ေနာက္
ေလၽွာက္လိုက္ကာပညာေတြယူခဲ့ေသာ
ယူရီသည္လည္းရင့္က်က္ေသာဆရာဝန္မႀကီး
တစ္ေယာက္ဆီကူးေျပာင္းသြားေၾကာင္း
ၾကည့္႐ုံနဲ႔သိနိုင္သည္။
Yoongiကိုဖက္ထားရင္ျပဳံးျပလိုက္တဲ့အခါ
သူမအေၾကာက္ခဲ့ရဆုံးစီနီယာႀကီးမို႔ရိုေသစြာ
ႏွုတ္ဆက္ပုံေလးကအရင္ကအတိုင္းပဲ။
"ျပန္ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာစီနီယာ
ဒီအေတာ္အတြင္း ခက္ခဲတဲ့Caseေတြတိုင္း
ယူရီ စီနီယာ့ကို သတိရေနခဲ့တာ....."
"အကုန္လုံးေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္မလား
ငါ့ဂ်ဴနီယာေတြအကုန္Perfect ဆိုတာ
ငါ့ကိုယ္ငါယုံၾကည္တယ္...."
ယုံၾကည္မွုလြန္ကဲျခင္းဟာဟိုအရင္တုန္းကအတိုင္း။
ၾကည့္မရစရာေမာ့ခ်ီေနတဲ့မ်က္ႏွာကို
MinYoongiအျမင္ကပ္ဆုံးျဖစ္သည္။
သူအရမ္းေတာ္တာကိုလက္ခံတယ္ သူျပန္
ေမာ္ႂကြားတဲ့ဒဏ္ကိုေတာ့တကယ္မခံနိုင္ဘူး။
"ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္ စီနီယာ..."
"ဟဲ့! အနီးကပ္ကူညီခဲ့တာငါပါ နင့္ကိုသူက
သင္တာနည္းနည္းဟိန္းေဟာက္ခဲ့တာမ်ားမ်ားကို"
မေနနိုင္ထေအာ္ေတာ့ယူရီကျပဳံးသြားသည္။
ဒီစီနီယာေတြဘယ္ေတာ့မွတည့္ျပဳၾကမွာလဲ။
ဆရာဝန္ေတြျပန္ေပါင္းထုတ္ေနတုန္းတေရြ႕ေရြ႕
ေရာက္လာသူသည္ သူ႔လက္ဦးဆရာဝန္
MinYoongiဆီသို႔။ Jeonမ်က္စိေရွ႕ကို
ေရာက္လာသည္ႏွင့္Yoongiကေျခဆုံးေခါင္းဆုံး
ၾကည့္သည္။
"မင္းၾကည့္ရတာထြားႀကိဳင္းလာလိုက္တာJungkookရာ
ဘာေတြဘယ္လိုစားေသာက္ေနထိုင္ေနတာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ...."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုျမင္ရတာအရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာ
တယ္....ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဂ႐ုတစိုက္အသက္ရွင္တာမ်ိဳးက.."
"Jimin ဂ႐ုစိုက္ေပးတာ...ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမသိဘူး"
ျပဳံးစိစိျဖစ္သြားေသာParkJiminရဲ့မ်က္ႏွာ
ခပ္တည္တည္ပဲေျဖဆိုတဲ့JeonJungkook
ရဲ့မ်က္ႏွာထား...။တိခနဲစကားရပ္သြားရေသာ
MinYoongi....။တစ္ခ်ိန္ကေခၽြးပါျပန္တဲ့အထိ
ေဆးကုေပးခဲ့ေသာေက်းဇူးေတြကိုထိုေကာင္ေလး
ကဤသို႔ဆပ္ခဲ့ပါ၏။
"ေအာ္ ေအး ေအး....ေကာင္းပါတယ္
ေအး...ေအး ...အေကာင္းဆုံးပါပဲ...."
"ေရာက္ေနၾကၿပီလား!!!ထင္လို႔ေလၽွာက္လည္
ေနရင္း အျမန္ျပန္ေျပးလာတာ !!!..."
မေအာင္ျမင္လွေသာႏွုတ္ဆက္မွုတြင္
ေဒါက္တာMinYoongiကဆက္ရြဲ႕ဖို႔စကားလုံးရွာ
ေနတုန္းမွာပဲၿခံတံခါးဖြင့္ကာေျပးဝင္လာသူကJinHyung။
Jin Hyungတင္မကခဲ့ဘူး။ေနာက္မွသူေရာ
Jiminေရာတစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးေသးတဲ့အရပ္ရွည္ရွည္လူ
တစ္ေယာက္လည္းကပ္ပါလာေနတယ္။
လက္ခ်င္းတြဲကာေျပးဝင္လာပုံတြင္
လိပ္ျပာေလး၏မ်က္ႏွာကိုမွိုင္းခနဲညိဳ႕ခနဲ။
"Hyung ရဲ့ Kookie ေလး!!!!"
ေျပးဖက္လာေသာJinHyung၏
အရွိန္သည္ျပင္းလြန္းတာေၾကာင့္
ခႏၶာကိုယ္ပင္ယိုင္နဲ႔သြားသည္အထိ။
"Hyung ....ပါ ေရာက္ေနတာလား"
"ေရာက္ရတာေပါ့ မင္းျပန္လာမယ္လို႔
အဖြားလွမ္းေျပာထဲက ငါေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔
အတင္းေျပးလာတာ...."
"ကေလးေတြအိမ္ထဲဝင္ထိုင္ၾကေတာ့ !!
အဖြားမုန့္ေတြလုပ္ထားတယ္....."
မုန့္ေတြျပင္ဆင္ၿပီးသြားေသာအဖြား၏ေခၚသံ
ေၾကာင့္အားလုံးအိမ္ထဲေအးေဆးစကားေျပာၾက
မည့္အစီအစဥ္ဆီေရာက္သြားသည္။
"ဟုတ္..အဖြား...."
JinHyungကတက္ႂကြစြာဆိုလၽွက္အရပ္ရွည္ရွည္
လူ၏လက္ကိုထပ္ဆြဲကာသြားေတာ့လိပ္ျပာေလး
ကမွုန္ေတေတပဲထိုလက္ေတြကိုလိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
"အဆင္ေျပေျပရွိၾကတယ္မလားႏွစ္ေယာက္လုံး
စီးပြါးေရး လူမွုေရး က်န္းမာေရးအကုန္အကုန္ေပါ့"
JinHyung ကလိပ္ျပာေလး၏
အနားတြင္ပူးပူးကပ္ကပ္ေလးဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး
ဆရာဝန္ႀကီးအားေဖာ္ေရြစြာ
စတင္ႏွုတ္ဆက္လာသည္။
"အကုန္အဆင္ေျပပါတယ္ JinHyung...
JinHyung လည္း အဆင္ေျပတယ္မလား.."
"ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ....ခုေႏွာင္းပိုင္းေတြ
ပိုေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္"
"ဝမ္းသာစရာေပါ့ဗ်ာ...."
JinHyungဟာသူ႔ရဲ့အစ္ကိုအရင္းလိုဖခင္တစ္ေယာက္
လိုမို႔မထင္မွတ္ဘဲေတြ႕ရျခင္းကိုအတိုင္းမသိ
စိတ္ထဲေပ်ာ္ရႊင္ကာအလြမ္းေျဖေနေပမယ့္
တစ္သက္လုံးသူ႔ကိုပဲထိေတြ႕ သူ႔လက္ေတြကိုပဲ
ဆြဲေခၚထိန္းခဲ့ေသာHyungကသူစိမ္းတစ္ေယာက္
လက္ကိုအတင္းကိုဆြဲလာေသာအျပဳအမူတြင္
လိပ္ျပာေလးကမၾကည္မလင္ေနပါ။ေတြ႕ရတာ
သိပ္လည္းဝမ္းမသာေတာ့။
ဆရာဝန္ႀကီးအေပၚဆိုးတာကရွိန္စိတ္ေၾကာက္စိတ္နဲ႔
အဟန့္အတားေလးတခ်ိဳ႕ရွိေသးသည္JinHyung
အေပၚဆိုးတာက်ဘာအကန့္အသတ္မွမရွိခဲ့ဘူးမလား။
Hyungေဘးတြင္ထိုင္ကာပါးခ်ိဳင့္နက္ႀကီး
ေတြေပၚေအာင္ျပဳံးေနေသာလူကိုပဲမ်က္လုံးဝိုင္း
ႀကီးေတြျဖင့္ၾကည့္ေနသည္။
ထိုလူသည္သူနဲ႔မ်က္လုံးခ်င္းဆုံတဲ့အခါပိုၾကည့္
ေကာင္းစြာျပဳံးျပေတာ့ လိပ္ျပာေလးမ်က္ေမွာင္
ေတြပိုက်ဳံ႕သြားသည္။ထိုလူကေတာ့ျပဳံးျပျမဲပါပဲ။
"Jin Hyung...."
ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔အလြန္ေလေၾကာင္းက်ေနေသာ
Hyungကိုျဖတ္ေခၚလိုက္ေတာ့ Hyungက
ၾကည္လင္စြာၾကည့္လာသည္။
"Kookieေလး ေျပာ..."
"သူက ဘယ္သူလဲ?..."
မေနနိုင္ ကေလးဆန္စြာပဲ ေမးလိုက္ေတာ့
ထိုလူစိမ္းကပို၍ပင္ျပဳံးလာသည္။
နားလည္ရခက္လိုက္ေလခ်င္း။
"ေအာ္ ဟုတ္သား မမိတ္ဆက္ေပးရေသးဘူးပဲ
ဝမ္းသာလြန္းၿပီးစကားေတြပဲေျပာခ်င္ေနတာ
သူက KimNamJoonတဲ့ Hyungလက္ထပ္မယ့္
သူေလ...."
