CHAPTER 10: Condition
Crystal Leigh's P.O.V.
"Crystal!" Napalingon ako sa biglang tumawag ng pangalan ko. Nakita ko si Gia na papalapit sa gawi ko. "Mag-isa ka lang?" she asked as she sat down next to me sa bench kung saan ako nakaupo ngayon.
I nodded at her. "Yeah." Nasa quadrangle ako ngayon at mag-isa lang ako. Sina Molly at Remi kasi ay may pinuntahan lang saglit.
"Where are your friends?"
"They just went somewhere."
"I see."
"By the way, ano nga pala ang ginagawa mo rito? I mean kanina naglalaro ka ng volleyball, ah?" tanong ko sa kaniya na itinuro ko pa iyong mga naglalarong estudyante hindi kalayuan sa amin.
"Ahh... Inalis kasi nila ako sa laro eh, hehe."
"Huh? Bakit naman?"
"As usual, they don't like me. Kaya ayaw nila akong kalaro..." natatawang usal niya pero alam kong may nakatagong lungkot sa likod no'n.
"W-Why?" nag-aalangan kong tanong. Hindi ko kasi alam kung paano ako magre-response sa kaniya lalo na at aware ako sa nangyayari.
"Maybe, they find me more beautiful and smarter than them, that's why." Muli siyang natawa. But I know that she's just trying to lighten up the mood.
"Yeah, siguro nga," natatawang sang-ayon ko.
"Ikaw ba, Crystal?"
"Huh?"
"Ni minsan ba, hindi mo rin ako nagustuhan?"
Nagulat ako sa tanong niya. "W-What do you mean?"
"I mean, tulad nila naging hate mo rin ba ako?"
'Yon pala ang ibig niyang sabihin.
Umiling ako sa kaniya. "Nope. Why would I hate you?"
"Kasi karamihan sa kanila ayaw sa akin. Obviously, they hate my personality or maybe they really hate me as who I am." Tipid siyang ngumiti at nakatitig lang ang mga mata niya sa mga naglalaro na kanina ay kalaro niya.
"Huwag mo ngang isipin 'yan." Hinawakan ko siya sa balikat. "There's nothing wrong with you. There's nothing to hate about you." Sinubukan kong palakasin ang loob niya.
"Maybe there is... Kasi it's impossible naman na maging hate nila ako without any reason, right?"
"Aish, 'wag ka ngang magsalita nang ganyan. Alam mo siguro nagkamali lang sila nang pagkakakilala sa 'yo. For me, you're a nice person, you're unique, and especial."
"Don't overfeed me with your jokes, Crystal," she then laughed again as if there's something funny in what I just said.
"I'm not a joker nor a liar," I said in a serious tone na nagpatigil sa kaniya. "Look, those people who hated you don't even know you enough. They don't even know what kind of person you are, and what's inside your heart. You don't have to feed your mind with such things, as if you're the cruelest person ever." Umiling-iling naman ako.
"Well, what other people might say really doesn't matter to me. As long as there's still a person like you that appreciates my existence." She smiled at me genuinely so I did.
"Crystal!" Sabay kaming napalingon nang muli na namang may tumawag sa pangalan ko. I saw Remi with Molly walking toward my direction.
Nang makalapit na sila sa amin ay nagtatakang tiningnan nila si Gia.
"Bakit kasama mo siya?" masungit na tanong ni Remi sa akin patukoy kay Gia.
"Ahh-"
"Ahm, Crystal," pigil ni Gia sa akin nang akmang sasagot pa lang ako. "I'll go ahead na. It was nice talking to you. See you later!" nakangiting paalam niya sa akin at nagsimula nang maglakad palayo.
Remi sighed. "Anong meron?" she asked as she sat down beside me kung saan din umupo si Gia kanina. Umupo naman sa kabila ko si Molly.
"Wala naman. We just had a small talk."
"Ano naman ang pinag-usapan n'yo?" usisa niya sa walang ganang tono.
"Remi, stop asking," seryosong sabat ni Molly. Mukhang seryoso silang dalawa. Ano kayang nangyari?
Wala nang nagsalita pa sa amin at nanatili lang kaming tahimik na tatlo hanggang sa marinig namin ang tunog ng bell.
HABANG NAG-DI-DISCUSS ang teacher namin ay napahawak ako sa dibdib ko nang biglang makaramdam ako ng sakit. Bigla na namang sumikip ang dibdib ko.
"Hey, Crystal, are you okay?" pabulong na tanong ni Molly sa akin.
Lumingon ako sa kaniya at tipid na ngumiti. "Yeah, I'm okay."
"Are you sure?" Nakatingin siya sa kamay ko na nasa chest ko pa rin. Agad ko namang inalis ang kamay ko mula sa dibdib ko at umayos ng upo.
"Yup," sagot ko lang. May bahid ng pag-aalala sa mukha niya pero hindi ko na lang iyon pinansin at tinuon na lang muli ang atensiyon ko sa guro namin.
Naging maayos naman ang pakiramdam ko hanggang sa natapos ang klase. Nagpaalam ako kina Molly at Remi na pupunta muna ako ng library at mauna na silang umuwi sa akin. Si Akira naman hindi ko na rin siya nakita, siguro umuwi na rin siya agad. Bigla ko namang naalala 'yong bond namin kahapon. Kahapon na kaming dalawa lang, masaya siyang kasama at talagang nag-enjoy akong kasama siya.
Matapos ang ilang minutong nilaan ko sa library ay agad na rin akong lumabas ng school. Nang bigla na namang sumagi sa isipan ko 'yong dalawang strangers. Mag-isa lang ako ngayon, nandiyan kaya sila? Pero ano ba kasi talagang kailangan nila sa 'kin?!
