Annem yanıma gelmiş kapıyı kapatmış ve beni kolumdan sürükleyerek mutfağa götürmüştü.
"Sen ne yapıyorsun ya? " dedi beni azarlayarak. Ben şoku hala atlatamamışken bana bağırıyordu. Gözümdeki yaşları daha fazla tutamadım. Gözümden Bir damla yaş aktı ve yanağımdan süzülerek yere düştü. Artık sabrım kalmamıştı. Bunu bana nasıl yaparlardı? Eğer odada ardaya yazmasam misafir diye bildiğim adamı benimle evlendireceklerdi. Bunu Bana yapacaklardı. Bana kızlarına ama doğru ya onlar beni kızları olarak hiç görmemişlerdi ki. Gözlerimden yaşlar artık istemeden dökülüyordu ve hıçkılıklarımda başlamıştı.
"Asıl siz ne yapıyorsunuz? Bunlar kimin için burdalar? Neden burdalar? ve kimler çok iyi biliyorum" dedim ağzımdan bir hıçkırık kaçtı ama devam ettim "nasıl yaparsınız bana bunu?" dedim. Sesim kısık çıkmıştı. Nefesim kesiliyor sanki boğazımda bir el varda nefes almama izin vermiyordu.
Annem bunu nasıl bildiğime şaşırsa da bozuntuya vermedi."Nasıl öğrendin bilmiyorum ama eğer bu misafirler gidene kadar tek kelime bile edersen seni hemen evlendiririm." dedi elinin içindeki kolumu sıkarak. Söylediği bu şey beni kendime getirirken vazgeçmedim. Eğer şimdi vazgeçersen beni bu adamla evlendirirleri. Bundan dolayı geri adım atmadım. Sanırım bu söylediği tehtit benim için savurduğu son tehtitti.
"YETER ARTIK YA! YETERRR! NE İSTİYORSUNUZ BENDEN? BENDE İNSANIM NEDEN YAPIYORSUNUZ HA NEDEN? BEN NE YAPTIM SİZE YA BANA BUNLARI YAPIYORSUNUZ?" diye bağırdım kolumu onun elinden kurtararak.
Oda bana karşılık sesini yükseltti ve bana parmağını sallayarak konuştu "EĞER BÖYLE BAĞIRMAYA DEVAM EDERSEN SENİ KAPININ ÖNÜNE KOYARIM SABAHA KADARDA EVE ALMAM." dedi tektitkar bir sesle.
Bu söylediğini hiç yapmamıştı sanki. Ben kaç defa dışarıda uyudum? Başıma neler geldi? Sadece ben bilmiyorum. Tehtitti daha çok sinirlenmem neden olurken söylediği şey komikmiş gibi alaylı bir tavırla" YAPMADIĞINIZ ŞEY Mİ? HEM ARTIK SEN BENİ KAPININ ÖNÜNE DE KOYAMAZSSIN ÇÜNKÜ BEN GİDİYORUM "dedim ve tam mutfaktan çıkıyordum ki babam olacak adam içeriye girdi.
"Ne bağırıyorsunuz ya?" dedi sanki hiçbirşey olmamış gibi.
"Kızın kafayı yemiş evlenmeyecekmiş de evden gidecekmiş de." dedi annem babamı bana kışkırtarak. Babam bakışlarını annemden alıp bana çevirdi.
"DOĞRU MU?" dedi sesini yükselterek. Üzerime gelmeye başladığında geri adım atmadım eğer atarsan dediğim gibi benim korktuğumu düşünür beni o adama verirlerdi.
"EVET DOĞRU!" dedim, dememle Tokatın yüzüme inmesi bir oldu. Sanırım bu da bardağı taşıran son noktayıdı. Yeni bir göz yaşı yanağımdan akıyordu. Onu sildim ve kendimi toplamaya çalışarak konuştum.
