{Unicode}
သိပ်အန္တရာယ်များတယ်လို့ ခံစားနေရသည်။
မသိစိတ်က ဝေခွဲမရဖြစ်မှုက မယ်ဒီရာကို သတိပေးနေလေသည်။ သူမသာ ဒီသာယာမှုကို ထပ်ပြီး စားသုံးနေရင် သူမ တဏှာရဲ့ ကျေးကျွန်ဖြစ်ပြီး ဒီစိတ်ဆန္ဒတွေထဲက ဘယ်တော့မှ ရုန်းထွက်နိုင်တော့မည်မဟုတ်။
သူမခန္ဓာကိုယ်ကို ငါးစာအနေနဲ့ အသုံးချပြီး လိုချင်တာကို အရယူတာထက် လိုင်လ် ပေးတဲ့ သာယာမှုတွေကို စားသုံးပြီး သူ ချယ်လှယ်တာကို ခံယူတဲ့ ဘဝမှာ နေလိုက်ရမလား။
[အာ? ဒီလိုတွေးလိုက်တော့လဲ မဆိုးဘူးပဲ.... အိုး.. မဟုတ်သေးဘူး မယ်ဒီရာ! သတိထားပါဦး!]
မယ်ဒီရာ သာယာမှုတွေကြား နစ်မျောမသွားအောင် သူမခေါင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခါထုတ်လိုက်သည်။
ထို့နောက် သူမတင်ပါးထဲ တိုးဝင်နေသော လိုင်လ့်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
"ဟင့်.. အာ..အား.. ကျေးဇူးပြုပြီး.. အရှင်.. ရပ်..ရပ်ပါ.. အား..အာ..အား"
"ရပ်ရမယ်၊ ဘာကိုလဲ? ...ဘာလို့လဲ?"
သူ့အောက်ပိုင်းအရှိန်ကို နှေးလိုက်တဲ့ လိုင်လ်မေးခွန်းထုတ်လိုက်တော့ မယ်ဒီရာ အာရုံပျံ့လွင့်သွားသည်။
ငါဘာပြောရမလဲ? ကျွန်မထဲ ထည့်တာ ကောင်းလွန်းလို့ ရပ်ပါလို့ ပြောရမလား?
မျက်နှာနီရဲနေလျက်နဲ့ပင် မယ်ဒီရာ လိုင်လ့်ထံ အသနားခံလိုက်သည်။
"အား... အခု သာယာမှုက အရမ်းကောင်းနေတော့... အရှင်.. ကျွန်မသေတော့မယ်ထင်တယ်... ဒါကြောင့် ဒီမှာ ခဏရပ်ပါ... နောက်ပြီးမှ.. ပြီးမှ ဖြေဆေး သုံးပြီးရင်..."
"ချစ်စရာ မီလီ... ဖြေဆေးဆိုတာမျိုး ဘယ်မှာ ရှိလို့လဲ"
လိုင်လ်က ခန့်ညားတဲ့ မျက်နှာမှာ ရယ်ကျဲကျဲ အပြုံးနဲ့ မယ်ဒီရာ့ကို ဖြေလိုက်သည်။
ဝတ္ထုထဲမှာ ဖြေဆေးမရှိတဲ့အကြောင်း မပြောထားတာမို့ မယ်ဒီရာ စိတ်ရှုပ်သွားသည်။
"ဘာ?"
"ဒီဆေးက အရှေ့ပိုင်းဒေသတွေမှာ နေတဲ့ ဆွန်းလူမျိုးစုက ဖော်စပ်ထားတာ၊ ဒီဆေးရဖို့တောင် ဒီလောက်ခက်တာ။ ဖြေဆေးဖော်ဖို့ နည်းလမ်း ကိုယ့်မှာ မရှိဘူး"
လိုင်လ့် ခပ်တိုးတိုး စကားသံကြားမှာ မယ်ဒီရာ အတွေးထဲ နစ်မျောသွားသည်။
"ကိုယ့်ရဲ့ ချစ်စရာ့မီလီ... မင်းခံစားရကောင်းနေတဲ့ချိန် ဘယ်လိုပုံမျိုးလဲ သိလား?"
