Tweet me @loys_dr with #WADR27. Your comments will be highly appreciated. Thank you!
WA 27 – Memories of Them
Mas lalong nangibabaw ang kabang nararamdaman ko. Nasa tapat na ako ng Cisos at nagdadalawang isip ako kung papasok ba ako o hindi. Para lang akong tangang nakatayo sa harapan ng gate habang nakatitig sa malaking kastilyo. Umayos ka, Nathalia! I scolded myself.
Halos mapatalon ako nang may nagsalita sa likod ko, "Miss?" Damn! Tumalikod para para maharap siya, pero 'yong kaba ko mas lalong lumakas. Hiniling mo, ayan na sa harapan mo.
"U-uhh..." Nauutal kong sagot. Nakatitig ako sa kanya habang nakatitig rin siya sa akin.
"Okay ka lang? Elemental ka rin?"
Si Winane Graves lang naman ang taong nasa harapan ko. Wow. Pagkakataon nga naman. Hirap akong huminga habang kaharap siya. She's real. Very real. She's smiling at me, like what she did the first time we've met. Damn it! Déjà vu.
Mahina akong tumango. Na we-weirduhan na ata sa akin si Wina. This is not a dream anymore! Everything is real. Hindi nila ako kilala, pero kilala ko silang lahat. Ang hirap nito! I can't take the reality while I'm stuck in that dream. This is one hell of a colliding scenario.
"Papasok ka? Tara sabay na tayo." hindi pa man ako nakakapagsalita, nahila na niya ako.
Like the always.
"What's your room number?" She asks.
I know this will happen. Ibinigay ko sa kanya ang papel na may nakasulat na information ng titirahan ko. The same paper I gave her the day I arrived. Kita ko kung papaano lumaki ang kanyang mga mata. I remember,
Dahan-dahan kong isinara ang pinto at nilapag ang gamit ko sa kabilang kama. Napalingon ako nang may babaeng lumabas galing sa isang pang pinto sa loob ng kwarto. She's petite, and does have a chocolate brown hair. She also has almond eyes. And she's smiling at me.
"You must be my roommate!" She said in a joyful tone.
That was the exact scene.
Mabait na siya, dati pa man. "Wow. We're in the same room! Room 21 din ako!" She said in glee. "Come on, I'll show you our room." Nahila na niya naman ako paakyat.
May mga namataan kaming mga students din sa receiving area. May mga nagkakatuwaan, may mga nag-uusap at kumakain. Well, I gues this is home. All the memories and flashbacks came back. All the longingness and familiarity poured like a glass of cold water.
Is this still normal?
I sighed when I saw our room's door. This is really is it. She opened the door for me, "Welcome to our room." She said.
It's big and spacious. May dalawang higaan at baol sa bandang paanan nito. May lamesa sa gilid ng kama at lamp. Magkabilaan ang pwesto kaya magkaharap lang 'to. And I bet I'm not the only one who will live in here. I saw some things layed on the other bed.
Katulad na katulad ang lahat sa kung anong nasa isipan ko. Ganoon pa rin ang ayos ng mga gamit. Ang kaibahan lang, kasama ko si Wina ngayon.
"Uhh, ano nga pala ang pangalan mo?" Bigla niyang natanong. Bumalik na naman 'yong pakiramdam kong bigo. Bakit hindi nila ako kilala? Hindi rin ba sila nanaginip katulad ko? Nilahad niya ang kamay niya saka nagpakilala, "I'm Winane Graves. Wina na lang." She smiled.
Nakipag shake-hands ako at nagpakilala rin. "Nathalia Delacroix." I said.
Tumango-tango lang siya at iminuwestra ang loob ng kwarto. "Ikaw lang ba mag-isa rito?" Tanong ko. Kunwaring walang alam.