"BIKTIM SİZDEN YETER YA BEN SİZİN KIZINIZ MIYIM YOKSA BU EVİN HIZMETLİSİ Mİ? İSTEDİĞİNİZİ YAPINCA İYİ YAPMAYINCA KÖTÜ OLUP DAYAK YİYORUM. ÖYLE Mİ? YETER ARTIK BIKTIM SİZDEN. İNSAN ÇOCUĞUNA BUNU YAPAR MI? AMA DOĞRU SİZ BENİ HİÇ ÇOCUĞUNUZ OLARAK GÖRMEDİNİZ DEĞİL Kİ? PARDON YA UNUTMUŞUM. SİZ BENİ ARTIK KORKUTMUYORSUNUZ. KÜÇÜKKEN HEP SUÇU KENDİMDE ARADIM AMA BÜYÜDÜKÇE BENİM DEĞİLDE SİZİN SORUNLU OLDUĞUNUZU GÖRDÜM. SİZ BENİ HİÇ SEVMEDİNİZ. SİZ SADECE PARA MAL PEŞİNDE KOŞTUNUZ. ADIM GİBİ EMİNİM O EVLENDİRECEĞİNİZ ADAM DA SİZE PARA TEKLİF ETTİĞİ İÇİN BENİ VERMİŞSİNİZDİR ÇÜNKÜ SİZDEN BAŞKA BİRŞEY BEKLEMEM SİZ BENİ PARA KARŞILIĞI SATTINIZ. BEN SİZE NE YAPTIM? NE YAPTIM BEN SİZE? İSTEYORDUNUZ NİYE YAPTINIZ? NEDEN BENİM HAYATIMI MAHVETTİNİZ NEDEN HA NEDEN? ŞİMDİ DE GİDİYORUM EĞER BUNDAN SONRA BANA KARIŞIRSANIZ HEPİNİZİ POLİSE VERİRİM DUYDUNUZ MU BENİ HEPİNİZİ! ARTIK O 10 YAŞINDA KANDIRIP KORKUTTUĞUNUZ BEN YOKUM ARTIK GENÇ VE HERŞEYDEN HABERDAR OLAN BEN VARIM. ŞİMDİ ARKAMDAN BİLE GELMEYECEKSİNİZ EĞER BİRİNİZ BİLE GELİRSENİZ O DAKİKA POLİSİ ARARIM ÖMRÜNÜZÜN GERİ KALANINDA ORADA YAŞARSINIZ. " dedim. Boğazım acıyordu ama onların yüzündeki ifade de görülmeye değerdi. Ne sanmışlardı ki herşey boyun eğdiğim gibi buna da boyun eğeceğimi mı? Korkmuyorum artık onlardan. Ben zaten ölmüşüm bedenim olmesede ruhum ölmüştü, ölü insan korkar mı? Hayır korkmaz ve bende artık kimseden korkmuyorum.
Mutfaktan çıktım salona varınca kimse yoktu sanırım babam olacak adam hepsini göndermişti. Ama sevdiğim çocuğa rezil olmuştum. Daha fazla oyalanmadan merdivenleri ikişerli çıkarak odama vardım.
Çantamı açıp içine babannemin hattını ve kendi telefonumu attım. Dolaptan bir kazak ve bir pantolon alıp içine teptim. Ders kitaplarımı ve kumbaramı da aldım. Son olarak ceketimide aldım ve odadan çıktım. Çıkmış olduğum merdivenleri hızla indim ve kapıya yöneldim. Mutfakta bağıra çağıra birşeyler konuşuyordular ama artık umrumda değildi. Kapıyı açtım ve çarparak ordan çıktım.
Şimdi nereye gidecektim? Benim burda kimsem yoktu ki. Sanırım her Evden atıldığında gittiğim parka gidecektim.
Adımlarımı hızlandırdım. O tarafa gidip bir banka oturdum. Etrafıma bakınmaya başladım. Hemen karşıda bir düğün salonu onun birkaç ev aşağısında alışveriş merkezi ve daha çok şey vardı ama hepsinden çıkan insanlar da çok mutlulardı.
Ben ise burda sadece onların mutluluklarını izliyordum. Mutlu insanların mutluluklarını izlemek güzeldi ama bir insanın kendi mutluluğunu yaşaması daha da güzeldi.
Ben bunları düşünürken birinin yanıma oturmasıyla Düşüncelerimden sıyrıldım ve yanıma oturan kişiye baktım ama bu, bu Ardaydı ama onun burda ne işi vardı? Ben meraklı gözlerle ona bakarken o önümüzdeki ağaca bakıyordu.
Konuşmak için dudaklarımı aralamıltım ama konuşamadım. Sanırım konuşmayacaktımda şuan halimden çok memnundum. Siz hiç sevdiğiniz uzaktan izleyip birgün yan yana yada ele ele hayal kurdunuz mu? Ben kurdum. Şuan tamda hayalimi gerçekleştiriyordum. O beni sevmemiş olsa da yan yana olmamız yeterliydi şuan. Bu anı bozmamak için nefes dahi almamaya çalışıyordum. Sanırım bunun sebebide heyecendı.
