បន្ទាប់ពីអង្គុយកំដរជេក៍ឃីញុាំការ៉េមហើយជុងហ្គុកកំពុងតែសម្លឹងក្មេងនេះមិនដាក់ភ្នែកហាក់មានអារម្មណ៍មួយមិនស្ងប់កើតឡើងតើវាជាអារម្មណ៍ស្អីអោយប្រាកដ?នាយពិតជាមិនយល់នាយទើបតែជួបគេលើកទីមួយទេហេតុអីក៏សប្បាយចិត្តពេលឃើញគេញុាំ?ថែមទាំងញញឹមដោយមិនដឹងខ្លួនទៀតចំណែកអែលវិនតាមមើលជុងហ្គុកក៏គិតថានាយចម្លែកដែរប៉ុន្តែក៏អាចឃើញនាយញញឹមបានខុសពីរាល់ដង។អែលវិនមើលតាមភ្នែកជុងហ្គុកកំពុងមើលទៅជេក៍ឃីកំពុងញុាំការ៉េមស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថាដូចជាធ្លាប់ឃើញក្មេងម្នាក់នេះនៅឯណាតែមិនចាំសោះ។
"ឆ្អែតហើយបាទ"ជេក៍ឃីញុាំអស់លិតមាត់មុននឹងងាកមកនិយាយជាមួយជុងហ្គុកវិញព្រោះតែនាយជាអ្នកនាំមកក៏ដូចជាសន្យាថាប៉ាវញុាំការ៉េមព្រោះគេអត់មានលុយម៉ាក់គេទើបមានតែពេលនេះវង្វេងបាត់ហើយមានលុយឯណាអោយគេមានតែហៅនាយនឹងឯងឯជុងហ្គុកញញឹមមុននឹងសួរ
"ឆ្អែតហើយមែនទេ?"
"បាទ"ជេក៍ឃីងក់ក្បាលអង្អែលពោះបញ្ជាក់ថាឆ្អែតវាជាកាយវិការមួយដែលគេតែងតែបង្ហាញទៅម៉ាក់ៗពេលញុាំបាយរួចចំណែកជុងហ្គុកអស់សំណើចញីសក់គេតិចទើបលើកពរគេទៅគិតលុយដោយហូតកាតខ្មៅអោយអ្នកលក់គិតលុយ។ពេលរួចរាល់នាយក៏ពរគេចេញទៅដើម្បីរកម៉ាក់ៗមកដល់ខាងក្រៅក៏មានមនុស្សពីរអ្នកចាំជាស្រេចនោះគឺអង្គរក្សថេយ៉ុងនឹងឯង។
"អ្នកប្រុសតូចអ្នកនាងអោយមកទទួល"ស្ទេវិនអង្គរក្សដែលជាប្អូនជំនិតយ៉ុនហ្គីនិយាយឡើងមុននឹងឈោងដៃទៅយកជេក៍ឃីតែជុងហ្គុកមិនអោយនាយមិនទុកចិត្តខ្លាចជាពពួលចាប់ក្មេងទើបនាយមិនទាន់អោយចាំជេក៍ឃីយល់ព្រមទើបនាយអោយគេយកក្មេងនេះទៅ។
"ចុះម៉ាក់នៅឯណា?"
"អ្នកនាងជាប់និយាយទូរស័ព្ទនៅក្នុងឡានចាំអ្នកប្រុសតូចមុនគាត់ក៏អោយខ្ញុំមកទទួល"ស្ទេវិន
និយាយទាំងទឹកមុខធម្មតាវាជាទម្លាប់ទៅហើយៗកាយវិការជុងហ្គុកមុននេះគេមិនបានប្រកាន់ទង្វើនេះអាចបញ្ជាក់ហើយថានាយចង់ការពារអ្នកប្រុសរបស់គេ
"គេជានរណា?ឯងស្គាល់គេមែនទេ?"ជុងហ្គុកងាកមកសួរជេក៍ឃីវិញព្រោះមើលទៅឆ្លងឆ្លើយគ្នាដូចមនុស្សស្គាល់គ្នាប្រហែលជាអង្គរក្សពិតមែនហើយមើលទៅ
"គាត់ជាអង្គរក្សម៉ាក់ដែលអ៊ុំស្លេកបញ្ជាមកអោយការពារខ្ញុំនិងម៉ាក់"ជេក៍ឃីបូញមាត់ឆ្លើយជាមួយជុងហ្គុកទើបជុងហ្គុកងក់ក្បាលរាងចង់សើចបន្តិចឈ្មោះមួយគគោមិនដាក់ទៅដាក់ឈ្មោះស្លេក?ចម្លែកមែន
"ត្រូវហើយឯងឈ្មោះអី?"
"ជេក៍ឃីបាទ!ចុះលោកពូ?"