တအံ့တဩမ်က္လုံးက်ယ္ႀကီးေတြျဖင့္
ၾကည့္လာေသာလိပ္ျပာေလးသည္
ထင္ထားသလိုမရင့္က်က္လာခဲ့ပါ။
အရင္အတ္ိုင္းပဲ...။သူ႔ကိုဆိုထာဝရေျခေဆာင့္
မ်က္ေစာင္းထိုးအသားလြန္ဆိုးမယ့္ကေလးဆိုး
ေလး။
"ဘာကိုလက္ထပ္တာလဲ...."
"လက္ထပ္တာေလ မင္းနဲ႔Jiminလိုေပါ့
မသိတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔..."
"သိတယ္ေလ...."
"ေအးေလ ငါႀကိဳက္လို႔ .....အဲ့တာယူမွာ..."
"တစ္သက္လုံးဒီအရြယ္အထိတစ္ေယာက္ထဲ
ေနလာၿပီး ဘာေတြအတတ္စမ္းတာလဲ
ကၽြန္ေတာ့္လည္းႀကိဳမေျပာဘဲ
မဟုတ္တာေတြ...."
"၃၀နားကပ္လာေတာ့ အလိုလို ေႏြးေထြးခ်င္လာလို႔ပါ"
"ဘာဆိုင္လဲ...."
ေျပာရက်ပ္တုန္းပါပဲ..။Joonေရွ႕မွာ႐ုပ္ပ်က္မွာ
စိုး၍အတတ္နိုင္ဆုံးထိန္းေျပာေနလည္းမရခဲ့ပါ။
သူကဘာလို႔တျခားသူေတြအကုန္လုံးအေပၚ
JeonJungKookျဖစ္သြားၿပီး သူ႔က်မွJungkookie
အျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့ရလဲမေျပာတတ္။
ParkJiminကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့MinYoongi
ႏွင့္အဖြားမုန့္ေတြကိုလုစားေနသည္။
"မငယ္ေတာ့ဘူးေလ Kookieကလည္း
မင္း Jiminကိုလက္ထပ္တုန္းက ၂၅ႏွစ္
ေတာင္ျပည့္ခဲ့လို႔လား ေတာ္ေတာ္ငယ္တယ္ေလ
Hyungကခုေတာင္ေနာက္က်ေနတာ..."
၃၀ကငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတာကို
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ေလ...
ကၽြန္ေတာ့္ကိုက် ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ
မထိန္းေတာ့ဘူးလား ပစ္ခဲ့မွာလား..."
မင္းေယာက်္ားရွိေနတာပဲလို႔ထေအာ္လိုက္
ခ်င္ေပမယ့္ဒါေတြကသူတစ္သက္လုံးအလိုလိုက္
ထားေတြမလို႔ဗလႀကီးနဲ႔မနာလိုစိတ္ႀကီးေနသူ
ရဲ့ဆံပင္ေလးေတြကိုဖြဖြေလးထိကိုင္ကာ
"ဘာဆိုင္လဲ....မင္းကမင္းပဲေလ
Hyung ကေလးေလးေနရာကေနရာပဲ
Joonက Joonေလ Hyungက မင္းကို
အခ်စ္ဆုံးပါ...."
"အႏုအယြေတြလာမေျပာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္တကယ္ခ်စ္ရင္
ဒီလို လက္ထပ္မွာမဟုတ္ဘူး ...."
"မင္း လည္း လက္ထပ္ထားတာပဲကို
Jungkookကလည္း JinHyungကို
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္ မေျပာရဘူးေလ..."
MinYoongiကဝင္ေထာက္ခဲ့ေတာ့လိပ္ျပာေလး
ကဘာမွျပန္မတုံ႔ျပန္။မွုန္ေတေတသာလွမ္းၾကည့္
လာသည္။
"ေျမး မဆိုးရဘူးေလ...Joonက ပရဟိတ
အသင္းေခါင္းေဆာင္ လူရည္လူမြန္ႀကီး
ေျမးထက္အသက္လည္းႀကီးတယ္ SeokJin
နဲ႔အရမ္းလိုက္ဖက္တာ အဖြားသေဘာတူထားတာ"
"အဖြား အကုန္လိုက္သေဘာတူေနတာပဲ!"
"ကိုယ္က လူေကာင္းပါ Jungkook
မင္းအေၾကာင္းေတြကို Hyungေျပာျပလို႔
မေတြ႕ခင္ထဲကရင္းႏွီးေနၿပီးသားပါ မင္းရဲ့
အစ္ကို ကို ကိုယ္နဲ႔စိတ္ခ်လို႔ရပါတယ္
ယုံၾကည္ေပးပါ...."
လက္တစ္ဖက္ဆန့္တန္းေပးကာေခ်ာ့ျမဴ
သလိုျပဳမူေတာ့ လိပ္ျပာေလးသည္
မေတြ႕သလိုလုပ္ကာ Joonကိုေရွာင္ဖယ္
ေနပါ၏။
"Kookie ႏွုတ္ဆက္လိုက္ေလ...ငါ့မ်က္ႏွာကို
အိုးမဲမသုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ လုပ္....ခုလုပ္လိုက္"
အနားနားကပ္ကာတိုးတိုးေလးေခ်ာ့ေျပာေသာ္
လည္းသူ႔ကိုလည္းဘာမွမတိုင္ပင္လုပ္ခ်င္ရာ
လုပ္ထားျခင္းက္ိုမေက်နပ္သူသည္ေခါင္းမာပါ၏။
"ေျမး...."
"Jungkook...."
အားလုံးကစိတ္ထဲေျပးေခါက္ေနၾကခ်င္ေပမယ့္
အျပဳံးတုေတြနဲ႔ေခ်ာ့ခိုင္းလည္းတစ္ဖက္က
မွင္ေသေသေပကပ္ေနသည္။
"ေကာင္ေလး....."
ေခ်ာ့ေမာ့ေနသူမ်ားႏွင့္ေပကပ္ေနသူၾကား
ျဖတ္ဝင္လာေသာအသံသည္ေအးတိေအးစက္။
ေခၚတာကေကာင္ေလးေပမယ့္မ်က္ႏွာသည္
မႏူးညံ့ေနပါ။က်ဥ္းေျမာင္းေသာမ်က္အိမ္ေတြဟာ
ပိုက်ဥ္းေျမာင္းေနၿပီးအလြန္တည္ၾကည္ျပတ္သား
ေနသည္။လိပ္ျပာေလးႏွင့္တကြအားလုံးလွမ္း
ၾကည့္မိၾကၿပီး အားလုံးအတူတူၿငိမ္ကုတ္သြားရ
ေသာမ်က္ႏွာခ်ိဳး။ယူရီဆိုအသက္ပင္မရွူေတာ့ပါ။
လိပ္ျပာေလးသည္မွုန္ေတေတပဲစိုက္ၾကည့္လာ
သူကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဆက္ခနဲေခါင္းငဲ့ျပလာသည္။
"ႏွုတ္ဆက္လိုက္"ဆိုသည့္သေဘာ။
အတိအက် ေသသပ္စြာခိုင္းေစဟန္သည္
အပိုမရွိ အလိုမရွိ။
JeonJungkook ကButterfly Jeonမွာ
Winnerလို႔သာနာမည္ႀကီးခဲ့တာပါ။
မ်က္အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေတြရဲ့အတည္တက်
အရွိန္အဝါေတြယွက္သမ္းလာရင္အလိုလို
အေတာင္ပံေတြကိုရိုက်ိဳးသိမ္းဆည္းမိလိုက္တာပဲ။
Namjoon ထံ မေရြ႕ခ်င္ေရြ႕ခ်င္ေရြ႕
လာေသာလက္ကေလးတစ္ဖက္။
Joonကရင္ႏွီးစြာေသခ်ာဆုပ္ကိုင္ႏွုတ္ဆက္ျခင္း
ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနေတာ့မွ ဆရာဝန္ႀကီးက
သူမဟုတ္သလိုပဲျပန္ျပဳံးရယ္ကာစကားေတြ
ျပန္ဆက္ေနသည္။
ဒီလိုပါပဲ ေခ်ာ့တစ္ခါေျခာက္တစ္လွည့္ေပါ့။
ေကာက္သြားၿပီဆိုတာသိေပမယ့္
လူကြယ္ရာမွ ဘယ္လိုေခ်ာ့ရေခ်ာ့ရေခ်ာ့လိုက္ေတာ့မည္။
ေအးေဆးေပါ့။
"လိမၼာရဲ့သားနဲ႔....."
JinHyungကလိပ္ျပာေလး၏ဆံပင္ေလးေတြကိုဆြဲဖြကာ
စေနာက္ေတာ့ ေရွာင္ဖယ္ပစ္ျပန္သည္။
"Hyung သူမ်ားဆံပင္ေတြကိုမဖြပစ္နဲ႔ေလ
သူဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ...."
"အင္း...အင္း မဖြေတာ့ဘူး..."