ဖွဖွလေးဆိုရင်း အကြည်ရောင်ဖြစ်သွားတဲ့ စိတ်ကြွဆေးတွေ ဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ သူမရင်သားတွေကို လိုင်လ် ဆုပ်နယ်လိုက်သည်။
ဒီထိတွေ့မှု တချက်ကပင် သူမ တကိုယ်လုံးကို လိုချင်စိတ်နဲ့ ယောက်ယက်ခတ်စေတာမို့ မယ်ဒီရာ ရှက်ရွံ့သွားရသည်။
"မင်း ဘယ်လို ခံစားရလဲ ကိုယ်သိတယ်၊ မင်းကိုယ့်ကို ဖက်တွယ်ပြီး ခံစားနေရတာ၊ ကိုယ် မင်းကို ဘယ်တော့မှ မလွှတ်ပေးတော့ဘူး..."
တိုးတိုးဖွဖွဆိုရင်း လိုင်လ် သူ့ခါးကို လှုပ်ရှားလိုက်သည်။
သူမတကိုယ်လုံးကို ဖုံးလွှမ်းလာတဲ့ သာယာမှုကြောင့် မယ်ဒီရာ မူးဝေသွားသည်။
အိုး.. မဟုတ်သေးဘူး...!
****
"အားးးး.. ဟင်း... အား... အရှင်..."
သူ့ရဲ့ သန်မာတဲ့လက်တွေကြား ပိတ်မိနေတဲ့ အမျိုးသမီးလေးက တကိုယ်လုံး တုန်ယင်နေလေသည်။ သူမ ဆက်ပြီး သည်းမခံနိုင်တော့သလိုမျိုး ချိုမြိန်တဲ့ သက်ပြင်းချသံနဲ့ မယ်ဒီရာ လှုပ်ခတ်နေသည်။
"ကျေးဇူးပြုပြီး... ရပ်ပါ... ရပ်ပါတော့နော်... အင်း..ဟုတ်တယ်... အင်း!... ရူးတော့မှာပဲ... အား..."
မယ်ဒီရာ့ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ပြီး အရသာခံနေတဲ့ လိုင်လ်က သူ့လိင်တံကို သူမထဲ ထိုးသွင်းပြီး မယ်ဒီရာ့အကြောင်းပြချက်တွေကို အရည်ပျော်စေလိုက်သည်။
လိုင်လ့်လက်မောင်းတွေထဲ လဲလျောင်းရင်း မယ်ဒီရာ အခါခါ ပြီးဆုံးနေသည်။
စိတ်ကြွဆေးရဲ့ သက်ရောက်မှု အရှိဆုံးအချိန်မို့ ထိုးသွင်းခြင်းတခုကပင် သူမကို ပြီးမြောက်စေနိုင်သည်။
ထိုအချိန်တောတွင်း သူ သူမကို ဖြည့်တင်းပြီး ထိခတ်နေတာမို့ မယ်ဒီရာခမျာ အသိစိတ်လွတ်လုနီးပါးပင်။
သူမ အော်ဟစ်ညည်းညူပြီး အခါခါ ပြီးမြောက်နေပေမဲ့ လိုင်လ်က မယ်ဒီရာ့ကို လွှတ်မပေးပေ။ စိတ်ကြွဆေးရဲ့ အာနိသင်ကြောင့် သတိရှိရှိနေဖို့ကလဲ ခက်ခဲလွန်းလှသည်။
"ဟား...မီလီ..."
"အင်း...ဟင်း... မလိုချင်တော့ဘူး.... အဲ့နား..အာ... အား..."