"ជុងហ្គុក!ឯងសង្ហារខ្លាំងណាស់ដឹងទេអាល្អិត?ប៉ាម៉ាក់ឯងប្រហែលជាស្អាតៗហើយមើលបានជាមានកូនប្រុសសង្ហារក្លាហានបែបនេះបើមាននិស្ស័យពួកយើងនឹងជួបគ្នាទៀត"ជុងហ្គុក
និយាយសរសើរជេក៍ឃីដោយមិនដឹងខ្លួនមនុស្សនាយមិនសូវចូលចិត្តនិយាយច្រើននោះទេលើកនេះថែមទាំងសរសើរថែមទៀត(គាត់សរសើរខ្លួនឯង🗿)
"លោកពូក៏សង្ហារដូចគ្នាហិហិ....បើខ្ញុំបានមកកូរ៉េទៀតខ្ញុំនឹងតាមរកលោកពូអោយឃើញ"ជេក៍ឃីញញឹមតបជុងហ្គុកគេមិភ្លេចបាយនោះទេព្រោះនាយបានប៉ាវការ៉េមហើយថែមទាំងបានជួយគេទៀត។បន្ទាប់ពីនិយាយសំណេះសំណា
លគ្នាហើយទើប
"នេះ!ពូទៅសិនហើយ"ជុងហ្គុកហុចជេក៍ឃីអោយស្ទេវិនរួចទើបនិយាយលាក្មេងតូចដែលសម្លឹងមកនាយហាក់ដូចមិនដាច់ចិត្តរៀងខ្លួន
"បាយៗលោកពូជុងហ្គុក"ជេក៍ឃីលើកដៃបាយៗនាយមុននឹងត្រូវស្ទេវិនពរយកទៅជុងហ្គុកញញឹមមើលទៅក្មេងតូចដែលចេញទៅទើបនាយដើរទៅចំណតឡានដូចគ្នា
"ចៅហ្វាយ!!ខ្ញុំដូចជាធ្លាប់ឃើញក្មេងម្នាក់នោះនៅឯណាក៏មិនដឹងស្រពិចស្រពិល"អែលវិនដើរអោយកៀកនឹងជុងហ្គុកទើបនិយាយប្រាប់នាយ
"យើងក៏ចឹងតែនឹកមិនឃើញប៉ុន្តែយើងមានអារម្មណ៍ថាចូលចិត្តគេណាស់"មកដល់ឡានជុងហ្គុកបកមកនិយាយជាមួយអែលវិនទើបចូលឡាន
"ខ្ញុំឃើញថាចៅហ្វាយញញឹមបានដោយសារក្មេងមិននេះ"អែលវិនញញឹមដាក់ជុងហ្គុកមុននឹងឡើងឡាន។អែលវិនបម្រុងមួលកាច់សោស្រាប់តែឃើញថេយ៉ុងនិងក្មេងម្នាក់នៅក្នុងឡានជិះកាត់មុខនាយ។
"អ្នកនាងថេយ៉ុង?!!"អែលវិនសម្លឹងមើលទៅឡានមួយនោះរួចទើបស្រែកនាំអោយជុងហ្គុកប្រញាប់មើលតាមឃើញឡាននោះទៅបាត់ហើយចំណែកអែលវិនស្រាប់តែបើកតាម។
"ស្អីឯងអាអែល?!យើងត្រូវទៅជួបភ្ញៀវឯងបើកទៅណា?!"ជុងហ្គុកជ្រួញចិញ្ចើមដោយសារនាយមើលមិនទាន់ទើបស្តីអោយអែលវិននាយត្រូវទៅជួបភ្ញៀវទៀតហេតុអីក៏បើទៅណាណីនោះវិញ?
"ខ្ញុំឃើញអ្នកនាងថេយ៉ុងក្នុងឡាននោះណាចៅហ្វាយ"អែលវិនប្រញាប់បើកតាមមើលទៅកំពុងបើកចេញទៅផ្លូវវៀងក្រុងប្រហែលចង់ចេញទៅណាហើយមើលទៅ
"ឯងស្រវាំងភ្នែកទេដឹង?បើមិនមែនខាតការងារយើងណ៎ាអាចង្រៃ"
"ខ្ញុំជឿលើភ្នែកអស្ចារ្យរបស់ខ្ញុំចៅហ្វាយអង្គុយអោយស្ងៀមទៅ!បើខុសខាតម្តងមិនអីនោះទេ"អែលវិននិយាយតែមាត់ឯភ្នែកមើលទៅឡាននោះមិនព្រិចខ្លាចតាមមិនទាន់ទោះនាយជំនាញបើកឡានតែបើស្ទះឬក៏ឆ្ងាយអាចតាមមិនទាន់
"តែភ្នែកប្រឡាក់អាចម៌យើងខ្វេះអោយឆ្កែសុីហើយយើងមិនព្រមខាតដោយសារភ្នែកឯងនោះទេ!!"ជុងហ្គុកនិយាយដាក់កូនចៅទាំងមួម៉ៅហើយក៏ព្រមអង្គុយមើលការងារស្ងៀមស្ងាត់អោយអែលវិនបើកតាមឡានខាងមុខជារឿយៗ។
"ពួកយើងទៅណានឹងម៉ាក់?"ជេក៍ឃីដែលស្ងាបម្តងៗក៏សួរម៉ាក់ព្រោះតែបើកឡានយូរហើយមិនឃើញដល់ផ្ទះសោះគេងងុយសឹងស្លាប់ទៅហើយ
"ពួកយើងទៅផ្ទះលោកតាលោកយាយណ៎ាមិនអាចគេងនៅសេអ៊ូលបានទេកូនឃើញមួយសន្ទុះមុនទេ?អ្នកនៅទីនោះគឺគ្រោះថ្នាក់ណាស់បើគេជួយកូនមិនទាន់"ថេយ៉ុងជ្រើសយកការកុហកព្រោះមិនចង់អោយជុងហ្គុកឃើញទើបសម្រេចចិត្តមកដេហ្គូតែម្តង។ដំបូងនាងចង់ទៅគេងនៅខុនដូរយ៉ុនហ្គីតែត្រូវរត់គេចពីជុងហ្គុកទៅដេហ្គូវិញមានតែទីនោះប៉ុណ្ណោះទើបមានសុវិត្ថភាពសម្រាប់នាងហើយនាងគិតថាជុងហ្គុកមិនស្គាល់ផ្ទះនាងនោះទេទើបទៅទីនោះ។
"ម៉ាក់ឃើញ?"