လိပ္ျပာေလးေခါင္းေပၚက
JinHyungလက္ကေလးေတြကိုဆြဲဖမ္းကာ
က်ီဆယ္ဟန္ျပဳေတာ့ JinHyungကေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ
လာတားေသာJoonလက္ေတြကိုရယ္ေမာၿပီး
ျပန္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။သူတို႔လက္တြဲသည္
အလည္တြင္ထိုင္ေနေသာလိပ္ျပာေလး၏ေပါင္ေပၚမွာ။
အလည္မွာဘာမွမေျပာနိုင္
မွုန္ေတေတေပကပ္ကပ္ျဖင့္သာ
ထိုင္ေနလိုက္ရေတာ့သည္။Jiminသည္လည္း
သူ႔လူေတြနဲ႔သူစကားစမျပတ္ေတာ့။
အဖြားအိမ္ျပန္ခရီးသည္ စိတ္ေကာက္ခ်င္စရာေတြခ်ည္းပဲ။
"ကၽြန္ေတာ္နားေတာ့မယ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ"
သည္းမခံနိုင္ေတာ့၍စိတ္လည္းေကာက္လိုက္ၿပီ
ျဖစ္၍သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္အလုပ္ရွုပ္ေနေသာလက္ႏွစ္
ဖက္ကိုဆြဲဖယ္ကာေဆာင့္ေအာင့္ထလၽွက္နီးစပ္ရာ
အခန္းတစ္ခု၏တံခါးကိုၾကမ္းတမ္းစြာဆြဲဖြင့္ကာ
ဝင္သြားအိပ္ဖို႔ႀကံလိုက္ခ်ိန္တြင္ မ်က္လုံးထပ္က်ယ္
သြားရျပန္ေသာျမင္ကြင္းမ်ား။
"Hoseok........"
"ေအး ဟုတ္တယ္ Hoseokလည္းHyung
လွမ္းေခၚထားတာ Kookieကိုေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုလို႔..."
ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူသည္ အဖြားဧည့္ခံေသာဆန္အရက္မ်ား
ကိုအလကားရတိုင္းအတင္းေသာက္လၽွက္တဖြဲ႕လုံး
မူးကာၿပိဳလဲအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
မဆီမဆိုင္ JungHoseokကိုပါထပ္စိတ္ေကာက္
ကာမ်က္ေစာင္းပါးပါးထိုးလၽွက္
ေနာက္တစ္ခန္းဆီကိုကူးေျပာင္းသြားေတာ့သည္။
အားလုံးက ေဒါက္တာParkJimin ကိုဝိုင္းၾကည့္
လာေတာ့ ေအးေဆးျဖစ္ေၾကာင္းလက္ကေလး
ျဖင့္ေထာင္ေျပာကာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကို
စကားတစျမည္ဆက္ေျပာေနသူသည္
မသိရင္ ပိုင္သလိုနိုင္သလိုပါပဲ...။
အားလုံးပဲဆရာဝန္ႀကီးကိုမသိခ်င္ေယာင္
ထပ္ေဆာင္ေပးလိုက္ၾကေအာင္ပါ....။
~~~~~~။
"ဘယ္လို ယူရီ.."
"အတင္းေျပာတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
စီနီယာရယ္ စီနီယာYoongiကအေတာ္ကို
ႀကိဳက္ေနရွာတာ ဒီရြာကိုလုပ္အားေပးရွိရွိ
မရွိရွိ တစ္လကို၃ခါေလာက္ လတိုင္းလာတယ္
ခုလည္း စီနီယာ့တို႔ကိုသာေခါင္းစဥ္တပ္တာ
တကယ္ေတာ့TaeHyung ကိုလာပိုးတာ"
"အမယ္....အမယ္..ဒါဆိုအေျခအေနက..."
"အေျခအေနက ဘာမွလည္းမဟုတ္ပါဘူး
TaeHyung ကလည္းခပ္ရိုးရိုးေလးဆိုေတာ့
ဒီတိုင္းပဲ...."
"ဟ ရြာကိုတစ္လ၃ေခါက္ လတိုင္းလာၿပီး
ဘာမွမဟုတ္ဘူးတဲ့လား ငါဆိုတစ္ေခါက္ထဲ
နဲ႔ Jungkook နဲ႔ၿငိသြားတာ
MinYoongi ညံ့ခ်က္ႀကီးကခ်ာတူးလန္ေနတာပဲ"
"ယူရီလည္းအဲ့တာေျပာတာ ဒီေလာက္
အပင္ပန္းေတြခံေနၿပီးအဆင္ေျပေစ
ခ်င္တာပါ စီနီယာYoongi က စီနီယာလိုမဟုတ္ဘူး"
"TaeHyung ကေရာ နင္ျမင္သေလာက္..."
"ျပန္ႀကိဳက္ေနတယ္ ဒါေပမယ့္တစ္ဖက္က
ဘာမွမလွုပ္ေတာ့ ေရခံေျမခံလူက
အတင္းေတာ့ဘယ္ကပ္ပါ့မလဲ အစထဲက
ရိုးရိုးသားသားသမားေတြေလ...."
"ညံ့ခ်က္ ငါဆို Jungkook ကိုသူ႔ကိုယ္သူ
ဘာမွန္းေတာင္မသိခဲ့တာေတာင္လုပ္စရာ
ရွိတာခုခ်ိန္လုပ္ၿပီးေနၿပီ..."
"ဘာေတြလုပ္တာလဲဟင္...."
ခပ္အအဆရာဝန္မေလးသည္အရင္ကလို
ကတုန္ကရင္ေလးပဲ...။
"ဝန္ခံတာေတြ အေျဖေပးတာေတြ ဒါေတြေပါ့
နင္က ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ..."
"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့...ပါ မသိလို႔...."
မိုးခ်ဴပ္စပ္ လိပ္ျပာေလးစိတ္ေကာက္ကာအိပ္ေန
တုန္းယူရီနဲ႔ေျပာေနရေသာအတင္းအဖ်င္းသည္
အရသာခပ္ရွိရွိ။MinYoongi သည္ခဏေန
TaeHyung အလည္လာေတာ့မည္မလို႔ေရခ်္ုးေနတာ
၁နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။
"ငါ့သူငယ္ခ်င္းလုပ္ေနၿပီး ငါ့သိကၡာကို
ရြာပတ္ခ်ေနတယ္ ဒီညႀကံဖန္ေပးမွပဲ"
"အားရွိလိုက္တာစီနီယာရယ္ ယူရီလည္း
ကူညီပါ့မယ္...."
"မဂၤလာပါ ေဒါက္တာတို႔ ...."
အတင္းအားရပါးရေျပာေနတုန္း
တိုက္ဆိုင္စြာဩရွရွအသံေလးတစ္ခုကို
ၿပိဳင္တူၾကားလိုက္ရသည္။၂ေယာက္လုံး
လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမမွတ္မိေလာက္ေအာင္
ေျပာင္းလဲသြားေသာ အညိဳေရာင္ေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္သည္ အရင္လိုရိုးသားမွုမ်ား
ျဖင့္ပဲၿခံတံခါးဖြင့္ကာျပဳံးျပဳံးေလးဝင္ေရာက္
လာသည္။
တိုက္ဆိုင္စြာသူ႔အေၾကာင္းေျပာေနတာမို႔
၂ေယာက္လုံးကိုယ္ရွိန္သတ္ကာ
စကားစကိုသတ္လိုက္ၿပီးဆရာဝန္ႀကီး
ကေဖာ္ေရြစြာျပန္ျပဳံးျပလၽွက္ႀကိဳဆိုသည္။
"ညေနေစာင္းေလာက္က် မင္းလာမယ္လို႔
အဖြားကေျပာလို႔ကိုယ္တို႔ထြက္ေစာင့္ေနတာ..."
ေဖာ္ေရြစြာလွမ္းႏွုတ္ဆက္ေသာဆရာဝန္ႀကီး
တို႔ဆီျပဳံးျပဳံးေလးေလၽွာက္လာသူသည္
အရင္အတိုင္းျဖဴစင္ျခင္းေတြအျပည့္။
MinYoongi ကလူကသာမေကာင္းတာ
အေကာင္းေလးေတာ့တကယ္ႀကိဳက္တတ္ပါ့။
အနီးနားေရာက္တဲ့အခါရိုေသေလးစားဟန္ေလး
မ်ားျဖင့္
"ေဒါက္တာယူရီကေတာ့လတိုင္းေတြ႕ရတယ္
ေဒါက္တာကိုေတာ့မေတြ႕ရတာအရမ္းၾကာသြားၿပီ
ေနေကာင္းတယ္မလား..."
"ေကာင္းပါတယ္ TaeHyung လည္းအစစအရာရာ
အဆင္ေျပတယ္မလား..."
"ဟုတ္ကဲ့...."
"အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားတာပဲ...TaeHyung က"
"ေဒါက္တာကေတာ့ဒီတိုင္းပဲ ပိုၿပီးခန့္ညား
လာတယ္လို႔ခံစားရတယ္..."
"တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ
Yoongiလည္းမနက္ကေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကိုယ့္ကိုအဲ့တာမ်ိဳး
တန္းေျပာတာပဲTaeHyung နဲ႔Yoongi
ကစိတ္ခ်င္းတူေနၾကတာေနာ္ ဆန္းၾကယ္တာႀကီး..."
"........"
Yoongi နာမည္ႀကီးပါလာ၍အနည္းငယ္မေနတတ္
သလိုျဖစ္သြားေသာမ်က္ႏွာေလးသည္အေသးစိတ္ၾကည့္ပါကရင္ခုန္သြားတယ္ဟုဘာသာျပန္နိုင္သည္။
"ဟုတ္.....လား...."
"ဟုတ္တယ္....ခုေတာင္TaeHyung လာမယ္ဆိုလို႔
ေရခ်ိဳးေနတာ ၁နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ရာသီဥတုက
ေအးေအးနဲ႔ ေလျဖတ္မွာစိုးလို႔ ကိုယ္နဲ႔ယူရီ
သတိေပးရင္းထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာ ...."
ေနာက္တစ္လုံးကဒဲ့ႀကီးမလို႔TaeHyung
ဆရာဝန္ႀကီး၏ျပဳံးျပဳံးႀကီးျဖစ္ေနေသာ
မ်က္ႏွာကိုနီျမန္းသြားေသာမ်က္ႏွာျဖင့္
ေရွာင္လႊဲသြားေတာ့သည္။
"ဟို....ယုန္ေပါက္ေလးေရာ....ေဒါက္တာ..."
စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲသြားၿပီဆိုတာဝန္ခံျခင္း
လို႔ေနာက္တစ္မ်ိဳးအဓိပၸာယ္ဖြင့္လို႔ရတာပဲ။
ဒီအထာေတြကကိုယ္ကျဖစ္တည္လာတာမို႔
ဆက္ေတာ့ေနရမခက္ေစလိုေတာ့ပါ။
"အိပ္ေနတယ္...ဒါေပမယ့္ဝင္ႏွိုးလိုက္ပါ
အိပ္ေနတာ အရမ္းၾကာေနၿပီ..."
အမည္နာမတစ္ခုကိုၾကားေလးတိုင္း
စိတ္ကမလုံ။အဲ့ၾကားထဲ ေဒါက္တာJimin
ကသိေနသလိုျပဳံးျပဳံးႀကီးလုပ္ေနတာေၾကာင့္
ပိုမလုံစြာႏွုတ္ဆက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းဆီသာ
ေျပးသြားမိေတာ့သည္။
သူေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ေျပးလာတိုင္း
ယုန္ေပါက္ေလးအျမဲအိပ္ေနတတ္တာပဲ။
အရင္လိုပါပဲ အိမ္ထဲကိုေျခသံဖြဖြေလး
နင္းသြားကာဟိုတုန္းကအတိုင္းပဲမရဲတရဲ
တံခါးေလးကိုဖြင့္လၽွက္ေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္။
နိုးေနၿပီျဖစ္ေသာJeonသည္အိပ္ရာထဲ
တြင္လွဲကာဖုန္းသုံးေနတာမို႔TaeHyung က
ပို၍ျပဳံးသြားသည္။
"ယုန္ေပါက္ေလး....."
အရင္ကလိုေခၚသံေလးတြင္ လိပ္ျပာေလးက
ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ခနဲလွမ္းၾကည့္ကာျပဳံးျပေနေသာ
TaeHyung ကိုျမင္သည္ႏွင့္မ်က္လုံးေလး
ေတြဝိုင္းစက္သြားသည္။
"TaeHyung....."
"ငါေရာက္ၿပီ ငါတစ္ဖက္ရြာကို
သြားေနတာ မင္းတို႔ျပန္ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔
ျပန္ေျပးလာတာ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္"
ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုခ်ကာထေျပးလာၿပီး
ခပ္ဟဟတံခါးကိုအဆုံးအထိဆြဲဖြင့္ကာ
TaeHyung ကိုေတာ့သူလိုလိုခ်င္ခ်င္ေလး
စတင္ျပဳံးျပခဲ့သည္။
"ငါေန႔ခင္းကအဖြားကိုေမးေသးတယ္ မင္းရြာမွာ
မရွိေနဘူးဆိုလို႔ မနက္ျဖန္ေတာင္မင္းရွိမယ့္
ေနရာကို ငါJiminနဲ႔လာေတာ့မလို႔ပါ..."
"လာစရာလား ငါကဘယ္ေနပါ့မလဲ မင္းကလည္း..."
ငယ္သံေယာဇဥ္ေတြကအျမဲတမ္းေအးခ်မ္းတယ္။
ကေလးဘဝထဲကသူငယ္ခ်င္းမို႔TaeHyung နဲ႔
ျပန္ဆုံတိုင္းကေလးဘဝကိုျပန္ျပန္ေရာက္သြား
သလိုပဲ...။
"ငါ မင္းကို အျမဲသတိရေနတာTaeHyung...."
"ငါေရာ...မင္းအမ်ားႀကီးၾကည့္ေကာင္း
လာတာပဲ Jungkook...ယုန္ေပါက္ေလး
ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး..."
"မင္းက ပ္ိုေခ်ာလာတာ...အရင္လို
ေလၽွာက္ကစားထားလို႔ညစ္ပတ္မေနေတာ့ဘူး...."
"ေအးဆို...."
ၿပိဳင္တူအျပဳံးေလးမ်ားျဖင့္ဤႏွုတ္ဆက္ျခင္း
ေလးကေတာ့အရင္လိုပဲေအးခ်မ္းေနတုန္း။
"ညက် ဒီမွာအိပ္ အဖြားကမီးပုံပြဲလုပ္မယ္
ေျပာတယ္ စကားေတြေျပာရေအာင္..."
"ေအး....ငါအိမ္ကိုေျပာလာခဲ့တယ္...."
"ဟုတ္ၿပီ..."
"မင္းတို႔ၾကာၾကာေနမွာမလား Jungkook..."
"ေနမွာ Jiminကေနမွာတဲ့...."
"စက္ဘီးစီးခ်င္လို႔ေလငါတို႔စက္ဘီးစီးေနက်
လမ္းေလးကပန္းေတြအစုံပြင့္ေနတာ
သိပ္လွတာပဲ...."
"သြားတာေပါ့....ငါတို႔ဆုံရင္လုပ္ေနက်အလုပ္ပဲဟာ"
"ေအး....."
သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာ၍ၾကည္လင္သြားၿပီ
ျဖစ္ေသာမ်က္ႏွာသည္တက္ႂကြရႊင္လန္းေနျပန္သည္။
ဆရာဝန္ႀကီးကထိုအခ်င္းအရာကို
ျပဳံးယဲ့ယဲ့လွမ္းၾကည့္ေနေတာ့ သူကဆရာဝန္ႀကီး
ခပ္စူစူျပန္ၾကည့္ေနျပန္၏။
"ငါေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ TaeHyung
ေရာက္ထဲကအိပ္ေနတာ
အဖြားမုန့္ေတြလုပ္ထားတယ္ သြားစားလိုက္ဦး"
"ေအး...ေအး ...."
"Honey ယူရီနဲ႔ပဲစကားေျပာေနေတာ့မွာလား
သြားတိုက္တံ လာျပေပးဦး ေရခ်္ိုးေတာ့မယ္"
"လာၿပီေလ......"
Honeyတြင္TaeHyung လည္းမ်က္လုံးေလး
ေတြဝိုင္းသြားသလို ေဒါက္တာမေလးလည္း
ဘာမွမစားဘဲထသီးကုန္သည္။ဆရာဝန္ႀကီး
ကေတာ့ျပဳံးျပဳံးႀကီးထလာကာေရခ်ိဳးေတာ့မယ့္
လူေနာက္ေျပးလိုက္သြားသည္။
အသဲယားစဖြယ္ "လာၿပီေလ"ဆိုေသာမ်က္ႏွာ
ျပဳံးေလးသည္မေက်မခ်မ္းေသာစိတ္တို႔ကို
ဘယ္လိုမွဆက္တင္းမထားနိုင္။အလြန္အမင္း
သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းစြာ သူေခ်ာ့ျမဴတတ္လြန္းသည္။
မ်က္လုံးႀကီးနဲ႔အနိုင္က်င့္ခဲ့တာသူမဟုတ္ေတာ့သည့္
အတိုင္း......။
အခန္းထဲမဝင္သြားၾကခင္ျမင္လိုက္ရသည္က
လိပ္ျပာငယ္သည္သူတ္ို႔ဆရာဝန္ႀကီး၏ခါးေသးေသး
ေလးအားဆြဲသိမ္းဖက္ကာပါးတစ္ဖက္အား
အတင္းအက်ပ္နမ္းသြားေသာအမွု။
TaeHyung နဲ႔ယူရီသည္ကိုယ္စီကိုယ္ငွ
မ်က္ႏွာေလးေတြမသိမသာလႊဲလိုက္ရေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~~~
မီးပုံပြဲ......။
"Jimin လက္ပူမယ္ ဖယ္ အဲ့တာကၽြန္ေတာ္
လုပ္မယ္...."
"Jimin ေအးမယ္ ထင္တယ္..ေစာင္အပါးေလး
ျခဳံထားေနာ္...."
"Joon ဒါေလးျမည္းၾကည့္....ဒါကရြာရဲ့ရိုးရာ
အစားအစာ.....ခြံ႕မယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့...."
မ်က္စိေနာက္စရာေတြလို႔ထင္ရေပမယ့္
TaeHyung ကိုခ်စ္မိေနၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း
ဘာလို႔မေနာက္မိဘဲအားက်ေနရတာလဲမေျပာတတ္။
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနေသာေကာင္ေလးကို
ေငးပဲေငးေနကာYoongi မ်က္ေတာင္မခတ္မိတာ
ဘယ္ႏွမိနစ္ရွိေနၿပီလဲမသိ။
"ေကာင္ေလး....ဒါေလးစားၾကည့္
နည္းနည္းစပ္ေပမယ့္ အရမ္းေကာင္းတာပဲ"
ParkJimin ၏ဟိုအဆိုးအေပေလးကို
မသိမသာေျခဖ်ားေလးေထာက္ကာ
ခြံ႕ေကၽြးေနေသာဟန္ပန္ကိုလည္းအရင္က
ဆိုအျမင္ကပ္ခ်င္ေပမယ့္ခုက်မတတ္နိုင္
"ငါလည္းလုပ္ခ်င္လိုက္တာ"ဆိုတဲ့စိတ္ႏွင့္
မတတ္သာ။
"သိပ္မစပ္ပါဘူး Jiminျပင္ေပးလို႔လားမသိဘူး"
"အသီးအရြက္ေတြစားဦး ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲဆိုေတာင္
ဘာမဆိုမၽွမၽွတတစားရမယ္...."
"ဟုတ္...."
"Jk!!!! Bro!!!!..."