Tumango siya at umupo sa bandang dulo ng kama niya. "Oo. For two months, mag-isa lang ako." Inilapag ko ang mga gamit ko sa gilid ng kama at naupo na rin sa dulo. Naalala ko na naman ang sinabi niya sa akin sa panaginip. That was the first time she talked to me,
"You know what? For about two months, mag-isa lang ako sa kwartong 'to. Typically boring." tinuro niya ang kama ko, "I am so happy! Nag linis pa ako and all." She laughed hard.
She's so bubbly and innocent. Sana lang kilala niya rin ako.
"Mag-isa ka? Bakit?" Damn Nathalia, paulit-ulit ka na naman. Tinatanong mo lang ang mga bagay na alam mo na.
Tumingin siya sa akin, "Yup, nag summer class kami ng kapatid ko."
"May kapatid ka?" I ask.
Of course, Rio.
Tumango siya. "He's Rione, nasa Praelz siya. You know, he's one of the sorcerer. And also, kambal kami." She explained. "Anyway, nasa closet mo na ang mga uniforms, and nasa kabilang desk ang mga books mo. We're going to the same classes, so I guess..." Ngumiti siya, "We'll be buddies from now on." Of course we are, Wina. Matagal na. "I'll give you a quick tour. And of course, ipapakilala kita sa mga friends ko." She said.
We're now on our way to our favorite spot. Yes, I do remember. Ipinapakita niya rin sa akin ang mga parte ng school na pamilyar na pamilyar sa akin. Hindi na lang ako umiimik dahil baka mahalata niyang alam ko na lahat, though this is my first time here. I don't want her to suspect that something's going on with me. Baka ma-weirdohan siya sa akin at lumayo. This is Wina—not the Wina in my dreams. This is the reality, and it sucks big time.
I saw some familiar faces in our spot. And yes, déjà vu. Nandoon silang lahat—plus Stanley. Ang alam ko lang may kapatid si Uryll, since we're not that close, hindi niya kailan man nabanggit ang tungkol sa kanila.
They died. That's it.
"Guys!" Masayang sigaw ni Wina nang medyo malapit na kami. Napalingon sila sa amin. They were all wearing a goofy smile while Uryll—of course, in his favorite expression. Pokerface.
Walang pagbabago.
"Guys this is—"
"Hi Nathalia." Bati ni Briz.
I smiled, "No need, Win. Nakilala na namin siya kanina. Your one hell of a friend bumped into her." Stanley added. Nakaupo sila pareho ni Briz sa mesa habang sa harapan namin nila ang nakabusangot na si Uryll. Katabi ang all smile na si Rio.
Lumapit kami sa kanila. "Rio, this is Nathalia.... Nathalia, this is my brother, Rione." Pakilala niya sa kapatid niya. As per usual, ganun na nga ata si Rio, palaging nakangiti.
"Hi. Nice to meet you." Sabi niya.
"Nice to meet you too."
Matagal na tayong magkakilala Rio. It's okay.
I feel like I'm an alien here. Wala silang kamalay-malay sa mga iniisip ko. I knew them. I knew them from my dream. Nakakakilabot man pakinggan pero iyon ang totoong nangyari.
Winane Graves,
Even if my eyes are closed, I can still hear her voice. "Get up!" She exclaimed repeatedly. Kinuha ko ang isa pang unan at tinakpan ang ulo ko. Wina can damage an eardrum!
'Get up, Nathalia! Today's the day!'
Damn it! She is wise too. She used her telepathy ability para gisingin ako.
I was left with no choice. "Oo na po," I answered. I heard her chuckled. "What day is to—"Wait.
"Oh yes, sleepyhead. It's Wednesday already! Ngayon rin ang araw na matututunan mo na ang paggamit ng telepathy ability mo." She excitedly interjected.
I jolted up. "Seriously?" Hindi ko mapigilan hindi mapataas ang boses. This is it. "Wait, maliligo lang ako." Minadali ko ang pagbaba sa kama at ang pag-aayos dito. I prepared my things and my uniform. I can see Wina's grin from my peripheral vision. "I can see you. Stop it." I said and rolled my eyes.
