<Unicode>
ကိုးလ်း အိပ်ပျော်နေတဲ့ခိမဲရကိုဆိုဖာပေါ်အသာချပေးလိုက်သည်။ဘယ်လောက်တောင်ပင်ပန်းနေလို့ချီခေါ်လာတာတောင်မသိတဲ့အထိအိပ်နေတာလဲသူစဉ်းစားမရပါ။
ရင်ဘတ်ကနာမည်ကပ်ပြားလေးကိုကြည့်လိုက်တော"ခိမဲရ"တဲ့။လူလေအတိုင်းပဲ ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျနေတဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ပါးမို့မို့လေးကိုမထင်မှတ်ပါပဲ လက်ကိုထိကြည့်လိုက်မိတော့အိကနဲပင်။
"boss နှစ်ချုပ်စာရင်း..."
အခန်းထဲသို့တံခါးမခေါက်ပဲဝင်လာတဲ့စုဇုမဲက ကြမ်းပြင်ပေါ်ငုတ်တုတ်ထိုင်ပီးဆိုဖာပေါ်ကကောင်လေးရဲ့ပါးကိုလက်ညိုးနဲ့ထိုးကြည့်နေတဲ့ကိုးလ်ကြောင့် ကြောင်သွားတော့သည်။
"အဟမ်း!မဝင်ခင်တံခါးခေါက်ရမယ်ဆိုတာနားမလည်ဘူးလား!"
"ဟို ကျမက..."
"ချထားပီးသွားတော့!နောက်တစ်ခါအခန်းထဲဝင်မယ်ဆိုတံခါးခေါက်!"
"ဟုတ်ကဲ့"
အော်ငေါက်ခံလိုက်ရတာကြောင့်စုဇုမဲမျက်နှာကြီးမဲမှောင်ကာပြန်ထွက်လာတော့သည်။အတွင်းရေးမှူးဖြစ်တဲ့သူမကိုတောင်omegaမို့လို့ဆိုပီးတစ်ခန်းထဲအလုပ်စားပွဲမပေးပဲ တခြားအခန်းမှာသာလုပ်စေသည်။သူ့မှာကိုးလ်းအနားကပ်ရဖို့နည်းပေါင်းစုံနဲ့ချဉ်းကပ်ထားရတာ မအောင်မြင်ခဲ့ဘူး။အခွင့်ရေးလေးပေးလာလို့နေရာဝင်ယူလိုက်ပြန်တော့လဲ မယုံကြည်သေး။
အခုကျတော့omegaကောင်လေးကိုသူ့အခန်းထဲကဆိုဖာပေါ့မှာပေးအိပ်တဲ့အပြင် ပါးကိုတောင်တို့ကြည့်နေသေးသည်။သူထိုomegaကောင်လေးကိုသိပ်သိတာပေါ့ ရုံးမှာအဲ့ကောင်လေးလှကြောင်းလူတိုင်းကပြောကြတယ် သူမလဲomegaဖြစ်ပေမယ့် လူတိုင်းကအဲ့ကောင်ကိုသာပိုပီးစိတ်ဝင်စားကြတာကြောင့် မနာလိုနေခဲ့ရတာ။အခုဆိုပိုလို့တောင်မနာလိုဖြစ်နေရပီ။
•°•°•°•°•°•
(hostရေ...ထပါတော့ ရောင်နီလာလှပေါ့🎶)
(အင်းး လင်းတအသံနဲ့နားငြီးတယ်ကွာ)
(ထပါတော့hostရယ် အလုပ်လာပီးအိပ်နေတာhostတစ်ယောက်ပဲ ကျနော်မြင်ဖူးသေးတယ် ထပါတော့ဗျာ ကိုယ်ဘယ်ရောက်နေလဲဆိုတာလေးအရင်ထကြည့်ပါအုံး)
(အင်းး ကျစ် စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ!)
ကိုးလ်းတစ်ယောင်ဆိုဖာပေါ်တွင်လူးလွန့်ကာဆူပုတ်ပီးထလာတဲ့ကောင်လေးကြောင့်အသည်းယားသွားတော့သည်။မသိရင်အိပ်ရေးမဝတဲ့ကလေးလေးစိတ်ကောက်နေသလိုပင်။ခုထိသူ့ကိုမမြင်သေးပဲမျက်လုံးကိုလက်လေးတေနဲ့ပွတ်သပ်နေတာကြောင့် အနားသွားကာထိုလက်လေးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပီး...