သူမ ဘာပြောနေမှန်း ဝေခွဲမရဖြစ်နေရင်းနဲ့ ပင် မယ်ဒီရာ ရုန်းကန်လိုက်သည်။
ပြေးထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ မယ်ဒီရာ ခြေထောက်တွေကို လိုင်လ်ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်သည်။ သူ တကယ့်ကို သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။ မယ်ဒီရာက ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။ သူထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း ညည်းညူနေတဲ့ မယ်ဒီရာ့ပုံစံက သူ့စိတ်ကို နိုးဆွနေသလိုပင်။
"မင်း ထပ်ပြီး ငြင်းရင် ကိုယ် အပြစ်ပေးမှာ"
ခပ်တိုးတိုးဆိုရင်း လိုင်လ် မယ်ဒီရာ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းချုပ်ရင်း ကုတင်ပေါ် ဖိကပ်ထားလိုက်သည်။
သူမရဲ့ မောဟိုက်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ်ထားရင်း ဖွဖွလေး စုပ်ယူလိုက်တာမို့ မယ်ဒီရာ ငြင်းဆန်နေရင်းပင် အရည်ပျော်သွားရပြန်သည်။
[ဘယ်လိုတောင် ချစ်စရာကောင်းရတာလဲ]
လိုင်လ် သူ့ခါးကို လှုပ်လိုက်တာနဲ့ သူမက ထပ်ရုန်းကန်လိုက်ပေမဲ့ ဒီလှုပ်ရှားမှုကပင် သူမရဲ့ သာယာမှု ဖြစ်လာသည်။
"အား!အား!အား! အရှင် ထပ်ပြီး ထပ်ပြီး.... အား... မရတော့ဘူး.... အား... အရှင်မင်းကြီး!..."
"မရသေးဘူး၊ မပြီးနဲ့ဦး...ဟား.... မင်း ကိုယ့်ခွင့်ပြုချက်မရပဲ ပြီးရင်... နက်ဖြန်.. အား.. တနေကုန်... တနေ့လုံး... ကိုယ် မင်းထဲ ထည့်ထားမှာ..."
သူ့*ီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးသွင်းရင်း လိုင်လ် သတိပေးလိုက်သည်။
သူ မခွင့်ပြုခင်ထိ သူမသာ မပြီးရင် မနက်ဖြန် တနေ့လုံး မလုပ်ဘူးဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ လိုင်လ်က မယ်ဒီရာ့ကို ဆက်စားသုံးလေသည်။
သာယာမှုထဲ နစ်မျောပြီး ယုတ္တိရှိရှိ မတွေးနိုင်တဲ့ မယ်ဒီရာက ငိုကြွေးရင်း ညည်းညူနေသည်။
"ဟင့်အင်း.. မဟုတ်ဘူး... အားးး! အိုးးး! အရမ်းကောင်းတယ်... အရမ်းကောင်းနေပြီ...!! အားးး! ... ထပ်ပြီး..."
ချိုမြိန်တဲ့ သာယာမှုကြား နစ်မျောနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ပြီးမြောက်ခြင်းဆီ ထပ်မံရောက်သွားပြန်သည်။ သူမရဲ့ အော်ဟစ်ညည်းညူသံကြောင့် ပိုစိတ်ကြွနေတဲ့ လိုင်လ်က မယ်ဒီရာ့ကို ပိုမိုကောင်းမွန်တဲ့ စီးမြောခြင်းဆီ ခေါ်ဆောင်သွားသည်။
"အားးး..ဟားးး.. အရှင်... အရှင်မင်းကြီး...အားး.."
