Chapter Five: Unexpected Kiss
<MURIEL'S POV>
VANILLA or chocolate? Kanina ko pa pinag-iisipan kung anong flavor ang bibilhin.
Muli kong tinignan ang dalawang Magnum ice cream na hawak ko sa magkabilang kamay. Vanilla na nga lang! Sabay bitaw sa chocolate flavor at dumeretso sa cashier.
Sa sobrang inis ko kanina, napalabas tuloy ako ng bahay at dinala ako ng mga paa ko sa 7-Eleven. Kailangan kong magpalamig kaya napag-trip-an kong kumain ng ice cream. Baka sakaling mawala ang init ng ulo ko. Bumili na rin ako ng sanitary napkin. Kaya pala ganoon na lamang ang topak ko, dumating na pala ang buwanang-dalaw ko nang hindi ko namamalayan.
"Bakla, ilibre mo ako ng Slurpee."
"Bruha, wala kaya akong pera."
"Eh, ba't nagyaya ka rito kung wala ka palang pera?"
"Sa'yo nga sanan ako magpapalibre, eh."
Teka! Pamilyar sa akin ang mga boses na iyon! Dahan-dahan akong lumingon at nakita ko sina Jena at Ichi. Paano sila napadpad dito?
"Walanghiya ka! Pinaglakad mo ako ng dalawang kanto para lang magpalibre sa akin!" Boses iyon ni Jena na ume-echo sa buong store.
"Girl naman, sige na! Kahit pautangin mo na lang ako. 'Ala na talaga akong anda," sabi naman ni Ichi na kasamahan ko rin sa trabaho. Bakit ba hindi ko naisip na ilang kanto lang ang layo nito sa opisina? Mabuti na lang at may hood ang suot kong cardigan at mabilis na itinakip iyon sa ulo ko. Hindi nila ako puwedeng makita!
"Ate, puwedeng pakibilisan?" sabi ko sa kahera. Nagmamadali na nga ako, nakikipagtsismisan pa siya sa kasamahan niya!
"Ang kuripot mo talaga. 'Buti pa si Muriel, hindi mahirap lapitan. Madamot!" lintanya ni Ichi.
"Kung si Muriel nauuto mo, ako hindi," sagot ni Jena.
"Speaking of Muriel, ano ang balita sa kanya?" si Ichi uli.
"Ewan ko ba sa babaeng 'yon. Kanina tinawagan ko pero binabaaan lang ako bruha. Sabi niya, tatawag siya pero hanggang ngayon, wala pa rin."
"Baka busy lang... busy sa lalaki! Ha-ha-ha... Hayaan mo na siya para naman magkaroon na siya ng lovelife at nang hindi na umiinit ang ulo niya."
Kungsabagay, tama rin naman si Ichi. Busy nga ako sa lalaki... sa lalaking anak ng boss namin na ubod ng sungit at demanding.
HABANG naglalakad pauwi, may matigas na bagay ang biglang humampas sa braso ko. Shit! Napayuko ako sa damit ko. Dumikit doon ang kinakain kong Magnum. Anak ng tokwa! Nakaputi pa naman akong t-shirt. Nag-init na naman ang ulo ko!
May isang lalaki ang patakbong lumapit sa akin. Nakasuot siya ng asul na jersey sando at short at naliligo sa pawis. "Sorry, Miss, hindi ko sinasadya," nakangiti niyang sabi sa akin.
Kung nakamamatay lang ang tinging ipinukol ko sa kanya, malamang ay natumba na siya.
"Miss, sorry talaga!" Sa halip ay lalo pang lumapad ang pagkakangiti niya na parang pang-commercial ng toothpaste.
Lalo akong sumimangot. Akala yata niya madadaan niya ako sa pangiti-ngiti!
Lumipad ang tingin ko sa bola ng basketball na tumama sa akin kanina. Bago pa iyon madampot lalaki ay sinipa ko na palayo. Napalakas yata ang pagkakasipa ko kaya tumilapon ang bola sa kabilang kalsada.
I smirked but he smiled instead. Nakakaloko na ang lalaking ito! Narinig kong naghiyawan ang mga kasamahan niyang naglalaro sa basketball court.
"Oh, come on! Get the ball! Mamaya ka na magpa-cute!" sigaw ng isa sa mga kasamahan niyang lalaki. Pero parang wala siyang narinig.
"By the way, I'm Mark, and you are?" Inilahad pa niya ang kamay sa akin, Awtomatikong umangat ang kilay ko at walang sabi-sabi na inilagay sa kamay niya ang ice cream na hawak.
"Get lost!" asik ko, sabay talikod. Ano ang akala niya, madadala niya ako sa pagpapa-cute?
"Until we meet again, Miss Pretty!" narinig ko pang sigaw ng lalaki nang makalayo na ako.
Letse! Sinayang mo ang Magnum ko!"
"MURIEL, umalis ka pala," bati ni Manong Bay nang madaanan ko siyang naglilinis ng kotse sa garahe. "Sana pala tinawagan mo ako nang sa gano'n ay nasundo kita."
Napangiti ako narinig. Sa ilang araw ko sa mansyon na iyon, ngayon lang uli may tumawag sa akin sa pangalan ko. Si Manong Bay lang kasi ang nakakakilala sa akin sa loob at labas ng trabaho. Personal driver siya ni Ma'am Lorie, kaya naman hindi lingid sa kanya ang ginagawa kong pagpapanggap.
"D'yan lang naman po sa labasan. May binili lang po ako."
"Gano'n ba? Basta kapag may kailangan ka, mag-text ka lang sa akin."