"မပွတ်နဲ့လေ မျက်စိတေနာသွားမှာပေါ့"
ထိုတော့မှကောင်းကောင်းမျက်လုံးလေးပွင့်လာပီးသူ့ကိုကြည့်ကာမျက်လုံးလေးပြူးသွားတော့သည်။
"ceo!ဟို ဟိုလေ"
"အိပ်ရေးမဝသေးဘူးလား ချာတိတ် မင်းလေးအိပ်နေတာနေ့လည်စာစားချိန်တောင်ရောက်တော့မယ်"
"ဗျာ ဟုတ်လား တောင်းပန်ပါတယ် ဒါနဲ့ကျနော်ဘယ်လိုဒီကိုရောက်လာတာလဲ"
"ချာတိတ် စားပွဲပေါ်မှောက်အိပ်နေလို့ကိုယ်ခေါ်လာတာ"
"အားနာလိုက်တာဗျာ တောင်းပန်ပါတယ်"
"မလိုပါဘူး ချာတိတ်ကအရမ်းအအိပ်မက်တယ်ထင်တယ်"
"မဟုတ်ပါဘူး ကျနော်ကကိုယ်ဝန်ဆိပ်တက်နေတာပါ"
"ဟင်!ကိုယ် ကိုယ်ဝန်?"
"ဟုတ်တယ်ဗျ ၄လရှိနေပီ ၅လနားကပ်နေပီ သိပ်တော့မသိသာသေးဘူး ဒီမှာလေ"
ခိမဲရကသူ့ရဲ့ယူနီဖောင်းလေးကိုလှန်ပြလိုက်တော့ပေါ်လာတဲ့ဗိုက်လေးကခပ်ဖောင်းဖောင်းလေး။လုံးလုံးလေးနဲ့ချစ်ဖို့ကောင်းပေမယ့် သူ့မှာမရယ်နိုင်တော့။သူ့စိတ်ထဲငိုချင်လာသလိုလို ဝမ်းနည်းသလိုလိုကြီးဖြစ်လာသည်။
"ဟို ကလေးအဖေကရော"
"...."
ထိုကောင်လေးရဲ့မျက်နှာကညှိုးကျသွားပီး...
"မရှိဘူး"
"ဟင်?"
"ကလေးအဖေကမရှိဘူး"
"တော်ပါသေးရဲ့"
"ဗျာ?"
"အော် ဟိုဟာ ကလေးအဖေကဆုံးသွားတာလား"
"မသိဘူး"
"ဟင်!"
"မသိဘူးလို့!အ ဟင့် ဟင့် ဘာလို့အတင်းလာမေးနေတာလဲလို့!"
"မ မငိုပါနဲ့ ဟုတ်ပီ ကိုယ်မမေးတော့ဘူးနော် မငိုပါနဲ့"
(မာယာများလိုက်တဲ့လူ့လောကကြီးပါလား)
(ငါဘယ်လိုနေနေငါ့လူကြီးကချစ်တယ်)
(🙂)
<Zawgyi>
ကိုးလ္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ခိမဲရကိုဆိုဖာေပၚအသာခ်ေပးလိုက္သည္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းေနလို႔ခ်ီေခၚလာတာေတာင္မသိတဲ့အထိအိပ္ေနတာလဲသူစဥ္းစားမရပါ။
ရင္ဘတ္ကနာမည္ကပ္ျပားေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ"ခိမဲရ"တဲ့။လူေလအတိုင္းပဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ရင္း ပန္းေရာင္သန္းေနတဲ့ပါးမို႔မို႔ေလးကိုမထင္မွတ္ပါပဲ လက္ကိုထိၾကည့္လိုက္မိေတာ့အိကနဲပင္။
"boss ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္း..."
အခန္းထဲသို႔တံခါးမေခါက္ပဲဝင္လာတဲ့စုဇုမဲက ၾကမ္းျပင္ေပၚငုတ္တုတ္ထိုင္ပီးဆိုဖာေပၚကေကာင္ေလးရဲ႕ပါးကိုလက္ညိဳးနဲ႔ထိုးၾကည့္ေနတဲ့ကိုးလ္ေၾကာင့္ ေၾကာင္သြားေတာ့သည္။
"အဟမ္း!မဝင္ခင္တံခါးေခါက္ရမယ္ဆိုတာနားမလည္ဘူးလား!"
"ဟို က်မက..."