"ကိုယ့််ကို လိုင်လ်လို့ ခေါ်... "
ခပ်တိုးတိုးဆိုရင်းနဲ့ပင် လိုင်လ် မယ်ဒီရာ့ကို ခေါင်းအစ ခြေအဆုံး စားသုံးလေသည်။ သူက သူမကိုယ်ပေါ် အမှတ်အသားပြုနေတာဖြစ်ပြီး ဆံပင်လေးတစ်ချောင်းတောင်မှ သူ မထိတွေ့ဖူးတဲ့ နေရာ မရှိပေ။
****
{Zawgyi}
သိပ္အႏၲရာယ္မ်ားတယ္လို႔ ခံစားေနရသည္။
မသိစိတ္က ေဝခြဲမရျဖစ္မွုက မယ္ဒီရာကို သတိေပးေနေလသည္။ သူမသာ ဒီသာယာမွုကို ထပ္ၿပီး စားသုံးေနရင္ သူမ တဏွာရဲ့ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ၿပီး ဒီစိတ္ဆႏၵေတြထဲက ဘယ္ေတာ့မွ ႐ုန္းထြက္နိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။
သူမခႏၶာကိုယ္ကို ငါးစာအေနနဲ႔ အသုံးခ်ၿပီး လိုခ်င္တာကို အရယူတာထက္ လိုင္လ္ ေပးတဲ့ သာယာမွုေတြကို စားသုံးၿပီး သူ ခ်ယ္လွယ္တာကို ခံယူတဲ့ ဘဝမွာ ေနလိုက္ရမလား။
[အာ? ဒီလိုေတြးလိုက္ေတာ့လဲ မဆိုးဘူးပဲ.... အိုး.. မဟုတ္ေသးဘူး မယ္ဒီရာ! သတိထားပါဦး!]
မယ္ဒီရာ သာယာမွုေတြၾကား နစ္ေမ်ာမသြားေအာင္ သူမေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခါထုတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ သူမတင္ပါးထဲ တိုးဝင္ေနေသာ လိုင္လ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
"ဟင့္.. အာ..အား.. ေက်းဇူးျပဳၿပီး.. အရွင္.. ရပ္..ရပ္ပါ.. အား..အာ..အား"
"ရပ္ရမယ္၊ ဘာကိုလဲ? ...ဘာလို႔လဲ?"
သူ႔ေအာက္ပိုင္းအရွိန္ကို ေႏွးလိုက္တဲ့ လိုင္လ္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ မယ္ဒီရာ အာ႐ုံပ်ံ႕လြင့္သြားသည္။
ငါဘာေျပာရမလဲ? ကၽြန္မထဲ ထည့္တာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ရပ္ပါလို႔ ေျပာရမလား?
မ်က္ႏွာနီရဲေနလ်က္နဲ႔ပင္ မယ္ဒီရာ လိုင္လ့္ထံ အသနားခံလိုက္သည္။
"အား... အခု သာယာမွုက အရမ္းေကာင္းေနေတာ့... အရွင္.. ကၽြန္မေသေတာ့မယ္ထင္တယ္... ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ ခဏရပ္ပါ... ေနာက္ၿပီးမွ.. ၿပီးမွ ေျဖေဆး သုံးၿပီးရင္..."
"ခ်စ္စရာ မီလီ... ေျဖေဆးဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္မွာ ရွိလို႔လဲ"
လိုင္လ္က ခန့္ညားတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ရယ္က်ဲက်ဲ အျပဳံးနဲ႔ မယ္ဒီရာ့ကို ေျဖလိုက္သည္။
ဝတၳဳထဲမွာ ေျဖေဆးမရွိတဲ့အေၾကာင္း မေျပာထားတာမို႔ မယ္ဒီရာ စိတ္ရွုပ္သြားသည္။
"ဘာ?"
"ဒီေဆးက အေရွ႕ပိုင္းေဒသေတြမွာ ေနတဲ့ ဆြန္းလူမ်ိဳးစုက ေဖာ္စပ္ထားတာ၊ ဒီေဆးရဖို႔ေတာင္ ဒီေလာက္ခက္တာ။ ေျဖေဆးေဖာ္ဖို႔ နည္းလမ္း ကိုယ့္မွာ မရွိဘူး"
လိုင္လ့္ ခပ္တိုးတိုး စကားသံၾကားမွာ မယ္ဒီရာ အေတြးထဲ နစ္ေမ်ာသြားသည္။
"ကိုယ့္ရဲ့ ခ်စ္စရာ့မီလီ... မင္းခံစားရေကာင္းေနတဲ့ခ်ိန္ ဘယ္လိုပုံမ်ိဳးလဲ သိလား?"