Ben öylece ona bakarken o da baktığı yerden bakışlarını bana çevirdi. Bakışlarını gözlerimin içine dikti. Sanırım şuan konuşmasam yanlış anlaya bilirdi.
"Senin burda ne işin var?" dedim sesimi kızgın tutmaya çalışarak.
"Aslı senin burda ne işin var?" dedi sorumu görmezden gelerek.
Bakışlarımı önüme çektim. "Bu olanlardan sonra o evden kalamadım. Beni zorla o adama vereceklerdi." dedim. Şuan yine gözlerim dolmuştu ama onun karşısında ağlamayacaktım.
"o adam dediğin kişi amcam" dedi gözlerini yüzüme çevirerek. Sesi öfkeli çıkmıştı.
"Bu umrumda değil ben daha reşit bile değilim." dedim omuz silkerek. İstemeden de olsa sesim isyankar çıkmıştı.
Birşey söylemez sessiz kalırken sorumu yineledim. "Ne işim var burda? " dedim bakışlarımı tekrardan ona çevirerek.
"Eve gittiğimizde ailemle biraz tartıştım ve kapıyı vurdum çıktım. Yolda yürürken de seni gördüm ve yanına gelmek istedim ama rahatsız olduysan gidebilirim." dedi tekrardan gözlerini gözlerime sabitlerken.
Sorusunun devamını görmezden gelerek sordum. "Ailenle mi tartıştın? Umarım bu tartışma benim için değildir?" dedim. Sesim şaşkın çıkmıştı.
"Evet ailemle tartıştım. Bunu onlara yakıştıramadım. Bunu sana nasıl yaparlardı. Kendilerinin de o yaşta bir kızları var." dedi gözlerini gözlerimden çekerek.
Haklıydı onlarında o yaşta bir kızları ve bir oğulları vardı.
"Amcamdan nefret ediyorum. Bunu nasıl yaptı hala anlayamıyorum." dedi sesi öfkeli çıkmıştı.
Birşey söyleyemedim çünkü onun amcasına kızgın olduğu kadar bende aileme kızgındım.
"Bende ailemden nefret ediyorum. Bunu nasıl bana yaparlar? " dedim. Sesim kısık çıkmıştı ben bile sesimi zor duymuştum.
Bunları düşününce gözümün önündeki bütün kötü anılarım gözümün önünden geçerken ağlamaya başladım. Bunu onun yanında yapmak istemesem de ağladım. Bakışlarını bana çevirdi. Ağladığımı görmemesi için başımı diğer tarafa çevirdim ama sanırım çok geçti çünkü görmüştü.
"Ağlama lütfen. Onlar adına özür dilerim" dedi pişmanlık duyuyor gibi.
Bu söylediği ağlamam dahada artırırken bakışlarımı ona çevirdim. O ayağı kalkmıştı sanırım gidiyordu. Gitmesini istemiyordum. Bende ayağıyla kalktım. Bir adım atmıştı ikinciyi atıyordu ki kolunu tuttum. Durdu ve bana döndü. Nasıl oldu bende bilmiyorum ama kendimi bir an ona sarılırken buldum. Oda buna şaşırsa da kollarını belime doladı.
O bana sarıldı ben ona. Kısık çıkan sesinle "Bunların hiçbiri senin suçun değil." dedim. Oda kulağıma eğildi. Ve fısıltılı bir sesle "Ağlama. Hepsi geçecek." dedi kollarını daha sıklaştırdı.
Bu kendimi güvende hissettirirken başımın döndüğünü hissettim. Sanırım düşecekti.
Ardadan ayrıldım. Gözlerimin içine bakmaya başladı. Sanırım artık ayakta duramayacaktım. Yer ayağımın altından kayıyordu sanki. Bu his daha fazla ayakta durmayacağını anlatırken gözlerim karardı. Ve ayaklarım hissizleştiğini hissettim ve bir an kendimi ardanın kollarında buldum.
Selam canlarım nasılsınız?
Uzun zaman oldu bölüm atmayalım ve bazılarınız takipten çıkmışsınız varsın olsun sorun yok hepinizi seviyorum.
Bölümle ilgili yorumlarınızı bekliyorum.