"មានគេថតផុសដឹងទេថាម៉ាក់បារម្ភពីកូនប៉ុណ្ណាលើកក្រោយកុំដើរចេញឆ្ងាយពីម៉ាក់ឮទេ?"
"បាទ!ម៉ាក់ខឹងកូនទេ?"ជេក៍ឃីខាំមាត់លេងដៃរបៀបក្មេងដឹងកំហុសខ្លាចគេខឹងខ្លួន
"ខឹង!ខឹងខ្លាំងណាស់"ថេយ៉ុងធ្វើមុខមាំនាំអោយជេក៍ឃីរកពេបតិចៗព្យាយាមចង់លួងម៉ាក់ៗតែថេយ៉ុងធ្វើមិនខ្វល់
"ហ្ហឹកៗកូនសុំទោសលែងមានលើកក្រោយហើយហឹកៗ"ជេក៍ឃីស្រាប់តែយំចេញមកម៉ាក់មិនដែលខឹងគេនោះទេក៏ម៨នដឹងប្រងើយដាក់គេដែរឃើញបែបនេះមានតែយំដឹងខុសសុំទោសមួយមុខប៉ុណ្ណោះ
"សឺត!!ម៉ាក់ឈប់ខឹងហើយកូនល្អរបស់ម៉ាក់កុំយំទៅមើលម៉ាក់ប្រាប់ថាយ៉ាងមិចហឺម.."ថេយ៉ុងអោបកូនប្រុសមុននឹងលែងចេញជូតទឹកភ្នែកអោយកូនប្រុសសំណព្វតែមួយ
"កូនប្រុសដើមទ្រូង5ហត្ថមិនត្រូវយំនោះទេ"ជេក៍ឃីលើកដៃជូតទឹកភ្នែកឈប់យំមុននឹងតបជាមួយម៉ាក់ៗយ៉ាងហ្មងម៉ាត់។ថេយ៉ុងញញឹមទាញកូនមកអោបម្តងទៀតឃើញទេថាគេឆ្លាតប៉ុណ្ណានាងនិយាយតែម្តងគេក៏ចាំបាន។
#ដេហ្គូ
ថេយ៉ុងនិងកូនធ្វើដំណើរតាំងពីថ្ងៃរហូតដល់ល្ងាចទើបដល់ឯជេក៍ឃីគេងឡើងភ្ញាក់ទៅហើយនាងចូលទៅខាងក្នុងជាមួយកូនប្រុសឯអង្គរក្សពីរអ្នកជញ្ចូនឥវ៉ាន់ឯពីរនាក់ទៀតយាមនៅខាងក្រៅជាមួយកូនចៅលោកគីមខ្លះ។
"អ្នកនាងថេយ៉ុងមកផ្ទះរបស់គាត់ណាចៅហ្វាយ"អែលវិននាយដឹងព្រោះនាយចាំប្រវិត្តថេយ៉ុងច្បាស់ព្រោះនាយជាអ្នកសើបកាលពីដំបូងពេលជុងហ្គុកប្រើអោយគេសើប។
"ជាអូនពិតមែន......អូនត្រឡប់មកវិញហើយ"ជុងហ្គុកសម្លឹងមើលទៅទ្វាផ្ទះដែលនាយធ្លាប់មកមានន័យថាលោកគីមនិងលោកស្រីគីមដឹងថាថេយ៉ុងនៅឯណាកន្លងមកតែគាត់មិនប្រាប់នាយនាំអោយនាយតាមរកនាងមក3ឆ្នាំ។
"ចៅហ្វាយចូលទៅទេ?"អែលវិនឃើញទឹកមុខរបស់ជុងហ្គុកទើបសួរបើនាយចង់ទៅគេស្ម័គ្រជាអ្នកវៃសម្រុកអោយនាយចូល
"អ្នកផ្ទះនោះមិនទទួលយើងទេ"
"សម្រុកចូលទៅចៅហ្វាយ"
"ឯងចង់អោយនាងស្អប់យើងថែមមែនទេ?ឯងទៅសេអ៊ូលនាំហេរ៉ាមកយើងចង់អោយនាងមកនិយាយបកស្រាយ"
"ចៅហ្វាយទៅជាមួយខ្ញុំទេ?"
"យើងនៅទីនេះ"
"ចុះចៅហ្វាយគេងនៅទីណា?បើទីនេះឆ្ងាយពីទីប្រជុំជន?"