ဖြဖြေလးဆိုရင္း အၾကည္ေရာင္ျဖစ္သြားတဲ့ စိတ္ႂကြေဆးေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ သူမရင္သားေတြကို လိုင္လ္ ဆုပ္နယ္လိုက္သည္။
ဒီထိေတြ႕မွု တခ်က္ကပင္ သူမ တကိုယ္လုံးကို လိုခ်င္စိတ္နဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေစတာမို႔ မယ္ဒီရာ ရွက္ရြံ႕သြားရသည္။
"မင္း ဘယ္လို ခံစားရလဲ ကိုယ္သိတယ္၊ မင္းကိုယ့္ကို ဖက္တြယ္ၿပီး ခံစားေနရတာ၊ ကိုယ္ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ေပးေတာ့ဘူး..."
တိုးတိုးဖြဖြဆိုရင္း လိုင္လ္ သူ႔ခါးကို လွုပ္ရွားလိုက္သည္။
သူမတကိုယ္လုံးကို ဖုံးလႊမ္းလာတဲ့ သာယာမွုေၾကာင့္ မယ္ဒီရာ မူးေဝသြားသည္။
အိုး.. မဟုတ္ေသးဘူး...!
****
"အားးးး.. ဟင္း... အား... အရွင္..."
သူ႔ရဲ့ သန္မာတဲ့လက္ေတြၾကား ပိတ္မိေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တကိုယ္လုံး တုန္ယင္ေနေလသည္။ သူမ ဆက္ၿပီး သည္းမခံနိုင္ေတာ့သလိုမ်ိဳး ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ သက္ျပင္းခ်သံနဲ႔ မယ္ဒီရာ လွုပ္ခတ္ေနသည္။
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး... ရပ္ပါ... ရပ္ပါေတာ့ေနာ္... အင္း..ဟုတ္တယ္... အင္း!... ႐ူးေတာ့မွာပဲ... အား..."
မယ္ဒီရာ့ရင္သားေတြကို ဆုပ္နယ္ၿပီး အရသာခံေနတဲ့ လိုင္လ္က သူ႔လိင္တံကို သူမထဲ ထိုးသြင္းၿပီး မယ္ဒီရာ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို အရည္ေပ်ာ္ေစလိုက္သည္။
လိုင္လ့္လက္ေမာင္းေတြထဲ လဲေလ်ာင္းရင္း မယ္ဒီရာ အခါခါ ၿပီးဆုံးေနသည္။
စိတ္ႂကြေဆးရဲ့ သက္ေရာက္မွု အရွိဆုံးအခ်ိန္မို႔ ထိုးသြင္းျခင္းတခုကပင္ သူမကို ၿပီးေျမာက္ေစနိုင္သည္။
ထိုအခ်ိန္ေတာတြင္း သူ သူမကို ျဖည့္တင္းၿပီး ထိခတ္ေနတာမို႔ မယ္ဒီရာခမ်ာ အသိစိတ္လြတ္လုနီးပါးပင္။
သူမ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴၿပီး အခါခါ ၿပီးေျမာက္ေနေပမဲ့ လိုင္လ္က မယ္ဒီရာ့ကို လႊတ္မေပးေပ။ စိတ္ႂကြေဆးရဲ့ အာနိသင္ေၾကာင့္ သတိရွိရွိေနဖို႔ကလဲ ခက္ခဲလြန္းလွသည္။
"ဟား...မီလီ..."
"အင္း...ဟင္း... မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး.... အဲ့နား..အာ... အား..."