She laughs, "Hindi kasi halatang excited na excited ka ngayon. Aligaga eh." Panunuya niya.
I waited two days for this day to come! Sino ba namang hindi mae-excite sa araw na 'to? Telepathy Class! Oh goodness! Can't wait to finally learn how to use that ability of mine.
"Come on! Ikaw ba naman ang halos atakihin bigla sa gulat at sa sakit ng ulo dahil kinakausap niyo ako gamit lang ang isip. And worst, kayo lang ang nakakagawa nun at hindi ako."
"Well, today is basics palang naman. Unti-untiin natin hanggang sa talagang kaya mo na makipag-usap sa amin gamit ang isip mo. She said and she smiled innocently at me.
"You'll help me, right?" I asked.
She smiles, "Of course."
Lahat ng detalye, kabisadong-kabisado ko. Ang hirap lang isipin na ako lang ang tanging nakakaalam ng lahat ng ito. I really want to talk to them about this pero hindi ko alam paano ko sisimulan nang hindi sila kinikilabutan.
Kahit ako gulong-gulo sa lahat.
Briz Clinton,
"Tara na nga! Nagrereklamo na ang isa dyan." Naunang nag lakad si Wina sa amin. Sumunod si Uryll at naiwan kami ni Briz na nakatingin sa dalawang nauna na sa amin.
Kitang-kita ko ang pag-iling niya. "Only Wina and I can tolerate that ass." He said and looked at me straight in the eyes.
"Tara na." Aya ko sa kanya.
Tumayo na siya at sumunod sa akin. "Hayaan mo na si Uryll. I can feel that he's not dealing with you nicely." He said.
"Palagi na lang." Sabi ko. "Hindi ko nga maintindihan kung bakit ganyan siya sa akin. Wala naman akong maisip na nagawa sa kanya, except na lang siguro sa natatapakan ko ang paa niya kapag nagkakasama kami."
I almost tripped because of shock!
"Oh shit!" Lutong na mura ko. "No. Not that. Nabigla lang ako." Agap kong sabi nang kagat-labi siyang napatingin sa akin at napasimangot.
"Then what?" Tanong niya na nakataas ang isang kilay.
Napailing ako. I flushed! Damn it. "You laughed!" I pointed out. "This is the first time I heard you laugh." When I told him about my assumed reason to why Uryll hates me, he laughed hard. Nagulat ako kaya napamura ako na wala sa oras. He thought I was cursing him for laughing! No. Definitely now. He was just so adorable. His laugh is so cute.
I flushed again. Redder than earlier.
Naging singkit siya bigla dahil sa tawa na iyon. Biglang namula ang pisngi niya dahilan para mas ma highlight ang buo niyang mukha dala na rin na blonde siya at makinis ang kutis.
He ruffled my hair, "You amused me girl." He manly chuckled. "Baka siguro natatakot si Uryll na maapakan mo ulit ang paa niya kaya siya umiiwas sayo." He joke—but it did not sound like that. Parang seryoso pa rin siya sa sinabi niya.
"Seriously? Para namang hindi. And you know what? Bagay pala sayo ang nakangiti at tumatawa. Do that more often." I suggested. Malapit na kami sa Eldford. Ko-konti na rin ang mga estudyanteng nasa labas pa ng hall.
"Ang tagal ko nang hindi tumawa ng ganoon kalakas..." Breathe in, breathe out, Nathalia... "Based on what you've said, I just can't imagine Uryll yelping in pain. Wala pa akong nakikitang ganoong expression niya and I'd give anything for a glimpse of that." He said and smirked.
'Yon lang? 'Yon lang at tawang-tawa na siya? Maliit na bagay.
Hindi pa man ako nakakapagsalita, nahila na niya ako. "Tara, excited ka pa man din sa subject natin."
He actually held my hand.
Damn it! I can't stop smiling.
Halos matawa ako sa sarili ko habang inaalala ko 'yon. May crush nga pala ako kay Briz.