"ឯងឆាប់ទៅយើងនឹងចូលទៅទីនោះ!ទោះនាងមិនលើកលែងទោះអោយយើងពេលហេរ៉ាបកស្រាយហើយក៏ដោយយើងគ្រាន់តែចង់ឃើញមុខនាងហើយក៏សង្ឃឹមថានាងអាចរស់នៅមានក្តីសុខជាមួយអ្នកថ្មីយើងក៏អស់ចិត្តហើយ"
"ចៅហ្វាយចូលបានដោយរបៀបមិច?ឆ្លងយប់នេះធ្លាក់ព្រិលហើយណាចៅហ្វាយបើគេមិនអោយចូលគិតយ៉ាងមិច?ទៅជាមួយខ្ញុំវិញសិនក៏បាន"អែលវិននិយាយទាំងបារម្ភបើអ្នកផ្ទះថេយ៉ុងរួមទាំងថេយ៉ុងមិនព្រមជុងហ្គុកមិនត្រូវដេកហាលព្រិលទៅហើយទេហេស?!នាយកំពុងតែស្លេកស្រាប់ផង
"មិនអីទេ!ឯងឆាប់ទៅ"ជុងហ្គុកនិយាយហើយក៏ចុះពីលើឡានដើរតម្រង់ទៅភូមិគ្រឹះលោកគីមតែម្ដងឯអែលវិនបានតែដកដង្ហើមធំបើកឡានចេញទៅសេអ៊ូលដើម្បីយកហេរ៉ាមកទីនេះអោយបានលឿនតាមដែរអាចធ្វើបាន។
"លោកមករកនរណា?!"អង្គរក្សឃើញជុងហ្គុកទើបរហ័សឃាត់
"ខ្ញុំមករកមនុស្សម្នាក់នាងឈ្មោះគីម ថេយ៉ុងលោកជួយហៅនាងអោយមកជួបខ្ញុំបន្តិចបានទេ?"
"ចាំបន្តិច"អ្នកយាមក៏ចូលទៅប្រាប់អ្នកខាងក្នុងដែលកំពុងនិយាយជាមួយប៉ាម៉ាក់ជជែកពីនេះពីនោះមើលទៅគាត់ស្រលាញ់ជេក៍ឃីណាស់
"អ្នកនាងមានមនុស្សមករកទាន"អ្នកយាមផ្ទះចូលមកដល់អោនគោរពមុននឹងនិយាយ
"នរណា?ប្រុសឬស្រី?"លោកស្រីគីមជ្រួញចិញ្ចើមកូនគាត់ទើបតែមកដល់នរណាមករកលឿនយ៉ាងនេះ?ចំណែកថេយ៉ុងក៏ចម្លែកព្រោះតែខ្លួនមិនទាន់បានខលប្រាប់មិត្តៗនោះទេ
"ជាមនុស្សប្រុសបាទ"ថេយ៉ុងក៏ព្រមទៅជាមួយទៅដល់ថេយ៉ុងស្រាប់តែគាំងមិនទាន់បានទៅដល់នាយទេគ្រាន់តែឃើញពីចម្ងាយក៏នាងដឹងហេតុអីនាយដឹងថានាងមកទីនេះ?
"ថេយ៍....."ជុងហ្គុកហៅថេយ៉ុងទាំងញញឹមសប្បាយចិត្តទោះពីចម្ងាយតែនាងស្រស់ស្អាតជាងមុនឆ្ងាយណាស់បម្រុងដើរចូលស្រាប់តែ
"បិទទ្វារ!!កុំអោយគេចូលមកបានអោយសោះ!!"ថេយ៉ុងស្រែកមួយទំហឹងផ្អើលទាំងអ្នកក្នុងអ្នកក្រៅ
"ថេយ៍!!ថេយ៍ស្តាប់បងសិនថេយ៍"ជុងហ្គុករត់ចូលទៅតែអង្គរក្សក៏នាំគ្នាចាប់នាយក្រៀកជាប់។ជុងហ្គុកខំប្រឹងរើចង់ចូលទៅតែមិនបានព្រោះតែអង្គរក្សបីអ្នកចាប់នាយជាប់
"មានរឿងអីនឹងកូន?!"លោកស្រីគីមរហ័សចូលមកសួរនាំឃើញថេយ៉ុងដូចជាភ័យបន្តិចខឹងបន្តិចយ៉ាងមិចមិនដឹង។លោកគីមមិនបានមកមើលព្រោះរវល់មើលចៅ
"គេមកតាមកូនដល់ទីនេះណ៎ាម៉ាក់"ថេយ៉ុងឆ្លើយទាំងមុខមើលមិនយល់នាំអោយលោកស្រីគីមអាចដឹងថាជុងហ្គុកច្បាស់ជាមករកថេយ៉ុង
"មិចមិនអោយបងចូលមកមិនដឹងថាញុាំអីឬនៅទេយប់នេះធ្លាក់ព្រិលផងឆាប់អោយគេចូលមក"លោកស្រីគីមមិនបានស្អប់ជុងហ្គុកតាំងពីដើមគាត់គិតដល់នាយណាស់ណាមួយយប់នេះក៏ចូលដល់ខែត្រជាក់ធ្លាក់ព្រិលបើអោយនាយនៅខាងក្រៅច្បាស់ជាឈឺមិនខាន
"ទេ!!!បើម៉ាក់អោយគេចូលខ្ញុំត្រឡប់ទៅអាមេរិកវិញ"ថេយ៉ុងនិយាយយ៉ាងដាច់ខាតសម្លឹងមុខម៉ាក់