ၿမိဳ႕သားစင္စစ္ေခါတ္လြန္အလန္းဆုံး
JungHoseokသည္ေတာက္ပေနေသာ
ျပင္ဆင္ပုံႏွင့္အတူအသံတစ္ခုျပဳၿပီးေနာက္
Jeon ရဲ့ပုခုံးေတြကိုေဘာ္ဒါပီပီဆြဲဖက္ကာ
ခြက္ခ်င္းလာတိုက္ျပန္ပါ၏။
"မင္း ညေနကမွမူးၿပီးနိုးလာတာမလား...
ထပ္ေသာက္ေနျပန္ၿပီ..."
"ၿမိဳ႕ကအရက္အေကာင္းစားေတြထက္
သာတာကို အဖြားကရွယ္ေဖာက္ထားတာ
တအားကိုမိုက္တယ္ကြာ သဘာဝစစ္စစ္
ငါျပန္ရင္သယ္သြားဖို႔ေတာင္ေျပာထားတယ္"
"လြန္လိုက္တာ...."
"ေအးေဆးပါ ငါပါဘယ္သူမလို႔လဲ ..."
"ေဒါက္တာ မဂၤလာပါ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ထဲက
မူးေနတာနဲ႔ေသခ်ာမႏွုတ္ဆက္ရေသးဘူး"
"အရင္လိုပဲေနာ္ Hoseok မင္းကအျမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ..."
"ေလာကႀကီးမွာ ေရြးခ်ယ္ေနထိုင္စရာေတြမ်ား
ပါတယ္...သက္ေတာင့္သက္သာစိတ္ကိုထားၿပီး
အသက္ရွင္ဖို႔ ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္မွမွမလိုတာ
စိတ္ညစ္ရလည္းကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ...."
"ဒါေပါ့....အမ်ားႀကီးမေသာက္နဲ႔ထပ္လဲသြားဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါႀကီး
ကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ေပးပါဦး..."
"စိတ္ခ်ပါ...."
"ကံေကာင္းလိုက္တဲ့ ေဘာ္ဒါႀကီး
မင္းရဲ့ဒီလိုလူမ်ိဳးကိုရခဲ့တဲ့ကံတရားႀကီးနဲ႔
ငါအရက္ေလးတစ္အိုးေလာက္ယူမွာကို
မတြန့္တိုေနစမ္းပါနဲ႔...."
"အကုန္တူးယူသြား သြား..."
သေဘာမေကာင္းတဲ့Character ေလးပါပဲ။
သူအျမဲတမ္းလူတိုင္းနဲ႔အဆင္မေျပ။
Hoseok သည္အသံအက်ယ္ႀကီးရယ္ကာ
အစားအေသာက္ေတြဘက္ျပန္ထြက္သြားသည္။
မီးေတာက္ေနေသာမီးပုံႀကီးအားပုံအလည္မွာ
ထားလၽွက္ရယ္စရာေတြေျပာၾကသည္။
လူလတ္ပိုင္းေတြခ်ည္းမလို႔ခက္ခဲလွေသာ
ခုလိုျပန္ဆုံမွုတြင္နယ္ပယ္အရပ္ရပ္က
လူေတြမလို႔အေတြ႕အၾကဳံေတြေျပာျပၾကသည္။
သီခ်င္းေတြဆိုျပၾကသည္။
လိပ္ျပာေလးကလိလိမၼာမၼာတေယာေလးထိုးကာ
Butterfly သံစဥ္ေတြကိုျပန္တီးခတ္ျပေတာ့
ဆရာဝန္ႀကီးကမ်က္ရည္ေတြဝဲေနခဲ့သည္။
ပထမဆုံးအႀကိမ္ဒီေနရာမွာပဲဒီလိုတီးျပခဲ့တုန္းက
လြန္ဆြဲမွုေတြမြန္းက်ပ္မွုေတြ
အသက္ရွူက်ပ္ေနမွုေတြ အခ်စ္ေတြ
အရာခပ္သိမ္းအားလုံးကိုျပန္မေတြးခ်င္ေပမယ့္
Butterfly သံစဥ္ေတြကဘဝတစ္ခုပဲ....။
မ်က္ရည္စေတြစီးသြားေတာ့တီးခတ္ေနေသာ
လူလည္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႔....။ဒီေနရာမွာမလို႔
ငိုခ်င္ေနခဲ့ၾကတာပါ။အတိတ္ေတြကလက္ရွိနဲ႔
တျခားစီပဲမလား...။
JinHyungသည္လည္းJoonရဲ့ပုခုံးေလးကိုမွီကာ
လိပ္ျပာေလး၏လြမ္းေမာဖြယ္သံစဥ္ေတြကို
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံစားေပးေနသည္။ပရဟိတေခါင္းေဆာင္
ႀကီးကေတာ့ပန္းခ်ီဆရာလို႔ပဲၾကားခဲ့တာတူရိယာ
တီးခတ္မွုမွာလည္းမေခေသာကေလးတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနတာမို႔သေဘာတက် ထပ္မံျပဳံးျပဳံးႀကီး။
Yoongi ကေတာ့ လိပ္ျပာေလးကိုေငးေနေသာ
ေကာင္ေလးကိုတဆင့္ထပ္ေငးၾကည့္ေနကာ
ရင္ေတြတလွပ္လွပ္။အခ်ိန္ေတြလည္းၾကာေနၿပီ
ကိုယ္တိုင္ကသတၱိေၾကာင္ၿပီး အခ်စ္ေရးကိစၥမွာ
အလြန္ကိုညံ့ေၾကာင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းဝန္ခံပါ၏။
ဘာလုပ္တတ္လဲ အင္း...ကၽြန္ေတာ္ေငးပဲေငးတတ္တယ္။
TaeHyung မ်က္လုံးေတြသည္Jeonကို
ၾကည့္ေနရာမွေရြ႕လၽွားလာၿပီးဟိုလိုလိုဒီလ္ုလို
ျဖင့္MinYoongi ဆီကိုေရာက္လာတဲ့အခါ
ခ်က္ခ်င္းလႊဲသြားေသာမ်က္အိမ္ေတြ။TaeHyung
သည္လည္းခ်က္ခ်င္းျပန္လႊဲသြားခဲ့ျပန္သည္။
ၿပီးဆုံးသြားတဲ့အခါ လက္ခုပ္သံေတြကအက်ယ္ႀကီး။
လိပ္ျပာေလးကေတာ့ဘာမွမၾကားေတာ့ဟန္
တေယာေလးသိမ္းလၽွက္ပန္းကေလးဆီေျပးသြားကာ
ပို၍နီးနီးကပ္ကပ္ေလးျပန္ဝင္ထိုင္ကာ
လက္ေမာင္းေလးေတြကိုဆြဲကိုင္မွီထားသည္။
"ဝမ္းနည္းသြားတာလား...."
"အင္း.....နည္းနည္း....."
"ဘာဝမ္းနည္းစရာရွိေတာ့လို႔လဲမင္းနားမွာ
ကိုယ္တစ္ခ်ိန္လုံးရွိေနၿပီးၿပီကို....."
"တေယာထိုးတိုင္း Jimin ကိုျမင္ေနရၿပီး
Jiminကိုပဲထပ္လြမ္းေနတယ္...."
"Jungkook အဲ့ဒီသံစဥ္ေတြကိုဒီေနရာမွာပဲ
ဒီလိုမီးပုံပြဲမွာပဲပထမဆုံးတီးတဲ့အခ်ိန္တုန္းက
Hyung က ဂ႐ုဏာေဒါသေတြနဲ႔ဗီလိန္ႀကီးျဖစ္ခဲ့တာ
သိလား....Joon"
ကိုယ္ခၽြဲေနတာမဆုံးေသးေဘးနားက
အသံခပ္အီအီသည္နားထဲဝင္လာေတာ့
ဆက္မခၽြဲနိုင္ေတာ့သူသည္
ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လာသည္။
"ဟုတ္လား အရမ္းပင္ပန္းခဲ့မွာပဲဗ်ာ...."
"အရမ္းေပါ့....."
"ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာေလးဖက္ထားေပးပါ့မယ္..."
တကယ္ကိုေပြ႕ဖက္လိုက္ၾကတာ။လက္ေမာင္းေလး
ေတြကိုင္ကာခၽြဲေနသူသည္႐ုတ္တရက္ႀကီး
ဆရာဝန္ႀကီးထိုင္ေနျခင္းအားေက်ာ္သြားကာ
"JinHyung ဘာျဖစ္ေနတာလဲ!..."
"ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမွာေလ
ဒီလိုလူတိုင္းကိုလိုက္ျပႆနာလုပ္ေနရင္
ၾကာၾကာမေနေတာ့ဘူး မနက္ျဖန္ျပန္မယ္"
"Jimin လာမဆူနဲ႔...."
"အဲ့တာဆို ၿငိမ္ၿငိမ္ေန....."
ၿငိမ္သြားရျပန္ပါ၏။ေက်နပ္သလားေမးရင္
နည္းနည္းေလးမွမေက်နပ္ေနပါ။
Joon ဆိုတဲ့သူကိုသူ႔ထက္ပိုခ်စ္ေနတာလား
ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔အေတာင္ေတြဟာ
မနာလိုစိတ္ႀကီးစြာခတ္ခ်င္ရာခတ္ပဲ။
"မနက္က်ရင္ပန္းခင္းထဲကိုေစာေစာသြားမယ္
ခုထဲကေကာင္ေလးစိတ္ကေလးကိုၾကည္ေအာင္
ေနေနရင္ပိုမေကာင္းဘူးလား...အရမ္းမဆိုးပါနဲ႔ကြာ..."