Tumango ako. "Sige po." Pumasok na ako sa loob ng bahay. Kahit paano ay gumaan ang pakiramdam ko.
PAAKYAT na ako nang makita ko si Riley na nasa bungad ng hagdan. Bigla akong kinabahan at mabilis na nakalapit sa kanya.
"Ano sa tingin mo ang ginawa mo? Magpapakamatay ka ba?" I almost hissed. Tinakot niya ako.
"Gusto ko lang sanang magpahangin sa labas," kaswal na sabi niya at dedma lang sa pagpa-panic ko.
"Bakit hindi ka nagpatulong? Nand'yan naman si Lenny o kaya si Mila."
"Kaya ko ang sarili ko."
"Hindi ka rin mayabang, 'no? Paano kung mahulog ka sa hagdan? Hindi mo ba naisip iyon?" Konting-konti na lang at malapit ko na siyang batukan!
"Bakit ba ang sungit mo?"
"Bakit ba ang tigas-tigas ng ulo mo?!"
"Hindi mo kailangang sumigaw!"
"Wala kang pakialam kung gusto kong sumigaw!"
Bigla kaming natahimik pareho. Kahit ako ay nagulat sa naging outburst ko. Aminado naman ako na napasobra ako.
I blew out a long sigh, then grabbed his hand. "Bumalik ka na sa kuwarto mo," sabi ko sa mahinahong boses. Hinila ko siya papunta sa kanyang kuwarto pero hindi siya natinag sa kinatatayuan.
"Rai, ano ba?" Sinubukan ko uli siyang hilahin pero para lang akong nakikipag-tug of war sa kanya. At dahil mas malakas siya sa akin, ako ang nahila niya at tumama ang noo ko sa kanyang baba.
"Aw!" Sapu-sapo ko ang noo ko at hindi maipinta ang mukha sa sakit na nararamdaman.
"Are you okay?" Naroon ang pag-aalala sa boses ni Riley. "Ikaw kasi!"
"Ako pa ngayon ang may kasalanan?" Heto na naman ang temper ko. Riley raised his hand and pulled me closer to him. He gently stroked my hair and blew on my forehead.
"Masakit pa ba?"
Hindi ako sumagot. Hindi ko rin alam kung bakit ko siya hinyaang gawin iyon. But I had to admit that it really felt good!
"Bumalik ka na nga sa kuwarto mo," nasabi ko na lang pagkatapos. Umikot ako sa likuran ni Riley at tinulak siya papunta sa kanyang kuwarto.
NAGULAT ako sa nadatnan sa loob ng kuwarto. Parang dinaanan ng buhawi sa sobrang gulo. As far as I remember, ang papel ko lang sa buhay ng lalaking ito ay maging pretend girlfriend niya. Pumayag na nga akong maging caregiver, pati ba naman ang pagliligpit ng mga kalat ay ako pa rin.
"Ano ba'ng binubulong mo d'yan? Para kang sira!" Tanong ni Riley.
Hindi ko siya pinansin. Sa halip, pinagbalingan ko ang mga nakakalat na comforter at unan sa sahig. Ilang sandali ay nakarinig ako ng kalabog. Paglingon ko ay sapo na niya ang kanyang noo. Nauntog siya sa pinto ng banyo.
"Damn this door!"
Hindi ko tuloy napigilang tumawa.
"Laugh all you want, you evil witch," singhal ni Riley na naniningkit ang mga mata.
Nilapitan ko siya at hinawi ang kanyang kamay na nakatakip sa noo. Namumula nga iyon.
"Halika nga dito," tinulungan ko siyang makaupo sa kama. "Gusto mong lagyan ko ng cold compress?" Tanong ko sa kanya habang pinipigilan ang sarili na tumawa. Hindi kasi maipinta niya at namumula ang buong mukha niya.
Mabilis na umiling si Riley. "Hipan mo na lang."
"Mawawala ba ang sakit kung hihipan ko?" Naalala ko ang ginawa niya sa akin kanina. Kungsabagay, mukhang effective naman.
"Basta hipan mo na lang," parang batang utos niya.
Nagpauto naman ako at hinipan naman siya sa noo. "Ano, masakit pa ba?"
"Hipan mo pa."
Hinipan ko uli, pero napansin ko ang humahaba niyang nguso at unti-unting paglapit ng kanyang mukha sa akin.
"Ano'ng ibig sabihin n'yan?" nakataas ang kilay na sita ko. Tinusok-tusok ko pa ng daliri ang kanyang pisngi.
"Mas mawawala ang sakit kung..." Lalo pa niyang hinabaan ang nguso.
"Ano ka, sinusuwerte?" Tinapik ko siya ng malakas sa noo, saka tumayo. Pero agad niyang nahagip ang braso ko at hinila palapit sa kanya. Napaupo uli ako sa kama.
"Sige, hipan mo na lang uli."
"Hipan mong mukha mo! Hindi ka na nakakatuwa, Riley! Baka gusto mo tuluyang mgakaroon ng bukol sa noo," banta ko nang hindi pa rin niya binibitawan ang braso ko.
"Wala naman akong ginagawa sa'yo. Ang dumi ng isip mo."
"Ako pa ngayon ang madumi ang isip?" Nahagip ng kamay ko ang isang unan at walang babalang hinampas iyon sa kanya. Na-out of balance si Riley at tuluyang nahulog sa kama. At dahil hindi pa rin niya binibitawan ang braso ko, pati ako ay kasama niyang nahulog.
Bumagsak ako sa ibabaw niya at bago ko pa namalayan, magkalapat na pala ang aming mga labi!