"ថេយ៍!!នេះកន្លងផុតច្រើនឆ្នាំហើយឯងល្មមឈប់ខឹងស្អប់បងហើយបងកែច្រើនណាស់ដើម្បីឯងមានដឹងទេ?ហើយជេក៍ឃីឯងចង់អោយគេគ្មានប៉ារហូតទៅមែនទេ?"លោកស្រីគីមអត់មិនបានគាត់ដឹងពីជុងហ្គុកច្រើនណាស់ព្រោះគាត់ចង់ដឹងថាជុងហ្គុកស្មោះកូនស្រីគាត់ឬក៏អត់ឬគ្រាន់តែតាមរកមួយឆាវហើយក៏ទៅរកស្រីថ្មីជំនួសកូនគាត់តែអត់ទេនាយតាមរកនាងរហូតគាត់ពិតជាចង់ប្រាប់ពីដំណឹងថេយ៉ុងដល់នាយណាស់តែលោកគីមហាមមិនអោយប្រាប់។គាត់ដឹងពីនាយសឹងតែគ្រប់រឿងមិនថារឿងវាយគ្នារហូតដេកពេទ្យគាត់អាណិតគេដែលចាំកូនស្រីគាត់ទាំងដែលកូនស្រីគាត់មានចិត្តស្អប់គេរហូតមក។
"ម៉ាក់មិនបាច់កាន់ជើងគេទេ!!គេធ្វើអ្វីក្រោយខ្នងម៉ាក់ៗមិចនឹងដឹងទៅ?គេជាមនុស្សអាត្មានិយមគ្មានទំនួលខុសត្រូវ!ខ្ញុំស្អប់គេ!!"ថេយ៉ុងនិយាយហើយក៏រត់ឡើងទៅខាងលើទាំងទឹកភ្នែកកំពុងតែស្រក់ព្រោះទប់មិនជាប់ទង្វើនាយទាំងប៉ុន្មានក៏លេចឡើងក្នុងខួរក្បាលនាងវាធ្វើអោយនាងកាន់តែស្អប់នាយថែមទៀត។
"ថេយ៉ុង!!ហឺយ!!!!យ៉ាប់ទាំងឪទាំងកូន!!"លោកស្រីគីមបានតែដកដង្ហើមធំសម្លឹងដំណើរកូនស្រីគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីបាននោះទេតែបើវាហួសហេតុគាត់ក៏ក្រោកជួយ
ងាកមកមើលជុងហ្គុកបន្ទាប់ពីត្រូវកូនចៅយ៉ុនហ្គីចាប់ហើយនាយក៏លុតជង្គង់មុខភូមិគ្រឹះមិនទៅណានោះទេទោះពួកគេដេញស្រែកដាក់ក៏នាយមិនទៅណាដែរ។នាយមិនតបតអ្វីទាំងអស់សុំតែថេយ៉ុងចេញមកជួបនាយតែមួយវិនាទីក៏បាន។
+យប់
ជុងហ្គុកនៅតែបន្តលុតជង្គង់ក្រោមដំណក់ទឹកសន្សើមមុខភូមិគ្រឹះគីមរហូតមិនទៅណានោះទេមិនរអ៊ូប៉ុន្តែនាយកំពុងទ្រាំនឹងភាពឈឺចាប់ដែលកំពុងតែបុកទម្លុះទ្រូងអោយឈឺខ្ទោកៗ។រាត្រីចាប់ផ្តើមត្រជាក់មេឃក៏ចាប់ផ្តើមបង្អុលភ្លៀងមកមួយមេទទឹកជុងហ្គុកជោគមុននឹងអាកាសធាតុធ្លាក់ព្រិលចុះមក ជំងឺជុងហ្គុកមិនអាចអោយវានៅកន្លែងត្រជាក់យូរពេកនោះទេឈាមអាចនឹងកកលើសដើមពេលនេះកំពុងតែធ្វើទុកអោយជុងហ្គុកទ្រាំលែងចង់បានព្រិលធ្លាក់មកពេញសក់អោយសស្គុស
"អ៎ា!!សឺត......ក្អូសៗៗ"ជុងហ្គុកយកដៃខ្ទប់ទ្រូងព្រោះតែឈឺខ្ទោកៗខ្លាំងទៅៗរហូតធ្វើអោយនាយស្ទើរតែដេកក្រាកទៅហើយតែដៃម្ខាងទៀតក៏ទប់ដីមិនអោយខ្លួនដួលវាក៏ធ្វើអោយនាយក្អកខ្លាំងៗព្រោះស្ទះផ្លូវដង្ហើម
"ហឹស!អូនពិតជាមិនចង់ជួបបងពិតមែនឬ?ស្អប់បងណាស់មែនទេ?...."ជុងហ្គុកទប់ការក្អក
មុននឹងសើចចំអកខ្លួនឯងមើលទៅប្រហែលជានាងអស់ចិត្តពីនាយយូរហើយថែមទាំងស្អប់នាយខ្លាំងទៀតផងបានជាសូម្បីមុខក៏នាងមិនចង់ឃើញ
"ក្អូសៗៗ"លើកនេះជុងហ្គុកក្អួតឈាមស្រស់ៗមកតែម្តងដោយសារតែនាយប្រឹងក្អកខ្លាំងគ្រាន់តែឈាមធ្លាក់ដល់ដីមាត់នាយក៏ចាប់ផ្តើមស្លេកខ្លាំងបូករួមទាំងនាយទ្រាំត្រជាក់ក្រោមព្រិលទៀតធ្វើអោយជុងហ្គុកសន្លប់បាត់ស្មារតីព្រោះទប់លែងជាប់ទោះនាយព្យាយាមបើកភ្នែកយ៉ាងណាក៏ដោយ។អ្នកបម្រើចេញមកមើលអាកាសធាតុក៏បានឃើញជុងហ្គុករួមជាមួយឈាមលើព្រិលដូចទឹកកកឈូសចឹង🗿មុខជុងហ្គុកសុទ្ធតែព្រិលព្រោះធ្លាក់មកសឹងតែកប់នាយបាត់អ្នកបម្រើប្រញាប់លើកនាយដាក់ផ្នែកមុខទ្វារមុននឹងយករឿងនេះទៅប្រាប់លោកស្រីគីមនាំអោយគាត់ភ័យយ៉ាងខ្លាំងប្រញាប់អោយពួកគេលើជុងហ្គុកទៅដាក់បន្ទប់យ៉ុនហ្គីពីមុន។