JinHyungကိုတစ္သက္လုံးသူ႔အပိုင္သူ႔ကိုပဲခ်စ္
သူ႔ကိုပဲဂ႐ုစိုက္ရမယ့္လူတစ္ေယာက္လ္ို႔
အတၱတကယ္ႀကီးခဲ့တာ။အရာအားလုံးဆုံးရွုံး
သြားတဲ့ၿပိဳၿပိဳလဲလဲအေျခအေနေတြမွာသူ႔နားမွာ
ရွိေပးခဲ့တဲ့ သူ႔ဘက္မွာရွိေပးခဲ့တဲ့
တစ္ေယာက္ထဲေသာမလို႔ထင္ပါရဲ့။သိပ္လည္း
မေျပာရက္ပါဘူး။သူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္ေတာ့လည္း
အရာရာကိုကၽြန္ေတာ္သူ႔အလိုလိုနားလည္ေနေတာ့တာပဲ.....။
~~~~~~~
"စီနီယာ စီနီယာ Jiminရွာေနတယ္
ဟိုးနားမွာ သြားေတြ႕လိုက္ပါဦး...."
"အေမွာင္ထဲ အဲ့ဆရာဝန္ကဘာသြားလုပ္ေနတာလဲ"
"မသိဘူး စီနီယာ့ကိုေတာ္ေတာ္ကိုရွာေနလို႔"
အဖြားအိမ္ေနာက္ေဖးလို႔ေျပာလို႔ရတဲ့
အေမွာင္ထုေတြ။အဲ့ေနရာကမီးပုံပြဲၿပီးတဲ့
အတြဲေတြခ်ိန္းခ်ိန္းေတြးခဲ့ၾကတဲ့ေနရာေတြဆိုတာ
မေျပာလည္းသိၾကမွာပါ။
နားမလည္နိုင္ပုံျဖင့္Yoongi သည္
မ်က္ေမွာင္ေတြက်ဳံ႕လၽွက္ပင္ထြက္သြားခဲ့သည္။
"TaeHyung မင္းကဒီမွာပဲ...."
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"Jungkook မင္းကိုရွာေနတယ္ ဟိုၿခံေနာက္မွာ
ပိုးစုန္းၾကဴးေတြဖမ္းမလို႔လား ဘာလား
သြားလိုက္ဦး...ကိုယ္ကနည္းနည္းမူးေနလို႔
သူ႔ေနာက္ေလၽွာက္မလိုက္နိုင္ေတာ့ဘူး..."
မူးေနပုံႏွင့္ဆရာဝန္ႀကီး၏ယိုင္ထိုးေနေသာ
အျပဳအမူတြင္TaeHyung ကေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
"ေစာေစာနားလိုက္ေလ ေဒါက္တာ
ကၽြန္ေတာ္ Jungkook ဆီသြားလိုက္ပါ့မယ္.."
"ခုသြား သူေစာင့္ေနတာ သိတယ္မလားစိတ္က
လက္တဆစ္ေလး..."
"ဟုတ္ ဟုတ္...."
TaeHyungထြက္သြားသည္ႏွင့္ျပန္မတ္သြား
ေသာဆရာဝန္ႀကီးသည္ အခန္းတစ္္ခုထဲ
Hoseok တို႔အဖြဲ႕ႏွင့္သြားကဲေနေသာJeon
ရွိရာကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီးျပဳံးသြားသည္။
"ယူရီကဘယ္မလဲ...ေခ်ာင္းရမယ့္အခ်ိန္ကို..."
"ဘာလဲ ဘယ္မလဲ ParkJimin
ငါ့ကို စစရာေနာက္စရာမွတ္ေနတာကေလးမွတ္ေနတာ
ေမွာင္ႀကီးထဲ အျမင္အာ႐ုံကမေကာင္းရတဲ့
ၾကားထဲ......ဘုရားသခင္ !!..."
ယူရီကိုေဒါသေတြထြက္ရင္းျပန္လွည့္ထြက္ရန္
အျပဳတြင္ တစ္စုံတေယာက္ျဖင့္ဝင္တိုက္မိသြား
သည္။
"Sorry Sorry...ကၽြန္ေတာ္ေလာသြားလို႔ပါ..."
ၾကားလိုက္ရေသာအသံတြင္Yoongi
ေဒါသေတြၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။
မ်က္စိေရွ႕နီးနီးေလးမွာေရာက္ေနသူသည္
အသက္ရွုေတြရပ္သြားေစနိုင္သည္အထိ။
"TaeHyung....."
ေခၚသံေၾကာင့္အေမွာင္ထဲကလူကို
TaeHyung ကေသခ်ာၾကည့္လာကာ
အံ့ဩသြားဟန္ရွိသည္။
"ေဒါက္တာ....."
"အေမွာင္ထဲ ဘာလာလုပ္တာလဲ...."
"Jung...kook...Jung..Kook ပိုးစုန္းၾကဴး
ဖမ္းမယ္ဆိုလို႔...."
"ေအာ္......"
"ေဒါက္တာကေရာ...."
"Jimin Jimin ရွာေနတယ္ဆိုလို႔..."
"ေအာ္...."
"ဟင္! ကၽြန္ေတာ္ခုေလးတင္ ေဒါက္တာJimin
နဲ႔ေတြ႕လာခဲ့တာေလ..."
"ဟုတ္...လား...."
"ဟုတ္...."
"......."
TaeHyung က Yoongi ဆက္လာမယ့္စကားကို
ေစာင့္ေနဟန္ရွိေပမယ့္Yoongi သည္ထြက္လာေသာ
လက္ကေခၽြးေတြကိုသာလက္ႏွစ္ဖက္အခ်င္းခ်င္း
ပြတ္တိုက္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ဒါဆို သြား...ေတာ့မယ္ေနာ္ေဒါက္တာ
ပိုးစုန္းၾကဴး ကိစၥေလးရွိလို႔..."
"ေအာ္....အင္း TaeHyung....."
"စိတ္ညစ္လိုက္တာ ငါနဲ႔Jungkook တုန္းက
ဆို ပြဲသိမ္းေနၿပီ ငါဘယ္လိုခ်ိန္းေတြ႕ရလဲ
ေျပးသာလုပ္ျပလိုက္ခ်င္တယ္..."
အေမွာင္ထုတစ္ခုစီကဆရာဝန္ႀကီးသည္
ေခ်ာင္းၾကည့္ေနကာအားမလိုအားမရျဖစ္
ေနသည္။
"တိုးတိုးေျပာပါ စီနီယာ ၾကားသြားနိုင္တယ္"
"အားမရလို႔ပါဟာ...."
TaeHyung သည္ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း
မရွိေတာ့၍ႏွုတ္ဆက္ကာဆရာဝန္ႀကီးကို
ေက်ာခိုင္းသြားသည္။ဆန့္က်င္ဘက္အေျခအေန
ေတြျဖစ္သြားမွ Yoongi သည္လက္ႏွစ္ဖက္ကို
ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ
"Tae..Hyung...."
"ေအး...ေအး အဲ့တာ ျပန္မေခၚရင္
MinYoongi ကိုငါမေပါင္းေတာ့ဘူး
ရွက္လို႔......"
"အသဲယားစရာေလးေတြေနာ္...စီနီယာ"
ယူရီသည္ကိုက္စရာေစာင္မရွိလို႔ထင္ပါ၏
သူမလက္ေတြသူမျပန္ကိုက္ေနသည္။
"ဟုတ္ ေဒါက္တာ...."
"စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာခ်င္လို႔
အဲ့တာ...အဲ့တာရမလား TaeHyung.."
ခိုးမျပဳံးမိေအာင္မနည္းထိန္းလိုက္ရပါသည္။
အေခါက္ေခါက္ေတြအေၾကာင္းမရွိရြာကိုလာ
လူကိုေတြ႕တိုင္းမပ်င္းမရိငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္
ထိုင္ၾကည့္ေနတာသူေတာ့မသိကိုယ္ေတာင္ပ်င္း
ေနၿပီ။ဒီညေတာ့ အဆင္ေျပနိုင္ၿပီထင္ပါ့။
"ဟုတ္....ရ ပါတယ္ ခဏဆိုရင္...."
"ထိုင္ သြားထိုင္ မတ္တပ္မေျပာနဲ႔
နီးနီးကပ္ကပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာသြားထိုင္ၿပီး
ေျပာပါဟ!...."
"စီနီယာ ရွုးးးး...."
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟိုနားေလးသြားထိုင္ေျပာရေအာင္ေလ
မတ္တပ္ႀကီးက ေဒါက္တာကိုမေလးစားသလို
ျဖစ္ေနလို႔..."
"အဲ့တာ..TaeHyung က ငါ့Type ငါလိုခ်င္တာဒါမ်ိဳး
Jungkook တုန္းကဆို ရွုးဆိုၿပီး ငါ့ကိုဆြဲသြားတာ
သိလား..."
မေမးဘဲနဲ႔အရမ္းေျဖေနေသာဤစီနီယာကို
ေၾကာက္ရ၍သာသည္းခံေနရပါသည္။
ေခ်ာင္းရတာ အဆင္မေျပလာေတာ့ပါ။
"ေကာင္းသားပဲ လာေလ TaeHyung
ဂ႐ုစိုက္ေလၽွာက္ဦး..."
ျဖစ္ေစခ်င္ေသာက်ဥ္းက်ပ္ေသာေနရာေလး
တစ္ခုဆီကို၂ေယာက္အတူတူထိုင္သြားၾကသည္။
"ေဒါက္တာ ဘာေျပာမလို႔လဲ...."
"အင္း....ေျပာစရာကရွိတယ္...ေျပာလိုက္ရင္
TaeHyung ဘက္ကစိတ္ခုသြားမွာလည္း
စိုးရိမ္လို႔ ကိုယ္ခ်ိန္ဆေနတာၾကာၿပီ..."
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္႐ုံစိတ္မဆိုးတတ္ပါဘူး..."