"ခ်ထားပီးသြားေတာ့!ေနာက္တစ္ခါအခန္းထဲဝင္မယ္ဆိုတံခါးေခါက္!"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေအာ္ေငါက္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္စုဇုမဲမ်က္ႏွာႀကီးမဲေမွာင္ကာျပန္ထြက္လာေတာ့သည္။အတြင္းေရးမႉးျဖစ္တဲ့သူမကိုေတာင္omegaမို႔လို႔ဆိုပီးတစ္ခန္းထဲအလုပ္စားပြဲမေပးပဲ တျခားအခန္းမွာသာလုပ္ေစသည္။သူ့မွာကိုးလ္းအနားကပ္ရဖို႔နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ခ်ဥ္းကပ္ထားရတာ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။အခြင့္ေရးေလးေပးလာလို႔ေနရာဝင္ယူလိုက္ျပန္ေတာ့လဲ မယံုၾကည္ေသး။
အခုက်ေတာ့omegaေကာင္ေလးကိုသူ႔အခန္းထဲကဆိုဖာေပါ့မွာေပးအိပ္တဲ့အျပင္ ပါးကိုေတာင္တို႔ၾကည့္ေနေသးသည္။သူထိုomegaေကာင္ေလးကိုသိပ္သိတာေပါ့ ရံုးမွာအဲ့ေကာင္ေလးလွေၾကာင္းလူတိုင္းကေျပာၾကတယ္ သူမလဲomegaျဖစ္ေပမယ့္ လူတိုင္းကအဲ့ေကာင္ကိုသာပိုပီးစိတ္ဝင္စားၾကတာေၾကာင့္ မနာလိုေနခဲ့ရတာ။အခုဆိုပိုလို႔ေတာင္မနာလိုျဖစ္ေနရပီ။
•°•°•°•°•°•
(hostေရ...ထပါေတာ့ ေရာင္နီလာလွေပါ့🎶)
(အင္းး လင္းတအသံနဲ႔နားၿငီးတယ္ကြာ)
(ထပါေတာ့hostရယ္ အလုပ္လာပီးအိပ္ေနတာhostတစ္ေယာက္ပဲ က်ေနာ္ျမင္ဖူးေသးတယ္ ထပါေတာ့ဗ်ာ ကိုယ္ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာေလးအရင္ထၾကည့္ပါအံုး)
(အင္းး က်စ္ စိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ!)
ကိုးလ္းတစ္ေယာင္ဆိုဖာေပၚတြင္လူးလြန္႔ကာဆူပုတ္ပီးထလာတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္အသည္းယားသြားေတာ့သည္။မသိရင္အိပ္ေရးမဝတဲ့ကေလးေလးစိတ္ေကာက္ေနသလိုပင္။ခုထိသူ႔ကိုမျမင္ေသးပဲမ်က္လံုးကိုလက္ေလးေတနဲ႔ပြတ္သပ္ေနတာေၾကာင့္ အနားသြားကာထိုလက္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲယူလိုက္ပီး...
"မပြတ္နဲ႔ေလ မ်က္စိေတနာသြားမွာေပါ့"
ထိုေတာ့မွေကာင္းေကာင္းမ်က္လံုးေလးပြင့္လာပီးသူ႔ကိုၾကည့္ကာမ်က္လံုးေလးျပဴးသြားေတာ့သည္။
"ceo!ဟို ဟိုေလ"
"အိပ္ေရးမဝေသးဘူးလား ခ်ာတိတ္ မင္းေလးအိပ္ေနတာေန့လည္စာစားခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေတာ့မယ္"
"ဗ်ာ ဟုတ္လား ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒါနဲ႔က်ေနာ္ဘယ္လိုဒီကိုေရာက္လာတာလဲ"
"ခ်ာတိတ္ စားပြဲေပၚေမွာက္အိပ္ေနလို႔ကိုယ္ေခၚလာတာ"
"အားနာလိုက္တာဗ်ာ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မလိုပါဘူး ခ်ာတိတ္ကအရမ္းအအိပ္မက္တယ္ထင္တယ္"
"မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္ကကိုယ္ဝန္ဆိပ္တက္ေနတာပါ"
"ဟင္!ကိုယ္ ကိုယ္ဝန္?"
"ဟုတ္တယ္ဗ် ၄လ႐ွိေနပီ ၅လနားကပ္ေနပီ သိပ္ေတာ့မသိသာေသးဘူး ဒီမွာေလ"
ခိမဲရကသူ႔ရဲ႕ယူနီေဖာင္းေလးကိုလွန္ျပလိုက္ေတာ့ေပၚလာတဲ့ဗိုက္ေလးကခပ္ေဖာင္းေဖာင္းေလး။လံုးလံုးေလးနဲ႔ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ သူ႔မွာမရယ္ႏိုင္ေတာ့။သူ႔စိတ္ထဲငိုခ်င္လာသလိုလို ဝမ္းနည္းသလိုလိုႀကီးျဖစ္လာသည္။
"ဟို ကေလးအေဖကေရာ"
"...."
ထိုေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကညႇိဳးက်သြားပီး...
"မ႐ွိဘူး"
"ဟင္?"
"ကေလးအေဖကမ႐ွိဘူး"
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕"
"ဗ်ာ?"
"ေအာ္ ဟိုဟာ ကေလးအေဖကဆံုးသြားတာလား"
"မသိဘူး"
"ဟင္!"
"မသိဘူးလို႔!အ ဟင့္ ဟင့္ ဘာလို႔အတင္းလာေမးေနတာလဲလို႔!"
"မ မငိုပါနဲ႔ ဟုတ္ပီ ကိုယ္မေမးေတာ့ဘူးေနာ္ မငိုပါနဲ႔"
(မာယာမ်ားလိုက္တဲ့လူ႔ေလာကႀကီးပါလား)
(ငါဘယ္လိုေနေနငါ့လူႀကီးကခ်စ္တယ္)
(🙂)