ចំណែលថេយ៉ុងនៅមិនស្ងប់គេមិនលក់ទើបក្រោកចុះមកញុាំទឹកឃើញអ្នកបម្រើមួយកំពុងលើកអ្វីមើលទៅដូចជាលើកមនុស្សទើបនាងប្រញាប់ផឹងទឹកហើយទៅតាមមើល។
+Yoongi Room
"ឆាប់ខលហៅពេទ្យមក"លោកស្រីគីមរៀបចំហៅអ្នកបម្រើទៅប្រើហើយពួកគេក៏ញាប់ដៃជើងរហ័សធ្វើតាមគាត់ប្រាប់
"ស្លាប់ហើយ!!នេះនៅក្រោមព្រិលរហូតតែម្តងម្តេចក៏ស៊ូដើម្បីកូនស្រីសំអុយរបស់ម៉ាក់យ៉ាងនេះ!!ក្តៅខ្លួនខ្លាំងណាស់"គាត់និយាយសម្លឹងមុខជុងហ្គុកដែលមើលទៅស្លេកគ្មានឈាមរួចទើបស្ទាបថ្ងាស់កម្តៅនាយក្តៅខ្លាំងណាស់បែបនេះច្បាស់ជាគ្រោះថ្នាក់មិនខាន
"ម៉ាក់ធ្វើអីនឹង?!"ថេយ៉ុងតាមមកមើលឃើញគាត់កំពុងតែជូតដៃជូតមុខអោយជុងហ្គុកឯក្បាលនាយក៏មានជែលបិទបន្ថយកម្តៅ
"ម៉ាក់ជួយមនុស្សដែលឯងស្អប់!!បើមិនពេញចិត្តទៅគេងទៅ"គាត់ឆ្លើយទាំងកំពុងជូត
"ម៉ាក់ជួយគេធ្វើអី?មិនអោយគេស្លាប់នៅទីនោះហើយ!!ជួយគេក៏គ្មានបានអ្វីមកវិញដែរ"
"បើមិនជួយកុំច្រានបន្ថែមទៅបន្ទប់ឯងទៅម៉ាក់ជួយប៉ារបស់ចៅម៉ាក់"
"ម៉ាក់!!"
"កោតតែឯងចេះនិយាយបែបនឹងទៅកើតគេឈឺមិនព្រោះតែឯងទេមែនទេ?!ម៉ាក់មិនចង់និយាយច្រើននោះទេបើគេស្លាប់ឯងកុំស្តាយក្រោយអោយសោះ"
"ខ្ញុំមិនបានអង្វរអោយគេមកធ្វើបែបនេះ!!គេមកដោយខ្លួនឯងហើយរឿងខ្ញុំនិងគេវាបានចប់យូរហើយ"
"បើគេព្រមបញ្ចប់ឯងស្មានតែគេតាមឯងមកដល់ទីនេះ?បើឯងយល់ពីគេតែបន្តិចមិនបាច់ហត់ឈឺចាប់រៀងខ្លួនបែបនេះទេ!នៅមានជេក៍ឃីទៀតគេមកត្រូវគ្មានប៉ាហៅតាំងពីកើតព្រោះតែភាពអាត្មានិយមរបស់ឯង!ម៉ាក់គិតថាឯងធំហើយមិនបាច់ហត់និយាយប្រដៅច្រើននោះទេគិតមើលខ្លួនឯងទៅ"គាត់និយាយហើយពេទ្យក៏មកដល់ល្មមថេយ៉ុងមិនមាត់កំពុងភ្លឹកគិតពីសម្តីម៉ាក់គេឬវាជាកំហុសនាងមែនទេ?
"កូនប្រសារខ្ញុំយ៉ាងមិចហើយលោកគ្រូពេទ្យ?"បន្ទាប់ពីពិនិត្យហើយលោកស្រីគីមរហ័សចូលមកសួរនាំ
"ខ្ញុំថាលោកស្រីគួរតែណែនាំគេអោយទៅវះកាត់ទៅព្រោះតាមខ្ញុំពិនិត្យវាដូចជាមានអ្វីមួយស្ទុះនៅចុងដង្ហើមរបស់គេនាំអោយគេខំប្រឹងក្អករហូតដល់ថ្នាក់ក្អួតឈាមតាមខ្ញុំស្មានច្បាស់ជាឈាមកកក្នុងសរសៃរឈាមបើមិនប្រញាប់ព្យាបាលអ្នកជំងឺអាចនឹងដល់ថ្នាក់ស្លាប់"
"ស្លាប់មែនទេលោកគ្រូពេទ្យ?!"លោកស្រីគីមសួរទាំងភ្ញាក់ផ្អើល
"បាទ!មើលទៅគេឈឺយូរហើយថ្នាំក៏ប្រហែលលេបមិនទៀងទាត់ទើបធ្វើអោយគេក្អកធ្លាក់ឈាមខ្លាំងបែបនេះ"
"អរគុណច្រើនហើយលោកគ្រូពេទ្យដែលព្រមមកជួយទាំងយប់ចាំខ្ញុំនិយាយជាមួយគេអោយទៅទទួលការព្យាបាល"
"មិនអីទេ!វាជាតួនាទីខ្ញុំស្រាប់ហើយចឹងខ្ញុំសុំលាសិនហើយ"
"ចា៎!អ៊ីលីជូនដំណើរគាត់ផង"
"យ៉ាងមិច!សមចិត្តឯងហើយមែនទេ?គេឈឺយូរហើយតែគេមិនព្រមព្យាបាលទោះម៉ាក់និយាយជាមួយគេក៏គេមិនស្តាប់"លោកស្រីគីមងាកមកនិយាយជាមួយកូនស្រីដែលគិតតែពីភ្លឹក
"ម៉ាក់ដឹង?"