သူမ ဘာေျပာေနမွန္း ေဝခြဲမရျဖစ္ေနရင္းနဲ႔ ပင္ မယ္ဒီရာ ႐ုန္းကန္လိုက္သည္။
ေျပးထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ မယ္ဒီရာ ေျခေထာက္ေတြကို လိုင္လ္ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။ သူ တကယ့္ကို သည္းမခံနိုင္ေတာ့ေပ။ မယ္ဒီရာက ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္။ သူထိုးသြင္းလိုက္တိုင္း ညည္းညဴေနတဲ့ မယ္ဒီရာ့ပုံစံက သူ႔စိတ္ကို နိုးဆြေနသလိုပင္။
"မင္း ထပ္ၿပီး ျငင္းရင္ ကိုယ္ အျပစ္ေပးမွာ"
ခပ္တိုးတိုးဆိုရင္း လိုင္လ္ မယ္ဒီရာ့လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ရင္း ကုတင္ေပၚ ဖိကပ္ထားလိုက္သည္။
သူမရဲ့ ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖိကပ္ထားရင္း ဖြဖြေလး စုပ္ယူလိုက္တာမို႔ မယ္ဒီရာ ျငင္းဆန္ေနရင္းပင္ အရည္ေပ်ာ္သြားရျပန္သည္။
[ဘယ္လိုေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းရတာလဲ]
လိုင္လ္ သူ႔ခါးကို လွုပ္လိုက္တာနဲ႔ သူမက ထပ္႐ုန္းကန္လိုက္ေပမဲ့ ဒီလွုပ္ရွားမွုကပင္ သူမရဲ့ သာယာမွု ျဖစ္လာသည္။
"အား!အား!အား! အရွင္ ထပ္ၿပီး ထပ္ၿပီး.... အား... မရေတာ့ဘူး.... အား... အရွင္မင္းႀကီး!..."
"မရေသးဘူး၊ မၿပီးနဲ႔ဦး...ဟား.... မင္း ကိုယ့္ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ၿပီးရင္... နက္ျဖန္.. အား.. တေနကုန္... တေန႔လုံး... ကိုယ္ မင္းထဲ ထည့္ထားမွာ..."
သူ႔*ီးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထိုးသြင္းရင္း လိုင္လ္ သတိေပးလိုက္သည္။
သူ မခြင့္ျပဳခင္ထိ သူမသာ မၿပီးရင္ မနက္ျဖန္ တေန႔လုံး မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လိုင္လ္က မယ္ဒီရာ့ကို ဆက္စားသုံးေလသည္။
သာယာမွုထဲ နစ္ေမ်ာၿပီး ယုတၱိရွိရွိ မေတြးနိုင္တဲ့ မယ္ဒီရာက ငိုေႂကြးရင္း ညည္းညဴေနသည္။
"ဟင့္အင္း.. မဟုတ္ဘူး... အားးး! အိုးးး! အရမ္းေကာင္းတယ္... အရမ္းေကာင္းေနၿပီ...!! အားးး! ... ထပ္ၿပီး..."
ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ သာယာမွုၾကား နစ္ေမ်ာေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ၿပီးေျမာက္ျခင္းဆီ ထပ္မံေရာက္သြားျပန္သည္။ သူမရဲ့ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံေၾကာင့္ ပိုစိတ္ႂကြေနတဲ့ လိုင္လ္က မယ္ဒီရာ့ကို ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ စီးေျမာျခင္းဆီ ေခၚေဆာင္သြားသည္။
"အားးး..ဟားးး.. အရွင္... အရွင္မင္းႀကီး...အားး.."
"ကိုယ့္္ကို လိုင္လ္လို႔ ေခၚ... "
ခပ္တိုးတိုးဆိုရင္းနဲ႔ပင္ လိုင္လ္ မယ္ဒီရာ့ကို ေခါင္းအစ ေျခအဆုံး စားသုံးေလသည္။ သူက သူမကိုယ္ေပၚ အမွတ္အသားျပဳေနတာျဖစ္ၿပီး ဆံပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းေတာင္မွ သူ မထိေတြ႕ဖူးတဲ့ ေနရာ မရွိေပ။
****