"သိတာေပါ့ ဘယ္ေလာက္စိတ္ထားေကာင္းတဲ့
ေကာင္ေလးလဲဆိုတာ..."
"ေျမႇာက္ေနျပန္ၿပီ..."
ရွက္သလိုလိုငုံ႔သြားေသာမ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာ
ေလးနဲ႔ဩရွရွအနိမ့္သံတြင္Yoongiနဖူးက
ေခၽြးေတြျပန္လာ၍ခိုးသုတ္ေနရသည္။
"TaeHyung ကိုယ့္ကိုဘယ္လိုျမင္လဲ...."
"ဆရာဝန္လို႔ ျမင္တယ္...."
"အျမင္မွန္ေလးရွိသား...."
"ေဒါက္တာဘာကိုေမးခ်င္တာလဲ...
ေဒါက္တာ သိခ်င္တာကိုထပ္ၿပီး
ပြင့္လင္းေမးလို႔ရပါတယ္"
"ဆရာဝန္ဆိုတာကိုခဏဖယ္ၿပီး ဒီတိုင္း
MinYoongi အေနနဲ႔ အဲ့တာ.....အဲ့တာ..."
"လူေကာင္းလူေတာ္တစ္ေယာက္လို႔ျမင္ပါတယ္"
လွပတဲ့မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ေသခ်ာေလး
ၾကည့္လာကာTaeHyung ကေျဖလာသည္။
ရဲရဲတင္းတင္းေလးမို႔Yoongi ဘက္ကလည္း
ေရွာင္ဖယ္မသြားေတာ့ပါ။
"TaeHyung လည္းရိပ္မိမွာပါ...
သိပ္ငယ္ေတာ့တဲ့အရြယ္ေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့
ကိုယ္ ဒီရြာကို ခဏခဏလာေနတဲ့Reasonကို..."
"ေဒါက္တာ ဘာကိုေျပာခ်င္ေနတာလဲ
ကၽြန္ေတာ္ ရြာသားမို႔ နည္းနည္းရွင္းရွင္းေလး
ေျပာျပနိုင္မလား...."
Yoongi ကအလြန္ႏွုတ္ဆိတ္သြားခဲ့ပါ၏။
စာတန္း၁၅ခုေလာက္သာေျပးျပဳစုလိုက္ခ်င္
ပါတယ္။ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိဘဲတစ္ဆို႔
ေနတဲ့ပါးစပ္ႀကီးထဲကစကားေတြကိုဘယ္လို
ဆြဲထုတ္ရမလဲမသိ။ရည္းစားစကားေျပာတာ
ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲထက္ပိုခက္လြန္းေနတယ္။
"ေဒါက္တာ အဆင္ေျပရဲ့လား ကၽြန္ေတာ္
တကယ္နားမလည္လို႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းပါ
ရြာကိုေဒါက္တာလာတာ ေဆးကုဖို႔အျပင္
ဘာထပ္ရွိေသးလို႔လဲ...."
"ခ်စ္ဖို႔ မင္းကိုခ်စ္ဖို႔ ကိုယ့္ဆိုးလ္က
ဝင္ေငြျမင့္ေဆးခန္းေတြကိုေတာင္မထိုင္ပဲ
မင္းရွိတဲ့ ေခါင္ဖ်ားေနတဲ့ရြာေလးမွာ
လတိုင္း လာဒုကၡခံေနတာ ခ်စ္လို႔....အားးးး
ငါဝင္ေျပာေပးလိုက္မလား ယူရီ..."
"စီနီယာ ကၽြန္မတို႔ မိေတာ့မယ္ေနာ္..."
"ကိုယ္ ေရွ႕မ်က္ႏွာေတြေနာက္ထားၿပီး
TaeHyung စိတ္ဆိုးသြားမယ္ဆိုလည္းရင္ထဲက
စိတ္ဆႏၵအစစ္အမွန္ ဘဝတစ္ခါပဲရွိခဲ့တဲ့
ခံစားခ်က္မလ္ို႔ ေျပာျပပါ့မယ္....အရမ္းစိတ္ခုမသြား
ဖို႔ႀကိဳေတာင္းပန္ပါတယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ..."
"ခ်စ္တယ္....."
"ဗ်ာ...."
ေျပာလိုက္ေတာ့လည္းခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းဒဲ့ႀကီးပဲ။
TaeHyung အံ့ဩတႀကီး ထဗ်ာမိတဲ့အထိ။
တစ္ဆို႔ေနေသာအလုံးႀကီးထြက္သြားသလို
ရင္တစ္ခုလုံးေပါ့ပါးသြားသည္။လူလည္းေခၽြး
စုံကာေရခ်ိဳးထားသလိုပဲ။ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း
ထေျပးလိုက္ခ်င္သည့္အထိေျခေထာက္ေတြကို
ကိုယ့္လက္နဲ႔ကိုယ္ဖိထားရသည့္ဘဝ။
"မင္းလည္းသိမွာပါ...ကိုယ္ကသတၱိနည္းနည္း
ေၾကာင္ေနလ္ို႔ ခပ္ေဝးေဝးကပဲ...ေျပာရင္းေတာင္
ေမာလာတယ္..."
"ေရယူေပးရမလား ေဒါက္တာရရဲ့လား"
"ရတယ္...ရတယ္...စကားကိုပဲဆက္မယ္
အဲ့တာ ကိုယ္TaeHyung ကိုခ်စ္တယ္
TaeHyung ကေရာ...."
ျပဳံးယဲ့ယဲ့TaeHyung သည္ႏွာေခါင္းနားေလး
ကိုကုတ္ေနကာဘာမွျပန္မေျပာ။ဒီစကားၾကား
ဖို႔သူလည္းေစာင့္ခဲ့ရတာမနည္း။
ဆိုးလ္ကေန TaeHyung အတြက္ဆိုၿပီး
လက္ေဆာင္လွလွေလးေတြမျပတ္မလတ္ပါလာ
႐ုံကလြဲလူကမပါလာတဲ့သူ။
"ေဒါက္တာ မရိပ္မိဘူးလား...ကၽြန္ေတာ္က
ေဒါက္တာကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိမထားမိခဲ့တဲ့
ပထမဆုံးစေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ထဲကေဒါက္တာ့ကို
အရင္ေငးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့သူပါ...ဒီေလာက္ဆို
အဆင္ေျပမယ္မလား..."
"Yes!! Yes!! TaeHyung ကငါ့လိုပဲ...
ခုလိုက္ ခုႀကိဳက္..."
"စိတ္ညစ္လာၿပီ...."
"မေျပဘူးေလ ခ်စ္တယ္ မခ်စ္ဘူးကိုသိခ်င္တာ
ေငးတာနဲ႔ ခ်စ္တာကတူလို႔လား..."
"တူတယ္....ထယ္ကေတာ့ အတူတူပဲHyung"
ေျပာင္းလဲသြားေသာအသုံးအႏွုန္းေလးေတြက
ရင္ဖိုစရာ။ထိုအသုံးအႏွုန္းေလးေတြ
ေၾကာင့္Yoongiသည္TaeHyungအနားကို
ပိုတိုးကပ္လာေတာ့သည္။
"ဒါဆို ကိုယ့္ကို...ခ်စ္တယ္ေပါ့ ..အဲ့လိုလား"
"ခ်စ္တယ္ အခ်ိန္ကာလတခ်ိဳ႕အထိေတာင္ၾကာေနပါၿပီ
ေဒါက္တာက မသိလြန္းအားႀကီးလြန္းတယ္"
ေခၽြးေတြေအးကုန္ကာTaeHyungသည္
လည္းတစ္ဖက္သို႔လွည့္သြားသည္။
Yoongi သည္အရဲစြန့္ကာလက္သြယ္သြယ္
ေလးေတြကိုစတင္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့
TaeHyung ကသူ႔ထက္ပိုေအးစက္ေနတာပဲ။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ကိုယ္တကယ္
ေက်းဇူးတင္တယ္..."
"မလိုပါဘူး...."
"နမ္း! နမ္း MinYoongi ေရ နမ္းပါဟ...."
"ငါကြာ ၁၀နာရီ ထိုးသြားၿပီ ဟိုေကာင္ေလး
ကိုသိပ္ရေတာ့မွာ ယူရီငါသြားရေတာ့မယ္"
"စီနီယာကလည္းေကာင္းခန္းက်မွ..."
"မရဘူး သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူသြားရတာ ဆက္ေနခ်င္
ေပမယ့္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ..."
"ဟုတ္ ...ဟုတ္.."
သြားတာလည္းေကာင္းပါ၏။ျမန္ျမန္ေခါင္း
ၿငိမ့္ျပလိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပးသြားတဲ့
စီနီယာ။ သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့သူ။တစ္မိနစ္ေလး
ေတာင္အစြန္းမခံဘူး။
"မနက္ျဖန္က်ရင္ Dateၾကရေအာင္
ဒီအနီးအနားတဝိုက္ကလွတဲ့ေနရာေတြ
အကုန္ေလၽွာက္လည္ၾကမယ္ TaeHyung"
"ဟုတ္...."