Bakit naman hindi di ba? Mabait naman siya saka maalaga. Pwede na rin.
Uryll Hutchinson,
Napalingon ako kay Uryll na walang ka emo-emosyon habang prenteng nakaupo sa tabi ng kama ko.
He suddenly smirks. "You attract too much trouble miss."
Despite the fact that I am having a terrible headache, I managed to give him a death glare. Nakakainis eh! Namumuro na 'to sa akin.
"Kahapon ka pa ah!" Sabi ko at itinuro siya. "Konti na lang, papatulan na kita sa pambwi-bwisit mo!"
"Kahapon?" he astonishingly arched his brow.
"Why?"
"What made you think na kahapon nangyari 'yon?"
"Bakit? Hindi ba?"
He shook his head. Hindi ba? "Ilang araw na?" I know nasa infirmary ako ngayon.
"Three days."
What the hell! "Seryoso ka ba? Tatlong araw akong tulog?"
"Yeah. All you did was snore and scream. You pretty damaged my ears." He rolled his eyes heavenwards. Aba! Antipatikong lalake 'to ah.
"Makapagsalita ka ah!" Bulyaw ko. Bakit ba siya naging partner ko? He's nothing but rude guy. Nakakainis na ang malas ko pati sa pairing! Napabuntong hininga ako ng malalim. Now, I just want to know things. "What happened Uryll?" I'll set aside my issues with this guy. Kailangan ko muna malaman anong nangyari sa akin three day ago.
"Wala ka bang matandaan?" Tanong niya at tumayo sa harapan ko. He's taller than Briz. Bagay kay Uryll ang silver hair niya.
"Yes. Basta na lang nag-init ang buong katawan ko."
He arched his brow, "Hindi mo matandaan na kamuntikan mo na masunog ang buong Van Vale?"
Ano? "A-anong sinabi mo?" I stammered. My system is crumpling at the thought of I almost did it again. My monsters came out again in an unexpected moment.
Hindi love-hate ang setup ng away namin ni Uryll. Puro hate lang. Wala kaming mapagkasunduan ni kailan man. But then, naging maganda naman ang tandem namin. Hindi lang talaga magkaintindihan.
"Thalia, are you okay?"
Bigla akong nabalik sa ulirat dahil sa tanong ni Stan. "A-ahh... oo. Okay lang ako." Nagawa ko pang ngumiti sa kanya. Nawala na sa tabi ko si Wina. Nakikipag habulan na sa kapatid niya at kay Briz. Tahimik na nakaub-ob si Uryll sa gilid namin ni Stan.
"Hayaan mo na yan. Banas pa." Sabi niya kaya napaangat ang tingin ko sa kanya.
"Magkapatid talaga kayo?" I just can't really believe it. Ibang-iba sa ugali ni Uryll ang kay Stanley.
Bahagya siyang napatawa, "Not by choice, yes. Hindi halata di ba?" He grins while eyeing his brother.
Tumango ako. "Masungit kasi," I said.
Dati pa man, totoo na.
"Masanay ka na. Ganyan talaga siya noong mga bata pa kami hanggang ngayon." Sabi niya.
Oh well, ayoko na magtanong. Mabwi-bwisit lang ako sa kanya. Tandang-tanda ko pa ang mga masasakit niyang sinabi sa akin.
Pinapanuod naming maghabulan sina Wina, Briz at Rio. Tawa sila ng tawa habang pilit na hinahabol ni Wina si Rio. Bumibelat pa si Rio sa kakambal. Nakabusangot naman si Wina pero tumatawa.
"Sali tayo." Hinila ako ni Stanley. "Sali kami!" Sabi niya pa.
Napahinto sila at napangiti. "Ikaw taya!" Napatakbo ako kaagad dahil sa sinabi ni Wina habang tinuturo si Stan.
Napuno ang maghapon namin sa tawanan at takbuhan.
Now, this is home.