<Unicode>
"ကောင်းရောပဲ နင်မြူစွယ်ကောင်းလွန်းလို့အိမ်ပေါ်ကပါဆင်းရပီ!"
"မာမီရာ ညစ်နေရတဲ့ကြားတဲ့နားမပူစမ်းပါနဲ့!!"
"ဟဲ့ ငါပြောတာမှားလား တော်သေးတာပေါ့ ကိုကြီးရှိနေလို့ငါတို့နေစရာမပျောက်တာ ငါကမွေးထားပေလို့သာပဲငါ့နဲ့တစက်မှကိုမတူဘူး!"
"မာမီ့လူကြီးကရောသူ့မိန်းမကိုလွန်ဆန်ရဲလို့လား ခုတောင်သူ့အိမ်ကိုမခေါ်ပဲတိုက်ခန်းပဲငှါးပေးထားတာကို"
"အဲ့တာကြောင့်နင့်ကိုအားကိုးမိတာပေါ့ အလကားဘာမှသုံးစားမရဘူး မွေးထားတာဗိုက်နာတာပဲအဖတ်တင်တယ် တော်ပီ အခုကစပီးငါခိုင်းတဲ့အတိုင်းပဲလုပ်တော့ အားလုံးကိုငါစီမံမယ် စည်းစိမ်တေကငါတို့အပိုင်ပဲဖစ်ရမယ်"
"စည်းစိမ်တေရောကိုကိုကပါသမီးအပိုင်ဖြစ်စေရမယ် ဟက်!"
•°•°•°•°•°•°•°•°
"ဟို သတောင်းစားကြီးငါ့ကိုတစ်ရက်ပဲလာချော့ပီးဒီနေ့ပေါ်မလာသေးဘူး!"
စိမ့်စမ်းရေနဂိုအကျင့်အတိုင်းခြေထောက်ကိုမြေကြီးနဲ့ဆောင့်နေတော့သည်။
"ချာတိတ်~"
ရင်းနီးတဲ့ခေါ်သံကြောင့်ဝမ်းသာအားရနောက်လှည့်ကြည့်မိတေယ့စိမ့်စမ်းရေမျက်လုံးအပြူးသားဖြစ်သွားတော့သည်။
သက်ပိုင်မျက်နှာဟာမျက်ကွင်းဟောက်ပက်နဲ့နှုတ်ခမ်းတေဖြူဖျော့ပီးတစ်ကိုယ်လုံးသွေးမရှိတော့သယောင်နွမ်းဖတ်နေသည်။နှဖူးမှာလဲအဖျားပျောက်ပလာစတာကြီးကပ်ထားသေးသည်။
"ခ ခဗျားမနေ့ကအကောင်းကြီးပါ ဘယ်ကနေဘယ်လို..."
"အဟွတ် ကိုယ်လဲမသိဘူးချာတိတ်ရယ် ညကရေကိုနောက်ကျမှချိုးလိုက်မိပီးမနက်ကျတော့ခုလိုဖြစ်သွားတော့တာပါပဲ"
တညလုံးမအိပ်ပဲရေပန်းအောက် တမင်ငုတ်တုတ်ထိုင်နေတာဆိုပိုမှန်မယ်။
"ခဗျားရရဲ့လား ခဗျားကြည့်ရတာ လေတိုက်ရင်တောင်လဲတော့မလိုပဲ"
"အဟွတ် ဟွတ် ပြေပါတယ်ချာတိတ်ရယ် အခုချာတိတ်အတန်းချိန်ရှိသေးလားဟင်"
"မရှိတော့ဘူး ပီးပီ"
"အော် ဒါဆိုပြန်မှာမလား ပြန်လေ နောက်ကျနေပါ့မယ်"
"ခဗျားကရော"
"ကိုယ်ကအတန်းချိန်ရှိသေးပေမယ့် မတက်နိုင်တော့လို့ခွင်ယူပီးပြန်မလို့"
"အစကတည်းကနေမကောင်းတာကိုအိမ်မှာပဲနေပေါ့ ခဗျားရဲ့"
"ဟူးး အိမ်မှာနေရင်ပိုအထီးကျန်လို့ပေါ့ချာတိတ်ရယ် အိမ်မှာကိုယ့်ကိုပြုစုမယ့်သူလဲမရှိဘူး တစ်ယောက်ထဲနေနေရမဲ့အတူတူ ကျောင်းလာတော့ချာတိတ်မျက်နှာလေးကိုမြင်ရပီးရောဂါတစ်ဝက်သက်သာတာပေါ့"
ဒုတ် ဒုတ်
*ရှီး!!!ရင်တောင်ခုန်တယ် ဒီလူဘာလား!*
"အဟွတ် ခုလဲဘယ်သူမှမရှိတဲ့အိမ်ကိုပြန်ပီးကိုယ့်ဘာသာပဲပြုစုရအုံးမှာပေါ့လေ ဟူးး အားငယ်လိုက်တာ အဟွတ် အဟွတ်"
ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးပြကာမျက်နှာငယ်လေးနဲ့သက်ပိုင်ကိုကြည့်ရင်းစိမ့်စမ်းရေသနားလာသည်။ဘယ်လောက်ပဲသန်မာတဲ့သူဖြစ်နေပါစေ နေမကောင်းတဲ့အချိန်မှာတော့အားငယ်ကြမှာပဲလေ။စိမ့်စမ်းရေသနားလဲသနားစိတ်လဲပူတာကြောင့်...