Sa oras na makalabas ako ng gate ay binilisan ko ang lakad ko. Siguro wala sila. Hays, imposible naman na araw-araw nila akong aabangan.
Ang kaninang ginhawang naramdaman ko ay napalitan ng kaba at takot nang makarinig ako ng mga tunog ng hakbang sa likuran ko. Mabilis akong naglakad. Ngunit, bigla ring bumibilis ang hakbang no'ng taong nasa likuran ko. Iginala ko ang paningin ko sa paligid at nagbabakasakaling may mahagip akong tao na puwede kong mahingian ng tulong. Subalit, sa kasamaang palad ay wala akong nakitang maski anino ng kung ano mang nilalang.
Nilakasan ko ang loob ko at dinoble pa ang bilis ng lakad ko. Kaya lang lalo lang lumalakas ang tunog ng mga hakbang sa likuran ko. Ibig sabihin ay papalapit na sila sa akin.
Napalunok ako at buong tapang ko silang hinarap. "Ano ba talagang kailangan niyo sa 'kin?!"
"Hey!"
Napakurap ako ng ilang beses nang mapagtanto kong hindi ito 'yong mga lalaking laging nag-aabang sa akin.
"Ikaw?"
"Yeah, it's me again."
Si Haru. Kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag.
"Sorry, if I scared you."
"It's okay. I thought you were those stalkers again."
"About that... Actually, I saw them."
"What? You saw them?"
"Yes, and they're actually after you."
Dahil sa sinabi niya ay napatingin ako sa likuran niya at nakita ko ang dalawang lalaking palagi kong tinatakasan.
"Hey!" sigaw nila habang naglalakad nang mabilis patungo sa kinatatayuan namin.
"Maitta na. Komatta na!" Oh crap! he scowled. Bigla naman niyang hinawakan ang kamay ko at tumakbo. Hindi ako naka-react agad dahil ganito rin ang nangyari no'ng nakaraan. Naging baliktad lang ang sitwasyon dahil siya naman ang humihila sa 'kin ngayon.
Without me knowing, my feet are already running simultaneously as his. Hindi ganoon kabilis ang takbo namin, marahil ay dume-depende siya sa bilis ng pagtakbo ko. Pero sapat na ang bilis namin para matakasan iyong dalawang iyon.
Nag-iba kami ng daan at patuloy pa rin kami sa pagtakbo hanggang sa may nakita kaming isang bench. Huminto na kami sa pagtakbo at umupo roon. Hindi ko na rin nakita 'yong dalawang lalaking iyon, siguro natakasan na naman namin ulit sila.
Hays, mga lalaki ba talaga sila?
Pero ayos na rin iyon. Besides, hindi ko sila kilala. And I don't know what they are capable of doing.
Nang makaupo ako sa bench ay muli akong napahawak sa dibdib ko.
It hurts...
Inalis ko ang straps ng bag ko mula sa mga balikat ko at kinuha mula roon ang medicines ko. Napapikit ako sa inis nang kunin ko ang empty tumbler ko.
"Here." Inabot ni Haru sa akin ang tumbler niya kaya agad ko namang kinuha iyon. Ininom ko ang gamot ko, pagkatapos ay binalik ko sa kaniya iyong tumbler niya.
"Thank you," I mouthed.
"Feel better?" mayamaya pa ay tanong niya.
"Yeah..."
"Ahm..."
Napalingon ako sa kaniya at hinintay ang kung ano man ang sasabihin niya.
"You're always doing that, aren't you?"
"Huh?"
"Escaping from those two..."
"Ahh, yeah."
"Didn't you even bother to ask for help from the guards?"
"I just don't want other people to get involved. This is nothing serious, after all."
"But, it's all about your safety." Sandali siyang tumikhim. "Do your parents know about this?"
"Actually, nope. I don't want them to be worried."
"But they will be more worried when they find out."
"That's why, I didn't even tell anyone even my friends."
Well, except Akira.
Hindi puwedeng malaman nina Molly at Remi 'to, lalo na si Molly at 'yong guards. Dahil malamang kapag nalaman nila ito paniguradong makakarating ito kina Mom and Dad. At kapag nangyari iyon baka mas lalo lang silang mag-alala. Baka hindi na nila ako hayaan na bumukod at mamuhay nang mag-isa.
"But why?" he sounds disappointed.
"I can handle myself," I just answered firmly.
"Really? With your condition, you just can't..." hindi niya naituloy ang sasabihin niya nang bigla ko siyang tingnan nang matalim.
"Don't underestimate me. Besides, you don't even know me."
"I know, but that's not what I meant to say."
Naiintindihan ko naman ang pinupunto niya pero ayoko lang talagang isipin ng iba na gano'n ako kahina. Even just for once, I want to prove to others and to myself that I can manage. Simula bata pa ako, lagi na lang may body guard or yaya na nakabuntot sa akin. Especially my parents. Naiintindihan ko 'yon, kaya lang gusto ko rin maranasan na ako naman ang po-protekta sa sarili ko mismo.
"I need to go," paalam ko nang tumayo ako mula sa pagkakaupo.
"Wait!"
"Naze?" Why? I asked.
"I'll bring you home."
Tinaasan ko siya ng kilay. "Are we even close enough for you to do that?" I asked sarcastically that made him gaped.
"G-Gomennasai," I-I'm sorry, he apologized in a polite manner.
"Arigatou Gozaimasu," Thank you. Matapos kong sabihin iyan ay tinalikuran ko na siya at naglakad na ako palayo.
When I got home, I immediately lay on my bed. I still don't feel better yet. These past few days, my condition has gotten worse. So, I always bring my medicine with me, just in case... I'm ready.
***
- CheerlessAngel