"ទេ!បើម៉ាក់និយាយគេមិចនឹងស្តាប់ទៅទាល់តែឯង"
"គិតមើលទៅហើយក៏ផ្សះផ្សាជាមួយគ្នាអោយល្អម៉ាក់ចាំដំណឹងល្អជាមួយជេក៍ឃី"គាត់និយាយហើយក៏ចេញទៅមិនភ្លេចចាក់គន្លឹះខ្លាចថេយ៉ុងលួចរត់
"ម៉ាក់!!បើកទ្វាខ្ញុំមិនទាន់ព្រមនិយាយជាមួយគេទេណ៎ាម៉ាក់!!"ថេយ៉ុងព្យាយាមគោះទ្វារតែគាត់មិនតបហើយក៏ដើរទៅបន្ទប់ធ្វើរំភើយឆ្ងល់ទេថាហេតុអីលោកគីមមិនមកព្រោះលោកស្រីគីមធ្វើខ្លាបានជាគាត់ខ្លាច។ថេយ៉ុងបានតែធ្វើមុខជូរសម្លឹងអ្នកគេងបន្តោងសេរ៉ូមលើគ្រែមុននឹងដើរទៅគេងលើសាឡុងទាំងមិនធ្លាប់
#ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
ជុងហ្គុកបើកភ្នែកតិចៗអោយសមនឹងអាកាសធាតុពេលព្រឹកនាយមានអារម្មណ៍ថាឈឺទ្រូងព្រមទាំងក្បាលប្រុងលើកដៃស្ទាបក្បាលស្រាប់តែដៃជាប់សេរ៉ូមតែវាក៏ជិតអស់ទើបនាយទាញបន្តាច់តែម្តង។ជុងហ្គុកមានអារម្មណ៍ថាមិនប្លែកទើបមើលកន្លែងដែលនាយគេងមិនដឹងនៅទីណានាយប្រញាប់ចង់រត់ចេញដើម្បីទៅរកថេយ៉ុងខ្លាចនាងឡើងទៅអាមេរិកវិញតែក៏ត្រូវឈប់ពេលដើរជិតដល់ទ្វារងាកមកមើលថេយ៉ុងគេងក្រវៀនៗនៅលើសាឡុងមើលទៅឡើងគួរអោយស្រឡាញ់។ជុងហ្គុកដើរថ្នមៗចូលទៅជិតអ្នកដែលគេងលក់ស្មើនេះមិនទាន់មានអ្នកក្រោកទេដឹងទើបតែម៉ោង5ជិត6ប៉ុណ្ណោះមានអ្នកខ្លះក្រោកអ្នកខ្លះក៏នៅ។ជុងហ្គុកបន្ទាបខ្លួនទៅជិតមុខនាងធ្វើអោយនាយមានអារម្មណ៍ថាចង់យំខ្លាំងណាស់វាអួលៗយ៉ាងមិចដឹងនេះនាយកំពុងយល់សិប្តមែនទេ?នាយលើកដៃញ័រៗទៅអង្អែលសក់នាងថើរៗខ្លាចនាងភ្ញាក់នាយគិតថានាយកំពុងយល់សិប្តហើយព្រោះថេយ៉ុងស្អប់នាងយ៉ាងនេះមិចមកគេងយាមនាយទៅ។
"បើយល់សបិ្តមានក្តីសុខបែបនេះបងមិនចង់ក្រោកនោះទេ"ជុងហ្គុកនិយាយទាំងញញឹមសម្លឹងមុខថេយ៉ុងមុននឹងប៉ះថ្ពាល់នាងនាយមានអារម្មណ៍ថាវាដូចជាការពិតខ្លាំងណាស់។
"អឹម!!អ៎ូស!!លោកមកស្ញេញស្អីត្រង់នេះ?!!"ថេយ៉ុងក្រហឹមព្រោះមានអ្នករំខាននាងគ្រាន់តែបើកភ្នែកមកភ្ញាក់ព្រើតលេងមកស្ញេញស្អីបុិសរត់ស្មានតែខ្មោចចំណែកជុងហ្គុកគាំងប្រុងទះខ្លួនឯងអោយចេញពីសុបិនមើលនាងចុះសូម្បីក្នុងយល់សិប្តក៏កាចដែរ
"បង.....បង...."ជុងហ្គុកគាំងអណ្តាតឆ្លើយមិនចេញព្រោះតែនាយក្តិចខ្លួនឯងឈឺមានន័យថាវាជាការពិត
"បងស្អី!!!!ដៃ!!លោកដោះសេរ៉ូមចេញហេស?!ឆ្លើយ!!"ថេយ៉ុងសម្លក់នាយមុននឹងឃើញដៃនាយហូរឈាមទើបសម្លឹងទៅសេរ៉ូមដែលនៅសល់ភ្ជួរចោល
"បង...បង...."