ခုက်ေတာ့လည္းလြယ္တယ္ထင္ရေပမယ့္
အရွိန္ယူေနတာႏွစ္ေပါက္ေနၿပီမလို႔ခက္ပါ၏။
လူစုံေတာ့မွပဲအဆင္ေျပသြားရျခင္း။
ေျပာစရာစကားေတြလည္းပူပူေႏြးေႏြးမို႔ဘာမွ
မရွိ၍အေမွာင္ထဲလက္ေတြသာဆုပ္ကိုင္ထား
ၿပီးၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနၾကသည္။
"ျပန္သြားသင့္ၿပီ ထင္တယ္ ေဒါက္တာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကာၾကာေပ်ာက္ေနတာမေကာင္းဘူး"
"အင္း ျပန္မယ္ေလ...မနက္ျဖန္ကိုမေမ့နဲ႔ေနာ္
ကိုယ္ေစာင့္ေနမယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
ႏုံေတာ့လည္းႏုံအေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်
လည္းမအေတာ့ျပန္ဘူး။ထထြက္သြားေတာ့
မယ့္TaeHyung လက္ကေလးကိုျပန္ဆြဲေတာ့
TaeHyung ကလွလွေလးျပန္ၾကည့္လာသည္။
ထိုအခါ ေဒါက္တာMinYoongi သည္
ပါးေလးတစ္ဖက္ကာနစ္ေနေသာနမ္းလိုက္ေတာ့သည္။
ဖိဝင္လာေသာႏွုတ္ခမ္းလႊာသည္ရင္ထဲသိမ့္ခနဲ။
ျပန္ခြါလိုက္ၿပီးေနာက္ဆန္းၾကယ္လွေသာ
မ်က္ႏွာလွလွေလးကိုၾကည့္ကာျပဳံးျပလာၿပီး
"တစ္သက္မွာ ဒီတစ္ေယာက္ကိုပဲနမ္းမယ့္
ႏွုတ္ခမ္းေတြဆိုတာ ယုံမယ္မလား"
"ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္...."
ထြက္ေျပးသြားပါေတာ့သည္။
ျပဳံးျပဳံးႀကီးက်န္ခဲ့ေသာYoongiသည္
လည္းရွက္ျပဳံးေတြျဖင့္မ်က္ႏွာႀကီးရဲေနလၽွက္။
ခဏၾကေတာ့မွ ထိုေနရာမွထထြက္သြားေတာ့သည္။
ယူရီလည္းEnding သြားၿပီျဖစ္၍အားရဝမ္းသာ
အိမ္ဘက္ျပန္ေျပးသြားေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~။
ျပာလြင္ေနေသာေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္
အဝါေရာင္ပန္းခင္းႀကီးထဲမနက္အေစာႀကီး
ေရာက္ရွိေနသူႏွစ္ဦးသည္ လက္ခ်င္းတြဲကာ
လိပ္ျပာေလးေတြၾကားေျပးလႊားေနၾက၏။
"Jimin ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ေနရာမလို႔လား
မသိဘူး....ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ရာသီလာလာ
အျမဲလွေနတာပဲ....."
"ကိုယ့္ကိုဇြတ္ေတြမင္းဆိုးခဲ့တာ...."
ျပဳံးရယ္ေနေသာJeonသည္အဝါေရာင္ပန္းေလး
တစ္ပြင့္အားခူးကာ Jiminရဲ့ဆံပင္ေတြၾကား
ထိုးညႇပ္လိုက္ၿပီး...
"Jungkook ရဲ့ပန္းကေလးလုပ္မလား...."
အတိတ္တုန္းကေတာ့မရယ္နိုင္ခဲ့....။
ခုေတာ့ အဝါေရာင္ပန္းေတြၾကားထဲ
ပူပန္ျခင္းေတြကင္းစင္ေနသူသည္
ခ်က္ခ်င္းကို လွလွပပေလးျပဳံးကာေခါင္းၿငိမ့္
ျပလာသည္။
"ခ်စ္လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္႐ူးမွာပဲ....
႐ူးမွာပဲ မဟုတ္ပါဘူး ႐ူးကို႐ူးေနရတာပါ...."
"ကိုယ္ေရာ....."
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုနမ္း....."
"ဘာဆိုင္သလဲ....."
"ဒီေနရာကိုလာတာ ဒါကိုလုပ္ဖို႔လာတာ
တစ္ေနကုန္နမ္းမယ္....."
ဆက္ခနဲဆြဲယူလိုက္ေသာလက္ဖဝါးေတြထဲ
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးပါသြားကာႏွုတ္ခမ္းေတြသည္
ဆြဲငင္ျခင္းတစ္ခုႏွင့္ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။
အနမ္းဦးေတြေမြးဖြားရာမလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္
နမ္းနမ္းအနမ္းဦးေတြအတိုင္းပါပဲ......။
ႏွုတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြကိုတူညီတဲ့တုံ႔ျပန္မွု
စည္းခ်က္ညီညီအေပးအယူေတြနဲ႔ပညာျပလိုက္
တဲ့အခါအနမ္းေတြသည္ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီး
ေအာင္ပို၍ပို၍နက္ရွိုင္းလာသည္။
လိပ္ျပာေလးေတြသူတို႔အနားရစ္သိုင္းေနကာ
ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ထက္လွေသာျမင္ကြင္းေလး
တစ္ခု....။လိပ္ျပာေလးသည္အထူးတလည္
ေမ်ာလြင့္ေနကာပန္းကေလးသည္လည္း
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုမသိေနေတာ့။
"Fighting Fighting ေဟ့!!!!
ဆက္လုပ္ထားၾက!!!"
ရင္းႏွီးေသာအသံေတြေၾကာင့္အသိဝင္လာကာ
လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ စက္ဘီးကိုယ္စီႏွင့္လူ
မ်ား။Joonကနင္းသြားကာJinHyungကအသံ
အက်ယ္ႀကီးေအာ္လၽွက္ေနာက္ခုံမွလက္ျပသြားသည္။
ေနာက္တစ္စီးတြင္ လိပ္ျပာေလး၏
မ်က္လုံးေတြျပဴးက်ယ္သြားခဲ့သည္။
Yoongi Hyungႏွင့္Yoongi Hyungရင္ခြင္ထဲ
ျပဳံးျပဳံးေလးစက္ဘီးတန္းေပၚစီးလာေသာ
TaeHyung.....။နင္းေနရင္းTaeHyungဆံပင္
ေတြထဲတိုးေဝွ႕နမ္းလိုက္သည့္အမွုသည္
လုံးဝအိမ္မက္လို....။
"ဘာလဲ သူတို႔ကဘာလဲ.....
KimTaeHyung မင္းငါနဲ႔ခ်ိန္းထားတာေလ!!!!!
အဲ့တာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ!!!!!!ေဟ့ေကာင္!!!!!"
"ေအာ္မေနနဲ႔ သူတို႔ကႀကိဳက္ေနတာ
ထားလိုက္ ထားလိုက္ေတာ့....."
"ဘာကိုလဲ.....TaeHyung ကကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္း မႀကိဳက္ရဘူး...ေဟ့ေကာင္ဆင္း!!!"
"သူတို႔မၾကားေတာ့ဘူး မေအာ္ေနနဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္လို႔
အကုန္လိုက္ တြန့္တိုေနတာလဲ....!!!"
"Jimin ဘာလို႔လာဆူေနျပန္တာလဲ
Jin Hyungေရာ TaeHyung ေရာ!!!!!"
"မင္း သဲသဲလွုပ္တဲ့လူေတြ ပါသြားတာ
ကိုယ့္အတြက္အေကာင္းဆုံးပဲ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲ
ကိုပဲ အကုန္စုျပဳံပုံေအာ အရမ္းခ်စ္ပစ္လိုက္
လာခဲ့...."
ျပဳံးစိစိမ်က္ႏွာသည္ မဟုတ္တာကိုႀကံေတာ့မွာ
ေတြးလိုက္မိသည့္အတိုင္းပဲ အကၤ်ီမွဆြဲခ်သြား
ကာပန္းခင္းထဲကိုသူပါလွဲခ်သြားေတာ့သည္။
လိပ္ျပာေလးေပၚအုပ္မိုးပစ္ကာအနမ္းေတြကို
ျပန္စေတာ့ ဤသို႔အနမ္းဟာေရွာင္လႊဲလို႔
ဘယ္လိုရမလဲ...။႐ူး႐ူးမူးမူးပဲေပါ့။
ရင္ခြင္ေအာက္သို႔အဝါေရာင္ပန္းေလးကို
ခ်က္ခ်င္းျပန္ပို႔လိုက္ကာ သူေျပာခဲ့သလို
"အကုန္စုျပဳံပုံေအာ" ဆိုသည့္အနမ္းအဓိပၸာယ္
ေတြကိုဖြင့္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
တစ္ေနကုန္ပဲ....အတိအက်တစ္ေနကုန္ပါပဲ
ပန္းခင္းထဲ နမ္းလိုက္ လူးလိမ့္လိုက္
ရယ္ေမာလိုက္ လိပ္ျပာေလးေတြကို
ခ်စ္လိုက္ႏွင့္.........အဝါေရာင္ပန္းခင္းႀကီး
ထဲ အျပာေရာင္အေတာင္ခတ္ေနျခင္းသည္
ထာဝရမွ ထာဝရေတြဆီသို႔......။
Butterfly Jeon🦋။
600kျပည့္တုန္းကဆက္မေရးနိုင္ခဲ့တဲ့လက္စ
ေလးသတ္နိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
စာလုံးေရ ၁၂၀၀၀ေက်ာ္ပါ စာမေရးနိုင္ေတာ့
ဘူးေျပာေျပာၿပီးလိမ္ေနသလိုပါပဲ။
Butterfly Jeonစာအုပ္ေလးလည္းထြက္ပါၿပီ။
အိမ္ေခၚသိမ္းထားခ်င္တဲ့စာဖတ္သူတို႔
1001Roses Facebook Pageမွာ လာCheckလို႔ရပါတယ္။
လက္ေဆာင္ေလးပါ။စာေတြလည္း
ျပန္ေရးလို႔ရေနၿပီမလို႔မၾကာခင္Update
ေတြနဲ႔ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ခ်စ္ပါတယ္။
ကိုေဆြ။🦋