"ဟို ကျနော်ခဗျားကိုအဖော်လာလုပ်ပေးရမလား"
"ရပါတယ် ချာတိတ်ရယ် ကိုယ့်ထိုက်နဲ့ကိုယ့်ကံလွှတ်ထားလိုက်ပါကွာ ကိုယ့်ကိုမင်းလေးစိတ်ဆိုးနေသေးတယ်မလား အဟွတ် ကိုယ်အဆင်ပြေ အဟွတ် ပါတယ်"
"ဘယ်မှာပြေနေလိုလဲ ဒီလောက်ချောင်းဆိုးနေတာကို မရှည်နဲ့လာမယ်ဆို လာမယ်ပေါ့!စေတနာကိုမစော်ကားနဲ့!ခဗျားပြန်နှင့် ကျနော်အိမ်မှာအဝတ်စားပြန်ယူအုံးမယ် ခဗျားကိုညလာစောင့်အိပ်ပေးမယ်ကြားလား!"
"ကျေးဇူးပါချာတိတ်ရယ်"
"မလိုပါဘူး ကျနော်ကစိတ်ထားကောင်းတဲ့စွချောကြီးလေ ဟဲဟဲ"
>>>>>>>>
"ဒါကိုယ့်အိမ်ပဲ အထဲဝင်လေချာတိတ်"
ခြံဝန်းအကြီးကြီးထဲကနန်းတော်အလားကျယ်ဝန်းတဲ့တိုက်ခန်းကြီးကြောင့်စိမ့်စမ်းရေပါးစပ်အဟောင်းသား။
*ဇာတ်လိုက်ဖြစ်ရတာကောင်းလိုက်တာကွာ*
<Zawgyi>
"ေကာင္းေရာပဲ နင္ျမဴစြယ္ေကာင္းလြန္းလို့အိမ္ေပၚကပါဆင္းရပီ!"
"မာမီရာ ညစ္ေနရတဲ့ၾကားတဲ့နားမပူစမ္းပါနဲ႔!!"
"ဟဲ့ ငါေျပာတာမွားလား ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကိုျကီး႐ွိေနလို႔ငါတို႔ေနစရာမေပ်ာက္တာ ငါကေမြးထားေပလို႔သာပဲငါ့နဲ႔တစက္မွကိုမတူဘူး!"
"မာမီ့လူျကီးကေရာသူ႔မိန္းမကိုလြန္ဆန္ရဲလို႔လား ခုေတာင္သူ႔အိမ္ကိုမေခၚပဲတိုက္ခန္းပဲငွါးေပးထားတာကို"
"အဲ့တာေၾကာင့္နင့္ကိုအားကိုးမိတာေပါ့ အလကားဘာမွသံုးစားမရဘူး ေမြးထားတာဗိုက္နာတာပဲအဖတ္တင္တယ္ ေတာ္ပီ အခုကစပီးငါခိုင္းတဲ့အတိုင္းပဲလုပ္ေတာ့ အားလံုးကိုငါစီမံမယ္ စည္းစိမ္ေတကငါတို႔အပိုင္ပဲဖစ္ရမယ္"
"စည္းစိမ္ေတေရာကိုကိုကပါသမီးအပိုင္ျဖစ္ေစရမယ္ ဟက္!"
•°•°•°•°•°•°•°•°
"ဟို သေတာင္းစားႀကီးငါ့ကိုတစ္ရက္ပဲလာေခ်ာ့ပီးဒီေန႔ေပၚမလာေသးဘူး!"
စိမ့္စမ္းေရနဂိုအက်င့္အတိုင္းေျခေထာက္ကိုေျမႀကီးနဲ႔ေဆာင့္ေနေတာ့သည္။
"ခ်ာတိတ္~"
ရင္းနီးတဲ့ေခၚသံေၾကာင့္ဝမ္းသာအားရေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတယ့စိမ့္စမ္းေရမ်က္လံုးအျပဴးသားျဖစ္သြားေတာ့သည္။
သက္ပိုင္မ်က္ႏွာဟာမ်က္ကြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ႏႈတ္ခမ္းေတျဖဴေဖ်ာ့ပီးတစ္ကိုယ္လံုးေသြးမ႐ွိေတာ့သေယာင္ႏြမ္းဖတ္ေနသည္။ႏွဖူးမွာလဲအဖ်ားေပ်ာက္ပလာစတာႀကီးကပ္ထားေသးသည္။
"ခ ခဗ်ားမေန႔ကအေကာင္းႀကီးပါ ဘယ္ကေနဘယ္လို..."