"ឈឺឡើងស្ទះបំពង់កនិយាយលែងរួចហើយមែនទេ?"ថេយ៉ុងខឹងឡើងទាំងព្រឹកភ្លេចខ្លួនថាខឹងស្អប់នាយតែមើលកាយវិការចុះបារម្ភច្បាស់ណាស់។នាយទាញដៃនាយអោយទៅអង្គុយលើគ្រែមុននឹងយកសំឡីដែលគ្រូពេទ្យទុកអោយយកមកជូតអោយនាយថ្នមៗ
"បងខ្លាចអូនទៅអាមេរិកវិញទើបដោះវាចោលប្រញាប់ទៅរកអូន..."ជុងហ្គុកនិយាយខ្សឹបៗខ្លាចត្រូវថេយ៉ុងស្តីអោយតែមើលកាយវិការចុះឡើងកូនក្មេង
"លោកឈឺហេតុអីមិនទៅពេទ្យ?"ថេយ៉ុងមិនមាត់សម្លឹងភ្នែកគ្នាមួយសន្ទុះទើបថេយ៉ុងគេចពីក្រសែរភ្នែកអង្វរករបស់ហើយទើបសួរ
"មិនទំនេរ"
"មិនទំនេរឬក៏លោកមិនចង់ព្យាបាលវា?3ឆ្នាំលោកគ្មានពេលទំនេរសោះហេស?ធ្វើស្អី?វៃគ្នាឬក៏លេងស្រី?"
"ថេយ៍.......តាំងពីអូនចាកចេញបងមិនដែលទៅពាក់ព័ន្ធនឹងនរណាទៀតទេ"
"មិនបាច់និយាយខ្ញុំមិនចង់ស្តាប់"
"អូនជាអ្នកមើលថែបងមែនទេ?"ជុងហ្គុកសួរទាំងភ័យអរៗតែពេលឮចម្លើយហើយក្តីសង្ឃឹមទាំងប៉ុន្មានធ្លាក់ដល់-0ឯណោះ
"ទេ!!មកពីម៉ាក់ចាក់សោខ្ញុំមិនអោយចេញ"
"អរ.....តើ.....បងអាចអោបអូនជាលើកចុងក្រោយបានទេ?"ថាមិច?លើកចុងក្រោយ?នាយនិយាយស្អី!!ថេយ៉ិងជ្រួញចិញ្ចើមមើលមុខនាយឬក៏នាយឈប់តាមនាងទៀតឬក៏នាយមិនព្យាបាល?ជុងហ្គុកមិនចាំចម្លើយក៏អោបយកតែម្តងនាយនឹកនាងនឹកសម្លេងនឹងកាយវិការដែលនាងធ្វើពីមុនចង់សុំទោសគ្រប់យ៉ាងដែលនាយបានប្រព្រឹត្តកន្លងមក។ជុងហ្គុកបន្ថែមកម្លាំងដៃអោបនាយយ៉ាងណែនជាមួយទឹកភ្នែកប៉ុន្មានដំណក់ដែលស្រក់ស្របពេលនាយអោបនាង។ថេយ៉ុងអាចស្មានដឹងថានាយស្រកសាច់ខ្លាំងណាស់សូម្បីមុខសង្ហារពីមុនក៏លែងដូចមុនដែរ។នាងមិនមាត់កសង្ងំអោយនាយអោបចាំមើលនាយនិយាយអ្វី។
"បងសុំទោស......សុំទោសគ្រប់យ៉ាងពីពេលនេះទៅបងសង្ឃឹមថាអូននឹងរស់នៅមានក្តីសុខជាមួយមនុស្សអូនស្រលាញ់ទោះពួកយើងបានបែកបាក់ដោយសារកំហុសបងតែបងស្រលាញ់អូនជារៀងរហូត"ជុងហ្គុកពោលឡើងទាំងអួលដើម.កញញឹមលាយទឹកភ្នែកលែងនាយចេញពីការអោបស្រាប់តែឃើញថេយ៉ុងនាយក៏យំដូចគ្នា។
"សឺត!អ៎ា...បងមិនដឹងថាគួរនិយាយអ្វីបន្តនោះទេ..ហេតុអីក៏អូនយំ?"ជុងហ្គុកងើយជូតទឹកភ្នែកខ្លួនឯងមុននឹងញញឹមនិយាយទៅកាន់នាងនាយចង់រឹងមាំហើយរៀនរស់បន្តដោយគ្មាននាងតែនាយធ្វើមិនបាន។ជុងហ្គុកសួរនាងទាំងលើកដៃជូតទឹកភ្នែកអោយនាង។យប់មិញទម្រាំនាងគេងលក់នាងគិតច្រើនណាស់បើនាងព្រមត្រូវគ្នាជាមួយនាយក៏វាគ្មានបញ្ហាអ្វីដែរតែមកពីនាងដែលនៅតែគិតរឿងនោះទាំងដែលនាយមិនទាន់បានជ្រុលជាមួយស្រីម្នាក់នោះផងគិតចុះឡើងនាងក៏រួមចំណែកខុសដែរដែលមិនស្តាប់ហេតុផលនៅដោះស្រាយគិតតែម្យ៉ាងគឺចាកចេញ។
អ្នកអានគេPrankតែតិចរកតែរត់ចោល🗿ខ'ជេក៍រត់ចោលវិញឡូវ🗿
To be continued.......
និពន្ធដោយ:ជេក៍ ថេហ្គុក༎ຶ‿༎ຶ