"အဟြတ္ ကိုယ္လဲမသိဘူးခ်ာတိတ္ရယ္ ညကေရကိုေနာက္က်မွခ်ိဳးလိုက္မိပီးမနက္က်ေတာ့ခုလိုျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ"
တညလံုးမအိပ္ပဲေရပန္းေအာက္ တမင္ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာဆိုပိုမွန္မယ္။
"ခဗ်ားရရဲ႕လား ခဗ်ားၾကည့္ရတာ ေလတိုက္ရင္ေတာင္လဲေတာ့မလိုပဲ"
"အဟြတ္ ဟြတ္ ေျပပါတယ္ခ်ာတိတ္ရယ္ အခုခ်ာတိတ္အတန္းခ်ိန္႐ွိေသးလားဟင္"
"မ႐ွိေတာ့ဘူး ပီးပီ"
"ေအာ္ ဒါဆိုျပန္မွာမလား ျပန္ေလ ေနာက္က်ေနပါ့မယ္"
"ခဗ်ားကေရာ"
"ကိုယ္ကအတန္းခ်ိန္႐ွိေသးေပမယ့္ မတက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ခြင္ယူပီးျပန္မလို႔"
"အစကတည္းကေနမေကာင္းတာကိုအိမ္မွာပဲေနေပါ့ ခဗ်ားရဲ႕"
"ဟူးး အိမ္မွာေနရင္ပိုအထီးက်န္လို႔ေပါ့ခ်ာတိတ္ရယ္ အိမ္မွာကိုယ့္ကိုျပဳစုမယ့္သူလဲမ႐ွိဘူး တစ္ေယာက္ထဲေနေနရမဲ့အတူတူ ေက်ာင္းလာေတာ့ခ်ာတိတ္မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ရပီးေရာဂါတစ္ဝက္သက္သာတာေပါ့"
ဒုတ္ ဒုတ္
*႐ွီး!!!ရင္ေတာင္ခုန္တယ္ ဒီလူဘာလား!*
"အဟြတ္ ခုလဲဘယ္သူမွမ႐ွိတဲ့အိမ္ကိုျပန္ပီးကိုယ့္ဘာသာပဲျပဳစုရအံုးမွာေပါ့ေလ ဟူးး အားငယ္လိုက္တာ အဟြတ္ အဟြတ္"
ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးျပကာမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔သက္ပိုင္ကိုၾကည့္ရင္းစိမ့္စမ္းေရသနားလာသည္။ဘယ္ေလာက္ပဲသန္မာတဲ့သူျဖစ္ေနပါေစ ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့အားငယ္ၾကမွာပဲေလ။စိမ့္စမ္းေရသနားလဲသနားစိတ္လဲပူတာေၾကာင့္...
"ဟို က်ေနာ္ခဗ်ားကိုအေဖာ္လာလုပ္ေပးရမလား"
"ရပါတယ္ ခ်ာတိတ္ရယ္ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ကိုယ့္ကံလႊတ္ထားလိုက္ပါကြာ ကိုယ့္ကိုမင္းေလးစိတ္ဆိုးေနေသးတယ္မလား အဟြတ္ ကိုယ္အဆင္ေျပ အဟြတ္ ပါတယ္"
"ဘယ္မွာေျပေနလို္လဲ ဒီေလာက္ေခ်ာင္းဆိုးေနတာကို မ႐ွည္နဲ႔လာမယ္ဆို လာမယ္ေပါ့!ေစတနာကိုမေစာ္ကားနဲ႔!ခဗ်ားျပန္ႏွင့္ က်ေနာ္အိမ္မွာအဝတ္စားျပန္ယူအံုးမယ္ ခဗ်ားကိုညလာေစာင့္အိပ္ေပးမယ္ၾကားလား!"
"ေက်းဇူးပါခ်ာတိတ္ရယ္"
"မလိုပါဘူး က်ေနာ္ကစိတ္ထားေကာင္းတဲ့စြေခ်ာႀကီးေလ ဟဲဟဲ"
>>>>>>>>
"ဒါကိုယ့္အိမ္ပဲ အထဲဝင္ေလခ်ာတိတ္"
ျခံဝန္းအႀကီးႀကီးထဲကနန္းေတာ္အလားက်ယ္ဝန္းတဲ့တိုက္ခန္းႀကီးေၾကာင့္စိမ့္စမ္းေရပါးစပ္အေဟာင္းသား။
*ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ရတာေကာင္းလိုက္တာကြာ*